Bar Italia – Tracy Denim (2023)

Bar Italia is een uit Londen afkomstig trio, bestaande uit Nina Cristante, Sam Fenton en Jezmi Fehmi. In 2020 en 2021 bracht de band twee albums uit op World Music. Tracey Denim is echter uitgebracht door Matador (Algiers, 2020). Je kunt dit album nogal vage muzak noemen: mistige zurigheid met schommelende stemmingen. Maar het album klinkt wonderlijk samenhangend, en op een bepaalde manier toch ook verfrissend met een gevoel voor zelfspot. Met minimalistische dromerige nummers gepaard met heldere gitaarloopjes die gaan over eenzaamheid, ongemak, verdriet, verveling en stukgelopen relaties die vaak nogal humeurig klinken. Best fijn om naar te luisteren, maar zeker niet het beste album dat ik tot nu toe in 2023 gekocht heb.

Posted in Nieuw Gekocht | Tagged | Leave a comment

(1382) Mark Knopfler & Emmylou Harris – All The Roadrunning (2006)

All The Roadrunning van Mark Knopfler en Emmylou Harris is een prachtig album. Met allemaal gevoelige country en bluegrass nummers. Rijk, warm, weelderig en weemoedig is een goede omschrijving. De twee hebben elkaar ooit in 1987 voor het eerst ontmoet bij een Chet Atkins televisieshow en hebben altijd contact onderhouden. De stemmen passen perfect bij elkaar. Zonder elkaar al met een indrukwekkende carriere gezegend, maar met elkaar op dit album ronduit magisch: door elkaar met hun zangstemmen de ruimte te geven, maar zeker ook door het goede gitaarspel van Knopfler. De nummers lijken allemaal zo uit de losse pols geschut te zijn (in feite heeft de duur van het album zeven jaar in beslag genomen) met een soort van laconieke gemakkelijkheid, dat zeer overtuigend en eerlijk overkomt. Alle twaalf nummers zijn meer dan fraai. This is UsRed Swaggerwing en Belle Starr, in de wat meer uptempo nummers, als ze echt letterlijk met elkaar aan het zingen zijn, doen ze me zelfs lichtjes denken aan Johnny Cash en June Carter. Een groter compliment is er denk ik niet. Bij This Is Goodbye, gebasseerd op een laatste telefoongesprek van een passagier van de 9/11 vliegtuigcrash in het WTC gebouw, krijg je letterlijk koude rillingen. Samen met de andere muzikanten op dit album Richard Bennet (At 1760 – The MavericsPistol Annies), Guy Fletcher, Dan Dugmore, Paul Franklin (AT 1760 – Notting HillbilliesLyle LovettMary Chapin CarpenterAlan Jackson) Stuart Duncan, Glenn Worf (AT 1760 – Pistol Annies), Chad Cromwell en Jim Horn (AT 1760 – Beach BoysWarren ZevonBuffalo SpringfieldTodd RundgrenTraveling WilburysVan Dyke Parks, Christopher, CrossCarpenters) hebben Knopfler en Harris een prachtig album gemaakt. Ik denk ze met recht trots op deze samenwerking zullen zijn. Uitgebracht door Mercury.

Posted in Album Top 1760 | Tagged , , , , | Leave a comment

Norwegian Wood

Norwegian Wood was een muziekfestival dat tussen 1992 en 2017 werd gehouden in Frognerbadet in Oslo. De naam van het festival verwijst naar het nummer Norwegian Wood van The Beatles. Het festival werd in 1992 gestart door Finn Jorgen Roll, Sten Randers Fredriksen en Haakon Hartvedt. Ze richtten Norwegian Wood Company AS op om het festival te exploiteren. In het eerste jaar werd Johnny Cash geboekt. Maar er kwamen uiteindelijk maar vijfhonderd bezoekers, waardoor het verlies anderhalf miljoen kronen bedroeg. In 1994 verhuisde het festival naar Frognerbadet en maakte voor het eerst winst. Op het festival in 1995 werd voor het eerst bier geserveerd in de backstageruimte, maar er bleef niet veel over voor de andere artiesten omdat een koor het meeste opdronk. In 1996 breidde het festival met twee dagen uit en gaven The Kinks hun laatste concert ooit. In 1997 werd Neil Young & Crazy Horse geboekt, maar tien dagen voor het festival annuleerde Young zijn komst, waardoor Simple Minds kwam als vervanger. Op de editie van 2006 bracht Roger Waters alle nummers van Dark Side Of The Moon ten gehore, en vestigde daarmee een record van het meest aantal bezochte bezoekers van achtduizend. Datzelfde jaar annuleert de band Korn het concert en wordt vervangen door Turbonegro. In de loop van de tijd kwamen er verschillende podia bij. Underwood, vanaf 1997; Youngwood, vanaf 2007, een festival overdag gehouden voor scholieren uit Akershus en Oslo; Woodville, vanaf 2015; en Artwood, wat een beeldend kunstproject op het festivalterrein was, vanaf 2008. Op het hoofdpodium hebben tal van bekende bands en artiesten opgetreden, zoals The JayhawksJethro TullEmmylou HarrisIggy Pop, Loudon Wainwright III, Rufus WainwrightLou Reed, Anouk, SuedeWilco, Faithless, James TaylorLynyrd SkynyrdSuzanne VegaCounting CrowsLou ReedMark Knopfler en Tom Petty and the Heartbreakers. Na vele jaren van evenementen werd het hele festival in 2016 teruggebracht tot een dag. In november 2017 werd Norwegian Wood Company AS failliet verklaard vanwege hoge schulden en werd het hele festival in 2018 en 2019 geannuleerd vanwege dalende kaartverkoop nadat nieuwe eigenaren het hadden overgenomen. Artiesten die geboekt waren voor het festival van 2018, Jason Isbell, Travis en Thastrom, traden elders in Oslo op.

Top 10 bands en artiesten in mijn 1760 lijst die op Norwegian Wood hebben opgetreden:

  1. (3) Bob Dylan (1998)
  2. (44) David Bowie (2004)
  3. (65) Neil Young (2009)
  4. (67) Nick Cave & The Bad Seeds (2009)
  5. (75) Johnny Cash (1992)
  6. (111) The Kinks (1996)
  7. (127) Jackson Browne (2015)
  8. (137) Foo Fighters (2008)
  9. (143) Van Morrison (1998)
  10. (145) Arcade Fire (2014)
Posted in Blog | Tagged | Leave a comment

Graham Nash – Now (2023)

Schijnbaar is er niets veranderd voor Graham Nash. De man is eenentachtig en heeft vroeger hele mooie liedjes gemaakt. Met die stem van hem wist hij iedereen te raken. Luisterend naar dit album van hem besef je weer hoe belangrijk hij was voor het vocale geluid van CSN&Y. De man die verantwoordelijk was voor nummers als I Used To Be A KingOur HouseTeach Your ChildrenMilitary MadnessSimple Man en Man In The Mirror, vond dat het maar weer eens tijd werd voor een nieuw studioalbum, zijn eerste met originele nieuwe nummers sinds 2016. Met nieuwe inspiratie om de wereld zijn politieke standpunten maar weer eens de wereld in te slingeren (waar je het uiteraard niet altijd mee eens hoefd te zijn). En misschien dat het besef van de vergankelijkheid van het leven door de dood van David Crosby ook meegespeeld heeft voor het maken van dit album. Maar helaas: de onderwerpen van al deze nummers zijn allemaal cliche’s en gaan over het klimaat, de liefde, de mensheid en indirect ook over Donald Trump. Dat weten we nu allemaal wel zo’n beetje, denk ik. Op het nummer Buddy’s Back, een ode aan Buddy Holly, zingt in iedergeval een andere oude vriend van hem mee: Allan Clarke van The Hollies (dit nummer schijnt ook op het nieuwe album van Clarke zelf te staan en waarop Nash dan weer is te horen). Je kunt je afvragen of deze muziek nog steeds relevant is. Maar ik blijf toch een zwak voor deze man houden. Net als Nash album Live: Songs For Beginners/Wild Tales van vorig jaar gemasterd door Bob Ludwig. Dat album heeft veel meer mijn voorkeur. Uitgebracht door BMG (The Allman Betts Band 2019, Chrissie Hynde 2021).

Posted in Nieuw Gekocht | Tagged | Leave a comment

(1383) The Raconteurs – Consolers Of The Lonely (2008)

Het tweede album van The Raconteurs. Het verscheen vier jaar voor White’s eerste soloalbum, Blunderbuss, en een jaar na het achtste en laatste studioalbum, Icky Thump, van The White Stripes. Het moge duidelijk zijn dat Jack White nogal een productief persoon is. Want laten we zijn activiteiten met The Dead Weather, zijn eigen platenlabel en zijn eigen studio ook niet vergeten. Op Consolers of The Lonely tovert hij samen met Patrick Keeler, Brendan Benson (samen met White verantwoordelijk voor alle nummers) en Jack L.J. Lawrence, weer allemaal ijzersterke gitaarriffs tevoorschijn. Maniakaal en een lust voor de luisteraar. Salute Your SolutionMany Shades Of BlackOld Enough en Consoler Of The Lonely, alle vier op single uitgebracht, zijn echte power blues achtige songs. Hold up en Five On The Five zijn typische voorbeelden van zijn maniakale uitspattingen. Soms neemt de band ook wat gas terug, zoals op You Don’t Understand MeOld EnoughTop YourselfRich Kid Blues (een cover van Terry Reid) en Carolina Drama. Goed gelukt is ook de samenwerking met een aantal leden van The Memphis Horns: Wayne Jackson, Jack Hale en Tom McGinley op The Switch And The Spur en Many Shades Of Black. Jack White is een echte magier die allemaal mooie dingen uit zijn hoed weet te toveren. Zijn muzikale bezetenheid heeft hem ver gebracht. Uitgegeven door White’s eigen Third Man Records (Brendan Benson 2020, Jack White 2022).

Posted in Album Top 1760 | Tagged , , , , , , | Leave a comment

Rose City Band – Garden Party (2023)

Dit is het vierde album van een van de drie bands (Moon Duo, Wooden Shjips, Rose City Band) waarin multi muzikant Eric Ripley Johnson actief is. Die andere twee bands ken ik dan wel niet, maar deze van Rose City Band (Ripley Johnson, John Jeffrey, Paul Haasenberg, Barry Walker, Sanae Yamada van Moon Duo) is in iedergeval wel een hele fijne. Garden Party is psychedelische country, met allemaal nummers (Chasing RainbowsSlow BurnGarden SongPorch BoogieSaturday’s GoneMariposaMoonlight HighwayEl Rio) over stralende zomerwarmte, nachtelijke wandelingen door de bossen, op je veranda zitten onder het maanlicht, lome zaterdagen die voorbij zijn en over de wonderbaarlijke schoonheid van de natuur. Met lekkere lange uitgesponnen gitaarsolo’s alsof The Allman Brothers Band weer actief is, of alsof Jerry Garcia is opgestaan uit de dood (dit album doet me denken aan Workingman’s Dead van Grateful Dead). Een zeer melancholisch, weemoedig en sfeervol album met een zonnig geluid dat je inderdaad laat verlangen naar de zomer of naar nachten lekker liggend in een hangmat onder sterrenhemel terwijl je het leven probeert te overpeinzen. Uitgebracht door Thrill Jockey (OOIOO, 2020).

Posted in Nieuw Gekocht | Tagged | Leave a comment

(1384) Parquet Courts – Light Up Gold (2013)

Gaat geen moment vervelen dit officiele debuutalbum (of eigenlijk tweede album) van dit uit New York City afkomstige viertal. Parquet Courts, bestaande uit de twee broers Andrew Savage en Max Savage, Sean Yeaton en Austin Brown, bracht dit album uit nadat ze eerder al het in 2011 alleen op casetteband verschenen American Specialities hadden uitgebracht. Dit echte debuut, Light Up Gold uit 2013, klinkt aantrekkelijk onstuimig. Hoekige tegendraadse gitaarriffs, die in een paar nummers ook melodieus aandoen, wervelen kronkelig door het hele album heen. Soms gecontroleerd chaotisch en vaak met een sprankelende eenvoud. Doet denken aan Talking HeadsWirePavementPixiesThe Modern Lovers en ook aan Minutemen, maar heeft toch een eigen uniek geluid. Met nummers als Master Of My CraftBorrowed TimeYr No StonerTears O Plenty en Picture Of Health geven deze mannen een frisse kijk op het leven waar volop aan te genieten valt. Een sterk album dat het best te omschrijven is als garage rock revival, denk ik. Uitgebracht door Borrowed Tunes.

Posted in Album Top 1760 | Tagged , , , , , , , , | Leave a comment

De keuze van een album van een bepaalde Band of Artiest

(780) The Nits – In The Dutch Mountains

Ik heb best wel een aantal live LP’s en CD’s van Nederlandse bands, maar ik denk dat ik deze de beste vind: Urk van Nits. Luister er naar en je bent verkocht. Al hun grote hits (en andere nummers die er toe doen) staan op deze CD, waaronder Adieu Sweet BahnhofJ.O.S. DaysSketches Of SpainNescioThe DreamDapperstreetTwo SkatersThe Panorama ManMountain JanMan Eating House en Red Tape, een van de oudste nummers op deze dubbelaar. Urk is een livealbum van internationale allure. Kunst met een grote K. Perfect gespeeld door Henk Hofstede, Robert Jan Stips, Rob Kloet en Joke Geraets, live opgenomen in Amsterdam, Utrecht en Moskou in 1988 en 1989. In The Dutch Mountains is het enige studioalbum dat ik verder van deze Amsterdammers heb. En nee deze staat in mijn 1760 lijst niet bijzonder hoog, maar is echt een voortreffelijk album. Een van de beste die ooit gemaakt is door een Nederlandse band.

Posted in CD Verzameling | Leave a comment

Single Top 75 (update #47)

Back to the fifties en sixties met Ruby Baby van The Drifters, uitgebracht in 1956 (en dat ik eerder dan deze versie al kende van Donald Fagen van zijn Nightfly album) en Let There Be Love van Nat King Cole uit 1962, en oorspronkelijk nog eerder uitgebracht in 1940 in de originele versie van Steve Brodie. Deze twee nummers heb ik meteen hoog gezet in mijn Single Top 75, op 1 en 3. De derde single in deze update, I Wonder Why van Dion & The Belmonts, heb ik in deze lijst op plek 47 gezet. Niet in deze lijst is Travelin’ Man van Rickie Nelson. Die staat meteen al in de 250 Tip Cavalcade, op plek 58 op dit moment. Van het album van Wild Wax Combo (Jungle Fever) zijn geen singles uitgebracht.

Ruby Baby / Let There Be Love / I Wonder Why / Travelin’ Man

en verder…..

EEN WILLEKEURIGE SINGLE TOP 75 AANDACHTVERDIENER

OF EENTJE DIE ER OORSPRONKELIJK IN HEEFT GESTAAN EN ER UIT IS VERDWENEN

Like A Virgin

van

(1650) Madonna – Like A Virgin

Posted in Single Top 75 | Leave a comment

De uitklaphoes van de LP #80

Even In The Quietest Moments… van Supertramp

Van de eerste zes LP’s die Supertramp van 1970 tot en met 1979 uitbracht is deze de enige die ik niet op CD heb. Even In The Quietest Moments… (1977) verscheen twee jaar voor Breakfast In America (1979), die ik in mijn 1760 lijst heb staan. Maar misschien dat op deze ook een paar van de mooiste nummers van Supertramp zijn terug te vinden: Give A Little BitEven In The Quitest Moments en Fools Overture. Ik denk dat ze, als ik een lijstje zou maken met mijn favoriete Supertramp nummers, dat deze alle drie in mijn top tien zouden staan. Vooral Fools Overture, dat met gemak tussen de beste prog nummers van GenesisPink Floyd en Yes zou passen, is een song met veel emotionele diepgang (mede natuurlijk door die stem van Churchill). Ik krijg steeds weer opnieuw kippevel wanneer ik Roger Hodgson hoor zingen: “History recalls, how great the fall can be, while everybody’s sleeping, the boat’s put out to sea.” Kijk naar de film Dunkirk, en je begrijpt wat ik bedoel. Ook het vermelden waard altijd bij Supertramp is de uitstekende saxofonist en klarinettist John Helliwell, die op deze LP te horen is op Give A Little BitLover BoyBabajiFrom Now On en Fool’s Overture. Mede door zijn spel had Supertramp altijd dat eigen typische geluid. Uitgebracht door EMI (AT 1760 – o.a. QueenTalk TalkKayakKate Bush en Cockney Rejects) en opgenomen in Caribou Ranch, Nederland, Colorado (AT 1760 – Return To Forever) en in The Record Plant in Los Angeles (AT – 1760 Black SabbathYngwie MalmsteenDevoSoda Stereo).

Posted in LP Verzameling | Leave a comment

(1385) Black Flag – Damaged (1981)

Damaged was het debuutalbum van de Amerikaanse hardcore punkband Black Flag (dat van 1981 tot en met 2013 zeven albums heeft uitgebracht). Het album werd grotendeels genegeerd door critici en het publiek ten tijde van de release, maar is sindsdien erkend als een klassieker en een van de meest invloedrijke punkrockplaten ooit gemaakt. Voordat dit album verscheen had Black Flag al drie EP’s uitgebracht met drie verschillende zangers Keith Morris, Ron Reyes en Dez Cadena. Een aantal van deze outtakes uit deze periode kwamen later op het All Went Black compilatie album terecht. De grootste verandering voor de band was toen de twintigjarige Henry Rollins zich aansloot. En dat leek een goede beslissing te zijn. Want als zanger op dit album te horen, bleek er niemand beter dan Rollins te zijn die de jongeren van toen in Los Angeles leek te begrijpen. Rollins klinkt op dit album vooral gekweld, hij schreeuwd en snauwd en is constant pissed as hell. De nummers gaan allemaal over vervreemding, over onthechting en over verveling. Alle nummers zijn een explosie van pure kracht. Ze zijn agressief, deprimerend en opstandig. Voorbeelden hiervan zijn Rise AboveTV PartySpray Paint (The Walls)What I See, No MoreDamaged I en Damaged II. Het album is uitgebracht door SST Records (AT 1760 – Meat PuppetsMinutemen).

Posted in Album Top 1760 | Tagged , , , , , , , , , | Leave a comment