Wat moet je tegenwoordig nog schrijven over Dylan? Dat dit zijn veertigste album is? Dat je best kunt wennen aan zijn andere meer raspende en doorleefde stem vergeleken met laten we zeggen twintig jaar geleden? Dat al die nummers nog steeds staan als een huis? Dat hij steeds weer opnieuw iedereen verbaasd? Dat niemand met hem te vergelijken is? Dat hij op zijn tweeentachtigste nog steeds productief is? Voor mij persoonlijk is hij iemand wiens muziek ik af en toe moet horen om er achter te komen of andere artiesten zelf enige kwaliteit herbergen. Het slikken van muzikale vitamine C of zoiets. Maar goed Shadow Kingdom dus. Over verbazen gesproken. Ja, Dylan verbaasd inderdaad weer, zoals hij altijd heeft gedaan. Er is niemand anders dan deze man. Shadow Kingdom, een soundtrack album dat naast de concertfilm Shadow Kingdom: The Early Songs Of Bob Dylan al in 2021 is uitgebracht, bestaat uit nieuwe opnames van dertien nummers uit de eerste helft van zijn carriere plus een nieuw instrumentaal nummer getiteld Sierra’s Theme. Opgenomen in The Village Recorder en alles zodanig opnieuw gearrangeerd alsof je ze voor het eerst hoort. Het lijkt ook dat Dylan, samen met zijn begeleidingsband met Jeff Taylor, Greg Leisz, Tim Pierce, T-Bone Burnett, Ira Ingber, Don Was, John Avila, Doug Lacy en Steve Bartek, blijkbaar nog steeds veel plezier heeft in het spelen en zingen van zijn eigen muziek, die hij een eeuwigheid geleden al op plaat heeft gezet. When I Paint My Masterpiece, Most Likely You Go Your Way And I’ll Go Mine, Queen Jane Approximately, I’ll Be Your Baby Tonight, The Wicked Messenger. Ik persoonlijk krijg hier nooit genoeg van. Dylan is als oude man nog steeds Forever Young. Uitgebracht door Columbia/Sony.
