The Dunnemin Opinion

Bar Italia is een uit Londen afkomstig trio, bestaande uit Nina Cristante, Sam Fenton en Jezmi Fehmi. In 2020 en 2021 bracht de band twee albums uit op World Music. Tracey Denim is echter uitgebracht door Matador (Algiers, 2020). Je kunt dit album nogal vage muzak noemen: mistige zurigheid met schommelende stemmingen. Maar het album klinkt wonderlijk samenhangend, en op een bepaalde manier toch ook verfrissend met een gevoel voor zelfspot. Met minimalistische dromerige nummers gepaard met heldere gitaarloopjes die gaan over eenzaamheid, ongemak, verdriet, verveling en stukgelopen relaties die vaak nogal humeurig klinken. Best fijn om naar te luisteren, maar zeker niet het beste album dat ik tot nu toe in 2023 gekocht heb.

Schijnbaar is er niets veranderd voor Graham Nash. De man is eenentachtig en heeft vroeger hele mooie liedjes gemaakt. Met die stem van hem wist hij iedereen te raken. Luisterend naar dit album van hem besef je weer hoe belangrijk hij was voor het vocale geluid van CSN&Y. De man die verantwoordelijk was voor nummers als I Used To Be A King, Our House, Teach Your Children, Military Madness, Simple Man en Man In The Mirror, vond dat het maar weer eens tijd werd voor een nieuw studioalbum, zijn eerste met originele nieuwe nummers sinds 2016. Met nieuwe inspiratie om de wereld zijn politieke standpunten maar weer eens de wereld in te slingeren (waar je het uiteraard niet altijd mee eens hoefd te zijn). En misschien dat het besef van de vergankelijkheid van het leven door de dood van David Crosby ook meegespeeld heeft voor het maken van dit album. Maar helaas: de onderwerpen van al deze nummers zijn allemaal cliche’s en gaan over het klimaat, de liefde, de mensheid en indirect ook over Donald Trump. Dat weten we nu allemaal wel zo’n beetje, denk ik. Op het nummer Buddy’s Back, een ode aan Buddy Holly, zingt in iedergeval een andere oude vriend van hem mee: Allan Clarke van The Hollies (dit nummer schijnt ook op het nieuwe album van Clarke zelf te staan en waarop Nash dan weer is te horen). Je kunt je afvragen of deze muziek nog steeds relevant is. Maar ik blijf toch een zwak voor deze man houden. Net als Nash album Live: Songs For Beginners/Wild Tales van vorig jaar gemasterd door Bob Ludwig. Dat album heeft veel meer mijn voorkeur. Uitgebracht door BMG (The Allman Betts Band 2019, Chrissie Hynde 2021).

Dit is het vierde album van een van de drie bands (Moon Duo, Wooden Shjips, Rose City Band) waarin multi muzikant Eric Ripley Johnson actief is. Die andere twee bands ken ik dan wel niet, maar deze van Rose City Band (Ripley Johnson, John Jeffrey, Paul Haasenberg, Barry Walker, Sanae Yamada van Moon Duo) is in iedergeval wel een hele fijne. Garden Party is psychedelische country, met allemaal nummers (Chasing Rainbows, Slow Burn, Garden Song, Porch Boogie, Saturday’s Gone, Mariposa, Moonlight Highway, El Rio) over stralende zomerwarmte, nachtelijke wandelingen door de bossen, op je veranda zitten onder het maanlicht, lome zaterdagen die voorbij zijn en over de wonderbaarlijke schoonheid van de natuur. Met lekkere lange uitgesponnen gitaarsolo’s alsof The Allman Brothers Band weer actief is, of alsof Jerry Garcia is opgestaan uit de dood (dit album doet me denken aan Workingman’s Dead van Grateful Dead). Een zeer melancholisch, weemoedig en sfeervol album met een zonnig geluid dat je inderdaad laat verlangen naar de zomer of naar nachten lekker liggend in een hangmat onder sterrenhemel terwijl je het leven probeert te overpeinzen. Uitgebracht door Thrill Jockey (OOIOO, 2020).