Onderstaand lijstje is een Top 10 van albums in mijn 1760 lijst die zijn uitgebracht door het Britse label 4AD.
A Curious Feeling was het debuutalbum van de toetsenist van Genesis. Het verscheen in 1979 tussen …And Then There Were Three (1978) en Duke (1980). Net als het debuutalbum van Mike Rutherford overigens: Smallcreep’s Day, dat ook in dat jaar verscheen. Banks, die tot en met 2018 zes soloalbums heeft uitgebracht, speelt op dit album keyboards, gitaar, bas en percussie. De nummers worden gezongen door Kim Beacon en Chester Thompson is de drummer van dienst (AT 1760 – John Lee Hooker). Op dit album kun je duidelijk horen hoe belangrijk Banks voor het geluid van Genesis is geweest. Denk bijvoorbeeld aan het toetsenwerk van nummers als Firth Of Fifth, The Cinema Show en Watcher Of The Skies. En ook op dit album bewijst hij zijn vakmanschap. Op een aantal nummers zoals A Curious Feeling, You, After The Lie en Somebody Else’s Dream, hoor je dan wel duidelijke flarden van de twee bovengenoemde Genesis albums, en misschien nog wel het meest van Duke denk ik, maar toch is dit album veel persoonlijker. From The Undertow is in feite Undertow van het Genesis album …And Then There Were Three, maar dan instrumentaal zonder Collins. De andere twee heren hadden deze lange intro namelijk afgewezen. Maar zanger Kim Beacon is zeker ook vermeldingswaardig. Hij zorgt ervoor dat het toch geen Genesis album is geworden, maar een album van een goede toetsenist met een zanger die zeker niet slecht is, maar niet met die karakteristieke stem als die van Gabriel en Collins. Niet zo goed als de soloalbums van Hackett, Gabriel en Collins in mijn 1760 lijst (en ook niet beter dan Smallcreep’s Day van Rutherford die er niet in staat), maar toch een dikke voldoende voor deze ‘Prog God’ van Genesis. Geproduceerd door David Hentschel en Banks in de Polar Music Studios in Stockholm en Maison Rouge in Londen. Uitgebracht door Charisma (AT 1760 – Genesis, Van der Graaf Generator, Monty Phyton, Brand X, Steve Hackett).
Of het nu een eenmalig project is of een begin van van een nieuwe band: het begon in ieder geval toen Bill Berry’s voormalige band R.E.M. (die Berry verliet na het album New Adventures In Hi-Fi uit 1996) lang geleden toerde met Five Eight, de band van zanger gitarist Mike Mantione, ook afkomstig uit Athens, Georgia. De twee ontmoetten elkaar af en toe gedurende meerdere jaren en uiteindelijk stuurde Mantione Berry demo’s van werk dat hij van plan was uit te brengen voor een soloalbum. Mantione had al verschillende andere lokale muzikanten gerekruteerd, maar miste nog een drummer om de nummers op dit debuut samenhang te geven. Met als resultaat dus dit aanstekelijke album van The Bad Ends. De stem van Mantione lijkt een beetje op die van Michael Stipe en de muziek doet ook aan R.E.M. denken. En persoonlijk vind ik dit zeer plezierig. In de aanloop naar het album bracht de groep de single All Your Friends Are Dying uit en gaf het een thuisconcert op 27 november 2022. Dit debuut is het eerste album waar Berry in meer dan 20 jaar aan gewerkt heeft. Een videoclip voor Mile Marker29 werd voor het eerst vertoond bij de The Late Show with Stephen Colbert op 24 maart 2023. Een zeer geslaagd album van weer een prima nieuwe band uit Athens. Uitgebracht door New West Records (Kacy & Clayton 2019, Los Lobos 2021, 49 Winchester 2022).
Bersuit Vergarabat, ook wel bekend als Henry y a Palangana, Ernios of Arcabio en als Aparrata Vergi, was een Argentijnse rockband die formeel werd opgericht in 1987. Na eerst nog twee albums gemaakt te hebben met underground rock, begon de band op een gegeven moment te experimenteren met Latijns-Amerikaanse ritmes als cumbia, chacarera, candombe en cuartetazo. De band trad vaak op in pyjama, en had vooral succes omdat ze zich vaak wist te vernieuwen. Op deze CD is reggae, ska, hiphop en Britse punk te horen. Een aardige CD met als leukste nummers Sensillamente, Esperando El Impacto, Madre Hay Una Sola, Barriletes en La Flor De Mis Heridas. Geproduceerd door Bersuit en Gustavo Santaolalla en uitgebracht door Universal Music Argentina.
Het Big Sur Folk Festival, gehouden van 1964 tot 1971 in Californie, was een informele bijeenkomst van prominente en opkomende folkartiesten uit de hele Verenigde Staten. Het festival werd in 1964 opgericht door Nancy Carlen (1941-2013). Ze studeerde aan de Universiteit van Boston toen ze Joan Baez ontmoette. Baez woonde destijds in Carmel Valley, en zou vervolgens op alle zeven evenementen optreden. Naarmate het seminar uitgroeide tot volledige concerten, hield Carlen de evenementen doelbewust klein, en benadrukte ze dat kwaliteit en sfeer boven publiciteit en commercieel succes ging. Zelfs toen bekende artiesten als The Beach Boys en Crosby, Stills, Nash & Young zouden optreden, hield Carlen de opkomst op niet meer dan een paar duizend. In 1971 betaalde ze geen reclame en gaf ze geen kaartjes uit maar alleen uitnodigingen. Op het grondgebied van het Esalen Instituut, een non-profit centrum voor humanistisch alternatief onderwijs, zat het publiek op het gras voor een zwembad en traden de artiesten er op aan de andere kant ervan, met op de achtergrond de Stille Oceaan aan de kust van Big Sur. In 1968 kwamen er op de twee dagen ongeveer vijfduizend bezoekers per dag. Bekende acts waren Mark Spoelstra, Janet Smith, Joni Mitchell, Delanie and Bonnie, Judy Collins, The Beach Boys, Al Kooper, Chambers Brothers, Crosby, Stills, Nash & Young, Arlo Guthrie, Country Joe McDonald, John Sebastian, Kris Kristofferson, Arlo Guthrie, Blood, Sweat & Tears, Taj Mahal, John Phillips, Julie Paine en Dorothy Morrison & the Edwin Hawkins Singers. In september 1970, toen het eenmalig op de Monterey County Fairgrounds gehouden werd, kwamen er tussen de zes- en zevenduizend mensen. Alle artiesten kregen iets van vijftig dollar betaald. Kaartjes kosten tussen de drie dollar en zes dollar. Alle opbrengsten kwamen ten goede aan het Baez’ Institute for the Study of Nonviolence. Het optreden van The Beach Boys op het festival van 1970 op de Monterey County Fairgrounds hielp hun populariteit als live act te vergroten. Manager Jack Riley beweerde dat hun optreden op het festival ertoe leidde om een uitnodiging te krijgen om in Carnegie Hall op te treden. Een opname van Wouldn’t It Be Nice werd gebruikt als single. Hoewel het evenement nu soms wordt beschouwd als de tegenhanger van het commerciele Woodstock, werd het oorspronkelijk gezien als tegengif voor het Newport Folk Festival. Het folkfestival inspireerde deels het eerste Monterey Pop Festival in 1967.
Artiesten in mijn 1760 lijst die op de acht edities van het Big Sur Folk Festival hebben opgetreden:
Hardrock uit de jaren zeventig heeft er toe geleid dat Steve Vai ooit muziek heeft opgenomen waarnaar hij luisterde toen hij als teenager optrok met zijn motorvrienden en toen hij nog liever een nieuwe Harley Davidson kocht dan een nieuwe gitaar. De opnames van deze acht nummers tellende schijf, officieel uitgebracht als Steve Vai Presents Vai/Gash, opgenomen in nauwelijks twee weken tijd, stammen uit de jaren negentig. Uit 1991 om precies te zijn (Flex-Able en Passion And Warfare komen uit 1984 en 1990). Dertig jaar op de plank gelegen en nu in 2023 dus eindelijk uitgebracht. Met Vai natuurlijk op gitaar en Johnny ‘Gash’ Sombrotto als lead en backing vocalist. Met in de CD een mooie poster en het verhaal achter deze opnames van Vai over zijn vriend ‘Gash’ die door een verkeersongeluk om het leven kwam. Een rechttoe rechtaan album van Steve Vai dus, wat eerder lijkt op de muziek van Van Halen, AC/DC en Kiss dan waarmee deze virtuoos later bekend zou worden als gitarist met zijn soloalbums en van zijn werk met bijvoorbeeld Frank Zappa. Een erg verfrissend album dus van Vai. Als een eerbetoon aan een zanger die tragisch om het leven kwam. Net als zijn vorige album Inviolate van vorig jaar, uitgebracht door Favored Nations.
Zweetse popmuziek uit Jonkoping met elektronische experimenten en hier en daar een distorted gitaar. Soms geslaagd en soms niet. Favoriete nummer is My Favorite Game met een aanstekelijke gitaarriff. Dit nummer is gebruikt in de video game Gran Turismo 2. The Cardigans, die in 2005 hun laatste CD uitbrachten, laten op dit album uit 1998 horen dat ze pakkende popliedjes kunnen maken. Maar het hele album overtuigd toch niet helemaal. De openingsnummers, Paralized, Erase/Rewind, Explode, en het zesde nummer Higher, zijn een beetje zeurderig in mijn opinie. Starter is al iets sprankelender, maar ook dit nummer sleept zich voort. Het is hooguit vermakelijk, maar niet meer dan dat. Hanging Around is wel zo’n typisch popnummer dat blijft hangen. Zangeres Nina Elisabet zingt op dit nummer als een soort Kim Wilde. Junk Of The Hearts en Marvel Hill zijn ook wel geslaagde nummers. Maar Do You Believe vind ik ronduit verschrikkelijk. En het laatste nummer, Nil, is compleet overbodig, dat is een instrumentaal piano riedeltje dat een beetje op de achtergrond is opgenomen. Maar My Favorite Game, de meest succesvolle single van het album, is meer dan uitstekend. Uitgebracht door Stockholm Records.
Becoming A Jackal was het debuutalbum van Villagers, opgericht door Conor O’Brien na het uiteenvallen van zijn vorige band The Immediate. Het eerste live optreden vond plaats in 2008, in 2009 verscheen hij op verschillende festivals, en in 2010 vertegenwoordigde Villagers Ierland op het Eurosonic Festival in Groningen. In 2010 volgde daarna toen dit debuutalbum. Alle nummers zijn geschreven en gespeeld door O’Brien zelf (Villagers is in feite gewoon zijn eigen one-man band), behalve waar blaaswerk en strijkers gebruikt worden door het London Esemble door het hele album heen. Er staan een paar toegankelijke en uitbundige liedjes op zoals Becoming A Jackal, The Pact (I’ll Be Your Fever) en Set The Tigers Free, en een aantal folkpop achtige nummers als The Meaning Of The Ritual, That Day, Twenty-Seven Strangers, Pieces en To Be Counted Among Men, waarin hij zich op z’n kwetsbaarst toont. Allemaal rijk georchestreerd. Becoming A Jackal is een warm, verfrissend en gevoelig album, vol met muzikale mijmeringen van een artiest met een mooie stem. Een geslaagd debuut en het beluisteren meer dan waard. Uitgebracht door Domino (AT 1760 – o.a. Arctic Monkeys, Franz Ferdinand, Julia Holter en The Amazing Snakeheads). En ook van Domino gekocht: Hen Ogledd 2020 en James Yorkston & The Second Hand Orchestra 2021.
(714) The Black Crowes – The Southern Harmony And Musical Companion
Ik heb deze vijf Black Crowes albums al heel lang in mijn verzameling. The Southern Harmony And Musical Companion (1992), Amorica (1994), Three Snakes And One Charm (1996), By Your Side (1999) en Lions (2001). Verder heb ik ook nog Live At The Greek, een live album van The Crowes samen met Jimmy Page, met haast allemaal Led Zeppelin nummers. Hun beste album blijft natuurlijk The Southern Harmony And Musical Companion, met nummers als Sting Me, Remedy, Thorn In My Pride en Black Moon Creeping. Echt een geweldig album, met haast geen uitschieters naar beneden, en is een prettige mengeling van southern rock, blues, gospel en rock ‘ roll. Amorica is een wat vlakker album. Met nummers als High Head Blues, Cursed Diamond en Nonfiction, als mijn favoriete songs. De muziek op dit album vind ik wat tegen Aerosmith aan schuren. Maar ook deze vind ik wel prima. Op Three Snakes And One Charm heeft de band soms iets teveel naar Led Zeppelin geluisterd, met nummers als Under A Mountain en Nebekanezer. Toch denk ik dat dit mijn tweede favoriete Black Crowes album is. By Your Side is mijn minst favoriete en vind ik nogal saai. Lions vind ik dan weer een stuk beter. Lekker hard, vet en heavy. Midnight From The Inside Out en Lickin’ knallen meteen de luidsprekers uit. Het begin van Losing My Mind roept voor m’n gevoel een beetje de sfeer op van On The Beach van Neil Young. Daarom vind ik ook dit een geweldig nummer. De broertjes Robinson zijn onbetwist een van de meest succesvolle broers in de rockwereld, met toch een eigen unieke sound. The Black Crowes is voor voor mij een belangrijke band waar ik al vanaf The Southern Harmony And Musical Companion een groot fan van ben (ook al heb ik hun debuutalbum en hun laatste drie studioalbums dan wel niet gekocht).
Theme From Harry’s Game (15), Six O’Clock News (54) en Sunnyroad (55) zijn nieuw in mijn Single Top 75. Deze singles komen van de albums Magical Ring, Failer en Fisherman’s Woman van Clannad, Kathleen Edwards en Emiliana Torrini. Van de twee albums van Ry Cooder & V.M. Bhatt en Nyboma & Kamale Dynamique zijn geen singles uitgebracht. De drie disco singles Disco Inferno (The Trammps), Celebration (Kool & The Gang) en I’m Coming Out (Diana Ross) staan nu in De 250 Tip Cavalcade.
Theme From Harry’s Game / Six O’Clock News / Sunnyroad
en verder…..
EEN WILLEKEURIGE SINGLE TOP 75 AANDACHTVERDIENER
OF EENTJE DIE ER OORSPRONKELIJK IN HEEFT GESTAAN EN ER UIT IS VERDWENEN
Paranoimia
van
(1666) Art of Noise – In Visable Silence
Ship Arriving Too Late To Save A Drowning Witch van Frank Zappa
Er staan zes nummers op deze LP. En ze zijn niet allemaal fantastisch. SATLTSADW is niet bepaald mijn favoriete Zappa album, nee. Maar mijn favoriete nummers op deze LP zijn wel Valley Girl, Drowning Witch en Envelopes. Die andere drie nummers No Not Now, I Come From Nowhere en Teen-Age Prostitute, gezongen door stemcoach Lisa Popeil, zijn redelijk tot goed. Zappa was in alles wat hij deed natuurlijk geniaal, een unieke gitarist en componist. En wist ook anderen (Steve Vai, Scot Thunes, Arthur Barrow, Patrick O’Hearn, Ed Mann, Tommy Mars) met wie hij samenspeelde tot grote hoogten te brengen. Op Valley Girl is de toen veertien jarige dochter Moon Zappa improviserend te horen. Valley Girl is toen op single uitgebracht en het was in een aantal landen nog een hit ook. Dit nummer (like barf out, gag me with a spoon, gross, i’m sure, totally) is wel weer een van mijn twintig favoriete nummers van Zappa, denk ik wel. De LP zelf kwam in 1982 uit, en ik moet zeggen dat ik het toen een beetje vond tegenvallen. Ik was toen wel al een Zappa fan. Na Sheik Yerbouti, Joe’s Garage Act I, Acts II & III, Tinsel Town Rebellion en You Are What You Is, die toen in een korte tijd uitkwamen (Orchestral Favorites, Shut Up ’n Play Yer Guitar, Shut Up ’n Play Yer Guitar Some More en Return Of The Son Of Shut Up ’n Play Yer Guitar niet meegerekend) vond ik deze de minste. Uitgebracht door Munchkin Music/CBS.
