Concert Films

De onderstaande lijst is een persoonlijke rangschikking van de meest interessante concert films die er wat mij betreft in het verleden zijn uitgekomen. Deze maken deel uit van een lijst met alle muziekfilms die ik heb gemaakt.

(1) Jimi Hendrix: Blue Wild Angel – Live At The Isle Of Wight

Jimi Hendrix’ optreden samen met Mitch Mitchell op drums en Billy Cox op bas voor zeshonderdduizend mensen op het Isle of Wight Festival in augustus 1970, was een jaar na zijn optreden op Woodstock. Het was zijn eerste Britse optreden in achttien maanden, en tevens de laatste keer dat hij in Engeland op een podium te bewonderen was. De gitarist overleed nog geen drie weken later. Isle Of Wight 1970, op welke editie o.a. ook Rory GallagherThe DoorsThe WhoMiles DavisJoan BaezJoni Mitchell en Jethro Tull waren te zien, werd professioneel gefilmd door de bekroonde filmregisseur Murray Lerner (Festival, Magic Journeys, From Mao to Mozart: Isaac Stern in China). Vanwege financiele problemen werden er pas na zevenentwintig jaar beelden vrijgegeven van dit festival, en verscheen het toen in 1995 als de film Message to Love: The Isle of Wight Festival, die toen in premiere ging op een filmfestival in San Jose en in 1997 werd uitgebracht. Blue Wild Angel geeft een indrukwekkend beeld van Hendrix’ gitaarspel. Vaak wordt ingezoemd op hem zelf, en ook op drummer Mitchell trouwens (er stonden maar liefst zes camera’s op hem gericht) op zijn handen en op zijn gitaar. Hij bleek alles te kunnen tijdens het spelen, achteloos en gemakkelijk. Zeer indrukwekkend. Door het zien van deze film blijkt maar weer eens des te meer dat niemand met hem te vergelijken was. De film geeft ook een mooi inkijkje in de organisatie van het festival, zijn er interviews te zien met Mitchell en Cox, en is er aan het einde van de film een lang interview te zien met Lerner zelf en met andere betrokkenen van het evenement, zoals met promotors, managers en met bezoekers. Blue Wild Angel is een uniek document.

*****

(2) The Last Waltz

The Last Waltz is een Amerikaanse concert film uit 1978 onder regie van Martin Scorsese, die het afscheidsconcert van The Band vastlegde op 25 november 1976 in The Winterland Ballroom in San Francisco. Voor het concert waren meer dan twaalf gasten uitgenodigd, onder wie Ronnie Hawkins en Bob Dylan. Het concert werd in 1977 door Sony uitgebracht als het driedubbele live album The Last Waltz. Onder die titel verscheen in 1978 uiteindelijk dus ook deze gelijknamige film van Scorsese. Achteraf waren niet alle leden van The Band gelukkig met de film, omdat de focus op gitarist Robbie Robertson lag, terwijl de groep bestond uit vijf gelijkwaardige leden zonder frontman. Vooral pianist en zanger Richard Manuel kwam nauwelijks in beeld. Maar overeind blijft dat The Last Waltz een prachtig document is. Een van de beste concert films die er gemaakt zijn.

*****

(3) The 30th Anniversary Concert Celebration

Op 16 oktober 1992 verzamelde een indrukwekkende groep artiesten zich in Madison Square Garden in New York City om de muziek van Bob Dylan te vieren, net voordat Dylan zelf op het punt stond het album World Gone Wrong uit te brengen. De vier uur durende show voor een uitverkocht publiek van meer dan achttienduizend fans werd over de hele wereld uitgezonden, en bevatte een cast van muzikale ‘vrienden’ die vaak verrassende Dylan nummers speelden. Lou ReedEddie Vedder, John Cougar Mellencamp, Kris KristoffersonThe Clancy BrothersJohnny WinterRichie HavensGeorge Harrison, Johnny CashJune Carter CashTom Petty and the Heartbreakers, Sinead O’Connor (die overigens door het publiek werd uitgefloten en zichzelf met haar aanstellerige gedrag compleet belachelijk maakte) Willie NelsonNeil YoungThe BandEric Clapton en nog een aantal meer, lieten met fraaie uitvoeringen van Like A Rolling StoneLeopard-Skin Pill-Box HatMy Back PagesAbsolutely Sweet MarieMr. Tambourine ManWhen The Ship Comes InWhen I Paint My Masterpiece, een mooi eerbetoon horen. De huisband van de show waren de overlevende leden van Booker T. & the M.G.’s: Booker T. Jones op orgel, Donald ‘Duck’ Dunn op bas en Steve Cropper op gitaar. Drummers Anton Fig en Jim Keltner vielen in voor wijlen Al Jackson. Eerste lead gitarist in Dylan’s Never Ending Tour, George Edward Smith, diende als de bandleider voor de hele avond. Hij speelde als sideman op mandoline en gitaar voor de verschillende artiesten. Achtergrondzangers waren onderandere Sheryl Crow en Sue Medley. Aan het einde van de avond verscheen Dylan zelf op het podium. Van het concert is ook een 2CD verschenen in 1993.

*****

(4) The Song Remains the Same

The Song Remains the Same is een Amerikaanse concertfilm uit 1976 van en onder regie van Jimmy Page. De opnames vonden plaats in de zomer van 1973, tijdens drie avonden in Madison Square Garden in New York City, met extra beelden opgenomen in Shepperton Studios. De film ging drie jaar later in première op 20 oktober 1976 in Cinema I in New York, op 21 oktober 1976 in Fox Wilshire in Beverly Hills, en twee weken later in Warner West End Cinema in Londen. Het werd vergezeld door een soundtrackalbum met dezelfde naam. De DVD van de film werd uitgebracht op 31 december 1999. De film presteerde goed in de bioscopen, maar werd negatief beoordeeld door critici vanwege de vermeende amateuristische productie en de zelfgenoegzame inhoud van de film, met name door de fantasiebeelden in de film (de manager verkleed als een maffialid, Jones rijdend op een paard, Plant op een boot en in de weer met een zwaard, Page met het beklimmen van rotsen en Bonham rijdend in een raceauto en op een motor). Onder fans heeft de film echter zijn populariteit behouden. Tot de release van de DVD, Led Zeppelin DVD, in 2003, was The Song Remains the Same het enige officiele live visuele document dat toegankelijk was voor de fans van de band. Het werd een cultfavoriet in filmhuizen, en de daaropvolgende release op video en vervolgens de DVD, heeft gezorgd voor een groeiende schare fans. Sommige leden van de band beschouwen de optredens gefilmd in Madison Square Garden als slechts gemiddeld voor die tijd, maar toch representatief voor het over het algemeen hoge niveau van de live-optredens van de band in dit tijdperk. Niettemin blijft The Song Remains the Same een mooi muziekdocument. En wie zich afvraagt waarom Jimmy Page vooral vroeger een rockgod was moet naar deze film kijken. Hij was echt geweldig.

*****

(5) Aloha From Hawaii Via Satellite

Aloha From Hawaii Via Satellite is een concert van Elvis Presley dat plaatsvond in het Honolulu International Center op 14 januari 1973, dat live via satelliet werd uitgezonden om 12.30 uur lokale tijd in Hong Kong, Japan, Zuid-Korea, Zuid-Vietnam, de Filippijnen en Australie. De show werd met vertraging gepresenteerd in Europa. In de Verenigde Staten, om een conflict met de Super Bowl van dat jaar en zijn eigen Elvis On Tour film, dat op dat moment nog in de bioscopen draaide te voorkomen, koos NBC ervoor om de negentig minuten durende televisiespecial van het concert pas op 4 april uit te zenden. Presley zong tweeentwintig nummers tijdens het concert. Hij maakte zijn gebruikelijke entree met het thema Also Sprach Zarathustra uit 2001: A Space Odyssey. De set bevatte klassiekers uit Presley’s eigen repertoire, waaronder Blue Suede ShoesHound Dog en Love Me, maar ook ballads als You Gave Me A MountainMy WayI Can’t Stop Loving YouWhat Now My LoveI’ll Remember You en An American Trilogy. Hij sloot het concert af met Can’t Help Falling in Love. Aan het begin van dat laatste nummer werd Presley door zijn assistent, Charlie Hodge, bedekt met een korte cape. Toen hij klaar was, liet hij de cape zien door hem te openen en met zijn handen op te tillen terwijl hij knielde. Hij gooide de cape in de eerste rijen en gaf het publiek toen het Shaka-teken en ontving een gouden kroon van fans toen hij wegliep. De televisiespecial die in de Verenigde Staten werd gepresenteerd, werd NBC’s best beoordeelde programma van dat jaar. Het soundtrackalbum van het concert werd Presley’s laatste nummer 1 notering in de Billboard albumlijst.

*****

(6) Rush: R40 Live

R40 Live is zowel de naam van het laatste livealbum, uitgebracht in november 2015, de naam van de laatste tour (van 8 mei tot en met 1 augustus 2015 in 34 steden), als van deze DVD van Rush. De optredens op deze schijf werden gefilmd op 17 en 19 juni 2015 in het Air Canada Centre, Toronto, Canada, de enige stad waar ze twee keer zouden optreden dat jaar.  Deze video-dvd/Blu-ray versie van die optredens bevat alleen de eerste drie van de zeven bonustracks die ook op de CD staat, welke het laatste officiele livealbum met drummer Neil Peart was voordat hij in 2018 stopte met touren vanwege gezondheidsproblemen en in 2020 overleed. Op deze DVD worden ook een aantal grappige tekenfilms vertoond, zijn Geddy Lee, Alex Lifeson en Neil Peart in een aantal humoristische, inclussief bloopers, sketches te zien, treedt violist Bob Mink op in het nummer Losing It (van Signals), zijn Jason Segel (How I Met Your Mother, Forgetting Sarah Marshall) en Paul Rudd (Dinner for Schmucks, The Cider House Rules) te zien als grote Rush fans die inbreken in de dressing room van de bandleden, is Jerry Stiller (Seinfeld) te zien en worden er ook een paar beelden van Southpark vertoond natuurlijk, in welke serie Rush door de jaren heen een aantal keren dolkomisch werd geparodieerd. Erg komisch allemaal. De volgorde van alle nummers wordt bepaald waarop ze op de albums werden uitgebracht, (van elk album een nummer) als een reis terug in de tijd van veertig jaar. Beginnend met The Anarchist (Clockwork Angels uit 2012) tot en met WorkingMan/What You’re Doing (Rush uit 1974). Andere krakers als Headlong FlightFar CryAnimateRoll The BonesDistant Early Warning, Subdivisions, XYZ, Tom Sawyer, Red BarchettaNatural ScienceJacob’s LadderCygnus X-1 Book IICygnus X-1 Book ICloser To The HeartXanadu2112The Spirit Of RadioLakeside Park en Anthem geven een mooi beeld van de geschiedenis van deze band. R40 is een visueel spekakel vol met grappige momenten van een trio die alle nummers live perfect konden uitvoeren.

*****

(7) Jeff Lynn’s ELO – Wembley Or Bust

Wembley Or Bust is een concertfilm (waarvan ook een livealbum is verschenen) van Jeff Lynne’s ELO. Het werd opgenomen tijdens The Alone In The Universe Tour in het Wembley Stadion op 24 juni 2017. Nadat Jeff Lynne besloten had om ELO te hervormen en hij een enkel concert in Hyde Park in Londen in 2014 voor een publiek van vijftigduizend mensen had gegeven, besloot hij om nog een ELO album te produceren. Dit album, Alone In The Universe werd uitgebracht in november 2015. Wat volgde was een Alone In The Universe Tour om de plaat te promoten. Alle nummers die tijdens het concert werden gespeeld op zowel het album als de film zijn allemaal oude ELO hits, met uitzondering van When I Was A Boy van het laatste album en Handle With Care van Traveling Wilburys, waarvan Lynne eerder lid is geweest. Voor wie is opgegroeid met ELO in de jaren zeventig is dit een perfect concert. Met alle grote hits zoals Standing In The RainEvil WomanLivin’ ThingXanaduCan’t Get It Out Of My Head10538 OvertureTwilightWild West HeroSweet Talkin’ WomanTurn To StoneDon’t BringMe Down en de twee afsluitende nummers Mr. Blue Sky en Roll Over Beethoven. Met af en toe een begeleidend praatje van Mr. Lynn zelf is deze registratie een mooie reis terug in de tijd.

*****

(8) American Utopia

American Utopia is een Amerikaanse concertfilm uit 2020, geregisseerd en geproduceerd door Spike Lee, naar een scenario van David Byrne. De film is een live weergave, gefilmd op drie dagen, van een Broadway uitvoering van de show, die het gelijknamige album van de voormalige frontman van de Talking Heads uit 2018 ondersteunde. De film bevat selecties van dat album, evenals nummers uit de hele carriere van Byrne, zoals Don’t Worry About The GovernmentI ZimbraOnce In A LifetimeBorn Under Punches (The Heat Goes On)Burning Down The House en Road To Nowhere. Byrne trad op naast elf muzikanten, waaronder de Braziliaanse percussionist Mauro Refosco (Forro in the Dark, Atoms for Peace) die allemaal draadloze of draagbare apparatuur gebruikten. De inmiddels frequente medewerker van Byrne, Annie-B Parson (o.a. Here Lies Love uit 2013 en Ride, Rise, Roar uit 20o9), diende als choreograaf. De film had zijn wereldpremiere op het Toronto International Film Festival op 10 september 2020. Het is een ontroerend mooie, en op z’n minst net zo’n goede concertfilm als Stop Making Sense uit 1984.

*****