Tweede Blog Pagina (05-01-2021 – 31-12-2021)

CD Verzamelingen t/m 2019

Muse, The Smashing Pumpkins, Santana, Phil Collins, Randy Newman, Brian May, Joan Baez, Level 42, The Strokes, Doe Maar, Talking Heads, Donald Fagen, Oasis, ZZ Top, Manfred Mann’s Earth Band, James Taylor, The Band, The Verve, Rollins Band,

Uitgebrachte Singles van de 1760 Albums

1550-1554, 1555-1559, 1560-1564, 1565-1569, 1570-1574, 1575-1579, 1580-1584, 1585-1589, 1590-1594, 1595-1599, 1600-1604, 1605-1609, 1610-1614, 1615-1619, 1620-1624, 1625-1629, 1630-1634, 1635-1639, 1640-1644, 1645-1649

Uitklaphoezen

Queen, U.K., Marillion, Gruppo Sportivo, Van Morrison, The Joe Jackson Band, Asia, Ry Cooder, Rush, Tom Waits, Queen, Sting, Yes, ELO, Rickie Lee Jones, Kayak, Dire Straits, Lou Reed, Pink Floyd, David Bowie

CD’s uit 2020, 2021

Lucinda Williams, Fischer-Z, The Sore Losers, David Keenan, Efterklang, Neil Young, Yes, Suuns, Bob Dylan, Steve Hackett, Robben Ford, Emmylou Harris, Brandee Younger, Chrissie Hynde, Watchhouse, Los Lobos, Bill Evans, Jackson Browne, David Crosby, Roger Chapman, Snapped Ankles, Matt Sweeney & Bonny ‘Prince’ Billy, Nick Cave & Warren Ellis, PJ Harvey, Mammoth WVH, Red Fang, black midi, Robert Finley, Meindert Talma, The Chills, Khalab & M’berra Ensemble, Royal Blood, While She Sleeps, Flyte, Dry Cleaning, Middle Kids, Cryptosis, Bob Dylan, Fruit Bats, Blackmore’s Night, Anneke van Giersbergen, Jack Poels, EUT, Gabriel Rios, TV Priest, Still Corners, James Yorkston & The Second Hand Orchestra, Wardruna, Sleaford Mods, Axel Flovent, Casper Clausen, Kiwi Jr., AC/DC, Kacy & Clayton and Marlon Williams, Cordovas, Hawkwind Light Orchestra, Garcia Peoples, Hen Ogledd, Afel Bocoum

Geboortejaren van de Album Top 1760 Bandleden en Artiesten

1917, 1916, 1915, 1914, 1913, 1912, 1911, 1910, 1909, 1908, 1907, 1906, 1905, 1904, 1903, 1902, 1901, 1900, 1899, 1898,

Nummers van de 1760 bands en artiesten (en van sommige componisten) die ook op andere Album Top 1760 albums staan

Manu Chao, Jaques Brell, Dr. John, Fred Neil, Clifton Chenier, Ewan MacColl, Lowell Fulson, Rickie Lee Jones, Holland-Dozier-Holland, Bad Company, Dire Straits, ABBA, Prince, Muddy Waters, John Lee Hooker

Festivals & Concerten

Ahmet Ertegun Tribute Concert, Playboy Jazz Festival, Desert Trip, Concerts For The People Of Kampuchea

Locaties

House of Blues Atlantic City, The Smiling Dog Saloon, Mudd Club, Groenoordhallen

Producers

Martin Birch, Chris Hughes, Ken Nelson, Bob Weinstock, Andy Wallace

Studios

Ridge Farm Studio, The Village Recorders, Wally Heider Studios, The Record Plant

Sessiemuzikanten

James Gadson, Bob Glaub, Charles Chalmers

BACK ON TOP

Uitgebrachte Singles van de 1760 Albums #42

  • (1550) MFSB – Universal Love (Sexy, T.L.C., K-Jee)
  • (1551) Loreena McKennitt – Book Of Secrets (The Mummers’ Dance)
  • (1552) Rowwen Heze – Station America (Rowwen Heze, Ay yay yay)
  • (1553) I Am Kloot – Natural History (To You, Twist, Dark Star, Morning Rain)
  • (1554) Live – Throwing Copper (Selling The Drama, I Alone, Lightning Crashes, All Over You, White Discussion)

De uitklaphoes van de LP #47

Live Killers van Queen

Ik had in mijn jeugd al alle LP’s van Queen in mijn bezit toen deze live LP uitkwam in 1979. Jazz was een jaar eerder al verschenen. Voor mij was dit album een sensatie. Voor het eerste hoorde ik van al die nummers de live uitvoeringen. Maar toch was het wel een beetje een teleurstelling. Er stond bijvoorbeeld geen enkel nummer op van Queen II. En van Queen I alleen maar Keep Yourself Alive en van Sheer Heart Attack alleen maar Killer Queen, Brighton Rock en Now I’m Here. Ik had juist ook nummers als Great King Rat, Liar, Doing All Right, My Fairy King, The Fairy Feller’s Master Stroke, The March Of The Black Queen, Orge Battle, Stone Cold Crazy, Bring Back That Leroy Brown en The Prophet Song live op dit album willen horen. Daar was ik zeer benieuwd naar. Maar goed, een kinderhand was snel gevuld. Ik telde mijn zegeningen dus met de uitvoeringen van Keep Yourself Alive, Now Im Here, Brighton Rock, Death On Two Legs (Dedicated To…), Tie Your Mother Down en We Will Rock You (er staan twee versies van dit nummer op dit album, een snelle en een langzame, en de snelle versie is de allerbeste versie die ik ken: het pompt, het zuigt en is ruig en rauw). Maar ik moet zeggen dat ik ook Let me Entertain You en Mustapha van het Jazz album ook helemaal te gek vond. Ik heb deze LP helemaal grijs gedraaid. Hoe vaak ik wel niet luchtgitaar heb meegespeeld met Brian, mee heb gedrumd met Roger en meegezongen met Freddie, is niet te achterhalen. Deze LP gaf mij toendertijd als zestienjarig jochie het ultieme rock gevoel. Met geluid van de beste band ter wereld. Nu denk ik daar inmiddels anders over. Queen is nog steeds een van mijn favoriete bands maar heb door de jaren heen uiteraard vele andere soorten muziek ontdekt. Toch, Live Killers, is een van de beste livealbums ooit gemaakt en is ook mijn favoriete livealbum van de band. Uitgebracht door EMI. Brain May was tijdens deze concerten gewoon awesome. Alle vier waren ze dat trouwens.

Lucinda Williams – Bob’s Back Pages: A Night of Bob Dylan Songs (2021)

Hulde aan Lucinda Williams. Heeft eindelijk ook een Dylan coveralbum uitgebracht, maar blijft volstrekt zichzelf. En dan bedoeld in de zin alsof je naar eigen composities van haar luisterd en niet naar gewoon liedjes die na worden gedaan. In principe is dit hetzelfde verhaal als dat ik bij Chrissie Hynde over haar album Standing In The Doorway: Chrissie Hynde Sings Bob Dylan heb geschreven. Vond ik dat album al goed: deze vind ik veel beter. Misschien omdat ik meer met Williams heb dan met Hynde. Uitgebracht als Lu’s Jukebox volume 3 (er zijn in 2021 6 verschillende albums van deze serie door haar uitgebracht met aandacht voor Tom Petty, Muscle Shoals, Country klassiekers, Kerst en The Rolling Stones). In feite is dit een livealbum opgenomen met een complete band in The Room & Board Studio in Nashville. Met mooie covers van It Takes A Lot To Laugh It Takes A Train To Cry, Everything Is Broken, Political World, Man Of Peace, Not Dark Yet, Meet Me In The Morning, Blind Willie McTell (dat het enige nummer is dat ook op die van Chrissie Hynde staat) Queen Jane Approximately en Idiot Wind. Ja, Lucinda Williams stelt niet teleur. Een prachtig album. Uitgebracht door Highway 20 Records/Thirty Tigers.

Nummers van Bands, Muzikanten en Componisten op Albums van andere Bands en Muzikanten die in mijn 1760 lijst zijn terug te vinden

Manu Chao

  • M’Bife Balafon – Amadou & Mariam
  • Taxi Bamako – Amadou & Mariam

BACK ON TOP

Een geschiedenis van Geboortes die er hier wat mij betreft toe doen

1917

  • 10 januari: Jerry Wexler (Journalist, Producer)
  • 12 januari: Maharishi Mahesh Yogi (Yoga Guru)
  • 12 maart: Leonard Chess (Oprichter van Chess Records)
  • 20 maart: Vera Lynn (Zangeres)
  • 26 maart: Rufus Thomas (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 25 april: Ella Fitzgerald (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 28 mei: Papa John Creach (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (Jefferson Airplane)
  • 7 juni: Dean Martin (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 19 Juni: Dave Lambert (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 30 juni: Lena Horne (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 22 augustus: John Lee Hooker (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 5 september: Art Rupe (Oprichter van Specialty Records)
  • 30 september: Buddy Rich (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 10 oktober: Thelonious Monk (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 21 oktober: Dizzy Gillespie (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 12 november: Jo Stafford (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)

House of Blues, Atlantic City

Is een Amerikaanse keten van live muziek concertzalen en restaurants. Werd opgericht door Isaac Tigrett, ook mede-oprichter van de Hard Rock Cafe muziekketen, en mede gefinancierd door Dan Aykroyd, Paul Shaffer, River Phoenix, Jim Belushi, Aerosmith en de Harvard Universiteit. De eerste locatie werd geopend op Harvard Square in Cambridge, Massachusetts in 1992, maar sloot in 2003, omdat het bedrijf op zoek was naar een grotere locatie in Boston.  In 1993 lanceerde House of Blues de International House of Blues Foundation, dat veel projecten voor jongeren ondersteunde. Ook vanaf 1993, startte men met The House of Blues Radio Hour, gepresenteerd door Dan Aykroyd in de rol van Elwood Blues. Het programma eindigde echter in juli 2017. De keten is sinds juli 2006 een divisie van Live Nation. The House of Blues in Atlantic City was open van 2005 tot en met 2014. Bands en artiesten in mijn 1760 lijst hebben opgetreden in de locaties Boston, Cambridge, Dallas, Hollywood, Memphis, New Orleans, North Myrtle Beach, Houston, Chicago, Lake Buena Vista, Las Vegas, Cleveland en San Diego. Maar deze gaat dus over Atlantic City. Bands en artiesten in mijn 1760 lijst die volgens de webpagina van Setlist.fm, voor het eerst en vaak ook als enige keer op deze locatie hebben opgetreden (staan op volgorde van jaren) zijn de onderstaande:

(715) Gov’t Mule 2005, (881) Counting Crows 2005, (964) Duran Duran 2005, (1091) Whitesnake 2005, (358) Pixies 2005, (772) Flogging Molly 2005, (1554) Live 2005, (833) New York Dolls 2005, (1370) Devo 2005, (1703) (166) James Brown (2005), Seether 2005, (800) The Dillinger Escape Plan 2005, (743) Megadeth 2005, (1731) Dream Theater 2005, (1101) Foreigner 2005, (976) Coheed and Cambria 2005, (824) The White Stripes 2005, (777) The B-52’s 2005, (1333) Kasabian 2005, (893) Oasis 2005, (1097) Alice Cooper 2005, (809) Danzig 2005, (970) Jamiroquai 2005, (489) Queens of the Stone Age 2005, (695) Slipknot 2005, (1569) Jon Anderson (2005), (188) BB King (2005) (1429) Dropkick Murphys 2005, (562) Bad Religion 2005, (1412) The Brian Setzer Orchestra 2005, (1013) Iron & Wine 2005, (1395) Calexico 2005, (1695) The Roots 2005, (895) ASG 2005, (1095) Blue Oyster Cult 2006, (18) Aretha Franklin (2006) (73) Little Richard (2006), (101) Etta James (2006), (839) Nine Inch Nails 2006, (845) Earth, Wind & Fire 2006, (713) The Cult 2006, (998) Lacuna Coil 2006, (655) The Pretenders 2006, (483) George Thorogood and the Destroyers 2006, (530) The Allman Brothers Band 2006, (1702) Jamie Cullum 2006, (1464) Violent Femmes 2006, (666) The Flaming Lips 2006, (139) Jeff Beck 2006, (1454) Queensryche 2006, (1383) The Reconteurs 2006, (1690) A Tribe Called Quest 2006, (910) Opeth 2006, (723) Cyndi Lauper 2006, (705) U.K. Subs 2006, (373) Little Feat 2006, (1456) Twisted Sister 2006, (983) The Bangles 2007, (376) Todd Rundgren 2007, (951) Tragically Hip 2007, (1518) The Smithereens 2007, (352) Deep Purple 2007, (819) Los Lobos 2007, (1017) Brand New 2007, (869) Rufus Wainwright 2007, (494) Robin Trower 2008, (625) The Wallflowers 2008, (987) The Alarm 2008, (367) Willie Nelson 2008, (788) Melissa Etheridge 2008, (1049) Korn 2009, (407) Motorhead 2009, (1560) Pet Shop Boys 2009, (1577) ZZ Top 2009, (510) Brian Wilson 2009, (1608) Crowded House 2010, (1159) Interpol 2010, (926) Tears for Fears 2010, (917) The Specials 2010, (173) The Stooges (2010), (921) Blondie 2010, (1730) Lauryn Hill 2011, (1071) Bush 2011, (748) Deftones 2011, (776) Arctic Monkeys 2011, (837) Jane’s Addiction 2011, (1166) Evanescence 2011, (823) Guns N’ Roses 2012, (1453) Marilyn Manson 2012, (1585) Garbage 2012, (813) The Gaslight Anthem 2012, (892) Meat Loaf 2012, (786) Alanis Morissette 2012, (1211) Testament 2012, (747) Anthrax 2012, (446) Morrissey 2013, (829) Tenacious D 2013, (1534) The Mavericks 2013, (808) Stone Temple Pilots 2013, (532) Lynyrd Skynyrd 2013, (385) Grand Funk Railroad 2013, (698) Huey Lewis & News 2014

Top 10 House of Blues in Atlantic City:

  1. (18) Aretha Franklin (2006)
  2. (73) Little Richard (2006)
  3. (101) Etta James (2006)
  4. (139) Jeff Beck (2006)
  5. (166) James Brown (2005)
  6. (173) The Stooges (2010)
  7. (188) BB King (2005)
  8. (215) Boz Scaggs (2006)
  9. (352) Deep Purple (2007)
  10. (358) Pixies (2005)

Fisher-Z – Til The Oceans Overflow (2021)

Fisher-Z bestaat nog steeds. Na al die jaren. Ikzelf was deze band sinds lange tijd uit het oog verloren. Maar deze CD moest ik dit jaar wel kopen. John Watts is blijkbaar nog steeds niet te stoppen. De tijden van Remember Russia, The Worker, So Long, Limbo, Marliese en Berlin, zijn dan wel voorbij, maar Fisher-Z is blijkbaar in al die jaren toch nog behoorlijk actief gebleven, of eigenlijk meer Watts alleen. Want of dit nu gewoon een Watts album is uitgebracht als Fisher-Z, of dat het een nieuw Fischer-Z album is met alleen Watts, is altijd maar gewoon gissen. Maar dat maakt niet uit. De muziek spreekt altijd boekdelen. Fisher-Z was een van die bandjes waar ik vroeger veel naar geluisterd heb. Ook naar zijn soloalbums One More Twist en The Iceberg Model. Til The Oceans Overflow is precies veertig jaar na Red Skies Over Paradise verschenen. En het gaat over precies hetzelfde. De wereld gaat kapot en Watts zingt daarover. En gelukkig kan dat want de wereld bestaat nog steeds. En van hem kan ik het hebben. Zijn persoonlijke observaties over van alles en nog wat is op een bepaalde manier aanstekelijk. En dit album valt niet tegen. Het zijn allemaal mooie popliedjes. Choose, Brian, Cuban Rain Falling, Waterside, Narcissus Took Me Down, en Oh Compassion. Till The Oceans Overflow is misschien wel Red Skies Over Paradise deel 2. Watts zingt weer over Marliese, Brian wordt bezongen en de rode luchten spelen zich nu af op Cuban Rain Falling. In Romance Can Last Forever (’40 years since i wrote about this City’) blikt hij zelfs terug op het nummer Berlin van het beroemde album van veertig jaar geleden. Op de hoes ligt Berlijn nu aan de zee en zien we dezelfde foto van een man die ook op die albumhoes staat. Je gaat haast terug verlangen naar de jaren tachtig van de vorige eeuw. Watts kan het nog steeds. Opgenomen in de beroemde Hansa Studios (Album Top 1760 – Iggy Pop, Nina Hagen, Marillion) in Berlijn.

The Sore Losers – Ultra Elektric (2021)

The Sore Losers (Jan Straetemans, Cedric Maes, Kevin Maenen, Alessio Di Turi) uit Belgie en opgericht in 2009, speelt stevige rock met blues, country en garage invloeden. De band heeft eerder al vier albums uitgebracht: The Sore Losers, Roslyn, Skydogs en Gracias Senor. En deze opvolger, op 22 oktober verschenen, mag er zijn (en nee ik ken die andere albums niet eens). Want Ultra Elektric is echt een geweldig album en is inderdaad ultra elektrisch. Rauw en energiek met knetterende gitaarriffs en spetterende gitaarsolo’s. Wat mij betreft zijn The Sore Losers absolute proud winners. Waarschijnlijk een van de beste rock albums van dit jaar is gewoon gemaakt door een band uit Belgie. Tightrope, Yeah Yeah Yeah, Heavyweight Champion, Birds Of A Feather, Amy, Magnum Epos, You Need Some Lovin’. Het zijn allemaal hoogtepunten. De Belgen mogen trots zijn op deze band. Uitgebracht op Suburban Records. 

BACK ON TOP

David Keenan – “WHAT THEN?” (2021)

“WHAT THEN?” is het tweede album van deze singer songschrijver uit Dundalk, Ierland (waar The Corrs ook vandaan komen). Tussen 2017 en 2020 verschenen er al vijf EP’s van de man. En vorig jaar verscheen zijn debuut A Beginner’s Guide To Bravery, die net als deze ook op het Rubyworks label uitkwam. Wat mij betreft is Keenan een van de ontdekkingen van dit jaar voor mij. Want dit is erg inspirerende muziek. Ik kan het niet beter omschrijven. De man maakt met zijn liederen op mij de indruk een vrijgevochten onafhankelijke ziel te zijn, die een traditie voortzet van muzikanten en bands als Van Morrison, Dexys Midnight Runners, Billy Bragg, Villagers, Tallest Man On Earth, Nick Drake en Tim Buckley. Muzikaal inhoudelijk van een hoog niveau en met zeer relevante teksten, die me erg aanspreken. De nummers What Then Cried Jo Soap, Peter O’Toole’s Drinking Stories en The Grave Of Johnny Filth zijn erg mooi. Enige minpuntje van het album is alleen Beggar To Beggar wat ik dan weer een beetje teveel op Amy Macdonald’s This Is The life vind lijken. Ik heb met dit album ook hetzelfde gevoel als toen ik het debuutalbum van Jake Bugg voor het eerst hoorde. Gewoon prachtig en van een eenvoudige schoonheid. Sommige artiesten hebben een zodanige zeggingskracht in hun muzikale uiting dat andere artiesten daarmee helemaal verbleken. Hopelijk gaan we van deze man in de toekomst nog veel meer horen. Want this kid has it all.

Efterklang – Windflowers (2021)

Nadat van Casper Clausen dit jaar al het album Beter Way was verschenen, die toch best wel de moeite waard is, komt Efterklang (uit Denemarken) waarvan Clausen sinds de oprichting in 2000 lid is, dit jaar ook met een nieuw album. Het zesde inmiddels. Een album over de lente, over kleuren, verandering, en de cyclus van de natuur. Over windbloemen dus. Ook op het label City Slang. Post rock, indie elektronic, geef het maar een naam. Vernieuwend is het dan wel niet, maar als je eenmaal in de stemming bent, pakt het je toch wel. Hold Me Close When You Can, Dragonfly, Mindless Center, Living Other Lives en House On A Feather zijn prima om mee door te komen. En het laatste nummer Abent Sar is wat mij betreft het meest fraaie. Ik denk dat ik dit album net iets minder vind dan die van Clausen. Al zal het niet veel schelen. Af en toe vind ik het best wel fijn om naar dit soort muziek te luisteren. Al heeft het niet mijn voorkeur. Ik probeer me altijd te interesseren voor verschillende soorten klanken. En dus ook voor Efterklang.

Neil Young – Carnegie Hall 1970 (2021)

Op 4 en 5 december 1970 trad Young twee avonden op in Carnegie Hall. Van dat tweede optreden zijn inmiddels vele bootlegs verschenen. Van dat eerste optreden echter nooit. Young had tot deze avonden pas drie soloalbums uitgebracht: Neil Young, Everybody Knows This Is Nowhere en After The Gold Rush. De optredens in Carnegie Hall waren een paar maanden na het verschijnen van After The Goldrush. Dit zijn zoals altijd weer bijzondere opnames. We horen Young alleen op akoestische gitaar en piano in mooie kale versies van al zijn prachtige matariaal, dat we nu zo goed kunnen dromen, en in een schitterende geluidskwaliteit. Drieentwintig nummers staan op dit dubbelalbum, mooie versies van Down By The River, Cinnemon Girl, I Am A Child, The Loner, Helpless en Don’t Let It Bring You Down. Een hoop van die nummers (die ik zelf in iedergeval heb) staan natuurlijk ook allemaal op Live At Massey Hall 1971, Live At Canterbury House 1968, Live At The Cellar Door en op Live At The Fillmore East. Maar dat mag de pret natuurlijk niet drukken. Inmiddels is het haast niet meer bij te houden wat er van ome Neil allemaal uitkomt. Dit jaar (een paar weken geleden) is er zelfs een compleet nieuw album van Young verschenen (Barn). Carnegie Hall 1970 is uitgebracht als Official Bootleg Series 01. Dus er schijnt nog veel meer op stapel te staan. Ik heb de laatste jaren echter niet alles meer van hem gekocht. Homegrown, Paradox, Colorado. The Visitor, Hitchhiker, Earth (live album) Peace Trail en negen Archives Series albums heb ik allemaal aan me voorbij laten gaan. Moet ik nodig maar weer eens gaan kopen. Young is tenslotte na Dylan mijn favoriete soloartiest.

De keuze van een Album van een bepaalde Band of Artiest

(763) Muse – Origin Of Symmetry

Tot en met 2018 heb ik vijf albums van Muse gekocht. HAARP, Showbiz, Black Holes And Revelations, The Resistance en Origin of Symmetry. En die laatste staat dus in mijn 1760 lijst. Muse heeft nog een aantal meer albums tot en met 2018 uitgebracht. Absolution, The 2nd Law, Drones en Simulation Theory. Die heb ik niet. Waarom ik Origin Of Symmetry van de vier het beste album vind (HAARP is een livealbum) komt onderandere door de nummers Plug In Baby, Citizen Erased, Bliss, Space Dementia, Hyper Music, New Born en door de cover Feeling Good van Nina Simone, dat oorspronkelijk door Anthony Newley en Leslie Bricusse (Album Top 1760 – Willy Wonka & The Chocolate Factory) voor de musical The Roar Of The Greasepaint was geschreven. Maar van het hele album heb ik toch voornamelijk een echt wow gevoel, zoals ik dat met Nevermind van Nirvana bijvoorbeeld ook al had. Het is een groot orgasme van geluid, wat uit het donkerste gat onder de grond naar boven komt gedrukt: het album heeft een volstrekt eigen geluid. Op al die andere albums staan allemaal wel een paar nummers die ik best wel goed vind, zoals op Black Holes And Revelations Supermassive Black Hole, Map Of The Problematique en Knights Of Cydonia. The Resistance vind ik wat minder, hoewel de twee nummers Uprising en Undisclosed Desires me ook wel bevallen. Maar Exogenesis: Symphony Part 1 (Overture), Exogenesis: Symphony Part 2 (Cross-Pollination), en Exogenesis: Symphony Part 3 (Redemption), vind ik een beetje een teveel Chopin, Liszt en Liberace gehalte hebben. En het lijkt me ook een beetje teveel op vooral ELO (Part 1). Muse is er door anderen dan wel om geprezen, ook door de Queen invloeden dat het album heeft, en zelfs door Brain May zelf, maar mij persoonlijk stoort het. Muse is een trio. Het verbaasd me telkens weer wat een geluidsexplosie drie mensen met elketrische intrumenten kunnen veroorzaken met alleen maar een gitaar, een bas en een drumstel.

BACK ON TOP

Yes – The Quest (2021)

Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen (ja, zo ben ik wel eens eerder een stukje begonnen). Een van de nummers op dit nieuwe Yes album is het meest verschrikkelijke wat ik van een van mijn favoriete bands ooit heb gehoord, en dat is Dare To Know. Ik begrijp niet dat de heren dit nummer op dit album hebben gezet. Maar dat zal wel aan mij liggen. Niet dat het in muzikaal opzicht een slecht nummer is, en het zou zomaar net als Owner Of A Lonely Heart een grote hit kunnen worden, maar mij bevalt het orkestrale arrangement niet echt helemaal. Maar het gitaarwerk van Steve Howe op het hele album natuurlijk dan weer wel. Steve Howe is voor mij een meestergitarist. Altijd. The Quest is het eerste album zonder de overleden Chris Squire, en ook weer een album zonder Jon Anderson uiteraard. Het is alweer zes jaar geleden dat de laatste Yes uitkwam. In een zeker opzicht zou je dit album dan ook kunnen vergelijken met Drama, ook een nieuw begin (voor mij althans als groot Yes fan) en dus ook zonder Anderson. Maar de stem van zanger Jon Davison, die op het vorige album Heaven & Earth echter ook al te horen was (de twee albums Fly From Here en Heaven & Earth heb ik nooit gekocht), lijkt dan wel weer erg op die van die andere Jon, en ik moet zeggen dat ik dat wel prettig vind om naar te luisteren, zoals op Minus The Man, een van de weinige nummers die aan de oude gloriejaren doet denken. Maar als je naar de hele CD luisterd dan hoor ik de oude Yes eigenlijk dus niet meer terug (wat op zich misschien ook weer niet echt heel erg is – van Drama ben ik in de loop der jaren tenslotte ook gaan houden), en hoor ik in feite een nieuwe No (sorry dit grapje moest ik maken). De bezetting op dit album bestaat uit Steve Howe, Alan White, Geoff Downes, Jon Davison, Billy Sherwood en Jay Schellen. Een nieuw begin mischien in het zoveelste hoofdstuk van deze prog rock gigant. Laten we het hopen. Maar deze band heeft in ieder geval niet hun beste album uitgebracht. Misschien dat het even wennen moet zijn. Het is anders. Laten we het daar maar op houden.

Uitgebrachte Singles van de 1760 Albums #41

  • (1555) Gipsy Kings – Allegria (Tristessa, Un Amor)
  • (1556) Tina Turner – Privat Dancer (Let’s Stay Together, Help, What’s Love Got To Do With It, Better Be Good To Me, Privat Dancer, I Can’t Stand The Rain, Show Some Respect)
  • (1557) Alan Jackson – Don’t Rock The Jukebox (Don’t Rock The Jukebox, Someday, Dallas, Midnight In Montgomery, Love’s Got A Hold On You)
  • (1558) Garth Brooks – Ropin’ The Wind (Rodeo, Shameless, What She’s Doing Now, Papa Loved Mama, The River)
  • (1559) Queen + Paul Rodgers – The Cosmos Rocks (Say It’s Not True, C-lebrity, We Believe)

De uitklaphoes van de LP #46

Danger Money van U.K.

U.K. heeft maar twee studioalbums gemaakt (U.K. en Danger Money) en maar een livealbum, Night After Night, dat er volgens mij toe doet. Omdat John Wetton als zanger, maar uiteraard ook als bassist, een belangrijke rol heeft gespeeld in zowel Asia als U.K. zijn deze twee bands altijd voor mij met elkaar verbonden geweest. Maar naar U.K. luister ik eigenlijk liever. Ik heb die eerste LP/CD van U.K. in mijn 1760 lijst gezet op plek 380, en die van Asia op plek 637. Die CD van U.K. staat op de negende plek van alle prog rock albums in mijn lijst, en op een tweede plek in een alternatief lijstje van second wave van prog rock albums. Op dat album staan meesterlijke nummers als In The Dead Of Night, By The Light Of Day en Alaska. Op deze tweede LP, uitgebracht in 1979, staan Rendezvous 6:02 en Nothing To Lose, die ooit als singles zijn uitgebracht. Gitarist Allan Holdsworth en drummer Bill Brufford doen op deze echter niet meer mee. Op Danger Money zijn geen gitaarpartijen meer te horen. Brufford is vervangen door Terry Bozzio (Album Top 1760 – Frank Zappa, Robbie Robbertson, Bozzio/Levin/Stevens). Deze LP klinkt iets minder gevarieerd dan die eerste LP, maar is ook voortreffelijke prog rock. Op alle nummers: Danger Money, Rendezvous 6:02, The Only Thing She Needs, Caesar’s Palace Blues, Nothing To Lose en Carrying No Cross, speelt Eddie Jobson een zeer belangrijke rol met zijn elektrische viool, en dat is waarom deze twee albums van U.K. mij altijd zo heeft aangesproken. Die viool van Jobson. En muzikaal gewoon van hetzelfde niveau als Yes, Genesis, Camel, Jethro Tull en Pink Floyd. En U.K. was de missing link tussen prog rock en jazz rock, voor mij althans. Ik heb altijd van de stem van John Wetton gehouden; zachtaardig en vriendelijk, haast van fluweel, ik weet niet hoe ik dat moet omschrijven. Hij komt over als een vriendelijke man die je onvoorstelbare dingen verteld die je meteen geloofd. Geproduceerd in Air Studios (Album Top 1760 – Jeff Beck, Roxy Music, Kate Bush, La Oreja De Van Gogh en Adam and the Ants), door Eddie Jobson en John Wetton themselves. En de albumhoes is van Hipgnosis, dat zie je meteen. Had deze band maar meer albums gemaakt. Was veel beter dan Asia.

Suuns – The Witness (2021)

Suuns is afkomstig uit Montreal. Opgericht alweer in 2007. The Witness van dit jaar is de vijfde CD die de band heeft uitgebracht. De stijl is te omschrijven als krautrock, neo-psychedelia en art punk, maar is op dit album vooral experimenteel en erg minimalistisch. Er staat geen noot teveel op. De acht nummers vormen een geheel van atmosferische zeggingskracht, dat subtiel, ingetogen en dromerig is, en gezongen met auto-tune weliswaar, waar je eerst wel een beetje aan moet wennen. Hoewel afstandelijk, werkt de muziek weldegelijk als een magneet op je ziel. Zeer de moeite waard, mag ik wel zeggen. Wereldwijd uItgebracht door Joyful Noise Recordings.

BACK ON TOP

Bob Dylan – Springtime In New York: The Bootleg Series Vol. 16 (1980 – 1985) (2021)

Deze zestiende officiele bootleg alweer behelst de periode van Shot Of Love, Infidels en Empire Burlesque uit ’81, ’83’ en ’85. Na zijn religieuze periode van de drie albums Slow Train Coming, Saved en ook Shot Of Love (Bootleg Series Vol. 13), was Dylan in verschillende studio’s al lang weer bezig om nieuwe muzikale paden te bewandelen, zoals hij altijd gedaan heeft. En inmiddels bekend, bevatten al deze bootlegs van Dylan weer bijzondere outtakes, alternate takes, alternate mixes, alternate versions en rehearsals. Een waar genoegen om daar weer naar te luisteren. En van Dylan krijg je uiteraard nooit genoeg. Op deze bootleg, uitgebracht op 17 september van dit jaar, horen we o.a. prachtige versies van Senor, To Ramona, Lenny Bruce, Jokerman, Blind Willie McTell, Neighborhood Bully, Clean Cut Kid, I And I, Death Is Not The End, License To Kill (van een optreden bij David Letterman in 1984). Op de 5CD versie (ik heb zoals gewoonlijk ook weer de 2CD versie gekocht) bestaat disc 1 voornamelijk uit rehearsals uit 1980, met mooie covers van Mystery Train, Let It Be Me, Cold Cold Heart, Sweet Caroline en Fever, disc 2 uit Shot Of Love outtakes, disc 3 en disc 4 uit Infidels sessions en disc 5 uit Empire Burlesque outtakes en live optredens. Bijgestaan door mensen als Jim Keltner, Tim Drummond, Donald Dunn, Danny Kortchmar, Robbie Shakespeare, Sly Dunbar, Mark Knopfler, Mick Taylor, Ron Wood, Alan Clark, Mike Campbell, Steve Van Zandt en het achtergrondkoor van Clydie King, Carolyn Dennis en Regina McCrary. Het blijft moeilijk uitleggen waarom dit zo goed is. Je krijgt je vinger er niet achter. Ik in ieder geval niet. Van alle Bootleg Series is Vol. 1-3, nog steeds mijn favoriete, maar deze komt ook heel hoog in mijn lijstje. Uitgebracht door Columbia Records.

Nummers van Bands, Muzikanten en Componisten op Albums van andere Bands en Muzikanten die in mijn 1760 lijst zijn terug te vinden

Jaques Brell

  • De Stad Amsterdam – Acda en de Munnik
  • Le Chanson Des Vieux Armants – Jorge Fernando
  • Le Bon Dieu – Arno
  • Le Diable – Juliette Greco

Een geschiedenis van Geboortes die er hier wat mij betreft toe doen

1916

  • 29 februari: Dinah Shore (Zangeres)
  • 6 maart: Red Callender (Bassist, Tubaspeler)
  • 15 maart: Harry James (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 22 april: Yehudi Menuhin (Violist)
  • 26 mei: Moondog (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 8 juni: Freddie Webster (Trompetist)
  • 11 december: Perez Prado (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 18 december: Betty Grable (Actrice, Zangeres)
  • 27 december: Paddy Fahey (Componist, Violist)

Steve Hackett – Surrender Of Silence (2021)

Dit nieuwe album van de voormalige gitarist van Genesis (ja, een eeuwigheid geleden alweer, ik weet het) is geen gemakkelijke. En dat is maar goed ook. Want het is een ouderwets goed album van een van de beste gitaristen ter wereld, met vooral veel verrassingen. Positieve in dit geval. Rijk aan verschillende kleuren en stemmingen, waarin hij alles uit zijn instrument haalt. Hij laat zijn gitaar als geen ander schreeuwen, gieren en kermen, met een geluid dat zo herkenbaar van hem is. Nadat Hackett dit jaar al een ander album had uitgebracht (in januari van dit jaar verscheen ook al Under A Mediterranean Sky, een klassiek instrumentaal akoestisch gitaaralbum) is het mooi om te horen dat deze man nog steeds zo actief is. Surrender Of Silence is alweer zijn zevenentwintigste. In Fox Tango zingt hij zoals ik hem nog nooit eerder heb gehoord, en ook zijn samenzang met zangeres Amanda Lehmann in het nummer Day Of The Dead is verrassend. Van het duizelingwekkende gitaarspel van The Obliterati, het Montagues An Capulets achtige Natalia van Prokiefiev, Wingbeats dat je mee naar Afrika neemt, Shanghai To Samarkand naar Azie, en The Devil’s Cathedral, dat met een kerkorgel pure gothiek is, kunnen we alleen maar genieten. Zijn gitaarspel, waarop we hem natuurlijk altijd als eerste zullen beoordelen (zijn zangstem is altijd al een soort van toegevoegde waarde geweest dat je altijd op de koop toe nam) is gewoon ouderwets van een hoog niveau. Zowel elektrisch als in een paar akoestische tracks. Kort samengevat: Surrender Of Silence is een stemmig en warm album, geschikt om te draaien met de kerstdagen, van een man met een nog steeds fabelachtige techniek, en van iemand die kan zingen met een instrument. Hackett mag trots zijn op dit album. Zeer inspirerend. Uitgebracht door Inside Out (Sony).

BACK ON TOP

Ahmet Ertegun Tribute Concert 2007

Het Ahmet Ertegun Tribute Concert was een benefietconcert ter nagedachtenis aan de medeoprichter van het platenlabel Atlantic Records, Ahmet Ertegun. Het concert vond plaats op 10 december 2007 in de O2 Arena in Londen. De hoofdact was Led Zeppelin dat, sinds de dood van drummer John Bonham op 25 september 1980, voor het eerst weer een volledig concert gaf. De zoon van Bonham, Jason Bonham nam de plaats in van zijn overleden vader. De opbrengst zou ten goede komen aan het Ahmet Ertegun Education Fund. Het concert stond in feite gepland op 26 november 2007. Maar op 1 november 2007 werd echter bekendgemaakt dat gitarist Jimmy Page zijn linkerpink had gebroken en het concert werd daarom uitgesteld tot 10 december 2007. Wereldwijd waren er zo’n twintig miljoen online aanvragen voor tickets waarmee, volgens het Guinness Book of Records (editie 2009), een wereldrecord werd gebroken. Vanwege de massale belangstelling werd er een online loterijsysteem ontwikkeld, waarbij kaartjes bij willekeur werden verloot. Per inschrijving werden er maximaal twee tickets verloot, zodat achtduizend fans in het bezit konden komen van de zestienduizend, voor het publiek beschikbaar gestelde tickets. Om eventuele doorverkoop van tickets te voorkomen, moesten de loterijwinnaars zich in Londen met een geldige identiteitskaart melden om zodoende in het bezit van de tickets en polsbandjes voor de entree te komen. Op 19 november 2012 werden van het optreden de concertfilm Celebration Day en het gelijknamige livealbum uitgebracht. Led Zeppelin speelde zestien nummers, inclusief de twee toegiften, die bijna hun gehele carriere omvatte. Alleen nummers van hun laatste album In Through the Out Door uit 1979, kwamen niet aan bod. Twee nummers werden voor het eerst in hun geheel live gespeeld, Ramble On en For Your Life. De aanwezige muziekjournalisten waren vol lof over het optreden van Led Zeppelin. Op 8 december van hetzelfde jaar zond de BBC een verkorte versie uit van het concert. In maart 2012 werd door de weduwe van Ahmet Ertegün, Mica Ertegün, bekend gemaakt dat de totale opbrengst vijfenveertig miljoen dollar bedroeg.

  • (33) Led Zeppelin

Robben Ford – Pure (2021)

Robben Ford is een van de beste en meest gevraagde gitaristen ter wereld. Dat moet je wel concluderen. Zijn eerste album gaat alweer terug naar 1976. De man kan werkelijk alles. Als kind van ouders die zelf muzikanten waren (hij speelde samen met zijn broers in de Charles Ford Blues Band), heeft hij in het verleden inmiddels met zo’n beetje iedereen wel eens gespeeld. Zoals met Miles Davis, Jimmy Witherspoon, Walter Trout, Brownie McGhee, George Harrison, Joni Mitchell, Bob Dylan en Charlie Musselwhite. Pure bevat negen zelf geschreven instrumentale nummers en is een combinatie van jazz, blues en rock. Voor mensen die van gitaarmuziek houden is dit een zeer afwisselend album. Een van de mooiste nummers is Blues For Lonnie Johnson, een slowblues nummer dat een ode is aan een andere grote gitarist. In het titelnummer Pure doet zijn spel denken aan Joe Santriani, en in White Rock Beer… 8cents een beetje aan dat van Stevie Ray Vaughan, terwijl dat hele hele nummer ook vooral door het blaaswerk zo’n lekker typisch jaren zestig stax geluid heeft (Green Onions van Booker T & The MG’s). Ford is wel zeker een gitarist met een eigen geluid, al klinkt het hier en daar misschien wel een beetje te tam. Neemt echter niet weg dat dit gewoon een goed gitaaralbum is van verschillende stijlen door het hele album heen. Uitgebracht door Ear Music, dat dit jaar ook al een album van een nog grotere gitaargigant uitbrachten, namelijk die van Ritchie Blackmore’s Blackmore’s Night: Nature’s Light. Maar ik denk dat ik deze van Ford echter beter vind.

Emmylou Harris and The Nash Ramblers – Ramble In Music City: The Lost Concert (2021)

Ramble In Music City is een livealbum van een concert uit 1990 in The Tennessee Performing Arts Center in Nashville. Een registratie van een concert dat verloren leek te zijn gegaan, maar dankzij producer en muziekarchivaris James Austin, ergens teruggevonden was, en dertig jaar later nu dus eindelijk is uitgebracht. Of zoals Harris dat zelf schrijft in een persoonlijke verklarende tekst over deze CD: als een oude vergeelde foto die je weer terugziet en oude herinneringen weer terugkomen. Deze CD bevat oude nummers van Harris en covers van anderen gestoken in een mooi nieuw passend jasje. Geflankeerd door haar toenmalige backing band The Nash Ramblers, bestaande uit Al Perkins (Album Top 1760 – Gram Parsons) op dobro, banjo en achtergrondzang, Sam Bush (AT 1760 – Garth Brooks) op viool, mandoline en achtergrondzang, John Randall Stewart op gitaar, mandoline en achtergrondzang, Roy Huskey Jr. op bas en Larry Atamanuik op drums, met wie ze in die periode op tournee was, en met wie ze ook al eerder het livealbum uit 1992, At The Ryman, had uitgebracht. Het bijzondere van dit livealbum is dat dit concert ouder is dan die in het Rhyman Auditorium, ook in Nashville. We horen prachtige bluegrass vertolkingen van haarzelf en covers van Paul Simon, A.P. Carter, The Louvin Brothers, Rodney Crowell en Townes Van Zandt zoals Wayfaring Stranger, Green Pastures, Hello Stranger, Remmington Ride, If I Needed You, The Boxer en Mystery Train. Emmylou Harris was net als haar backingband tijdens dit concert in topvorm. Een genot om naar te luisteren als je een liefhebber bent van bluegrass. En dat ben ik. Uitgebracht door Nonesuch.

De keuze van een Album van een bepaalde Band of Artiest

(478) The Smashing Pumpkins – Mellon Collie And The Infinite Sadness

Van wat er aan reguliere studioalbums van The Pumpkins zijn verschenen, heb ik Gish, Siamese Dream, Mellon Collie And The Infinite Sadness, Adore. Machina/The Machines Of God, en het verzamelalbum Pisces Iscariot. Voor mij is duidelijk dat Mellon Collie het beste album van The Pumpkins is. Nummers als Tonight Tonight, Zero, Bullet With Butterfly Wings, To Forgive, Love, Cupid De Locke, Galapagos, Lily (My One And Only), 1979 en Porcelina Of The Vast Oceans – en zo kan ik wel even doorgaan, want er staan maar liefst achtentwintig nummers op dit voortreffelijke dubbelalbum – zijn het mooiste dat ze gemaakt hebben. Billy Corgan zingt en schreeuwd alsof de duivel hem op z’n hielen zit (maar ja dat doet hij eigenlijk altijd). Het maniakale, maar ook het melodieuze en het zachtaardige in zijn stem heeft me altijd aangetrokken bij The Pumpkins. Eigenlijk vind ik alles van de Pumpkins wat ik heb wel goed. Ben altijd een grote fan van ze geweest. Alleen dat laatste album vind ik een beetje minder, hoewel Glass And the Ghost Children weer prachtig is, en ben toen eigenlijk wel bij ze afgehaakt. Vergeleken met die anderen vind ik dat album iets te eentonig en soms zelfs een beetje te elektronisch voor m’n gevoel. Een ander album, Siamese Dream uit 1993, is mijn tweede favoriete album. Ik weet nog wel dat toen dat verscheen dat ik dat al erg goed vond. Today, Rocket, Disarm, Soma, Mayonaise, Sweet Sweet en Luna, zijn gewoon heel prachtig. Het verschil met Mellon Collie is eigenlijk alleen dat er op dat album twee keer zo veel goede nummers staan. Gish het debuutalbum klinkt hard en rauw met iets minder variatie, maar is wel een goed album. Adore is ook een goed album met prachtige nummers.

BACK ON TOP

Brandee Younger – Somewhere Different (2021)

Somewhere Different is verrassend goed. De muziek is een mix van jazz, funk, r&b en akoestische tropicalia, dat, door het bespelen van de harp door Younger, wonderbaarlijk goed werkt. Somewhere Different is in feite gewoon een jazz album, maar dat zo nu en dan ook aan Ys van Joanna Newsom, ook een harpiste, doet denken. En Pretend, het enige vocale nummer, ook aan Lauryn Hill, maar dan meer met de nadruk op jazz dan op hip hop. Younger heeft al eerder samengewerkt met muzikanten als Pharoah Sanders, John Legend, Charlie Haden, The Roots, Lauryn Hill en Ravi Coltrane, en heeft al een paar albums gemaakt voor kleinere labels. Maar dit is wellicht haar grote doorbraak als een groot artieste. En dat met haar muziekinstrument waar ze dus erg goed in is: de harp. Er staan vele hoogtepunten op dit voortreffelijke album. Niet alleen van Younger zelf, maar ook van bassisten Ron Carter (The Gil Evans Orchestra, Wayne Shorter, Eddie Harris, Roberta Flack, A Tribe Called Quest), en Rasheen Carter (geen familie van elkaar) op vooral de laatste drie nummers Beautiful Is Black, Olivia Benson en Tickled Pink. Uitgebracht op het grote jazz label Impuls!, en opgenomen in Samurai Hotel Recording Studio en in de beroemde Rudy van Gelder Studio in Englewood Cliffs (Album Top 1760 – o.a. Rev. Gary Davis, Lightnin’ Hopkins, Dexter Gordon,, Hank Mobley, Lou Donaldson, Lee Morgan, Sonny Clark). Somewhere Different is een klassiek jazz album van een artiest die een instrument bespeeld dat je niet dagelijks te horen ktijgt, maar dat na een aantal keren beluisteren steeds beter wordt. Lang leve de harp! Het is prachtig.

Chrissie Hynde – Standing In The Doorway: Chrissie Hynde Sings Bob Dylan (2021)

Chrissie Hynde, natuurlijk bekend van The Pretenders, is de zoveelste artiest die nummers covert van Bob Dylan. En da’s meestal een hachelijke onderneming. Vol met risico’s. Want het kan altijd flink tegenvallen, en beter wordt het nooit. Meestal doen ze dat dan wel om Dylan te eren, of omdat ze hem adoreren. Omdat ze dat moeten voor hun gevoel, net als het uitbrengen van een kerstalbum. Of nog erger: als men geen inspiratie heeft om nieuwe muziek te maken. Nu heb je natuurlijk goede en slechte covers, artiesten die er hun eigen interpretatie aan geven, of artiesten die hem simpel nabootsen. Dylan heeft in zijn eigen carriere zelf ook aan bestaande nummers zijn eigen draai gegeven. Een goede Dylan cover is volgens mij als je Dylan zelf niet meer hoort. En het moet gespeeld worden door iemand waarvoor je ook al respect hebt (Nana Mouskouri heeft laatst bijvoorbeeld een Dylan coveralbum uitgebracht, maar die kan ik dan weer niet kopen, al heb ik wel getwijfeld). Het uitbrengen van een heel coveralbum is weer een ander verhaal. De keuze van de nummers is belangrijk, net als de uitvoering uiteraard. Ik heb vijftien Dylan coveralbums in mijn 1760 lijst staan, en heb er al een aantal besproken (Denny Freeman, Judy Collins, Maria Muldaur en Jerry Garcia), en deze van Chrissie Hynde is meer dan uitstekend. Ik denk dat ik alleen die van Odetta en The Brothers And Sisters beter vind. Chrissie Hynde is natuurlijk weer een ander verhaal. Hynde, een sterke vrouw, waarvoor ik respect heb en bij wie sarcasme nooit weg lijkt, heeft deze Dylan nummers duidelijk eigen gemaakt. Dit album is zeer kaal geproduceerd, met de stem van de zangeres op de voorgrond, en waarop geen drumstel is te horen. Er staan een aantal covers op die ik niet eerder gehoord heb van artiesten in mijn 1760 lijst (ben zelf maar een gemiddelde Dylan fan: ik ben heel nederig). In The Summertime, Standing In The Doorway, Blind Willie McTell en Don’t Fall Apart On Me Tonight. De meest voordehandliggende nummers zijn Love Minus Zero/No Limit, Every Grain Of Sand en Tomorrow Is A Long Time, maar dat zijn dan weer hele mooie uitvoeringen. Hynde zelf speelt op dit album gitaar en James Walbourne, gitarist van The Pretenders, speelt alle overige instrumenten, en heeft dit album ook geproduceerd. Uitgebracht door BMG.

Uitgebrachte Singles van de 1760 Albums #40

  • (1560) Pet Shop Boys – Please (West End Girls, Love Comes Quickly, Opportunities (Let’s Make Lots Of Money, Suburbia)
  • (1561) Herois Do Mar – Macau (Fado)
  • (1562) Mariachi Los Camperos – Musica Ranchera: Amor Y Lagrimas (Geen Singles)
  • (1563) Toto – Dune (Geen Singles)
  • (1564) Cardinal – Cardinal (Dream Figure, If You Believe In Christmas Trees)

De uitklaphoes van de LP #45

Fugazi van Marillion

Ik heb altijd een rare connectie gehad met Marillion. In het begin vond ik deze band gewoon een kloon van Genesis (met nog net een ander en eigen geluid) en vond ik de stem van Fish teveel lijken op die van Peter Gabriel. Maar toen Fish eenmaal bij Marillion weg was, na Clutching At Straws uit 1987, vond ik Marillion toch echt veel minder. Ik heb na het Fish tijdperk nog wel een aantal CD’s van deze band gekocht (Brave, Afraid Of Sunlight, Season’s End, Radiation, This Strange Engine, Tales From The Engine Room) maar Marillion met Steve Hogarth kan me toch echt minder boeien. Maar Marillion met Fish vind ik nog steeds echt goede muziek. Ik heb later zelfs door de jaren heen ook zes CD’s van Fish zelf gekocht. Dus ben ik hem ook wel steeds meer gaan waarderen, en eigenlijk is hij inmidels ook wel een van mijn favoriete zangers geworden. Op Fugazi van Marillion, uitgebracht in 1984, staan twee nummers die als single zijn uitgebracht, Punch And Judy en Assassing. Net als het debuutalbum, Script For A Jester’s Tear, heb ik deze LP pas gekocht nadat Misplaced Childhood uitkwam in 1985, met daarop die hele grote hit Kayleigh. Opgenomen in vier verschillende studio’s, in Manor Studio in Shipton-on-Cherwell (ALBUM TOP 1760 – Mike Oldfield, Hatfield and the North, Paul Weller), Sarm East Studios (AT 1760 – The Buggles), Eel Pie Studios en Maison Rouge. Het artwork van de albumhoes is van Mark Wilkinson, die ook de coverart heeft gedaan voor verschillende hoezen van Fish, Judas Priest, The Darkness en Iron Maiden. De LP is geproduceerd door Nick Tauber, bekend van zijn werk met Thin Lizzy en Toyah en van Script Of A Jester’s Tear. Uitgebracht door EMI.

BACK ON TOP

Watchhouse – Watchhouse (2021)

Dit is het debuutalbum van dit duo uit Capel Hill, North Carolina, als Watchhouse. Maar bepaald nieuw zijn ze niet. Ze hebben alleen de bandnaam veranderd. Als Mandolin Orange timmerden ze namelijk al behoorlijk aan de weg en hebben ze reeds zes albums uitgebracht, en waren ze te bewonderen op o.a Austin City Limits, Newport Folk Festival en Hardly Strictly Bluegrass In 2019 verscheen nog Tides Of A Teardrop. Watchhouse, het album, is prettig in het gehoorliggende folk, bluegrass en americana: roots muziek met 12 snarige gitaar, contrabas, mandoline, viool, en zang dat apart en samen mooi in het gehoor ligt. Andrew Marlin en Emily Frantz, in het dagelikse leven met elkaar getrouwd, weten constant de boog gespannen te houden. In feite is dit oude muziek in een modern en toegankelijk jasje. Gemoedelijke muziek als een rustiek stromend beekje, gemaakt in een soort van geheime tuin waar het fris en lekker ruikt, dat alleen jij maar kent en met niemand wil delen. De CD duurt maar zevenendertig minuten. Veel te kort. Mandolin Orange kende ik niet, Maar het ontdekken van nieuwe goede muziek is altijd weer spannend. Verschenen op 13 augustus op het Thirty Tigers label.

Nummers van Bands, Muzikanten en Componisten op Albums van andere Bands en Muzikanten die in mijn 1760 lijst zijn terug te vinden

Dr. John

  • I Walk On Gilded Splinters – Paul Weller

Een geschiedenis van Geboortes die er hier wat mij betreft toe doen

1915

  • 25 januari: Ewan MacColl (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 31 januari: Alan Lomax (Musicoloog)
  • 27 maart: Robert Lockwood Jr. (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 4 april: Muddy Waters (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 7 april: Billie Holliday (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 12 april: Hound Dog Taylor (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 9 juni: Les Paul (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 28 juni: David Honeyboy Edwards (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 1 juli: Willie Dixon (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 3 september: Memphis Slim (Zanger, Pianist)
  • 30 november: Brownie McGhee (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 12 december: Frank Sinatra (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 19 december: Edith Piaf (Zangeres)

Los Lobos – Native Sons (2021)

Native Sons is een coveralbum van de mannen uit Los Angeles, uit een stad waarin de band zelf ook zo’n belangrijke stempel heeft gezet. “Los Lobos, like the city it calls home, is not any one thing”, staat er in het inlegboekje met grote letters te lezen. En dat is ook wel zo. Het album is een tribute aan twaalf bands en artiesten die de muziek van Los Angeles en zuid-Californie in het verleden vorm hebben gegeven. Sommigen voor mij bekend en sommigen ook voor mij onbekend. Nummers van The Beach Boys, Thee Midniters, WAR, Percy Mayfield, The Premiers, The Blasters, Barrett Strong. Jackson Browne, Buffalo Springfield, en nog een paar meer. Mooie vertolkingen van onderandere The World Is A Ghetto, Bluebird/For What It’s Worth en Jamaica Say You Will. Flat Top Joint van The Blasters, van wie Steve Berlin lid was voordat hij bij Los Lobos terechtkwam, swingt de pan uit met een lekker vet gitaargeluid. Een ander uitstekend nummer is Los Chucos Suaves van Lalo Guerrero, de vader van de Chicano muziek, dat je weer mee terug neemt naar de stijl van het Los Lobos debuutalbum Del Este de Los Angeles (Just Another Band from East L.A.) uit 1978, wat ik uiteindelijk toch niet gekozen heb als beste album van LL, maar Kiko. Native Sons is een prima coveralbum en uiteindelijk gewoon weer een ouderwets goed album (met overigens een nieuwe compositie namelijk Native Son) van de mannen uit hun eigen Neighborhood met een rijke muziekgeschiedenis.

BACK ON TOP

Bill Evans – Behind The Dikes (2021)

In 1969 gaf het Bill Evans Trio een aantal concerten in Nederland. Dit live dubbelalbum is daar een weergave van. Opnames die lang op de planken hebben gelegen en dit jaar dus eindelijk zijn uitgebracht. Met mooie aankondigingen van Michiel de Ruyter en Aad Bos. De 2CD bevat drie verschillende sessies: een in KRO Studio 1 opgenomen op 26 maart (circuleert al enige jaren als een bootleg), een live concert in het RAI Congrescentrum op 28 november, en een in VARA Studio 1 met het Metropole Orkest onder leiding van Dolf van der Linden op 25 maart. De geluidsopnames zijn gewoonweg subliem te noemen, alsof het gisteren opgenomen is. Er staan allemaal klassiekers op dat het trio, met Eddie Gomez op bas, Marty Morell op drums en met in de hoofdrol Evans zelf uiteraard, moeiteloos uit hun mouwen schudden. ‘Round Midnight, My Funny Valentine, Someday My Prince Will Come, Autumn Leaves, zijn maar een paar van die nummers die je aandacht constant vast blijven houden. Maar ook de nummers Granadas en Pavane samen met het Metropole Orkest zijn werkelijk prachtig. Evans was een technisch begaafde muzikant die zijn luisteraars op zijn instrument deed verbluffen met lyrische melodieen en schoonheid. De man speelde geen piano, hij danste er op, met vingers die afzonderlijk en met elkaar de toetsen van de piano beroerden alsof hij ze aan een touwtje had. Als je kan spelen wat je op een bepaald moment direct denkt is een kunst met een hoofdletter K. Hoewel ik eerlijk moet zijn en ik het album van Evans, Everybody Digs Bill Evans uit 1958, vrij laag in mijn 1760 lijst heb staan op plek 1123, en ik niet helemaal ondersteboven van dit album ben vergeleken met andere jazzalbums, vind ik dit album wel helemaal geweldig. Evans is natuurlijk wel een van de grootste jazz pianisten (samen met wat mij betreft Duke Ellington, Thelonious Monk, Bud Powell en Andrew Hill) die er geleefd heeft. Na het horen van deze concerten moet je dat altijd blijven beseffen. Heerlijke instrumentale jazzmuziek gespeeld door een meester, Daar was ik wel weer eens een keertje aan toe.

Jackson Browne – Downhill From Everywhere (2021)

Je zou het niet zeggen maar Jackson Browne is ook al weer tweeenzeventig, maar zijn stem is echter geen noot veranderd. Die is nog steeds krachtig en sterk. Ik wordt altijd zeer rustig als ik hem hoor zingen. Downhill From Everywhere is alweer zijn vijftiende studioalbum, zijn eerste sinds zeven jaar (Standing In The Breach). Hij heeft ook nog steeds iets te vertellen, misschien om ons baldinerend weer een lesje te leren, maar van muzikanten als Browne kan ik dat makkelijk hebben. Nummers over menselijke relaties, onrecht en immigranten, spelen op dit album ook weer een belangrijke rol. Browne is altijd een meester geweest om dat altijd op een persoonlijke manier te bezingen. Je kunt namelijk geen hekel aan de man hebben. Zijn muziek spreekt altijd de waarheid, zoals vroeger, maar ook op dit album weer. Het is een heerlijk country rock en pop rock album en er staan prachtige liedjes op, zoals Minutes To Downtime, A Human Touch, Love Is Love, Until Justice Is Real en vooral A Song For Barcelona. Bijgestaan door eersteklas topmuzikanten als Greg Leitz (ALBUM TOP 1760 – The Smashing Pumpkins, Bill Frisell, Ramblin Jack Elliot, Robert Plant & Alison Krauss, Bonny Price Billy, Ron Sexsmith, James Iha, John Mayer, Haim), Bob Glaub (AT 1760 – Warren Zevon, Steve Miller Band, Don Henley, Jim Morrison & The Doors, Ron Sexsmith, Mary Chapin Carpenter), Val McCallum (AT 1760 – Ron Sexsmith), Russ Kunkel (AT 1760 – Joni Mitchell, Jackson Browne, Neil Young & Crazy Horse, Warren Zevon, Gene Clark, Carole King, James Taylor, Crosby & Nash) en Waddy Wachtel (AT 1760 – Warren Zevon, Don Henley, Melissa Etheridge, Linda Rondstadt, Stevie Nicks). Browne heeft nog steeds de gave om je emotioneel te raken. Het enige minpuntje is misschien dat er een achtergrondstemmetje in een song een beetje op het Robbie Robbertson nummer Down By The Crazy River doet denken. Niet dat me dat in de weg zit, maar als ik al iets moet verzinnen dan is dat het enige. Uitgebracht door Inside Recordings.

James Gadson

James Edward Gadson, geboren in 1939, is een Amerikaanse drummer en sessiemuzikant. Hij begon zijn carrière in de jaren zestig en is sindsdien uitgegroeid tot een van de meest gevraagde studiodrummers in de geschiedenis van R&B, met ongeveer vijfhonderd gouden platen op zijn conto. Hij is ook zanger en songschrijver. Geboren in Kansas City, Missouri, was hij onderdeel van de eerste bezetting van Charles Wright’s Watts 103rd Street Rhythm Band, en nam drie albums met hen op tussen 1968 en 1970. Samen met andere leden van Wright’s band verscheen hij op vele hitplaten, waaronder met Dyke & The Blazers. Gadson begon bekend te worden als drummer na de release van het album Still Bill van Bill Withers, uitgebracht door Sussex Records in 1972. Hij speelde op het album 1990 van The Temptations, uitgebracht op het Motown label in 1973. In 1975 speelde hij op het album van Freddie King Larger Than Life, drumde op het nummer I Want You van Marvin Gaye, op het nummer Love Hangover van Diana Ross, en op At The Mercy en Riding To Vanity Fair, twee nummers van het Paul McCartney album Chaos and Creation in the Backyard. Hij speelde op twee nummers, Fantasy en Spoonful, op het album Rising From The Bushes van Alex Dixon, kleinzoon van Willie Dixon. Hij drumde op Beck’s albums Sea Change, The Information en Morning Phase. Verder is de lijst van albums van artiesten waarop hij gespeeld heeft eindeloos Frankie Valli, Bette Midler, Martha Reeves, Randy Crawford, Teena Marie, Solomon Burke, Justin Timberlake, Albert King, Jamie Cullum, Quincy JonesHerbie Hancock, Randy Crawford, Donovan, Patti LaBelle, Billy Preston, Amos Lee, Aretha Franklin, Ben E King, B.B. KingAlbert King, Rose Royce, Ray Charles, Ricky Lee Jones, Smokey Robinson, Jackson 5, Elkie Brooks, Boz Scaggs, Joe Cocker en zelfs met Thijs van Leer. Gadson had een cameo in de Adam Sandler film Funny People in 2009 als lid van een jamband die Sandler’s personage inhuurt om met hem te spelen.

Op de onderstaande albums in mijn 1760 lijst heeft Gadson drums gespeeld:

  • (441) Donald Fagen – The Nightfly
  • (511) Beck – Sea Change
  • (652) Bee Gees – Saturday Night Fever
  • (1245) Charlotte Gainsbourg – IRM
  • (1485) D’Angelo and The Vanguard – Black Messiah
  • (1529) Bobby Womack – The Poet II

David Crosby – For Free (2021)

Het is lang geleden dat ik iets van David Crosby heb gekocht. Twee CD’s van CPR (CPR en Just Like Gravity) waren de laatsten. De dagen van The Byrds, CSN&Y, Crosby/Stills/Nash, Crosby & Nash en misschien ook wel van CPR liggen ver achter ons. Maar Crosby als soloartiest blijkt ondanks zijn gezondheid nog steeds still going strong te gaan, hij is de laatste jaren ook best wel productief. Maar ik twijfel of ik dit nog steeds goede muziek vind. De twijfel zit hem erin denk ik of ik niet alles al van hem gehoord heb, of zijn stem van een zeurderige oude man me inmiddels wel aan het vervelen brengt. If I Could Only Remember My Name is het enige soloalbum dat ik ooit van hem heb gekocht (en dat is een hele goede geloof me), maar voor de rest heb en had ik Stephen Stills en vooral Neil Young om de een of andere reden bijvoorbeeld altijd al interessanter gevonden. Van hen heb ik in het verleden het meest verzameld. Van Graham Nash heb ik ook maar een album. Van de CSN&Y leden apart staan de albums Comes A Time, Songs For Beginners, Stephen Stills en If I Could Only Remember My Name in mijn 1760 lijst. Maar goed, toch staan er op For Free wel een aantal goede nummers. Rodriguez For A Night, geschreven door Donald Fagen, de cover For Free van Joni Mitchell, en het laatste nummer van het album I Won’t Stay For Long. De nummers die me door de prominente rol van James Raymond toch een beetje teveel aan CPR doen denken, is dan ook volstrekt geen vernieuwende muziek. Plezierig om naar te luisteren, ja, zo nu en dan althans, maar dus niet wereldschokkend allemaal. De albumcover is trouwens van een schilderij van Joan Baez. Uitgebracht door Three Blind Mice.

BACK ON TOP

Roger Chapman – Life In The Pond (2021)

Roger Chapman zit al eeuwen in het vak. Hij is vooral bekend van zijn werk met Family, Streetwalkers, Chapman-Whitney en The Shortlist. Sinds 1979 is Chapman echter alweer bezig met een solocarriere. Life In The Pond is Chapman’s twaalfde studioalbum, en z’n eerste sinds 2009, toen hij het album Hide Go Seek uitbracht. Oud lid van Family, Poli Palmer, heeft op dit album een prominente rol. Hij heeft het album geproduceerd en doet ook het toetsenwerk. Tien van de elf nummers hebben Chapman en Palmer samen geschreven. Alleen het nummer Snake is een cover van Oscar Brown Jr. Geoff Whitehorn (oud bandlid van Capman’s oude band The Shortlist en huidig bandlid van de zoveelste bezetting van Procol Harum) speelt op drie nummers gitaar: The Playtime Is Over, Green As Guacamole en Collar Turned Up. Life In The Pond is een lekker rauw bluesalbum met ook soul en R&B invloeden. Nightmare #5 heeft vooral een lekkere blues groove. En Having Us A Honeymoon kan zo in New Orleans gemaakt zijn. Het album doet me een beetje denken aan een LP die ik heb van Eric Burdon: Power Company. Een van de mooiste nummers is de ballad On Lavender Heights, daarin is hij te horen als een oude breekbare man die terugkijkt op zijn leven, iets dat Johnny Cash en Bill Fay op latere leeftijd ook al zo mooi deden. Een speciale vermelding ook voor het nummer Naughty Child waarin Chapman zingt over zijn muzikale helden “Many came to call it many came inspired, brother Ray what i say & Dylan’s words on fire, from doo wop city yeh way down yonder to New Orleans, T-Bone dragging aboard that mystery train”. Op je negenenzeventigste jaar met zo’n album komen, en ook zulke mooie teksten schrijven: daarvoor kun je alleen maar respect hebben. UItgebracht door Ruf Records.

Snapped Ankles – Forest Of Your Problems (2021)

Kunstzinnige elektronische chaos. Dat is Snapped Ankles. Maar wie er precies achter die chaos zit is onbekend. De leden van de band wensen anoniem te blijven, dragen tijdens optredens maskers en staan op podia altijd in militaire camouflagepakken, omdat, ja omdat de leden zich blijkbaar identificeren met bomen en het bos. Optredens van de heren schijnt dus nogal een belevenis te zijn. Maar niet dat ze het wiel uitgevonden hebben (bands als Kiss, The Monks, Daft Punk, The Residents, Los Straitjackets, Slipknot, en zelfs Genesis met Peter Gabriel deden dit ook al allemaal). Snapped Ankles heeft tot nu toe drie albums uitgebracht. Heette het eerste uit 2017 nog Come Play The Trees, het tweede uit 2019 Stunning Luxury: dit album heet Forest Of Your Problems. En deze is er een waarop je, met en zonder wat genotsmiddelen achter de kiezen, zeker kunt dansen, want het staat bol met hypnotiserende opzwepende ritmes. Leven in het bos, de grote stad ontdekken, en vervolgens weer terugkeren naar het die lieftallige bomen, dat is dus wat Snapped Ankles typeert. Het is heel goed mogelijk dat je in de war kunt raken van dit soort muziek, dat je niets van de teksten begrijpt, dat het ontoegankelijk is allemaal, maar vaak levert dat wel goede muziek op. En in dit geval is het zeker een sterk album. Als je hiermee helemaal bent doorgekomen heb je een soort van alternatieve en intense space trip achter de rug. Interessante psychedelische elektronische post punk dus. Uitgebracht door The Leaf Label.

Matt Sweeney & Bonny ‘Prince’ Billy – Superwolves (2021)

Will Oldham heeft zowel onder zijn eigen naam als ook onder Bonny ‘Prince’ Billy al heel wat uitmuntende albums uitgebracht. En ook met Matt Sweeney heeft hij al eerder samengewerkt. In 2005 brachten ze al het album Superwolf uit. Dat zeer werd gewaardeerd. Sweeney, een veel gevraagde sessiemuzikant, die o.a. deel uitmaakte van de supergroep Zwan, een project van Billy Corgan van The Smashing Pumpkins, gitaar speelde op het Johnny Cash album American V: A Hundred Highways, en ook op het album Taking The Long Way van The Dixie Chicks was te bewonderen, heeft op dit album zijn muzikale vriend blijkbaar dus weer teruggevonden. En met succes. Superwolves is namelijk een zeer intiem album, met mooi stemmig gitaarwerk gespeeld door Sweeney, en Oldham zingt zoals we hem allemaal kennen: hartbrekend en kwetsbaar en zijn ziel constant blootleggend. My Body Is My Own, is een prachtig voorbeeld daarvan. Een mooie samenwerking dus dat eigenlijk meteen weer opnieuw naar meer smaakt. Sweeney zingt ook op een paar nummers zoals op There Must Be A Someone, een mooi hartbrekend liedje. Maar dit nummer is geen uitzondering eigenlijk. Alle liedjes zijn van een wonderschone simpelheid. Hoewel dit een duidelijk Amerikaans roots album is, geeft het door het gitaarspel van Mdou Moctar en Ahmoudou Madassane en het drumwerk van Souleymane Ibrahim, alle drie Afrikaanse Tuareg muzikanten, op drie van de veertien nummers allemaal ook nog eens een extra internationale lading. Alsof ze met z’n allen in een schimmige wereld en in de mist op een kronkelige pad in een groot donker bos op zoek waren nu naar meerdere wolfen. Blijkbaar hebben ze die dus gevonden. Breekbaar, zalvend, eenvoudig en precies goed allemaal. Uitgebracht door Palace Records/Drag City.

De keuze van een Album van een bepaalde Band of Artiest

(362) Santana – Abraxas

Hoewel Carlos Santana niet in een lijstje staat met mijn tien favoriete gitaristen, is hij weldegelijk een interessante muzikant (volgens mij heeft Zappa ooit wel eens gezegd dat CS geen slechte gitarist is maar gewoon lui). Een eigen stijl kan hem niet ontzegd worden. Je herkent zijn manier van spelen meteen. Hij speelt op gevoel, ondanks dat zijn noten nogal lang duren. Santana is daarom dan ook een van die bands die altijd om die reden een gevoelige snaar bij me heeft geraakt. Ik luister er nu nog steeds met plezier naar. Naar Let The Children Play, Samba Pa Ti, I’ll Be Waiting, Europa, Jin Go Lo Ba, Song of the Wind, Oye Como Va, Flor d’Luna en dat soort nummers. Ik heb maar drie CD’s van Santana: The Definitive Collection, Moonflower en natuurlijk Abraxas (ik heb ook drie LP”s: Abraxas, Moonflower en Lotus, wat misschien nog wel een beter livealbum is dan Moonflower). Hoewel Moonflower niet een echt livealbum is, maar gedeeltelijk in studios in San Francisco en Londen is opgenomen, heb ik het voor m’n gevoel wel altijd als een livealbum beschouwd. Waarschijnlijk onderandere door die grote hit die er op stond: Black Magic Woman. Van de zestien nummers die er op dit dubbelalbum staan zijn er acht live. Ik weet nog dat die LP vroeger verscheen in 1977. Deze LP was erg populair toen. Ik heb deze in mijn jeugd vroeger dan ook helemaal grijsgedraaid, terwijl ik luchtgitaar speelde voor de spiegel. Op schoolfeestjes werd deze LP ook altijd gedraaid en mensen gingen er altijd op dansen. Maar Abraxas is uiteraard een Klassiek Album. Zeer prettig om naar te luisteren.

BACK ON TOP

Nick Cave & Warren Ellis – CARNAGE (2021)

Cave en Ellis kennen we natuurlijk vooral van The Bad Seeds en Grinderman, maar als duo hebben beide heren inmiddels ook al een interessante geschiedenis achter de rug met het maken van voornamelijk soundtracks voor films als Hell or High Water, The Road, War Machine en Lawless. Cave en Ellis kennen elkaar dus al heel wat jaren. En dat heeft tot mooie dingen geleidt. Cave zelf, een zeer productief artiest, hoewel de laatste jaren iets minder, heeft vorig jaar nog een livealbum uitgebracht. Dit album zonder The Seeds, Idiot Prayer, net als Abattoir Blues/The Lyre of Orpheus (2004), Skeleton Tree (2016) en Ghosteen (2019) heb ik dan wel niet, maar verder heb ik zo’n beetje alles van hem, en ook van Grinderman en The Birthday Party. Zoals gewoonlijk gromt, bromt en briest Cave weer ouderwets met ingetogen woede en verwondering, zoals we dat zo goed van hem kennen. Je moet er natuurlijk wel van houden, en dat doe ik dus ook. Als tekstschrijver vind ik hem net zo interessant als Bob Dylan en Tom Waits bijvoorbeeld. Zijn muziek ontroerd me altijd. Vaak ingetogen, kwetsbaar, huiveringwekkend, woedend en vaak duister. Hij is een meester in het laten vallen van stiltes, van het benoemen van krankzinnigheid. De duivel zit hem constant op de hielen, maar weet hem altijd te verslaan, msschien wel omdat hij die begrijpt. Hoewel ik moet zeggen dat dit niet het beste album is dat hij heeft gemaakt (omdat die anderen zo goed zijn en niet omdat deze zo slecht is), bied het toch wel genoeg interessants om er zoals altijd weer van te genieten. Shattered Ground en Balcony Man zijn twee van die nummers die werkelijk ontroerend prachtig zijn. Ja, deze samenwerking van beide heren, teksten van Cave en alle muziek van Cave en Ellis, heeft iets moois opgeleverd. CARNAGE is wat mij betreft een van de beste nieuwe albums die ik dit jaar tot nu toe heb gehoord. Maar helaas staan er maar acht nummers op.

PJ Harvey – White Chalk- Demos (2021)

PJ Harvey brengt al heel wat jaren complete demo albums uit van haar regulier verschenen werk. Deze keer is haar White Chalk album aan de beurt. Nu heb ik wel een aantal albums van haar, maar deze, dat reguliere album, had ik nog niet. En van al die demo albums is dit de eerste die ik heb gekocht. White Chalk (2007) kwam een paar jaar uit voor Let England Shake (2011), dat ik in mijn 1760 lijst heb gezet, en dat ik net iets beter vind dan To Bring You My Love, dat in 1995 verscheen. Of dit demo album heel anders klinkt dan dat reguliere, kan ik dus niet zeggen. Maar Harvey is wel een van mijn favoriete vrouwelijke artiesten. Dus het werd weer tijd om iets van haar te kopen. En PJ Harvey stelt weer niet teleur, als ik er weer zo naar luister. Het is gewoon prachtige muziek. Kwetsbaar, onheilspellend, en is in al haar eenvoud pure schoonheid. Uitgebracht door Island Records.

Mammoth WVH – Mammoth VWH (2021)

Het lijkt me niet mee te vallen als je de zoon bent van iemand die vroeger een van de beste was van zijn klas. Van iemand die op zijn gitaar dingen liet horen die nooit eerder door anderen tevoorschijn waren getoverd. WVH staat in dit geval voor Wolfgang Van Halen, zoon van Eddie van Halen, helaas vorig jaar op 6 oktober alweer overleden. En om misverstanden te voorkomen, nee, dit is geen Nederlands product. Uiteraard niet, Wolfgang is gewoon een Amerikaan, en heeft veertien jaar in Van Halen gespeeld als bassist, van 2007 tot en met 2020, als vervanger van Michael Anthony, toen er dus drie Van Halens in Van Halen speelden. WVH heeft waarchijnlijk helemaal niets met Nederland. Maar voor je gevoel blijft Eddie van Halen toch altijd misschien wel de beste Nederlandse gitarist die er ooit geleefd heeft (naast Jan Akkerman dan natuurlijk). Mammoth WVH is een solo debuut. De man heeft alle instrumenten zelf bespeeld: gitaar, bas en drums. En hij zingt met een zeer prettige stem om naar te luisteren. Dit album dat soms meer weg heeft van Foo Fighters dan van Van Halen, zoals het nummer Resolve, is een prima album, maar is een beetje van alles wat: metal, grunge, alternative en hardrock. Niet dat dat erg is, want de veertien tracks wisselen elkaar mooi af. En de man weet hoe hij songs moet schrijven. Het nummer Distance is een eerbetoon aan zijn vader.

Uitgebrachte Singles van de 1760 Albums #39

  • (1565) Trevor Jones – Labyrinth (Underground, Magic Dance)
  • (1566) Rabih Abou-Khalil – Blue Camel (Geen Singles)
  • (1567) The Wingdale Community Singers – The Wingdale Community Singers (Give It A Kiss)
  • (1568) Stevie Nicks – Trouble In Shangri-La (Every Day, Planets Of The Universe, Sorcerer)
  • (1569) Jon Anderson – Olias Of Sunhillow (Geen Singles)

BACK ON TOP

De uitklaphoes van de LP #44

10 Mistakes van Gruppo Sportivo

Deze LP is belangrijk geweest voor me toen ik nog op de middelbare school zat in 1977, toen die in dat jaar uitkwam. Is zeker ook een van de belangrijkste albums van de Nederlandse popgeschiedenis, en om dat te ontkennen moet je die fout in ieder geval niet maken. 10 Mistakes staat op plek 725 in mijn 1760 lijst. Het is een album waarop geen enkel zwak nummer staat. Beep Beep Love, Superman, Lasting Forever, Girls never Know, I Shot My Manager, Mission A Paris, Deamin’, Henri, Armee Monika en Rubber Gun. Zanger Hans Vanderburg was in die tijd de antiheld maar was voor menig scholier ook een echte held. Het was muziek voor smachtende pubers die de juiste meisjes niet konden krijgen, voor de jongetjes die gepest werden met een bril op hun hoofd en puisten op hun kop, die niet in de goede groepjes zaten en gepest werden op school. Dat soort muziek. Maar deze LP werd ook in veel kroegen en buurthuizen gedraaid. Met heel veel humor, schopte deze band tegen het establishment, net als Herman Brood dat toen weer op een andere manier deed. Het is een van die albums waar je gewoon vrolijk van wordt, waarbij ik vroeger altijd, en nog steeds, de behoefte had om mee te zingen. Wat ook beslist komt door de achtergrondzangeressen Josee Van Iersel en Meike Touw. Met teksten als “She landed on my roof, mad love from venus of “Soldaten schiessen nicht wenn ich geh vorbei sie lachen nur und trinken bier” of “You didn’ hear me Knockin, I know that it’s not true (yes it’s true)” van Superman, waarvan gedeeltelijk de intro van Zappa is (Take Your Clothes Off When You Dance van het Lumpy Gravy album uit 1968) en een solo van Del Shannon’s Runnaway is “geleend”. Ik kan het mis hebben maar volgens mij had ik in die tijd nog nooit van Bob Marley en Frank Zappa gehoord, in ieder geval lagen die toen niet duidelijk niet in mijn gehoorveld. Maar Superman en I Shot My Manager hebben wel die intresse gewekt later. Als je nu terugluisterd naar dit album hoor je allemaal nog veel meer dingen die nu bekend voorkomen. Maar dat verhinderd niet dat 10 Mistakes een echt Nederlands Klassiek Album is. Geproduceerd door Robert Jan Stips (ALBUM TOP 1760 – Nits, Supersister, Freek de Jonge) en uitgebracht door Ariola Benelux.

Red Fang – Arrows (2021)

Uitgebracht op 4 juni 2021, is dit het vijfde album van deze band uit Portland, Oregon (ALBUM TOP 1760 – The Kingsmen, Richard Fontaine, The Delines, Stephen Malkmus and the Jicks, The Decemberists, Chromatics). Het vorige album, Only Ghosts, verscheen alweer vijf jaar geleden. En de vraag is of dat het wachten meer dan waard is geweest. Ik krijg er in ieder geval een goed gevoel bij. Ik kende deze band dan wel niet, maar ik ben altijd wel in de mood voor dit soort muziek, want dit is een lekker vet stoner rock album, met dik aangezette slepende gitaren En dat klinkt soms erg melodisch, zoals de nummers Arrows, Why en Fonzi Scheme. In mijn 1760 lijst heb ik ook een aantal andere stoner rock albums staan, van Queens of the Stone Age, Fu Manchu, Masters Of Reality, Kyuss, ASG, en Brant Bjork. En deze is een mooie aanvulling daarop. Geproduceerd door Christopher Funk, bandlid van The Decemberists. Uitgebracht door Relapse Records, dat ook het door mij in 2020 gekochte Before The Age Of Mirrors van Raspberry Bulbs heeft uitgebracht.

black midi – Cavalcade (2021)

black midi (met kleine letters geschreven) bracht in 2019 het debuutalbum Schlagenheim uit, Dat was nog met gitarist Matt Kwasniewski-Kelvin, die voor dit album een soort van rustpauze heeft genomen. De band op dit album bestaat uit Geordie Greep, Cameron Picton en Morgan Simpson, die alle drie meerdere instrumenten bespelen. Cavalcade, het tweede album van de band dus, is geweldige muziek. Het is een soort mengeling van jazz, progessieve rock, noice, hip hop en complete chaos, dat sterk aan King Crimson en Captain Beefheart doet denken. Het is een zeer gevarieerd album en ook zeer toegankelijk, en is een van die albums die je van begin tot eind helemaal af wil luisteren. In maart, april en mei van dit jaar verschenen al de nummers John L, Slow en Chondromalacia Patella uit als singles. Uitgebracht door Rough Trade (ALBUM TOP 1760 – o.a. The Smiths, The Libertines, Robert Wyatt, Aztec Camera en The Sundays) en waarvan ik dit jaar ook al dat album van Sleaford Mods, en vorig jaar die van Jarv Is… en in 2019 ook nog die van Gruff Rhys heb gekocht. Black MIDI is trouwens een Japans muziekgenre (ALBUM TOP 1760 – o.a. The Velvet Underground, Bill Monroe and his Blue Grass Boys, The Paul Butterfield Blues Band, Iggy Pop en The Jazz Messengers). Voor Cavalcade moet je zeker de moeite doen om het een beetje tot je te laten nemen. Als je dat doet luister je naar een meer dan geslaagd album.

Nummers van Bands, Muzikanten en Componisten op Albums van andere Bands en Muzikanten die in mijn 1760 lijst zijn terug te vinden

Fred Neil

  • Everybody’s Talkin’ – Bill Withers
  • Everybody’s Talkin’ – Glen Campbell
  • Other Side Of This Life – The Lovin’ Spoonful

BACK ON TOP

Een geschiedenis van Geboortes die er hier wat mij betreft toe doen

1914

  • 30 maart: Sonny Boy Williamson (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 25 april: John Sebastian (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (Phil Ochs, CSN&Y, Stephen Stills, The Doors, Tim Hardin)
  • 22 mei: Sun Ra (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 28 juni: Lester Flatt (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)

Robert Finley – Sharecropper’s Son (2021)

Robert Finley is een Amerikaanse gitarist en blues- en soulzanger. Bracht in 2016 zijn debuutalbum Age Don’t Mean a Thing uit, dat positief werd ontvangen door critici. Na dit album kwam hij in contact met Dan Auerbach van The Black Keys. Zijn tweede album Goin’ Platinum! werd uitgebracht op Easy Eye Sound (Nonesuch Records) in 2017. In 2019 werd via social media bekend dat Finley deelnam aan het veertiende seizoen van America’s Got Talent. Hij wist de liveshows te bereiken, maar werd uiteindelijk uitgeschakeld in de halve finales. Sharecropper’s Dream is een spiritueel country blues album, waarop Finley zingt met veel levenservaring, en op alle nummers de mondharmonica, het hammondorgel, en ook blazers, voor een prettige sound zorgen. Alsof je je in New Orleans begeeft. Hij maakt zeer geinspireerd duidelijk dat hij is opgerezen uit het moeras van de delta. Hij zingt over teleurstellingen, over pech, zijn leven op de straat, zijn geloof in God, verloren liefdes, over ondergaan en vervolgens weer opstaan. Maar ondanks dit lijkt de man op zijn oude dag nog veel lol te hebben als je dit allemaal zo hoort. Zeer aangenaam om naar te luisteren. Net als zijn vorige album geproduceerd door Auerbach en uitgebracht door Easy Eye Sound.

Ridge Farm Studio, Rusper

Ridge Farm was een van de eerste residentiële opnamestudio’s in Groot-Brittannie. Het was gelegen in het dorp Rusper, Engeland, in de buurt van de grens met Surrey en Sussex. Het oudste gedeelte van het gebouw bestond al vanaf het midden van de 17e eeuw. De studio was omgeven door 12 hectare aan land met tuinen, boomgaarden, weiden en bossen. De studio bestond meer dan vijfentwintig jaar en was populair bij artiesten, muzikanten en producers van over de hele wereld. De studio werd in 1975 opgericht door een lichttechnicus genaamd Frank Andrews, die door het Verenigd Koninkrijk met verschillende bands als Queen, ABBA en The Rolling Stones had getourd. Andrews, die op een gegeven moment een keer naar huis terugkeerde en tot de ontdekking kwam dat zijn ouders naar een andere plaats waren verhuisd, begon de studio met zijn broer Billy als een rustige plek voor bands om te repeteren. Ridge Farm Studio deed het goed genoeg dat Andrews het pand uiteindelijk van zijn ouders kon kopen. Het bleef een populaire locatie tot ver in de jaren negentig, na de golf van Britpop. De boekingen liepen uiteindelijk echter terug. Joe Jackson was een van de laatste personen die daar in 2002 aan het werk is geweest. Er staan heel wat albums in mijn 1760 lijst die daar gedeeldelijk zijn geproduceerd, gemastered,, geengineerd en of gemixt, zoals Origin of Symmetry van Muse, Volume 4 van The Joe Jackson Band, Ten van Pearl Jam, Open van Steve Hillage, Gods Own Medicine van The Mission, en ook Persona Non Grata van The Urban Dance Squad. Maar ook andere bands en muzikanten in mijn 1760 lijst met andere albums zijn daar actief geweest, zoals Rush voor Hold Your Fire en The Spirit Of Radio (een Greatest Hits album), John Watts voor The Iceberg Model, The Smiths voor Meat is Murder, Roxy Music voor Manifesto, Oasis voor Be Here Now, Paul Weller voor Heavy Soul, Clannad voor Magical Ring en Whitesnake voor Ready An’ Willing. Ook is Queen er geweest, maar liefst zes weken in 1975, echter alleen maar om er te schrijven en te reperteren voor A Night At The Opera En ook is Alquin er geweest voor de LP Best Keep Secret. Ridge Farm Studio sloot begin 2003. Het wordt nu gebruikt als een faciliteit voor bruiloften, workshops, feesten en vergaderingen.

De enige albums in mijn Album Top 1760 die alleen in Ridge Farm zijn geproduceerd zijn de drie onderstaande:

  • (684) The Slits – Cut
  • (973) The Levellers – Leveling The Land
  • (1214) Ozzy Osbourne – Blizzard Of Ozz

BACK ON TOP

Meindert Talma – Minna (2021)

Meindert Talma, geboren in Surhuisterveen, Friesland, is een zeer productieve muzikant en ook schrijver, die zowel in het Nederlands, Engels en in het Fries zingt. Hij heeft inmiddels iets van achttien albums uitgebracht onder zijn eigen naam, onder Meindert Talma & the Negroes, Meindert Talma en de Rode Kaarten en onder Meindert Talma & The Melisma Saxophone Quartet. Ikzelf kende Talma eigenlijk alleen maar van een enkel nummer, van het in het Fries gezongen One Of Us Must Know (Sooner Or Later), dat op de dubbel CD In Frysk Earbetoan oan Bob Dylan/Dylan Un Het Fries: Earder As Letter staat, wat een verzamel CD is met allemaal Friese artiesten met nummers van Dylan. Talma’s laatste CD kwam nog in 2019 uit, genaamd De Domela Passie. Ook heeft hij al eens een keer een album uitgebracht over Jannes van der Wal. Maar Talma heeft waarschijnlijk vooral iets met voetbal. Nadat hij in 2012 met Eenmaal Oranje op de proppen kwam, en in 2019 met Balsturig, verscheen er op 7 mei jongstleden dus nu Minna. Een prachtige CD. Met mooie liedjes over Frenkie de Jong, Humprey Mijnals, Ronald de Boer, Arjen Robben, Memphis Depay, Dirk Kuijt, Willem van Hanegem, Simon Tahamata, Ed de Goeij, Oekie Hoekema, en jawel ook over Eric Idema, dat Pleziergoederenboer heet, en gaat over de sponsor van FC Emmen (op een vibrator en een ouwe voetbalschoen wordt FC Emmen ooit nog eens kampioen). Een aantal teksten zijn afkomstig van Henk Spaan uit een dichtbundel van hem. Mooiste liedjes zijn Hee Frenkie de Jong, De Kromme Huilt, Baai van Ambon (Simon Tahamata) en Leeuwenhart. En misschien is dat nummer over Tahamata wel het mooiste (ach ja Simon, wie heeft hem als Ajax fan van mijn generatie vroeger niet in zijn hart gesloten!). En nu maar hopen dat Memphis en Frenkie vanavond en maandag (08-10-2021 en 11-10-21) met Oranje van Letland en Gibraltar zullen winnen. Uitgebracht door Excelsior.

The Chills – Scatterbrain (2021)

Scatterbrain is pas het achtste album van The Chills, dat afkomstig is uit Dunedin, Nieuw-Zeeland. Meer dan veertig jaar bestaat deze band al. Maar bij mij is The Chills al die jaren aan mijn aandacht ontsnapt. Ligt aan mij natuurlijk. Als ik deze muziek zo beluister had ik veel eerder iets van deze band moeten kopen, want dit album Scatterbrain geeft me echt een goed gevoel. Het is vrolijke en optimistische muziek, dat breekbaar is, meesleepend, verfrissend, oprecht en zeer melodieus. Het zijn allemaal korte en krachtige popliedjes. En van de stem van Martin Phillipps, het enige constante lid in al die jaren van de band, wordt ik erg blij: daar gaat een bepaalde rust en kalmte van uit. Het brengt je terug naar de jaren tachtig van de vorige eeuw, naar jangle pop, zoals The Smiths, The Wedding Present, The Go-Betweens, en vooral ook naar de beginjaren van R.E.M. Maar om deze band met bijvoorbeeld R.E.M. te vergelijken doet dit album en deze band natuurlijk te kort. Want juist bands als R.E.M., Pavement en Mudhoney zijn juist door de dunedin sound (The Clean, The Dead C, The Renderers, The Verlaines) van The Chills sterk beinvloed. Deze band verdient met recht hun eigen lof. Een zeer sterk album. Uitgebracht door Fire Records.

Khalab & M’berra Ensemble – M’Berra (2021)

Dit album is een project van de Italiaanse elektro muzikant Raffaele Constantino aka Khalab, samen met gitarist Adriano Viterbini, en een groep van Arabische en Malinese muzikanten, voornamelijk Toearegs, van verschillende bands uit Mali. Opgenomen in het M’berra vluchtelingenkamp van 50.000 mensen in zuidoost Mauritanië, aan de grens met Mali in West-Afrika. Waarvan sommigen uiteraard naamloze vluchtelingen zijn, maar sommigen ook al eerder door Europa hebben getoerd, zoals Amanou Ag Issa en Mohamed Issa Ag Oumar. Dit ook om meer aantacht te vragen voor het werk van INTERSOS, een vluchtelingenorganisatie die voornamelijk werkt in de Sahel in West Afrika. Er staan een paar aardige gitaarnummers op, zoals Curfew, Reste A L’Ombre en Skit Guit maar het meerendeel van de CD bestaat uit elektronica, geluidsfragmenten van interviews met vluchtelingen en dergelijke. Het album is daarom niet helemaal te vergelijken met andere muziek uit Mali in mijn 1760 lijst, zoals Oumou Sangare, Bassekou Kouyate & Ngoni Ba, Songhoy Blues, Salif Keita en nog een paar meer (ik ben op latere leeftijd deze muziek echt gaan waarderen), en ook niet met dat album van Tinariwen dat ik in 2019 nog heb gekocht. Je kunt dit album daarom ook beter dessert elektronica noemen, in combinatie met traditionele Afrikaanse intrumenten, dan echte Afrikaanse dessert blues: hoewel deze muziek qua boodschap misschien dan weer wel echte blues is. Dan blijkt de grens tussen blues en elektronica maar een dun lijntje te zijn. En dat is dan wel weer verrassend. Persoonlijk vind ik dit album te fragmentarisch. De boodschap is in dit geval echter net zo belangrijk als de muziek. Uitgebracht door Real World Records.

De keuze van een Album van een bepaalde Band of Artiest

(433) Phil Collins – Face Value

Phil Collins is door veel Genesis fans vaak verguisd. Commercieel, slechte smaak, te veel in de aandacht om de verkeerde dingen, te gladjes, foute muziek, noem maar op. Ik zelf vind ook niet alles goed van hem. En natuurlijk zit ik, als je al moet kiezen, wat Genesis betreft en ook wat de soloalbums van Gabriel betreft, absoluut in het Gabriel kamp. Zelfs de soloalbums van Steve Hackett sla ik hoger aan. Maar toch is Collins voor mij een belangrijke drummer (ook door Brand X), misschien dan wel niet de beste – er zijn veel betere drummers op te noemen – maar ik persoonlijk vind zijn albums niet allemaal even slecht. De laatste twee, uit 1993 en 1996, Both Sides en Dance Into The Light vind ik echter niets, ondanks dat er op dat laatste de Dylan cover The Times They Are A-Changin’ staat. Face Value, uit 1981, is echter zijn beste album. In The Air Tonight, This Must Be Love, Behind The Lines, The Roof Is Leaking, Droned, Hand In Hand, I Missed Again, You Know What I Mean, Thunder And Lightning, I’m Not Moving, If Leaving Me Is Easy en Tomorrow Never Knows, zijn allemaal uitstekende nummers, en The Roof Is Leaking, You Know What I Mean en If Leaving Me Is Easy, stijgen daar nog eens bovenuit. Ik vind Face Value daarom een beter album dan Abacab en Duke (waar Behind The Lines ook op staat) van Genesis dat hetzelfde jaar uitkwam. Ik heb zeven albums van Collins op CD. De enige LP die ik wel heb maar nooit als CD heb gekocht is Hello, I Must be Going. En de enige albums die ik nooit heb gekocht zijn Testify en Going Back, uit 2002 en 2010.. En ja dus, toen had ook ik genoeg van Collins. Ik wist eigenlijk niet eens dat die ooit zijn verschenen. Op al die andere albums die ik heb op CD, No Jacket Required, …But Seriously, Both Sides, Dance Into The Light, en de twee livealbums A Hot Night In Paris en Serious Hits…Live!, staan zeker wel nummers die me bevallen. Om al die nummers te benoemen: Sussudio, Only You Know And I Know, I Don’t Wanna Know, Don’t Lose My Number, Who Said I Would, Hang In Long Enough, Something Happened On The Way To Heaven, I Wish It Would Rain Down, Saturday Night And Sunday Morning (Barend & Van Dorp), We Wait And We Wonder en Dance Into The Light. Maar dat is het dan ook. Rangschikking 1 Face Value 2 No Jacket Required 3 …But Seriously 4 Both Sides 5 Dance Into The Light.

BACK ON TOP

Royal Blood – Typhoons (2021)

In 2014 debuteerde Royal Blood, bestaande uit het duo Mike Kerr en Ben Thatcher, met het gelijknamige album Royal Blood. In 2013 verscheen de eerste single Out of the Black. Rondom deze tijd waren ze supporting act van de Arctic Monkeys, deelden ze hetzelfde management en tekenden ze een contract bij Warner/Chappell Music. Ook speelden ze dat jaar op Glastonbury, T in the Park, Reading Festival en Rock Werchter. In 2017 verscheen hun tweede album How Did We Get So Dark. Dit album, Typhoons, is nu dus hun derde, En dat spettert, glinsterd en schijnt: als een fel licht in deze donkere wereld. Als je de behoefte hebt om te dansen kun je dat op dit album doen. Het is een soort combinatie van Daft Punk en Scissor Sisters, maar dan met een steveriger rock geluid. Waar trouwens geen gitaar aan te pas komt, maar alles uit de bas van ook zanger Mike Kerr. Een van de nummers, Boilermaker, is geproduceerd door Josh Homme van Queens of the Stone Age. Uitgebracht door Black Mammoth Records.

While She Sleeps – Sleeps Society (2021)

While She Sleeps is een metalcore band uit Sheffield (ALBUM TOP 1760 – Pulp, ABC, Arctic Monkeys, Richard Hawley, The Human League, Heaven 17), maar op dit album, Sleeps Society, het vijfde album van de band, is niet alles metalcore wat de klok slaat: het is veel gevarieerder dan dat. Het openingsnummer doet door de synths zelfs een beetje aan Europe denken (The Final Countdown), maar dat mag de pret niet drukken. Je hoort verder gelukkig veel grunting. Maar vooral het achtste nummer Division Street is afwijkend, en klinkt als zeventiger jaren AOR, en is ook zeer aangenaam om aan te horen. Blijkbaar wil deze band zich niet aan een bepaalde formule houden: ze schuwen het experiment niet. Op Nervous is er een gastoptreden van Simon Neil van Biffy Clyro, en is een harmonieus nummer. Maar op Systematic gaan de heren helemaal los, en wel snoeihard, pompend en met veel machtsvertoon. Op No Defeat For The Brave is een gastoptreden te horen van Deryck Whibley, de zanger van Sum 41. Call Of The Void is ook weer zeer melodieus, en is tot stand gekomen met fans op de Patreon website van de band: de Sleeps Society. Het laatse nummer DN3 3HT is alleen maar een gesproken tekst met een stemmig pianodeuntje op de achtergrond, alsof je naar een krakende radiouitzending zit te luisteren. Het is een afwisselend album en is meerdere keren te beluisteren zonder dat het begint te vervelen, is mijn mening. Zeer de moeite waard. Door die afwisseling is het compleet in balans, en is het als het ware ook nog eens een keer best wel goed voor je metalische gemoedstoestand. Het album is duister en verlichtend tegelijk. Uitgebracht door Search and Destroy Records.

Uitgebrachte Singles van de 1760 Albums #38

  • (1570) Donna Summer – Four Seasons Of Love (Spring Affair, Winter Melody)
  • (1571) Guided By Voices – Alien Lanes (Motor Away, My Valuable Hunting Knife)
  • (1572) Jack White – Blunderbuss (Love Interruption, Sixteen Saltines, Freedom At 21, I’m Shakin’)
  • (1573) LCD Soundsystem – LCD Soundsystem (Movement, Daft Punk Is Playing At My House, Disco Infiltrator, Tribulations)
  • (1574) Tim Knol – Tim Knol (Sam)

De uitklaphoes van de LP #43

Moondance van Van Morrison

Op iets oudere leeftijd ben ik veel CD’s van Van Morrison gaan verzamelen. Maar daar ben ik op een gegeven moment mee gestopt, zoals met veel bands en artiesten. Soms kom je tot het besef dat je je niet alles financieel kunt veroorloven. Ruimtegebrek in huis speelt ook een hoofdrol. En er is zoveel andere goede muziek. Van Van Morrison heb ik achtentwintig CD’s. Het laatste reguliere studioalbum dat ik op CD gekocht heb is Magic Time uit 2005. Maar op LP heb ik er alleen maar twee: Poetic Champions Compose en dus Moondance. Moondance wordt door veel liefhebbers van Van The Man als een van zijn beste albums beschouwd. Ik heb dit album echter niet in mijn 1760 lijst gezet (vraag me niet waarom, dat is Hymns To The Silence, maar dat zal ik ooit nog wel een keer toelichten). Moondance is net als alles wat Van Morrison in de jaren zestig, zeventig, tachtig en negentig heeft uitgebracht van uitmuntende kwaliteit. Net als Hymns staat ook dit album hoog in mijn VM albumschikking. Ben nog steeds een groot fan van hem, en ik heb hem sowieso in mijn lijstje van mijn vijf favoriete soloartiesten staan. Op Moondance staan natuurlijk allemaal klassiekers: And It Stoned Me, Moondance, Crazy Love, Caravan, Into The Mystic, Come Running, These Dreams Of You, Brand New Day, Everyone en Glad Tidings. Zoals met alle muziek van Van Morrison gaat er een enorme vrijheidsdrang van hem uit, een vrijgevochten gevoel, bevrijding, acceptatie, lotsbestemming, wijsheid, en een soort van verlangen naar iets wat je niet helemaal kunt omschrijven, een soort van horizon dat nooit dichterbij komt. Zo ook met Moondance. Tijdloze muziek, dat is het. Een album om te koesteren. De achtergrondzang op dit album wordt verzorgd o.a. door Emily Houston aka Emily Drinkard (ALBUM TOP 1760 – Trevor Jones) en op drums vibrafoon en percussie speelt Gary Mallaber (AT 1760 – Los Lobos). Het album is opgenomen bij A & R Recording (AT 1760 – Quincy Jones, Stan Getz & Joao Gilberto, Television, Billy Joel), is geproduceerd door Van Morrison zelf en uitgebracht door Warner Brothers.

BACK ON TOP

Flyte – This Is Really Going To Hurt (2021)

Dit is het tweede album van dit indie rock trio uit Londen. Het debuutalbum, The Loved Ones, verscheen in 2017. Flyte bestaat al vanaf 2013, maar de bandleden kennen elkaar in feite nog langer. Gitarist Will Taylor en drummer Jon Supran begonnen al op school samen te spelen toen ze elf waren. Bassist Nicolas Hill sloot zich later bij de band aan. Dit album heeft wel iets, na een paar keer luisteren kom je er achter dat het best wel knap in elkaar steekt. Het geeft je als het ware een klein lesje in muziekgeschiedenis. In het nummer I’ve Got A Girl lijkt het net alsof je George Harrison gitaar hoort spelen. Het openingsnummer doet aan Foo Fighters denken. Everyone’s A Winner sterk aan Crowded House. Trying To Break Your Heart doet weer aan Tom Petty denken. Love’s An Accident is een Paul McCartney achtig liedje, en dat echt prachtig is. En There’s A Woman lijkt weer erg op ELO. Maar dat stoort eigenlijk nergens. Het heeft vooral een eigen sterk geluid. Flyte heeft met This is Really Going To Hurt een eerlijk en oprecht album uitgebracht, met stemmen die mooi bij elkaar passen, dat voornamelijk gaat over relatieproblemen, afscheid nemen, opnieuw beginnen, over pijn, en over uit elkaar gaan. Met die ingredienten worden de mooiste dingen gemaakt. Is altijd al zo geweest en dat zal altijd zo blijven. Uitgebracht door Island.

Dry Cleaning – New Long Leg (2021)

Deze muziek brengt je weer terug naar de jaren tachtig van de vorige eeuw. New Long Leg is het debuutalbum van het Londense Dry Cleaning, Een zeer interessant post punk album. De band die bestaat uit gitarist Tom Dowse, bassist Lewis Maynard, drummer Nick Buxton en zangeres Florence Shaw, belopen wat mij betreft het pad van memory lane. Je moet automatisch denken aan The Sound, met name die nummers waar een lekkere basgroove in zitten zoals in Scratchcard Lanyard, Leafy en Every Day Carry, aan Joy Division, en zelfs een beetje aan het gitaarspel van Robert Fripp. En recenter ook lichtelijk aan het dit jaar verschenen album van Sleaford Mods. En door de gesproken woorden (de zangeres zingt niet maar praat voornamelijk) denk je soms aan Laurie Anderson. Pas bij het achtste nummer More Big Birds begint zangeres Florence Shaw eindelijk een beetje te zingen, al is het maar heel kort. Het is prettige minimalistische fragmentarische gitaarmuziek met veel ruimte in al die nummers. Misschien wel een beetje met te weinig emoties, misschien iets te monotoon, te klinisch en met veel afstandelijke observaties, maar altijd gedreven en altijd spitsvondig en met veel humor, te droog misschien wel. Maar mij pakt het. Ik vind het een geweldig album. Opgenomen in de Rockfield Studios in Wales (ALBUM TOP 1760 – o.a. Van der Graaf Generator, Rush, Dave Edmunds, Hawkwind, Manic Street Preachers en Judas Priest). Uitgebracht door 4AD (AT 1760 – Pixies, The Breeders, Lush en Ariel Pink’s Haunted Graffiti). Een echte gitaarplaat en wat mij betreft een van de betere CD’s die ik tot nu heb gehoord.

Nummers van Bands, Muzikanten en Componisten op Albums van andere Bands en Muzikanten die in mijn 1760 lijst zijn terug te vinden

Clifton Chenier

  • Hungry Man Blues – John Delofose
  • Zydeco Sont Pas Sale – Chubby Carrier and the Bayou Swamp Band

Een geschiedenis van Geboortes die er hier wat mij betreft toe doen

1913

  • 26 januari: Jimmy Van Heusen (Componist
  • 30 maart: Frankie Laine (Zanger, Acteur)
  • 16 mei: Woody Herman (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 18 mei: Charles Trenet (Zanger, Acteur)
  • 19 oktober: Vinicius de Moraes (Muzikant, Componist)
  • 22 november: Benjamin Britten (Componist)

BACK ON TOP

Middle Kids – Today We’re The Greatest (2021)

Middle Kids komt uit Sydney, Australie. Hebben met Today We’re The Greatest een leuke CD afgeleverd, als opvolger van hun debuut uit 2018: Lost Friends. De muziek op dit album klinkt nogal onschuldig, braaf, zachtaardig en lief. En dat is best wel aangenaam om te horen. Maar dat is het dan ook. De muzikanten van Middle Kids lijken geen vernieuwende muziek te maken. Maar dat hoefd ook niet. Muziek hoef niet altijd schokkerend te zijn. Het hoefd niet altijd problemen te benoemen of perfect te zijn, of juist niet. Er staan geen echt slechte nummers op. Het is een beetje risicoloze muziek waar je niet echt onderste boven van zult raken, maar waarbij je je toch goed kunt voelen. En dat is knap gedaan. Zangeres Hannah Joy (wiens stem bij de iets rustigere nummers iets weg heeft van Tracy Thorn van Everything But The Girl) heeft pas geleden een kind gekregen, is getrouwd met het andere bandlid Tim Fitz en daar moest ze natuurlijk over schrijven. En die teksten zijn best aardig om te lezen. Questions, als single uitgebracht, is een van die leukere liedjes. Zoals ook Lost In Los Angeles en Golden Star. Het zal voor mij beslist niet het album van het jaar worden, maar als je hier een paar keer naar luisterd gaat altijd de zon weer schijnen. Op de een of andere manier wordt ik er vrolijk van. Uitgebracht door Lucky Numbers.

Cryptosis – Bionic Swarm (2021)

Cryptosis is een progressive trash metal band uit Enschede, ontstaan uit de vorige band Distillator, waarvan al eerder twee albums zijn uitgebracht: Revolutionary Cells in 2015 en Summoning The Malicious in 2017. Door verandering van stijl, van trash metal naar progressive trash, heeft men besloten onder een ander bandnaam dit debuut Boinic Swarm uit te brengen. Ze zijn als het ware gewoon weer opnieuw begonnen. Het doet me een beetje denken aan Voivod (staat op plek 746 in mijn 1760 lijst) maar door de zang van Laurens Houvast, klinkt het eigenlijk veel beter. Hij is ook een zeer goede gitarist moet ik zeggen. Er gaat een enorm power uit van deze muziek. Het gaat werkelijk sneller dan snel. Samen met bassist Frank te Riet en drummer Marco Prij, kun je eigenlijk nauwelijks geloven dat dit trio gewoon uit Overijssel komt. Ja, ik hou van Dylan, folk, country, blues, jazz, en noem maar op, mijn muzieksmaak is zeer breed, maar ik ben ook een liefhebber van dit soort enerverende klanken, voor mezelf altijd een prima manier om m’n energie in terug te vinden. Bionic Swarm is explosief en precies, biedt soms dramatische en epische openingen, is voor trash metal muziek ook best wel een afwisselend album, als je dit genre een beetje kent. Beste nummers zijn Decypher, Death Technology, Prospect Of Immortality en Transcendence. Bionic Swarm is een conceptalbum, dat gaat over een wereld waarin de technologische vooruitgang ons helemaal kapot heeft gemaakt, zoiets, dat zich afspeelt in het jaar 2149 (sorry ik kan het niet laten, eenendertig jaar na 2112). Of het Rush liefhebbers zijn weet ik niet. Maar deze jongens hebben in ieder geval een verhaal te vertellen, en dat verhaal klinkt muzikaal zeer interessant. Uitgebracht door Century Media Records.

Martin Birch

Martin Birch was een Britse soundengineer en rock- en heavy metalproducer, die vooral bekend was vanwege zijn werk als producent van albums van Britse rockbands als Deep Purple en Iron Maiden. Ooit al eind jaren zestig begonnen samen te werken met Jeff Beck en Peter Green’s Fleetwood Mac, heeft Birch in zijn latere carriere verder zowat alle Deep Purple gerelateerde projecten als Rainbow, Paice, Ashton & Lord, Whitesnake, Roger Glover of Jon Lord geproduceerd, maar ook voor andere groepen gewerkt als Wishbone Ash, Black Sabbath, The Michael Schenker Group, Wayne County & the Electric Chairs en Blue Oyster Cult. Birch was o.a, betrokken bij de Deep Purple albums Come Taste The Band (co-producer), Made In Japan (engineering) Iron Maiden’s albums Killers en Number Of The Beast en het Black Sabbath album Heaven And Hell. Op het album Mystery to Me (1973) van Fleetwood Mac speelt hij akoestisch gitaar. In 1992 trok Birch zich terug, na zijn werk aan het album Fear of the Dark van Iron Maiden. Het nummer Hard Lovin’ Man van het Deep Purple album Deep Purple in Rock (staat wel in mijn 1760 lijst maar daarop was hij alleen als soundengineer werkzaam) is opgedragen aan Martin Birch. Birch speelde een gastrol in de videoclip van het nummer Holy Smoke van Iron Maiden. Birch stierf op 9 augustus 2020 op 71-jarige leeftijd.

Birch heeft de onderstaande albums in mijn 1760 lijst geproduceerd:

  • (1048) Iron Maiden – Killers
  • (1086) Rainbow – Ritchie Blackmore’s Rainbow (co-producer)
  • (1091) Whitesnake – Slide It In
  • (1095) Blue Oyster Cult – Fire Of Unknown Origin

Bob Dylan – 1970 (2021)

Deze 3CD bevat maar liefst 74 unreleased outtakes en drie uur pure magie (als men een Dylan fan is tenminste). Het uitbrengen van deze oorspronkelijke vijftig jaar oude opnamesessies (tussen 3 maart en 12 augustus 1970) van Self Potrait en New Morning zijn enkel en alleen bedoeld om de copyrights niet te laten verlopen, en zijn dus uitgebracht als Columbia’s 50th Anniversary Collection Copyright Extension Series (niet de verwarren met Dylan’s eigen Bootleg Series). Maar toch krijgen we er veel moois voor terug. 1970 kreeg dus uiteindelijk een officiële release in februari 2021, ook uiteraard om de overweldigende vraag van de vele fans te beantwoorden. Het meest interessante aan dit album is natuurlijk de aanwezigheid van George Harrison die op negen van de opnames aanwezig is als zanger en gitarist (Time Passes Slowly, Mama You Been On My Mind, I Met Him On A Sunday, Da Doo Ron Ron, One Too Many Mornings, All I have To Do Is Dream, Gates Of Eden, Matchbox, Your True Love, It Ain’t Me Babe). Ik heb heel wat albums van Dylan, en deze is een welkome aanvulling. Je hoort de lol van het spelen, waaronder ook een groot aantal nummers van anderen. I Can’t Help But Wonder Where I’m Bound, Little Moses, Thirsty Boots, Ghostriders In The Sky, Cupid, Yesterday, Universal Soldier, een korte medley I Met Him On A Sunday/Da Doo Ron Ron, All I Have To Do Is Dream, Come A Little Bit Closer, Matchbox, Your True Love, Alligator Man, Jamaica Farewel, I Forgot To Remember To Forget en Can’t Help Falling In Love. Ik persoonlijk was erg nieuwschierig naar vooral Yesterday, Matchbox en Universal Soldier. Een van de leukste tracks is echter Little Moses, met een leuk achtergrondkoortje. Er staan maar liefst zes takes van If Not For You op. En verder is er behalve David Bromberg, Al Kooper, Russ Kunkel, Bob Johnston, ook nog Charlie Daniels op een aantal nummers te horen op bas. Het luisteren naar Dylan blijft voor mij nog steeds een soort vorm van muzikale medicatie. Van zijn muziek krijg ik nooit genoeg. Uitgebracht door Columbia Records.

BACK ON TOP

De keuze van een Album van een bepaalde Band of Artiest

(150) Randy Newman – Sail Away

Randy Newman beschouw ik als een van de grootste tekstschrijvers en muzikanten in de geschiedenis van de moderne muziek. Maar vreemd genoeg heb ik eigenlijk nooit alles van hem gekocht. Newman verstaat de kunst om mensen emotioneel te raken door zijn vakmanschap. Misschien nog wel meer dan Dylan, Van Morrison, Tom Waits, Stephen Stills, Jackson Browne, Morrissey of Nick Cave. Het verzamelalbum Lonely At The Top is heel lang het enige album op CD geweest (wel heb ik ooit nog eerder in mijn eigen muzikale prehistorie de LP Land Of Dreams gekocht, ergens in 1988, toen dat uitkwam) dat ik van hem had. En eigenlijk staat alles op die CD wat er van hem toe doet. Love Story, I Think It’s Going To Rain Today, Mama Told Me (Not To Come), Rednecks, In Germany Before The War, Riders In The Rain, Birmingham, Baltimore, Louisiana, Short People en I Love L.A. Pas later heb ik die andere albums aangeschaft, waar een groot aantal van deze nummers ook allemaal op terug te vinden zijn: op Sail Away (1972), Good Old Boys (1974) en Little Criminals (1977). Alle drie geproduceerd door Larry Waronker en Russ Titelman (hebben ook het album van Rickie Lee Jones gedaan in mijn 1760 lijst). Harps And Angels, is veel later uitgebracht. In 2008. Is ook wel een goed album, maar daar heb ik niet zo’n binding mee. Maar Sail Away, dat staat voor mij buiten kijf, vind ik zijn meesterwerk. De melodieen zijn een van een wonderbaarlijke schoonheid, de teksten zijn spitsvondige ironische, sarcastische en maatschappijkritische literaire hoogstandjes. Ik heb altijd het idee gehad dat als je iets van de sameleving van de Verenigde Staten wilde begrijpen dat je dan naar Newman moest luisteren (samen met het lezen van boeken van Charles Bukowski). Zijn pianospel is uiterst effectief. En hoewel nooit zuiver: ik houd van zijn stem. Want een goede stem hoefd nooit het belangrijkste te zijn. Het kan ook om de boodschap gaan, is mijn mening. In ieder geval bij soloartiesten. De nummers op Sail Away: Sail Away, Lonely At The Top, Simon Smith And The Amazing Dancing Bear, Political Science, Dayton Ohio – 1903, You Can Leave Your Hat On (lang geleden een grote hit van Joe Cocker) en God’s Song. Het zijn allemaal pareltjes. Rangschikking: 1 Sail Away, 2 Little Criminals, 3 Good Old Boys, 4 Harps And Angels.

Fruit Bats – The Pet Parade (2021)

Zanger, gitarist, organist, pianist en frontman van Fruit Bats, Eric D. Johnson, kennen we o.a. als voormalig gitarist van The Shins. Bepaald geen verkeerde muziek. Met Fruit Bats, zijn eigen band, heeft de man met dit achtste album alweer (ik kende het niet – maar de band bestaat al twintig jaar) werkelijk een fenomenaal meesterwerk afgeleverd. Samen met producer en gitarist op de meeste nummers, Josh Kaufman, die we o.a. kennen van The National, Hiss Golden Messenger en Josh Ritter. Alle nummers die je hoort zijn persoonlijke observaties met melodieen die onder je huid gaan zitten, en waarvan je onmiddelijk gaat houden. Met prachtige teksten van een ware woordkunstenaar (and i know it’s getting hot as hell, but at least you’ve got a light to lead the way). Het is een album geworden waarbij je die teksten wil lezen terwijl je naar de muziek luisterd. En wat mij betreft zit je dan wel goed. Soms krijg je er een jaren zeventig gevoel bij: alsof je terug gaat in de tijd en ergens op een strand in Californie zomaar David Crosby tegen zou kunnen komen. Alles is gemoedelijk en alles is perfect. De openingsklanken van het tweede nummer bijvoorbeeld, het prachtige Discovering, doet een beetje aan Old Man van Neil Young denken. The Balcony laat een soort van gevoel horen alsof je eindeloze vergezichten kan zien. Here For Now, For You klinkt hij als Jeff Buckley. Nostalgisch, weemoedig, eenvoudig, meeslepend; dat ligt allemaal verscholen in deze tijdloze muziek. Het ene nummer is nog mooier dan het andere. Eric D. Johnson is een muzikaal genie. Je raakt verloren in zijn uitmuntendheid. Als de man zich omdraaid en bij je weg loopt, wil je hem meteen achterna lopen. En wat mij betreft eenmaal ontdekt, wil je hem niet vergeten. Je gaat vanzelf verlangen naar een tijd die ooit is geweest en nooit meer terug komt. Zoiets. Uitgebracht door Merge Records

Blackmore’s Night – Nature’s Light (2021)

Blackmore’s Night heeft heel lang op mijn verlanglijstje gestaan. Ritchie Blackmore is dan wel niet een van mijn grootste gitaarhelden, maar de man heeft in het verleden wel wat bewezen (zowel Deep Purple In Rock van Deep Purple en Ritchie Blackmore’s Rainbow van Rainbow staan in mijn 1760 lijst), om het maar eens zacht uit te drukken. Zonder te overdrijven is hij als gitarist best wel belangrijk geweest in de ontwikkeling van de hardrock. Maar van dit project van hem had ik dus nog nooit iets gekocht. Nu eindelijk dus wel. Maar ik ben bang dat dit toch niet het beste album is. Ik heb vaak naar verschillende albums op You Tube van Blackmore’s Night geluisterd en had eigenlijk het debuutalbum Shadows of the Moon ooit moeten kopen, dan had ik dat album zeker in mijn 1760 lijst gezet, maar dan wel onder Tabernakel van Jan Akkerman uiteraard, dat veel meer dan deze een echt renaissance album is. Alle nummers op Nature’s Light overstijgen de middelmaat helaas niet. De stem van zangeres Candice Night stoort me enorm. Met een paar uitzonderingen daargelaten, dat wel. Het instrumentale Darker Shade Of Black is een aardig nummer, dat met dat orgel aan Procol Harum doet denken. En Once Upon December is een vrolijk kerstachtig liedje. Der Letste Musketier, ook intrumentaal, is wel weer een spannend en uitdagend gitaarnummer. Het enige vocale nummer dat me kan bekoren is Going To The Faire, met achtergrondzang van zoon en dochter Autumn en Rory Blackmore. En vooruit ook het afsluitende nummer, Second Element, is best wel aardig, maar niet door de stem van de zangeres maar door het gitaarwerk van Blackmore. Maar deze hele CD valt me toch tegen, het is bepaald niet wat ik er van verwacht had eigenlijk. Het klinkt allemaal te braaf en te gepolijst. Er zitten geen muzikale ruwe kanten aan. En zo perfect waren de middeleeuwen toch eigenlijk helemaal niet? Nee! Het is me allemaal net niet renaissance en medieval genoeg. Maar ja, wie ben ik om daarover te oordelen. Blackmore is tenslotte de specialist en niet ik. Uitgebracht door Ear Music.

Uitgebrachte Singles van de 1760 Albums #37

  • (1575) Agnes Obel – Philharmonics (Riverside, Just So, Brother Sparrow)
  • (1576) Antony and the Johnsons – The Crying Light (Another World, Epilepsy Is Dancing, Aeon)
  • (1577) ZZ Top – Rhythmeen (Bang Bang, She’s Just Killing Me, What’s Up With That, Rhythmeen)
  • (1578) Be-Bop Deluxe – Sunburst Finish (Ships In The Night)
  • (1579) The Trammps – Disco Inferno ((Disco Inferno, Starvin’, Body Contact Contract, I Feel Like I’ve Been Livin’ (On The dark Side Of The Moon))

BACK ON TOP

De uitklaphoes van de LP #42

Beat Crazy van The Joe Jackson Band

Ik heb heel wat LP’s (en ook CD’s) van Joe Jackson. Was vroeger een groot fan van deze man. Ik weet nog goed dat in 1979 zijn eerste LP’s uitkwamen: Look Sharp! en I’m The Man. One More Time, Sunday Papers, Baby Stick Around, Is She Really Going Out With Him, On Your Radio, Geraldine and John, It’s Different For Girls, The Band Wore Blue Shirts en Friday. Wie kent ze niet. The Angry Young Man werd hij in die tijd geloof ik genoemd, en was daarom de perfecte artiest met wie ik me kon identificeren toen. Beat Crazy is beslist niet m’n favoriete Jackson album (ben op een gegeven moment gestopt met albums van hem te kopen tot en met Rain uit 2008 – zijn laatste drie albums uit ’12, ’15 en ’19 heb ik nooit gekocht). Beat Crazy was ook niet zijn meest succesvolle. Maar het was al wel duidelijk (vooral na Jumpin’ Jive die ik op plek 770 in mijn 1760 lijst heb gezet als Joe Jackson album, en Volume 4 als een Joe Jackson Band album op plek 1381) dat Jackson een echte album artiest was. De man stond voor kwaliteit. Dat was me wel al duidelijk. Hij maakte een soort van intelligente new wave en punk achtige muziek. Ik heb deze LP dan ook veel later gekocht dan Big World uit 1986. Er staan wel goede nummers op zoals Beat Crazy, Pretty Boys (het beste nummer van dit album), One To One, Mad At You, Crime Don’t Pay en Someone Up There. Jackson’s vaste bassist Graham Maby is echt in vorm op dit album, net als Jackson zelf natuurlijk op gitaar voordat hij zich later meer op de piano was gaan concentreren. Het album heeft veel reggae, ska en dub invloeden, is nogal donker van toon. Het artwerk is van regisseur, fotograaf, kunstenaar Willy Smax (o.a. van de video End Of The Line van The Traveling Wilburys en albumhoezen van o.a. The Tourists, Blur en Eurythmics). Het album is opgenomen in Basing Street Studios in Londen. Zowel onder deze naam als onder de latere naam, SARM West Studios, is in deze studio echt veel opgenomen, zowel gedeeltelijk als helemaal (AT1760 – o.a. Led Zeppelin, Jethro Tull, The Buggles, Dire Straits, Queen en Joe Jackson). De foto op de achterkant van de LP is van Anton Corbijn. UItgebracht door A&M.

Anneke van Giersbergen – The Darkest Skies Are The Brightest (2021)

Tot mijn schande heb ik nog nooit een album van The Gathering gekocht. Ik heb helemaal niets in mijn verzameling van welk project dan ook waar van Giersbergen ooit mee bezig is geweest (heb wel alleen ooit een CD van Arjen Lucassen gekocht (Ayreon – Into The Electric Castle) waarop van Giersbergen te horen is op een enkel nummer – net als Sharon van Andel van Within Temptation op dat album trouwens – waar ik tot mijn schande ook niets van heb). Na in de loop der jaren een aantal soloalbums uitgebracht te hebben, na de bands The Gathering en VUUR, komt van Giersbergen dit jaar dus met dit soloalbum. Niet met progressieve metal, maar met folkachtige akoestische muziek met cello, viola, viool en trompet. Met Gijs Coolen op bas en gitaar, Nicky Hustinx op drums (beiden ooit van Woost, wie kent deze band nog), Joost van Haaren (Krezip) ook op bas, en Martijn Bosman ook op drums (Gotcha!). Anneke van Giersbergen is vooral een begenadigd zangeres. Laat op dit album prachtige ingetogen liedjes horen met mooie strijkarrangementen. Het is oprechte muziek over persoonlijke strubbelingen waarin ze haar ziel bloot legt. Zeer de moeite waard dus, en muzikaal van een hoog niveau. Mooiste nummers zijn: Agape, My Promise, The Soul Knows, The End, Keep It Simple, Lo and Behold, Losing You en Love You Like I Love You. Het zal me niet verbazen (ook met haar achtergrond) als dit album internationaal zeer goed zal aanslaan. Op The Darkest Skies Are The Brightest mag van Giersbergen oprecht trots zijn. Het heeft drieentwintig albums geduurt totdat ik uiteindelijk bij haar terecht ben gekomen. Had ik dus veel eerder moeten doen. Van Giersbergen is namelijk al jaren een van onze grootste Nederlandse rocksterren. Maar dat heb ik altijd al geweten. Op 26 februari verschenen op Inside Out Music (Sony).

Nummers van Bands, Muzikanten en Componisten op Albums van andere Bands en Muzikanten die in mijn 1760 lijst zijn terug te vinden

Ewan MacColl

  • Holiday Song – Peggy Seeger & Irene Scott
  • Let’s Pretend – Peggy Seeger & Irene Scott
  • The First Time I Ever Saw Your Face – Roberta Flack
  • The Traveling People – The Dubliners

Een geschiedenis van Geboortes die er hier wat mij betreft toe doen

1912

  • 15 maart: Lightnin’ Hopkins (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 13 mei: Gil Evans (Pianist)
  • 18 mei: Perry Como (Zanger)
  • 14 juli: Woody Guthrie (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 23 augustus: Gene Kelly (Zanger)
  • 5 September: John Cage (Muzikant)

BACK ON TOP

The Smiling Dog Saloon, Cleveland

Geopend in 1971, in een voormalige bowlingclub, in een van de ruigere buurten van Cleveland, Ohio, en opgericht door eigenaar Rodger Bohn. Was een belangrijke locatie voor toerende jazz artiesten die onderweg in Cleveland terecht kwamen, met Ernie Krivda, een jazz saxofonist, als leider van de huisband. Er kwamen zowel veel jazz grootheden, zoals Weather Report, Return To Forever, The Miles Davis Octet (dat er vier avonden achter elkaar heeft opgetreden) Stanley Clarke, Mose Allison, Keith Jarrett, Charlie Haden, Cannonball Alderley, Yusef Lateef, Bill DeArango, Stan Getz, Elvin Jones, Herbie Hancock, Ornette Coleman, Pharoah Sanders en Chick Corea, als ook veel rock en blues artiesten en rockbands, zoals Atlanta Rhythm Section (er bestaat een bootleg van een concert in de Smiling Dog uit 1975), Ellen McIIwaine, Jimmy McGriff, Manfred Mann’s Earth Band, Status Quo, Renaissance, Tim Buckley, Garland Jeffreys, Muddy Waters en Lynyrd Skynyrd. In het verleden zijn er een aantal livealbums verschenen die daar zijn opgenomen, zoals van Hound Dog Taylor Release the Hound. De locatie is uiteindelijk alweer in 1976 gesloten.

Een top tien van bands en artiesten in mijn 1760 lijst die ooit in The Smiling Dog Saloon hebben opgetreden:

  • (27) Muddy Waters
  • (59) Soft Machine
  • (70) Dr. John
  • (86) Hound Dog Taylor
  • (89) Jimmy McGriff
  • (251) Herbie Hancock
  • (259) Ornette Coleman
  • (290) Mose Allison
  • (424) Toots and the Maytals
  • (442) Weather Report

De keuze van een Album van een bepaalde band of Artiest

(952) Brian May – Back To The Light

Als gitarist van Queen heb ik altijd met veel bewondering geluisterd naar zijn gitaarspel, uiteraard. May is een meester om zijn gitaar te laten spreken alsof je naar woorden luisterd. Dat kon hij altijd als geen ander. Vooral in mijn jeugd was hij de beste gitarist ter wereld. Er was gewoon geen betere. Maar toch staat hij denk ik als gitarist niet bij mij in een lijstje met de beste vijftien gitaristen (hoewel – daar moet ik toch eens een keer over nadenken). Maar dat is geen schande. May heeft gewoon prachtige dingen laten horen op zijn gitaar. Ik heb van de man vier soloalbums op CD (en ook de Starfleet EP heb ik). Eigenlijk alles wat hij heeft uitgebracht van 1992 tot en met 2000. De twee studioalbums Back To The Light en Another World, de soundtrack La Musique De Furia, en het livealbum Live At The Brixton Academy. De keuze gaat wat mij betreft dus alleen tussen die twee studioalbums. En aangezien op Back To the Light Too Much Love will Kill You staat is de keuze op dit album gevallen. Om deze versie van dit nummer heb ik dit album toen eigelijk ook gekocht. Maar ook Last Horizon is prachtig. Daarin laat hij horen dat hij absoluut de gelijke is van Steve Vai en Joe Satriani. Let Your Heart Rule Your Head doet aan 39 denken van Queen. En Rollin’ Over is op dit album trouwens een Small Faces cover. Dit hele album stond toch een beetje in het teken van de dood van Freddy Mercury. Je hoort een aantal versies van May die hij eerder al als Queen nummers had laten verschijnen. Headlong, I Can’t Live With You (Innuendo) en dus ook Too Much Love Will Kill You (The Miracle). Zijn eigen versies zijn niet zozeer beter maar wel interessant om naar te luisteren. Het album Another World, dat zes jaar later verscheen, is wat mij betreft vlees noch vis. Het is ronduit tegenvallend. De nummers lijken niet uitgewerkt te zijn. Er staan maar iets van drie aardige nummers op, zoals China Belle. Het hele album lijkt gewoon een soort experiment te zijn om mensen te laten horen wat een rockartiest zich allemaal zoal kan veroorloven om alles uit te brengen wat hij maar wil. Maar de waarheid is dat het gewoon een heel matig album is voor iemand met zijn statuur. May is natuurlijk ook geen grootse zanger, maar op dit album stoort zijn schelle stem mij enorm. Wat dat betreft vind ik Furia dan weer beter. Daarop laat hij zich als componist en vooral als gitarist weer van zijn beste kant horen. Maar omdat dit een soundtrack is van een film die ik nog nooit heb gezien, en ook niet echt een rock album is, en het me ook een beetje doet denken aan Flash Gordon (misschien wel het zwakste album van Queen), niet zozeer muzikaal, wat Furia is toch echt wel beter, maar meer omdat de muziek in dienst staat van de film, heb ik dit album dus niet in mijn overwegingen meegenomen. Maar Dream Of Thee vind ik dan weer wel heel mooi. Het hele album laat een kant van May horen die ik nog niet eerder van hem kende. Als een klassiek componist van de wat meer serieuzere muziek zonder rock stempel.

Uitgebrachte Singles van de 1760 Albums #36

  • (1580) Francesco Guccini – Parnassius Guccini (Geen Singles)
  • (1581) Eefje de Visser – Nachtlicht (Scheef, Mee, Staan)
  • (1582) James Blunt – Back To Bedlam (High, Wisemen, You’re Beautiful, High, Goodbye My Lover, No Bravery)
  • (1583) Texas – Southside (I Don’t Want A Lover, Thrill Has Gone, Everyday Now, Prayer For You)
  • (1584) Moonspell – Irreligious (Opium)

De uitklaphoes van de LP #41

Asia van Asia

Dit was met recht een album van een supergroep. Zanger en bassist John Wetton van King Crimson, U.K. en Uriah Heep, gitarist Steve Howe van Yes, toetsenist Geoff Downes van Yes en The Buggles, en drummer Carl Palmer uiteraard van Emerson, Lake & Palmer. Tot 2014 heeft Asia dertien studioalbums uitgebracht. Maar dit debuutalbum was commercieel het meest succesvolle. De drie op single uitgebrachte nummers Heat Of The Moment, Only Time Will Tell en Sole Survivor zijn van dit album daarom dan ook de bekendste, maar zeker niet minder dan de andere nummers One Step Closer, Time Again, Wildest Dreams, Without You, Cutting It Fine en Here Comes The Feeling. Hoewel Asia nooit mijn favoriete progressieve rockband is geweest, vind ik dit een uitstekend album. Er staat in ieder geval een lekker vet gitaargeluid op. Het ligt muzikaal een beetje in het verlengde van Drama van Yes uit 1980. Ik luister er met nog steeds met veel plezier naar (net als bijvoorbeeld naar U.K. van U.K. en Adventures in Modern Recording van The Buggles). Het staat daarom ook in mijn 1760 lijst nog best wel vrij hoog, op plek 637. Ik heb ooit nog eens de tweede en de derde LP gekocht, Alpha en Astra, uitgebracht in ’83 en ’85. Op Alpha is Steve Howe toen vervangen door gitarist Mandy Meyer, bekend van Krokus en Gotthard, en op het volgende album was ook John Wetton al niet meer te horen. En vond het toen niet meer interessant. Het hoesontwerp en het Asia logo is van Roger Dean (ALBUM TOP 1760 – Osibisa, Uriah Heep, Asia en Andersen Brufford Wakeman Howe). Uitgebracht door Geffen. Geproduceerd door Mike Stone (engineer van o.a. Queen, Queen II, Sheer Heart Attack, A Night At The Opera, A Day At The Races en News Of The World) in twee studios in Londen, in Marcus Recording en Townhouse Studios (AT 1760 – XTC, Phil Collins, Pulp en Fish).

BACK ON TOP

Jack Poels – II (2021)

Alweer een paar maanden geleden op 26 februari kwam Jack Poels, de frontman van Rowwen Heze, met dit tweede soloalbum, een jaar na het verschijnen van zijn solodebuut in 2020 met het album Blauwe Vear. En ook is er dit jaar een nieuw album van Rowwen Heze verschenen, genaamd Onderaan Beginne. Dus niemand kan beweren dat Poels de laatste jaren niet actief is geweest. Er staan op II twaalf mooie luisterliedjes, waarvan er drie met uiteraard in het Limburgs geschreven eigen teksten van oorspronkelijk nummers van Ron Sexsmith, Jeff Tweedy en Bon Iver. Met medewerking van BJ Baartmans (The Matthews Baartmans Conspiracy) en Jan Hendrix (Doe Maar). Naar de rustgevende haast in slaap wiegende stem van Jack Poels op dit album luister ik graag. Ik vind hem persoonlijk een van mijn favoriete zangers van Nederland, van natuurlijk een van de betere bands van Nederland Rowwen Heze. Maar op dit album is geen tex mex of polka te horen, maar zijn dit allemaal mooie rustige nummers die geen moment vervelen. Echt prachtige muziek om bij weg te dromen. Poels gaat zeker de diepte in, met Apollo, een haast Dylaneske schoonheid, als een van de hoogtepunten. Of beter gezegd eigenlijk als een van de twaalf hoogtepunten. Want dit hele album is van een zeer hoog niveau. Luchtpostpapeer, De nacht van ’t greune graas, Beater wuurd ’t noeit, Koningin. Het ene nummer is nog prachtiger dan het andere. En mooi verzorgd gitaarwerk is er ook op te horen. Uitgebracht door Snowstar Records (ALBUM TOP 1760 – I Am Oak) dat vorig jaar ook het album van Broeder Dieleman heeft uitgebracht.

Nummers van Bands, Muzikanten en Componisten op Albums van andere Bands en Muzikanten die in mijn 1760 lijst zijn terug te vinden

Lowell Fulson

  • Sinner’s Prayer – Brainbox
  • Three O’Clock Blues – BB King and Eric Clapton

Een geschiedenis van Geboortes die er hier wat mij betreft toe doen

1911

  • 18 januari: Danny Kaye (Acteur)
  • 20 januari: Roy Eldridge (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (Gene Krupa and Buddy Rich)
  • 8 mei: Robert Johnson (ALBUM TOP 1760)
  • 18 mei: Big Joe Turner (ALBUM TOP 1760)
  • 16 juli: Ginger Rogers (Zangeres, Danseres, Actrice)
  • 6 augustus: Lucille Ball (Zangeres, Actrice)
  • 24 oktober: Sonny Terry (ALBUM TOP 1760)
  • 26 oktober: Mahalia Jackson (ALBUM TOP 1760)
  • 15 december: Stan Kenton (ALBUM TOP 1760)

Playboy Jazz Festival 1959

Het Playboy Jazz Festival werd voor het eerst gehouden in 1959. Het zou vervolgens, om het vijfentwintig jarig jubileum van het gelijknamige tijdschrift te vieren, twintig jaar duren voordat er een tweede editie in de Hollywood Bowl in Los Angeles zou komen. Sindsdien is het daar op die locatie altijd gebleven. Tot 2019 heeft het festival twaalf keer plaats gevonden. Het werd gehouden in Chicago en trok 68.000 jazzliefhebbers, voor wie een kaartje $5,50 zou kosten. Het Playboy Jazz Festival was het eerste overdekte jazzfestival in de geschiedenis van de jazz. Het werd gehouden van vrijdag 7 augustus tot en met zondag 9 augustus, en georganiseerd door wie anders dan Hugh Hefner, blijkbaar een groot jazz liefhebber (Playboy schijnt altijd al iets met jazz gehad te hebben – in het blad stond bijvoorbeeld jaarlijks The Playboy Jazz Poll, een lijst met de beste jazz artiesten), wiens Playboy After Dark televisieshow tien jaar later in 1969 en 1970 door CBS werd uitgezonden, en Playboys’s Penthouse, zelfs ook al in 1959, met een eerste uitzending op TV was te zien. Artiesten die in 1959 op het festival optraden waren Count Basie & His Orchestra, Dakota Staton, Dizzy Gillespie Quintet, Stan Kenton, Joe Williams, Kai Winding & His Orchestra, The Miles Davis Quintet, The Dave Brubeck Quartet, The J.J. Johnson Quintet, Bobby Darin, Count Basie & His Orchestra, Ella Fitzgerald, Don Elliott, Duke Ellington & His Orchestra, Earl Bostic Sextet, Frank D’Rone, Jack Teagarden and his Orchestra, Joe Williams, Lambert Hendricks & Ross, The Ahmad Jamal Trio, The Dukes of Dixieland, The Jimmy Giuffre 3 en The Oscar Peterson Trio. In 2008 werd de dertigste verjaardag van het festival gevierd. Had er een Playboy Jazz Festival in 1991 in Tokyo en Fukuoka plaats gevonden. En werd er in 2009 een Playboy Jazz Cruise georganiseerd, met als muzikale gastheer bassist Marcus Miller, en waar o.a. ook Roy Hargrove, Herbie Hancock en David Sanborn te bewonderen waren.

De onderstaande artiesten in mijn 1760 lijst hebben in 1959 op het Playboy Jazz Festival opgetreden:

  • (250) Count Basie & His Orchestra
  • (271) Stan Kenton
  • (288) The Dave Brubeck Quartet
  • (302) Ella Fitzgerald
  • (311) The Four Freshmen
  • (315) Lambert, Hendricks & Ross

BACK ON TOP

De keuze van een Album van een bepaalde Band of Artiest

(54) Joan Baez – Joan Baez

Ik heb maar een regulier studioalbum van Baez en dat is deze uit 1960, haar debuutalbum. Die andere drie zijn twee livealbums en een coveralbum: Live At Newport, een CD die in 1993 is uitgebracht en opnames bevat van optredens in ’63, ’64 en ’65 op het Newport Folk Festival op Rhode Island, en die andere Essential/From The Heart, een livealbum uit 1990, een album dat voornamelijk in Azie is uitgebracht op het Spectrum Music label, en is eigenlijk een soort samenvatting van het oorspronkelijke live album From Every Stage uit 1976, waar twintig nummers op staan inplaats van vijftien op deze. Baez Sings Dylan, welk album dus niet in mijn 1760 lijst met Dylan Cover Albums staat, is echter wel weer een van mijn favoriete albums met alleen maar Dylan nummers. Baez is een van de weinige artiesten die een meerwaarde kan geven aan zijn muziek. Er zijn tijden geweest dat ik Baez soms een zuurpruim vond, als iemand die zichzelf wel erg serieus nam. Maar als je goed luisterd naar haar stem, haar vertolkingen van al die prachtige folk liederen, kun je niets anders dan respect voor deze vrouw hebben. En wie was er vroeger in de jaren zestig niet verliefd op deze frele dame. Haar debuutalbum uit 1960 met dertien traditionele folk nummers op het Vanguard label, met alleen maar haar stem en een akoestische gitaar is werkelijk subliem. Ze was toen nog maar 19. Haast onvoorstelbaar als je daar nu op terug kijkt. Het album is niet voor niets door de Library of Congress in de Verenigde Staten cultureel historisch als zeer belangrijk uitgeroepen. Silver Dagger, House Of The Rising Sun, Wildwood Flower, Donna Donna en John Riley, zijn voorbeelden van muzikale uitdrukkingen van pure schoonheid. Op een bepaalde manier straalt deze muziek een enorme kracht uit. Verder is er misschien niemand anders die meer recht van spreken heeft om Dylan nummers te coveren dan Baez. Misschien ook wel omdat ze in het verleden wel eens kritisch over hem is geweest. Of omdat zij het was die met hem optrad tijdens Newport 1963. Ze had toen al drie albums uitgebracht en werd in die dagen The Queen of Folk genoemd. Ze heeft zelfs drie nummers over Dylan geschreven: To Bobby, Diamonds & Rust en Winds Of The Old Days. En op die twee andere albums staan er dan ook meer dan genoeg. Op Live At Newport staat zelfs het beroemde optreden in ’63 samen met Dylan zelf met I Aint Me Babe, With God On Our Side, en ook de andere covers Farewell Angelina, It’s All Over Now, Baby Blue en Don’t Think Twice, It’s All Right. En op Essential/From The Heart staan Forever Young, Lily, Rosemary & The Jack Of Hearts, Love Is Just A Four Letter Word, I Shall Be Released en Blowin’ In The Wind. Andere covers op dit album zijn The Night They Drove Old Dixie Down van The Band en Suzanne van Leonard Cohen. Echt allemaal prachtig.

Uitgebrachte Singles van de 1760 Albums #35

  • (1585) Garbage – Version 2.0 (Push It, I Think I’m Paranoid, Special, When I Grow Up, The Trick Is To Keep Breathing, You Look So Fine)
  • (1586) Roosbeef – Ze Willen Wel Je Hond Aaien Maar Niet Met Je Praten (Alles Draait, Te heet Gewassen, Onder Invloed)
  • (1587) Tangerine – Seek & Sigh (Out Of Sight, Waters On The Rise)
  • (1588) Alison Krauss & Union Station – Lonely Runs Both Ways (Restless, Goodbye Is All We Have)
  • (1589) Pistol Annies – Hell On Heels (Hell On Heels)

De uitklaphoes van de LP #40

Borderline van Ry Cooder

Borderline, uit 1980, was het negende album van Ry Cooder. Een muzikant die in de loop der jaren als het ware het geweten van Amerikaanse roots muziek is geworden, en alle genres en stijlen zo’n beetje beheerst. Als er iemand is die in zijn carriere een muzikale ontdekkingsreis heeft gemaakt dan is hij het wel. Ieder album is weer een nieuw hoofdstuk van die reis. En die reis gaat pas weer verder als hij die kunst beheerst en hij weer iets nieuws wil leren. Cooder is onbetwist een van mijn favoriete artiesten (ja ik heb er inderdaad een aantal). De man is een fabuleuze gitarist en componist, die wat mij betreft geen zwakke albums heeft gemaakt. Ik vind gewoon alles goed van hem. Ook Borderline is zeer aangename muziek. Het bevat haast allemaal covers, behalve het titelnummer, Borderline, dat van Cooder zelf is. Je hoort op dit album een mengeling van rhythm and blues, country, soul, blues, tex mex en americana. 634-5789 geschreven door Eddie Floyd en Steve Cropper en bekend van van Wilson Pickett, The Way We Make A Broken Heart van John Hiatt, Crazy ‘Bout An Automobile (Every Woman I Know) van William R. Emerson, en Down In The Boondocks van Joe South. De kracht van deze muziek is dat het allemaal zo simpel lijkt. Maar het is pure schoonheid. Het is zuidelijke Amerikaanse feelgood muziek, waarbij de verbeeldingskracht die je bij al die nummers hebt je nooit in de steek laat. Je gaat er vanzelf allemaal dingen bij halen. Het zijn liefdesliedjes, persoonlijke emoties. Of het nu gaat over het harde leven van immigranten, of over gewone dagelijke dingen van gewone hardwerkende mensen. Cooder geeft er altijd een extra lading aan met altijd weer interessante invalshoeken. Opgenomen in de Warner Brothers Recording Studio in Hollywood. Met natuurlijk uitstekende muzikanten als Jim Keltner, John Hiatt, Tim Drummond, Cooder zelf, en achtergrondzangers Bobby King en Willie Green Jr. Uitgebracht door Warner Brothers.

EUT – Party Time (2021)

De vijf leden van Eut die elkaar ooit hebben ontmoet op het Amsterdamse Conservatorium, brengen met Party Time dit tweede album uit, als opvolger van Fool For The Vibes uit 2018. Vijf singles zijn er maar liefst van uitgebracht: It’s Love But It’s Not Mine, Had Too Much, Killer Bee, Party Time en Cool. Je kunt dus niet ontkennen dat ze aardig aan de weg timmeren. Party Time is een verfrissend album met wat ze zelf postpop noemen (wat het ook maar mag betekenen). Misschien dat het allemaal niet erg vernieuwend is, want zowel de stem van zangeres Megan de Klerk als de muziek doet allemaal wel erg veel aan de Cardigans denken. Neemt niet weg dat dit een alleraardigst album is met als uitspringers de bovenstaande video van What Gives You The Kicks, en het meer dan acht minuten durende Stuck, wat meer experimenteler klinkt dan die andere nummers. Wat je hoort zijn vreugdevolle huppelsprongetjes van een stel jonge veulens die voor het eerst in een weiland zijn losgelaten. Een ander uitstekend nummer, Party Time, laat bijvoorbeeld een band horen dat wel in is voor een feestje en niet is op te sluiten voor wie dan ook. En misschien dus inderdaad niet vernieuwend, verkondigen ze in ieder geval wel dat er in Nederland nog steeds leuke popmuziek gemaakt wordt. Een band met toekomst hopelijk dus voor deze Amsterdammers. Maar wat mij betreft had ik toch liever wat meer gitaren op de voorgrond gehoord op dit syntheziser achtige pop album. Uitgebracht door het label V2 Benelux

BACK ON TOP

Nummers van Bands, Muzikanten en Componisten op Albums van andere Bands en Muzikanten die in mijn 1760 lijst zijn terug te vinden

Rickie Lee Jones

  • Easy Money – Lowell George

Een geschiedenis van Geboortes die er hier wat mij betreft toe doen

1910

  • 23 januari: Django Reinhardt (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 23 mei: Artie Shaw (Clarinettist, Componist, Acteur, Schrijver, Bandleider)
  • 28 mei: T Bone Walker (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 10 juni: Howlin’ Wolf (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 7 december: Louis Prima (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 10 december: John H. Hammond (Producer, Talentscout, Radio Man)

Chris Hughes

Is een Engelse drummer en producer, geboren in Londen. Was ook ooit onder zijn pseudoniem Merrick van 1980 tot en met 1982 bekend als oorspronkelijk lid van Adam and the Ants. Zijn allereerste werk als producer was als bandlid van Dalek I voor het album Compass Kumpas. Heeft voor Adam and the Ants de twee albums Kings of The Wild Frontier en Prince Charming geproduceerd, en voor Tears For Fears de eerste twee albums The Hurting (o.a. bekend van de single Mad World) en Songs From The Big Chair (meerdere hits). Was ook mede verantwoordelijk voor het schrijven van Everybody Wants To Rule The World. Hughes zou eigenlijk ook het derde album van Tears For Fears produceren, maar haakte op een gegeven moment af door muzikale meningsverschillen. Was in de jaren tachtig actief zowel als drummer en of producer voor o.a. Howard Jones, Wang Chung, Red Box, het soloalbum van The Cars frontman Ric Ocasek, This Side Of Paradise (drums en productie), Propaganda, Robert Plant (drums en productie op Fate Of Nations) en Paul McCartney (als co-producer van Flowers In The Dirt). Speelde drums op het in 1993 verschenen album van Alex Chilton (Big Star) Bach’s Bottom Can’t Seem To Make You Mine. Produceerde ook voor The Electric Soft Parade het debuutalbum Holes In The Wall. In 1994 bracht hij zijn eigen debuutalbum uit, Shift, als een eerbetoon aan Steve Reich. En ook verscheen er in 2017 nog een eigen album van Hughes genaamd Eirenic Life.

In mijn Album Top 1760 is Hughes op onderstaande albums te horen als drummer:

  • (438) Peter Gabriel – So (Red Rain)
  • (926) Tears For Fears – Songs From The Big Chair (Shout, Everybody Wants To Rule the World)
  • (1376) Tori Amos – Little Earthquakes (China)
  • (1677) Adam and the Ants – Prince Charming (Alle nummers)
  • (1710) Enya – Watermark (Storms In Africa, River)

BACK ON TOP

De keuze van een Album van een bepaalde Band of Artiest

(919) Level 42 – Level 42

Mark King vind ik echt een hele goede bassist. Ik heb meer LP’s dan CD’s van Level 42. Was vroeger in de jaren tachtig echt een fan van deze band. Maar hoewel ik al die LP’s ooit gekocht heb, vind ik de de eerste twee albums van deze band nog steeds het interessantst. Level 42 heeft ooit vele hits gescoord, zoals Love Games, Running In The Family, To Be With You Again, Lessons In Love, Heaven In My Hands, It’s Over en Guaranteed. Maar in hun beginperiode lag de nadruk nog wat meer op jazz en funk en minder op pop. Op beide albums staan prima jazz funk nummers waarop Mark King zeer melodieus op zijn bassnaren staat te plukken. En de samenwerking met toetsenist Mike Lindup is dan ook meer dan aangenaam. Erg funky allemaal. Love Games vind ik het beste nummer van beide CD’s, vooral door de bas van King. Geldt eigenlijk ook voor Theme For Margaret op The Early Tapes. Deze nummers geven gewoon veel energie. Dune Tune op het debuutalbum is een van de mooiste basnummers die ik ken, alsof King zijn bas als een stem gebruikt. The Early Tapes is al in 1980 opgenomen, maar kwam pas uit na het debuutalbum uit 1981. Met het album True Colours brak Level 42 door naar het grote publiek. En hebben daarna jammer genoeg alleen nog maar dit soort hitparade nummers gemaakt. Goede muzikanten, absoluut, maar die truukjes gingen toepassen om dat grote publiek te behagen. Maar hun eerste twee albums zijn meer dan uitstekend. Vooral door het baswerk van King.

Uitgebrachte Singles van de 1760 Albums #34

  • (1590) Nikki Lane – Highway Queen (Geen Singles)
  • (1591) Jon and the Nightriders – Fiberglass Rockett (Geen Singles)
  • (1592) Dick Dale – Calling Up Spirits (The Wedge Paradiso)
  • (1593) Soft Cell – Non-Stop Erotic Caberet (Tainted Love, Bedsitter, Say Hello Wave Goodbye)
  • (1594) Eurythmics – Touch (Who’s That Girl?, Right By Your Side, Here Comes The Rain Again)

De uitklaphoes van de LP #39

2112 van Rush

And the meek shall inherit the earth. Zo begint het verhaal van 2112. Een album uit 1976 waar ik al in mijn jeugd ontelbare keren naar heb geluisterd en wat me altijd heeft gefascineerd. Hemispheres, dat twee jaar later uitkwam, vind ik dan wel het beste album van dit trio, maar deze komt denk ik zeker op de tweede plaats. 2112 is Star Wars en Frank Herbert’s Dune op muziek. Er staat wat mij betreft maar een enkel zwak nummer op en dat is Tears. De rest is ijzersterk, en is hardrock met de hoofdletter R, en met een volstrekt eigen geluid. I Overture, II The Temples Of Syrinx, III Discovery, IV Presentation, V Oracle: The Dream, VI Soliloquy en VII Grand Finale. En op kant 2 A Passage To Bankok, The Twilight Zone, Lessons en Something For Nothing. Ik kan niet uitleggen wat dit album voor me heeft betekend. Het baswerk en de hoge stem van Geddy Lee, het drumwerk en de teksten van Neil Peart, de onwijs gave riffs en solo’s van Alex Lifeson, de stiltes in de nummers, de perfecte timing van alles, de drie bandleden op een foto in kimono, het bandlogo. En ook de titel van het album, 2112, zeer groot afgebeeld op de hoes. Maar vooral de teksten zoals: “we’ve taken care of everything, the words you read the songs you sing,“we are the priests of the temples of Syrinx, our great computers fill the hallowed halls” en “dont annoy us further, we have our work to do”, op kant 1, en op kant 2, in A Passage To Bankok, “our first stop is in Bogota to check Colombian fields”, of in The Twilight Zone “a pleasant faced man steps up to greet you”, of zoals in Something For Nothing “what your own is your own kingdom, what you do is your own glory”. Het gitaarwerk van Alex Lifeson is op al die nummers gewoon subliem. Van kant 1 is de hele opbouw ronduit magisch, en werkt het naar het einde toe als een soort van vulkanische uitbarsting. Als je denkt dat het afgelopen is begint het pas echt. En na het lange intro met space geluiden en het gitaarwerk van Alex Lifeson, begint Geddy Lee pas na zo’n vier minuten te zingen. Heel 2112 is een soort van liefdesdans, een samensmelting van zang, bas en gitaar, zowel akoestisch als elektrisch. Het is episch, spiritueel, magistraal, een avontuur, een ontdekkingsreis, een space opera, een kosmisch drama en muzikale science fiction. Het is dat allemaal. 2112 is onmiskenbaar een klassiek album. Je hoort na al die jaren nog steeds nieuwe dingen en tegelijkertijd ken je elke noot. Alleen Hemispheres overtreft dit album. In Nederland uitgebracht door Mercury.

Gabriel Rios – Flore (2021)

Gabriel Rios, geboren in Costa Rica, afwisselend wonend in de Verenigde Staten en in Belgie, maakt met dit album gevoelige latin pop. In samenweking met de The Colonist Orchestra, dat al eens eerder gewerkt heeft met Howe Gelb en Emiliana Torrini. Flore is de opvolger van het in 2014 uitgebrachte Engelstalige album The Marauder’s Midnight, waar de grote hit Gold op staat. Een ander bekend nummer van Rios is Broad Daylight dat in de film 06/05 van Theo van Gogh is gebruikt. Dit album, uit 2021 dus alweer, is voor hem een nostalgische reis terug in de tijd. Het zijn liedjes van zijn jeugd, van zijn vader en zijn grootvader. Alle nummers zijn dus in het Spaans. Sommige nummers doen wat denken aan Buena Vista Social Club, Manu Chao en Mano Negra, en lijken muzikaal best wel diepgang te hebben, met mooie arrangementen. Het is een eerlijk en oprecht album, en klinkt nergens sentimenteel. Zonder enige twijfel. Maar je moet er een aantal keren naar luisteren om daar achter te komen. Alma Mia, El Raton, Ausencia, La Torre (met de hulp van Devendra Banhart op elektrisch gitaar) Vagabundo en Mujer Divina zijn allemaal mooie kwetsbare liedjes, en in enkele gevallen zelfs wonderschoon en hartverscheurend. Flore is een geslaagd album, met voor mijn gevoel iets van twee of drie nummers die iets te oppervlakkig zijn, met volgens mij gebruik van autotune. En die klinken dan weer een beetje te gepolijst. Maar dat zijn slechts een paar uitzonderingen. Een echte plaat voor in de zomer. Niets mis mee.

BACK ON TOP

Nummers van Bands, Muzikanten en Componisten op Albums van andere Bands en Muzikanten die in mijn 1760 lijst zijn terug te vinden

Holland-Dozier-Holland

  • A Love Like Yours (Don’t Come Knocking Everyday) – Ike & Tina Turner
  • 7-Rooms Of Gloom – The Four Tops
  • Bernadette – The Four Tops
  • Reach Out I’ll Be There – The Four Tops
  • Standing In The Shadows Of Love – The Four Tops

Een geschiedenis van Geboortes die er hier wat mij betreft toe doen

1909

  • 15 januari: Gene Krupa (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 10 mei: Maybelle Carter (Muzikant)
  • 30 mei: Benny Goodman (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 26 juni: Colonel Tom Parker (Manager)

The Village Recorders, Los Angeles

Ook wel bekend als The Village, is The Village Recorders (nog steeds) een studio op 1616 Butler Avenue in Los Angeles. Oorspronkelijk gebouwd door vrijmetselaars in de jaren twintig van de vorige eeuw, en tijdens een eerdere periode ook gebruikt door de Maharishi Mahesh Yogi beweging – bekend van The Beatles; kreeg het gebouw uiteindelijk eind jaren zestig de bestemming als studio. Lindsey Buckingham en Christine McVie hebben ooit bijgedragen aan de kosten van het interieur van een van de ruimtes, door de opbrengsten van het Rumours album van Fleetwood Mac aan de studio te schenken. The Village Recorders heeft een rijke geschiedenis van albums die daar gedeeltelijk zijn opgenomen, zoals Planet Waves van Dylan, Joe’s Garage I, II & III van Zappa, Aja, Gaucho, Can’t Buy A Thrill, Pretzel Logic en Countdown To Ecstacy van Steely Dan, Tusk van Fleetwood Mac, Point Of Know Return van Kansas, True Stories van Talking Heads, Islands en The Last Waltz van The Band, Civilized Man van Joe Cocker, en A Momentary Lapse Of Reason van Pink Floyd. Ook veel soundtracks van films zijn er opgenomen zoals Ace Ventura, Dead Poets Society, O Brother Where Art Thou en The Shawshank Redemption. En zelfs albums van Kayak en Boudewijn de Groot, Spetters, Periscope Life en Waar Ik Woon En Wie Ik Ben, zijn er geproduceerd en of gemixt. Er zijn geen albums in mijn 1760 lijst die enkel en alleen in The Village zijn opgenomen. Wel een aantal die daar gedeeltelijk zijn geproduceerd, gemixt of geengineerd, zoals Californication van Red Hot Chili Peppers, Mellon Collie And The Infinite Sadness van Smashing Pumpkins, Pretzel Logic van Steely Dan, No Other van Gene Clark, Sheik Yerbouti van Zappa, Breakfast In America van Supertramp, Face Value van Phil Collins, The Basement Tapes van Bob Dylan and The Band, Out Of The Cellar van Ratt, The Nightfly van Donald Fagen, Wind On The Water van Crosby & Nash, Lost On The River van The New Basement Tapes, Danzig van Danzig, Robbie Robertson van Robbie Robertson, Raising Sand van Robert Plant and Alison Krauss en The Way It Is van Bruce Hornsby And The Range. En waarschijnlijk zijn het er nog veel meer.

De keuze van een Album van een bepaalde Band of Artiest

(900) The Strokes – Angles

Ik heb maar twee CD’s van The Strokes. Angles en Room On Fire. Heb Angles ooit in 2011 gekocht toen die in dat jaar uitkwam en later dat andere album uit 2001. Ik weet niet meer precies wanneer, maar ik denk een paar jaar daarna. Angles is prima te beluisteren, en staat bij mij op de zevende plek in een top tien van albums uit 2011. Room On Fire vind ik niet echt iets. Dit album viel me gewoon tegen. Maar Angles klinkt vitaal en sprankelend, en vind ik best wel lekkere gitaarmuziek. Maar niet alle nummers vind ik even goed. Machu Picchu is uitstekend, Under Cover Of Darkness ook, You’re So Right is minder, Taken For A Fool is ok, Games is ok, Call Me Back is uitstekend, Gratisfaction is uitstekend, Metabolism is uitstekend, en het laatste nummer Life Is Simple In The Moonlight is ook wel ok. Op Room On Fire staan nummers als What Ever Happened?, Reptillia, Automatic Stop, 12:51, You Talk Way Too Much, en die vind ik allemaal nogal een beetje eentonig. En op dat album staan geen nummers als Machu Picchu en Call Me Back. Dat zijn voor mij de leukste nummers van The Strokes die ik ken.

BACK ON TOP

Uitgebrachte Singles van de 1760 Albums #33

  • (1595) The Cross – Mad: Bad: And Dangerous To Know (Power To Love, Liar, Final Destination)
  • (1596) Geddy Lee – My Favourite Headache (My Favourite Headache, Grace To Grace, Home On The Strange)
  • (1597) Lou Rawls – All Things In Time (You’ll Never Find Another Love Like Mine, Groovy People, This Song Will Last Forever)
  • (1598) Teddy Pendergrass – Teddy (Turn Off The Lights, Come Go With Me)
  • (1599) Face Tomorrow – In The Dark (Overpowered, Trial And Error, Darkside)

De uitklaphoes van de LP #38

Small Change van Tom Waits

Over Tom Waits heb ik het hier nog niet of nauwelijks gehad. Maar Waits beschouw ik als een van mijn vijf favoriete soloartiesten: Dylan, Neil Young, Van Morrison, Tom Waits, Morrissey, Nick Cave en Zappa (al komen Paul Simon, Sting, Peter Gabriel en Lou Reed en nog een paar anderen er ook wel bij in de buurt). Van Waits heb ik zo goed als alles op CD en zowat alles op LP. Ik denk dat ik hem na Dylan de beste tekstschrijver vind. Maar het is moeilijk om te bepalen wat ik nu precies van hem als zijn beste album beschouw (heb voor Swordfishtrombones gekozen omdat het in zijn oeuvre zo’n typische overgangsplaat is), maar het had net zo goed Rain Dogs, The Black Rider, Blue Valentine, Closing Time kunnen zijn, of elk ander willekeurig album. Ik vind ze namelijk allemaal even goed. En ik overdrijf niet. Small Change was Waits’ vierde album uit 1976. Hij had toen al Closing Time (1973), The Heart Of Saturday Night (1974) en het livealbum Nighthawks At The Diner (1975) uitgebracht. Op Small Change wordt Waits bijgestaan door drummer Shelly Manne (ALBUM TOP 1760 – Stan Kenton, Lee Konitz, Benny Carter, The Four Freshmen, June Christy, Henry Mancini, Tom Waits & Crystal Gayle), bassist Jim Hughart (AT 1760 – Joe Pass) en Lew Tabackin op tenor saxofoon. Er doen ook een hele verzameling strijkers aan mee die het album gewoon compleet maken. Waits zelf speelt ook piano. UIteraard staat er geen enkel zwak nummer op dit album. Met die prachtige barokke half-dronken raspende diepe stem, gezongen op Tom Traubert’s Blues (wasted and wounded, it ain’t what the moon did), het zachtaardige gevoelige melancholieke Jitterbug Boy (well, i’m a jitterbug boy, by the shoe-shine, resting on my laurels and my hardy’s too), I Wish I Was In New Orleans en Invitation To The Blues, zijn allemaal voorbeelden van perfecte schoonheid. Mooiere muziek is er haast niet. Maar ook Step Right Up, het spitsvondige The Piano Has Been Drinking (Not Me), Pasties And A G-String, en Bad Liver And A Broken Heart. Allemaal klassiekers. De LP is opgenomen in Wally Heiders Studio in Hollywood (AT 1760 – Gram Parsons, Tom Waits & Crystal Gayle). Producer is Bones Howe (AT 1760 – The 5th Dimension). De foto op de achterkant van de plaat is van de beroemde modefotograaf Bruce Weber. Uitgebracht door Asylum/Warner Brothers.

TV Priest -Uppers (2021)

Dit is weer typisch zo’n album dat gemaakt moest worden. Zo’n album dat we blijkbaar nodig hebben. Een album dat er namelijk toe doet. Dat dan wel doet denken aan IDLES, Talking Heads, The Sound, en ook wel aan het vorig jaar verschenen album van Fontaines D.C. maar toch met een eigen geluid. The Big Curve, Press Gang, Leg Room, Journal Of A Plague Room, Powers Of Ten, Saintless. Allemaal geweldige nummers en epische confronterende post punk van vier jeugdvrienden uit Londen, met vooral een inspirerende zanger, Charlie Drinkwater, en met een constant lekker klinkende pompende bas. Uppers is een brilliant en krachtig debuutalbum. Het beste dat ik dit jaar tot nu toe heb gekocht. Al op 5 februari van dit jaar uitgebracht door Sub Pop.

Nummers van Bands en Muzikanten op Albums van andere Bands en Muzikanten die in mijn 1760 lijst zijn terug te vinden

Bad Company

  • Seagull – Joe Bonamassa

BACK ON TOP

Een geschiedenis van Geboortes die er hier wat mij betreft toe doen

1908

  • 26 januari: Stephane Grappelli (Violist)
  • 29 februari: A.L. Lloyd (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 15 april: Eden Ahbez (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 20 april: Lionel Hampton (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 8 juli: Louis Jordan (Saxofonist, Bandleider)

Ken Nelson

Ken Nelson, in 1911 geboren in Caledonia, Minnesota, was een Amerikaanse producer (niet te verwarren met de Brit Ken Nelson, ook een producer, met ook albums in mijn 1760 lijst van o.a. Coldplay en Kings of Convenience). En heeft vele jaren leiding gegeven aan de A&R (artist and repetoir) country divisie van Capitol Records. Hij maakte zijn radiodebuut op veertienjarige leeftijd in 1925 als zanger. Nog geen tien jaar later was hij werkzaam als omroeper voor een radiostation in Chicago, WAAF, waar hij later directeur van zou zijn. In 1930 was hij werkzaam bij andere radiostations als WJJD en WIND, ook in Chicago, waar hij als producent betrokken was bij een aantal programma’s zoals The Supertime Frolic. Vanaf 1946 is Nelson in Los Angeles bij Capitol gaan werken, waar hij in 1951 de leiding kreeg. Hij heeft dit zo’n twintig jaar gedaan. Hij was indirect verantwoordelijk voor het binnenhalen van de Beach Boys bij Capitol, en, waarschijnlijk direct, ook voor Glen Campbell. Nelson is een belangrijke man geweest voor de popularisering van country muziek van na de Tweede Wereldoorlog. Tijdens zijn leven bij Capitol heeft hij vele succesvolle hits geproduceerd van artiesten als Merle Travis, Gene Vincent, Ferlin Husky, The Dillards, Jean Shepard, Hank Thompson, Merle Haggard, Buck Owens en Red Simpson. Nelson was de producer van het allereerste livealbum van een solo country artiest als commerciele release : Live at the Golden Nugget van Hank Thompson uit 1961. In 2001 werd Nelson lid van de Country Hall of Fame. Nelson overleed in 2008 op zesennegentigjarige leeftijd.

De drie albums in mijn lijst die door Ken Nelson zijn geproduceerd:

  • (82) Gene Vincent and his Blue Caps – Bluejean Bop!
  • (1260) Wanda Jackson – Wanda Jackson
  • (1271) The Louvin Brothers – Tragic Songs Of Life

De keuze van een Album van een bepaalde Band of Artiest

(445) Doe Maar – Doris Day En Andere Stukken

Deze keuze is niet zo moeilijk. Ik heb maar twee studioalbums van Doe Maar op CD. Doris Day dus uit 1982 en Klaar uit 2000. Die andere twee CD’s zijn een livealbum en een verzamelalbum. Maar wat moet je kiezen in het geval van Doe Maar? Juist Doris Day! (Skunk heb ik niet). Voor jongeren die het niet meegemaakt hebben. Doe Maar was in Nederland in die dagen grootser dan groots. Het was allemaal nogal hysterisch natuurlijk. Maar dit album is wat mij betreft het beste Nederlandstalige album ever. Niet eens zozeer alleen door de teksten maar vooral muzikaal met een combinatie van een beetje ska, punk en reggae. Ik wordt altijd zeer rustig als ik naar deze muziek luister. Er staat geen enkel zwak nummer op Doris Day. Is Dit Alles, Belle Helene, Vergeet Me, Situatie, Doris Day, Liever Dan Lief. Allemaal klassiekers. En die andere 6 stukken ook. Klaar, het album uit 2000 is ook lekker om naar te luisteren. Het bevat veel moois. Maar heeft niet die magie als Doris Day. Het is natuurlijk mosterd na de maaltijd. Maar het is uitstekende muziek. Maar op de een of andere manier vergelijk ik dat album eigenlijk meer met het soloalbum van Ernst Jansz dat ik heb, en met die van de samenwerking van Vrienten met Boudewijn de Groot en George Kooymans op het album van Vreemde Kostgangers. Er zit zoveel tijd tussen Klaar en Doris Day, dat ik het wat dat betreft niet helemaal goed kan plaatsen. Alles Doet Het Nog, Watje, Hetzelfde Meisje, De Kater, Niet Nodig en Dansmuziek zijn pakkende popliedjes. Oorlog, Bij Elkaar en Silhouet zijn mooie luisterliedjes, gezongen door Ernst Jansz, en Bij Elkaar is een mooie samenzang van Vrienten en Jansz. Het livealbum Hees Van Ahoy verscheen net als Klaar ook in 2000, en bevat net als het verzamelalbum Het Complete Hitoverzicht ook nummers van de andere drie reguliere studioalbums Doe Maar, Skunk en 4us. S 1 dag of 2 (32 Jaar), Pa, Smoorverliefd, Dansen met Alice, Heroine, Nachtzuster, 1 Nacht Alleen, De Bom, Je Loopt je Lul Achterna, Nederwiet en Matcho.

Uitgebrachte Singles van de 1760 Albums #32

  • (1600) Vicente Amigo – Ciudad De Las Ideas (Geen Singles)
  • (1601) Christina Branco – Corpo Illuminado (Corpo Illuminado)
  • (1602) Camane – Pelo Dia Dentro (Ela Tinha Uma Amiga)
  • (1603) Mafalda Arnauth – Diario (Para Maria)
  • (1604) Joana Amendoeira – Ao Vivo Em Lisboa (Geen Singles)

BACK ON TOP

De uitklaphoes van de LP #37

Jazz van Queen

Was ik in mijn jeugd gewend geraakt aan nummers als Keep Yourself Alive, Great King Rat, Liar, The Fairy Feller’s Master-Stroke, The March Of The Black Queen, Killer Queen, Now I’m Here, Death On Two Legs, The Prophet’s Song, Tie Your Mother Down, Somebody To Love, We Will Rock You, Spread Your Wings, en natuurlijk het onvermijdelijke Bohemian Rhapsody, kwamen de mannen van Queen in 1978 dus met deze LP op de proppen. Dat was wennen, zeg. Vond de twee singles helemaal geweldig. Maar de LP viel toch wel behoorlijk tegen. Hoewel ik moet zeggen dat ik tegenwoordig best wel met plezier naar deze LP luister. Ik had bij Toppop natuurlijk al die video’s gezien van Bicycle Race (on your marks, get set, go) en Don’t Stop Me Now, met Brian May weer geweldig op zijn gitaar. Toen lag die LP volgens mij nog niet eens in de winkel. Don’t Stop Me Now is een van de vele nummers van Queen waarbij ik altijd de drang heb om mee te zingen (tonight i’m gonna have myself a real good time). Toen ik die LP uiteindelijk in mijn bezit had vond ik vooral die binnenhoes interessant, en was ik vooral onder de indruk van al die instrumenten op die foto. Deze LP is dan wel niet mijn favoriete album van Queen. Hij is in iedergeval beter dan The Game en Hot Space. Mustapha, Fat Bottomed Girls, Let Me Entertain You, Dead On Time, Dreamers Ball, More Of That Jazz, zijn gewoon allemaal goede rock nummers. Uitgebracht door EMI, geproduceerd door Queen en Roy Thomas Baker in Montreux en Nice in Mountain Studios en Bear Studios.

Still Corners – The Last Exit (2021)

Stel je zit in een auto op een weg in een woestijn in Texas met niets anders dan oneindige vergezichten. Met een vooruitzicht waarvan je niet weet waar je aan het einde van de dag aan zal komen. Dan moet je deze dromerige klanken van dit duo (hun vijfde album alweer) aanzetten op je radio. Tessa Murray en Greg Hughes, uit Engeland en de VS, helpen je dan wel om die autorit een beetje te veraangenamen en je in de juiste stemming te brengen. Dreampop, of zoals ze het zelf omschrijven “desert noir”. Want deze dame en heer hebben zelf de inspiratie gevonden tijdens zo’n autorit door een woestijn, om met dit album voor de dag te komen. Muziek ook om op de zetten tijdens een broeierige zomeravond. Het nummer Shifting Dunes doet denken aan muziek van de televisieserie Twin Peaks. Een paar nummers doen denken aan OMD. En het nummer A Kiss Before Dying is gewoon een copie van Wicked Game van Chris Isaak. Sommige nummers zoals Old Arcade klinken wat voorzichtig en fragiel, die met een soort van ingehouden verwondering en twijfeling in de stem van de zangeres. Alsof ze niet weet of ze nu verder moet rijden ofdat ze moet teruggaan en toch maar die afspliting naar links had moeten nemen. Maar misschien is dat wel de charme van het merendeel van de elf nummers. Ik persoonlijk hou wel van dit soort muziek. Het nadeel is misschien alleen dat je je een beetje verloren kunt gaan voelen, vooral dus in een woestijn en je niet meer weet of je ooit aan het overweldigende landschap kunt ontsnappen. Gewoon doorrijden dan maar! Meest interessante nummer is Bad Town. Het album The Last Exit is in eigen beheer uitgebracht op het label Wrecking Light Records.

Nummers van Bands en Muzikanten op Albums van andere Bands en Muzikanten die in de 1760 lijst zijn terug te vinden

Dire Straits

  • Privat Dancer – Tina Turner
  • The Bug – Mary Chapin Carpenter

Een geschiedenis van Geboortes die er hier wat mij betreft toe doen

1907

  • 18 april: Miklos Rosza (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 8 augustus: Benny Carter (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 25 december: Cab Calloway (Zanger, Danser, Bandleider)

BACK ON TOP

Mudd Club, New York City

Mudd Club was een locatie op 77 White Street, Lower Manhattan, in New York City, en was geopend van 1978 tot 1983. Op deze locatie werden vooral veel tentoonstellingen, underground en counterculture evenemenenten georganiseerd. Mudd Club was eigendom van het drietal Steve Mass, Diego Cortez en Anya Phillips. In de begintijd functioneerde de club vooral als tegenhanger van bijvoorbeeld het veel populairdere Studio 54, en werd daarom dan ook vaak anti-studio 54 genoemd. In Mudd Club kwam in die tijd vooral het wat elitairdere publiek. Artiesten als Lou Reed, David Bowie, Andy Warhol, Grace Jones, Madonna, Mick Jagger, Marianne Faithfull, Debbie Harry, David Byrne, Jeff Koons, John Belushi, Allan Ginsberg, William S. Burroughs en Nico, kwamen er geregeld als gasten. Er traden ook heel wat new wave bands op zoals DNA, Zero Cool, The Contortions, Tuxedomoon en Gray. Talking Heads liet er tijdens een optreden voor het eerst een aantal nummers horen van hun nieuwe album Fear Of Music. The Cramps hebben er opgetreden, The League of Gentlemen, The Psychedelic Furs en Lee “Scratch” Perry, Zes maanden na de opening werd Mudd Club genoemd in het tijdschrift Peoples. De naam van de locatie staat vermeld in een aantal teksten van een aantal nummers. In Life During Wartime van Talking Heads (this ain’t no Mudd Club), in The Return of Jackie and Judy van The Ramones (Jackie is a punk, Judy is a runt, they went down to the Mudd Club), en op Frank Zappa’s album You Are What You Is staat zelfs een nummer dat Mudd Club heet. Mass opende in 2001 een andere locatie van Mudd Club in Berlijn. In 2007 werd er in New York City op het voormalige gebouw een plakette geplaatst ter herinnering aan de locatie.

Bands en artiesten in mijn 1760 lijst die eenmalig of voor het eerst in Mudd Club hebben opgetreden:

  • (57) Captain Beefheart & His Magic Band (1980)
  • (128) Frank Zappa (1980)
  • (148) R.E.M. (1981)
  • (167) U2 (1980)
  • (374) Talking Heads (1979)
  • (405) Au Pairs (1982)
  • (523) Judas Priest (1979)
  • (549) Marianne Faithfull (????)
  • (693) George Clinton (1980)
  • (770) Joe Jackson (1979)
  • (777) B-52’s (1978)
  • (856) Sonic Youth (1982)
  • (1139) John Cale (1982)
  • (1171) Swans (1982)
  • (1385) Black Flag (1981)
  • (1522) The Fall (1981)
  • (1741) Allen Ginsberg (????)

De keuze van een Album van een bepaalde Band of Artiest

(374) Talking Heads – 77

Heb gekozen voor hun debuutalbum uit 1977, maar waarom weet ik eigenlijk niet. Ik vind Fear Of Music en Remain in Light minstens net zo goed. Waarschijnlijk zal het wel door Psycho Killer komen (qu’est-ce que c’est? fa-fa-fa-fa, fa-fa-fa-fa-fa-fa). Of door The Book I Read en Pulled Up. Toen ik vroeger alleen nog maar LP’s kocht (in een lang vervlogen tijd toen het leven nog overzichtelijk was) vond ik alles van Talking Heads interessant. The Book I Read vond ik op z’n minst intrigerend omdat het een nummer is over het lezen van boeken. Iets wat ik vroeger ook nogal vaak deed. De manier waarop de gitaren gebruikt worden door David Byrne en Jerry Harrison heeft me altijd bevallen. Strak, hypnotiserend, hoekerig, swingend, maar ook melodieus. Als je naar die officiele video van Psycho Killer kijkt, lijkt het of je naar Silence Of The Lambs kijkt of One Hour Photo met Robin Williams. Het geeft je een ongemakkelijk en beklemmend gevoel en ben je wat mij betreft meteen verkocht. Muziek en kunst moet je immers raken. Die andere twee studioalbums die ik van Talking Heads op CD heb, Fear Of Music en Remain In Light, zijn dus ook meer dan uitstekend. I Zimbra, Mind, Air, Paper, Cities, Air, Heaven (is echt prachtig), Electric Guitar, Drugs, en natuurlijk Life During Wartime (this ain’t no Mudd Club, or C.B.G.B i ain’t got no time for that now), op Fear of Music. En hoewel Once In A Lifetime (misschien wel mijn meest favoriete nummer van de Heads) op Remain In Light staat, is het toch mijn minst favoriete album van deze drie, maar is deze nog steeds stukken beter dan die andere LP’s die ik van de Heads heb en die ik nooit op CD gekocht heb (Little Creatures, True Stories, Speaking In Tongues en Naked). Op o.a. Born Under Punches, Crosseyed And Painless, The Great Curve, Houses In Motion en Listening Wind zijn Adrian Belew en Brian Eno ook te bewonderen. Je kunt vooral op dit album horen dan Byrne goed geluisterd heeft naar de Afrobeat van Fela Kuti. Die andere twee CD’s die ik ook nog heb, tellen in mijn oordeel natuurlijk niet mee. Stop Making Sense is een livealbum en 12 x 12 Original Remixes is een verzamel CD. En die vind ik ronduit verschrikkelijk.

Uitgebrachte Singles van de 1760 Albums #31

  • (1605) Jorge Fernando – Velho Fado (Geen Singles)
  • (1606) Los Fabulosos Cadilacs – Fabulosos Calavera (Surfer Calavera, El Muerto, Calaveras Y Diablitos)
  • (1607) Freudiana – Freudiana (Freudiana, Little Hans)
  • (1608) Crowded House – Woodfrace (Chocolate Cake, Fall At Your Feet, It’s Only Natural, Weather With You, Four Seasons In One Day)
  • (1609) Mary Black – Babes In The Wood (Babes In The Wood, Still Believing)

De uitklaphoes van de LP #36

…Nothing Like the Sun van Sting

Was in mijn jeugd natuurlijk zwaar fan van The Police, een van de beste trio’s die er bestaan hebben. En dus ook van Sting. Maar heb alleen van Sting vroeger veel gekocht. De man was uitermate productief kun je wel stellen. The Police was in der jaren tachtig natuurlijk De Band waar het om ging. Muziek van The Police verkocht als een razende. En ook Sting zelf als soloartiest deed het commercieel uitermate goed. Zijn debuut The Dream Of The Blue Turtles is wat mij betreft een heel goed album. En Sting is voor mij zo’n artiest die zich wist te vernieuwen. Als iemand die niet voor het grote geld ging om de muziek van The Police uit te melken. Kwaliteit blijft dan vanzelf naar boven drijven. En dan ben ik dus geinteresseerd. Voor mezelf is Sting te vergelijken met mensen als Peter Gabriel (Genesis), Paul Weller (o.a. The Jam), Mark Knopfler (Dire Straits) en David Sylvian (Japan). Ik weet nog goed toen The Dream Of The Blue Turtles verscheen. Het was absoluut een verassend album. Zijn tweede LP …Nothing Like The Sun deed er niet veel voor onder (de EP …Nada Como El Sol waar vier nummer van …Nothing Like the Sun in het Spaans op staan heb ik ooit ook gekocht). Maar is niet zo goed als als zijn debuut, en ook niet als bijvoorbeeld The Soul Cages, zijn derde album uit 1991, maar die ik al niet meer op LP heb. Uitgebracht alweer in 1987. The Lazarus Heart, They Dance Alone, Englishman In New York (luister naar die drumbreak op 2:27), History Will Teach Us Nothing en Fragile. …Nothing Like The Sun is een dubbel LP. Er doet een vracht aan gastmuzikanten aan mee. Manu Katche (ALBUM TOP 1760 – Peter Gabriel, Robbie Robbertson, Richard Wright, Loreena McKennitt), Hiram Bullock (AT1760 – Billy Joel, The Blues Brothers), Kenny Kirkland (AT 1760 – Sting) Clapton (AT1760 – George Harrison, Stephen Stills, Phil Collins), Mark Knopfler, Andy Summers, Branford Marsalis (AT1760 – Sting, Rob Wasserman), Janis Pendarvis (AT1760 – Sting), Gil Evans, Ruben Blades (AT1760 – Los Fabulosos Cadillacs) en Annie Lennox (AT 1760 – Howard Shore). Behalve door Sting zelf, is deze LP geproduceerd door Hugh Padgham (AT1760 – Phil Collins, Melissa Etheridge, Bryan Loren en Neil Dorfsman (o.a. producer van Money For Nothing van Dire Straits. De LP is uitgebracht door A&M, staan er op de binnenhoezen teksten in het Duits afgedrukt (ich trinke keinen kaffee, ich nehme tee, meine lieben) en is het geproduceerd in een van de Air Studios (ALBUM TOP 1760 – Jeff Beck, Roxy Music, Kate Bush, La Oreja de van Gogh, Adam and the Ants) namelijk in die op Montserrat.

BACK ON TOP

James Yorkston & The Second Hand Orchestra – The Wide, Wide River (2021)

Al in januari van dit jaar verschenen, is dit album van de Schotse singer/songwriter James Yorkston, voor mij een verrassende. Jammer eigenlijk dat er maar acht nummers op staan. Ella Mary Leather, To Soothe Her Wee Bit Sorrows, Choices Like Wide Rivers, Struggle, There is No Upside, A Doplet Forms, A Very Old Fashioned Blues en We Test The Beams. Yorkston is al een tijdje actief. The Wide, Wide River is alweer zijn tiende. Heeft al een aantal andere samenwerkingen op zijn naam staan, en is ook bekend als schrijver (in 2016 verscheen zijn debuutroman Three Craws). Nadat hij zijn vorige album The Route to the Harmonium uit 2019, nog helemaal alleen in zijn thuisstudio had opgenomen, heeft hij deze gedaan met het Zweedse collectief Second Hand Orchestra, waarvan Peter Moren, op dit album achtergrondzang en gitaar, ook bekend is van de band Peter Bjorn and John. Door zijn aanpak voor dit album (is opgenomen na twee studiosessies nadat deze Zweden de nummers pas vlak van tevoren hadden gehoord) klinkt alles heel spontaan, ingetogen en intiem. Het doet een beetje denken aan Will Oldham aka Bonny “Prince” Billy. Als je er zo naar luisterd kun je je verloren voelen. En daar voel je je niet gemakkelijk bij. Een soort van prettige ongemakkelijkheid wat mij betreft, want voor mij het wezen van goede muziek. Want door het beluisteren van deze nummers – Yorkston zelf blijkbaar als bewonderaar van Bert Jansch, Martin Carthy en John Martin – kun je af en toe wel horen waar hij alles vandaan haalt. Yorkston is een verhalenverteller. Een mooi album dus. Uitgebracht door Domino Records.

Nummers van Bands en Muzikanten op Albums van andere Bands en Muzikanten die in de 1760 lijst zijn terug te vinden

ABBA

  • Damme Damme Damme – Attaque 77

Een geschiedenis van Geboortes die er hier wat mij betreft toe doen

1906

  • 3 juni: Josephine Baker (Danseres, Zangeres, Actrice)

Desert Trip 2016

Desert Trip was een zesdaags muziekfestival, gehouden op de Empire Polo Club in het plaatsje Indio, in de Coachella Valley, Californie (vlak bij Palm Desert, bekend om de palm desert scene) dat werd gehouden op 7, 8, 9, 14, 15 en 16 oktober 2016. Het werd georganiseerd door hetzelfde bedrijf dat ook elk jaar het Coachella Valley Music and Arts Festival organiseerd. En was al binnen vierentwintig uur helemaal uitverkocht. Er zijn iets van 150.000 bezoekers op af gekomen. Dit festival kreeg al snel de bijnaam Oldchella, wegens de leeftijden van de optredende muzikanten. En dat waren niet de minsten. Bob Dylan, The Rolling Stones, Neil Young, Paul McCartney, The Who en Roger Waters. Om juist deze artiesten bij elkaar te kunnen brengen was dus een prestatie van formaat. Nooit eerder hadden deze muzikanten namelijk allemaal gezamelijk op hetzelfde festival opgetreden. Dylan en McCartney hadden zelfs nog nooit op het zelfde affiche gestaan. Dat men rustig kan stellen dat dit niet de minsten waren is dus nogal zwak uitgedrukt. Het was ronduit uniek. “Designed for the baby boomer generation” en “To have the opportunity to hear them all at one place” dekt dus aardig de lading. Waarschijnlijk zal het voor veel bezoekers een road trip naar hun eigen verleden zijn geweest. Om nooit meer mee te maken misschien? Wie zal het zeggen.

Al deze artiesten staan uiteraard allemaal in mijn 1760 lijst:

  • (3) Bob Dylan
  • (38) The Who
  • (65) Neil Young
  • (174) The Rolling Stones
  • (602) Roger Waters
  • (1043) Paul McCartney

BACK ON TOP

De keuze van een Album van een bepaalde Band of Artiest

(441) Donald Fagen – The Nightfly

Met Walter Becker heeft Fagen jarenlang Steely Dan gevormd. Op CD en LP heb ik zo’n beetje alles van Steely Dan. Van Fagen zelf heb ik zijn eerste twee albums. The Nightfly en Kamakiriad. Alleen The Nightfly heb ik ook als LP gekocht. Het zijn beide voortreffelijke albums. Maar The Nightfly uit 1982, zijn solodebuut is beter. Het kwam twee jaar na Gaucho uit toen Fagen en Becker voorlopig een punt hadden gezet achter Steely Dan. The Nightfly heeft een uniek geluid. Is perfect geproduceerd. Eigenlijk bevalt me alles aan The Nightfly en mag in geen enkele collectie ontbreken. Het is een samensmelting van pop en jazz. Het is eigenlijk een soort van cool jazzpop of zoiets. Of het nu gaat over New Frontier, Maxine, The Goodbye Look of Ruby Baby: ik kan altijd uren luisteren naar deze perfecte nummers. Kamakiriad, zijn tweede soloalbum uit 1993, dat elf jaar later dus verscheen, is precies even goed. Maar daar heb ik een mindere band mee. Misschien omdat ik elf jaar lang geleefd heb met alleen maar het bestaan van The Nightfly. Ik denk dat dat het is. The Nightfly zit in mijn systeem. Maar vreemd genoeg lijkt Kamakiriad eigenlijk meer op Steely Dan dan The Nightfly doet of deed. Misschien ook wel omdat Walter Becker op alle nummers op dit album meedoet en ze zelfs een nummer samen hebben geschreven, namelijk Snowbound. Net als op de albums van Steely Dan als op die van Fagen zelf spelen er alleen maar top sessiemuzikanten mee. Dat zijn er teveel om op te noemen. Op Kamakiriad spelen onderandere Lou Marini, Alan Rubin (The Bluesbrothers), Randy Brecker, Amy Helm (dochter van Levon Helm van The Band), Brenda King en Curtis King. En op The Nightfly Michael Brecker, Randy Brecker Michael Omartian, James Gadson, Ed Green, Steve Jordan, Steve Kahn, Lesley Miller, Marcus Miller, Greg Phillinganes, Valerie Simpson (van Ashford & Simpson) en Jeff Porcaro. Het neusje van de zalm dus. Over een tijdje zal ik The Nightfly een keer op deze website ook als LP bespreken. Dan zal ik aangeven op welke andere 1760 albums deze muzikanten allemaal nog meer hebben gespeeld. Want dat zijn er echt heel veel.

Uitgebrachte Singles van de 1760 Albums #30

  • (1610) Majek Fashek – Rainmaker (Geen Singles)
  • (1611) I Am Oak – On Claws (On Trees And Birds And Fire)
  • (1612) Jerry Garcia – Garcia Plays Dylan (Geen Singles)
  • (1613) Caesar – No Rest For The Alonely (I Took It Home, Situations Complications, Before My Head Explodes)
  • (1614) Po’ Girl – Follow Your Bliss (Geen Singles)

De uitklaphoes van de LP #35

Tales From Topographic Oceans van Yes

Ik denk niet dat dit dubbelalbum bij veel Yes fans hoog op veel lijstjes zal staan van hun favoriete Yes LP’s. De muziek is nogal ingewikkeld, de nummers zijn veel te lang (zelfs voor deze band), en de muziek is meer jazz fusion dan symfo, voor mijn gevoel. Tales From Topographic Oceans vescheen in 1973, een jaar na Close To The Edge, en een jaar voor Relayer in 1974. Het is een beetje hoogdravend allemaal met complexe compositiestructuren en te experimenteel. Bill Brufford doet op dit album voor het eerst niet mee en is vervangen door Alan White. Voor mij is het altijd (ik denk dat dit album voor mij op de negende plek van alle eenentwintig studioalbums komt – en ja dus, Yes heeft slechtere albums gemaakt) een van die LP’s/CD’s geweest waar ik soms met gemengde gevoelens naar luister. Waarom? Ik denk onderandere door de teksten. Juist omdat je daar helemaal niets van begrijpt. Het is nogal vaag allemaal. Ik ben met Yes opgegroeid en heb in mijn jeugd heel wat LP’s van deze band gekocht. Er staan maar vier nummers op dit dubbelalbum. En niet alles is dus goed. Maar er zitten wel passages in met prachtige melodieen. In alle vier de nummers: In The Revealing Science Of God (Dance Of The Dawn), The Remembering (High The Memory), The Ancient (Giants Under The Sun) en Ritual (Nous Sommes Du Soleil). The Ancient (Giants Under The Sun) vind ik zelf het mooiste nummer, met een uitblinkende Steve Howe op akoestisch gitaar. Howe heeft deze gitaarpartijen zelf ooit eens beschreven als Stravinsky achtige folk. Opgenomen in Morgan Studios in Londen (ALBUM TOP 1760 – Egg, The Cure, UFO). Uitgebracht door Atlantic Records. Album art is van Roger Dean. En de LP is uiteraard geproduceerd door de vaste huisproducer van Yes, Eddy Offord.

Wardruna – Kvitravn (2021)

Wie van games houdt zoals Valheim en Assassin’s Creed Valhalla en van series als Vikings en Ragnarok van History Channel en Netflix, is deze muziek precies iets waarvan je dan ook gaat houden. Wardruna maakt Noorse folk gebasseerd op mythologische Noorse runen. De eerste drie albums (het drieluik Runaljod Gap Var Ginnunga, Runaljod Yggdrasil en Runaljod Ragnarok uit 2009, 2013 en en 2016) gingen daar voornamelijk dan ook over. Kvitravn, het vijfde album alweer, moet je iets breder zien. Het is een epische reis terug naar het verleden van tovernarij, geesten, natuur, roofdieren, besneeuwde bergen, vikingen, goden, zwaarden, bloed, eer en kracht. Met het gebruik van instrumenten als roetharp, loog, bronzen lur en geitenhoorn, gaat er een hele nieuwe wereld voor je open. Opgericht door Einar Selvik en Gaahl (beiden ooit lid van Gorgoroth) en Lindy Fay Hella. Maar met de Scandinavische metal in mijn 1760 lijst heeft het verder niets te naken. Eerder heeft het overeenkomsten met Mari Boine, Annbjork Lien, ook uit Noorwegen, of met het Finse Troka en het IJslandse Sigur Ros. Met nummers als Skugge, Munin, Kvit Hjort, Gra, Ni en Kvitravn is het hele album vooral atmosferisch waarin veel diepgang verborgen zit. Echt een prachtplaat. Het is een zoektocht naar de krochten van je eigen ziel. Uitgebracht door Sony/Columbia.

BACK ON TOP

Nummers van Bands en Muzikanten op Albums van andere Bands en Muzikanten die in de 1760 lijst zijn terug te vinden

Prince

  • Manic Monday – The Bangles
  • When You Were Mine – Cyndi Lauper

Een geschiedenis van Geboortes die er hier wat mij betreft toe doen

1905

  • 15 februari: Harold Arlen (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 19 november: Tommy Dorsey (Trombonist, Trompettist, Bandleider)

Bob Glaub

Bob Glaub, geboren in 1952, is een Amerikaanse bassist en sessiemuzikant. Begon zijn carriere met zijn bijdrage aan het uit 1973 afkomstige album Keep me Comin’ van Jesse Ed Davis. Vanaf dat moment heeft hij op meerdere albums (tegen de honderd) als bassist bijdrages geleverd. Van in ieder geval vanaf 1975 op een album van Rod Stewart. The Pretender van Jackson Browne, It Begins Again van Dusty Springfield, Bad Girls van Donna Summer, Bella Donna van Stevie Nicks, The Future van Leonard Cohen, Blue Moon Swamp van John Forgerty, Speeding Time van Carole King, Raised On Radio van Journey en Empire Burlesque van Bob Dylan, zijn maar een paar voorbeelden daarvan. In 1978 werd hij lid van de band van Jackson Browne die hij in 1989 verliet. Hij heeft maar liefst op zes albums van Browne meegespeeld. En ook op albums van Warren Zevon was hij erg actief, speelde op vijf albums van Zevon. Van 1980 tot 2000 speelde hij in de liveband van Linda Ronstadt. In 1999 is er een Lakland basgitaar op de markt gebracht: The Lakland Bob Claub Signature Model.

Op de onderstaande albums in mijn ALBUM TOP 1760 speelde Bob Glaub als sessiemuzikant basgitaar:

  • (159) Warren Zevon – Exitable Boy
  • (171) Steve Miller Band – Book Of Dreams
  • (658) Don Henley – The End Of Innocence
  • (732) Jim Morrison & The Doors – American Prayer
  • (1028) Ron Sexsmith – Forever Endeavour
  • (1567) Mary Chapin Carpenter – Come On Come On

De keuze van een album van een bepaalde Band of Artiest

(893) Oasis – (What’s The Story) Morning Glory?

Ik heb maar drie CD’s van Oasis. Ben eigenlijk nooit zo’n fan geweest van deze band. Maar besef wel dat Oasis belangrijk is geweest, en misschien ook niet alleen om de verkoopcijfers. Maar ik heb vaak niet begrepen waarom ze zoveel aandacht in de muziekpers kregen. Ik vind de muziek namelijk nogal eentonig, vlak en saai. Ze hebben me nooit zo geraakt. Definitely Maybe, What’s The Story) Morning Glory en Be Here Now uit ’94, ’95 en ’97, zijn wat dan ook de enige drie albums van Oasis die ik ooit heb gekocht. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ze een hype waren om de ruzies. Hun gedweep met The Beatles. De zelfverheerlijking alsof de Gallagher broers de nieuwe Lennon en McCartney waren. De constante manier om de aandacht vast te houden dat niets met muziek te maken had. En dan haak ik af. Van al die nummers die op die drie albums staan (in totaal zijn dat er vijfendertig) vind ik er maar twee goed: Wonderwall en Don’t Look Back In Anger. En die staan dus op What’s The Story) Morning Glory. Meer kan ik er niet van maken. Alleen dankzij deze twee nummers staan ze dan ook nog vrij hoog in een top tien met britpop albums die ik heb.

BACK ON TOP

Uitgebrachte Singles van de 1760 Albums #29

  • (1615) Julien Clerc – Niagara (Ce N’est Rien, Niagara)
  • (1616) Michel Sardou – Les Lacs Du Connemara (Etre Une Femme, Les Lacs Du Connemara, Musica)
  • (1617) Brigitte Fontaine & Areski Belkacem – L ‘Incendie (Geen Singles)
  • (1618) Juliette Greco – Quon Est Bien: La Valse Brune (Moet ik nog uitzoeken)
  • (1619) Roscoe Mitchell – Sound Songs (Geen Singles)

De uitklaphoes van de LP #34

Eldorado van ELO

In 1977 heb ik Out Of The Blue gekocht. Daar was toen geen ontsnappen aan. Dat moest. Wat ik toen van ELO te horen kreeg had ik nog nooit eerder gehoord. Was fenomenaal. Om de waarheid te zeggen had ik natuurlijk wel eens iets over ELO in OOR, NME, Melody Maker, Hitkrant, Popfoto en Muziek Expres gelezen, en ik zal het heus ook wel bij Topop voorbij hebben zien komen, maar dacht toen waarschijnlijk dat het een soort van James Last achtige muziek was. Out Of The Blue was een ontdekking dus. Mr. Blue Sky was voor mij net zo’n muzikaal wonder als Bohemian Rhapsody van Queen. Pas daarna heb ik nog een keer uit nieuwschierigheid Eldorado gekocht. Persoonlijk vind ik die natuurlijk minder dan Out Of The Blue. Maar ook Eldorado is meer dan een verbazingwekkend album. Eldorado was de vierde LP van ELO en de eerste met een echt orkest. Het is een conceptalbum (over iemand die over een fantasiewereld droomt of zoiets). Eldorado Overture, Can’t Get It Out Of My Head, Boy Blue, Loredo Tornado, Poor Boy, Eldorado Finale en Eldorado Instrumental Medley zijn allemaal juweeltjes, en allemaal uiteraard uit het brein van Jeff Lynne. Natuurlijk lijkt de muziek van ELO nogal op The Beatles. But who cares. Eldorado klinkt als een groots avontuur, als een versmelting van rock of pop met klassieke muziek. En ook als een echte symfonie, hoewel soms wel een beetje bombastisch. Uitgebracht door Jet Records/BMG, en opgenomen in De Lane Lea Studios in Soho, Londen (ALBUM TOP 1760 – Wishbone Ash). En de hoes is een foto uit The Wizzard of Oz. Het schijnt dat Sharon Arden AKA Sharon Osbourne daar iets mee te maken heeft gehad.

Sleaford Mods – Spare Ribs (2021)

Afkomstig uit Nottingham is Sleaford Mods al een hele tijd actief. Spare Ribs is alweer het elfde studioalbum. En ik moet zeggen dit is verbazingwekkend goed. Met dit album heb ik hetzelfde gevoel als dat ik met Nevermind van Nirvana had toen dat uitkwam. Je wilt lezen waar ze het over hebben, je wil het begrijpen. Of beter gezegd: je begrijpt meteen waar ze het over hebben. Want dit album gaat over de dagelijkse werkelijkheid. Over een soort van gevangenis waar geen ontsnappen uit mogelijk is, en dat we allemaal accepteren. De muziek op dit album is vrij kaal en minimalistisch. De teksten zijn sarcastisch, kritisch, rauw en humoristisch, De zanger doet me ook een beetje aan Ian Dury denken. Het is een soort van mengeling van rap, punk, spoken word en sprechgezang (spreekkoor dat in de operawereld word gebruikt). Dat ik in ieder geval prettig vind om naar te luisteren. Dit album klinkt als een noodzakelijk kwaad. Dat gemaakt moest worden. Het gaat niet alleen over de problemen van de werkende klasse, maar over eigenlijk alles wat er mis is in het hedendaagse Groot-Brittannie. Werkeloosheid, brexit en covid, Het gaat over fakers, wankers, cunts, influencers, isolated coffee drinkers en little clever shithouse fivers: over mensen met macht die nergens verantwoordelijkheid voor nemen, en die alweer weg zijn voordat je het in de gaten hebt.. Het grijpt je naar je keel. Ik kan geen zwakke nummers ontdekken. Zoals het bovenstaande nummer in deze video Mork n Mindy. Maar ook Shortcummings, Nudge It en Elocution. Gewoon geniaal allemaal. Spare Ribs kan wel eens hoge ogen gaan gooien als album van het jaar in 2021. En het is in ieder geval beter dan Eton Alive, dat ik in 2019 gekocht heb. Uitgebracht door Rough Trade.

Nummers van Bands en Muzikanten op Albums van andere Bands en Muzikanten die in de 1760 lijst zijn terug te vinden

Muddy Waters

  • I Got My Mojo Working – The Paul Butterfield Blues Band
  • Louisiana Blues – John Renbourn
  • Two Trains Running – The Blues Project

BACK ON TOP

Een geschiedenis van Geboortes die er hier wat mij betreft toe doen

1904

  • 29 februari: Jimmy Dorsey (Klarinettist, Saxofonist, Bandleider)
  • 1 maart: Glenn Miller (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 21 maart: Fats Waller (Pianist, Zanger)
  • 26 mei: George Formby (Acteur, Komiek)
  • 21 augustus: Count Basie (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 21 november: Coleman Hawkins (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)

Wally Heider Studios, San Francisco

Heeft bestaan tussen 1969 en 1980. Opgericht door Wally Heider. Is in 1978 verkocht aan Filmways. In 1980 is het daarna wederom doorverkocht, en heette toen Hyde Street Studios. Begin 1969 opende Heider Wally Heider’s Studio op 245 Hyde Street, in San Francisco, in een gebouw dat eerder door 20th Century Fox was gebruikt. Heider was eerder werkzaam geweest als assistent en mixer bij United Western Recorders in Hollywood, CA, onder Bill Putnam, bekend als “The Father of Modern Recording” voor zijn technische innovaties,  en bezat en runde al een onafhankelijke opnamestudio en opname-opstelling op afstand genaamd Wally Heider Recording, in Hollywood, Californië, wat een van de meest succesvolle studios ter wereld was. In 1967, was Heider al betrokken bij live-opnames op het Monterey Pop Festival. Heider zag de behoefte van muzikanten die betrokken waren bij de ontluikende San Francisco Sound om hun eigen goed uitgeruste en bemande opnamestudio dicht bij huis te hebben. De studio’s werden gebouwd door Dave Mancini, die later zijn eigen studio bouwde in de San Fernando Valley. Heider bouwde vier studio’s – A, B, C en D. Studio B werd echter nooit afgebouwd. Studio C werd als eerste afgebouwd. De afmetingen waren vergelijkbaar met Heider’s Studio 3 in Hollywood. Op verzoek van Grateful Dead waren de atelierdeuren bedekt met airbrushed schilderijen. Studio’s A en D werden een paar maanden later operationeel. Volgens kenners die later de studiogeschiedenis voor Hyde Street Studios onderzochten, was de eerste release uit studio C  Jefferson Airplane’s Volunteers. Tussen 1969 en 1970 volgden vele andere spraakmakende muzikanten, zoals Harry Nilsson, Crosby Stills Nash & Young en de Steve Miller BandCreedence Clearwater Revival nam verschillende albums op in die studio en noemde hun plaat Cosmo’s Factory, naar de “fabriek” in Studio C (Cosmo’s Factory was CCR’s repetitieruimte). Studio D was een exacte replica van Heider’s Hollywood Studio 3. CBS Records had een huurcontract voor een jaar om gebruik te mogen maken voor Studio D. Er zijn een aantal abums in mijn 1760 lijst die gedeeltelijk in Heiders studio in San Francisco maar ook in andere studios zijn opgenomen, zoals No Other van Gene Clark (The Village Recorder), Abraxas van Santana (Pacific Recording) Crazy Horse van Crazy Horse (Sunset Sound Recorders), Stephen Stills van Stephen Stills (Island Studios, Record Plant), If I Could Only Remember My Name van David Crosby en Rumours van Fleetwood Mac (Record Plant is Sausalito en Los Angeles, Criteria, Davlen Sound), maar ook gedeeltelijk in Wally Heiders Studios in Los Angeles, zoals GP van Gram Parsons en Songs For Beginners van Graham Nash (CBS Studios). Deja Vu van CSN&Y is opgenomen in zowel LA (studio 3) en San Francisco (studio C).

Alleen het onderstaande album in mijn 1760 lijst is enkel en alleen in San Francisco opgenomen:

  • (388) New Riders of the Purple Sage – New Riders Of The Purple Sage

De keuze van een album van een bepaalde Band of Artiest

(1577) ZZ Top – Rhythmeen

Ik heb het album Eliminator uit 1983 helaas niet op CD gekocht, maar heb wel de LP. Als ik dat wel had gedaan dan had ik zeker voor dat album gekozen. Met nummers als Legs, Gimme All Your Lovin’, Sharp Dressed Man en TV Dinners kun je immers moeilijk stil blijven zitten. De video’s die bij deze nummers horen zijn kleine speelfilmpjes die bij de jaren tachtig horen. Het heeft deze band commercieel veel goed gedaan, want dankzij dit album is dit Texaanse trio doorgebroken bij het grote publiek. Ze horen bij MTV waarmee ik ben opgegroeid in de jaren tachtig. Het album Rhythmeen, uit 1996, was echter een terugkeer naar de blues. De keuze, als daar al sprake van is, gaat dan ook nog het meest tussen Fandango! en Rhythmeen. Want hoewel Tush, Blue Jean Blues en ook een mooie liveversie van Jailhouse Rock op dit album staan, valt ook die automatisch af, omdat ongeveer de helft van dit album uit liveopnames bestaat (wat eigenlijk maar drie nummers zijn: waaronder een medley van meer dan negen minuten met nummers van Willy Dixon en John Lee Hooker). One Foot In The Blues en Greatest Hits zijn twee verzamelalbums, de een met allemaal blues nummers en de andere met hun grootste hits (met vier nummers van Eliminator – vandaar dat ik dat album dus nooit op CD gekocht heb). Rhythmeen is dus het enige reguliere album dat ik van ZZ Top heb. Moeilijker of makkelijker is het dus niet.

Uitgebrachte Singles van de 1760 Albums #28

  • (1620) White Lies – Ritual (Bigger Than Us, Strangers, Holy Ghost, The Power & The Glory)
  • (1621) Roger Taylor – Happiness? (Nazis 1994)
  • (1622) Maria Muldaur – Heart Of Mine: Love Songs Of Bob Dylan (Geen Singles)
  • (1623) Styx – Cornerstone (Babe, Why Me, Boat On The River, Borrowed Time, Lights)
  • (1624) Jon & Vangelis – Short Stories (I Hear You Now)

BACK ON TOP

De uitklaphoes van de LP #33

Rickie Lee Jones van Rickie Lee Jones

Van Rickie Lee Jones heb ik twee LP’s en vijf CD’s. Die twee LP’s die ik heb zijn Rickie Lee Jones en Pirates, haar eerste twee dus uit 1979 en 1981. Deze LP staat in mijn 1760 lijst op plek 903. Vooral door haar debuutalbum heb ik haar altijd een beetje als de vrouwelijke Tom Waits beschouwd, vooral door de nummers Easy Money en Danny’s All Star Joint, ook al doet dat haar natuurlijk geen recht. Want Rickie Lee Jones is beslist een traditionele singer songwriter, eentje van de betere die ik ken. Muzikaal misschien niet te vergelijken met Joan Baez en Joni Mitchell, maar wel qua grootsheid. Van alle zangeressen die ik ken is er volgens mij niemand die zo’n verbluffend debuutalbum afleverde als zij. Op deze LP zingt Jones kwetsbare, eerlijke, vrolijke en trieste liedjes met uitstekende teksten, en muzikaal van een heel hoog niveau. Het zijn ook niet de minsten die hun medewerking verleend hebben aan dit debuut. Randy Newman, Michael McDonald van The Doobie Brothers (ALBUM TOP 1760 – Christopher Cross), Steve Gadd (ALBUM TOP 1760 – Paul Simon, Al Di Meola, Stanley Clark, BB King and Eric Clapton), Jeff Pocaro (ALBUM TOP 1760 – Warren Zevon, Steely Dan, Donald Fagen, Lowell George, Don Henley, Michael Jackson), Tom Scott (ALBUM TOP 1760 – Jan & Dean, Van Dyke Parks, Hall & Oates) en Red Callender (ALBUM TOP 1760 – Mel Torme, Sam Cooke). De muziek is te omschrijven als jazz pop en is te vergelijken met andere jazz pop albums van Steely Dan, Donald Fagen, Sting, Paolo Conte en Caro Emerald in mijn 1760 lijst. De LP is geproduceerd door Lenny Waronker (ALBUM TOP 1760 – Van Dyke Parks) en Russ Titelman (ALBUM TOP 1760 – Little Feat). Beiden zijn ze ook gezamelijk verantwoordelijk voor de productie van het album van Randy Newman in mijn 1760 lijst. Opgenomen in de Warner Brothers Recording Studios en Burbank Studios, in Burbank, Californie. Uitgebracht door Warner Brothers.

Axel Flovent – You Stay By The Sea (2021)

Ik heb nu een aantal keren geluisterd naar deze CD van Axel Flovent You Stay By The Sea. Maar ik weet nog steeds niet wat ik er van moet vinden. De beste man komt uit IJsland, heeft al een paar EP’s op zijn naam staan, en You Stay By The Sea is zijn debuutalbum. Maar het is bepaald niet de spannendste muziek uit dat land. Misschien dat hij mee kan doen voor IJsland voor het Eurovisie Songfestival. Voor mij is het te braaf, te saai en te gladjes.

Nummers van Bands en Muzikanten op Albums van andere Bands en Muzikanten die in de 1760 lijst zijn terug te vinden

John Lee Hooker

  • Boogie Chillen – Van Morrison & Linda Gail Lewis
  • Boom Boom – Rufus Thomas
  • I’m Mad Again – The Animals
  • King Of The World – Cuby & The Blizzards
  • New Boogie Chillun – George Thorogood & The Destroyers
  • No Shoes – Cuby & The Blizzards
  • When My First Wife Left Me – R.L. Burnside

Een geschiedenis van Geboortes die er hier wat mij betreft toe doen

1903

  • 3 mei: Bing Crosby (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 26 mei: Bob Hope (Komiek, Zanger, Danser)
  • 16 oktober: Big Joe Williams (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)

BACK ON TOP

Bob Weinstock

Weinstock was zowel producent als oprichter van Prestige Records. Geboren in 1928 en opgegroeid in Manhattan, begon Weinstock een bedrijf dat jazzplaten verkocht via krantenadvertenties in het muziektijdschrift Record Changer. Op twintigjarige leeftijd huurde hij een plek in het Jazz Record Center op 47th Street in New York, en richtte in 1949 het platenlabel New Jazz op dat later Prestige Records zou gaan heten. Lenny Tristano zou de eerste artiest worden die opnames met hem zou maken. Een van de eerste financiele successen was een opname van King Pleasure. Hij werkte veel samen met Rudy Van Gelder. Weinstock zou zo’n vijfenzeventig sessies per jaar opnemen, van wie de artiesten geen of nauwelijks repetitietijd zouden krijgen, waardoor de opnames van Weinstock zogezegd uniek zijn geworden. Weinstock had de Miles Davis Quintet twee dagen tot zijn beschikking van welke sessies vier albums gemaakt zouden worden: Cookin’ with The Miles Davis Quintet, Relaxin’ with The Miles Davis Quintet, Workin’ with The Miles Davis Quintet en Steamin’ with The Miles Davis Quintet. Weinstock is in drieentwintig jaar voor meer dan duizend opnames verantwoordelijk geweest. In 1971 verkocht hij Prestige Records aan Fantasy. Weinstock is in 2006 overleden.

Bij de onderstaande albums in mijn 1760 lijst was Weinstock als producer verantwoordelijk. Het album Thelonious Monk And Sonny Rollins is een compilatiealbum en is mede geproduceerd door Ira Gitler.

  • (242) Miles Davis and Milt Jackson – Quintet/Sextet
  • (248) Thelonious Monk and Sonny Rollins – Thelonious Monk And Sonny Rollins
  • (278) Lee Konitz – Subconscious-Lee
  • (290) Mose Allison – Local Color
  • (326) Red Garland Trio – Groovy

De keuze van een Album van een bepaalde Band of Artiest

(755) Manfred Mann’s Earth Band – Watch

Het verschil tussen de beide CD’s zit hem in ieder geval niet in de twee Dylan covers. Op Solar Fire, uit 1973, staat Father of Day, Father of Night, en op Watch, uit 1978, staat Mighty Quinn (live opgenomen tijdens Pinkpop 1977). Twee prima covers. Maar vergeleken met Watch vind ik Solar Fire iets experimenteler. Niet dat daar iets mis mee is. Op Watch staan nummers met wat meer structuur. Is melodieuzer en evenwichtiger. Hebben een groot meezinggehalte. Circles, Drowning On Dry Land/Fish Soup, Chicago Institute, California, Davy’s on the Road Again (John Simon/Robbie Robertson, en ook live opgenomen tijdens Pinkpop). Maar ik moet zeggen als ik alleen Solar Fire in mijn verzameling had gehad, dat ik dit album ook hoog in mijn lijstje had gezet. Pluto The Dog is een onweerstaanbaar nummer door het blaffen van een hond (Pluto) en door het gebruik van een orgel en een mellotron door Mann. Earth, the Circle Part 1 klinkt ook lekker door de zang van gitarist Mick Rodgers. Solar Fire is te vergelijken met Nightingales & Bombers (waar trouwens ook een Dylan cover op staat: Quit Your Lowdown) , die ik alleen op LP heb. Het is prima symfonische rock (zoals we dat vroeger noemden). Solar Fire is een goed album. Maar Watch is wat mij betreft een klassiek album. Maar misschien komt het ook omdat ik Mighty Quinn een iets betere versie vind dan Father of Day, Father of Night. Hoewel, soms twijfel ik dan weer.

Uitgebrachte Singles van de 1760 albums #27

  • (1625) Edie Brickell and New Bohemians – Shooting Rubberbands At The Stars (What I Am, Circle, Little Miss S)
  • (1626) Chris Letcher – Spectroscope (Geen Singles)
  • (1627) Diana Ross – Diana (Upside Down, I’m Coming Out, My Old Piano)
  • (1628) Merle Haggard – Serving 190 Proof (Heaven Was A Drink Of Wine, I Must Have Done Something Bad, My Own Kind Of Hat, Red Bandana)
  • (1629) Johnny Paycheck – Survivor (Geen Singles)

De uitklaphoes van de LP #32

Royal Bed Bouncer van Kayak

Deze LP heb ik vroeger helemaal grijs gedraaid. Net als See See The Sun, Starlight Dancer, Phantom Of The Night en Merlin. Het zijn de enige LP’s die ik van Kayak heb. Kayak was vroeger voor mijn gevoel echt de Nederlandse Genesis en later ook een beetje door Merlin, de Nederlandse Camel (over deze band gesproken Scherpenzeel is op vier Camel albums te bewonderen). Kayak was vroeger echt een grote band. Als er mensen zijn die denken dat Kayak Ruthles Queen is dan hebben ze het mis. Kayak was veel meer dan dat. Hoewel ik wel moet zeggen dat ik na Merlin niets meer van ze heb gekocht. Ton Scherpenzeel was Tony Banks, Max Werner, die op deze LP zingt en de mellotron bespeeld, was Peter Gabriel, en werd later als drummer Phil Collins (die eerst drummer was en later ook zanger werd), Pim Koopman was als drummer ook Phil Collins, en Johan Slager (minstens net zo goed als Akkerman van Focus) was Steve Hackett. Zo zag ik het althans. De nummers op Royal Bed Bouncer hebben een hoog meezing gehalte. “remember Noah wrought his ship a long long time ago, it’s blessed that he ever did, no one believed his warnings laughing, schrugging shoulders, asking: is there any need of it” Ze zijn allemaal geschreven door Ton Scherpenzeel. Behalve Patricia Anglaia (met Patricia Paay) dat door Pim Koopman is geschreven. Het zijn allemaal mooie liedjes met een kop en een staart. Chance For A Lifetime, (ik hoor toch echt Firth Of Fifth van Genesis) Royal Bed Bouncer, (You’re So) Bizarre, Is This Your Welcome, Bury The World (technisch gewoon Brain May). Van de LP’s die ik van Kayak heb vind ik deze qua artwerk mijn mooiste LP (maar niet mijn meest dierbare: dat is namelijk See See the Sun, want die LP was de eerste Kayak die ik kocht). Royal Bed Bouncer wordt door de meeste kenners samen met Starlight Dancer denk ik wel als hun beste werk gezien. Royal Bed Bouncer is uitgebracht door Janus Records, een onderdeel van GRT Records, opgenomen in de Intertone studio in Heemsteede, (ALBUM TOP 1760 – Brainbox, Finch). Geproduceerd door Gerrit-Jan Leenders.

BACK ON TOP

Casper Clausen – Better Way (2021)

Solo debuut van de frontman van de Deense indie rock band Efterklang, met elektronische golven, bliebjes, wijd uitgerekte loops en synthesizers. Maar met een rustgevende stem van hoop. Red de wereld is de boodschap. Een waarschuwing. Maar met de verwachting dat het allemaal wel goed zal komen. Het openingsnummer Used To Think doet een beetje aan Kraftwerk denken. En Little Words aan U2. Magisch is het misschien allemaal net niet. Maar wel aardig en soms hypnotiserend. Net voldoende om je in een trance te laten brengen. Beste nummer is wat mij betreft 8 Bit Hitman. Mede gemixed en geproduceerd door Peter Kember, AKA Spacemen 3, AKA Sonic Boom, en uitgebracht in januari door City Slang (ALBUM TOP 1760 – Arcade Fire).

Een geschiedenis van Geboortes die er hier wat mij betreft toe doen

1902

  • 21 maart: Son House (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 21 juni: Skip James (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)

Groenoordhallen, Leiden, Nederland

De Groenoordhallen lagen in de wijk Groenoord in Leiden en was een complex van hallen voor veemarkten, concerten, sportevenementen en beurzen. De eerste hal die gebouwd werd kwam in 1969 in gebruik als gemeentelijke veehal, en was het onderkomen van de wekelijkse veemarkt. Het complex, dat in de loop der jaren een aantal keren werd uitgebreid, werd in 1996 overgenomen door een recreatiebedrijf. Het complex bestond uit twee multifunctionele hallen, een restaurant en een kleine zaal, die samen onderdak konden bieden aan grote of kleinere evenementen als publieks- of vakbeurzen, concerten, tentamens, sportwedstrijden en (zakelijke) bijeenkomsten. De Van der Werfhal had een oppervlakte van 5800 m². De Groenoordhal telde 7600 m². Die hal stond vooral bekend als concertlocatie, waar in het verleden verschillende grote bands en artiesten hebben opgetreden, zoals Status Quo, Anthrax, Dio, Dire Straits, Fleetwood Mac, Genesis, Golden Earring, Iron Maiden, Kiss, Metallica, Queen, Santana, The Osmonds, The Police en U2. In 1978 startte de Tour de France vanuit de Groenoordhallen. En was er in 2006 een Davis Cup wedstrijd tussen Tsjechië en Nederland. De hallen maakten in 2012 plaats voor de bouw van een nieuwe woonwijk. De sloop ging in januari 2010 van start,[maar pas in 2012 was het karwei voltooid.

De onderstaande bands in mijn 1760 lijst hebben allemaal in de Groenoordhallen opgetreden. Het jaar achter de naam, van in dit geval allemaal bands, is de datum van het eerste of vaak ook enige concert:

  1. (59) Soft Machine (1975)
  2. (132) Queen (1980)
  3. (134) The Police (1982)
  4. (138) Genesis (1978)
  5. (162) Golden Earring (1978)
  6. (167) U2 (1982)
  7. (169) Fleetwood Mac (1994)
  8. (362) Santana (1977)
  9. (374) Talking Heads (1982)
  10. (381) Caravan (1975)

Onderstaande bands in mijn 1760 lijst (en Clapton als soloartiest) staan hier vermeld op volgorde van datum, van ook het eerste en vaak ook enige concert:

Eric Clapton 1977, Herman Brood & His Wild Romance 1980, Def Leppard 1980, Scorpions 1980, Iron Maiden 1980, Kiss 1980, Status Quo 1982, Dire Straits 1985, Queensryche 1988, Metallica 1988, Dio 1990, Testament 1990, Megadeth 1990, Slayer 1990, Anthrax 1990, AC/DC 1990, The Sheer 2004.

De keuze van een Album van een bepaalde Band of Artiest

(875) James Taylor – Mud Slide Slim And The Blue Horizon

Ik kan niemand bedenken met een mooiere stem dan die van James Taylor (Paul Simon, Graham Nash en Jackson Browne mogen er natuurlijk ook zijn). En toch heeft James Taylor nooit echt hoog op mijn lijstje met favoriete artiesten gestaan. Het is mezelf ook een raadsel. Want die liedjes van hem zijn echt prachtig. Ik heb eigenlijk heel lang maar twee albums van hem in mijn verzameling gehad. Een verzamelalbum, Greatest Hits uit 1976 en een livealbum, Live uit 1993. Op dat Greatest Hits album staan dan ook hele mooie. Something In The Way She Moves, Carolina In My Mind, Fire And Rain, Sweet Baby James, You’ve Got A Friend en Shower The People. En op dat dertig nummers tellende livealbum, staat ook zo’n beetje alles wat je van Taylor wil horen (Mexico, Millworker, Copperline, Only One, Walking Man, Don’t Let Me Be Lonely Tonight). Blijkbaar is dat lange tijd genoeg voor me geweest om zijn stem af en toe te beluisteren. Ik heb pas later de twee studioalbums October Road en Mud Slide Slim And The Blue Horizon gekocht (en trouwens ook nog een keer dat livealbum van Taylor en Carole King, Live At The Troubadour, uit 2010, die ik voor het gemak ook maar op de bovenstaande foto heb gezet). Dus het gaat tussen deze twee studioalbums. Op Mud Slide Slim, uitgebracht in 1971, staan die heerlijke rustige luisterliedjes van hem zoals Riding On A Railroad, Soldiers, Mud Slide Slim, You Can Close Your Eyes, You’ve Got A Friend en nog een paar meer. Op October Road, uit 2002, staat eigenlijk dezelfde soort muziek van deze man. Van een zanger met die prachtige gevoelige en rustgevende stem. September Grass, October Road, On The 4th Of July en Whenenever You’re Ready. Ik heb eigenlijk nooit het idee dat Taylor zichzelf op deze twee studioalbums met zijn liedjes herhaald. Maar op Mud Slide Slim staat You’ve Got A Friend. En zonder die andere liedjes te kort te doen is Mud Slide Slim daarom mijn iets favorietere album.

BACK ON TOP

Uitgebrachte Singles van de 1760 Albums #26

  • (1630) Laika and The Cosmonauts – C’mon Do The Laika (Geen Singles)
  • (1631) Aphex Twin – Selected Ambient Works Volume II (Geen Singles)
  • (1632) Ash Ra Temple – Ash Ra Temple (Geen Singles)
  • (1633) Guru Guru – Hinten (Geen Singles)
  • (1634) Sufjan Stevens, Nico Muhly, Bryce Dessner, James Mcalister – Planetarium (Saturn)

De uitklaphoes van de LP #31

Alchemy van Dire Straits

Verscheen als live dubbel LP in 1984. Opgenomen op twee avonden op 22 en 23 juli 1983 in de Hammersmith Odeon in Londen, tijdens de laatste twee concerten van de Love Over Gold tour. De nummers die er op staan zijn van de eerste vier studioalbums Dire Straits, Communique, Making Movies en Love Over Gold. Waarvan ik dat eerste album hun beste vind. En ook Going Home – Theme from Local Here van Knopflers solo album Local Hero staat er op (op het moment van schrijven staat dat nummer nog steeds in mijn Single Top 75). Alchemy was het eerste livealbum van Dire Straits, na dit album zouden er nog drie officiele livealbums van de band verschijnen, inclusief een 20th Anniversary Deluxe editie van Alchemy in 2010. Van die livealbums heb ik alleen Alchemy op LP (en ook op CD). En het is een prima album. Dire Straits was gewoon een uitstekende live band, en ik ben altijd een groot fan van Dire Straits geweest. De opnames van dit album zijn gemaakt zonder overdubs, zijn geen re-recordings en zijn opgenomen inclusief zogenaamde stage buzzes. Het album is opgenomen door Rolling Stones Mobile. Ze zijn gemixed in Air Studios. De nummers die op dit livealbum staan zoals Sultans of Swing, Romeo and Juliet, Expresso Love, Solid Rock en Once Upon a Time in the West behoren absoluut bij mijn favoriete muziek. Naast vaste bandleden Mark Knopfler, Alan Clark, John Illsley, Hal Lindes en Terry Williams, spelen er ook nog een paar extra muzikanten op mee. Mel Collins op saxofoon natuurlijk, Tommy Mandel op keyboards en Joop de Korte op percussie. De versie van de LP die ik heb is uitgebracht door Vertigo/Phonogram. Vertigo was in deze tijd een sublabel van Phonogram. Phonogram beheerde vroeger meerdere labels als Philips, Fontana, Vertigo en Mercury. En in 1994 werd Phonogram Mercury Records.

Kiwi Jr. – Cooler Returns (2021)

Kiwi. Jr. is afkomstig uit Boston, en bestaat uit zanger en gitarist Jeremy Gaudet, drummer Brohan Moore, zanger en gitarist Brian Murphy, bassist Mike Walker (ook bassist van de band Alvvays) en pianist Jay McCarrol. Cooler Returns is hun tweede album. Brachten in 2019 al eerder Football Money uit voor Mint Records. Is te vergelijken met Pavement, The Kooks en Stephen Malkmus. Misschien op het eerste gehoor nogal rammelend en rommelig, en hoewel het is dan wel geen wereldschokkend album is, zijn sommige nummers best wel aardig om naar te luisteren. Maid Marian’s Toast, Highlights of 100, Cooler Returns, Domino, Guilty Party en de bovenstaande video van Waiting In Line zijn een paar van die voorbeelden. Aanstekelijk en geschikt voor elk willekeurig feestje.

Een geschiedenis van Geboortes die er hier wat mij betreft toe doen

1901

  • 10 juni: Frederick Loewe (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 4 augustus: Louis Armstrong (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)

BACK ON TOP

Concerts For The People Of Kampuchea 1979

De concerten voor dit goede doel werden vier dagen gehouden, van 26 december tot en met 29 december 1979, rondom kerstmis dus. Georganiseerd door UNICEF, Paul McCartney en promotor Harvey Goldsmith (Live Aid, The Prince’s Trust, Roger Waters The Wall in Berlin, The Freddy Mercury Tribute Concert) om geld in te zamelen voor de slachtoffers van de oorlog in Cambodja. De optredens vonden plaats in de Hammersmith Odeon in Londen. Bands en artiesten die op deze concerten optraden waren The Who, Pretenders, Elvis Costello & The Attractions, Rockpile, Robert Plant, Queen, Ian Dury & The Blockheads, The Specials, The Clash, Paul McCartney & Wings, en op de laatste dag de supergroep Rockestra, dat bestond uit een groot aantal muzikanten van bovengenoemde bands. Het zou het laatste optreden van Wings blijken te zijn, en het optreden van The Who was nadat drummer Keith Moon al in september 1978 overleden was. De geschiedenis van Rockestra gaat iets korter terug. Naar het Wings album Back to the Egg. Ook uit 1979, maar waarvan de opnames al een jaar eerder waren gemaakt in oktober 1978. Op dat studioalbum zijn op het nummer Rockestra Theme o.a. ook John Bonham, Hank Marvin, David Gilmour en Gary Brooker te horen. De concerten voor Kampuchea zijn zowel op LP, video en DVD uitgebracht en er is ook een film van uitgekomen. Promoter Harvey Goldsmith heeft ooit gezegd dat de Concerts For Kampuchea the greatest superstar jam for charity is geweest. Of dit inderdaad zo is moet denk ik maar in het midden gelaten worden.

De onderstaande bands en artiesten zijn in mijn 1760 lijst terug te vinden:

  • (35) Paul McCartney & Wings
  • (38) The Who
  • (56) The Clash
  • (132) Queen
  • (645) Elvis Costello and the Attractions
  • (655) The Pretenders
  • (766) Robert Plant
  • (917) The Specials
  • (918) Ian Dury & The Blockheads

AC/DC – Power Up (2020)

Eigenlijk moet je deze PWR/UP noemen. Het zeventiende studioalbum van de heren uit Australie. En ik moet zeggen het klinkt wel lekker. Precies zoals je verwacht zou kunnen hebben. Opgedragen aan Malcolm Young die in 2017 is overleden. Terug weer zijn zanger Brian Johnson, drummer Phil Rudd en bassist Cliff Williams, die de band voor, tijdens en na hun vorige tournee om verschillende redenen hadden (moeten) verlaten. Maar AC/DC bestaat nog steeds dus. Dankzij Agnus Young die de motor sinds de dood van zijn broer draaiende is blijven houden. Als je die bovenstaande video van deze mannen met die inmiddels doorleefde koppen zo bekijkt, besef je weer eens waar het allemaal om gaat. Leeftijd? Oude mannen? Malcolm Young is dood. Eddy van Halen is dood, George Kooymans is ernstig ziek. Maar For Those About to Rock We Salute You. Dus Power Up en Let There Be Rock. Geproduceerd door Brendon O’Brien (ALBUM TOP 1760 – Stone Temple Pilots, Wolfmother). Deze nieuwe van AC/DC is het perfecte album om 2020 voor mezelf mee af te sluiten. Back To Normal? Back in Black? Misschien wel. Power Up dus.

De Keuze van een Album van een bepaalde Band of Artiest

(4) The Band – Music From Big Pink

Music From Big Pink was het debuutalbum van The Band. En wat mij betreft mijn favoriete. Maar soms vind ik hun tweede album uit 1969 op z’n minst net zo goed. Want daar staan The Night They Drove Old Dixie Down, Across The Great Divide, Jemima Surrender, Look Out Cleveland, Rag Mama Rag, Up on Cripple Creek en nog een paar andere uitstekende nummers op. Wellicht dat mijn keuze voor Big Pink bepaald wordt door de drie Dylan nummers die er op staan (I Shall Be Released van Dylan zelf en Tears Of Rage van Dylan/Manuel en This Wheel’s On Fire van Dylan/Danko). Ik kan er ook niets aan doen. En de opnamelocaties (The Basement Tapes) en het hele verhaal erachter. Dat maakt Big Pink voor mij net iets bijzonderder. En natuurlijk door To Kingdom Come, In A Station, Caledonia Mission, The Weight, We Can Talk, Chest Fever en een hele mooie versie die ik ken van Long Black Veil. Om misverstanden te voorkomen alle albums van The Band zijn gewoon van uitzonderlijke muzikale kwaliteit. Maar ik heb niet alles van ze. Jericho uit 1993 heb ik niet. High On The Hog uit 1996 heb ik niet. En Jubilation uit 1998 heb ik ook niet. En van alle officiele livealbums (er zijn er negen) heb ik uiteraard dan wel The Last Waltz maar verder alleen Rock Of Ages. Waarom ik die bovenstaande drie studioalbums nooit gekocht heb komt denk ik omdat ik The Last Waltz altijd als afsluiting van hun carriere heb beschouwd. Ook al klopt dat natuurlijk niet. In de muziek van The Band zit een noodzaak. Deze muziek moest worden gecreeerd. Om maar wat te noemen. Stage Fright uit 1970 met The Shape I’m In, Time To Kill, The W.S. Walcott Medicine Show, Daniel And The Sacret Harp. Cahoots uit 1971 met Life Is A Carnival, When I Paint My Masterpiece, Where Do We Go From Here?, 4% Pantomime. Moondog Matinee uit 1973 met de mooie covers Ain’t Got No Home, Promised Land, Mystery Train, The Great Pretender, A Change Is Gonna Come. Northern Lights, Southern Cross uit 1975 met Forbidden Fruit, Ophelia, Acadian Driftwood, It makes No Difference. En Islands uit 1977 met The Saga Of Pepote Rouge en Christmas Must Be Tonight. En dan heb ik het nog niet eens over de muzikanten en de nummers van The Last Waltz gehad. Is gewoon het beste livealbum dat ooit is gemaakt (ben ik vaak van mening). Nou ja Rock of Ages is ook wel aardig.

Kacy & Clayton and Marlon Williams – Plastic Bouquet (2020)

In 2019 verscheen er van neef en nicht Kacy Anderson en Clayton Linthicum uit Canada nog Carrying On, geproduceerd door Wilco frontman Jeff Tweedy (ALBUM TOP 1760 – Joan Shelley, Richard Thompson). Met Plastic Bouquet doen ze het samen met singer-songschrijver en Nieuw-Zeelander Marlon Williams, wellicht bekend van zijn eigen soloalbums en ook als acteur van o.a. A Star Is Born met Lady Gaga. Plastic Bouquet is een prachtig album. Een combinatie van folk en country. Wat je hoort is oude muziek gemaakt door jonge mensen met oude zielen en met stemmen die prachtig samengaan. Die hartverscheurende verhalen vertellen en interessante observaties doen. Met nummers over verloren liefdes, verschoppelingen, zwervers, zonderlingen, verdriet, verval, vergankelijkheid en ouder worden. Over het dagelijkse leven dus met een snik en een traan gezongen. En zonder valse sentimenten. Je hoort het harde dagelijkse leven zoals het is, zonder een noot teveel. En alles behalve saai en vervelend. Met I Wonder Why, Plastic Bouqet, Arahura, Old-Fashioned Man, blijken er allemaal mooie verhalende teksten op dit album te staan. Een meer dan uitstekende prestatie. Uitgebracht door New West Records.

BACK ON TOP

Cordovas – Destiny Hotel (2020)

Als je Hotel California uitgeschopt wordt kan je altijd nog verkassen naar Destiny Hotel. Misschien dat je daar alsnog ook nog creatief van wordt. En in dit geval is dat aardig gelukt. De stem van zanger Joe Firstman, die een paar soloalbums op zijn naam heeft staan en met Destiny Hotel dit derde album van Cordovas uitgebracht heeft, lijkt ook sprekend op die van Joe Walsh. Verder doet de muziek veel denken aan The Band en Grateful Dead (eigenlijk nog meer dan het ook al goede album Nightcap At Witts’ End van Garcia Peoples van dit jaar). Misschien niet in alle nummers. Maar je kunt wel horen waar ze hun inspiratie vandaan hebben gehaald. Door het hele album heen hoor je instrumenten als piano, viool, mandoline en orgel, en dat geeft een genietbaar americana, countryrock en rootsrock geluid. De stemmen van de andere bandleden passen goed bij elkaar. Jammer alleen is dat Destiny Hotel zo kort duurt. Er hadden wat mij betreft nog wel een paar meer nummers op mogen staan. Zoals bijvoorbeeld I’ma Be Me, dat aan J.J. Cale doet denken. Dit is muziek waar ik vrolijk van wordt. Muziek van vroeger. Het hele album geeft me ook een beetje hetzelfde gevoel als toen ik voor het eerst Hollywood Town Hall van The Jayhawks hoorde. Ook zo’n voortreffelijk album. En de soms aardige overeenkomsten met de hierboven genoemde The Band dus. En dat is een groot compliment. Opgenomen in hun eigen Big Pink in de buurt van Nashville. Goede muziek blijft maar gemaakt worden. Je moet alleen geluk hebben dat je het toevallig te horen krijgt. Mooi is dat.

Uitgebrachte Singles van de 1760 Albums #25

  • (1635) Johnny Hallyday – La Terre Promise (Hey Lovely Lady, La Terre Promise)
  • (1636) Heroes Del Silencio – El Mar No Cesa (Mar Adentro, Flor Venenosa, Agosto, Fuente Esperanza)
  • (1637) La Oreja De Van Gogh – El Viaje De Copperpot (Cuidate, Paris, La Playa, Pop, Soledad, Mariposa, La Chica Del Gorro Azul, Tu Pelo, Los Amantes Del Circulo Polar)
  • (1638) Korpiklaani – Ukon Wacka (Ukon Wacka, Tequila)
  • (1639) Die Antwoord – Tension (Fok Julle Maaiers, I Fink U Freeky, Baby’s On Fire, Fatty Boom Boom)

De uitklaphoes van de LP #30

Transformer van Lou Reed

Vicious, you hit me with a flower, you do it every hour. Oh it’s such a perfect day, i’m glad i spend it with you. Holly came from Miami, FLA, hitchhiked her way across the USA. Satellite’s gone up to the skies, things like that drive me out of my mind. Just a New York conversation, gossip all the time. Goodnight ladies, ladies goodnight. Die teksten van Reed op Transformer wil ik altijd lezen. Om ze op de een of andere manier te begrijpen. Ook al zijn ze op die LP die ik heb niet afgedrukt. Niet noodzakelijk natuurlijk om dit album niet interessant te vinden. Zoals alles van Reed. The Velvet Underground is dan wel aan me voorbij gegaan (daarvan heb ik niets op LP en op CD heb ik alleen de vijfdelige verzamelbox Peel Slowly and See uit ’95 en The Velvet Underground & Nico). Van Lou Reed als soloartiest heb ik in mijn verzameling wel het een en ander. Zowel op LP als op CD. Berlin staat dan wel in mijn 1760 lijst. Maar Transformer komt er wel bij in de buurt. Deze LP komt uit in 1972, en was zijn tweede album in dat zelfde jaar. Nadat hij een paar maanden eerder Lou Reed had uitgebracht. Ook Ziggy Stardust van Bowie komt uit dat jaar. Want als je het over dit album hebt moet je het ook over Bowie hebben, en ook over Mick Ronson. Transformer is namelijk mede geproduceerd door Bowie en Mick Ronson. Ronson speelt op zowel Ziggy Stardust als op dit album gitaar, en Bowie doet achtergrondzang, keyboards en akoestisch gitaar op Wagon Wheel en Walk On The Wild Side. Verder zijn Herbie Flowers (AT1760 – Camel), John Halsey, Trevor Bolder (AT1760 – Bowie), Ronnie Ross (AT1760 – Julian Cope, Matt Bianco) en Klaus Voorman (AT1760 – John Lennon, George Harrison) op Transformer te horen. Uitgebracht door RCA/Islands Records. Opgenomen in Trident studios in Londen (ALBUM TOP 1760 – David Bowie, U.K., Brand X, Bill Brufford, Cerrone). De foto op de voorkant is gemaakt door Mick Rock die ook o.a, verantwoordelijk is voor iconische albumhoezen als Queen II, Sheer Heart Attack, Coney Island Baby en End of the Century). Meest bekende nummers van Reed zijn wel op dit album te vinden: Walk On The Wild Side, Perfect Day, Satellite of Love en Vicious. Maar toch vind ik Berlin als geheel een beter album.

Hawkwind Light Orchestra – Carnivorous (2020)

Carnivorous (een anagram voor coronavirus) van Hawkwind Light Orchestra is eigenlijk gewoon een nieuw album van Hawkwind. En ja dus, deze band bestaat nog steeds, maar dan onder de huidige naam en nog steeds bestaande uit het Hawkwind trio Magnus Martin, Richard Chatwick en Dave Brock. Het is een conceptalbum over de huidige pandamie. En oorspronkelijk bedoeld als een soloalbum van Dave Brock (dat dan weer wel), die dan ook de meeste mummers voor zijn rekening heeft genomen. Misschien alleen om de titel van het album zou je deze uitgave al als album van het jaar moeten uitroepen. En met nummers als Human Behaviour, Lockdown (Keep Calm) en The Virus, maakt dit argument hiervoor alleen maar sterker. Maar zo simpel is het natuurlijk niet. Is spacerock weer terug? Moeilijk om te zeggen. Maar als je dit album vergelijkt met Hawkwinds Doremi Fasol Latido en andere spacerock albums van Steve Hillage, Muse, Black Mountain en Spiritualized in mijn 1760 lijst, is het gewoon een heel goed album. En sterker nog wellicht, de muziek klinkt als een groots avontuur: het is rijk, afwisselend en creatief. Dyna-Mite, Whose Call Is It Anyway?, Attraction, Forgotten Memories, Square Peg Into A Round Hole en Higher Ground, zijn allemaal nummers die je bij je strot pakken. Als je dit album al zou moeten omschrijven, dan is het een spacerock concept album dat eeuwig zal terugblikken op de covid-19 ramp van vorig jaar, en waar we nu nog steeds inzitten. Een belangrijk album dus. De vergelijking met The Wall van Pink Floyd (ook door de lengte van het album: vijftien nummers, eenenzeventig minuten) komt wat mij betreft ook om de hoek kijken. We zitten niet langer opgesloten tussen de persoonlijke muren van Roger Waters, maar we zitten nu echt letterlijk met z’n allen opgesloten door Carnovorous. Muzikaal is dit echter geen ramp. Want met deze muziek kom je de tijd wel door.

BACK ON TOP

Garcia Peoples – Nightcap At Wits’ End (2020)

Uitgebracht op het Beyond Beyond Is Beyond label. Garcia Peoples bracht in 2020 hun derde album uit. Als opvolger van Cosmic Cash en Natural Facts, uit 2018 en 2019. Psychedelische prog rock uit New Jersey, opgericht door Danny Arakaki, zang, gitaar en mellotron, en Tom Malach, ook zang en gitaar. Soms doet het je aan Pink Floyd uit de jaren zestig denken en soms ook wat korter terug aan My Morning Jacket. De leden van Garcia Peoples die blijkbaar zelf fans van Greatful Dead zijn, laten op dit album mooie nummers horen, zoals One Of A Time, Crown Of Thought, A Reckoning (Genesis) en Shadow. Goede muziek en zo te horen (op al die You Tube filmpjes) een uitstekende jam band. Van Grateful Dead doet het een beetje aan het hele album Terrapin Station denken. Misschien hebben ze wel wat teveel geleend van bovenstaande voorbeelden, maar dat mag wat mij betreft de pret niet echt drukken. Ik persoonlijk ben wel gecharmeerd van dit album, dat wat mij betreft nog net een eigen geluid laat horen. Hopelijk is er een mooie toekomst voor deze band weggelegd. Ze verdienen het in ieder geval wel. Ook al is dit alweer hun derde album. Smaakt dus naar meer.

Een geschiedenis van Geboortes die er hier wat mij betreft toe doen

1900

  • 2 maart: Kurt Weill (Componist)
  • 13 juli: George Lewis (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 25 november Arthur Schwartz (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)

Charles Chalmers

Charles Romain Chalmers is een saxofonist, achtergrondzanger, songschrijver en producer. Maar Chalmers is voornamelijk bekend als een veelgevraagd sessiemuzikant. En dat al op een zeer jonge leeftijd. Op zijn negentiende tourde hij met Jerry Lee Lewis en werkte in die tijd ook met Charlie Rich. Kwam toen op een gegeven moment in contact met Bill Black, de voormalige bassist van Elvis Presley. En niet veel later met Willie Mitchell. Chalmers is met zijn saxofoon op het Willie Mitchell album Soul Serenade uit 1968 te horen, en ook op latere albums van Mitchell als arrangeur en achtergrondzanger. Samen met Sandra en Donna Rhodes is Chalmers te horen op het Al Green nummer Let’s Stay Together op het album I Can’t Stop, geproduceerd door Mitchell. Als Rhodes, Chalmers & Rhodes hebben deze drie op veel albums achtergrondzang gedaan. In 1967 kwam zijn eigen instrumentale album Sax & The Single Girl uit voor Chess Records, met vertolkingen van o.a. Satisfaction en A Whiter Shade Of Pale. In Muscle Shoals, Alabama, kwam hij in contact met Jerry Wexler en Tom Dowd. Daar speelde hij saxofoon voor Wilson Pickett. Ook kwam hij in contact met Rick Hall, een producer van Fame Recordings. Chalmers heeft verschillende jaren met Paul Anka in Ceasar’s Palace in Las Vegas opgetreden. Heeft in die periode in een studio in Vegas achtergrondzang ingezongen voor Frank Sinatra. Heeft in Criteria Studios in Miami werk gedaan voor o.a. Andy Gibb, The Bee Gees, John Mellencamp en K.C. and the Sunshine Band. Heeft ook gespeeld met Booker T. and the MG’s, Ann Peebles, Tony Joe White en Liza Minnelli. In 1989 bouwde Chalmers een studio in Branson. Chalmers heeft ook een aantal bekende nummers geschreven, zoals The Clown voor Conway Twitty, One Woman voor Isaac Hayes en It Hurts Me So Much voor Etta James. Als saxofonist is Chalmers ook te horen op Son Of A Preacher Man van Dusty Springfield. Maar misschien is het meest aansprekende voorbeeld van zijn werk dat hij ooit de Album of the Century Award heeft gewonnen met I Never Loved A Man The Way I Love You van Aretha Franklin, voor zijn saxofoon partijen. Charles Chambers is nog steeds eigenaar van Branson Recording & Music Productions, een studio in Branson, Missouri.

Charles Chalmers is op vier albums in mijn 1760 lijst te horen als tenor saxofonist of als achtergrondzanger.

  • (18) Aretha Franklin – I Never Loved A Man The Way I Love You (saxofoon)
  • (164) Wilson Pickett – The Exciting Wilson Pickett (saxofoon)
  • (215) Boz Scaggs – Boz Scaggs (saxofoon)
  • (1112) Al Green – I’m Still In Love With You (arrangeur, achtergrondzang)

De Keuze van een Album van een bepaalde Band of Artiest

(958) The Verve – Urban Hymns

Ik heb twee albums van The Verve. Urban Hymns, uit 1997, en A Northern Soul, uit 1995. Urban Hymns staat in mijn 1760 om Bittersweet Symphony. En nergens anders om. En er staan nog een paar nummers op die ik tenminste ook nog wel aardig vind, zoals Sonnet, The Drugs Don’t Work, Lucky Man en One Day (behalve One Day zijn die allemaal op single uitgebracht). Maar dat is het dan ook. A Northern Soul , vernoemd naar de Northers Soul beweging uit de jaren zeventig, vind ik eigenlijk helemaal niets. De meeste nummers lijken nogal op elkaar. Ze duren te lang. Zijn saai. Een paar uitzonderingen zijn On Your Own, So It Goes en Drive You Home. Maar Brainstorm Interlude vind ik gewoon irritant. Ik heb sowieso niet zo heel veel met The Verve. Andere britpop bands zoals Pulp, Blur, The La’s, Suede en zelfs Oasis vind ik dat die betere albums hebben gemaakt. Maar Bittersweet Symphony vind ik dan weer wel goed. Alleen om dat nummer staat Urban Hymns op plek 958 in mijn 1760 lijst.

BACK ON TOP

Uitgebrachte Singles van de 1760 Albums #24

  • (1640) Nightwish – Ocean Born (Sacrament Of Wilderness, Walking In The Air)
  • (1641) Anita Baker – Rapture (Sweet Love, Caught Up In The Rapture, Same Ole Love (365 Days A Year), No One In The World)
  • (1642) Carter The Unstoppable Sex Machine – 30 Something (Anytime Anyplace Anywhere, Bloodsport For All)
  • (1643) Primal Scream – Screamadelica (Loaded, Come Together, Higher Than The Sun, Don’t Fight It Feel It, Movin’ On Up, Damaged)
  • (1644) Against Me! – Transgender Dysphoria Blues (True Trans, Unconditional Love, Osama Bin Laden As The Crucified Christ)

De uitklaphoes van de LP #29

Wish You Were Here van Pink Floyd

Als ik ooit de tekst ” So, so you think you can tell Heaven from Hell, blue skies from pain. Can you tell a green field from a cold steel rail? A smile from a veil? Do you think you can tell? had kunnen schrijven. Dan was ik klaar met mijn leven geweest. Als ik er dan ook nog op die manier gitaar had bij kunnen spelen. Dan had ik nooit meer iets anders opgenomen. Maar ja, gelukkig heeft Pink Floyd dat niet gedaan, laten we maar zeggen. Toen ik dit nummer voor het eerst op een fatsoenlijke stereo installatie hoorde, ging er een nieuwe wereld voor me open. Het was een wonder. Een voorbeeld van stereo opname techniek. Zo moest een LP klinken. En niet anders. Pink Floyd was vooral vroeger voor mij groter dan welke symfonische rockband dan ook (zoals progressieve rock vroeger werd genoemd). Groter dan bijvoorbeeld Yes, Genesis, Camel, Jethro Tull, King Crimson of Supertramp. En Wish You Were Here vind ik nog niet eens het beste album van Floyd. Dat is The Dark Side Of The Moon. Daarna komt voor mij The Wall. En daarna denk ik de eerste twee albums The Piper At The Gates Of Dawn en A Saucerful Of Secrets. Wish You Were Here staat ergens in het midden, vind ik zelf. Het openingsnummer Shine On You Crazy Diamonds met die hele lange intro van gitaar en toetsen vind ik ronduit magisch, en als David Gilmour dan eindelijk begint te zingen “Remember when you were young, you shone like the sun” gebeurt er iets met je. Maar misschien moet je daar een Pink Floyd liefhebber voor zijn. Ik weet het niet. Shine On You Crazy Diamond. Ja, Syd Barrett. Wish You Were Here kwam uit in 1975. Als ik deze LP het beste album van Pink Floyd had gevonden, had ik het denk ik in een 1975 lijst boven A Night At The Opera van Queen gezet, maar onder Bob Dylan and the Dead, dat dan weer wel. Welcome my son, welcome to the machine. Where have you been. It’s alright we know where you’ve been.” Ik kan al die teksten van deze LP inmiddels wel dromen. Hoewel ze natuurlijk niet te begrijpen zijn. Wat moet je er achter zoeken? Waar gaan ze over? Neem nog een sigaar. Ik wilde dat je hier was. Blijf schijnen jij gekke diamand. Welkom bij de machine. Wie schrijft zoiets? “Pile on many more layers and i’ll be joining you there” of “And we’ll bask in the shadow of yesterday’s triumph, and sail on the steel breeze.” Dan moet je denk ik wel geniaal zijn. Natuurlijk moet je deze LP met je koptelefoon beluisteren. Wish You Were Here is een meesterwerk. Om het kort samen te vatten. Het is stereo ervaring met intrigerende teksten van Waters en geweldig gitaarwerk van Gilmour, en zeer doelmatig toetsenwerk van Richard Wright. En dan heb ik het nog niet eens over Nick Mason gehad. Laat staan over die albumhoes gemaakt door Hipgnosis. Of zelfs maar over Roy Harper, die op Have A Sigar de leadvocals doet.

Hen Ogledd – Free Humans (2020)

Free Humans is alweer het derde album van Hen Ogledd. Bestaande uit Richard Dawson, Rhodri Davies, Dawn Bothwell en Sally Pilkington. Het tweede album, na Mogic uit 2018, in deze bezetting. Op het eerste album, Bronze, uit 2018, was Pilkington nog niet te horen. Maar waren alle drie wel te bewonderen op Peasant, het album van Dawson uit 2017, in mijn 1760 lijst. Free Humans is een afwisselend album waar een paar echte pareltjes op staan, zoals Farewell, Crimson Star, Flickering Lights, Bwganod en Skinny Dippers. De muziek is soms mysterieus, melodieus, avontuurlijk en experimenteel, soms gezongen door Davies, soms door Dawson en soms door Pilkington. Je hoort eigenlijk van alles door elkaar: pop, rock, experimental, disco en folk. Het is zowel moderne muziek als dat het terug gaat naar de jaren zeventig en tachtig. Eigenlijk is het een album vol met tegenstellingen, waar genoeg evenwicht in zit om geinteresseerd naar te blijven luisteren. Zeer geslaagd dus. Soms hoor je Fairport Convention, soms Pet Shop Boys en soms Robert Wyatt (door de fascinerende falsetto stem van Dawson). Uitgebracht in september 2020 door Domino/Weird World.

Een geschiedenis van Geboortes die er hier wat mij betreft toe doen

1899

  • 29 april: Duke Ellington (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 10 mei: Fred Astair (Zanger, Danser, Acteur)

BACK ON TOP

The Record Plant, New York

The Record Plant heeft een rijke geschiedenis. Het had in feite drie studio’s op drie locaties. In New York, Los Angeles en Sauselito. De studio in Sauselito sloot in 2008. Alleen de studio in Los Angeles is nog steeds actief. Imagine van John Lennon, Born To Run van Springsteen, Remours van Fleetwood Mac, Fear Of Music van Talking Heads, Rust Never Sleeps van Neil Young, of bijvoorbeeld Lodger van David Bowie, zijn allemaal in een van deze drie locaties of alleen gemixed of in het geheel opgenomen. Geopend op 13 maart 1968 op 321 West 44th Street, in New York City, door Gary Kellgren, een geluidstechnicus, en Chris Stone, zijn zakelijk partner. De locatie in New York City was een van de eerste studios die de artiest een thuisgevoel kon geven waar men zich volkomen op het gemak kon voelen, en een soort van huiskamer creerde. Andere studio’s in die tijd waren toen nog nogal klinisch met alleen maar witte muren, fluoriserende lichten en hard houten vloeren. The Record Plant had een 12-track studio. In feite begon in New York alles met producer Tom Wilson (ALBUM TOP 1760 – The Velvet Underground, The Mothers Of Invention, The Blues Project, Sun Ra) die manager Chas Chandler wist te overtuigen om Jimi Hendrix naar The Record Plant te halen. Dit zouden opnames worden voor Electric Ladyland. Niet veel later nam Soft Machine het album The Soft Machine daar op. Om geld binnen te halen verkochten Kellgren en Stone de studio een jaar later alweer aan TeleVision Commmunications om een andere locatie in Los Angeles te kunnen beginnen, en weer later in Sauselito. In 1972 kocht Warner Communications de studio weer van TVC. Vervolgens werden al snel daarna opnames gemixed van Woodstock. In 1970, was een van de opnameruimtes geschikt gemaakt voor quadraphonic (Q Sound). En in ’71 werd een mobiele unit gebruikt om opnames te maken voor Concert for Bangladesh in Madison Square Garden. In 1978 werd deze mobiele unit o.a. gebruikt voor het eerste live concert van MTV, het No Nukes festival, voor Let’s Spend the Night Together van The Stones en Queen Rock Montreal. John Lennon was in The Record Plant in New York bezig met opnames van Walking on Thin Ice op de dag dat hij op straat werd neergeschoten. In 1987 werd The Record Plant in New York verkocht aan George Martin. Niet snel daarna sloot de Plant in The Big Apple zijn deuren voorgoed. In Los Angeles is onderandere Trans Europe Express van Kraftwerk gedeeltelijk opgenomen, The Works van Queen, en in Sausalito (dat al snel een van de beste vier studio’s in de San Francisco Bay Area zou worden) Songs In The Key Of Life van Stevie Wonder, Beautiful Vision van Van Morrison, Rumours van Fleetwood Mac en Thoroughfare Gap van Stephen Stills.

De onderstaande albums zijn enkel en alleen in het geheel in New York City opgenomen:

  • (59) Soft Machine – The Soft Machine
  • (653) Don McLean – American Pie
  • (660) Aerosmith – Toys In The Attic
  • (723) Cyndi Lauper – She’s So Unusual
  • (833) New York Dolls – New York Dolls

De Keuze van een Album van een bepaalde Band of Artiest

(842) Rollins Band – Weight

Ik heb twee albums van Rollins Band die voor mijn gevoel niet veel van elkaar verschillen. Heb daarom maar voor Weight gekozen. Daar staan iets betere nummers op zoals Disconnect, Fool, Icon Liar en Civilized. Weight heb ik een keer gekocht nadat ik ze een keer op televisie op Pinkpop heb gezien. En daar speelden ze toen nummers van dit album. Dus daar heb ik dan iets mee. Ik vond die Henry Rollins toen wel een cool dude. Heb ik ook met Dave Grohl van Foo Fighters. Maar goed, ik dwaal af. Weight is een lekker agressief album, misschien nog wel meer dan het Damaged album van Black Flag, waar Rollins in zat voordat hij met Rollins Band begon, en die ik op plek 1385 in mijn 1760 lijst heb staan. En Weight is ook veel beter geproduceerd. Come In And Burn, heb ik nog wel een keer gekocht, maar kon me niet echt meer boeien. Maar vind ik wel beter dan dat Black Flag album. Maar ik heb nooit echt de moeite gedaan om daar op video’s naar te gaan kijken. En meer is het eigenlijk niet. Je koopt iets, daarna nog een keer, en dat is het dan ook. Maar Weight vind ik dan weer wel heel goed. Dat zeer beslist.

Uitgebrachte Singles van de 1760 Albums #23

  • (1645) Kool & The Gang – Celebrate! (Celebration, Take It To The Top, Jones vs. Jones)
  • (1646) The Jackson 5 – Third Album (I’ll Be There, Mama’s Pearl)
  • (1647) Cerrone – Cerrone 3: Supernature (Supernature, Give Me Love)
  • (1648) The Jacksons – Triumph (Lovely One, This Place Hotel, Can You Feel It, Walk Right Now)
  • (1649) The Delfonics – The Delfonics (Funny Feeling, Didn’t I (Blow Your Mind This Time), Over And Over, Trying To Make A Fool Of Me)

De uitklaphoes van de LP #28

Heroes van David Bowie

Wat ik zelf altijd als mijn favoriete nummers van deze LP uit 1977 heb beschouwd, zijn Beauty And the Beast, V-2 Schneider (opgedragen aan Florian Schneider van Kraftwerk), Sons of the Silent Age, Sense Of Doubt, Moss Garden, Neukoln, The Secret Life Of Arabia en Blackout (zo’n beetje eigenlijk de hele LP). En misschien niet eens zozeer “Heroes”. Hoewel dat misschien wel een van zijn meest bekende nummers is. Maar “Heroes” is natuurlijk wel een heel emotioneel nummer. Het is gewoon te goed, om het zo maar uit te drukken. De tekst is onmiskenbaar universeel. Het bevechten van onrecht en windmolens. Dat gaat over idealen en gebroken dromen, over verwijten, verwachtingen en verlies. “Ik zal koning zijn, en jij koningin. Ja, we kunnen ze verslaan. Al heeft het geen zin en is het maar voor een dag. Ja, we kunnen helden zijn.” Ik krijg altijd rillingen als ik intensief naar dit nummer luister. Bowie speelt op een aantal nummers ook verdienstelijk saxofoon, vooral op Neukoln is hij op dreef. Van de drie Berlijn albums is deze niet eens zijn beste. Low en Lodger zijn misschien wel beter, als je het mij vraagt. Bij de muziek op deze LP zul je je nooit thuis voelen, maar toch ga je er steeds weer naar terug. Omdat het veilig is. Er is geen andere plek op de wereld. De muziek is internationaal. Elke plek is eigenlijk beter, maar de muziek van “Heroes” geeft je de ruimte om weer adem te halen. Geproduceerd door Bowie en Tony Visconti. En natuurlijk met Carlos Alomar (te horen op elf Bowie albums), Dennis Davis (op tien albums), George Murray (op acht Bowie albums), Brian Eno en Robert Fripp. Opgenomen bij Hansa in Berlijn. En uitgebracht door RCA.

BACK ON TOP

Afel Bocoum – Afel (2020)

Als ik de laatste jaren iets geleerd heb, dan is het wel om van Afrikaanse muziek te houden. Afrikaanse muziek uit Mali, Nigeria, Zuid-Afrika, Congo en Senegal. Het is muziek dat net zo’n rijke geschiedenis heeft als bijvoorbeeld rock, pop, blues, jazz, soul en country uit voornamelijk de Verenigde Staten. Afel Bocoum maakt op Afel prachtige muziek. Het swingt echt de pan uit. Ik kan hier uren naar luisteren zonder dat het gaat vervelen. En hoewel alles gezongen is in het Frans, Sonrai, Tamasheq en het Fulfulde, en ik er dus niets van versta, vind ik deze muziek net zo wezenlijk als de beste blues uit de jaren vijftig en zestig. En muziek van The Niger Delta is net zo verschillend als dat je verschillende soorten blues hebt. Je kunt de Mississippi rivier rustig vergelijken met The Niger, een van de grootste rivieren van Afrika. En delta blues dus met deze mali blues. Het bedwelmt je en het is betoverend. Ik kan niet anders zeggen. Er doen nogal wat bekende mensen mee aan dit album. Tony Allen, Vin Gordon van The Skatalites, Joan Wasser (As A Police Woman), Mamadou Kelly (net als Bocoum zelf met een Ali Farka Toure verleden) en Garba Toure (Songhoy Blues). Geproduceerd door Damon Albarn, Nick Gold (ALBUM TOP 1760 – Ruben Gonzales, Fatoumata Diawara) en Paul Chandler. Uitgebracht door het World Circuit label (ALBUM TOP 1760 – o.a. Oumou Sangare, Mbongwana Star, Buena Vista Social Club).

Een geschiedenis van Geboortes die er hier wat mij betreft toe doen

1898

  • 26 september: George Gershwin (Componist)
  • 18 oktober: Lotte Lenya (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 24 december: Baby Dodds (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)

Andy Wallace

Andy Wallace, geboren in New York, is een producer en engineer. Verhuisde in 1974 naar Los Angeles waar hij zijn eigen studio opende. Dit was geen succes en verhuisde toen weer terug naar New York. Heeft toen wat re-mixes gemaakt voor nummers van Springsteen en Prince, en in de jaren tachtig albums geproduceerd van bijvoorbeeld Slayer en Sepultura. Zijn meest bekende album is waarschijnlijk Grace van Jeff Buckley en het nummer Walk This Way van Run-DMC en Aerosmith. In 1999 heeft hij een Grammy gewonnen voor Best Engineered Album voor The Globe Sessions van Sheryl Crow. Hij is betrokken geweest bij veel albums of als producer, of als mixer of als engineer. Er zijn op z’n minst tachtig miljoen albums verkocht waaraan hij heeft gewerkt. Bekende albums die hij samen met anderen heeft geproduceerd zijn bijvoorbeeld Electric van The Cult, Test For Echo van Rush, There is Nothing Left To Lose van Foo Fighters, Just Enough Education To Perform van Stereophonics, en albums van onderandere Patti Smith, Paul McCartney, Kaiser Chiefs, Guns N’ Roses en Dream Theater. Een aantal albums staan in mijn 1760 lijst waar hij ook mede betrokken bij is geweest. Bij die van Nirvana, Kashmir, Stereophonics, Rage Against The Machine, Slayer, Coheed and Cambria, en nog een aantal meer. Maar daar was hij niet eindverantwoordelijk voor. Dat was of met iemand anders, of alleen als engineer, of als mixer. En soms maar een enkel nummer, en vaak ook als co producer samen met bandleden van de desbetreffende bands.

Albums in mijn 1760 lijst waar hij in z’n eentje als producer verantwoordelijk voor was:

  • (144) Jeff Buckley – Grace
  • (493) Blind Melon – Soup
  • (1005) Skunk Anansi – Post Orgasmic Chill

BACK ON TOP