The Dunnemin Opinion

Het laatste album dat van Amen Dunes verscheen was Freedom uit 2018. Dat was zijn vijfde album en had veel positieve kritieken. Amen Dunes is in feite Damon McMahon in z’n eentje, een Amerikaanse soloartiest nu woonachtig in New York City. Death Jokes, de opvolger van dat album ligt misschien wel een beetje in het verlengde daarvan. Het meeste zelf allemaal ingespeeld maar wel met de hulp van een aantal gastmuzikanten (Sam Wilkes, Christoffer Berg, Samuel Runsteen, Panoram, Kwake Bass, Robbie Lee en nog een paar anderen die ik allemaal niet ken). Death Jokes is nogal een claustrofobische productie. Je kunt je vinger er bepaald niet op leggen. Je hebt totaal geen idee waar het op dit album naar toe gaat. Op het eerste gehoor denk je dat het een verzameling van wat uitprobeersels is of zoiets. Veel samples zijn er gebruikt van Wilhelm Kempff (een Duitse pianist), Lenny Bruce, Richard Pryor, J. Dilla (moest ik opzoeken maar blijkt een inmiddels overleden rapper en producer te zijn) en Type O Negative. Een paar leuke nummers staan wel op. Mary Anne vind ik wel mooi, net als Round The World (met een sample van Bill Monroe and his Bluegrass Boys (al moet je heel goed luisteren om dat te horen) en een sample van een stem van Nadia Boulanger (moest ik ook opzoeken maar was een Franse muziekpadagoog). Het laatste nummer Poor Cops is eigenlijk een stuje Lenny Bruce met een tokkelend stukje lier er overheen gespeeld. Nee, helaas niet het beste album van 2024 dat ikzelf heb gekocht. Dat weet ik nu al. Uitgebracht door Sub Pop (Omni 2019, Kiwi Jr. 2021, TV Priest 2021, Slift 2024, J Mascis 2024).

Als je niet beter zou weten zou je denken dat dit nog nooit eerder is gemaakt. Maar dat is het natuurlijk wel. Beter en origineler ook. Op dit album zijn invloeden te horen van Todd Rundgren, Squeeze, The Beatles, Big Star, The Byrds en The Beach Boys. The Lemon Twigs zijn de broers Brian en Michael D’Addario, beidde de songschrijvers van al deze liedjes, en die ze beidde afwisselend ook zingen. Het blijkt een feest van herkenning te zijn. Op de albumhoes doen ze me denken aan The Sparks broers, of alsof ze zo uit de jaren zeventig zijn weggelopen. Al de liedjes op dit album lijken zorgvuldig met liefde gemaakt te zijn, met mooie zangstemmen dat je onmiddelijk weet te boeien. Petje af voor deze mannen. In het besef dat het misschien wel erg veel lijkt op wat ons vroeger wist te verrassen. Bij In The Eyes Of The Girl en How Can I Love Her More? hoor je The Beach Boys. En het nummer Peppermint Roses lijkt zo van The Beatles afkomstig te zijn. Van het album zijn vier singles utgebracht, My Golden Years, They Don’t Know How To Fall In Place, A Dream Is All I Know en How Can I Love Her More. Ik kan hier eindeloos naar luisteren. Pop rock, powerpop, sunshinepop en janglepop is op dit album allemaal te horen. Geproduceerd door de Lemon Twigs zelf. Behalve het nummer In The Eyes Of The Girl, dat geproduceerd is door Sean Ono Lennon. Inderdaad de zoon van. Uitgebracht door Captured Tracks.

Het collectief Ghost-Note van oprichters drummer Robert Searight en percussionist Nate Werth, twee leden van de jazzband Snarky Puppy, bestaat uit tien personen. En dat is te horen aan dit rijke geluid dat uit je boxen komt knallen. Met instrumenten als percussie, drums, bas, gitaar, toetsen, saxofoon, fluit, trombone, viool en cello, weten ze een muzikaal insteressant landschap te creeren. Mustard n’Onions is van deze formatie uit Dallas alweer het derde album. Met gastbijdragen ook van gitarist Eric Gales, bassist Marcus Miller. zanger Mackenzie Green, fluitist Karl Denson, tenoor saxofonist Keith Anderson, alt saxofonist Casey Benjamin, pedal steel gitarist Travis Toy, gitarist Mark Lettieri, trompetist Jay Jennings en toetsenist Bernard Wright. Funkier kan het niet gemaakt worden met deze uitstekende muzikanten (op 18 en 19 oktober 2024 treden ze op in Amsterdam en Utrecht). In dit geval zijn mosterd en uien een zeer smakelijke combinatie. Met achttien tracks met een lengte van maar liefst negenzeventig minuten die met gemak aan de funk van Prince, Funkadelic en James Brown doet denken, maar ook aan de jazz fusion van Weather Report of aan muziek die je vroeger hoorde bij TV series als Starsky and Hutch, Koyak of Hill Street Blues. Dit collectief blijkt een machine te zijn, een waar feest voor zowel de luisteraar als de muzikanten. Deze zijn meedogenloos en hebben de lat voor wie dan ook zeer hoog gelegd. Uitgebracht door Artistry Music.