Derde Blog Pagina (01-01-2022 &#8211; 31-12-2022)

The Comet Is Coming – Hyper-Dimensional Expansion Beam (2022)

Dit is het derde album van dit uit Londen afkomstige trio. Dat bestaat uit Danaloque (toetsen, programmering, percussie), Betamax (drums, percussie, synthesizer) en King Shabaka (saxofoons). Eerder verschenen al Channel The Spirits in 2016 en Trust In The Lifeforce Of The Deep Mystery in 2019. De bandnaam komt van een BBC programma met dezelfde naam. De muziek is een samensmelting van nu jazz, funk, psychedelische-, elektronische- en space rock. Het album is volledig instrumentaal en is sterk geinspireerd door de mythologische thema’s van Sun Ra (zon, piramides, Egypte, ruimte en tijd). King Shabaka, de saxofonist, is bijvoorbeeld vernoemd naar een Egyptische Farao. Ik kan me zo voorstellen dat de ruimte niet geluidloos is, maar gevuld is met de klanken van dit trio, en dan vooral door de klanken van de saxofonist. Dit album is vooral kosmische avantgardische psychedelische jazz, het is een muzikaal avontuur van nieuw verlegde grenzen. Als je van deze space cake niet in de ruimte gaat spacen dan lukt het met niets. Een betere saxofoon plaat (die ik zelf heb gekocht) is er sinds 2019 niet verschenen. Uitgebracht door het jazz label Impuls! (AT 1760 – o.a. The Gil Evans Orchestra, Archie Shepp, John Coltrane, Duke Ellington & John Coltrane en Duke Ellington & Coleman Hawkins). En ook van Impuls! die ik heb gekocht: Brandee Younger – Somewhere Different, 2021. Ogenomen in Peter Gabriel’s Real World Studio.

House of Blues, Atlanta

Deze House of Blues locatie, op 152 Luckie Street Northwerst in Atlanta, heeft maar bestaan van 1996 tot en met 1997, met een kleine uitloop naar 1998. Het was na die van New Orleans, Boston, Sunset Strip Hollywood, en met in hetzelfde jaar in Chicago, de vierde House of Blues die werd geopend. De locatie in die van Atlanta was van 1911 tot en met 1994 een kerk, de Babtist Tabernacle. Het gebouw werd ontworpen, samen met de drie andere gebouwen op dezelfde locatie – waaronder een slaapzaal voor verpleegkundigen en een ziekenhuisgebouw, door de bekende Chattanooga-architect Reuben Harrison Hunt. Geen van deze andere gebouwen is tot op de dag van vandaag bewaard gebleven. Ten minste twee verschillende teams hebben geprobeerd het gebouw te ontwikkelen als een locatie voor de Olympische Spelen, met weinig succes. Naarmate de gebeurtenis naderde, zag het er een tijd naar uit dat er geen deal zou komen. Toen, in april 1996, bezocht Isaac Tigrett (oprichter van House of Blues en Hardrock Cafe) Atlanta met andere investeerders en sloot een deal om een House of Blues in het gebouw te openen nog voordat de Olympische Spelen in de stad zou beginnen. Daarvoor was Atlanta geen geplande uitbreidingslocatie voor House of Blues. Tigrett gaf zijn partner Lance Sterling groen licht voor het project met slechts vijfenveertig dagen beschikbaar, zelfs nadat Sterling hem had verteld dat zelfs zestig dagen te kort was. Ondanks deze korte doorlooptijd was de locatie klaar toen de Olympische Spelen in juli 1996 werden geopend. De eerste act die optrad (op 19 en 20 juli) was The Blues Brothers (met Dan Aykroyd, James Belushi en John Goodman) samen met artiesten als James Cotton, Luther ‘Guitar Jr.’ Johnson, Booker T. & the M.G.’s, Eddie Floyd, Tommy ‘Pipes’ McDonald, Billy Boy Arnold en Paul Shaffer. Andere bekende artiesten tijdens de Olympische run waren James Brown, Johnny Cash, Al Green en Jerry Lee Lewis. En weer andere bekende acts die na de OS verschenen waren Burning Spear, Johnny Clegg en Juluka, Third World, Tito Puente and His Latin Jazz All-Stars en Celia Cruz. Aan het einde van de Olympische Spelen gaf Bob Dylan twee shows op 3 en 4 augustus. Maatschappelijke leiders in Atlanta hadden hoge verwachtingen dat House of Blues zou doorgaan als een permanente attractie in het centrum, vooral toen de huurovereenkomst werd verlengd tot januari 1997. Maar meteen nadat de Olympische Spelen waren afgelopen, kwam het bericht dat het zou sluiten. Er werden pogingen ondernomen om Tigrett ervan te overtuigen in Atlanta door te gaan, maar het lokale investeringsgeld waar hij op aandrong (vier miljoen dollar) kon niet worden gevonden. Op 11 maart 1998 kondigde Lance Sterling aan dat hij een dertigjarige huurovereenkomst was aangegaan en twee miljoen dollar van zijn eigen geld investeerde om het gebouw te ontwikkelen. De locatie werd in deze tijd omgedoopt tot Tabernacle, liefkozend ‘The Tabby’ genoemd. De heropening was gepland voor 28 maart, op dezelfde dag dat Centennial Olympic Park aan de overkant van de straat zou heropenen. The Tabernacle fungeerde bijna twee jaar als een succesvolle concertzaal onder leiding van het management van Sterling.

Bands en artiesten in mijn 1760 lijst die in deze periode op deze locatie van House of Blues hebben opgetreden:

(3) Bob Dylan (1996)
(73) Little Richard (1996)
(75) Johnny Cash (1996)
(83) Jerry Lee Lewis (1996)
(166) James Brown (1996)
(223) Burning Spear (1996)
(232) Booker T and the MG’s (1996)
(352) Deep Purple (1997)
(532) Lynyrd Skynyrd (1998)
(544) Eddie Floyd (1996)
(667) Blues Brothers (1996)
(811) Hall & Oates (1997)
(928) Jeff Healey (1996)
(1112) Al Green (1996)
(1171) Swans (1997)
(1517) The Refreshments (1996)
(1534) The Maverics (1996)

SONGTITELS MET EEN THEMA

NAMEN

Romeo And Juliet’s Tomb (Sergei Prokofiev)
Carolay (Crazy Horse)
Crow Jane Lady (Crazy Horse)
Hey Miss Cane (Devendra Banhart)

NUMMERS

Sixteen (Buzzcocks)
Twenty Flight Rock (Cliff Richard)

RELIGIE

Knockin’ On Heaven’s Door (Denny Freeman) (Dylan Cover)
To Zion (Lauryn Hill)

VOEDSEL

Jambalaya (Gerry & The Pacemakers)
Ice Cream (Sarah McLachlan)

DATUM EN TIJD

6:00 (Dream Theater)

Hallo Venray – Coffee And Cake (2022)

Hallo Venray heeft dit jaar weer een nieuw album uitgebracht. Het dertiende. De laatste dateert alweer uit 2017 met Where Is The Funky Party. En toen al vierde de band hun 30 jarig bestaan. Het is het eerste Hallo Venray album dat ik heb gekocht (ja ik schaam me, want ze horen wat mij betreft toch echt thuis in het rijtje met Betty Serveert, Racoon, Johan en Ceasar). Maar goed! Henk Koorn, Henk Jonkers en Peter Konings bezorgen met al deze nummers een ware glimlach op je mond, want het zijn allemaal frisse en fruitige liedjes. Van het openingsnummer Jazz tot en met het laatste nummer Lucky. Maar de mooisten, Trust en At Night, doen me aan Marianne Faithful denken. Net als die Lou Reed achtige nummers Ready, Mailbox (met Lucky Fonz III in een gastrol) en You Can’t Come In. Echt aanstekelijk. Coffee And Cake is een prettig popalbum. Het beluisteren meer dan waard. Uitgebracht door Excelsior (AT 1760 – o.a. Johan, Moss, zZz, Anne Soldaat, Spinvis, Alamo Race Track, Tim Knol). En ook van Excelsior: Meindert Talma – Minna, 2021.

Afbeeldingen van Artiesten

GA-20 – Crackdown (2022)

GA-20 is een Amerikaanse bluesband uit Boston, Massachusetts. De band, een trio, is vernoemd naar de gitaarversterker die Gibson van 1950 tot 1961 produceerde. GA-20 speelt voornamelijk Chicago blues. Op Crackdown, het derde album inmiddels sinds 2019, opgenomen met behulp van vintage opnametechnieken, vintage gitaren en vintage versterkers, wordt geen bas gespeeld (het trio bestaat uit twee gitaristen en een drummer), maar zijn er veel fuzz, vibrato en tremelo gitaren op te horen. Het resultaat is een vet zweterig ondergronds spookachtig moeras geluid, met negen eigen nummers en de cover Just Because van Lloyd Price. Deze jongens hebben smaak! Zeer cool allemaal. Uitgebracht op Karma Chief Records dat onderdeel is van Coleman Records (Monophonics – It’s Only Us, 2020).

De keuze van een album van een bepaalde Band of Artiest

(529) AC/DC – Let There Be Rock

De eerste keer dat ik iets hoorde van AC/DC was ergens in 1978 toen Whole Lotta Rosie (42, 39, 65, you could say she’s got it all) een hit was. Let There Be Rock is het beste album dat ik heb van deze band. Zonder twijfel. Maar ik heb dan ook maar vier albums van ze (nou ja inmiddels dus vijf als ik dat album Power Up uit 2020 ook nog meereken). Die andere drie zijn: For Those About To Rock (We Salute You), Flick Of The Switch en Black Ice, twee albums uit de jaren tachtig en een uit 2008. Go Down, Dog Eat Dog, Let There Be Rock, Bad Boy Boogie, Overdose en vooral dus Whole Lotta Rosie: het zijn allemaal klassiekers, en het is allemaal weergaloze rauwe energie. Zanger Bon Scott, in 1980 overleden, is op Let There Be Rock de zoon van God die de nieuwe religie verspreid. En Agnus Young (altijd lachen met hem op het podium) en Malcolm Young (in 2017 overleden) met hun gitaarsolo’s en onweerstaanbare riffs waardoor je het volume automatisch altijd iets hoger wil zetten, zijn meer dan goede gitaristen. Die andere drie albums die ik heb zijn ook allemaal uitstekend: maar hebben me nooit over de streep getrokken om echt alles van ze te gaan verzamelen. Interesant genoeg dus voor me voor een aantal albums, maar niet meer dan dat.

1760 Hoezen met een Thema

CIRKELS

(1658) Helloween – Keeper Of The Seven Keys: The Legacy
(1660) Jean-Michel Jarre – Oxygene
(1703) Seether – Poison The Parish
(1753) Hocico – Memorias Atras
(1757) Kitaro – Dream

AFBEELDINGEN VAN BANDS

(1636) Heroes Del Silencio – El Mar No Cesa
(1637) La Oreja de Van Gogh – El Viaje De Copperpot
(1645) Kool & The Gang – Celebrate!
(1646) The Jackson 5 – Third
(1649) The Delfonics – The Delfonics

CD Hoezen Algemeen

Geometrie

Uitgebrachte Singles van de 1760 Albums #61

(1455) Europe – The Final Countdown (The Final Countdown, Love Chaser, Rock The Night, Carrie, Cherokee)
(1456) Twisted Sister – Stay Hungry (We’re Not Gonna Take It, I Wanna Rock, The Price)
(1457) Ratt – Out Of The Cellar (Round And Round, Wanted Man, Lack Of Communication)
(1458) Brenda Fassie – Mali (Geen Singles)
(1459) Fito Paez – El Amor Despues Del Amor (El Amor Despues Del Amor, Dos Dias En La Vida, La Veronica, Petalo De Sal, Trafico Por Katmandu, Un Vestido Y Un Amor, Tumbas De La Gloria, Brillante Sobre El Mic, A Rodar Mi Vida, La Rueda Magica)

De uitklaphoes van de LP #66

A Farewell To Kings van Rush

Vijfenveertig jaar geleden in 1977 alweer verscheen A Farewell To Kings van Rush. Deze is samen met alles wat tot en met Signals in 1982 verscheen een mijn favoriete albums van deze Canadezen. Het staat zeker in mijn Top 5. Hoe vaak ik in mijn jeugd wel niet meegezongen heb op dit album als klein jongetje? Ik zou het echt niet meer weten. Was 2112 al een hoogtepunt in de annalen van Rush, dan was deze zeker een waardige opvolger. En meer dan dat zelfs. Gitarist Alex Lifeson, bassist en zanger Geddy Lee en drummer en lyricist Neil Peart zijn altijd echte jeugdhelden voor me geweest. De zes nummers op deze LP, A Farewell To Kings, Xanadu, Closer To The Heart, Cinderella Man, Madrigal, en X-1 Book I: The Voyage, zijn allemaal favoriete nummers van me. En in het oeuvre van Rush ook allemaal klassiekers van de band. Cygnus X-1 Book I op zowel AFTK als op Hemispheres (Cygnes X-1 Book II: Hemispheres), moeten zeker bijgedragen hebben voor mijn liefde voor Science Fiction in het algemeen (vooral voor Duin van Frank Herbert, maar ook voor andere schrijvers als Jack Vance en Wim Gijsen). Geproduceerd door Terry Brown in de Rockfield Studios in Wales (AT 1760 – o.a. Van Der Graaf Generator, Rush, Dave Edmunds, Hawkwind, Manic Street Preachers, Judas Priest en Budgie). A Farewel To Kings was het eerste album van Rush dat buiten Toronto was opgenomen. Het is een album met een eigen landschap, een muzikaal schilderij met compleet eigen vergezichten. Een van de beste prog rock albums ooit gemaakt. En Hemispheres moest toen nog verschijnen.

Muziekfims & Documentaires

Muziek is om naar te luisteren, maar muziek is ook om naar te kijken. Er zijn in het verleden heel wat goede muziekfilms uitgekomen. Of het nu concertfilms zijn, musicals, biografische films of documentaires; de meest interessante probeer ik hier onder de aandacht te brengen.

Gainsbourg: A Heroic Life

Gainsbourg: Vie Héroïque, is een Franse dramafilm uit 2010 geschreven en geregisseerd door Joann Sfar. De film volgt de heldendaden van zanger, acteur, filmmaker, provocateur en ook romanticus Gainsbourg, gespeeld door Eric Elmosnino (die hier een Cesar voor won). Vanaf zijn opvoeding in het door de nazi’s bezette Frankrijk via zijn opkomst tot roem en liefdesaffaires met Juliette Gréco, Brigitte Bardot en Jane Birkin, tot zijn latere experimenten met reggae in Jamaica. Het bevat ook meerdere elementen van fantasie, vooral met het personage genaamd The Mug, een geanimeerde overdrijving van Gainsbourg die fungeert als zijn geweten (of anti-geweten) op cruciale momenten in Gainsbourg’s leven. De film bevat ook veel van Gainsbourgs beroemdere liedjes (Je t’aime… moi non plus, Bonnie and Clyde) die dienen als soundtrack van de film en vaak zelf als plotelementen dienen.

Biopics

Nummers van Bands, Muzikanten en Componisten op Albums van andere Bands en Muzikanten die in mijn 1760 lijst zijn terug te vinden

James Brown

I’ll Go Crazy – The Blue Magoos
I Don’t Mind – The Who

Een geschiedenis van Geboortes die er hier wat mij betreft toe doen

1936

29 januari: James Jamerson (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (Marvin Gaye, The Supremes, Mary Wells, The Miracles, The Marvelettes, The Four Tops)
20 maart: Lee ‘Scratch’ Perry (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (The Upsetters)
23 april: Roy Orbison (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
20 juni: Billy Guy (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (The Coasters)
22 juni: Kris Kristofferson (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
30 juni: Dave Van Ronk (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
30 juli: Buddy Guy (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
4 augustus: Elsbeary Hobbs (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (The Drifters)
23 augustus: Rudy Lewis (Zanger)
7 september: Buddy Holly (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
3 oktober: Steve Reich (Componist)
24 oktober: Bill Wyman (MUZIKANT OP ALBUM (S) TOP 1760) (Rolling Stones)
14 november: Cornelius Gunter (Zanger)
18 november: Don Cherry (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (Ornette Coleman)
19 november: Ray Collins (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (The Mothers Of Invention)

Fire Horse – Out Of The Ashes (2022)

Een nieuw hoofstuk in de geschiedenis van de Nederlandse rock. Ja, rock met een hoofdletter R en de I van internationale allure. Mooi! Absolute aanrader dit album van deze nieuwe band, bestaande uit Peter van Elderen (bas), Guy Pek (drums, backing vocals) en Kevin Stunnenberg (vocals en gitaar). Ook bekend van Birth of Joy, Peter Pan Speedrock en Grenadeers. Dit debuutalbum van Fire Horse doet denken aan stoner- en desertrockers Queens of the Stone Age, Kyuss, Fu Manchu en ook aan Stone Temple Pilots en Foo Fighters. Maar met allemaal nummers met een duidelijk eigen smoel. En die staan als een huis, die bij een eerste luisterbeurt al voorbij zijn voordat je het weet (en dan zit het bij mij vaak wel goed). Trust, Do My Thang, Against The World, Black Waltz, Stormtrooper, Keep It Comming: allemaal puike nummers met lekker veel gitaargeweld. Fire Horse is met dit album wat mij betreft de nieuwe trots van Nederland. En dat mag gezegd worden. Geproduceerd in Wisseloord (AT 1760 – De Dijk, Vreemde Kostgangers, Racoon) door de band zelf en uitgebracht door het Haarlemse Suburban Records (The Sore Losers – Ultra Elektric, 2021).

Thee Sacred Souls – Thee Sacred Souls (2022)

Bij het beluisteren van de eerste minuut van dit debuutalbum weet je dat het meteen goed zit. Dit is muziek dat met liefde, zorg en toewijding is gemaakt. Prachtige dromerige retro- en vintage soul dat je terugbrengt naar de jaren zestig: naar Otis Redding, Marvin Gaye, Wilson Pickett en Archie Bell & The Drells. Als een ode aan de Philli-, Northern en Southern soul. Dat dit soort muziek nog steeds gemaakt wordt geeft de muziekliefhebber moed. De prachtige zang van songschrijver Josh Lane, die als laatste aansloot bij dit trio uit San Diego: bij drummer en gitarist Alex Garcia en bassist Sal Samano. De achtergrondzangeressen Jensine Benitez en Tatiana Sandata, het mooie koperwerk van trompet, saxofoon en trombone, de pakkende orgelriedeltjes en het sfeerrijke gitaarwerk; geven al deze nummers iets speciaals. Met oprechte en gevoelige nummers als Can I Call You Rose, Weak For Your Love, Easier Said Than Done en For Now. Een band om in de gaten te houden. Uitgebracht door Daptone Records (AT 1760 – Charles Bradley).

Ann Arbor Blues Festival 1969

Het Ann Arbor Blues Festival, was een muziekfestival in Ann Arbor, Michigan, en de voorloper van het Ann Arbor Blues and Jazz festival dat in 1972 begon, dat werd gehouden op de campus van de Universiteit van Michigan. Het was het allereerste Blues festival in Noord-Amerika waarop een aanzienlijk aantal grote bluesartiesten werden geboekt om op dezelfde affiche op te treden. Het werd opgericht en georganiseerd door een groep studenten van de Universiteit van Michigan, onder leiding van Cary Gordon, een inwoner van Detroit, en John Fishel, die opgroeide in Cleveland en van de Tulane University naar Michigan was overgestapt. Het festival werd gesponsord door de universiteit met hulp van het Canterbury House: een bisschoppelijke groep die een folkclub in Ann Arbor bezat. Om meer kennis te vergaren over de blues, maakten Fishel en andere studenten een excursie naar Chicago. Daar ontmoetten ze Bob Koester, eigenaar van de Jazz Record Mart en Delmark Records, waar hij een bluesplatenlabel runde in de kelder van zijn platenzaak. Ariesten die op het festival optraden waren Muddy Waters, B.B. King, Howlin’ Wolf, Son House, Mississippi John Hurt, Luther Allison, Magic Sam, Big Joe Williams, Big Mama Thornton, Arthur ‘Big Boy’ Crudup en Clifton Chenier. In 1970 werd er een tweede editie georganiseerd met als artiesten: Carey Bell, Buddy Guy, Junior Parker, Sunnyland Slim, Hound Dog Taylor, Johnny Young, Bobby Bland, Juke Boy Bonner, Pee Wee Crayton, Lowell Fulson, John Jackson, Papa George Lightfoot, Mance Lipscomb, Big Joe Turner, Robert Pete Williams en Eddie Cleanhead Vinson. Het daaropvolgende jaar werd het festival geannuleerd omdat de universiteit het festival niet meer wilde financieren. De editie van 1972 was vervolgens het Ann Arbor Blues and Jazz Festival gaan heten. Hoofdacts waren toen Miles Davis en Ray Charles. Maar onder bluespuristen wordt het Ann Arbor Blues Festival van die van 1969 over het algemeen nog het meest beschouwd als een legendarisch evenement.

Artiesten in mijn 1760 lijst die op het Ann Arbor Blues Festival in 1969 hebben opgetreden:

(19) Howlin’ Wolf
(20) Big Joe Williams
(22) Lightnin’ Hopkins
(24) Arthur ‘Big Boy’ Crudup
(27) Muddy Waters
(28) Mississippi Fred McDowell
(40) Magic Sam
(51) Otis Rush
(182) T-Bone Walker
(188) B.B. King
(377) Clifton Chenier
(1012) Son House

The Chats – Get Fucked (2022)

The Chats is een Australische punkrockband, opgericht in 2016 in de Sunshine Coast in Queensland. Get Fucked is het tweede album. Het debuutalbum High Risk Behaviour verscheen in 2020. Twee EP’s verschenen er ook al in 2016 en 2017. Nadat gitarist Josh Price de band in 2020 verliet, bestaat de huidige bezetting uit gitarist Josh Hardy, drummer Matt Boggis en bassist en zanger Eamon Sandwith. En wat een geweldig trio is dit. The Chats is typisch zo’n band waarvan je denkt had ik die maar eerder ontdekt. Echt heel goed. Snel, sneller, snels: deze drie mannen weten hoe ze dat moeten aanpakken! 6L GTR, I’ve Been Drunk, Out On The Street, Struck By Lighting en Panick Attack. Het doet allemaal denken aan de energie van The Police, Nirvana, The Damned en The Ramones. Punkrock leeft nog steeds. Laten we daar blij mee zijn. In zes dagen opgenomen en uitgebracht op hun eigen Bargain Bin Records label.

SONGTITELS MET EEN THEMA

TOPOGRAFIE

America (Allen Ginsberg)
Europe! Europe (Allen Ginsberg)

Michigan State (Devendra Barnart)

Every Ghetto, Every City (Lauryn Hill)
Downtown (Crazy Horse)

RELIGIE

Gloria (Les Troubadours Du Roi Baudain)
Kyrie (Les Troubadours Du Roi Baudain)
Credo (Les Troubadours Du Roi Baudain)
Sanctus (Les Troubadours Du Roi Baudain)
Benedictus (Les Troubadours Du Roi Baudain)
Agnus Dei (Les Troubadours Du Roi Baudain)

NAMEN

Maybellene (Gerry & The Pacemakers)
The Miseducation Of Lauryn Hill (Lauryn Hill)
Lulu (Ryuichi Sakamoto)

KLEUREN

Blue Suede Shoes (Cliff Richard)
Red Intro (Fugees)
The Red Lagoon (Devendra Barnhart)
Marigold (Devendra Barnhart)
Blue (Sarah McLachlan)

Arch Enemy – Deceivers (2022)

Arch Enemy is een Zweedse melodieuze deathmetalband, oorspronkelijk een supergroep uit Halmstad, opgericht in 1995 door Michael Amott en Johan Liiva, die beiden oorspronkelijk in Carnage hadden gezeten. Ook een deathmetalband. Andere leden van Arch Enemy kwamen van bands als Armageddon, Carnage, Mercyful Fate, Spiritual Beggars, The Agonist, Nevermore en Eucharist. Maar door bezettingswijzingen veranderde er nogal wat. Johan Liiva werd in 2000 vervangen door de Duitse zangeres Angela Gossow. En Gossow verliet de band in maart 2014 om manager van de groep te worden. Zij werd vervangen door de Canadese zangeres Alissa White-Gluz. En deze zangeres is een sensatie. Deze vrouw grunt echt de pannen van het dak, als een van de beste grunters van de hele metal scene. Als je niet beter zou weten denk je dat de zangpartijen door een man zijn gedaan. Zowel de muziek, in feite door de gitaristen Michael Amott en Jeff Loomis, als de verbluffende stem van de zangeres zijn krachtig, wreed, agressief, brutaal en fel. Een prima metal album dus. Uitgebracht door Century Media.

Neil Young + Promise of The Real – Noise & Flowers (2022)

Is het dan nooit klaar met Neil Young? Nee dus! En zeker niet dit jaar! Verschenen eerder in 2022 al Royce Hall 1971, Citizen Kane Jr. Blues 1974, Dorothy Chandler Pavilion 1971 en Toast, komt daar Noise & Flowers ook nog eens bij. En deze keer met Promise of The Real (zijn tweede begeleidingsband na Crazy Horse inmiddels wel) bestaande uit Lukas Nelson en Micah Nelson, de twee zonen van jawel Willie Nelson, met wie hij ook The Monsanto Years, The Visitor en het live album Earth heeft opgenomen. Uitgebracht als The Performing Series (PS21). Met allemaal bekend werk als Mr. Soul, Everybody Knows This Is Nowhere, Helpless, Alabama, Comes A Time, Rockin’ In The Free World, From Hank To Hendrix, On The Beach en Are You Ready For The Country? Een zeer gevarrieerde set met nummers dus. Opgenomen tijdens een Europese tour in negen steden in 2019. Dus nog voor de wereldwijde corona gekte. Opgedragen aan zijn overleden manager Elliot Roberts. En uitgebracht door Reprise Records.

De keuze van een album van een bepaalde Band of Artiest

(75) Johnny Cash – With His Hot And Blue Guitar

With His Hot And Blue Guitar is uitgebracht in 1957. Het was het debuutalbum van Cash en een van de eerste albums van het befaamde Sun Label. Het is het enige oorsronkelijke studioalbums dat ik heb van The Man In Black. My Mother’s Hymn Book, uitgebracht in 2003, is een collectie van Christelijke liederen die Cash van zijn moeder leerde. Het is een verzamelalbum met nummers die ook op andere albums staan: op Hymns From The Heart uit 1962 en op Sings Precious Memories uit 1975. Het zou zijn laatste religieuze album zijn. The Christmas Collection is ook een verzamelalbum met populaire Kerst- en religieuze nummers. Een echte aanrader om ermee in de kerstsfeer te komen. En Johnny Cash & June Carter – Johnny & June is ook een verzamelalbum (2CD) met op de eerste CD nummers van alleen Johnny en op de andere alleen van June. De twee livealbums zijn die van Folsom Prison, zijn allereerste livealbum uit 1968, en San Quentin, zijn tweede livealbum uit 1969. Het zijn twee belangrijke livealbums in het oeuvre van Cash. De eerste twee van in totaal vier albums die door hem in gevangenissen werden opgenomen. Met nummers als Folsom Prison Blues, Orange Blossom Special, Dirty Old Egg-Suckin’ Dog, Jackson, Give My Love To Rose, I Got Stripes, Wanted Man, I Walk The Line, San Quentin en A Boy Named Sue. En verder heb ik al die American Recordings albums (I: American Recordings, II: Unchained, III: Solitairy Man, IV: The Man Comes Around, V: A Hundred Highways en VI: Ain’t No Grave). Het is allemaal hartverscheurend prachtig en mooi wat er op deze zes albums staat. Onbegonnen werk om al die nummers allmaal op te noemen. Maar wie naar de video van Hurt kijkt en luisterd (een cover van Nine Inch Nails en dat op American IV: The man Comes Around staat) moet vanzelf janken als een kind. Werkelijk prachtig. Yes, he was Johnny Cash. The One and Only. The man came around!

1760 Hoezen met een Thema

MUZIEKINSTRUMENTEN

(1518) The Smithereens – Christmas With The Smithereens
(1519) Albert Ayler – Witches & Devils
(1529) Bobby Womack – The Poet II
(1578) Be-Bop Deluxe – Sunburst Finish
(1589) Pistol Annies – Hell On Heels

BLAUWE HOEZEN

(1593) Soft Cell – Non-Stop Erotic Cabaret
(1596) Geddy Lee – My Favorite Headache
(1635) Johnny Hallyday – La Terre Promise
(1647) Cerrone – Cerrone III (Supernature)
(1670) Royal Hunt – Paradox

STADSGEZICHTEN

(1693) Beastie Boys – Paul’s Boutique
(1695) The Roots – Do You Want More?!!!??!
(1712) Tim Hecker – Konoyo
(1725) William Basinski – The Disintegration Loops I
(1743) Urban Trad – One O Four

CD Hoezen Algemeen

Muziekinstrumenten

Landschappen & Stadsgezichten

Uitgebrachte Singles van de 1760 Albums #60

(1460) Sui Generis – Confesiones De Invierno (Aprendizaje)
(1461) Gustavo Cerati – Ahi Vamos (Crimen, La Excepcion, Adios, Lago En El Cielo, Me Quedo Aqui)
(1462) Heidevolk – De Strijdlust Is Geboren (Het Gelders Volkslied)
(1463) Camper Van Beethoven – Telephone Free Landslide Victory (Take The Skinheads Bowling)
(1464) Violent Femmes – Violent Femmes (Ugly, Gone Daddy Gone)

De uitklaphoes van de LP #65

Wij Houden Van Oranje van Diverse Artiesten

Ik dacht als er een moment is om deze LP in mijn verzameling onder de aandacht te brengen dan is dat nu wel tijdens het WK Voetbal. Anders zal ik het denk nooit doen. Hopelijk dat Nederland beter gaat voetballen na die wedstrijd tegen Ecuador. Want dat was helemaal niets. En om eerlijk te zijn deze LP ook niet. Eigenlijk is het allemaal meer dat verschrikkelijk wat er op staat. Alleen leuk om te hebben als voetbalherinnering uit 1988, maar muzikaal stelt het niets voor. Natuurlijk met de hit van Andre Hazes. Voor de rest mag het allemaal geen naam hebben. Met twee verschrikkelijke versies van We Are The Champions. Ik heb deze LP toen in 1988 gekocht. Om er toen vooraf mee in de stemming te komen (ja, toen hielp dat blijkbaar nog). Met arrangementen van Paul Natte en geproduceerd door Hans van Hemert in Wisseloord Studio’s en Arnold Muhren Studio’s (eigendom toen van basspeler Arnold Muhren van The Cats en een volle neef van de voetballers Gerry en Arnold Muhren). En op die manier is de bal dus weer rond. Uitgebracht door Dino Records.

Muziekfilms & Documentaires

Echo In The Canyon

Echo In The Canyon is een zoektocht van Jacob Dylan naar het geheim van Laurel Canyon. Een mooi gedocumenteerde film over de invloed en de muziek van die artiesten uit die tijd (The Byrds, The Mamas & the Papas, Buffalo Springfield en The Beach Boys). Het is een mooi verteld verhaal over de onschuld in Zuid-Californië (1965 – 1967) en over het begin van de Laurel Canyon-muziekscene. Maar ook over een nieuwe generatie artiesten (Beck, Fiona Apple, Norah Jones, Regina Spektor, Cat Power en anderen), wiens eigen oeuvres de echo’s van die cruciale tijd weerspiegelt. Dylan reist naar degenen die de nummers hebben geschreven en ontdekt waarom ze zijn geschreven en hoe het leven was in Laurel Canyon in Los Angeles in de jaren voor psychedelia en de geboorte van het singer/songschrijver tijdperk. Hij onthult nooit eerder gehoorde persoonlijke details achter de opnames van degenen die ze populair hebben gemaakt. Optredens en of sprekers zijn Tom Petty, Brian Wilson, Eric Clapton, Ringo Starr, Stephen Stills, Roger McGuinn, Michelle Phillips, David Crosby, Graham Nash, Jackson Browne, John Sebastian en Lou Adler.

Documentaires

Nummers van Bands, Muzikanten en Componisten op Albums van andere Bands en Muzikanten die in mijn 1760 lijst zijn terug te vinden

Sheryl Crow

It’s Only Love – Stevie Nicks

Een geschiedenis van Geboortes die er hier wat mij betreft toe doen

1935

8 januari: Elvis Presley (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
10 januari: Ronnie Hawkins (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
3 februari: Johnny ‘Guitar’ Watson (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
5 februari: Alex Harvey (Zanger, Gitarist)
11 februari: Gene Vincent (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
16 februari: Sonny Bono (Zanger, Acteur, Politicus)
31 maart: Herb Alpert (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
5 april: Peter Grant (Manager)
7 april: Bobby Bare (Zanger, Gitarist)
16 april: Bobby Vinton (Zanger)
22 april: Paul Chambers (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (Miles Davis, Dexter Gordon, Hank Mobley, Sonny Clark, Art Pepper, J.J. Johnson, Clark Terry Quintet, Red Garland Trio)
23 april: Ray Peterson (Zanger)
9 mei: Nokie Edwards (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (The Ventures)
10 mei: Larry Williams (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
17 juni: Peggy Seeger (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
24 juni: Terry Riley (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
25 juni: Eddie Floyd (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
1 juli: James Cotton (Zanger, Mondharmonicaist)
5 juli: Shirley Collins (Zangeres)
30 augustus: John Phillips (MUZIKANT OP ALBUMS(S) TOP 1760) (The Mamas & the Papas)
11 september: Arvo Part (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
19 september: Nick Massi (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (The Four Seasons)
29 september: Jerry Lee Lewis (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
1 oktober: Julie Andrews (MUZIKANT OP ALBUMS(S) TOP 1760) (The Sound Of Music)
12 oktober: Samuel David Moore (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (Sam & Dave)
12 oktober: Luciano Pavarotti (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (Passengers)
15 oktober: Barry McGuire (Zanger, Gitarist)
17 oktober: Michael Eavis (Boer, Mede bedenker Glastonbury Festival)
27 november: Al Jackson Jr. (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (Otis Redding, Albert King, Wilson Pickett, Bill Withers, Sam & Dave, Eric Clapton, William Bell, Eddie Floyd, Al Green)

The Sadies – Colder Streams (2022)

The Sadies vanaf 1998 al actief, verloor dit jaar (2022) op zevenenveertigjarige leeftijd onverwacht zanger en gitarist Dallas Good. Hij overleed in februari. Dit album is nog met hem afgemaakt voor zijn dood. Wat een prachtige muziek dat opgeleverd heeft bewijst dit elfde album van deze band uit Toronto. Je moet onmiddelijk aan The Byrds, Moby Grape, The Seeds, The Fugs, Love en Arcade Fire denken, met deze megeling van psychedelica, garage rock, folk rock, surf en country. Hoewel iedere vergelijking eigenlijk mank gaat: want deze band heeft zonder twijfel een eigen sound gecreerd. Het is een echt familie album. Behalve Dallas Good zit ook Travis Good in deze band en spelen als gasten ook beide ouders Bruce Good en Margeret Good mee: allen ook actief in de bluegrass band The Good Brothers, samen met Brian Good, D’arcy Good en Larry Good. The Sadies echter, met ook Mike Belitsky op drums en Sean Dean op bas, bewijzen met dit album dat ze door velen momenteel terecht worden gezien als een van de beste bands uit Canada. Mooiste nummers zijn So far For So Few, More Alone, You Should Be Worried, No One Listening (met John Spencer op gitaar) en Message To Belial. Geproduceerd door Richard Reed Parry (Arcade Fire).

Carla Azar

Carla Azar is een Amerikaanse drummer uit Huntsville, Alabama en lid van het trio Autolux. Ze speelt ook gitaar, basgitaar, keyboards en zingt. Azar speelde drums op Jack White’s albums Blunderbuss, Lazaretto en Boarding House Reach, en speelde ook live op tournee met hem. Van 2009-2011 werkte ze samen met schilder Mark Whalen (ook bekend als Kill Pixie) aan kunsttentoonstellingen, waarbij ze muziek maakte voor installatieruimtes. Ze had een rol in de film Frank uit 2014 met Michael Fassbender en Domhnall Gleeson. Azar speelde ook drums voor Ednaswap voor twee albums en een EP. Daarnaast speelde ze drums, evenals wat percussie, op Come To Where I’m From (2000) van Joseph Arthur. De band Autolux werd in 2001 opgericht in Los Angeles. Ze ontmoette mede banlid Eugene Goreshter tijdens het schrijven van muziek voor Accidental Death of an Anarchist, een toneelstuk van Nobelprijswinnaar Dario Fo. Ander bandlid, Greg Edwards, ontmoette ze toen hij in zijn vorige band Failure speelde. In augustus 2000 speelde Autolux de eerste twee shows in de Silverlake Lounge. Op 1 maart 2001 bracht de band een zelfgeproduceerde EP uit met de titel Demonstration. Het bevatte vijf nummers opgenomen in hun repetitieruimte. Nadat de band tijdens een optreden indruk had gemaakt op platenproducer T Bone Burnett, tekende Autolux bij DMZ, een platenlabel opgericht door Burnett en de Coen Brothers. In 2002 ondersteunden Azar en Josh Klinghoffer (Red Hot Chilli Peppers) Vincent Gallo als zijn tourband ter ondersteuning van zijn album When. Naast drums speelde ze gitaar en mellotron op de tour. Ook speelde Azar drums op The True False Identity (2005) van Burnett en Curtains (2005) van John Frusciante. Andere albums waar Azar op te horen is zijn o.a. drie albums van Wendy and Lisa, twee albums van Sam Phillips, Dream Harder van The Waterboys, The True False Identity van T Bone Burnett, A Woman A Man Walked By van PJ Harvey en John Parish, The Lost Notebooks Of Hank Williams (Diverse Artiesten), en Who van The Who.

In mijn Album Top 1760 is Carla Azar op drums, maracas, shaker, percussie en clapping te horen op drie albums:

(1033) Bright Eyes – The Peoples Key
(1324) The New Basement Tapes – Lost On The River
(1572) Jack White -Blunderbuss

Arlo McKinley – The Mess We’re In (2022)

Arlo McKinley, geboren als Timothy Carr, is een Amerikaanse countryzanger en singer/songschrijver uit Cincinnati, Ohio. Hij heeft tot nu toe drie albums uitgebracht. De meest recente is This Mess We’re In, dit jaar uitgebracht op John Prine’s platenlabel Oh Boy Records. McKninley was de laatste artiest die door Prine zelf werd aangetrokken, voor zijn dood in 2020. The Mess We’re In is een juweeltje. Een mooi meevoelend album over wanhoop, moedeloosheid, empathie, verlies en pijn, verpakt in een mooie country folk sound. Sturgill Simpson, Hayes Carll, 49 Winchester, Eric Taylor en John Prine zelf zijn met hem te vergelijken. Alle nummers op dit album zijn in feite hartverscheurend. City Lights, Back Home, This Damn Town, Stealing Dark From The Night Sky, I Wish I en Dancing Days: deze raken je allemaal in je ziel, en laten je niet onberoerd mede ook vooral door die stem van de man. Daarmee weet hij tederheid met de rauwe hardheid van het bestaan te combineren. En daarbij legt hij altijd een hand op je schouder. Echt heel mooi. Geproduceerd door Matt Ross Spang (AT 1760 – Margo Price) (The Allman Betts Band, 2019) in Sam Phillips Recording Studio in Memphis, de vroegere Sun Studio (At 1760 – Johnny Cash, Carl Perkins, Jerry Lee Lewis). The Mess We’re In is wat mij betreft (van albums die ik zelf gekocht heb uiteraard) een van de hoogtepunten van 2022.

SONGTITELS MET EEN THEMA

TIJD

A Foggy Day (Hazel Scott)
Hij Komt Vannacht (Kroonenberg en De Rijcke)
Here Comes Summer (Cliff Richard)

RELIGIE

Friar Laurence (Sergei Prokofiev)
Kaddish (part 1) (Allen Ginsberg)
The Pope (Live At The Vatican) (Cheech & Chong)
Gotta Serve Somebody (Denny Freeman) (Dylan Cover)

NATUUR

Bamboo (Urban Trad)
Mountain Greenery (Hazel Scott)

ROYALTY

Le Duchess Anne (Grizzly Bear)
Queen Jane Approximately (Denny Freeman) (Dylan Cover)

BEROEPEN

Driving Instructor (Bob Newhart)
Deep Sea Diver (Grizzly Bear)

Tim Bowness – Butterfly Mind (2022)

Tim Bowness is een Engelse zanger en songschrijver, vooral bekend van zijn werk als onderdeel van de band No-Man, een langlopend project dat hij vanaf 1987 is begonnen samen met Steven Wilson van Porcupine Tree. Naast het opnemen van albums met No-Man heeft Bowness samengewerkt op albums van OSI, David Torn, Alice, Saro Cosentino, Fjieri, Nosound, Stefano Panunzi, White Willow en The Opium Cartel. En in 1994 nam hij een album op met Porcupine Tree/Japan/Rain Tree Crow toetsenist Richard Barbieri, genaamd Flame. Butterfly Mind is alweer zijn zevende soloalbum, waarvan ik Dark Nevada Dream de mooiste vind (door dat orgel denk ik). Een aantal nummers zijn nogal atmosferisch en mellow zoals in It’s Easier To Love, dat een beetje jazzy klinkt door de saxofoon van Nicola Alesini. En op twee nummers, Say Your Goodbyes (part 1) en We Feel, horen we Ian Anderson op fluit en Peter Hammill op gitaar en als achtergrondzanger. Mijn algemene indruk is dat het een album is met veel emoties (een beetje humeurig misschien wel) waarin de spanning continu vastgehouden wordt. In een rijk muzikaal landschap. Uitgebracht door InsideOut (Anneke van Giersbergen 2021, Steve Hackett 2021, Yes 2021, The Flower Kings 2022) en geproduceerd door Bowness en Brian Hulse. De mixing en mastering is gedaan door Steven Wilson.

Neil Young & Crazy Horse – Toast (2022)

Met het grootste gemak kun je nogal negatief doen over dit album. Een aantal nummers zijn namelijk ook al op Are You Passionate? (2002) te horen. Maar laten we positief blijven. Dit zijn andere uitvoeringen. Eigenlijk mooier. Hoewel sommige nummers ook weer niet heel erg verschillen. Werd Young op Are You Passionate? nog deels begeleid door Booker T and the MG’s. Op deze uitvoeringen is alleen Crazy Horse te horen (Ralph Molina, Billy Talbot, Poncho Sampedro, en met vrouw Peggy Young en half-zus Astrid Young als achtergrondzangeressen), en stammen uit 2001, uit sessieopnames, opgenomen in de Toast Studios in San Francisco, die toen afgebroken werden omdat Young toen niet tevreden was met de opnames. Later zouden een aantal van die nummers daarom met Booker T op Are You Passionate terecht komen. Het is wat ontspannender op het eerste gehoor, wat losser in de pols. Quit, Goin’ Home, How Ya Doin’ (Mr. Disappointment) en Boom Boom Boom (She’s A Healer) zijn ook op dat album uit 2002 te horen. De overige drie nummers, Standing in The Light Of Love, Timberline en Gateway Of Love, zijn misschien interessanter. Want die kende ik nog niet. Uitgebracht door Reprise Records. En om het ingewikkeld te houden is Toast uitgebracht als SRS 09, als onderdeel van The Special Release Series (waar Paradox SRS 10, Hitchiker SRS 05 en Homegrown SRS 02 ook toe behoren). En niet te verwaren met de OBS Series waarvan er dit jaar ook al drie zijn verschenen. De kluis blijft dus maar open gaan van oom Neil.

De keuze van een album van een bepaalde Band of Artiest

(61) Creedence Clearwater Revival – Creedence Clearwater Revival

Ik heb maar een studioalbum van Creedence. En dat is deze. Die andere twee zijn verzamelalbums. All Time Greatest Hits heb ik het langst in mijn verzameling, die is uitgebracht in 1998. Die andere, The Singles Collection, is uitgebracht in 2009. Deze twee dubbelaars bevatten samen maar liefst eenenzestig nummers. En drieentwintig daarvan staan dubbel op beide albums. Dat zijn: Suzie Q, I Put A Spell On You, Walk On The Water, Proud Mary, Born On The Bayou, Bad Moon Rising, Lodi, Green River, Commotion, Fortunate Son, Down On The Corner, Travelin’ Band, Who’ll Stop The Rain, Run Through The Jungle, Up Around The Bend, Long As I Can See The Light, Lookin’ Out My Back Door, Have You Ever Seen The Rain?, Hey Tonight, Sweet Hitch-Hiker, Someday Never Comes, I Heard It Through The Grapevine en Good Golly Miss Molly. De enige nummers op het debuutalbum uit 1968, waarop maar acht nummers staan en die niet op die twee verzamelaars zijn terug te vinden, zijn This Working Man, Ninety-Nine And A Half, Get Down Woman, Gloomy en de twee bonustracks Call It Pretending en het Bo Diddley nummer Before You Accuse Me. Alles bij elkaar dus een redelijk overzicht van wat Creedence allemaal gemaakt heeft. Voor mij is dat genoeg, daar ik van John Fogerty ook wel het een en ander heb. Hij is beslist een van mijn muziekhelden.

1760 Hoezen met een Thema

TEKEN- & SCHILDERKUNST

(1730) Lauryn Hill – The Miseducation Of Lauryn Hill
(1753) Hocico – Memorias Atras
(1755) Trans-Siberian Orchestra – Beethoven’s Last Night
(1756) Isao Tomita – Snowflakes Are Dancing
(1757) Kitaro – Dream

RODE HOEZEN

(1578) Be-Bop Deluxe – Sunburst Finish
(1683) Chromatics – Kill For Love
(1700) Jose Feliciano – Feliz Navidad
(1710) Enya – Watermark
(1715) Sibongile Khumalo – Quest

TEKSTLOOS

(1553) I Am Kloot – Natural History
(1567) The Wingdale Community Singers – The Wingdale Community Singers
(1576) Antony and the Johnsons – The Crying Light
(1643) Primal Scream – Screamadelica
(1677) Adam and the Ants – Prince Charming

MUZIEKINSTRUMENTEN

(1605) Jorge Fernando – Velho Fado
(1655) Rene and his Alligators – In The Mood
(1663) Mariachi Sol – Viva Mexico
(1669) Troka – Smash
(1683) Chromatics – Kill For Love

SOLO ARTIESTEN

(1711) Norah Jones – Come Away With Me
(1715) Sibongile Khumalo – Quest
(1717) Sarah Mclachlan – Fumbling Towards Ecstacy
(1718) Moby – Stay
(1722) Kula Shaker – Peasants, Pigs & Astronauts

Uitgebrachte Singles van de 1760 Albums #59

(1465) St. Germain – Tourist (Rose Rouge, Sure Thing, So Flute)
(1466) Miho Hatori – Ecdysis (Geen Singles)
(1467) Mary Chapin Carpenter – Come On Come On (I Feel Lucky, Not Too Much To Ask, Passionate Kisses, The Hard Way, The Bug, He Thinks He’ll Keep Her, I Take My Chances)
(1468) M.I.A. – Kala (Bird Flu, Boyz, Jimmy, Paper Planes)
(1469) Laura Mvula – Sing To The Moon (She, Green Garden, That’s Alright)

De uitklaphoes van de LP #64

Spectral Mornings van Steve Hackett

Spectral Mornings was het derde studioalbum van Hackett. Uitgebracht in 1979. Drie jaar nadat hij met Genesis zijn laatste album had gemaakt: Wind & Wuthering. Spectral Mornings is een van zijn beste producties. Het laat de veelzijdigheid van Hackett horen zowel als gitarist als componist en arrangeur. Met allemaal nummers in verschillende stijlen, maar met dat typische gitaargeluid van Hackett. Barok, pop, progresieve rock: je hoort het allemaal. The Red Flower Of Tachai Blooms Everywhere is een beklijvend en sterk transcendent Aziatische werkstuk, dat zomaar in de film The Last Emperor had kunnen worden gebruikt. Echt heel sfeervol. Hackett speelt koto op dit nummer. Clocks – The Angels Of Mons is een voorbeeld van vernuftigheid door het simpele gebruik van een mellotron. Kom daar maar eens op. The Ballad Of The Decomposing Man is tekstueel grappig (Harold The Barrel), en Hackett speelt zelfs mondharmonica op dit nummer dat eindigd met vrolijke calypso klanken. Op het tweede gedeelte van The Virgin And The Gypsy speelt de broer van Hackett, John Hackett, fluit. Lost Time In Cordoba is pure schoonheid, waarop Hackett’s broer ook op fluit is te horen. Tigermoth is zelfs een Beatlesachtige track. En het laatste nummer, Spectral Mornings, had nog het meest als die andere nummers, zomaar een Genesis nummer kunnen zijn, daarmee aangevend hoe belangrijk Hackett voor het geluid van Genesis is geweest. Opgenomen in de Phonogram Studios in Hilversum (jawel) (AT 1760 – Supersister, Harry Sacksioni) en uitgebracht door Charisma (AT 1760 – Genesis, Van der Graaf Generator, Monty Python, Brand X, Steve Hackett, Tony Banks).

Muziekfilms & Documentaires

The Last Waltz

The Last Waltz is een Amerikaanse concert film uit 1978 onder regie van Martin Scorsese, die het afscheidsconcert van The Band vastlegde op 25 november 1976 in The Winterland Ballroom in San Francisco. Voor het concert waren meer dan twaalf gasten uitgenodigd, onder wie Ronnie Hawkins en Bob Dylan. Het concert werd in 1977 door Sony uitgebracht als het driedubbele live album The Last Waltz. Onder die titel verscheen in 1978 uiteindelijk dus ook deze gelijknamige film van Scorsese. Achteraf waren niet alle leden van The Band gelukkig met de film, omdat de focus op gitarist Robbie Robertson lag, terwijl de groep bestond uit vijf gelijkwaardige leden zonder frontman. Vooral pianist en zanger Richard Manuel kwam nauwelijks in beeld. Maar overeind blijft dat The Last Waltz een prachtig document is. Een van de beste concert films die er gemaakt zijn.

Concert Films

Nummers van Bands, Muzikanten en Componisten op Albums van andere Bands en Muzikanten die in mijn 1760 lijst zijn terug te vinden

Jimmy Reed

Ain’t That Lovin You, Baby – The Grass Roots
Baby, What You Want Me To Do – Brainbox
Baby, What’s On Your Mind – Downliners Sect
Baby What’s Wrong – Lonnie Mack
Caress Me Baby – The Blues Project
It’s A Sin – George Thorogood and the Destroyers
Two Steppin’ The Two-Step – Rockin’ Sidney

Een geschiedenis van Geboortes die er hier wat mij betreft toe doen

1934

1 februari: Bob Shane (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (The Kingston Trio)
2 februari: Skip Battin (Bassist)
7 februari: King Curtis (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (Aretha Franklin, Sunnyland Slim)
7 februari Earl King (Gitarist)
25 maart: Johnny Burnette (Zanger)
16 april: Robert Stigwood (Promoter)
29 april: Otis Rush (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
3 mei: Frankie Valli (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (The Four Seasons)
5 mei: Johnny Taylor (Zanger)
1 juni: Pat Boone (Zanger)
9 juni: Jackie Wilson (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
3 september: Freddie King (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
7 september: Little Milton (Zanger, Gitarist)
16 september: Ronnie Drew (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (The Dubliners)
19 september: Brian Epstein (Manager)
21 september: Leonard Cohen (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
17 oktober: Rico Rodriguez (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (Godley & Creme)
20 oktober: Eddie Harris (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
19 november: Dave Guard (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (The Kingston Trio)
30 december: Del Shannon (Zanger, Gitarist)

Flume – Palaces (2022)

Flume is een elektronisch muziekproject, gemaakt door Harley Streten uit Sydney, Australië. Streten werd ontdekt door het Future Classic label in 2011, na het indienen van de nummers Sleepless, Over You en Paper Thin in een artiestenwedstrijd uitgeschreven door het Australische label. Na zijn terugkeer naar Australië na het einde van zijn wereldtournee ter ondersteuning van zijn eerste twee albums Skin (2016) en Hi This Is Flume (2019), verhuisde Streten naar een kustplaats in het Northern Rivers gebied van New South Wales, waar hij naar eigen zeggen inspiratie vond bij de flora en fauna om hem heen. Hij maakte ook veldopnames van vogels, die gedurende het hele album worden gebruikt. Palaces is zijn derde album. Er staan verschillende samenwerkingen op met de Amerikaanse zangeres Caroline Polacheck, Oklou, Kucka en Damon Albarn.

Basing Street Studios, Londen

Ook bekend als Island Studios (1969 – 1981) en later als Sarm West Studios (1982- 2013), werd Basing Street Studio gebouwd in een voormalige zeventiende-eeuwse kapel op 8-10 Basing Street, in Notting Hill, in Londen, als een van de meest gebruikte studios in Groot-Brittannie. Opgestart in 1969 door Chris Blackwell, de oprichter van Island Records, werd de studio gebruikt door veel vooraanstaande artiesten. Later werd het overgenomen door SARM studio-eigenaren Jill Sinclair en haar echtgenoot, producer Trevor Horn (Yes, The Buggles), en werd het omgedoopt tot Sarm West. In mei 2011 kwamen er twee nieuwe studio’s en muziekkantoren bij. Het herontwerp omvatte ook woonruimte, om een terugkeer naar het beleid van de studio’s uit de jaren zeventig van langetermijnboekingen te vergemakkelijken. De studio’s werden onderdeel van de SPZ Group, een holdingmaatschappij van Sinclair en Horn. SPZ Group opende het Sarm Music Village 6-studio complex in het nabijgelegen Ladbroke Grove in 2013. Op dat moment werd Sarm West Studios op Basing Street gesloten. Veel beroemde albums zijn er in het geheel of gedeeltelijk opgenomen. Led Zeppelin IV, The Lamb Lies Down On Broadway van Genesis, Jethro Tull’s Aqualung, Desperado van The Eagles, het album Rough and Ready van The Jeff Beck Group, en de debuutalbums van Dire Straits en Stephen Stills. After Midnight van Clapton is er opgenomen en Many Rivers To Cross van Jimmy Cliff. Andere artiesten die er hebben opgenomen zijn Paul McCartney, Go, Steve Winwood, Traffic, Fairport Convention, John Martyn, Mott the Hoople, Roxy Music, Brian Eno, Sparks, Joan Armatrading en The Clash. In 1977 woonde Bob Marley boven in de studio tijdens zijn veertien maanden zelfopgelegde verbanning van Jamaica, toen hij er het album Exodus opnam. In 2018 werd het voormalige kerkgebouw omgebouwd tot negen luxe appartementen. In oktober 2019 werd een herdenkingsblauwe plaquette aangebracht ter ere van Bob Marley, Peter Tosh en Bunny Wailer op de plek van de voormalige Basing Street Studios, waar de albums Catch a Fire, Exodus en Burnin’ van The Wailers ooit werden voltooid.

Albums in mijn Album Top 1760 die in het geheel opgenomen zijn in de Islands periode:

(457) Dire Straits – Dire Straits
(1425) Free – Free At Last
(1511) Brian Eno – Another Green World

Albums in mijn Album Top 1760 die in het geheel opgenomen zijn in de Sarm West periode:

(67) Nick Cave & The Bad Seeds – The Boatman’s Call
(1381) Joe Jackson Band – Volume 4

SONGTITELS MET EEN THEMA

LICHAAMSDELEN

The Touch Of Your Lips (Cliff Richard)
Pointed Toe Shoes (Cliff Richard)
Can’t Take My Eyes Off Of You (Lauryn Hill)
Heartbeat (Ryuichi Sakamoto)

WAR & PEACE

Masters Of War (Denny Freeman) (Dylan Cover)
Peace Of Mind (Hazel Scott)

SPORT

Nobody Will Ever Play Baseball (Bob Newhart)

TOPOGRAFIE

Monsterseweg (Kroonenberg en De Rijcke)

GEBOUWEN

Balcony Scene (Sergei Prokofiev)
Strange New Cottage In Berkeley (Allen Ginsberg)

MILITARISME

The Cruise Of The U.S.S. Codfish (Bob Newhart)

ZIEKTE

Blind Melon Chitlin’ (Cheech & Chong)

William Bell – Never Like This Before: The Complete ‘Blue’ Stax Singles 1961-1968 (2022)

Veteraan en southern soulman William Bell was een van de eerste grote soulzangers die opnam voor het legendarische Stax label in Memphis. In die tijd componeerde hij en nam hij veel nummers op die terecht als klassiekers worden beschouwd. Van zijn Stax debuut You Don’t Miss Your Water tot het klassieke bluesnummer Born Under A Bad Sign tot zijn hitduet Private Number met Judy Clay. De verzamelaar Never Like This Before beslaat de eerste zeven jaar van Bell’s Stax catalogus waarop alle veertien singles staan (A en B kanten) die uitkwamen op Stax’s originele blauwe labelontwerp met het Stack Of Records logo. Onder de klassiekers die aan bod komen zijn You Don’t Miss Your Water, Every Day Will Be Like A Holiday en zijn ode aan zijn Stax labelgenoot Otis Redding: A Tribute To A King. Bell wordt op alle tracks ondersteund door leden van de legendarische Stax huisband Booker T &the MGs en de Memphis Horns.

Vieux Farka Toure – Les Racines (2022)

Vieux Farka Toure, zoon van Ali Farka Toure, overleden in 2006, is net als zijn vader ook alweer heel wat jaren bezig om de boodschap van de West-Afrikaanse muziek wereldwijd uit te dragen. Zijn eerste album Vieux Farka Toure verscheen in 2007. En in 2010 trad hij op tijdens de openingsceremonie van het WK Voetbal in Zuid-Afrika. Les Racines is inmiddels zijn negende album (en zijn zesde officiele studioalbum), en keert de zanger/gitarist hiermee terug naar de oorspronkelijke Songhai, ook wel bekend als de Malinese Desert Blues. Met behulp van een groot aantal gastmuzikanten van onderandere Amadou Sidiki Diabate en Amadou Bagayoko van Amadou & Mariam op de kora, is deze Afrikaanse stijl van de blues met veel echo en galm een feest voor elke gitaarliefhebber. Echt geweldige muziek. Uitgebracht door World Circuit (Afel Bocoum 2020, Oumou Sangare 2022).

De keuze van een album van een bepaalde Band of Artiest

(1) The Beatles – Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band

Revolver? Abbey Road? Sgt. Pepper’s? The White Album? Let It Be? Help? De rest? Het blijft toch moeilijk kiezen wat het beste werk van The Beatles is. Op betrekkelijk weinig albums is er gewoon teveel. Er is niets wat alles omlaag haalt. Op alle albums staat muzikale schoonheid wat geen enkele andere band ooit benaderd heeft of ooit zal benaderen. Alles van The Beatles is tijdloos. Alles wat er na gekomen is zal altijd ver weg in de schaduw blijven staan (enkele uitzonderingen daargelaten als The Beach Boys, The Band, Led Zeppelin en The Stones – ja, die staan zeker dichtbij in de schaduw). En dat is zowel een zegen als een vloek. Frustrerend misschien ook wel. Want er zullen nooit nieuwe Beatles komen. Er zullen nooit andere unieke nummers geschreven worden als die van The Fab Four. Vanaf het allereerste nummer van de eerste LP Please Please Me met I Saw Her Standing There tot en met het laatste nummer Get Back van het laatste album Let It Be. Als liedjesschrijvers hebben Lennon en McCartney, alleen Dylan boven zich (en Brian Wilson staat daar dan weer onder). All My Loving, Can’t Buy Me Love, I’ll Follow the Sun, Yesterday, Michelle, In My Life, Eleanor Rigby, Good Day Sunshine, For No One, Fool On The Hill, Blackbird, Julia, Something. Iets vergeten? Natuurlijk. Al het andere. Misschien dat de beste twee albums, volgens velen en ook volgens mezelf, Revolver en Sgt. Pepper’s, ook nog eens extra uitsteken boven die andere twaalf albums van die heren uit Liverpool. Revolver is minstens net zo goed als Sgt. Pepper’s. Maar ik ben van het Sgt. Peppers kamp. Dat is mijn troost. Sgt. Pepper’s is een compleet en perfect album. Het is het beste album dat er ooit is gemaakt. The Beatles waren een zegen voor de mensheid. Absoluut! Ze gaven die mensheid een goed gevoel.

1760 Hoezen met een Thema

MUZIEKINSTRUMENTEN

(1700) Jose Feliciano – Feliz Navidad
(1701) Katie Meluha – Call Of The Search
(1732) Gerry & Pacemakers How Do You Like It?
(1736) Denny Freeman – Diggin’ On Dylan
(1748) Freek de Jonge – Gemeen Goed

AFBEELDINGEN VAN ARTIESTEN

(1730) Lauryn Hill – The Miseducation Of Lauryn Hill
(1733) Cliff Richard – Cliff Sings
(1735) Hazel Scott – Relaxed Piano Moods
(1736) Denny Freeman – Diggin’ On Dylan
(1739) Bob Newhart – The Button-Down Mind Of Bob Newhart

AFBEELDINGEN VAN ARTIESTEN

(1646) The Jackson 5 – Third Album
(1653) Blue Magic – Message From The Magic
(1655) Rene and his Alligators – In The Mood
(1663) Mariachi Sol – Viva Mexico
(1669) Troka – Smash

BRUINE HOEZEN

(1663) Mariachi Sol – Viva Mexico
(1680) CPR – Just Like Gravity
(1730) Lauryn Hill – The Miseducation Of Lauryn Hill
(1733) Cliff Richard – Cliff Sings
(1736) Denny Freeman – Diggin’ On Dylan

DIEREN

1580 Francesco Guccini – Parnassius Guccini
1586 Roosbeef – Ze Willen Wel Je Hond Aaien Maar Niet Met Je Praten
1590 Nikki Lane – Highway Queen
1599 Face Tommorow – In The Dark
1611 I Am Oak – On Claws

Uitgebrachte Singles van de 1760 Albums #58

(1470) Nino Josele – El Mar De Mi Ventana (Geen Singles)
(1471) The Dead Milkmen – Big Lizard In My Backyard (Geen Singles)
(1472) Kraftwerk – Trans-Europ Express (Trans-Europa Express, Showroom Dummies)
(1473) The Avalanches – Since I Left You (Electricity, Frontier Psychiatrist, Since I Left You, Radio)
(1474) The XX – XX (Crystalised, Basic Space, Islands, VCR)

De uitklaphoes van de LP #63

Alive On Arival van Steve Forbert

Die stem van die man. Daar val je meteen voor. Ooit beschouwd als weer een nieuwe Dylan (hoeveel er daar in het verleden wel niet van geweest zijn). Maar daarmee doe je deze zanger/gitarist absoluut te kort. Ooit zijn grootste hit gehad met Romeo’s Tune van zijn tweede LP Jackrabbit Slim, dat een jaar later verscheen. Op deze LP uit 1978 (hij was toen nog maar vierentwintig) staan mooi verzorgde liedjes met pakkende melodieen, die allemaal een eigen geluid hebben en gezongen met die unieke zachtaardige stem van Forbert, alsof de zanger zich met zijn rake observaties steeds verwonderd over alles om zich heen. Het ademt een soort van eerlijke onschuld uit, en muzikaal in een prettige combinatie van folk, pop. rock en country, met alles op akoestisch gitaar. Een goede songwriter dus. En om nog een compliment te geven; een van de beste debuutalbums die ooit is verschenen. In de jaren zeventig uitgebracht en nog steeds tijdloos. Goin’ Down To Laurel, Steve Forbert’s Midsummer Night’s Toast, It Isn’t Gonna Be That Way en Thinkin’. Allemaal meer dan prima om naar te luisteren. David Sandborn (AT 1760 – John McLaughlin, Jaco Pastorius, Chaka Khan) is op zijn alt saxofoon trouwens te horen op het nummer Big City Cat. Uitgebracht door Epic.

Muziekfilms & Documentaires

Elvis

Austin Butler (ook te zien als Feyd-Rautha in Dune: Part Two die in 2023 uit zal komen) in de rol van de zoveelste film over Elvis. De film volgt het leven van rock-‘n-rollicoon, zanger en acteur Elvis Presley, verteld vanuit het perspectief van zijn manager, kolonel Tom Parker. Duidelijk in de film is te zien hoe Parker (Tom Hanks) steeds meer grip krijgt op de carriere van Presley. En pijnlijk om te zien waarom The King nooit in het buitenland heeft opgetreden. De haat-liefde relatie staat veel in de weg. In het midden blijft eigenlijk of Tom Parker, nu juist een goede manager was of juist niet. Tom Hanks speelt in ieder geval een overtuigende rol.

Biopics

Nummers van Bands, Muzikanten en Componisten op Albums van andere Bands en Muzikanten die in mijn 1760 lijst zijn terug te vinden

Dizzy Gillespie

Birks’ Works – Art Pepper

Een geschiedenis van Geboortes die er hier wat mij betreft toe doen

1933

18 januari: Ray Dolby (Uitvinder)
20 januari Ronald Townson (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (The 5th Dimension)
18 februari: Yoko Ono (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
21 februari: Nina Simone (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
9 maart: Lloyd Price (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
13 maart: Mike Stoller (Componist)
14 maart: Quincy Jones (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
8 april: Fred Ebb (Componist)
25 april: Jerry Lieber (Componist)
29 april: Rod McKuen (Singer-songwriter)
30 april: Willie Nelson (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
3 mei: James Brown (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
27 juli: Nick Reynolds (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (The Kingston Trio)
8 augustus: Joe Tex (Zanger)
15 augustus: Bill Pinkney (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (The Drifters)
1 september: Conway Twitty (Zanger)
18 september: Jimmie Rodgers (Zanger)
25 september: Ian Tyson (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
3 november: John Berry (Componist)
29 november: John Mayall (MUZIKANT OP ALBUM (S) TOP 1760) (John Mayall and the Bluesbreakers)
13 december: Wayne Bennett (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (Bobby Bland)

Bleed from Within – Shrine (2022)

Een lekkere portie herrie van deze band uit Glasgow, het zesde album sinds 2009. Metalcore waarbij alle remmen los gaan. Verschenen op 3 juni 2022, is Shrine van BFW een album met net iets meer agressie dan melodie. In precies de goede verhoudingen naar mijn mening. Met gecontoleerde chaos en epische grandeur verpakt in een muur van sound, en met dikke vette riffs all over the place. Zwart glimmend metaal van het betere soort dus. Met uitstekende nummers als I Am Damnation, Levitate, Flesh And Stone, Skye, Temple Of Lunacy en Killing Time. Last van stress? Last van demonen? Luister dan naar dit album. Wat mij betreft (nee ik kende deze band nog niet) zijn ze het heiligdom van de zware jongens binnengewandeld om daarin voorgoed te resideren. Het is rauw, bruut en afwisselend. Uitgebracht door Nuclear Blast (AT 1760 – Kreator, Meshuggah, Korpiklaani) (Sylosis 2020, Hypocrisy 2021).

Boudewijn de Groot

Boudewijn de Groot kennen we natuurlijk allemaal als liedjesschrijver (ook zonder en samen met Lennaerd Nijgh), als acteur, als vertaler van boeken, musical artiest, en vooral als uitvoerend artiest. Wie kent al die mooie nummers niet van de grootste troubadour van Nederland: Welterusten Meneer De President, Het Land Van Maas En Waal, Als De Rook Om Je Hoofd Is Verdwenen, Prikkebeen, Tante Julia, Verdronken Vlinder, Jimmy en Avond. De Groot was in de jaren zestig en zeventig toch echt wel toonaangevend voor het Nederlandse lied. Met albums als Voor De Overlevenden, Picknick en Hoe Sterk Is De Eenzame Fietser. Maar als producer is hij wel zeker ook behoorlijk actief geweest. Niet alleen van zijn eigen werk, maar ook voor vele anderen zoals Leon de Graaff, Arti Kraaijeveld (Bintangs), Oscar Benton, Breakaway, Diana Vredenberg, Mini & Maxi, Henny Vrienten, The Blue Diamonds, Therese Steinmetz, Willeke Alberti, Conny Vink, CCC Inc. Nico Haak, Rob de Nijs, Don Rosenbaum, The Shooting Party, Stef Bos en voor zijn zoon Marcel de Groot. Ook heeft de Groot de muziek van een paar films geproduceerd: Lost In Amsterdam, De Nacht van de Wilde Ezels (Pim de la Parra) en How To Survive A Broken Heart (Paul Ruven). Van Boudewijn de Groot heb ik zelf twee albums, Voor de Overlevenden en Hoe Sterk Is De Eenzame Fietser (heb ik in mijn 1760 lijst op plek 1224 staan) en ook de eerste van de twee Vreemde Kostgangers albums: Vreemde Kostgangers (Vrienten/Kooymans/de Groot) op plek 1167. Optreden doet Boudewijn de Groot niet meer, maar heeft wel weer een nieuw album aangekondigd in november. En George Kooymans speelt daar ook op mee. Hopelijk gaat het weer een beetje beter met de Haagse gitarist. Ik wens hem het allerbeste.

Als producer heb ik twee albums van Boudewijn de Groot in mijn 1760 lijst staan:

(874) Bram Vermeulen – Rode Wijn
(1552) Rowwen Heze – Station America

SONGTITELS MET EEN THEMA

KUNST

Folk Dance (Sergei Prokofiev)
Minuet (Sergei Prokofiev)
Dance, Dance, Dance (Crazy Horse)
My Back Pages (Denny Freeman) (Bob Dylan Cover)
Epilogue (Ryuichi Sakamoto)
Mean Woman Blues (Cliff Richard)
A Shot Of Rhythm And Blues (Gerry And The Pacemakers)

GASSEN, VUUR & VLOEISOFFEN

Campfire (Grizzly Bear)
Spirit On The Water (Denny Freeman) (Bob Dylan Cover)

LIEFDE & HAAT

Verliefd (Kroonenberg en De Rijcke)
Love Battery (Buzzcocks)
Fiction Romance (Buzzcocks)
Like Someone In Love (Hazel Scott)

Gassen, Vuur & Vloeistoffen

Kunst

Liefde & Haat

Dylan Covers

Supersonic Blues Machine – Voodoo Nation (2022)

Supersonic Blues Machine is een Amerikaans trio uit Californie, bestaande uit drummer Kenny Aronoff, bassist Fabrizio Grossi en zanger/gitarist Kris Barras. Deze mannen hadden eerder al twee studioalbums uitgebracht: West of Flushing, South of Frisco in 2016 en Californisoul in 2017, die allebei in de Top 15 van de Billboard Blues Album lijst hebben gestaan. Tevens verscheen er een livealbum in 2019: Road Chronicles – Live. Het derde studioalbum Voodoo Nation verscheen in juni 2022. De twee eerdere studioalbums (met een andere zanger/gitarist) en hun liveshows, bevatten samenwerkingen met artiesten als Steve Lukather (Toto), Billy F Gibbons (ZZ Top), Warren Haynes, Walter Trout, Robben Ford, Chris Duarte, Shemekia Copeland, Lucky Peterson, Jonny Lang en Quinn Sullivan. En ook op dit album doen een hoop uitstekende gitaristen mee. Zo horen we gastoptredens van Charlie Starr, Eric Gales, Joe Louis Walker, Ana Popovic, Kirk Fletcher, King Solomon Hicks, Josh Smith en Sonny Landreth. Voodoo Nation laat zich het best omschrijven als een mengeling van soul blues, blues rock, power blues, en als hardrock met een hoop funky grooves. Vernieuwend is het echter niet. Maar wel lekker om naar te luisteren. Uitgebracht door Provoque Records (Sonny Landreth, 2020 en Eric Gales, 2022)

Warmduscher – At The Hotspot (2022)

Na Khaki Tears (2015), Whale City (2018) en Tainted Lunch (2019), verscheen dit jaar het vierde album van deze band uit Londen: At The Hotspot. Voor alle duidelijkheid: dit is geen livealbum (dat ligt aan mij, ik weet het). Nee, dit is een post punk album met een stevig funk en disco gehalte. En album met een concept. Het gaat over verslaafden, gokkers, dromers, dealers en dieven, die je bij de achteruitgang van de nachtclub en in achterafstraatjes tegenkomt. Het gaat over de fakers en de takers, over de onderkant van de samenleving. Waar neon valse schijn is en smerigheid altijd aanwezig. Met teksten als “fuck these deadlines, rules and regulations” en “we sleep, they fight, we speak, they fight, we sleep, they fight, we fight, they die”. Het is een verfrissend, luchtig en bitter album tegelijkertijd. En met zelfspot. Live At The Hotspot, Hot Shot, Eight Minute Machine, Fatso, Twtchin’ In The Kitchen, Baby Toe Joe, zijn een paar voorbeelden ervan. Het hele album is raak. Geproduceerd door Joe Goddart en Al Doyle (ook van LCD Soundsystem) beiden van Hot Chip. Uitgebracht door Bella Union (Modern Nation, 2019)

De keuze van een album van een bepaalde Band of Artiest

(960) Saga – Worlds Apart

Een paar dagen geleden had ik al eerder een stukje geschreven over Saga: over de debuut LP van deze Canadezen. Deze keer dus mijn CD’s die ik van Saga heb. Dat zijn vier studioalbums (Worlds Apart, Generation 13, Pleasure And The Pain, House Of Cards), een verzamelalbum (The Very Best Of…) en een livealbum (Detours). Maar ik moet meteen iets rechtzetten. Op House Of Cards staan ook twee chapters. Chapter 11 en Chapter 15: Ashes To Ashes en We’ll Meet Again. En ook nog op twee andere studioalbums staan chapters (die ik niet heb). Mijn nederige excuses dus. Na Worlds Apart is Generation 13, uit 1995, dat een vijfentwintig nummers tellend epos is en een conceptalbum, mijn tweede favoriete CD van de band. Dit album is Saga’s The Wall, Tommy en The Lamb Lies Down On Broadway, naar mijn mening, en van alle albums die ik heb althans. Het staat bol van gesproken teksten, tempowisselingen en verschillende emoties. Een zeer afwisselend album dus. Met sterke en mooie nummers als Chances Are #1, The Cross #1, Leave Her Alone, My Name Is Sam, Generation 13 (Theme #2) en The Learning Tree (Your Time Is Up). Pleasure & The Pain, uit 1997, en House Of Cards, uit 2001, vind ik twee middelmatige albums. Niet echt slecht maar ook niet echt bijzonder. Op Pleasure and The Pain staan wel een paar aardige nummers, zoals Welcome To The Zoo, Where’s My Money, een cover van The Beatles: Taxman en het akoestische Pleasure And The Pain. House Of Cards kan me eigenlijk nog het minste boeien. De meeste nummers op dit album vind ik een soort van herhalingsoefening. En tenslotte over Worlds Apart? Alleen de eerste drie nummers al maken voor mij het verschil met de rest. On The Loose, Time’s Up en Wind Him Up. Wat mij betreft zijn dat de beste nummers die Saga heeft gemaakt.

Voor de volledigheid hieronder dan maar alle chapters op alle albums van deze band:

Chapter 1: Images (Images At Twilight)
Chapter 2: Don’t Be Late (Silent Knight)
Chapter 3: It’s Time (Images At Twilight)
Chapter 4: Will It Be You (Saga)
Chapter 5: No Regrets (Worlds Apart)
Chapter 6: Tired World (Saga)
Chapter 7: Too Much To Lose (Silent Knight)
Chapter 8: No Stranger (Worlds Apart)
Chapter 9: Remember When (Full Circle)
Chapter 10: Not This Way (Full Circle)
Chapter 11: Ashes To Ashes (House Of Cards)
Chapter 12: You Know I Know (Marathon)
Chapter 13 Uncle Albert’s Eyes (Full Circle)
Chapter 14: Streets Of Gold (Marathon)
Chapter 15: We’ll Meet Again (House Of Cards)
Chapter 16: Worlds Apart (Marathon)

1760 Hoezen met een Thema

TEKSTLOOS

(1683) Chromatics – Kill
(1693) Beastie Boys – Paul’s Boutique
(1712) Tim Hecker – Konoyo
(1713) Mark Pritchard – The Four Worlds
(1725) William Basinski – The Disintegration Loops I

GROTE LETTERS

(1642) Carter the Unstoppable Sex Machine – 30 Something
(1662) Daft Punk – Home Work
(1679) Allen Stone – Allen Stone
(1685) Willy Moon – Here’s Willy Moon
(1704) George Carlin – Jammin’ In New York

RODE HOEZEN

(1517) The Refreshments – Christmas Wishes ( The Best Of Rock’n’ Roll X-Mas
(1598) Teddy Pendergrass – Teddy
(1634) Sufjan Stevens, Nico Muhly, Bryce Dessner, James McAlister – Planetarium
(1643) Primal Scream – Screamadelica
(1646) The Jackson 5 – Third

ART

(1734) Les Troubadours Du Roi Baudoin – Missa Luba
(1737) Grizzly Bear – Horn Of Plenty
(1744) Kroonenberg & De Rijcke – Het Konijn En Andere Verhalen
(1750) Carl Orff – Carmina Burana
(1758) Jiskefet – Bull

Uitgebrachte Singles van de 1760 Albums #57

(1475) Hot Chip – One Life Stand (One Life Stand, I Feel Better)
(1476) Destroyer – Kaputt (Chinatown)
(1477) HAIM – Days Are Gone (Forever, Don’t Save Me, Falling, The Wire, If I Could Change Your Mind, My Song 5)
(1478) Yuck – Yuck (Rubber, Georgia, Holing Out, Get Away, The Wall, Shook Down)
(1479) Goat Girl – Goat Girl (Country Sleaze, Cracker Drool, The Man)

De uitklaphoes van de LP #62

Saga van Saga

Saga is ook weer een van die bands waarin ik vroeger best wel geinteresseerd ben geweest, En beschouwde ik deze band als het jongere broertje van Rush. Hoewel niet zo goed, vond ik ze wel net zo boeiend. Ik heb ooit de eerste zes LP’s gekocht (Saga, Images At Twilight, Silent Knight, World’s Apart, Heads Or Tales, Behaviour en Wildest Dreams), en later nog drie CD’s die ik niet op LP had (Generation 13, Pleasure & The Pain en House Of Cards). Op Saga, het debuutalbum uit 1978, staan de eerste twee van de uiteindelike zestien chapters: Chapter 4 en Chapter 6, en zijn onderdeel van een verhaal over Einstein (op de eerste vier albums staan acht chapters, en op het dubbel live album, The Chapters Live uit 2003, staan de overige acht chapters). Mijn favoriete nummers op dit album zijn How Long, Humble Stance, Ice Nice en Tired World, en zijn mooie voorbeelden van de melodische prog rock van deze band. De krachtige stem van Michael Sadler, de pakkende rifs en prima solo’s van Ian Crichton (echt een geweldige gitarist) en het heldere synthesizer geluid bespeeld door drie bandleden, Sadler, Peter Rochon en Jim Crichton, broer van Ian Crichton, bezorgen Saga al op dit debuutalbum een uniek eigen geluid. Met nummers met een kop en een staart, met een popachtige frisheid en met gestructureerde arrangementen. Hoewel niet zo goed als Worlds Apart, die ik in mijn 1760 lijst heb gezet, en ook niet zo goed als andere albums van deze Canadezen, is dit toch een geweldig debuut. Uitgebracht door Polydor.

Muziekfilms & Documentaires

Bohemian Rhapsody

Bohemian Rhapsody is een biografische dramafilm uit 2018, geregisseerd door Bryan Singer naar een scenario van Anthony McCarten, en geproduceerd door Graham King en Queen-manager Jim Beach. De film vertelt het verhaal van Queen, vanaf de oprichting van de band in 1970 tot het Live Aid optreden in 1985 in het Wembley Stadium. Bohemian Rhapsody ontving talloze onderscheidingen, waaronder vier overwinningen bij de 91e Academy Awards.

Biopics

Nummers van Bands, Muzikanten en Componisten op Albums van andere Bands en Muzikanten die in mijn 1760 lijst zijn terug te vinden

Billy Joe Shaver

Ain’t No God In Mexico – Waylon Jennings
Black Rose – Waylon Jennings
Honky Tonk Heroes – Waylon Jennings
Low Down Freedom – Waylon Jennings
Old Five And Dimers Like Me – Waylon Jennings
Ride Me Down Easy – Waylon Jennings

Een geschiedenis van Geboortes die er hier wat mij betreft toe doen

1932

26 januari: Coxsone Dodd (Producer)
31 januari: Rick Hall (PRODUCER OP ALBUM(S) TOP 1760) (Aretha Franklin)
8 februari: John Williams (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
24 februari: Michel Legrand (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
26 februari: Johnny Cash (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
4 maart: Miriam Makeba (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
15 maart: Arif Mardin (PRODUCER OP ALBUM(S) TOP 1760) (Aretha Franklin, John Prine, Scritti Politti, Chaka Khan, Trevor Jones)
9 april: Carl Perkins (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
14 april: Loretta Lynn (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
7 juni: Tina Brooks (Saxofonist)
21 juni: Lalo Schifrin (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (Quincy Jones)
16 juli: John Chilton (Trompetist)
19 juli: Buster Benton (Gitarist)
8 september: Patsy Cline (Zangeres)
25 september: Glenn Gould (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
28 september: Victor Jara (Zanger, Dichter)
10 november: Paul Bley (Pianist)
15 november: Clyde McPhatter (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (The Drifters)
30 november: Bob Moore (MUZIKANT OP ALBUMS(S) TOP 1760) (Marty Robbins)
5 december: Little Richard (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
9 december: Donald Byrd (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
12 december: Charlie Rich (Zanger)

Thin Lizzy – The Boys Are Back In Town (Live At The Sydney Opera House October 1978) (2022)

Eerder dit jaar, op 24 juni, verschenen op 2DVD + CD. Op DVD een documentaire (is in de bioscoop te zien geweest) over Phil Lynott, Songs For While I’m Away, en op DVD en CD een optreden van Thin Lizzy in Sydney 1978. Was in 1988 al op VHS verschenen als Live At Sydney Harbour ’78, maar nu onder de titel Live At The Sydney Opera House. Vergeleken met de CD die in 1997 in Japan al was uitgebracht als The Boys Are Back In Town: Live In Australie, staan op deze CD echter dertien nummers. Vijf nummers extra: Warriors, Don’t Believe A Word, Still In Love With You, Johnny The Fox Meets Jimmy The Weed en Suicide. De band bestond toen uit Phil Lynott, zang en bas, Gary Moore, gitaar en achtergrondzang, Scott Gorham, gitaar en achtergrondzang en Mark Nauseef op drums. Een mooi muziekdocument.

The New Frontier, Las Vegas

The New Frontier (voorheen Hotel Last Frontier en The Frontier) was een hotel en casino aan de Las Vegas Strip in Paradise, Nevada. Het pand begon als een casino en dansclub bekend als The Pair O ‘Dice, geopend in 1931. Het werd verkocht in 1941 en opgenomen in het Hotel Last Frontier, dat aan het einde van het jaar met de bouw begon. The Hotel Last Frontier opende de deuren op 30 oktober 1942 als tweede resort aan de Las Vegas Strip. Het pand, met een country and western thema, omvatte honderdvijf kamers. Het resort werd bedacht door R.E. Griffith en ontworpen door zijn neef, William J. Moore. Na de dood van Griffith in 1943 nam Moore het eigendom over en voegde in 1948 een country and western dorp toe: met authentieke gebouwen die afkomstig waren van een verzamelaar. Het nieuw gebouwde Silver Slipper Casino werd toegevoegd in 1950. Het eigendom van het resort veranderde verschillende keren tussen verschillende groepen, te beginnen in 1951. Een gemoderniseerde uitbreiding opende op 4 april 1955 als de New Frontier. Het opereerde gelijktijdig met The Last Frontier. Beide gebouwen werden in 1965 gesloten en een jaar later gesloopt om plaats te maken voor een nieuw resort, dat op 29 juli 1967 werd geopend als The Frontier. Toekomstig casinomagnaat Steve Wynn was een van de investeerders die hiermee zijn intrede deed in de gok industrie van Las Vegas. Zakenman Howard Hughes kocht de groep eind 1967 uit. Net als zijn andere casino-eigendommen bezat hij de Frontier via Hughes Tool Company en later via The Summa Corporation. In 1988 verkocht Summa The Frontier aan Margaret Elardi en twee zonen van haar. Een zestien verdiepingen tellende hoteltoren werd toegevoegd in 1990. De familie Elardi weigerde een contract met de Culinary Workers Union te verlengen en vijfhonderdvijftig arbeiders gingen in staking op 21 september 1991. Het werd een van de langste stakingen in de Amerikaanse geschiedenis en de Elardis voerden een uitgebreide spionageoperatie uit in hun strijd met de vakbond. Zakenman Phil Ruffin kocht de Frontier uiteindelijk voor honderdzevenenzestigmiljoen dollar. De verkoop werd afgerond op 1 februari 1998, toen Ruffin het pand weer The New Frontier als naam gaf. Ruffin lanceerde een renovatie van twintig miljoen dollar om het verouderde pand te verbouwen en te moderniseren. Zijn veranderingen omvatten de toevoeging van een nieuw restaurant, Gilley’s Saloon. In het volgende decennium overwoog Ruffin verschillende herontwikkelingsprojecten voor het gebouw, maar gebrek aan financiering belemmerde deze plannen. In mei 2007 stemde hij ermee in om de New Frontier te verkopen aan El Ad Properties voor meer dan 1,2 miljard dollar. Het resort sloot op 16 juli 2007 en de sloop begon later dat jaar. De zestien verdiepingen tellende toren implodeerde op 13 november 2007. Het was de laatste van de Hughes-tijdperk casino’s die werden gesloopt. Het pand met negenhonderdvierentachtig kamers was populair als een low budget alternatief voor de grotere resorts aan The Strip.

Artiesten in mijn 1760 lijst die in New Frontier Hotel (1955-1967) en Frontier Hotel (1967-2007) hebben opgetreden:

(76) Carl Perkins (1983)
(77) Elvis Presley (1956)
(106) The Supremes (1970)
(253) Ray Charles (1969)
(300) Frank Sinatra (1969)
(319) Peggy Lee (1968)

SONGTITELS MET EEN THEMA

FAMILIE

Requiem For Dying Mothers (Stars of the Lid)
Golden Girl (Al Jarreau)
Montagues And Capulets (Sergei Prokofiev)
I’ll Be Your Baby Tonight (Denny Freeman) (Bob Dylan Cover)
Forgive The Father (Lauryn Hill)

GASSEN, VUUR & VLOEISTOFFEN

Vodka Time (Urban Trad)
Basement Scotch (Urban Trad)

NAMEN

Mulholland (Stars of the Lid)
Juliet The Young Girl (Sergei Prokofiev)
Wink Dinkerson (Cheech & Chong)
Dave (Cheech & Chong)

VERVOER

Subway Call (Urban Trad)
Cruisin’ With Pedro De Pacas (Cheech & Chong)
Fast Cars (Buzzcocks)
The Jeep Is Jumpin’ (Hazel Scott)
Dead Gone Train (Crazy Horse)

Gassen, Vuur & Vloeistoffen

Familie

Namen

Vervoer

Dylan Covers

The Police – Around The World (2022)

https://youtu.be/s4Qv1El8da4?t=1

Een restored en remastered dubbelalbum (op blu ray + CD of op DVD + CD) van The Police’s oorspronkelijke documentaire uit 1982 (VHS/Laserdisc) met opnames van hun eerste wereldtournee in 1979 en 1980 (op de CD) in Kyoto, Hong Kong en Londen. Op de documentaire (op blu ray of DVD) zijn zowel op het podium als backstage, mooie beelden te zien van het drietal tijdens hun grote avontuur en hun wereldbestorming in landen als Japan, Engeland, Egypte, Australie, India, Griekenland, Frankrijk, Zuid-Amerika en de Verenigde Staten. Met al hun grote hits en meer van dat moment. Walking On The Moon, Next To You, Deathwish, So Lonely, Can’t Stand Losing You, Roxanne en Message In A Bottle. De meeste nummers komen van de eerste twee Police albums Outlandos d’Amour en Regatta De Blanc. Dit horende blijkt maar weer eens hoe goed The Police toen was. Erg mooi allemaal.

Van Morrison – What’s It Gonna Take? (2022)

Het blijft altijd een genot om naar Van Morrison te luisteren. Met zijn oude albums doe ik dat met enige regelmaat, maar helaas niet vaak genoeg. Van The Man is en blijft een onwankelbare rots in de muzikale branding. En hij blijft maar leveren, steeds weer opnieuw. Hoewel ik sinds lange tijd geen nieuw album van hem heb gekocht (de laatste was Down The Road uit 2002), werd het maar weer eens tijd om dat wel te doen. En wat een vreugde weer opnieuw. What’s It Gonna Take?, zijn drieenveertigste, als opvolger van Latest Record Project, Vol. 1 uit 2021, is namelijk een heerlijk soul, jazz en R&B album: het is wederom van hoge kwaliteit. Met Van The Man valt blijkbaar nog steeds niet te spotten: alle woede en frustraties zingt en speel hij als vanouds weer van zich af. Als een man met een mening, als een cynicus, en altijd als iemand om rekening mee te houden. Vooral als muzikant die altijd origineel is. Hij zingt over van alles en nog wat: over Bill Gates, regeringen, banken, covid, globalisten, fake news, Klaus Schwab en MSM, in nummers als Dangerous, Fighting Back Is the New Normal, Fodder For The Masses, Sometimes It’s Just Blah Blah Blah, Money From America, I Ain’t No Celebrity. Al deze nummers doen ertoe. Van The Man blijft maar schijnen. Hij blijft een heldere ster aan het firmament. Met diepgang en emotie. Hij is nog steeds iemand die we nodig hebben. Hij is gevaarlijk. En daarom houden we van hem.

De keuze van een album van een bepaalde Band of Artiest

(897) Fish – Vigil In A Wilderness Of Mirrors

Van al die CD’s die ik van Fish gekocht heb (en dat zijn er zes), is zijn solodebuut nog steeds mijn favoriete. Ik denk omdat die uitkwam in 1990, en ik die altijd als opvolger heb gezien van Clutching At Straws uit 1987, het laatste album van Fish met Marillion (en daar heb ik ook heel wat van, ook LP’s). Vigil In The Wilderness Of Mirrors vind ik misschien net iets beter dan Clutching At Straws. En Misplaced Childhood vind ik dan weer beter dan deze. Ik denk dat die nummers op Vigil: Vigil, A Gentleman’s Excuse Me, Family Business, View From The Hill en Cliche, mooi aansluiten op die nummers van die laatste twee albums van Marillion. Die andere twee albums, Sunsets On Empire en Raingods With Zippos, vind ik eigenlijk minstens ook even goed. Met nummers als Change Of Heart, What Colour Is God?, Tara, Jungle Ride, Worm In A Bottle, Sunsets On Empire, Say It With Flowers, en het beste nummer Brother 52, op Sunsets On Empire, en Mission Statement, Incomplete, Rites Of Passage, Tilted Cross, Old Haunts, Chocolate Frogs, Raingod’s Dancing en Wake-Up Call (Make It Happen), op Raingods With Zippos. Songs From The Mirror is een coveralbum met negen nummers van The Moody Blues, Sensational Alex Harvey Band, Pink Floyd, The Kinks, Argent, Sandy Denny, Genesis, T.Rex en Bowie (Question, Boston Tea Party, Fearless, Apeman, Hold Your Head Up, Solo, I Know What I Like, Jeepster en Five Years). Acoustic Session en Tales From The Big Bus zijn livealbums. Op deze twee CD’s staan ook een aantal Marillion nummers, zoals Kayleigh, Assassing, Sugar Mice en Fugazi.

1760 Hoezen met een Thema

WITTE HOEZEN

(1642) Carter the Unstoppable Sex Machine – 30 Something
(1644) Against Me! – Transgender Dysphoria Blues
(1665) The Toasters – Dub 56
(1666) The Art of Noise – In Visible Silence
(1672) Tangerine Dream – Electronic Meditation

ZWARTE HOEZEN

(1648) The Jacksons – Triumph
(1649) The Delfonics – The Delfonics
(1690) A Tribe Called Quest – The Low End Theory
(1705) Bill Hicks – Rant In E Minor
(1717) Sarah McLachlan – Fumbling Towards Ecstacy

BLAUWE HOEZEN

(1695) The Roots – Do You Want More?!!!??!
(1702) Jamie Cullum – Twentysomething
(1706) Eddie Murphy – Comedian
(1718) Moby – Play

LANDSCHAPPEN

(1657) Franco Battiato – Pollution
(1681) Department of Eagles – In Ear Park
(1686) Mark Knopfler – Local Hero
(1714) Gas – Rausch
(1724) Trentemoller – The Last Resort

Alle CD Hoezen

Landschappen

Uitgebrachte Singles van de 1760 Albums #56

(1480) Cherry Glazerr – Apocalipstick (Told You I’d Be With The Guys)
(1481) Angelo Branduardi – Cercando L’oro (Geen Singles)
(1482) Grimes – Visions (Genesis)
(1483) Fatoumata Diawara – Fatou (Geen Singles)
(1484) Jim James – Regions Of Light And Sound Of God (Know Til Now)

De uitklaphoes van de LP #61

Absolutely Live van The Doors

Absolutely Live is rauw, wild en broeierig. Het is een weergave (van verschillende concerten aan elkaar vast geplakt, dat wel) van hoe een rock concert moet klinken. Met een enorme vitaliteit. Ik ben echt gek op dit album. Uitgebracht in 1970, in hetzelfde jaar dat Morrison Hotel verscheen. L.A. Woman moest een jaar later nog uitgebracht worden. Alle opnames komen van de Roadhouse Blues Tour van 1969 en 1970 van concerten in steden als Detroit en Philadelphia. De meeste nummers zijn echter afkomstig van de optredens van The Doors in het Felt Forum in New York City op 17 en 18 januari 1970. Het bevat de eerste volledige uitvoering van Celebration Of The Lizard en verschillende andere tracks die nog niet eerder op een officieel Doors album waren verschenen, zoals Love Hides, Build Me A Woman, Universal Mind en Dead Rats, Dead Cats, die verstopt zitten in een aantal medleys. Met uitvoeringen van Alabama Song (Whiskey Bar), When The Music’s Over, Break On Thru en Soul Kitchen, kan deze dubbel LP niet stuk voor mij. Er staan verder ook nog twee covers op van Bo Diddley en Willie Dixon Who Do You Love en Close To You. Geproduceerd door Paul A. Rothchild (AT 1760 – Tom Paxon, The Doors, Janis Joplin, The Paul Butterfield Blues Band. Uitgebracht door Elektra (Warner Brothers).

Muziekfilms & Documentaires

Ennio

A Fistful Of Dollars, For A Few Dollars More, The Good The Bad And The Ugly, Once Upon A Time In The West, My Name Is Nobody, The Professional, The Thing, Once Upon A Time In America, The Mission, The Untouchables en The Hateful Eight, zijn maar enkele voorbeelden van de lange imposante carriere van Morricone’s werk. Ennio is een prachtige documentaire van Giuseppe Tornatore, dat een mooi beeld geeft van de Maestro. De film bestaat voor een groot gedeelte uit een interview met hem zelf, waarin hij alles verteld. Over zijn pure liefde voor het componeren, over zijn passie voor filmmuziek, en over zijn manier van werken. Met veel lovende woorden van Clint Eastwood, Quincy Jones, Zucchero Fornaciari, Hans Zimmer, John Williams, Oliver Stone, Quentin Trantino en Bernardo Bertolucci. De film is een eerbetoon aan een genie, aan een mythe, aan een van de meest invloedrijke componisten van de laatste zeventig jaar. Een zeer ontroerende film over een nederige man, die in 2020 is overleden.

Documentaires

Nummers van Bands, Muzikanten en Componisten op Albums van andere Bands en Muzikanten die in mijn 1760 lijst zijn terug te vinden

Jimmy Smith

Serman – Jimmy McGriff

Een geschiedenis van Geboortes die er hier wat mij betreft toe doen

1931

8 januari: Bill Graham (Entrepreneur)
12 januari: Roland Alphonso (Saxofonist)
22 januari: Sam Cooke (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
29 januari: Leslie Bricusse (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
15 maart: D.J. Fontana (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (Elvis Presley)
25 maart: Paul Motian (Drummer, Percussionist)
29 april: Lonnie Donegan (Zanger, Gitarist)
10 juni: Joao Gilberto (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
18 juli: Papa Dee Allen (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (War)
21 juli: Plas Johnson (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (o.a. Beach Boys, Ike & Tina Turner)
31 juli: Kenny Burrell (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
24 september: Anthony Newley (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
2 november: Phil Woods (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (Quincy Jones, Billy Joel)
5 november: Ike Turner (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
16 november: Bob Gibson (Zanger, Gitarist)
16 november: Hubert Sumlin (Gitarist)
24 december: Ray Bryant (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (Miles Davis and Milt Jackson)
27 december: Scotty Moore (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (Elvis Presley)

49 Winchester – Fortune Favors The Bold (2022)

In 2022 ging er een lang gekoesterde droom van deze band in vervulling. Een optreden namelijk in The Ryman Auditorium (de thuisbasis van de Grand Ole Opry) in Nashville. 49 Winchester, afkomstig uit Castlewood, uit het hart van de Appalachen (49 Winchester is een adres waar de bandleden met elkaar zijn opgegroeid), maakt lekker in het gehoor liggende country dat eindelijk bij het grote publiek aan het doorgebroken is, althans in de VS en in het country wereldje aldaar. Rechtoe rechtaan muziek zonder enige opsmuk, gemaakt door muzikanten die het willen gaan maken, en dat doet denken aan de americana en southern rock dat ik vanaf 2018 heb gekocht van Watchhouse, The Allman Betts Band en Cordovas. Met tien goudeerlijke liedjes als Annabel, Man’s Best Friend, Russel Country Line en Hillbilly Daydream. Na drie albums in eigen beheer te hebben uitgebracht, tekende de band een contract met een groot label uit Nashville. Fortune Favors The Bold is een prima album, dat dan wel niet echt vernieuwende muziek is, maar wel om lekker naar te luisteren. Uitgebracht door New West Records (Kacy & Clayton 2019, Kacy & Clayton and Marlon Williams 2020, Los Lobos 2021).

Monterey International Pop Festival 1967

Het Monterey International Pop Festival (niet te verwarren met de twee jaargangen in ’63 en ’64 van het Monterey Folk Festival) was een driedaags muziekfestival dat werd gehouden van 16 tot en met 18 juni 1967 op de Monterey County Fairgrounds in Monterey, Californie. Het festival gaat de geschiedenisboeken in om de eerste grote Amerikaanse optredens van The Jimi Hendrix Experience, The Who, Ravi Shankar, Janis Joplin en Otis Redding. Het festival in de stad, dat ook bekend stond als de locatie voor het langlopende Monterey Jazz Festival en het Big Sur Folk Festival (en ook het Folk Festival), belichaamde het thema Californië als het middelpunt van de tegencultuur, en wordt over het algemeen beschouwd als een van de beginpunten van de Summer of Love in 1967. Promotors zagen een fictief Monterey Pop festival als een manier om rockmuziek te valideren als een kunstvorm en als een manier waarop jazz en folk werden beschouwd. Omdat Monterey op grote schaal in de schijnwerpers werd gezet en druk werd bezocht, er historische uitvoeringen werden vertoond, en er later een documentairefilm van werd gemaakt door D.A. Pennebaker, werd het een inspiratie en een sjabloon voor toekomstige muziekfestivals, waaronder het Woodstock Festival twee jaar later. De publieksschattingen voor het festival varieerden van vijfentwintigduizend tot negentigduizend mensen, die zich verzamelden op en rond het festivalterrein. De gesloten performance arena van het kermisterrein, waar de muziek plaatsvond, had een goedgekeurde festivalcapaciteit van maar zevenduizend mensen. Festivalgangers die de muzikale optredens wilden zien, moesten een all-festival-ticket of een apart ticket kopen voor elk van de vijf geplande concertevenementen die ze in de arena wilden bijwonen: vrijdagavond, zaterdagmiddag, zaterdagnacht, zondagmiddag en zondagnacht. Ticketprijzen varieerden van drie dollar tot zeseneenhalve dollar. Het nummer San Francisco (Be Sure to Wear Flowers in Your Hair) werd geschreven door John Phillips van The Mamas & The Pappas en gezongen door Scott McKenzie, uitgebracht in mei 1967, om het evenement te promoten. Een speciale vermelding is dat The Beach Boys oorspronkelijk ook op de lijst van de optredende bands stonden. Brian Wilson heeft dat optreden toen afgezegd. De echte reden is in feite nog steeds onbekend. Maar een van de verhalen is dat Wilson bang was uitgejouwd te worden door het overwegend aanwezige hippie publiek.

Bands en artiesten die in Monterey optraden waren:

16 Juni

The Association, The Paupers, Lou Rawls, Beverley, Johnny Rivers, Eric Burdon and the Animals, Simon & Garfunkel

17 juni

Canned Heat, Big Brother and the Holding Company, Country Joe and the Fish, Al Kooper, The Butterfield Blues Band, The Electric Flag, Quicksilver Messenger Service, Steve Miller Band, Moby Grape, Hugh Masekela, The Byrds, Laura Nyro, Jefferson Airplaine, Booker T. & M.G.’s, The Mar Keys, Otis Redding

18 juni

Ravi Shankar, The Blues Project, Big Brother and the Holding Company, The Group With No Name, Buffalo Springfield, The Who, Grateful Dead, The Jimi Hendrix Experience, Scott McKenzie, The Mamas & The Pappas

SONGTITELS MET EEN THEMA

DIEREN

Alligator (Grizzly Bear)
The Snake And The Bookworm (Cliff Richard)

MISDAAD

Under the Influence (Eminem)
Trippin’ In Court (Cheech & Chong)

KUNST

Lasting Hymn (The Bridge)
The Sunflower Sutra (Allen Ginsberg)

EMOTIES & GEVOELENS

Pleasure (Al Jarreau)
Howl (Allen Ginsberg)
Dignity (Denny Freeman) (Bob Dylan Cover)
It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry (Denny Freeman) (Bob Dylan Cover)
Lament (Hazel Scott)
Chills (Gerry & The Pacemakers)

Graham Nash: Live – Songs For Beginners / Wild Tales (2022)

Graham Nash: Live is een album waarop Nash zijn eerste twee klassieke soloalbums, Songs For Beginners en Wild Tales, in zijn geheel laat horen, en in de volgorde zoals ze ook op de oorspronkelijke studioalbums staan. Werd in 2019 opgenomen tijdens een tour door de VS. De nummers zijn opgenomen in Boston, South Orange, New York en Albany. Het album werd gemasterd door Bob Ludwig. Uiteraard met de onvergetelijke liedjes Military Madness, Better Days, I Used To Be A King, Simple Man, Man In The Mirror en Chicago/We Can Change The World van Song For Beginners, uit 1971, die ik wel goed ken, en Hey You (Looking At The Moon), Prison Song, Oh Camil (The Winter Soldier), I Miss You en On The Line, van Wild Tales uit 1974, die ik tot nu toe nog niet kende. Maar ze zijn allemaal prachtig. Wat opvalt is dat de stem van Nash op tachtig jarige leeftijd nog geen spat veranderd is. En net als die livealbums van Neil Young, die eerder dit jaar verschenen, een zeer mooie aankoop. Uitgebracht door Proper Records.

Envy Of None – Envy Of None (2022)

“A new band and a new album of dark, cinematic alt. rock” staat er op de sticker op het plastic van de CD te lezen als je hem nog niet uitgepakt hebt. Wat cinematic alternative rock is weet ik niet. Maar het is een interessante gedachte om te weten waar een gitarist mee tevoorschijn komt als hij een compleet nieuwe weg inslaat, nadat zijn oude band opgehouden is te bestaan. Eenmalig misschien, wie zal het zeggen. Als ik het goed begrijp is hij niet echt een lid van deze band maar is hij meer op de achtergrond aanwezig, en zal hij ook niet actief zijn tijdens live optredens. Maar Lifeson heeft zijn gitaar dus weer opgepakt en dat is altijd weer goed nieuws. En dan niet met een heavy gitaar album, maar met een elektronisch en industrial rock album, dat aan Garbage doet denken. Samen met bassist Andy Curran, zangeres Maiah Wynne en gitarist en toetsenist Alf Annibalini, en ook samen met drie gastdrummers waaronder Joe Vitale (AT 1760 – The Stills-Young Band, Joe Walsh), op een nummer. Lifeson zelf is verantwoordelijk voor twee nummers. Spy House, met een mooie solo, en het instrumentale Western Sunset. Dat laatste nummer is een hommage aan de in 2020 overleden Rush drummer Neil Peart. Alleen daarom al is deze CD de moeite waard. Maar de toekomst zal uitwijzen of dit de nieuwe band van Alex Lifson zal blijken te zijn. Stilletjes hoop ik eigenlijk toch van niet. Uitgebracht door Kscope (AT 1760 – Steven Wilson).

De keuze van een album van een bepaalde Band of Artiest

(789) Steve Hackett – Cured

Ik heb niet heel veel studio soloalbums van Steve Hackett op CD die er eigenlijk echt toe doen. Die heb ik wel als LP’s: Voyage Of The Acolyte, Spectral Mornings, Defector, Highly Strung en ‘Til We Have Faces. Cured, een ander album uit zijn beginperiode, heb ik wel als CD gekocht. Want die had ik dus nog niet. Please Don’t Touch, zijn tweede LP uit 1978, heb ik overigens ook niet, niet op LP en niet op CD. Blues With A Feeling uit 1994, Genesis Revisited uit 1996 en A Midsummer Night’s Dream uit 1997, zijn de andere drie studioalbums die ik wel van hem heb. En Time Lapse uit 1992, There Are Many Sides To The Night uit 1995 en The Tokyo Tapes uit 1998 zijn allemaal livealbums. Cured is uiteraard mijn favoriete album van deze vier. A Cradle Of Swans, Tales Of The Riverbank, Second Chance en het beginstukje van Overnight Sleeper laten horen wat een voortreffelijk klassiek geschoolde gitarist hij is. Blues With A Feeling is een niet helemaal goed gelukt blues album, maar is leuk om af en toe naar te luisteren, naar nummers als The Stumble en Born In Chicago. Genesis Revisited I (in 2012 kwam ook nog Genesis Revisited II uit), is uiteraard een terugkeer naar de oude Genesis met nummers als Watcher Of The Skies, I Know What I Like (In Your Wardrope), Firth Of Fifth, met gastbijdragen van o.a. John Wetton, Bill Bruford, Paul Carrack, Colin Blunstone en Tony Levin. En op A Midsummer Night’s Dream laat Hackett ook horen wat een voorteffelijk klassiek geschoolde gitarist hij is, maar die CD doet me dan weer helemaal niets. Eerlijk gezegd vind ik dat album ronduit saai, hoe goed hij zijn instrument ook bespeeld. Nee, met klassieke muziek heb ik eigenlijk niets. In 2021 heb ik overigens nog een album van hem gekocht, Surrender Of Silence, maar die is uiteraard niet meegerekend in mijn keuze. Net als de zes albums van Genesis natuurlijk, waarop Hackett een belangrijke rol heeft gespeeld: Nursery Cryme, Foxtrot, Selling England By the Pound, The Lamb Lies Down On Broadway, A Trick Of The Tail en Wind & Wuthering.

1760 Hoezen met een Thema

ZWARTE HOEZEN

(1653) Blue Magic – Message From The Magic
(1661) The Chemical Brothers – Dig Your Own Hole
(1662) Daft Punk – Homework
(1681) Department of Eagles – In Ear Park
(1709) Richard Pryor – Is It Something I Said?

TRANSPORT

(1659) The Cars – Heartbeat City
(1668) Lucio Dalla – Automobili
(1722) Kula Shaker – Peasants, Pigs & Astronauts
(1746) Al Jarreau – L Is For Lover
(1749) The Bridge – Blind Man’s Hill

ANIMALS

(1625) Edie Brickell and New Bohemians – Shooting Rubberbands At The Stars
(1640) Nightwish – Oceanborn
(1727) Crazy Horse – Crazy Horse
(1744) Kroonenberg en De Rijcke – Het Konijn En Andere Verhalen
(1758) Jiskefet – Bull

Uitgebrachte Singles van de 1760 Albums #55

(1485) D’Angelo and the Vanguard – Black Messiah (Really Love, Betray My Heart)
(1486) Phoenix – Wolfgang Amadeus Phoenix (1901, Lisztomania, Lasso, Fences, Armistice)
(1487) Field Music – Field Music (Them That Do Nothing, Let’s Write A Book)
(1488) Bye Bye Bicycle – Compass (Geen Singles)
(1489) Broken Social Scene – Hug Of Thunder (Stay Happy, Hug Of Thunder, Skyline, Halfway Home, Vanity Pail Kids, Protest Song, Old Dead Young)

De uitklaphoes van de LP #60

9012Live: The Solos van Yes

Deze LP was het derde livealbum van Yes, uitgebracht in 1985 . Eerder verschenen Yessongs in 1973 en Yesshows in 1980. Eigenlijk is het een mini LP, een EP, met maar zeven nummers, opgenomen tijdens een wereldtournee in 1984. En eigenlijk om het eerder verschenen 90125 te ondersteunen. Yes bestond toen uit Jon Anderson, Trevor Rabin, Chris Squire, Tony Kaye en Alan White, dus zonder Steve Howe, Rick Wakeman en Patrick Moraz die op Yesshows nog present waren en Bill Brufford die op Yessongs nog meespeelde. Twee nummers, Hold On en Changes, komen van het album 90125 (waarop ook Owner Of A Lonely Heart staat). De andere nummers, Si, Solly’s Beard, Soon, Amazing Grace en Whitefish, zijn solo optredens van Kaye op orgel, Rabin op akoestisch gitaar, Anderson als zanger, Squire op bas, en Squire samen met White op drums en bas. Ik vond het nogal tegenvallen toen ik deze LP ooit kocht, in niets te vergelijken met het magistrale Yessongs. Hoogtepunt is het laatste nummer Whitefish, dat een medley is van The Fish, Sound Chaser en Tempus Fugit. Deze mini LP was een soort van tussendoortje. Twee jaar later, in 1987, zou Big Generator verschijnen.

Muziekfilms & Documentaires

Eat That Question: Zappa In His Own Words

Eat That Question: Frank Zappa in His Own Words is een documentaire uit 2016 van Thorsten Schutte over de muzikant en componist Frank Zappa. Het bevat clips van verschillende interviews, concerten, films en onbekend beeldmateriaal. Het biedt een verhelderende blik voor iedereen die de muziek van Zappa niet kent en geeft een vermakelijk beeld voor alle diehard fans. Hoewel sommige beelden ook wel los op You Tube zijn te zien (als je daar moeite voor doet) is het allemaal toch mooi allemaal in deze documentaire achter elkaar gezet.

Documentaires

Nummers van Bands, Muzikanten en Componisten op Albums van andere Bands en Muzikanten die in mijn 1760 lijst zijn terug te vinden

Curtis Mayfield

I’ve Been Trying – Archie Bell & The Drells
Monkey Time – Archie Bell & The Drells
Sometimes I Wonder – Archie Bell & The Drells

Een geschiedenis van Geboortes die er hier wat mij betreft toe doen

1930

27 januari: Bobby Blue Bland (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
31 januari: Al De Lory (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (Beach Boys)
9 maart: Ornette Coleman (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
13 maart: Blue Mitchell (Trompetist)
17 maart: Paul Horn (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (Beach Boys)
16 april: Herbie Mann (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (Sarah Vaughan)
1 mei: Little Walter (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
2 juli: Ahmad Jamal (Pianist)
25 juli: Annie Ross (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
27 juli: Andy White (Drummer)
6 augustus: Abbey Lincoln (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
24 augustus: Tony Davis (Lid van de Engelse folk groep The Spinners)
7 september: Sonny Rollins (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
23 september: Ray Charles (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
29 september: Billy Strange (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (Beach Boys)
1 oktober: Richard Harris (Zanger & Acteur)
23 oktober: Boozoo Chavis (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
24 oktober: The Big Bopper (Songschrijver & Zanger)
30 oktober: Clifford Brown (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
12 november: Bob Crewe (Songschrijver, Zanger & Manager)
31 december: Odetta (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)

Oumou Sangare – Timbuktu (2022)

Oumou Sangare is een Malinese zangeres, en komt uit een oude griotfamilie uit de regio Wassoulou, in het zuidwesten van Mali (AT 1760 – o.a. Bassekou Kouyate & Ngoni Ba, Songhoy Blues, Salif Keita, Ali Farka Toure, Amadou & Mariam, Issa Bagayogo) waar de kunst van het zingen al eeuwenlang van moeder op dochter en van vader op zoon wordt overgeleverd. Haar carriere begon in 1973 toen ze op vijfjarige leeftijd een zangwedstrijd in de Malinese hoofdstad Bamako won en vervolgens optrad voor een publiek van enkele duizenden mensen. Op zestienjarige leeftijd ging ze op tournee met de slagwerkgroep Djoliba en toerde ze door Frankrijk, Duitsland, Nederland en het Caribisch gebied. Geinspireerd door haar ontvangst keerde ze weer terug naar Bamako en richtte daar haar eigen muziekgroep op. Sangare nam haar eerste album, Moussolou (in mijn 1760 lijst op plek 798), oorspronkelijk op met Amadou Ba Guindo, een beroemde maestro van de Malinese muziek. Het album was zeer succesvol in Afrika, met meer dan tweehonderdduizend verkochte exemplaren, op voornamelijk cassettebandjes. Met de hulp van Ali Farka Toure (staat met twee albums ook in mijn 1760 lijst) wist Sangare op een gegeven moment een contract te tekenen bij het Engelse World Circuit label. Ze brachten het album Moussolou opnieuw uit, in 1991. Sindsdien heeft ze al negen albums op haar naam staan, waarvan deze nu de laatste is. Timbuktu is een opwindend en melancholisch album met veel slide gitaar en dobro, en weer een mooi voorbeeld van originele Malinese Blues dat de pan uit swingt, gezongen door een sterke vrouw met ook nog een oprechte boodschap. Ook dit album Timbuktu is uitgebracht door World Circuit (AT 1760 – Oumou Sangare, Mbongwana Star, Buena Vista Social Club, Ali Farka Toure, Ali Farka Toure & Ry Cooder en Fatoumata Diawara).

David Foster

David Walter Foster, geboren in Victoria, British Columbia, is een Canadese componist, arrangeur, manager, muzikant en producer, die van 2012 tot 2016 voorzitter was van Verve Records. Hij won in zijn leven zestien Grammy Awards en zevenenveertig Grammy nominaties. Zijn carriere in de muziekindustrie duurt inmiddels al meer dan vijf decennia, beginnend als toetsenist voor de popgroep Skylark, in de vroege jaren zeventig. In 1963, op dertienjarige leeftijd, schreef hij zich in voor het muziekprogramma van de Universiteit van Washington. In 1965 deed hij auditie in een nachtclub in Edmonton, eigendom van jazzmuzikant Tommy Banks. Banks begeleidde Foster in jazz, het produceren van platen en de muziekbusiness. Al na een jaar besloot hij naar Toronto te verhuizen om bij Ronnie Hawkins te spelen. In 1966 sloot hij zich aan bij een reserveband voor Chuck Berry. In 1974 verhuisde hij met zijn band Skylark naar Los Angeles.

Foster werkte als producer aan albums voor The Tubes The Completion Backward Principle en Outside Inside. Hij schreef mee aan nummers als Talk To Ya Later, Amnesia, Let’s Make Some Noise en Don’t Want to Wait Anymore. Op het Boz Scaggs album Middle Man uit 1980, schreef hij mee aan enkele van Scaggs’ meest succesvolle nummers, waaronder Breakdown Dead Ahead, Jojo en Simone, gevolgd door Look What You’ve Done To Me uit de film Urban Cowboy. Toen de band Skylark ontbonden werd bleef hij in Los Angeles^[en vormde hij samen met Jay Graydon een andere band genaamd Airplay. In 1975 speelde Foster op het album Extra Texture van George Harrison, en later ook op een ander album van Harrison genaamd Thirty Three & 1/3. Hij leverde een belangrijke bijdrage aan het Earth, Wind and Fire album I Am uit 1979, als studiomuzikant en arrangeur, en was co-schrijver van zes van de nummers van het album, waaronder After the Love Has Gone, waarvoor Foster en zijn co-schrijvers, in 1980 een Grammy Award wonnen.

Hij leverde een belangrijke bijdrage aan de carrière van jazzrockband Chicago in de vroege en midden jaren tachtig, nadat hij als producer van de band had gewerkt aan Chicago 16 (1982), Chicago 17 en Chicago 18 (1986). In 1986 hielp Foster de zanger van Chicago, Peter Cetera, ook om zijn Amerikaanse solohit Glory Of Love te schrijven. Foster schreef vervolgens mee aan nummers van Kenny Loggins, Kenny Rogers, en componeerde de score voor de film St. Elmo’s Fire. In 1985 schreef en produceerde hij Tears Are Not Enough. Het album werd opgenomen door een groep Canadese artiesten als Joni Mitchell, Neil Young en Bryan Adams, op dezelfde manier als het Britse Do They Know It’s Christmas?, en het Amerikaanse We Are the World. Foster bleef af en toe filmmuziek maken, waaronder de Michael J. Fox-komedie The Secret of My Success (1987) Hij componeerde het nummer Wintergames, het themalied voor de Olympische Winterspelen van 1988 in Calgary en Alberta. ook werkte hij samen met zijn toenmalige vrouw Linda Thompson aan het nummer I Have Nothing, gezongen door Whitney Houston in de film The Bodyguard uit 1992. In 1995 tekende Foster een deal met Warner Brothers die hem in staat stelde om zijn eigen label, 143 Records, op te zetten als een joint venture met Warner. Foster gaf de verantwoordelijkheid voor het runnen van het label aan de toenmalige manager Brian Avnet. Een van de eerste ondertekenaars van het label was een toen nog weinig bekende Ierse folkrockband, The Corrs, voor wie hij hun debuutalbum produceerde. In 1997 verkocht hij het label echter aan Warner en werd hij senior vice-president bij het bedrijf.

Foster componeerde samen met Kenneth “Babyface” Edmonds The Power of the Dream, het officiele lied van de Olympische Zomerspelen 1996. Hij componeerde samen ook met zijn vrouw Light the Fire Within, gezongen door LeAnn Rimes, voor de Olympische Winterspelen van 2002. Foster heeft meerdere best verkochte kerstalbums geproduceerd: Once Upon a Christmas, van Kenny Rogers & Dolly Parton in 1984. These Are Special Times in 1998 van Celine Dion, Noel van Josh Groban in 2007, My Christmas van Andrea Bocelli in 2009, Christmas van Michael Buble in 2011, Merry Christmas, Baby van Rod Stewart in 2012, A Mary Christmas van Mary J. Blige en ‘Tis The Season’ van Jordan Smith in 2016. Vier van deze albums behoren tot de top vijftien best verkochte kerstalbums ooit. David Foster heeft twee albums geproduceerd in mijn 1760 lijst: die van The Tubes The Completion Backward Principle en die van The Corrs Forgiven Not Forgotten.

Als sessiemuzikant heeft David Foster op tal van albums meegespeeld. In mijn Album Top 1760 speelde hij op de onderstaande albums keyboards:

(559) Lowell George – Thanks I’ll Eat It Here
(845) Earth, Wind & Fire – I Am
(1014) Michael Jackson – Thriller
(1400) The Corrs – Forgiven, Not Forgotten

SONGTITELS MET EEN THEMA

DROMEN

In Dreams (The Bridge)
Lifting Shadows Off A Dream (Dream Theatre)

TOPOGRAFIE

De Meisjes Uit Den Haag (De Regahs)
Ja Dat Is Den Haag (De Regahs)
De Ballade Van De Meisjes Uit Den Haag (De Regahs)
Scarborough Fair (Urban Trad)
Vietnam (Cheech & Chong)
Welcome To Mexico (Cheech & Chong)
Austin Texas Mental Hospital (Stars of the Lid)
A Supermarket In California (Allen Ginsberg)

LEVEN & DOOD

Leven Na De Dood (Freek de Jonge) (Bob Dylan Cover)
Tybalt’s Death (Sergei Prokovief)

DIEREN

Konijn (Kroonenberg en De Rijcke)

Neil Young – Dorothy Chandler Pavilion 1971 (2022)

Deze officiele Bootleg van Neil Young (OBS03) is alweer de derde die er dit jaar is verschenen. Als ik het goed begrijp zullen er in totaal zes van deze Official Bootleg Series albums uitkomen (niet te verwarren overigens met de Performance Series waarvan er inmiddels al zeventien zijn verschenen). OBS3 is een opname van een concert uit februari 1971, twee dagen na dat concert in Royce Hall (OBS04). Het is precies dezelfde set. Het enige nummer dat ontbreekt is Down By The River. Negen nummers speelde hij ook in Carnegie Hall eind december 1970. En Dance Dance Dance staat tot nu toe op alle vier de OBS CD’s.

OBS01 Carnegie Hall, New York City, 4 december 1970 (2021)
OBS03 Dorothy Chandler Pavilion, Los Angeles, 1 februari 1971 (2022)
OBS04 Royce Hall, Los Angeles, 30 januari 1971 (2022)
OBS05 Citizen Kane Jr. Blues, The Bottom Line, New York City, 16 mei 1974 (2022)

Cinnemon Girl (OBS01)
Expecting To Fly (OBS01)
The Loner (OBS01)
Wonderin’ (OBS01)
Southern Man (OBS01)
Nowadays Clancy Can’t Even Sing (OBS01)
Only Love Can Break Your Heart (OBS01)
After The Gold Rush (OBS01)
Flying On The Ground Is Wrong (OBS01)
Birds (OSB01)
Bad Fog Of Loneliness (OBS01)
Pushed It Over The End OBS05)
Long May You Run (OBS05)
Greensleeves (OBS05)
Ambulance Blues (OBS05)
On The Beach (OBS05)
Roll Another Number (For The Road) (OBS5)
Motion Pictures (OBS05)
Pardon My Heart (OBS05)
Down By The River (OBS01, OBS04)
Helpless (OBS01, OBS05)
Journey Through The Past (OBS03, OSB04)
Heart Of Gold (OBS03, OBS04)
A Man Needs A Maid (OBS03, OBS04)
Love In Mind (OBS03, OBS04)
The Needle And The Damage Done (OBS03, OBS04)
Old Man (OBS01, OBS03, OBS04)
Cowgirl In The Sand (OBS01, OBS03, OBS04)
On The Way Home (OBS01, OBS03, OBS04)
See The Sky About To Rain (OBS01, OBS03, OBS04)
Sugar Mountain (OBS01, OBS03, OBS04)
Don’t Let It Bring You Down (OBS01, OBS03, OBS04)
Ohio (OBS01, OBS03, OBS04)
Tell Me Why (OBS01, OBS03, OBS04)
I Am A Child (OBS01, OBS03, OBS04)
Dance Dance Dance (OBS01, OBS03, OBS04, OBS05)

Neil Young – Citizen Kane Jr. Blues 1974 (2022)

In 1974 bracht Neil Young een bezoekje aan The Bottom Line, in New York City, omdat hij producer Jack Nitzsche had horen vertellen over een zekere Ry Cooder. En die wilde Young met eigen ogen zien. En omdat hij een gitaar bij zich had mocht hij in deze club in Greenwich Village na afloop van Cooder’s optreden midden in de nacht een korte set spelen. De meeste nummers op deze officiele Bootleg, OBS05, komen van het paar maanden later verschenen On The Beach, namelijk Ambulance Blues, Revolution Blues, On The Beach en Motion Pictures. Nog nooit had hij deze nummers ergens anders voor een publiek gespeeld. Hoewel de kwaliteit van deze opnames met zeer veel achtergrondgeluiden van het publiek ronduit slecht zijn (het optreden was met een cassettebandje opgenomen) is de belangrijkheid van deze registratie voor alle Young fans inmens. Die live vertolkingen van On The Beach zijn prachtig. Dus mooi dat Young deze bootleg nu officieel heeft gemaakt. Ook interessant overigens is zijn vertolking van Greensleeves (kun je mooi horen wat een voorstreffelijk gitarist Young is) en het openingnummer Pushed It Over The End, dat ik persoonlijk nog nooit eerder gehoord had, maar zover ik het weet terug te vinden is op het livealbum CSN&Y 1974. For collectors only. Neil blijft ons maar verwennen.

OBS01 Carnegie Hall, New York City, 4 december 1970 (2021)
OBS04 Royce Hall, Los Angeles, 30 januari 1971 (2022)
OBS05 Citizen Kane Jr. Blues, The Bottom Line, New York City, 16 mei 1974 (2022)

Neil Young – Royce Hall 1971 (2022)

Nadat vorig jaar van de Official Bootleg Series OBS01 al uitkwam, is deze de tweede die ik heb gekocht. Uitgebracht als OBS04, van een concert van Young op 30 januari 1971 in Royce Hall op The University Of California in Los Angeles. Young speelt in z’n eentje gitaar en verder niets. En zoals we gewend zijn van hem tijdens deze concerten uit die tijd, zeer intiem en ingetogen. Harvest moet nog verschijnen. Het publiek hoort een aantal nummers voor de eerste keer. Heart Of Gold, Old Man, The Needle And The Damage Done, On The Way Home, Tell Me Why, Journey Through The Past, Cowgirl In The Sand, I Am A Child. Zeer mooi allemaal.

OBS01 Carnegie Hall, New York City, 4 december 1970 (2021)
OBS04 Royce Hall, Los Angeles, 30 januari 1971 (2022)

De keuze van een album van een bepaalde Band of Artiest

(113) Simon & Garfunkel – Parsley, Sage, Rosemary And Thyme

Een van de beste duo’s die er bestaan hebben. Simon & Garfunkel hebben prachtige nummers gemaakt. Te veel om op te noemen eigenlijk. Maar om er enkelen op te noemen die bekend zijn natuurlijk: Scarborough Fair/Canticle, The Sound Of Silence, April Come She Will, I Am A Rock, Old Friends, Bookends Theme, Mrs. Robinson, A Hazy Shade Of Winter, Bridge Over Troubled Water, El Condor Pasa (If I Could), Cecilia, The Boxer en Song For The Asking. Al deze nummers staan maar op vijf studioalbums, die zijn uitgebracht van 1964 tot en met 1970. Ongelooflijk eigenlijk. Als ik naar al die nummers luister heb ik altijd een soort van heimwee naar die onschuldige, veilige en geborgen jaren zestig in mijn jeugd. Ik herinner me nog steeds dat die veel op de radio werden gedraaid in die tijd. Als ik het als een smaak zou moet omschrijven is het vooral zoet. Er zijn haast geen betere stemmen die bij elkaar passen dan die van Paul Simon en Art Garfunkel (maar laten we Queen, Beach Boys en CSN&Y ook niet te vergeten). Nadat ik jaren alleen het verzamelalbum The Definitive Simon and Garfunkel in mijn verzameling had en dat livealbum In Concert In Central Park, heb ik daarna ook al weer jaren geleden een verzamelbox gekocht. En in dat boxje zitten ze dus allemaal: Wednesday Morning 3 A.M., Sounds Of Silence, Parsley Sage Rosemary And Thyme, Bookends en Bridge Over Troubled Water. En het zijn allemaal uitstekende albums. Op Wednesday Morning 3 AM, een echt folk album, staat o.a. een vroege akoestische versie van The Sound Of Silence, dat toendertijd nog niet veel aandacht trok, en een mooie versie van Peggy-O, ook wel bekend van Dylan, maar dan veel langzamer. Op Sounds Of Silence staat de elektrische versie van The Sound Of Silence, het wonderschone Kathy’s Song, en ook April Come She Will, I Am A Rock en Anji, een cover van Davey Graham. Op Bookends staat America (dat ik ook van een versie van Yes ken), Overs, Old Friends, Bookends Theme (Reprise) en A Hazy Shade Of Winter (ook bekend van de cover van The Bangles). En Bridge Over Troubled Water, uit 1970, en hun laatste album, bevat veel klassiekers, zoals Cecilia, El Condor Pasa (If I Could) en The Boxer, en is mijn tweede favoriete album. Maar mijn favoriete album is dus Parsley and Sage, alleen al om een van de meest originele kerstnummers die ik ken, genaamd 7 O’Clock News/Silent Night. Maar natuurlijk ook om Homeward Bound, Scarborough Fair, The 59th Street Bridge Song (Feelin’ Groovy), The Dangling Conversation en ook om het prachtige For Emily Whenever I May Find Her. Dat live album dat ik heb is overigens een album met ook veel nummers van Simon’s solo werk. Naar dat concert in 1981 waren vijfhonderdduizend mensen afgekomen. Het verscheen in 1982.

1760 Hoezen met een Thema

WITTE HOEZEN

(1676) Elyse – Elyse
(1678) Gotye – Making Mirrors
(1685) Willy Moon – Here’s Willie Moon
(1688) Times New Viking – Born Again Revisited
(1701) Katie Meluha – Call Off The Search

AFBEELDINGEN VAN SOLO ARTIESTEN

(1741) Allen Ginsberg – Howl And Other Poems
(1746) Al Jarreau – L Is For Lover
(1751) Eminem – The Marshall Mathers LP
(1754) Maxi Truso – S.O.S.
(1760) Sylvester – Call Me

AFBEELDINGEN VAN BANDS

(1674) Mecano – Entre El Cielo Y El Suelo
(1695) The Roots – Do You Want More?!!!??!
(1726) Fugees – The Score
(1738) Buzzcocks – Another Music In A Different Kitchen
(1752) ABBA – Waterloo

Alle CD Hoezen

Afbeeldingen van Artiesten

Uitgebrachte Singles van de 1760 Albums #54

(1490) Mew – No More Stories… (Introducing Palace Players, Repeaterbeater, Beach, Sometimes Life Isn’t Easy)
(1491) Slowdive – Slowdive (Star Roving, Sugar For The Pill)
(1492) Matthew E. White – Big Inner (One Of These Days, Big Love, Brazos, Will You Love Me, Steady Peace)
(1493) Trailer Trash Tracys – Ester (Candy Girl, You Wish You Were Red, Los Angered, Dies In 55)
(1494) Beach House – Teen Dream (Used To Be, Norway, Zebra)

De uitklaphoes van de LP #59

Diesel And Dust van Midnight Oil

Deze LP heb ik ooit gekocht (bij ABCD in de Reinkenstraat in Den Haag) omdat Beds Are Burning toen in de Top 40 stond, dat was in 1988. Vond ik waarschijnlijk een te gek nummer. De LP zelf verscheen al in 1987. Het is een conceptalbum over het milieu en over het lot van Aboriginals. Beds Are Burning vind ik nog steeds het enige nummer (als ik er vandaag weer eens naar luister) dat ik goed vind. Whoah en The Dead Heart zijn ook wel aardig. Diesel And Dust wordt beschouwd als een van de beste albums uit Australie. Helaas is de hoes door waterschade uit het plafond op mijn vorige adres flink beschadigd. Uitgebracht door Columbia.

Muziekfilms & Documentaires

That Thing You Do!

Geregisseerd door Tom Hanks. That Thing You Do! is een leuke feelgood movie, en verteld het verhaal over het fictieve bandje The Oneders (The Wonders), dat door een talentenjacht op een middelbare school opeens beroemd wordt en een geweldige hit scoort met het nummer That Thing You Do! Door muzikale onenigheden gaat het uiteindelijk mis en blijken ze een enkel een One Hot Wonder te zijn geweest. De film geeft een leuk tijdsbeeld van de jaren zestig. Beatlemania! The Beach Boys! Elvis Presley! De muziekindustrie! En Hanks in de rol van een gedreven manager die de leden van de band de wereld laten bestormen.

Fictieve Speelfilms

Nummers van Bands, Muzikanten en Componisten op Albums van andere Bands en Muzikanten die in mijn 1760 lijst zijn terug te vinden

Mississippi John Hurt

Louis Collins – Jerry Garcia & David Grisman
Richland Women Blues – Ramblin’ Jack Elliott
The Angels Laid Him Away – Rhiannon Giddens

Een geschiedenis van Geboortes die er hier wat mij betreft toe doen

1929

25 maart: Cecil Taylor (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
5 april: Joe Meek (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
8 april: Jacques Brel (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
2 mei: Link Wray (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
16 mei: Betty Carter (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
6 juni: Don Hassler (Saxofonist, Fagottist)
9 juni: Johnny Ace (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
23 juni: June Carter Cash (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
9 juli: Lee Hazlewood (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
18 juli: Screamin’ Jay Hawkins (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
12 augustus: Buck Owens (Zanger, Gitarist)
16 augustus: Bill Evans (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
8 november: Bert Berns (PRODUCER, SONGSCHRIJVER & LABEL EIGENAAR ALBUM TOP 1760) (Solomon Burke)
28 november: Berry Gordy Jr. (PRODUCER, SONGSCHRIJVER & LABEL EIGENAAR ALBUM TOP 1760) (The Miracles)
30 november: Dick Clark (TV Persoon)
23 december: Chet Baker (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)

Jack White – Fear Of The Dawn (2022)

Geweldig! Jack White gaat helemaal los. Maniakaal en als een bezetene. Rock met een hoofdletter R. En met een lekker vet gitaargeluid. Zoals het hoort, bij Jack. Vier jaar na Boarding House Reach uit 2018 en tien jaar na Blunderbuss (het enige andere soloalbum dat ik van hem heb) uit 2012. De duisternis lijkt niet ver bij White vandaan te liggen. Hij heeft er zijn hele album zelfs aan opgedragen. Fear Of The Dawn, Eosophobia (men verzint het niet maar dat is de angst voor zonopkomst), Into The Twilight, Dusk, Morning Noon And Night. Van deze nummers krijg je niet genoeg. Ze grijpen je naar je strot. Muziek om keihard uit je luidsprekers te laten knallen. Fear Of The Dawn, op 8 april verschenen, is de eerste van de twee albums, die White dit jaar heeft uitgebracht. Entering Heaven Alive, dat op 22 juli is verschenen, is een folk album. Voor Jack White moet je respect hebben. Of dat nu voor The White Stripes is, of voor The Raconteurs (waarvan in 2019 het derde album uitkwam), voor The Dead Weather (waar ik niets van heb) of voor zijn soloalbums. De man blijft je altijd verassen. Na de covid periode is White inmiddels weer aan een tour in Noord-Amerika en Europa bezig. Lekker van geniet dus van dit album. Uitgebracht door zijn eigen Third Man Records (2020: Brendan Benson – Dear Life).

CBS 30th Street Studio, New York City

CBS 30th Street Studio, ook bekend als Columbia 30th Street Studio, en bijgenaamd ‘The Church’, was een Amerikaanse opnamestudio die werd beheerd door Columbia Records van 1948 tot 1981, tussen Second en Third Avenue in Manhattan, New York City. De site was oorspronkelijk de Adams-Parkhurst Memorial Presbyterian Church, een missie van de Madison Square Presbyterian Church, ontworpen door de architect J. Cleaveland Cady, en werd ingewijd op 28 maart 1875. Verschillende groepen deelden het gebouw in de loop der jaren, waaronder een Duitse Lutherse gemeente, een Armeense Evangelische Kerk (1896-1921), en het radiostation WLIB (1944-1952). Nadat het vele jaren een kerk was geweest, en het enige tijd verlaten en leeg had gestaan, werd het in 1948 door Columbia Records omgevormd tot een opnamestudio. Een A&R manager van CBS prees de unieke en gevarieerde geluidskwaliteiten van de voormalige kerk en schreef dat de studio ‘klinkt met de glorie van een symfonieorkest, schittert met de helderheid van een gepolijste pianovoorstelling en dat de uitbundigheid van een Broadway-cast met volle stem omarmt.’ Studio C en Studio D werd door sommigen in de muziekindustrie beschouwd als de best klinkende opnamelocatie die er bestond, terwijl anderen het beschouwden als de grootste opnamestudio die er ooit had bestaan. Er werden talloze albums opgenomen, waaronder Wonderful van Ray Conniff (1956), In A Silent Way en Kind of Blue van Miles Davis (1959), West Side Story van Leonard Bernstein, Theme from A Summer Place (1959) van Percy Faith, Chicago Transit Authority (1969), Chicago (1970) en Chicago III (1971) van Chicago, The Wall van Pink Floyd (1979), The Goldberg Variations van Glenn Gould, evenals Frank Sinatra’s New York, New York. Vladimir Horowitz nam er zijn volledige Masterworks studio discografie op. Andere klassieke musici die in de faciliteit hebben opgenomen, waren o.a. Igor Stravinsky en Bruno Walter. Jazzmuzikanten Duke Ellington, Dizzy Gillespie, Thelonious Monk, Dave Brubeck, Charles Mingus en Billie Holiday hebben er opgenomen. Gospelzangeres Mahalia Jackson is er geweest. De Californische componist en minimalistische muziekpionier Terry Riley nam er zowel zijn baanbrekende compositie In C (1968) op als zijn gezamenlijke LP met John Cale: Church of Anthrax , uit 1971. En ook Bob Dylan, Johnny Cash, Aretha Franklin, Billie Holiday en Tony Bennett zijn in deze studio geweest. Recessieperikelen, gecombineerd met hoge bedrijfskosten voor de energie-inefficiënte oude kerk, betekenden uiteindelijk het begin van het einde voor de studio. Columbia Records slaagde er niet in om het gebouw te kopen. Columbia voelde zich beperkt door beperkingen opgelegd door de eigenaar, waaronder een sluitingstijd van 22.00 uur of 23.00 uur. De eigenaar verkocht het vervolgens voor iets meer dan een miljoen dollar. Het gebouw werd later gesloopt. Een tien verdiepingen tellend residentieel appartementencomplex genaamd ‘The Wilshire’, voltooid in 1985, werd op de site gebouwd.

De onderstaande albums in mijn 1760 lijst zijn uitsluitend in 30th Street opgenomen:

(177) Miles Davis – Kind Of Blue
(178) Charles Mingus – Mingus Ah Um
(243) The Jazz Messengers – The Jazz Messengers
(1531) Glenn Gould – Bach: The Goldberg Variations

SONGTITELS MET EEN THEMA

SPORT

Nobody Will Ever Play Baseball (Bob Newhart)

KUNST

Madrigal (Sergei Prokofiev)
Transcription Of Organ Music (Allen Ginsberg)
Moving Away From The Pulsebeat (Buzzcocks)
This Song (Grizzly Bear)
Ballad Of A Thin Man (Denny Freeman) (Bob Dylan Cover)
Walsje (Kroonenberg en De Rijcke)
Waltzing Dranauter (Urban Trad)

KLEUREN

Old White Lightning (The Bridge)
Tangled Up In Blue (Denny Freeman) (Bob Dylan Cover)

VERVOER

Tering Ting Ting Tram (De Regahs)

Fontaines D.C. – Skinty Fia (2022)

Na het verschenen album A Hero’s Death in 2020, is er dit jaar Skinty Fia (in het Nederlands vertaald vervloeking van het hert) van de Fontaines uitgekomen. Het derde alweer als men het debuutalbum Dogrel uit 2019 meerekent. Afkomstig uit Dublin, maar nu woonachtig in Londen, hoor je duidelijk een softer geluid, alsof de verhuizing naar het muziekmekka van Groot-Brittannie wel zeker een bepaalde invloed op ze heeft gehad. Minder post punk, meer alternative rock. Minder dramatische en urgente sturm und drang, en meer melodische iets rustiger nummers. Helaas is deze niet zo goed als A Hero’s Death. Maar het is beslist geen tegenvallend album. Onweerstaanbaar, echter, zoals ik A Hero’s Death nog steeds vind, is deze dat jammer genoeg niet. Er staan helaas een paar tegenvallende nummers op, niet dat die het luisteren niet waard zijn, maar waavan je de indruk hebt dat ze zich daarmee niet echt hebben weten te vernieuwen. Hoogtepunten zijn wel het wiegeliedje The Couple Across The Way, en de toch wat snellere nummers Jackie Down The Line en Nabokov. In ieder geval lijkt Fontaines D.C. nog steeds een band te zijn om in de gaten te blijven houden. Geproduceerd door Dan Carey (AT 1760 – Hot Chip), die ook de twee andere albums van Fontaines D.C. onder handen nam. Uitgebracht door Partisan Records/Knitting Factory Records.

De keuze van een album van een bepaalde Band of Artiest

(667) The Blues Brothers – The Blues Brothers

Van de twee CD’s die ik van The Blues Brothers heb, is er een een live album: Briefcase Full Of Blues, dat opgenomen is in het Universal Amphitheatre in Los Angeles op 9 september 1978. Het verscheen op 28 november in hetzelfde jaar. Dat album staat dus niet in mijn 1760 lijst. Het album dat ik wel in mijn 1760 lijst heb staan is natuurlijk The Original Soundtrack Recording van de film The Blues Brothers uit 1980, een van de beste muziekfilms die er ooit is gemaakt. Natuurlijk met John Belushi en Dan Aykroyd. Alles ontstaan als onderdeel van een muzikale sketch bij Saturday Night Live, en beidde acteurs in de rollen van leadzanger ‘Joliet’ Jake Blues en zanger en mondharmonicaspeler Elwood Blues, gekleed in zwarte pakken en bijpassende hoeden en zonnebrillen. De band bestond uit bekende muzikanten als saxofonist ‘Blue’ Lou Marini, trombonist en saxofonist Tom Malone, gitarist Steve Cropper, bassist Donald ‘Duck’ Dunn, trompetist Alan Rubin en gitarist Matt ‘Guitar Murphy. Er staan te gekke nummers op dat live album zoals Hey Bartender, Messin’ With The Kid, (I Got Everything I Need) Almost, Rubber Biscuit, Groove Me, Soul Man, en Flip Flop And Fly, allemaal covers van artiesten als Otis Redding, Junior Wells, King Floyd, The Chips en Big Joe Turner. De muzikanten op dit live album spelen ook op de Original Soundtrack van de film, samen met o.a. Ray Charles, Aretha Franklin, Chaka Khan, James Brown en nog een aantal anderen. Beidde CD’s vind ik eigenlijk even goed.

1760 Hoezen met een Thema

ZWARTE HOEZEN

(1499) Japandroids – Near To The Wild Heart of Live
(1502) Passengers – Original Soundtracks 1
(1509) Richard Wright – Broken China
(1524) Neu! – Neu!

WITTE HOEZEN

(1495) Kashmir – Trespassers
(1498) Zero 7 – Simple Things
(1511) Brian Eno – Another Green World
(1516) The Smithereens – Christmas With The Smithereens

Alle CD Hoezen

Uitgebrachte Singles van de 1760 Albums #53

(1495) Kashmir – Trespassers (Mouthful Of Wasps, Still Boy, Persuit Of Misery, Bewildered In The City)
(1496) Bob Delyn A’R Ebillion – Dore (Geen Singles)
(1497) Ojos de Brujo – Aocana (Geen Singles)
(1498) Zero 7 – Simple Things (I Have seen, Destiny, End Theme, In The waiting Line, Distractions)
(1499) Japandroids – Near To The Wild Heart Of Life (Near To The Wild Heart Of Life, No Known Drink Or Drug, North East South West)

De uitklaphoes van de LP #58

Hot Rats van Frank Zappa

Hot Rats was het tweede soloalbum van Zappa, uit 1969, Het verscheen twee jaar na zijn solodebuut Lumpy Gravy. Zes albums met The Mothers Of Invention waren toen al verschenen. Als er een artiest die nogal actief is geweest dan is wel Frank Zappa. Zijn ouvre is massief en er blijven nog steeds nieuwe opnames verschijnen. (De Zappa Trust heeft dit jaar alle rechten aan de Universal Music Group verkocht, en er blijkt binnenkort bijvoorbeeld een zesdelige live CD box op stapel te staan). Op Hot Rats is voor het eerst de instrumentale jazzrock compositie Peaches En Regalia te horen. Zappa heeft dit nummer ontelbare keren live gespeeld. Het is een van de meest bekende nummers van hem (Phish heeft o.a. een mooie cover gedaan). Ik heb zelf ook een aantal albums waar dit nummer op staat, op die van Frank Zappa zelf maar ook op die van Dweezil Zappa. Het is in 1970 als single verschenen met op de B kant Little Umbrellas. Maar er staat veel meer moois op Hot Rats. Willy The Pimp bijvoorbeeld met Captain Beefheart, It Must Be A Camel met Jean-Luc Ponty, de Franse violist, en The Gumbo Variations met een verpletterende saxofoon van Ian Underwood. Hot Rats piept en kraakt. Het is een perfect album en een genot om naar te luisteren. Uitgebracht door Reprise Records.

Muziekfilms & Documentaires

High Fidelity

Een film met John Cusack en Jack Black in de hoofdrollen en waarin Bruce Springsteen op het einde ook nog even verschijnt. Gaat over een platenwinkeleigenaar, een zelfverklaarde muzieksnob in Chicago, die zijn LP’s thuis altijd in de goede volgorde moet hebben staan, en die gedurende de film zijn Top 5 van meest pijnlijkste break-ups aan de kijker verteld. High Fidelity is is een vermakelijke romantische comedy waarin ook leuke nummers te horen zijn van o.a. John Wesley Harding, Velvet Underground, Bob Dylan, The Kinks en Elvis Costello.

Fictieve Speelfilms

Nummers van Bands, Muzikanten en Componisten op Albums van andere Bands en Muzikanten die in mijn 1760 lijst zijn terug te vinden

Eddie Boyd

The Big Bell – Cuby & The Blizzards

Een geschiedenis van Geboortes die er hier wat mij betreft toe doen

1928

30 januari: Ruth Brown (Zangeres, Actrice)
31 januari: Chuck Willis (Zanger)
12 februari: Vincent Montana Jr. (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (The O’Jays, MFSB)
17 februari: Tom Jones (Zanger)
26 februari: Fats Domino (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
2 april: Serge Gainsbourg (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
19 april: Alexis Korner (Muzikant, Journalist))
29 april: Carl Gardner (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (The Coasters)
4 mei: Maynard Ferguson (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (Stan Kenton, June Christy)
12 mei: Burt Bacharach (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
13 juli: Leroy Vinnegar (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (Benny Carter)
22 juli: Keter Betts (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (Dinah Washington)
21 augustus: Art Farmer (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
2 september: Horace Silver (MUZIKANT OP ALBUMS(S) TOP 1760) (Milt Jackson, Kenny Dorham, J.J. Johnson)
15 september: Cannonbal Adderley (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (Miles Davis, Milt Jackson, Machito)
24 september: John Carter (Muzikant)
10 november: Ennio Morricone (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
13 november: Hampton Hawes (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
30 december: Bo Diddley (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)

Joe Satriani – The Elephants Of Mars (2022)

Als je een voetbalelftal zou opstellen van alleen maar gitaristen dan was Satriani beslist de aanvoerder. Superspits misschien ook die doelpunt na doelpunt zou maken. Het is verbazingwekkend wat deze man allemaal met zijn voeten kan (ik bedoel natuurlijk met zijn vingers). Zijn negentiende album alweer. En hij blijft verrassen. The Elephants Of Mars bevat veertien nummers, en de een is nog mooier dan de ander, en trekt hij alle registers weer open. Het hele album verslapt geen moment. Het is een muzikale ontdekkingsreis die je volledige aandacht opeist, en blijkt een van zijn beste albums te zijn die hij heeft gemaakt. En hij heeft al heel wat goede albums gemaakt. Dankzij Covid 19 deze keer want het album is op verschillende plekken (San Francisco, Agua Dulce en op verschillende plaatsen in Australie) opgenomen. The Elephants Of Mars is zeer gevarieerd. Al deze nummers zoals Sahara, Doors Of Perception, Faceless, 22 Memory Lane, Desolation, Sailing The Seas Of Ganymede, Blue Foot Groovy, E 104th NYC 1973, laten horen waarom Satch de best verkopende instrumentale rockgitarist is. Nadat we met z’n allen gingen surfen met een buitenaards wezen in 1987, gaan we nu de olifanten redden op Mars. Zeer genietbaar allemaal. Na die nieuwe van Vai dit jaar, is deze minstens net zo goed. De lat heeft hij duidelijk weer hoger gelegd. Geproduceerd door Eric Caudieux. En uitgebracht door EDEL/ear Music.

Mike Vernon

Michael William Hugh Vernon, geboren in 1944, is een Engelse muzikant, producer en studio-eigenaar. Hij produceerde albums voor Britse bluesartiesten in de jaren zestig, zoals The Bluesbreakers, Fleetwood Mac, Climax Blues Band, Eric Clapton, Peter Green, John Mayall, Ten Years After, Duster Bennett, Savoy Brown, Chicken Shack, Danny Kirwan en Christine McVie. Vernon is ook bekend als oprichter van het bluesplatenlabel Blue Horizon. Hij werkte vanaf 1963 bij Decca Records. In 1967 produceerde hij het debuutalbum van David Bowie voor Deram Records. Twee jaar later bracht Vernon een soloalbum uit, Moment of Madness, op Sire Records. Hij was ook bandlid van Olympic Runners (1974-1979) en van Rocky Sharpe and the Replays (1979-1983). Bij de Replays zong hij en speelde hij bas onder het pseudoniem Eric Rondo. Hij produceerde voor Focus maar liefst zeven albums: In And Out Of Focus, Moving Waves, Focus 3, At The Rainbow, Hamburger Concerto, Ship Of Memories en Focus Con Proby. Produceerde ook Crossroads van Eric Clapton, twee albums van Level 42 (Level 42, The Persuit Of Accidents), albums van Dr. Feelgood, Honeyboy Edwards en Robben Ford (daarvan is in 2021 nog een album verschenen), en vele anderen. Hij richtte de Indigo en Code Blue platenlabels op in de jaren negentig. In 2000 verhuisde Vernon naar Spanje om met pensioen te gaan en werd minder actief in de muziekindustrie, maar kon het toch niet nalaten om voor twee artiesten albums te produceren: voor Dani Wilde’s album Shine en voor het tweede album van Oli Brown’s album Heads I Win, Tails You Lose. In oktober 2013 werd Vernon beloond met een BASCA Gold Badge Award^,als erkenning voor zijn unieke bijdrage aan de muziek. Op 7 september 2018 verscheen Vernons eerste album op Manhaton Records, Beyond The Blues Horizon. Het bevatte twaalf nummers, waaronder negen nieuwe zelfgeschreven originelen, en drie covers uit de catalogi van Brook Benton, Mose Allison en Clarence “Frogman” Henry. De release werd ondersteund door een Europese tour onder de naam van Mike Vernon & The Mighty Combo. Vernon werd in de 2020 Birthday Honours benoemd tot Lid van de Orde van het Britse Rijk (MBE) om zijn verdiensten aan de muziek.

In mijn 1760 lijst heeft Vernon de onderstaande albums geproduceerd:

(348) Ten Years After – Ten Years After (co producer samen met Gus Dudgeon)
(384) Focus – Moving Waves
(769) John Mayall & The Bluesbreakers – A Hard Road
(919) Level 42 – Level 42

SONGTITELS MET EEN THEMA

LIEFDE & HAAT

A Love Song (For Cubs) (Stars Of The Lid)
L Is For Lover (Al Jarreau)
Give A More Lovin’ (Al Jarreau)
My Ordinairy Romance (Al Jarreau)

NAMEN VAN PERSONEN

Steve Berman (Eminem)
The Real Slim Shady (Eminem)
Marshall Mathers (Eminem)
Ken Kaniff (Eminem)
Kim (Eminem)

KUNST

Dirtball Blues (The Bridge)
Ballad Of Distances (Stars Of The Lid)

GASSEN, VUUR & VLOEISTOFFEN

Poison Wine (The Bridge)
Heavy Water (The Bridge)
Gasfarming (Stars Of The Lid)

RELIGIE

Devil On Me (The Bridge)
Heer Heb Meelij Met (De Belgen) (Freek de Jonge)