(1333) Kasabian – Kasabian (2004)
Heette in een ver verleden nog Saracuse, maar werd de naam veranderd in Kasabian, vernoemd naar Linda Kasabian, een van de leden van de Charles Manson Family. Heeft tot en met 2022 zeven albums uitgebracht. Een nieuw album zal in juli 2024 verschijnen. De muziek wordt omschreven als een mix tussen The Stone Roses en Primal Scream. Kasabian was het gelijknamige debuutalbum uit 2004. Het is het enige album dat niet de nummer een positie heeft ingenomen in de Engelse hitlijsten en is het eerste en laatste album waarop gitarist, toetsenist en bassist Christopher Karlof is te horen. Hij verliet de band tijdens de opnames van de opvolger Empire uit 2006. Net als zanger en frontman Tom Meighan overigens, die de band verliet in 2020. Kasabian is een intrigerend indie rock album waarop niet de gitaar op de voorgrond staat maar heel vaak de bas, samen met een overheersend geluid van synthesizers. Maar echt elektronisch is het album net niet. Soms hoor je deuntjes die je eerder hebt gehoord maar die niet storend zijn. Op het album zijn vier drummers te horen waarvan uiteindelijk Ian Matthews overbleef om vast bandlid te worden. De vier singles van het album, Reason Is Treason, Club Foot, LSF, Processed Beats en Cutt Off, hebben in de hitparades niet veel gedaan. Kasabian is een lekkere dansbare plaat. Mede geproduceerd door Jim Abbiss (AT 1760 – Arctic Monkees, Editors). Uitgebracht door RCA.
(1334) Ariel Pink’s Haunted Graffiti – Before Today (2010)
Before Today is een heerlijk bizar album dat door zijn onvoorspelbaarheid alle kanten op gaat. Het geeft een soort van psychedelisch totaal geluid in een onbeperkt surrealistisch landschap van muzikale kwaliteit. Tot dit album was Ariel Pink (lees Ariel Marcus Rosenberg) als een lo-fi zelf-made man, voornamelijk als een thuis opnemende kluizenaar bezig geweest. die met het uitbrengen van tapes van slechte opnamekwaliteit van hem een echte cult held had gemaakt. Het bereik van een groot publiek voor zijn muziek leek echter onhaalbaar te zijn. Met dit album kreeg hij echter de mogelijkheid om voor een groot label zijn muziek uit te brengen, samen met andere muzikanten en in verschillende professionele studio’s. De eerste paar nummers doen bij vlagen denken aan de Mothers of Invention. Het is een geniaal album met een uniek geluid, die door een samensmelting ook van verschillende genres en stijlen, prachtig in elkaar steken en ongrijpbaar zijn. Een van de hoogtepunten zijn Hot Body Rub, L’Estat, Fright Night, Menopause Man, met een lekker basloopje, Butt-House Blondies en Little Wig. Round And Round is gemixed in Abbey Road door Christian Wright en is als single uitgebracht. Net als Beverly Kills en Bright Lit Blue Skies. Before Today van Ariel Pink is daarom zeer geslaagd. Het is een bijzondere luisterervaring. Uitgebracht door 4AD (AT 1760 – o.a. Pixies, The Breeders, Lush, This Mortal Coil, The National en Grimes).
(1335) Panda Bear – Panda Bear Meets The Grim Reaper (2015)
Noah Benjamin Lennox, ook wel bekend als Panda Bear is bandlid van Animal Collective, waarmee hij dertien albums heeft gemaakt. Panda Bear Meets The Grim Reaper is zijn zevende soloalbum. Hij werkte hieraan bij hem thuis tijdens het opnemen van Animal Collectives’ album Centipede Hz uit 2012. PBMTGR is uitgebracht in 2015. Het is een beetje een moeilijk album. Het meerendeel van de nummers zijn nogal experimenteel en klinken wat groezelig, vaag en missen structuur. Maar hebben dan soms wel weer mooie vocale melodieen, zoals Boys Latin. De eerste drie nummers (Sequental Circuits, Mr Noah, Davy Jones Locker) kunnen me daarom totaal niet raken en klinken ronduit onsamenhangend. Een aantal van de betere nummers zijn dan weer wel Come To Your Senses (waarin hij zich constant afvraagt of je gek bent) Selfish Gene, Croswords, Tropic Of Cancer, dat een sample van De Notenkraker van Tchaikovsky bevat en Lonely Wanderer, ook met een sample van Arabesque No. 1. van Claude Debussy. Sommige nummers bevatten dus weldegelijk schoonheid, maar lang niet zo veel als op het Animal Collective album Merriweather Post Pavilion dat ik in mijn 1760 lijst heb staan (op plek 887). Uitgebracht door Domino (AT 1760 – Arctic Monkeys, Franz Ferdinand, Julia Holter, Real Estate, Peter Perrett, Villagers en Wild Beast). Panda Bear Meets The Grim Reaper is gemaakt in samenwerking met Peter Kember, ook wel bekend als Sonic Boom, van Spacemen 3.
(1336) Ty Segall – Twins (2012)
Twins uit 2012 was de derde release waarbij de Amerikaanse multi-instrumentalist (Laguna Beach, Californie) Ty Segall in dat jaar betrokken was. Hij bracht toen eerder al een album uit als The Ty Segall Band (met Mikal Cronin, een jeugdvriend van hem) en een album met White Fence genaamd Hair. Daarom is Twins het vijfde studioalbum van deze man (in januari 2024 verscheen zijn vijftiende album), die in de San Fransisco Bay Area en in Orange County, Los Angeles met verschillende underground bandjes voor deze tijd, we schrijven de periode voor 2008, ook behoorlijk actief is geweest. Twins is een psychedelische gitaarschijf. Het is een soort van constante geluidexplosie dat dan wel rechtoe rechtaan klinkt, maar best veel diepgang heeft. Het bevat pakkende riffs en heeft een lekkere fuzz. Hij trekt daarbij alle registers open. You’re The Doctor, Inside Your Heart, Ghost, They Told Me Too en Love Fuzz zijn lekker zwaar en rauw. Zijn alle nummers elektrisch: Gold On The Shore is het enige akoestisch nummer. In The Hill (met de vocalen van voormalig Thee Oh Sees bandlid Brigid Dawson) en Would You Be My Love zijn als singles uitgebracht. Segal toont zich op dit album als een zeer goede gitarist. Het is een album waarbij je je volkomen op je gemak voelt. En als je goed luisterd hoor je soms The Beatles. Uitgebracht door Drag City (AT 1760 – Bonnie ‘Prince’ Billy, The High Llamas, Joanna Newsom en in 2019 gekocht Chris Gantry).
(1337) Peter Perrett – How The West was Won (2017)
Peter Perrett, zanger en gitarist van de punk en new wave band The Only Ones (drie albums gemaakt eind jaren zeventig en begin jaren tachtig) en later van The One, bracht in 2017 zijn solo debuut uit en sinds 1996 zijn eerste release : How The West was Won. Na al die jaren voor de buitenwereld van de aardbodem te zijn verdwenen is dit een glorieuze comeback. Want dit is een zeer sterke en opmerkelijke plaat, samen gemaakt met zijn twee zoons Jamie Perrett en Peter Parrett Jr. Het blijkt een album te zijn met veel karakter, bijtende humor, zelfspot en veel zeggingskracht waar je meteen voor valt. Als een echo naar zijn eigen verleden over liefde, pijn, spijt en verlossing. Zeer sympathiek dus. Doet het eerste sterke nummer How The West Was Won en ook het mooie Sweet Endevour een beetje denken aan de stem van Lou Reed, en soms aan die van Marianne Faithfull, staan er op dit album allemaal juweeltjes. Man Of Extremes, Living In My Head, Hard To Say No, An Epic Story en Something In My Brain overstijgen de middelmaat ruimschoots. Rock ‘n’ Roll zit blijkbaar nog steeds in zijn longen. Opgenomen in Konk Studios (AT 1760 – The Kooks) door Peter Parrett zelf, zijn zoon Jamie Parrett en Chris Kimsey (AT 1760 – Marillion, Anderson Brufford Wakeman Howe). Uitgebracht door Domino.
(1338) Mana – Amar Es Combatir (2006)
Mana is een Mexicaanse (AT 1760 – Maldita Vecindad, Roodrigo y Gabriela, Cafe Tacvba, Panteon Rococo, Molotov, Hocico) pop rock band met latin rock invloeden uit Guadalajara. Sinds hun doorbraak in 1990 heeft de band inmiddels meer dan twintig miljoen albums verkocht. In 2006 bracht de band Amar es Combatir uit, een productie die resulteerde in vijf singles die Mana in verschillende landen naar de top van de hitlijsten brachten. De meest opvallende nummers op dit album, met soms een aardige gitaarsolo en in het algemeen met een stevig gitaargeluid, waardoor het pop rock is inplaats van alleen maar pop, zijn Labios Compartidas en Bendita Tu Luz, waarin onder andere de Dominicaanse zanger en muzikant Juan Luis Guerra meewerkte. Ook al klinken al deze nummers op dit album een beetje als hetzelfde, zijn ze toch allemaal best leuk om te horen. Maar een wereldschokkend album is het echter niet. Opgenomen in The Hit Factory in Miami. Uitgebracht door Warner Music Mexico.
(1339) The Sheer – Feel The Need (2006)
The Sheer was een veelbelovend bandje uit Haarlem, dat in de jaren nul stevig aan de weg timmerde. Met name ook met energieke live optredens op o.a. Pinkpop, Noorderslag en Lowlands in die tijd. Ze zijn zelfs in WDR’s Rockpalast te zien geweest. Helaas door ziekte van de zanger gitarist Bart van Liemt is er sindsdien weinig meer van The Sheer vernomen (twee andere albums verschenen er van deze band ook in 2004 en 2009). Het laatste live concert bleek in 2012 te zijn geweest. De muziek op Feel The Need, uit 2006, dat bestaat uit een aantal vrolijke uptempo nummers en een paar ballads, valt misschien nog het best te vergelijken met The Kooks. Feel The Need is een prima album. waarmee de band zeker een internationale doorbraak had verdiend. Dat dat niet is gebeurd is jammer want er staan best een paar spannende nummers op dit album. The Girl That Lost Her Mind (part 1), Morning/Evening, Don’t Let Em Get Out, Stormy Weather, Better Believe It en Somebody Tell Me zijn meer dan uitstekend. The Girl That Lost Her Mind (part 2), een mooie ballad, net als From This Moment On zijn echter de hoogtepunten van het album. All I Forget (een van de drie singles) vind ik zelf een beetje zeurderig. De track Understand, ook als single uitgebracht, is te horen in het voetbalspel FIFA 07. Uitgebracht door Universal.
(1340) Bleached – Ride Your Heart (2013)
Post Punk verpakt in melodieuze punk pop uit Los Angeles, Echo Park. Hebben tot nu toe drie albums uitgebracht: Ride Your Heart (2013), Welcome The Worms (2016) and Don’t You Think You’ve Had Enough? (2019). Bleached op dit album bestaat uit de tweelingzussen Jennifer Clavin (zang, gitaar, piano, percussie) Jessica Clavin (zang, gitaar, bas, percussie) en Dan Allaire (drums en ook actief in The Brian Jonestown Massacre) die na het uiteenvallen van hun vorige band Mika Miko begonnen aan dit gloedvolle project. Op Ride Your Heart zingen deze zussen, of eigenlijk voornamelijk Jennifer Clavin, over oude vriendjes, romantiek en liefdesverdriet in pakkende fuzzy gitaarnummers als Looking For A Fight, Outta My Mind, Dead In Your Head, Dreaming Without You, Waiting By The Telephone, Love Spells, Dead Boy, Guy Like You en When I Was Yours. Met allemaal korte en snelle nummers van gemiddeld zo’n drie minuten boordevol energie. Vertederend, rauw, fris en eerlijk. Misschien wel een beetje als The Ramones. Dead In Your Head, Dreaming Without You en Searching Through The Past zijn als single verschenen. Een pure traktatie zijn deze dames uit de Sunshine State die je met deze sound zo op de surfplank ziet staan. Uitgebracht door Dead Oceans (AT 1760 – Bill Fay, Ryley Walker, The Tallest Man On Earth, Shame, Phosphorescent, Slowdive).
Albums 1341 – 1350
(1341) GusGus – Mexico (2014)
In mijn 1760 lijst komen een aantal bands en artiesten uit IJsland (o.a. Sigur Ross, Of Monsters and Men, Solstafir, Skalmold, Bjork, Asgeir en For A Minor Reflection), zo ook GusGus. Deze band komt uit de hoofdstad van het eiland. De band dat eigenlijk geen band is maar meer een kunstenaarscollectief, met op een gegeven moment zelfs negen leden, waaronder in het begin ook Emiliana Torrini. En dit collectief bestaat inmiddels langer dan vijfentwintig jaar, met een geschiedenis van veel interne ruzies, financiele schulden, problemen met labels (met name met 4AD) en leden die de groep verlieten. Tussen 1995 en 2023 verschenen er twaalf albums en heeft de groep een lange lijst van singles uitgebracht. Ook het uitbrengen van dit album Mexico deed de verhoudingen bepaald niet goed. Op dit album bestaat GusGus enkel uit de originele leden Daniel Agust Haraldsson, Biggi Veira, Stephan Stephensen, samen met relatieve nieuwkomer Hogni Egilsson. Maar door een zoveelste ruzie zou Stephensen dit viertal echter ook verlaten. De stijl is wat te vergelijken met Daft Punk, met wat neo soul achtige invloeden. Er is nauwelijks een adempauze op het album. Soms is het extatisch en soms melodieus. En dat met sprankelende synthesizers, het nummer God Application is daar een mooi voorbeeld van, samen met donkere bassen, en zelfs een nummer met strijkers, geeft een resultaat van kunstzinnige techno dat best lekker in het gehoor ligt. Uitgebracht door het Duitse technolabel Compact.
(1342) Biosphere – Microgravity (1991)
Na twee albums verliet de Noor Geir Aule Jenssen in 1990 de dream pop band Bel Canto en debuteerde hij in 1991 onder zijn nieuwe naam Biosphere. Hij had eerder al in 1984 en in 1990 twee andere albums uitgebracht als E-Man en Bleep. Was dat album (van Bleep) The Northpole By Submarine nog een new beat/acid en techno album, Microgravity uit 1991 is meer ambient house. Het album begint nog met het ritmeloze en atmosferisch achtige Microgravity, met een sample van een dialoog uit een film. Maar met het tweede nummer Baby Satellite begint de house op dit album flink door te klinken en lijkt er vanaf dat moment een soort van ruimtereis gemaakt te worden. Gewichtloos en zonder beperkingen. The Fairytale, Cloudwalker II, ook atmosferisch, Chromosphere en Cygnus-A zijn voorbeelden daarvan. Twee andere nummers, Tranquilizer en Baby Interphase, bevatten ook samples: uit een tv serie genaamd Space: 1999. Blijkbaar heeft Jenssen iets met films (hij heeft een aantal soundtracks op zijn naam staan, waaronder de Noorse film Imsomnia, waar later een remake van is gemaakt door Christopher Nolan met in de hoofdrol Al Pacino). Dit album, net als zijn andere Substrata uit 1997, dat door veel critici uitgeroepen is tot een van de belangrijkste electronica ambient albums van de jaren negentig, is zeer rustgevend, minimalistisch, sereen, licht verteerbaar met betoverende pulserende biepjes, en danst als het ware op de golven van ruimte en tijd. En het lijkt je vooral op je gemak te stellen. Uitgebracht door R&S Records.
(1343) Starsailor – Love Is Here (2001)
Vijf albums zijn er van Starsailor, opgericht in 2000 en vernoemd naar een album van Tim Buckley, tot en met 2017 verschenen (met een gat van acht jaar tussen het vierde (All The Plans) en het vijfde album (All This Life). Love Is Here uit 2001 was het debuut. Het is een CD waarvan er inmiddels een 20th Anniversary re-release is verschenen, De muziek op dit album is te vergelijken met andere bandjes als Blur, Suede, The Verve, Coldplay, Doves en Travis. De smachtende stem van zanger James Walsh is het meest opvallende. Persoonlijk heeft die stem wel mijn smaak. De kunst van het overleven, met nogal een gezond portie cynisme, is een beetje het algemene thema. De meeste nummers gaan over alcoholisme, pijn, verdriet en verliefdheid. Singles van deze schijf Fever, Good Souls, Alcoholic, Lullaby en Poor Misguided Fool hebben in verschillende landen in de hitlijsten gestaan. Het blijkt volgens de eigen website van de band dat er in 2024 een nieuw album, Where The Wild Things Grow, zal verschijnen. Opgenomen in de Rockfield Studios (AT 1760 – o.a. Van der Graaf Generator, Rush, Dave Edmunds, Hawkwind, Manic Street Preachers en Judas Priest) en geproduceerd door Steve Osborne, bekend als co-producer van het U2 album Pop. Uitgebracht door Chrysalis (AT 1760 – o.a. Jethro Tull, Robin Trower, Rory Gallagher, Huey Lewis & The News, Blondie, UFO en The Proclaimers).
(1344) Kensington – Vultures (2012)
Afkomstig uit Utrecht (AT 1760 – Het Goede Doel, Urban Dance Squad, Birth Of Joy, Mister and Mississippi, I Am Oak) werd dit album van Kensington, Vultures, uitgebracht in 2012. Ontstaan uit de schoolband Quad (Casper Starreveld, Jan Haker, Lucas Lenselink, Luuk Verink) begonnen deze mannen in 2005 op te treden als Kensington, nadat gitarist Verink de band verlaten had en Eloi Youssef als nieuwe gitarist zijn plaats had ingenomen. In 2007 verscheen er een eerste EP. Vultures, dit tweede volledige album van de band, was de opvolger van Borders uit 2010. Vultures klinkt vrij energiek, maar wel met weinig variatie. Met nummers als Ride, Don’t Look Back, Kilimanjaro, We Are The Young en Call My Name, houden ze het tempo er flink in. Deze zijn allemaal Kings Of Leon en Editors achtig. Maar toch goed geslaagd. Dit album klinkt behoorlijk internationaal en gemaakt voor een breed publiek. Hoewel dan niet het beste Nederlandse album ooit, wel een product om trots op te zijn. Wat mij betreft heeft de band het beste nummer, Good Life, voor het laatst bewaard. Maar ja, ook dat is maar gewoon een mening. Opgenomen in Duitsland en gemasterd bij Sterling Sound in New York City. Uitgebracht door Universal.
(1345) alt-J – An Awesome Wave (2012)
Alt-J is een Britse indierockband opgericht in 2007. De oorspronkelijke bezetting bestond op het debuutalbum An Awesome Wave uit Joe Newman (gitaar/zang), Thom Sonny Green (drums), Gus Unger-Hamilton (keyboards/zang) en Gwil Sainsbury (gitaar/bas). Deze laatste verliet de band en was op het tweede album, This Is All Yours, al niet meer te horen. De oorspronkelijke leden leerden elkaar kennen op de Universiteit van Leeds. Na hun afstuderen verhuisde de band naar Cambridge, waar ze enkele maanden aan hun muziek werkten. Een titelloze 4-track demo werd opgenomen met producer Charlie Andrew en bevatte de nummers Breezeblocks, Hand-Made, Matilda en Tessellate. Een 7 inch single met Bloodflood en Tessellate werd uitgebracht door het label Loud and Quiet in oktober 2011. Hun eerste release in 2012 voor Infectious Music (AT 1760 – My Vitriol) was de 10 inch single Matilda/Fitzpleasure. Het werd gevolgd door Breezeblocks dat voorafging aan dit eerste album An Awesome Wave (een verwijzing naar een citaat uit de roman American Psycho van Bret Easton Ellis). Op dit debuut, dat soms iets van Radiohead weg heeft, staan een paar prachtige nummers, die excentriek en complex en slim in elkaar zitten, alsof het een soort van wiskundige formules zijn die naadloos in elkaar overgaan en waarbij je heerlijk kunt wegdromen. Als een soort behang en achtergrondgeluid dat intrigeerd, sprankeld en schitterd. En soms zeer adembenemend. Een geslaagd debuut.
(1346) Yeasayer – Odd Blood (2010)
Yeasayer was een Amerikaanse experimentele rockband uit Brooklyn, New York, opgericht in 2006, en er officieel mee opgehouden in 2019. De band bestond uit het trio Chris Keating, Ira Wolf Tuton en Anand Wilder. Tot en met 2019 heeft de band vijf albums uitgebracht. Odd Blood uit 2010 was het tweede album waarvan vier singles afkomstig zijn: Ambling Alp, O.N.E., Madder Red en I Remember. De nummers hebben voornamelijk een elektronisch geluid met een minimaal gebruik van gitaren, pas vanaf het zesde nummer Love Me Girl, en later op Strange Reunions en Mondegreen hoor je die wat meer op de voorgrond. Odd Blood is nogal een druk album. Ambachtelijk gemaakte indie elektronic. De meeste nummers, zeg maar rustig haast allemaal, zijn volgebouwd met productionele foefjes, waarin weinig ruimte voor stilte is. Het doet synthpop achtig aan, denk aan het geluid van de beginjaren van Depeche Mode, of andere bands als Erasure en Talk Talk. Het eerste nummer The Children is wat meer industrial achtig. En het begin van het nummer Rome doet weer en beetje denken aan Wham! Wat allemaal best aantrekkelijk klinkt. Uitgebracht door Secretly Canadian (AT 1760 – Songs: Ohio, Damien Jurado, Whitney, Cayucas, The War On Drugs, Cherry Glazerr).
