Derde Blog Pagina (01-01-2022 – 31-12-2022)

CD Verzamelingen t/m 2019

AC/DC, Johnny Cash, Creedence Clearwater Revival, The Beatles, Saga, Fish, Steve Hackett, Simon & Garfunkel, The Blues Brothers, Soundgarden, Supertramp, The Alan Parsons Project, Depeche Mode, Crosby, Stills & Nash, The Jimi Hendrix Experience, Bush, The Tubes, Roger Waters, Robert Plant, Nirvana

Uitgebrachte Singles van de 1760 Albums

1455-1459, 1460-1464, 1465-1469, 1470-1474, 1475-1479, 1480-1484, 1485-1489, 1490-1494, 1495-1499, 1500-1504, 1505-1509, 1510-1514, 1515-1519, 1520-1524, 1525-1529, 1530-1534, 1535-1539, 1540-1544, 1545-1549

Uitklaphoezen

Rush, Oranje, Steve Hackett, Steve Forbert, Saga, The Doors, Midnight Oil, Frank Zappa, Tom Waits, Pink Floyd, Neil Young, Camel, Peter Gabriel, Brian Wilson, Simple Minds, Space, Genesis, Eric Clapton

Muziekfilms & Documentaires

Gainsbourg, Echo In The Canyon, The Last Waltz, Elvis, Bohemian Rhapsody, Ennio, Eat That Question: Zappa In His Own Words, That Thing You Do!, High Fidelity, The Blues Brothers

CD’s uit 2022, 2021

The Comet Is Coming, Hallo Venray, GA-20, Fire Horse, Thee Sacred Souls, The Chats, Arch Enemy, Neil Young + Promise of The Real, The Sadies, Arlo McKinley, Tim Bowness, Neil Young & Crazy Horse, Flume, William Bell, Vieux Farka Toure, Bleed from Within, Supersonic Blues Machine, Warmduscher, Thin Lizzy, The Police, Van Morrison, 49 Winchester, Graham Nash, Envy Of None, Oumou Sangare, Neil Young, Neil Young, Neil Young, Jack White, Fontaines D.C., Joe Satriani, Ian Noe, Red Hot Chili Peppers, Son House, A Place To Bury Strangers, The Flower Kings, Superchunk, Prince/De Munnik/Den Tex, Voivod, Black Country New Road, Eric Gales, Steve Vai, Elvis Costello & The Imposters, Karen Dalton, Kris Delmhorst, The Wombats, Neil Young & Crazy Horse, The Darkness, Hypocrisy, Gov’t Mule, Hayes Carll, Neal Francis

Geboortejaren van de Album Top 1760 Bandleden en Artiesten

1936, 1935, 1934, 1933, 1932, 1931, 1930, 1929, 1928, 1927, 1926, 1925, 1924, 1923, 1922, 1921, 1920, 1919, 1918

Nummers van de 1760 bands en artiesten (en van sommige componisten) die ook op andere Album Top 1760 albums staan

James Brown, Sheryl Crow, Jimmy Reed, Dizzy Gillespie, Billy Joe Shaver, Jimmy Smith, Curtis Mayfield, Mississippi John Hurt, Eddie Boyd, Sam Cooke, Dolly Parton, Jerry Jeff Walker, Stevie Wonder, Kenny Burrell, Joni Mitchell, Fats Domino, Irving Berlin, Depeche Mode, Bonnie Raitt

Sessiemuzikanten

Carla Azar, David Foster, Bud Shank, Bobby Ellis

Producers

Boudewijn de Groot, Mike Vernon, Gil Norton, Joe Boyd

Studios

Basing Street Studios, CBS 30th Street Studio, Wessex Sound Studios, The Wool Hall

Locaties

House of Blues Atlanta, The New Frontier, Cafe Wha?, Gaumont Cinema Bradford

Festivals & Concerten

Ann Arbor Blues Festival, Monterey International Pop Festival, Nelson Mandela 70th Birthday Tribute, Altamont Free Concert

Songtitels met een Thema

Namen, Topografie,Tijd, Lichaamsdelen, Kunst, Familie, Dieren, Dromen, Sport, Liefde & Haat, Universum, Steden, Gevoelens & Emoties, Misdaad, Religie, Namen

Hoezen met een Thema

Cirkels, Muziekinstrumenten, Teken- & Schilderkunst, Afbeeldingen van Artiesten, Typografie, Witte Hoezen, Zwarte Hoezen, Witte Hoezen, Zwarte Hoezen, Blauwe Hoezen, Gele Hoezen, Rode Hoezen

BACK ON TOP

The Comet Is Coming – Hyper-Dimensional Expansion Beam (2022)

Dit is het derde album van dit uit Londen afkomstige trio. Dat bestaat uit Danaloque (toetsen, programmering, percussie), Betamax (drums, percussie, synthesizer) en King Shabaka (saxofoons). Eerder verschenen al Channel The Spirits in 2016 en Trust In The Lifeforce Of The Deep Mystery in 2019. De bandnaam komt van een BBC programma met dezelfde naam. De muziek is een samensmelting van nu jazz, funk, psychedelische-, elektronische- en space rock. Het album is volledig instrumentaal en is sterk geinspireerd door de mythologische thema’s van Sun Ra (zon, piramides, Egypte, ruimte en tijd). King Shabaka, de saxofonist, is bijvoorbeeld vernoemd naar een Egyptische Farao. Ik kan me zo voorstellen dat de ruimte niet geluidloos is, maar gevuld is met de klanken van dit trio, en dan vooral door de klanken van de saxofonist. Dit album is vooral kosmische avantgardische psychedelische jazz, het is een muzikaal avontuur van nieuw verlegde grenzen. Als je van deze space cake niet in de ruimte gaat spacen dan lukt het met niets. Een betere saxofoon plaat (die ik zelf heb gekocht) is er sinds 2019 niet verschenen. Uitgebracht door het jazz label Impuls! (AT 1760 – o.a. The Gil Evans Orchestra, Archie Shepp, John Coltrane, Duke Ellington & John Coltrane en Duke Ellington & Coleman Hawkins). En ook van Impuls! die ik heb gekocht: Brandee Younger – Somewhere Different, 2021. Ogenomen in Peter Gabriel’s Real World Studio.

House of Blues, Atlanta

Deze House of Blues locatie, op 152 Luckie Street Northwerst in Atlanta, heeft maar bestaan van 1996 tot en met 1997, met een kleine uitloop naar 1998. Het was na die van New Orleans, Boston, Sunset Strip Hollywood, en met in hetzelfde jaar in Chicago, de vierde House of Blues die werd geopend. De locatie in die van Atlanta was van 1911 tot en met 1994 een kerk, de Babtist Tabernacle. Het gebouw werd ontworpen, samen met de drie andere gebouwen op dezelfde locatie – waaronder een slaapzaal voor verpleegkundigen en een ziekenhuisgebouw, door de bekende Chattanooga-architect Reuben Harrison Hunt. Geen van deze andere gebouwen is tot op de dag van vandaag bewaard gebleven. Ten minste twee verschillende teams hebben geprobeerd het gebouw te ontwikkelen als een locatie voor de Olympische Spelen, met weinig succes. Naarmate de gebeurtenis naderde, zag het er een tijd naar uit dat er geen deal zou komen. Toen, in april 1996, bezocht Isaac Tigrett (oprichter van House of Blues en Hardrock Cafe) Atlanta met andere investeerders en sloot een deal om een House of Blues in het gebouw te openen nog voordat de Olympische Spelen in de stad zou beginnen. Daarvoor was Atlanta geen geplande uitbreidingslocatie voor House of Blues. Tigrett gaf zijn partner Lance Sterling groen licht voor het project met slechts vijfenveertig dagen beschikbaar, zelfs nadat Sterling hem had verteld dat zelfs zestig dagen te kort was. Ondanks deze korte doorlooptijd was de locatie klaar toen de Olympische Spelen in juli 1996 werden geopend. De eerste act die optrad (op 19 en 20 juli) was The Blues Brothers (met Dan Aykroyd, James Belushi en John Goodman) samen met artiesten als James Cotton, Luther ‘Guitar Jr.’ Johnson, Booker T. & the M.G.’sEddie Floyd, Tommy ‘Pipes’ McDonald, Billy Boy Arnold en Paul Shaffer. Andere bekende artiesten tijdens de Olympische run waren James BrownJohnny Cash, Al Green en Jerry Lee Lewis. En weer andere bekende acts die na de OS verschenen waren Burning Spear, Johnny Clegg en Juluka, Third World, Tito Puente and His Latin Jazz All-Stars en Celia Cruz. Aan het einde van de Olympische Spelen gaf Bob Dylan twee shows op 3 en 4 augustus. Maatschappelijke leiders in Atlanta hadden hoge verwachtingen dat House of Blues zou doorgaan als een permanente attractie in het centrum, vooral toen de huurovereenkomst werd verlengd tot januari 1997. Maar meteen nadat de Olympische Spelen waren afgelopen, kwam het bericht dat het zou sluiten.  Er werden pogingen ondernomen om Tigrett ervan te overtuigen in Atlanta door te gaan, maar het lokale investeringsgeld waar hij op aandrong (vier miljoen dollar) kon niet worden gevonden. Op 11 maart 1998 kondigde Lance Sterling aan dat hij een dertigjarige huurovereenkomst was aangegaan en twee miljoen dollar van zijn eigen geld investeerde om het gebouw te ontwikkelen. De locatie werd in deze tijd omgedoopt tot Tabernacle, liefkozend ‘The Tabby’ genoemd.  De heropening was gepland voor 28 maart, op dezelfde dag dat Centennial Olympic Park aan de overkant van de straat zou heropenen. The Tabernacle fungeerde bijna twee jaar als een succesvolle concertzaal onder leiding van het management van Sterling.

Bands en artiesten in mijn 1760 lijst die in deze periode op deze locatie van House of Blues hebben opgetreden:

  • (3) Bob Dylan (1996)
  • (73) Little Richard (1996)
  • (75) Johnny Cash (1996)
  • (83) Jerry Lee Lewis (1996)
  • (166) James Brown (1996)
  • (223) Burning Spear (1996)
  • (232) Booker T and the MG’s (1996)
  • (352) Deep Purple (1997)
  • (532) Lynyrd Skynyrd (1998)
  • (544) Eddie Floyd (1996)
  • (667) Blues Brothers (1996)
  • (811) Hall & Oates (1997)
  • (928) Jeff Healey (1996)
  • (1112) Al Green (1996)
  • (1171) Swans (1997)
  • (1517) The Refreshments (1996)
  • (1534) The Maverics (1996)

SONGTITELS MET EEN THEMA

NAMEN

  • Romeo And Juliet’s Tomb (Sergei Prokofiev)
  • Carolay (Crazy Horse)
  • Crow Jane Lady (Crazy Horse)
  • Hey Miss Cane (Devendra Banhart)

NUMMERS

  • Sixteen (Buzzcocks)
  • Twenty Flight Rock (Cliff Richard)

RELIGIE

  • Knockin’ On Heaven’s Door (Denny Freeman) (Dylan Cover)
  • To Zion (Lauryn Hill)

VOEDSEL

  • Jambalaya (Gerry & The Pacemakers)
  • Ice Cream (Sarah McLachlan)

DATUM EN TIJD

  • 6:00 (Dream Theater)

Hallo Venray – Coffee And Cake (2022)

Hallo Venray heeft dit jaar weer een nieuw album uitgebracht. Het dertiende. De laatste dateert alweer uit 2017 met Where Is The Funky Party. En toen al vierde de band hun 30 jarig bestaan. Het is het eerste Hallo Venray album dat ik heb gekocht (ja ik schaam me, want ze horen wat mij betreft toch echt thuis in het rijtje met Betty Serveert, Racoon, Johan en Ceasar). Maar goed! Henk Koorn, Henk Jonkers en Peter Konings bezorgen met al deze nummers een ware glimlach op je mond, want het zijn allemaal frisse en fruitige liedjes. Van het openingsnummer Jazz tot en met het laatste nummer Lucky. Maar de mooisten, Trust en At Night, doen me aan Marianne Faithful denken. Net als die Lou Reed achtige nummers Ready, Mailbox (met Lucky Fonz III in een gastrol) en You Can’t Come In. Echt aanstekelijk. Coffee And Cake is een prettig popalbum. Het beluisteren meer dan waard. Uitgebracht door Excelsior (AT 1760 – o.a. Johan, Moss, zZz, Anne Soldaat, Spinvis, Alamo Race Track, Tim Knol). En ook van Excelsior: Meindert Talma – Minna, 2021.

BACK ON TOP

GA-20 – Crackdown (2022)

GA-20 is een Amerikaanse bluesband uit Boston, Massachusetts. De band, een trio, is vernoemd naar de gitaarversterker die Gibson van 1950 tot 1961 produceerde. GA-20 speelt voornamelijk Chicago blues. Op Crackdown, het derde album inmiddels sinds 2019, opgenomen met behulp van vintage opnametechnieken, vintage gitaren en vintage versterkers, wordt geen bas gespeeld (het trio bestaat uit twee gitaristen en een drummer), maar zijn er veel fuzz, vibrato en tremelo gitaren op te horen. Het resultaat is een vet zweterig ondergronds spookachtig moeras geluid, met negen eigen nummers en de cover Just Because van Lloyd Price. Deze jongens hebben smaak! Zeer cool allemaal. Uitgebracht op Karma Chief Records dat onderdeel is van Coleman Records (Monophonics – It’s Only Us, 2020).

De keuze van een album van een bepaalde Band of Artiest

(529) AC/DC – Let There Be Rock

De eerste keer dat ik iets hoorde van AC/DC was ergens in 1978 toen Whole Lotta Rosie (42, 39, 65, you could say she’s got it all) een hit was. Let There Be Rock is het beste album dat ik heb van deze band. Zonder twijfel. Maar ik heb dan ook maar vier albums van ze (nou ja inmiddels dus vijf als ik dat album Power Up uit 2020 ook nog meereken). Die andere drie zijn: For Those About To Rock (We Salute You), Flick Of The Switch en Black Ice, twee albums uit de jaren tachtig en een uit 2008. Go Down, Dog Eat Dog, Let There Be Rock, Bad Boy Boogie, Overdose en vooral dus Whole Lotta Rosie: het zijn allemaal klassiekers, en het is allemaal weergaloze rauwe energie. Zanger Bon Scott, in 1980 overleden, is op Let There Be Rock de zoon van God die de nieuwe religie verspreid. En Agnus Young (altijd lachen met hem op het podium) en Malcolm Young (in 2017 overleden) met hun gitaarsolo’s en onweerstaanbare riffs waardoor je het volume automatisch altijd iets hoger wil zetten, zijn meer dan goede gitaristen. Die andere drie albums die ik heb zijn ook allemaal uitstekend: maar hebben me nooit over de streep getrokken om echt alles van ze te gaan verzamelen. Interesant genoeg dus voor me voor een aantal albums, maar niet meer dan dat.

1760 Hoezen met een Thema

CIRKELS

  • (1658) Helloween – Keeper Of The Seven Keys: The Legacy
  • (1660) Jean-Michel Jarre – Oxygene
  • (1703) Seether – Poison The Parish
  • (1753) Hocico – Memorias Atras
  • (1757) Kitaro – Dream

AFBEELDINGEN VAN BANDS

  • (1636) Heroes Del Silencio – El Mar No Cesa
  • (1637) La Oreja de Van Gogh – El Viaje De Copperpot
  • (1645) Kool & The Gang – Celebrate!
  • (1646) The Jackson 5 – Third
  • (1649) The Delfonics – The Delfonics

Uitgebrachte Singles van de 1760 Albums #61

  • (1455) Europe – The Final Countdown (The Final Countdown, Love Chaser, Rock The Night, Carrie, Cherokee)
  • (1456) Twisted Sister – Stay Hungry (We’re Not Gonna Take It, I Wanna Rock, The Price)
  • (1457) Ratt – Out Of The Cellar (Round And Round, Wanted Man, Lack Of Communication)
  • (1458) Brenda Fassie – Mali (Geen Singles)
  • (1459) Fito Paez – El Amor Despues Del Amor (El Amor Despues Del Amor, Dos Dias En La Vida, La Veronica, Petalo De Sal, Trafico Por Katmandu, Un Vestido Y Un Amor, Tumbas De La Gloria, Brillante Sobre El Mic, A Rodar Mi Vida, La Rueda Magica)

BACK ON TOP

De uitklaphoes van de LP #66

A Farewell To Kings van Rush

Vijfenveertig jaar geleden in 1977 alweer verscheen A Farewell To Kings van Rush. Deze is samen met alles wat tot en met Signals in 1982 verscheen een mijn favoriete albums van deze Canadezen. Het staat zeker in mijn Top 5. Hoe vaak ik in mijn jeugd wel niet meegezongen heb op dit album als klein jongetje? Ik zou het echt niet meer weten. Was 2112 al een hoogtepunt in de annalen van Rush, dan was deze zeker een waardige opvolger. En meer dan dat zelfs. Gitarist Alex Lifeson, bassist en zanger Geddy Lee en drummer en lyricist Neil Peart zijn altijd echte jeugdhelden voor me geweest. De zes nummers op deze LP, A Farewell To Kings, Xanadu, Closer To The Heart, Cinderella Man, Madrigal, en X-1 Book I: The Voyage, zijn allemaal favoriete nummers van me. En in het oeuvre van Rush ook allemaal klassiekers van de band. Cygnus X-1 Book I op zowel AFTK als op Hemispheres (Cygnes X-1 Book II: Hemispheres), moeten zeker bijgedragen hebben voor mijn liefde voor Science Fiction in het algemeen (vooral voor Duin van Frank Herbert, maar ook voor andere schrijvers als Jack Vance en Wim Gijsen). Geproduceerd door Terry Brown in de Rockfield Studios in Wales (AT 1760 – o.a. Van Der Graaf Generator, Rush, Dave Edmunds, Hawkwind, Manic Street Preachers, Judas Priest en Budgie). A Farewel To Kings was het eerste album van Rush dat buiten Toronto was opgenomen. Het is een album met een eigen landschap, een muzikaal schilderij met compleet eigen vergezichten. Een van de beste prog rock albums ooit gemaakt. En Hemispheres moest toen nog verschijnen.

Muziekfims & Documentaires

Muziek is om naar te luisteren, maar muziek is ook om naar te kijken. Er zijn in het verleden heel wat goede muziekfilms uitgekomen. Of het nu concertfilms zijn, musicals, biografische films of documentaires; de meest interessante probeer ik hier onder de aandacht te brengen.

Gainsbourg: A Heroic Life

Gainsbourg: Vie Héroïque, is een Franse dramafilm uit 2010 geschreven en geregisseerd door Joann Sfar. De film volgt de heldendaden van zanger, acteur, filmmaker, provocateur en ook romanticus Gainsbourg, gespeeld door Eric Elmosnino (die hier een Cesar voor won). Vanaf zijn opvoeding in het door de nazi’s bezette Frankrijk via zijn opkomst tot roem en liefdesaffaires met Juliette Gréco, Brigitte Bardot en Jane Birkin, tot zijn latere experimenten met reggae in Jamaica. Het bevat ook meerdere elementen van fantasie, vooral met het personage genaamd The Mug, een geanimeerde overdrijving van Gainsbourg die fungeert als zijn geweten (of anti-geweten) op cruciale momenten in Gainsbourg’s leven. De film bevat ook veel van Gainsbourgs beroemdere liedjes (Je t’aime… moi non plus, Bonnie and Clyde) die dienen als soundtrack van de film en vaak zelf als plotelementen dienen.

Nummers van Bands, Muzikanten en Componisten op Albums van andere Bands en Muzikanten die in mijn 1760 lijst zijn terug te vinden

James Brown

  • I’ll Go Crazy – The Blue Magoos
  • I Don’t Mind – The Who

Een geschiedenis van Geboortes die er hier wat mij betreft toe doen

1936

  • 29 januari: James Jamerson (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (Marvin Gaye, The Supremes, Mary Wells, The Miracles, The Marvelettes, The Four Tops)
  • 20 maart: Lee ‘Scratch’ Perry (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (The Upsetters)
  • 23 april: Roy Orbison (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 20 juni: Billy Guy (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (The Coasters)
  • 22 juni: Kris Kristofferson (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 30 juni: Dave Van Ronk (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 30 juli: Buddy Guy (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 4 augustus: Elsbeary Hobbs (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (The Drifters)
  • 23 augustus: Rudy Lewis (Zanger)
  • 7 september: Buddy Holly (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 3 oktober: Steve Reich (Componist)
  • 24 oktober: Bill Wyman (MUZIKANT OP ALBUM (S) TOP 1760) (Rolling Stones)
  • 14 november: Cornelius Gunter (Zanger)
  • 18 november: Don Cherry (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (Ornette Coleman)
  • 19 november: Ray Collins (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (The Mothers Of Invention)

BACK ON TOP

Fire Horse – Out Of The Ashes (2022)

Een nieuw hoofstuk in de geschiedenis van de Nederlandse rock. Ja, rock met een hoofdletter R en de I van internationale allure. Mooi! Absolute aanrader dit album van deze nieuwe band, bestaande uit Peter van Elderen (bas), Guy Pek (drums, backing vocals) en Kevin Stunnenberg (vocals en gitaar). Ook bekend van Birth of Joy, Peter Pan Speedrock en Grenadeers. Dit debuutalbum van Fire Horse doet denken aan stoner- en desertrockers Queens of the Stone Age, Kyuss, Fu Manchu en ook aan Stone Temple Pilots en Foo Fighters. Maar met allemaal nummers met een duidelijk eigen smoel. En die staan als een huis, die bij een eerste luisterbeurt al voorbij zijn voordat je het weet (en dan zit het bij mij vaak wel goed). Trust, Do My Thang, Against The World, Black Waltz, Stormtrooper, Keep It Comming: allemaal puike nummers met lekker veel gitaargeweld. Fire Horse is met dit album wat mij betreft de nieuwe trots van Nederland. En dat mag gezegd worden. Geproduceerd in Wisseloord (AT 1760 – De Dijk, Vreemde Kostgangers, Racoon) door de band zelf en uitgebracht door het Haarlemse Suburban Records (The Sore Losers – Ultra Elektric, 2021).

Thee Sacred Souls – Thee Sacred Souls (2022)

Bij het beluisteren van de eerste minuut van dit debuutalbum weet je dat het meteen goed zit. Dit is muziek dat met liefde, zorg en toewijding is gemaakt. Prachtige dromerige retro- en vintage soul dat je terugbrengt naar de jaren zestig: naar Otis Redding, Marvin Gaye, Wilson Pickett en Archie Bell & The Drells. Als een ode aan de Philli-, Northern en Southern soul. Dat dit soort muziek nog steeds gemaakt wordt geeft de muziekliefhebber moed. De prachtige zang van songschrijver Josh Lane, die als laatste aansloot bij dit trio uit San Diego: bij drummer en gitarist Alex Garcia en bassist Sal Samano. De achtergrondzangeressen Jensine Benitez en Tatiana Sandata, het mooie koperwerk van trompet, saxofoon en trombone, de pakkende orgelriedeltjes en het sfeerrijke gitaarwerk; geven al deze nummers iets speciaals. Met oprechte en gevoelige nummers als Can I Call You Rose, Weak For Your Love, Easier Said Than Done en For Now. Een band om in de gaten te houden. Uitgebracht door Daptone Records (AT 1760 – Charles Bradley).

Ann Arbor Blues Festival 1969

Het Ann Arbor Blues Festival, was een muziekfestival in Ann Arbor, Michigan, en de voorloper van het Ann Arbor Blues and Jazz festival dat in 1972 begon, dat werd gehouden op de campus van de Universiteit van Michigan. Het was het allereerste Blues festival in Noord-Amerika waarop een aanzienlijk aantal grote bluesartiesten werden geboekt om op dezelfde affiche op te treden. Het werd opgericht en georganiseerd door een groep studenten van de Universiteit van Michigan, onder leiding van Cary Gordon, een inwoner van Detroit, en John Fishel, die opgroeide in Cleveland en van de Tulane University naar Michigan was overgestapt. Het festival werd gesponsord door de universiteit met hulp van het Canterbury House: een bisschoppelijke groep die een folkclub in Ann Arbor bezat. Om meer kennis te vergaren over de blues, maakten Fishel en andere studenten een excursie naar Chicago. Daar ontmoetten ze Bob Koester, eigenaar van de Jazz Record Mart en Delmark Records, waar hij een bluesplatenlabel runde in de kelder van zijn platenzaak. Ariesten die op het festival optraden waren Muddy WatersB.B. KingHowlin’ Wolf, Son HouseMississippi John Hurt, Luther Allison, Magic Sam, Big Joe Williams, Big Mama Thornton, Arthur ‘Big Boy’ Crudup en Clifton Chenier. In 1970 werd er een tweede editie georganiseerd met als artiesten: Carey Bell, Buddy Guy, Junior Parker, Sunnyland SlimHound Dog Taylor, Johnny Young, Bobby Bland, Juke Boy Bonner, Pee Wee Crayton, Lowell Fulson, John Jackson, Papa George Lightfoot, Mance Lipscomb, Big Joe Turner, Robert Pete Williams en Eddie Cleanhead Vinson. Het daaropvolgende jaar werd het festival geannuleerd omdat de universiteit het festival niet meer wilde financieren. De editie van 1972 was vervolgens het Ann Arbor Blues and Jazz Festival gaan heten. Hoofdacts waren toen Miles Davis en Ray Charles. Maar onder bluespuristen wordt het Ann Arbor Blues Festival van die van 1969 over het algemeen nog het meest beschouwd als een legendarisch evenement.

Artiesten in mijn 1760 lijst die op het Ann Arbor Blues Festival in 1969 hebben opgetreden:

  • (19) Howlin’ Wolf
  • (20) Big Joe Williams
  • (22) Lightnin’ Hopkins
  • (24) Arthur ‘Big Boy’ Crudup
  • (27) Muddy Waters
  • (28) Mississippi Fred McDowell
  • (40) Magic Sam
  • (51) Otis Rush
  • (182) T-Bone Walker
  • (188) B.B. King
  • (377) Clifton Chenier
  • (1012) Son House

The Chats – Get Fucked (2022)

The Chats is een Australische punkrockband, opgericht in 2016 in de Sunshine Coast in Queensland. Get Fucked is het tweede album. Het debuutalbum High Risk Behaviour verscheen in 2020. Twee EP’s verschenen er ook al in 2016 en 2017. Nadat gitarist Josh Price de band in 2020 verliet, bestaat de huidige bezetting uit gitarist Josh Hardy, drummer Matt Boggis en bassist en zanger Eamon Sandwith. En wat een geweldig trio is dit. The Chats is typisch zo’n band waarvan je denkt had ik die maar eerder ontdekt. Echt heel goed. Snel, sneller, snels: deze drie mannen weten hoe ze dat moeten aanpakken! 6L GTR, I’ve Been Drunk, Out On The Street, Struck By Lighting en Panick Attack. Het doet allemaal denken aan de energie van The Police, Nirvana, The Damned en The Ramones. Punkrock leeft nog steeds. Laten we daar blij mee zijn. In zes dagen opgenomen en uitgebracht op hun eigen Bargain Bin Records label.

BACK ON TOP

SONGTITELS MET EEN THEMA

TOPOGRAFIE

  • America (Allen Ginsberg)
  • Europe! Europe (Allen Ginsberg)
  • Michigan State (Devendra Barnart)
  • Every Ghetto, Every City (Lauryn Hill)
  • Downtown (Crazy Horse)

RELIGIE

  • Gloria (Les Troubadours Du Roi Baudain)
  • Kyrie (Les Troubadours Du Roi Baudain)
  • Credo (Les Troubadours Du Roi Baudain)
  • Sanctus (Les Troubadours Du Roi Baudain)
  • Benedictus (Les Troubadours Du Roi Baudain)
  • Agnus Dei (Les Troubadours Du Roi Baudain)

NAMEN

  • Maybellene (Gerry & The Pacemakers)
  • The Miseducation Of Lauryn Hill (Lauryn Hill)
  • Lulu (Ryuichi Sakamoto)

KLEUREN

  • Blue Suede Shoes (Cliff Richard)
  • Red Intro (Fugees)
  • The Red Lagoon (Devendra Barnhart)
  • Marigold (Devendra Barnhart)
  • Blue (Sarah McLachlan)

Arch Enemy – Deceivers (2022)

Arch Enemy is een Zweedse melodieuze deathmetalband, oorspronkelijk een supergroep uit Halmstad, opgericht in 1995 door Michael Amott en Johan Liiva, die beiden oorspronkelijk in Carnage hadden gezeten. Ook een deathmetalband. Andere leden van Arch Enemy kwamen van bands als Armageddon, Carnage, Mercyful Fate, Spiritual Beggars, The Agonist, Nevermore en Eucharist. Maar door bezettingswijzingen veranderde er nogal wat. Johan Liiva werd in 2000 vervangen door de Duitse zangeres Angela Gossow. En Gossow verliet de band in maart 2014 om manager van de groep te worden. Zij werd vervangen door de Canadese zangeres Alissa White-Gluz. En deze zangeres is een sensatie. Deze vrouw grunt echt de pannen van het dak, als een van de beste grunters van de hele metal scene. Als je niet beter zou weten denk je dat de zangpartijen door een man zijn gedaan. Zowel de muziek, in feite door de gitaristen Michael Amott en Jeff Loomis, als de verbluffende stem van de zangeres zijn krachtig, wreed, agressief, brutaal en fel. Een prima metal album dus. Uitgebracht door Century Media.

Neil Young + Promise of The Real – Noise & Flowers (2022)

Is het dan nooit klaar met Neil Young? Nee dus! En zeker niet dit jaar! Verschenen eerder in 2022 al Royce Hall 1971, Citizen Kane Jr. Blues 1974, Dorothy Chandler Pavilion 1971 en Toast, komt daar Noise & Flowers ook nog eens bij. En deze keer met Promise of The Real (zijn tweede begeleidingsband na Crazy Horse inmiddels wel) bestaande uit Lukas Nelson en Micah Nelson, de twee zonen van jawel Willie Nelson, met wie hij ook The Monsanto Years, The Visitor en het live album Earth heeft opgenomen. Uitgebracht als The Performing Series (PS21). Met allemaal bekend werk als Mr. Soul, Everybody Knows This Is Nowhere, Helpless, Alabama, Comes A Time, Rockin’ In The Free World, From Hank To Hendrix, On The Beach en Are You Ready For The Country? Een zeer gevarrieerde set met nummers dus. Opgenomen tijdens een Europese tour in negen steden in 2019. Dus nog voor de wereldwijde corona gekte. Opgedragen aan zijn overleden manager Elliot Roberts. En uitgebracht door Reprise Records.

De keuze van een album van een bepaalde Band of Artiest

(75) Johnny Cash – With His Hot And Blue Guitar

With His Hot And Blue Guitar is uitgebracht in 1957. Het was het debuutalbum van Cash en een van de eerste albums van het befaamde Sun Label. Het is het enige oorsronkelijke studioalbums dat ik heb van The Man In Black. My Mother’s Hymn Book, uitgebracht in 2003, is een collectie van Christelijke liederen die Cash van zijn moeder leerde. Het is een verzamelalbum met nummers die ook op andere albums staan: op Hymns From The Heart uit 1962 en op Sings Precious Memories uit 1975. Het zou zijn laatste religieuze album zijn. The Christmas Collection is ook een verzamelalbum met populaire Kerst- en religieuze nummers. Een echte aanrader om ermee in de kerstsfeer te komen. En Johnny Cash & June Carter – Johnny & June is ook een verzamelalbum (2CD) met op de eerste CD nummers van alleen Johnny en op de andere alleen van June. De twee livealbums zijn die van Folsom Prison, zijn allereerste livealbum uit 1968, en San Quentin, zijn tweede livealbum uit 1969. Het zijn twee belangrijke livealbums in het oeuvre van Cash. De eerste twee van in totaal vier albums die door hem in gevangenissen werden opgenomen. Met nummers als Folsom Prison Blues, Orange Blossom Special, Dirty Old Egg-Suckin’ Dog, Jackson, Give My Love To Rose, I Got Stripes, Wanted Man, I Walk The Line, San Quentin en A Boy Named Sue. En verder heb ik al die American Recordings albums (I: American Recordings, II: Unchained, III: Solitairy Man, IV: The Man Comes Around, V: A Hundred Highways en VI: Ain’t No Grave). Het is allemaal hartverscheurend prachtig en mooi wat er op deze zes albums staat. Onbegonnen werk om al die nummers allmaal op te noemen. Maar wie naar de video van Hurt kijkt en luisterd (een cover van Nine Inch Nails en dat op American IV: The man Comes Around staat) moet vanzelf janken als een kind. Werkelijk prachtig. Yes, he was Johnny Cash. The One and Only. The man came around!

BACK ON TOP

1760 Hoezen met een Thema

MUZIEKINSTRUMENTEN

  • (1518) The Smithereens – Christmas With The Smithereens
  • (1519) Albert Ayler – Witches & Devils
  • (1529) Bobby Womack – The Poet II
  • (1578) Be-Bop Deluxe – Sunburst Finish
  • (1589) Pistol Annies – Hell On Heels

BLAUWE HOEZEN

  • (1593) Soft Cell – Non-Stop Erotic Cabaret
  • (1596) Geddy Lee – My Favorite Headache
  • (1635) Johnny Hallyday – La Terre Promise
  • (1647) Cerrone – Cerrone III (Supernature)
  • (1670) Royal Hunt – Paradox

STADSGEZICHTEN

  • (1693) Beastie Boys – Paul’s Boutique
  • (1695) The Roots – Do You Want More?!!!??!
  • (1712) Tim Hecker – Konoyo
  • (1725) William Basinski – The Disintegration Loops I
  • (1743) Urban Trad – One O Four

Uitgebrachte Singles van de 1760 Albums #60

  • (1460) Sui Generis – Confesiones De Invierno (Aprendizaje)
  • (1461) Gustavo Cerati – Ahi Vamos (Crimen, La Excepcion, Adios, Lago En El Cielo, Me Quedo Aqui)
  • (1462) Heidevolk – De Strijdlust Is Geboren (Het Gelders Volkslied)
  • (1463) Camper Van Beethoven – Telephone Free Landslide Victory (Take The Skinheads Bowling)
  • (1464) Violent Femmes – Violent Femmes (Ugly, Gone Daddy Gone)

De uitklaphoes van de LP #65

Wij Houden Van Oranje van Diverse Artiesten

Ik dacht als er een moment is om deze LP in mijn verzameling onder de aandacht te brengen dan is dat nu wel tijdens het WK Voetbal. Anders zal ik het denk nooit doen. Hopelijk dat Nederland beter gaat voetballen na die wedstrijd tegen Ecuador. Want dat was helemaal niets. En om eerlijk te zijn deze LP ook niet. Eigenlijk is het allemaal meer dat verschrikkelijk wat er op staat. Alleen leuk om te hebben als voetbalherinnering uit 1988, maar muzikaal stelt het niets voor. Natuurlijk met de hit van Andre Hazes. Voor de rest mag het allemaal geen naam hebben. Met twee verschrikkelijke versies van We Are The Champions. Ik heb deze LP toen in 1988 gekocht. Om er toen vooraf mee in de stemming te komen (ja, toen hielp dat blijkbaar nog). Met arrangementen van Paul Natte en geproduceerd door Hans van Hemert in Wisseloord Studio’s en Arnold Muhren Studio’s (eigendom toen van basspeler Arnold Muhren van The Cats en een volle neef van de voetballers Gerry en Arnold Muhren). En op die manier is de bal dus weer rond. Uitgebracht door Dino Records.

Muziekfilms & Documentaires

Muziek is om naar te luisteren, maar muziek is ook om naar te kijken. Er zijn in het verleden heel wat goede muziekfilms uitgekomen. Of het nu concertfilms zijn, musicals, biografische films of documentaires; de meest interessante probeer ik hier onder de aandacht te brengen.

Echo In The Canyon

Echo In The Canyon is een zoektocht van Jacob Dylan naar het geheim van Laurel Canyon. Een mooi gedocumenteerde film over de invloed en de muziek van die artiesten uit die tijd (The Byrds, The Mamas & the Papas, Buffalo Springfield en The Beach Boys). Het is een mooi verteld verhaal over de onschuld in Zuid-Californië (1965 – 1967) en over het begin van de Laurel Canyon-muziekscene. Maar ook over een nieuwe generatie artiesten (Beck, Fiona Apple, Norah Jones, Regina Spektor, Cat Power en anderen), wiens eigen oeuvres de echo’s van die cruciale tijd weerspiegelt. Dylan reist naar degenen die de nummers hebben geschreven en ontdekt waarom ze zijn geschreven en hoe het leven was in Laurel Canyon in Los Angeles in de jaren voor psychedelia en de geboorte van het singer/songschrijver tijdperk. Hij onthult nooit eerder gehoorde persoonlijke details achter de opnames van degenen die ze populair hebben gemaakt. Optredens en of sprekers zijn Tom Petty, Brian Wilson, Eric Clapton, Ringo Starr, Stephen Stills, Roger McGuinn, Michelle Phillips, David Crosby, Graham Nash, Jackson Browne, John Sebastian en Lou Adler.

BACK ON TOP

Nummers van Bands, Muzikanten en Componisten op Albums van andere Bands en Muzikanten die in mijn 1760 lijst zijn terug te vinden

Sheryl Crow

  • It’s Only Love – Stevie Nicks

Een geschiedenis van Geboortes die er hier wat mij betreft toe doen

1935

  • 8 januari: Elvis Presley (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 10 januari: Ronnie Hawkins (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 3 februari: Johnny ‘Guitar’ Watson (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 5 februari: Alex Harvey (Zanger, Gitarist)
  • 11 februari: Gene Vincent (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 16 februari: Sonny Bono (Zanger, Acteur, Politicus)
  • 31 maart: Herb Alpert (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 5 april: Peter Grant (Manager)
  • 7 april: Bobby Bare (Zanger, Gitarist)
  • 16 april: Bobby Vinton (Zanger)
  • 22 april: Paul Chambers (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (Miles Davis, Dexter Gordon, Hank Mobley, Sonny Clark, Art Pepper, J.J. Johnson, Clark Terry Quintet, Red Garland Trio)
  • 23 april: Ray Peterson (Zanger)
  • 9 mei: Nokie Edwards (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (The Ventures)
  • 10 mei: Larry Williams (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 17 juni: Peggy Seeger (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 24 juni: Terry Riley (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 25 juni: Eddie Floyd (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 1 juli: James Cotton (Zanger, Mondharmonicaist)
  • 5 juli: Shirley Collins (Zangeres)
  • 30 augustus: John Phillips (MUZIKANT OP ALBUMS(S) TOP 1760) (The Mamas & the Papas)
  • 11 september: Arvo Part (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 19 september: Nick Massi (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (The Four Seasons)
  • 29 september: Jerry Lee Lewis (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 1 oktober: Julie Andrews (MUZIKANT OP ALBUMS(S) TOP 1760) (The Sound Of Music)
  • 12 oktober: Samuel David Moore (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (Sam & Dave)
  • 12 oktober: Luciano Pavarotti (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (Passengers)
  • 15 oktober: Barry McGuire (Zanger, Gitarist)
  • 17 oktober: Michael Eavis (Boer, Mede bedenker Glastonbury Festival)
  • 27 november: Al Jackson Jr. (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (Otis Redding, Albert King, Wilson Pickett, Bill Withers, Sam & Dave, Eric Clapton, William Bell, Eddie Floyd, Al Green)

The Sadies – Colder Streams (2022)

The Sadies vanaf 1998 al actief, verloor dit jaar (2022) op zevenenveertigjarige leeftijd onverwacht zanger en gitarist Dallas Good. Hij overleed in februari. Dit album is nog met hem afgemaakt voor zijn dood. Wat een prachtige muziek dat opgeleverd heeft bewijst dit elfde album van deze band uit Toronto. Je moet onmiddelijk aan The Byrds, Moby Grape, The Seeds, The Fugs, Love en Arcade Fire denken, met deze megeling van psychedelica, garage rock, folk rock, surf en country. Hoewel iedere vergelijking eigenlijk mank gaat: want deze band heeft zonder twijfel een eigen sound gecreerd. Het is een echt familie album. Behalve Dallas Good zit ook Travis Good in deze band en spelen als gasten ook beide ouders Bruce Good en Margeret Good mee: allen ook actief in de bluegrass band The Good Brothers, samen met Brian Good, D’arcy Good en Larry Good. The Sadies echter, met ook Mike Belitsky op drums en Sean Dean op bas, bewijzen met dit album dat ze door velen momenteel terecht worden gezien als een van de beste bands uit Canada. Mooiste nummers zijn So far For So Few, More Alone, You Should Be Worried, No One Listening (met John Spencer op gitaar) en Message To Belial. Geproduceerd door Richard Reed Parry (Arcade Fire).

Carla Azar

Carla Azar is een Amerikaanse drummer uit Huntsville, Alabama en lid van het trio Autolux. Ze speelt ook gitaar, basgitaar, keyboards en zingt. Azar speelde drums op Jack White’s albums Blunderbuss, Lazaretto en Boarding House Reach, en speelde ook live op tournee met hem. Van 2009-2011 werkte ze samen met schilder Mark Whalen (ook bekend als Kill Pixie) aan kunsttentoonstellingen, waarbij ze muziek maakte voor installatieruimtes. Ze had een rol in de film Frank uit 2014 met Michael Fassbender en Domhnall Gleeson. Azar speelde ook drums voor Ednaswap voor twee albums en een EP. Daarnaast speelde ze drums, evenals wat percussie, op Come To Where I’m From (2000) van Joseph Arthur. De band Autolux werd in 2001 opgericht in Los Angeles. Ze ontmoette mede banlid Eugene Goreshter tijdens het schrijven van muziek voor Accidental Death of an Anarchist, een toneelstuk van Nobelprijswinnaar Dario Fo. Ander bandlid, Greg Edwards, ontmoette ze toen hij in zijn vorige band Failure speelde. In augustus 2000 speelde Autolux de eerste twee shows in de Silverlake Lounge. Op 1 maart 2001 bracht de band een zelfgeproduceerde EP uit met de titel Demonstration. Het bevatte vijf nummers opgenomen in hun repetitieruimte. Nadat de band tijdens een optreden indruk had gemaakt op platenproducer T Bone Burnett, tekende Autolux bij DMZ, een platenlabel opgericht door Burnett en de Coen Brothers. In 2002 ondersteunden Azar en Josh Klinghoffer (Red Hot Chilli Peppers) Vincent Gallo als zijn tourband ter ondersteuning van zijn album When. Naast drums speelde ze gitaar en mellotron op de tour. Ook speelde Azar drums op The True False Identity (2005) van Burnett en Curtains (2005) van John Frusciante. Andere albums waar Azar op te horen is zijn o.a. drie albums van Wendy and Lisa, twee albums van Sam Phillips, Dream Harder van The Waterboys, The True False Identity van T Bone Burnett, A Woman A Man Walked By van PJ Harvey en John Parish, The Lost Notebooks Of Hank Williams (Diverse Artiesten), en Who van The Who.  

In mijn Album Top 1760 is Carla Azar op drums, maracas, shaker, percussie en clapping te horen op drie albums:

  • (1033) Bright Eyes – The Peoples Key
  • (1324) The New Basement Tapes – Lost On The River
  • (1572) Jack White -Blunderbuss

BACK ON TOP

Arlo McKinley – The Mess We’re In (2022)

Arlo McKinley, geboren als Timothy Carr, is een Amerikaanse countryzanger en singer/songschrijver uit Cincinnati, Ohio. Hij heeft tot nu toe drie albums uitgebracht. De meest recente is This Mess We’re In, dit jaar uitgebracht op John Prine’s platenlabel Oh Boy Records. McKninley was de laatste artiest die door Prine zelf werd aangetrokken, voor zijn dood in 2020. The Mess We’re In is een juweeltje. Een mooi meevoelend album over wanhoop, moedeloosheid, empathie, verlies en pijn, verpakt in een mooie country folk sound. Sturgill Simpson, Hayes Carll, 49 Winchester, Eric Taylor en John Prine zelf zijn met hem te vergelijken. Alle nummers op dit album zijn in feite hartverscheurend. City Lights, Back Home, This Damn Town, Stealing Dark From The Night Sky, I Wish I en Dancing Days: deze raken je allemaal in je ziel, en laten je niet onberoerd mede ook vooral door die stem van de man. Daarmee weet hij tederheid met de rauwe hardheid van het bestaan te combineren. En daarbij legt hij altijd een hand op je schouder. Echt heel mooi. Geproduceerd door Matt Ross Spang (AT 1760 – Margo Price) (The Allman Betts Band, 2019) in Sam Phillips Recording Studio in Memphis, de vroegere Sun Studio (At 1760 – Johnny Cash, Carl Perkins, Jerry Lee Lewis). The Mess We’re In is wat mij betreft (van albums die ik zelf gekocht heb uiteraard) een van de hoogtepunten van 2022.

SONGTITELS MET EEN THEMA

TIJD

  • A Foggy Day (Hazel Scott)
  • Hij Komt Vannacht (Kroonenberg en De Rijcke)
  • Here Comes Summer (Cliff Richard)

RELIGIE

  • Friar Laurence (Sergei Prokofiev)
  • Kaddish (part 1) (Allen Ginsberg)
  • The Pope (Live At The Vatican) (Cheech & Chong)
  • Gotta Serve Somebody (Denny Freeman) (Dylan Cover)

NATUUR

  • Bamboo (Urban Trad)
  • Mountain Greenery (Hazel Scott)

ROYALTY

  • Le Duchess Anne (Grizzly Bear)
  • Queen Jane Approximately (Denny Freeman) (Dylan Cover)

BEROEPEN

  • Driving Instructor (Bob Newhart)
  • Deep Sea Diver (Grizzly Bear)

Tim Bowness – Butterfly Mind (2022)

Tim Bowness is een Engelse zanger en songschrijver, vooral bekend van zijn werk als onderdeel van de band No-Man, een langlopend project dat hij vanaf 1987 is begonnen samen met Steven Wilson van Porcupine Tree. Naast het opnemen van albums met No-Man heeft Bowness samengewerkt op albums van OSI, David Torn, Alice, Saro Cosentino, Fjieri, Nosound, Stefano Panunzi, White Willow en The Opium Cartel. En in 1994 nam hij een album op met Porcupine Tree/Japan/Rain Tree Crow toetsenist Richard Barbieri, genaamd Flame. Butterfly Mind is alweer zijn zevende soloalbum, waarvan ik Dark Nevada Dream de mooiste vind (door dat orgel denk ik). Een aantal nummers zijn nogal atmosferisch en mellow zoals in It’s Easier To Love, dat een beetje jazzy klinkt door de saxofoon van Nicola Alesini. En op twee nummers, Say Your Goodbyes (part 1) en We Feel, horen we Ian Anderson op fluit en Peter Hammill op gitaar en als achtergrondzanger. Mijn algemene indruk is dat het een album is met veel emoties (een beetje humeurig misschien wel) waarin de spanning continu vastgehouden wordt. In een rijk muzikaal landschap. Uitgebracht door InsideOut (Anneke van Giersbergen 2021, Steve Hackett 2021, Yes 2021, The Flower Kings 2022) en geproduceerd door Bowness en Brian Hulse. De mixing en mastering is gedaan door Steven Wilson.

Neil Young & Crazy Horse – Toast (2022)

Met het grootste gemak kun je nogal negatief doen over dit album. Een aantal nummers zijn namelijk ook al op Are You Passionate? (2002) te horen. Maar laten we positief blijven. Dit zijn andere uitvoeringen. Eigenlijk mooier. Hoewel sommige nummers ook weer niet heel erg verschillen. Werd Young op Are You Passionate? nog deels begeleid door Booker T and the MG’s. Op deze uitvoeringen is alleen Crazy Horse te horen (Ralph Molina, Billy Talbot, Poncho Sampedro, en met vrouw Peggy Young en half-zus Astrid Young als achtergrondzangeressen), en stammen uit 2001, uit sessieopnames, opgenomen in de Toast Studios in San Francisco, die toen afgebroken werden omdat Young toen niet tevreden was met de opnames. Later zouden een aantal van die nummers daarom met Booker T op Are You Passionate terecht komen. Het is wat ontspannender op het eerste gehoor, wat losser in de pols. Quit, Goin’ Home, How Ya Doin’ (Mr. Disappointment) en Boom Boom Boom (She’s A Healer) zijn ook op dat album uit 2002 te horen. De overige drie nummers, Standing in The Light Of Love, Timberline en Gateway Of Love, zijn misschien interessanter. Want die kende ik nog niet. Uitgebracht door Reprise Records. En om het ingewikkeld te houden is Toast uitgebracht als SRS 09, als onderdeel van The Special Release Series (waar Paradox SRS 10, Hitchiker SRS 05 en Homegrown SRS 02 ook toe behoren). En niet te verwaren met de OBS Series waarvan er dit jaar ook al drie zijn verschenen. De kluis blijft dus maar open gaan van oom Neil.

BACK ON TOP

De keuze van een album van een bepaalde Band of Artiest

(61) Creedence Clearwater Revival – Creedence Clearwater Revival

Ik heb maar een studioalbum van Creedence. En dat is deze. Die andere twee zijn verzamelalbums. All Time Greatest Hits heb ik het langst in mijn verzameling, die is uitgebracht in 1998. Die andere, The Singles Collection, is uitgebracht in 2009. Deze twee dubbelaars bevatten samen maar liefst eenenzestig nummers. En drieentwintig daarvan staan dubbel op beide albums. Dat zijn: Suzie Q, I Put A Spell On You, Walk On The Water, Proud Mary, Born On The Bayou, Bad Moon Rising, Lodi, Green River, Commotion, Fortunate Son, Down On The Corner, Travelin’ Band, Who’ll Stop The Rain, Run Through The Jungle, Up Around The Bend, Long As I Can See The Light, Lookin’ Out My Back Door, Have You Ever Seen The Rain?, Hey Tonight, Sweet Hitch-Hiker, Someday Never Comes, I Heard It Through The Grapevine en Good Golly Miss Molly. De enige nummers op het debuutalbum uit 1968, waarop maar acht nummers staan en die niet op die twee verzamelaars zijn terug te vinden, zijn This Working Man, Ninety-Nine And A Half, Get Down Woman, Gloomy en de twee bonustracks Call It Pretending en het Bo Diddley nummer Before You Accuse Me. Alles bij elkaar dus een redelijk overzicht van wat Creedence allemaal gemaakt heeft. Voor mij is dat genoeg, daar ik van John Fogerty ook wel het een en ander heb. Hij is beslist een van mijn muziekhelden.

1760 Hoezen met een Thema

TEKEN- & SCHILDERKUNST

  • (1730) Lauryn Hill – The Miseducation Of Lauryn Hill
  • (1753) Hocico – Memorias Atras
  • (1755) Trans-Siberian Orchestra – Beethoven’s Last Night
  • (1756) Isao Tomita – Snowflakes Are Dancing
  • (1757) Kitaro – Dream

RODE HOEZEN

  • (1578) Be-Bop Deluxe – Sunburst Finish
  • (1683) Chromatics – Kill For Love
  • (1700) Jose Feliciano – Feliz Navidad
  • (1710) Enya – Watermark
  • (1715) Sibongile Khumalo – Quest

TEKSTLOOS

  • (1553) I Am Kloot – Natural History
  • (1567) The Wingdale Community Singers – The Wingdale Community Singers
  • (1576) Antony and the Johnsons – The Crying Light
  • (1643) Primal Scream – Screamadelica
  • (1677) Adam and the Ants – Prince Charming

MUZIEKINSTRUMENTEN

  • (1605) Jorge Fernando – Velho Fado
  • (1655) Rene and his Alligators – In The Mood
  • (1663) Mariachi Sol – Viva Mexico
  • (1669) Troka – Smash
  • (1683) Chromatics – Kill For Love

SOLO ARTIESTEN

  • (1711) Norah Jones – Come Away With Me
  • (1715) Sibongile Khumalo – Quest
  • (1717) Sarah Mclachlan – Fumbling Towards Ecstacy
  • (1718) Moby – Stay
  • (1722) Kula Shaker – Peasants, Pigs & Astronauts

Uitgebrachte Singles van de 1760 Albums #59

  • (1465) St. Germain – Tourist (Rose Rouge, Sure Thing, So Flute)
  • (1466) Miho Hatori – Ecdysis (Geen Singles)
  • (1467) Mary Chapin Carpenter – Come On Come On (I Feel Lucky, Not Too Much To Ask, Passionate Kisses, The Hard Way, The Bug, He Thinks He’ll Keep Her, I Take My Chances)
  • (1468) M.I.A. – Kala (Bird Flu, Boyz, Jimmy, Paper Planes)
  • (1469) Laura Mvula – Sing To The Moon (She, Green Garden, That’s Alright)

De uitklaphoes van de LP #64

Spectral Mornings van Steve Hackett

Spectral Mornings was het derde studioalbum van Hackett. Uitgebracht in 1979. Drie jaar nadat hij met Genesis zijn laatste album had gemaakt: Wind & Wuthering. Spectral Mornings is een van zijn beste producties. Het laat de veelzijdigheid van Hackett horen zowel als gitarist als componist en arrangeur. Met allemaal nummers in verschillende stijlen, maar met dat typische gitaargeluid van Hackett. Barok, pop, progresieve rock: je hoort het allemaal. The Red Flower Of Tachai Blooms Everywhere is een beklijvend en sterk transcendent Aziatische werkstuk, dat zomaar in de film The Last Emperor had kunnen worden gebruikt. Echt heel sfeervol. Hackett speelt koto op dit nummer. Clocks – The Angels Of Mons is een voorbeeld van vernuftigheid door het simpele gebruik van een mellotron. Kom daar maar eens op. The Ballad Of The Decomposing Man is tekstueel grappig (Harold The Barrel), en Hackett speelt zelfs mondharmonica op dit nummer dat eindigd met vrolijke calypso klanken. Op het tweede gedeelte van The Virgin And The Gypsy speelt de broer van Hackett, John Hackett, fluit. Lost Time In Cordoba is pure schoonheid, waarop Hackett’s broer ook op fluit is te horen. Tigermoth is zelfs een Beatlesachtige track. En het laatste nummer, Spectral Mornings, had nog het meest als die andere nummers, zomaar een Genesis nummer kunnen zijn, daarmee aangevend hoe belangrijk Hackett voor het geluid van Genesis is geweest. Opgenomen in de Phonogram Studios in Hilversum (jawel) (AT 1760 – Supersister, Harry Sacksioni) en uitgebracht door Charisma (AT 1760 – Genesis, Van der Graaf Generator, Monty Python, Brand X, Steve Hackett, Tony Banks).

BACK ON TOP

Muziekfilms & Documentaires

Muziek is om naar te luisteren, maar muziek is ook om naar te kijken. Er zijn in het verleden heel wat goede muziekfilms uitgekomen. Of het nu concertfilms zijn, musicals, biografische films of documentaires; de meest interessante probeer ik hier onder de aandacht te brengen.

The Last Waltz

The Last Waltz is een Amerikaanse concert film uit 1978 onder regie van Martin Scorsese, die het afscheidsconcert van The Band vastlegde op 25 november 1976 in The Winterland Ballroom in San Francisco. Voor het concert waren meer dan twaalf gasten uitgenodigd, onder wie Ronnie Hawkins en Bob Dylan. Het concert werd in 1977 door Sony uitgebracht als het driedubbele live album The Last Waltz. Onder die titel verscheen in 1978 uiteindelijk dus ook deze gelijknamige film van Scorsese. Achteraf waren niet alle leden van The Band gelukkig met de film, omdat de focus op gitarist Robbie Robertson lag, terwijl de groep bestond uit vijf gelijkwaardige leden zonder frontman. Vooral pianist en zanger Richard Manuel kwam nauwelijks in beeld. Maar overeind blijft dat The Last Waltz een prachtig document is. Een van de beste concert films die er gemaakt zijn.

Nummers van Bands, Muzikanten en Componisten op Albums van andere Bands en Muzikanten die in mijn 1760 lijst zijn terug te vinden

Jimmy Reed

  • Ain’t That Lovin You, Baby – The Grass Roots
  • Baby, What You Want Me To Do – Brainbox
  • Baby, What’s On Your Mind – Downliners Sect
  • Baby What’s Wrong – Lonnie Mack
  • Caress Me Baby – The Blues Project
  • It’s A Sin – George Thorogood and the Destroyers
  • Two Steppin’ The Two-Step – Rockin’ Sidney

Een geschiedenis van Geboortes die er hier wat mij betreft toe doen

1934

  • 1 februari: Bob Shane (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (The Kingston Trio)
  • 2 februari: Skip Battin (Bassist)
  • 7 februari: King Curtis (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (Aretha Franklin, Sunnyland Slim)
  • 7 februari Earl King (Gitarist)
  • 25 maart: Johnny Burnette (Zanger)
  • 16 april: Robert Stigwood (Promoter)
  • 29 april: Otis Rush (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 3 mei: Frankie Valli (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (The Four Seasons)
  • 5 mei: Johnny Taylor (Zanger)
  • 1 juni: Pat Boone (Zanger)
  • 9 juni: Jackie Wilson (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 3 september: Freddie King (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 7 september: Little Milton (Zanger, Gitarist)
  • 16 september: Ronnie Drew (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (The Dubliners)
  • 19 september: Brian Epstein (Manager)
  • 21 september: Leonard Cohen (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 17 oktober: Rico Rodriguez (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (Godley & Creme)
  • 20 oktober: Eddie Harris (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 19 november: Dave Guard (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (The Kingston Trio)
  • 30 december: Del Shannon (Zanger, Gitarist)

Flume – Palaces (2022)

Flume is een elektronisch muziekproject, gemaakt door Harley Streten uit Sydney, Australië. Streten werd ontdekt door het Future Classic label in 2011, na het indienen van de nummers Sleepless, Over You en Paper Thin in een artiestenwedstrijd uitgeschreven door het Australische label. Na zijn terugkeer naar Australië na het einde van zijn wereldtournee ter ondersteuning van zijn eerste twee albums Skin (2016) en Hi This Is Flume (2019), verhuisde Streten naar een kustplaats in het Northern Rivers gebied van New South Wales, waar hij naar eigen zeggen inspiratie vond bij de flora en fauna om hem heen. Hij maakte ook veldopnames van vogels, die gedurende het hele album worden gebruikt. Palaces is zijn derde album. Er staan verschillende samenwerkingen op met de Amerikaanse zangeres Caroline Polacheck, Oklou, Kucka en Damon Albarn.

BACK ON TOP

Basing Street Studios, Londen

Ook bekend als Island Studios (1969 – 1981) en later als Sarm West Studios (1982- 2013), werd Basing Street Studio gebouwd in een voormalige zeventiende-eeuwse kapel op 8-10 Basing Street, in Notting Hill, in Londen, als een van de meest gebruikte studios in Groot-Brittannie. Opgestart in 1969 door Chris Blackwell, de oprichter van Island Records, werd de studio gebruikt door veel vooraanstaande artiesten. Later werd het overgenomen door SARM studio-eigenaren Jill Sinclair en haar echtgenoot, producer Trevor Horn (Yes, The Buggles), en werd het omgedoopt tot Sarm West. In mei 2011 kwamen er twee nieuwe studio’s en muziekkantoren bij. Het herontwerp omvatte ook woonruimte, om een terugkeer naar het beleid van de studio’s uit de jaren zeventig van langetermijnboekingen te vergemakkelijken. De studio’s werden onderdeel van de SPZ Group, een holdingmaatschappij van Sinclair en Horn. SPZ Group opende het Sarm Music Village 6-studio complex in het nabijgelegen Ladbroke Grove in 2013. Op dat moment werd Sarm West Studios op Basing Street gesloten. Veel beroemde albums zijn er in het geheel of gedeeltelijk opgenomen. Led Zeppelin IV, The Lamb Lies Down On Broadway van GenesisJethro Tull’s Aqualung, Desperado van The Eagles, het album Rough and Ready van The Jeff Beck Group, en de debuutalbums van Dire Straits en Stephen Stills. After Midnight van Clapton is er opgenomen en Many Rivers To Cross van Jimmy Cliff. Andere artiesten die er hebben opgenomen zijn Paul McCartney, Go, Steve WinwoodTrafficFairport ConventionJohn MartynMott the HoopleRoxy MusicBrian EnoSparks, Joan Armatrading en The Clash. In 1977 woonde Bob Marley boven in de studio tijdens zijn veertien maanden zelfopgelegde verbanning van Jamaica, toen hij er het album Exodus opnam. In 2018 werd het voormalige kerkgebouw omgebouwd tot negen luxe appartementen. In oktober 2019 werd een herdenkingsblauwe plaquette aangebracht ter ere van Bob MarleyPeter Tosh en Bunny Wailer op de plek van de voormalige Basing Street Studios, waar de albums Catch a Fire, Exodus en Burnin’ van The Wailers ooit werden voltooid.

Albums in mijn Album Top 1760 die in het geheel opgenomen zijn in de Islands periode:

  • (457) Dire Straits – Dire Straits
  • (1425) Free – Free At Last
  • (1511) Brian EnoAnother Green World

Albums in mijn Album Top 1760 die in het geheel opgenomen zijn in de Sarm West periode:

  • (67) Nick Cave & The Bad Seeds – The Boatman’s Call
  • (1381) Joe Jackson Band – Volume 4

SONGTITELS MET EEN THEMA

LICHAAMSDELEN

  • The Touch Of Your Lips (Cliff Richard)
  • Pointed Toe Shoes (Cliff Richard)
  • Can’t Take My Eyes Off Of You (Lauryn Hill)
  • Heartbeat (Ryuichi Sakamoto)

WAR & PEACE

  • Masters Of War (Denny Freeman) (Dylan Cover)
  • Peace Of Mind (Hazel Scott)

SPORT

  • Nobody Will Ever Play Baseball (Bob Newhart)

TOPOGRAFIE

  • Monsterseweg (Kroonenberg en De Rijcke)

GEBOUWEN

  • Balcony Scene (Sergei Prokofiev)
  • Strange New Cottage In Berkeley (Allen Ginsberg)

MILITARISME

  • The Cruise Of The U.S.S. Codfish (Bob Newhart)

ZIEKTE

  • Blind Melon Chitlin’ (Cheech & Chong)

William Bell – Never Like This Before: The Complete ‘Blue’ Stax Singles 1961-1968 (2022)

Veteraan en southern soulman William Bell was een van de eerste grote soulzangers die opnam voor het legendarische Stax label in Memphis. In die tijd componeerde hij en nam hij veel nummers op die terecht als klassiekers worden beschouwd. Van zijn Stax debuut You Don’t Miss Your Water tot het klassieke bluesnummer Born Under A Bad Sign tot zijn hitduet Private Number met Judy Clay. De verzamelaar Never Like This Before beslaat de eerste zeven jaar van Bell’s Stax catalogus waarop alle veertien singles staan (A en B kanten) die uitkwamen op Stax’s originele blauwe labelontwerp met het Stack Of Records logo. Onder de klassiekers die aan bod komen zijn You Don’t Miss Your Water, Every Day Will Be Like A Holiday en zijn ode aan zijn Stax labelgenoot Otis Redding: A Tribute To A King. Bell wordt op alle tracks ondersteund door leden van de legendarische Stax huisband Booker T &the MGs en de Memphis Horns.

Vieux Farka Toure – Les Racines (2022)

Vieux Farka Toure, zoon van Ali Farka Toure, overleden in 2006, is net als zijn vader ook alweer heel wat jaren bezig om de boodschap van de West-Afrikaanse muziek wereldwijd uit te dragen. Zijn eerste album Vieux Farka Toure verscheen in 2007. En in 2010 trad hij op tijdens de openingsceremonie van het WK Voetbal in Zuid-Afrika. Les Racines is inmiddels zijn negende album (en zijn zesde officiele studioalbum), en keert de zanger/gitarist hiermee terug naar de oorspronkelijke Songhai, ook wel bekend als de Malinese Desert Blues. Met behulp van een groot aantal gastmuzikanten van onderandere Amadou Sidiki Diabate en Amadou Bagayoko van Amadou & Mariam op de kora, is deze Afrikaanse stijl van de blues met veel echo en galm een feest voor elke gitaarliefhebber. Echt geweldige muziek. Uitgebracht door World Circuit (Afel Bocoum 2020, Oumou Sangare 2022).

BACK ON TOP

De keuze van een album van een bepaalde Band of Artiest

(1) The Beatles – Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band

Revolver? Abbey Road? Sgt. Pepper’s? The White Album? Let It Be? Help? De rest? Het blijft toch moeilijk kiezen wat het beste werk van The Beatles is. Op betrekkelijk weinig albums is er gewoon teveel. Er is niets wat alles omlaag haalt. Op alle albums staat muzikale schoonheid wat geen enkele andere band ooit benaderd heeft of ooit zal benaderen. Alles van The Beatles is tijdloos. Alles wat er na gekomen is zal altijd ver weg in de schaduw blijven staan (enkele uitzonderingen daargelaten als The Beach Boys, The Band, Led Zeppelin en The Stones – ja, die staan zeker dichtbij in de schaduw). En dat is zowel een zegen als een vloek. Frustrerend misschien ook wel. Want er zullen nooit nieuwe Beatles komen. Er zullen nooit andere unieke nummers geschreven worden als die van The Fab Four. Vanaf het allereerste nummer van de eerste LP Please Please Me met I Saw Her Standing There tot en met het laatste nummer Get Back van het laatste album Let It Be. Als liedjesschrijvers hebben Lennon en McCartney, alleen Dylan boven zich (en Brian Wilson staat daar dan weer onder). All My Loving, Can’t Buy Me Love, I’ll Follow the Sun, Yesterday, Michelle, In My Life, Eleanor Rigby, Good Day Sunshine, For No One, Fool On The Hill, Blackbird, Julia, Something. Iets vergeten? Natuurlijk. Al het andere. Misschien dat de beste twee albums, volgens velen en ook volgens mezelf, Revolver en Sgt. Pepper’s, ook nog eens extra uitsteken boven die andere twaalf albums van die heren uit Liverpool. Revolver is minstens net zo goed als Sgt. Pepper’s. Maar ik ben van het Sgt. Peppers kamp. Dat is mijn troost. Sgt. Pepper’s is een compleet en perfect album. Het is het beste album dat er ooit is gemaakt. The Beatles waren een zegen voor de mensheid. Absoluut! Ze gaven die mensheid een goed gevoel.

1760 Hoezen met een Thema

MUZIEKINSTRUMENTEN

  • (1700) Jose Feliciano – Feliz Navidad
  • (1701) Katie Meluha – Call Of The Search
  • (1732) Gerry & Pacemakers How Do You Like It?
  • (1736) Denny Freeman – Diggin’ On Dylan
  • (1748) Freek de Jonge – Gemeen Goed

AFBEELDINGEN VAN ARTIESTEN

  • (1730) Lauryn Hill – The Miseducation Of Lauryn Hill
  • (1733) Cliff Richard – Cliff Sings
  • (1735) Hazel Scott – Relaxed Piano Moods
  • (1736) Denny Freeman – Diggin’ On Dylan
  • (1739) Bob Newhart – The Button-Down Mind Of Bob Newhart

AFBEELDINGEN VAN ARTIESTEN

  • (1646) The Jackson 5 – Third Album
  • (1653) Blue Magic – Message From The Magic
  • (1655) Rene and his Alligators – In The Mood
  • (1663) Mariachi Sol – Viva Mexico
  • (1669) Troka – Smash

BRUINE HOEZEN

  • (1663) Mariachi Sol – Viva Mexico
  • (1680) CPR – Just Like Gravity
  • (1730) Lauryn Hill – The Miseducation Of Lauryn Hill
  • (1733) Cliff Richard – Cliff Sings
  • (1736) Denny Freeman – Diggin’ On Dylan

DIEREN

  • 1580 Francesco Guccini – Parnassius Guccini
  • 1586 Roosbeef – Ze Willen Wel Je Hond Aaien Maar Niet Met Je Praten
  • 1590 Nikki Lane – Highway Queen
  • 1599 Face Tommorow – In The Dark
  • 1611 I Am Oak – On Claws

Uitgebrachte Singles van de 1760 Albums #58

  • (1470) Nino Josele – El Mar De Mi Ventana (Geen Singles)
  • (1471) The Dead Milkmen – Big Lizard In My Backyard (Geen Singles)
  • (1472) Kraftwerk – Trans-Europ Express (Trans-Europa Express, Showroom Dummies)
  • (1473) The Avalanches – Since I Left You (Electricity, Frontier Psychiatrist, Since I Left You, Radio)
  • (1474) The XX – XX (Crystalised, Basic Space, Islands, VCR)

De uitklaphoes van de LP #63

Alive On Arival van Steve Forbert

Die stem van die man. Daar val je meteen voor. Ooit beschouwd als weer een nieuwe Dylan (hoeveel er daar in het verleden wel niet van geweest zijn). Maar daarmee doe je deze zanger/gitarist absoluut te kort. Ooit zijn grootste hit gehad met Romeo’s Tune van zijn tweede LP Jackrabbit Slim, dat een jaar later verscheen. Op deze LP uit 1978 (hij was toen nog maar vierentwintig) staan mooi verzorgde liedjes met pakkende melodieen, die allemaal een eigen geluid hebben en gezongen met die unieke zachtaardige stem van Forbert, alsof de zanger zich met zijn rake observaties steeds verwonderd over alles om zich heen. Het ademt een soort van eerlijke onschuld uit, en muzikaal in een prettige combinatie van folk, pop. rock en country, met alles op akoestisch gitaar. Een goede songwriter dus. En om nog een compliment te geven; een van de beste debuutalbums die ooit is verschenen. In de jaren zeventig uitgebracht en nog steeds tijdloos. Goin’ Down To Laurel, Steve Forbert’s Midsummer Night’s Toast, It Isn’t Gonna Be That Way en Thinkin’. Allemaal meer dan prima om naar te luisteren. David Sandborn (AT 1760 – John McLaughlin, Jaco Pastorius, Chaka Khan) is op zijn alt saxofoon trouwens te horen op het nummer Big City Cat. Uitgebracht door Epic.

BACK ON TOP

Muziekfilms & Documentaires

Muziek is om naar te luisteren, maar muziek is ook om naar te kijken. Er zijn in het verleden heel wat goede muziekfilms uitgekomen. Of het nu concertfilms zijn, musicals, biografische films of documentaires; de meest interessante probeer ik hier onder de aandacht te brengen.

Elvis

Austin Butler (ook te zien als Feyd-Rautha in Dune: Part Two die in 2023 uit zal komen) in de rol van de zoveelste film over Elvis. De film volgt het leven van rock-‘n-rollicoon, zanger en acteur Elvis Presley, verteld vanuit het perspectief van zijn manager, kolonel Tom Parker. Duidelijk in de film is te zien hoe Parker (Tom Hanks) steeds meer grip krijgt op de carriere van Presley. En pijnlijk om te zien waarom The King nooit in het buitenland heeft opgetreden. De haat-liefde relatie staat veel in de weg. In het midden blijft eigenlijk of Tom Parker, nu juist een goede manager was of juist niet. Tom Hanks speelt in ieder geval een overtuigende rol.

Nummers van Bands, Muzikanten en Componisten op Albums van andere Bands en Muzikanten die in mijn 1760 lijst zijn terug te vinden

Dizzy Gillespie

  • Birks’ Works – Art Pepper

Een geschiedenis van Geboortes die er hier wat mij betreft toe doen

1933

  • 18 januari: Ray Dolby (Uitvinder)
  • 20 januari Ronald Townson (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (The 5th Dimension)
  • 18 februari: Yoko Ono (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 21 februari: Nina Simone (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 9 maart: Lloyd Price (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 13 maart: Mike Stoller (Componist)
  • 14 maart: Quincy Jones (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 8 april: Fred Ebb (Componist)
  • 25 april: Jerry Lieber (Componist)
  • 29 april: Rod McKuen (Singer-songwriter)
  • 30 april: Willie Nelson (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 3 mei: James Brown (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 27 juli: Nick Reynolds (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (The Kingston Trio)
  • 8 augustus: Joe Tex (Zanger)
  • 15 augustus: Bill Pinkney (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (The Drifters)
  • 1 september: Conway Twitty (Zanger)
  • 18 september: Jimmie Rodgers (Zanger)
  • 25 september: Ian Tyson (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 3 november: John Berry (Componist)
  • 29 november: John Mayall (MUZIKANT OP ALBUM (S) TOP 1760) (John Mayall and the Bluesbreakers)
  • 13 december: Wayne Bennett (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (Bobby Bland)

Bleed from Within – Shrine (2022)

Een lekkere portie herrie van deze band uit Glasgow, het zesde album sinds 2009. Metalcore waarbij alle remmen los gaan. Verschenen op 3 juni 2022, is Shrine van BFW een album met net iets meer agressie dan melodie. In precies de goede verhoudingen naar mijn mening. Met gecontoleerde chaos en epische grandeur verpakt in een muur van sound, en met dikke vette riffs all over the place. Zwart glimmend metaal van het betere soort dus. Met uitstekende nummers als I Am Damnation, Levitate, Flesh And Stone, Skye, Temple Of Lunacy en Killing Time. Last van stress? Last van demonen? Luister dan naar dit album. Wat mij betreft (nee ik kende deze band nog niet) zijn ze het heiligdom van de zware jongens binnengewandeld om daarin voorgoed te resideren. Het is rauw, bruut en afwisselend. Uitgebracht door Nuclear Blast (AT 1760 – Kreator, Meshuggah, Korpiklaani) (Sylosis 2020, Hypocrisy 2021).

BACK ON TOP

Boudewijn de Groot

Boudewijn de Groot kennen we natuurlijk allemaal als liedjesschrijver (ook zonder en samen met Lennaerd Nijgh), als acteur, als vertaler van boeken, musical artiest, en vooral als uitvoerend artiest. Wie kent al die mooie nummers niet van de grootste troubadour van Nederland: Welterusten Meneer De President, Het Land Van Maas En Waal, Als De Rook Om Je Hoofd Is Verdwenen, Prikkebeen, Tante Julia, Verdronken Vlinder, Jimmy en Avond. De Groot was in de jaren zestig en zeventig toch echt wel toonaangevend voor het Nederlandse lied. Met albums als Voor De Overlevenden, Picknick en Hoe Sterk Is De Eenzame Fietser. Maar als producer is hij wel zeker ook behoorlijk actief geweest. Niet alleen van zijn eigen werk, maar ook voor vele anderen zoals Leon de Graaff, Arti Kraaijeveld (Bintangs), Oscar Benton, Breakaway, Diana Vredenberg, Mini & Maxi, Henny Vrienten, The Blue Diamonds, Therese Steinmetz, Willeke Alberti, Conny Vink, CCC Inc. Nico Haak, Rob de Nijs, Don Rosenbaum, The Shooting Party, Stef Bos en voor zijn zoon Marcel de Groot. Ook heeft de Groot de muziek van een paar films geproduceerd: Lost In Amsterdam, De Nacht van de Wilde Ezels (Pim de la Parra) en How To Survive A Broken Heart (Paul Ruven). Van Boudewijn de Groot heb ik zelf twee albums, Voor de Overlevenden en Hoe Sterk Is De Eenzame Fietser (heb ik in mijn 1760 lijst op plek 1224 staan) en ook de eerste van de twee Vreemde Kostgangers albums: Vreemde Kostgangers (Vrienten/Kooymans/de Groot) op plek 1167. Optreden doet Boudewijn de Groot niet meer, maar heeft wel weer een nieuw album aangekondigd in november. En George Kooymans speelt daar ook op mee. Hopelijk gaat het weer een beetje beter met de Haagse gitarist. Ik wens hem het allerbeste.

Als producer heb ik twee albums van Boudewijn de Groot in mijn 1760 lijst staan:

  • (874) Bram Vermeulen – Rode Wijn
  • (1552) Rowwen Heze – Station America

SONGTITELS MET EEN THEMA

KUNST

  • Folk Dance (Sergei Prokofiev)
  • Minuet (Sergei Prokofiev)
  • Dance, Dance, Dance (Crazy Horse)
  • My Back Pages (Denny Freeman) (Bob Dylan Cover)
  • Epilogue (Ryuichi Sakamoto)
  • Mean Woman Blues (Cliff Richard)
  • A Shot Of Rhythm And Blues (Gerry And The Pacemakers)

GASSEN, VUUR & VLOEISOFFEN

  • Campfire (Grizzly Bear)
  • Spirit On The Water (Denny Freeman) (Bob Dylan Cover)

LIEFDE & HAAT

  • Verliefd (Kroonenberg en De Rijcke)
  • Love Battery (Buzzcocks)
  • Fiction Romance (Buzzcocks)
  • Like Someone In Love (Hazel Scott)

Supersonic Blues Machine – Voodoo Nation (2022)

Supersonic Blues Machine is een Amerikaans trio uit Californie, bestaande uit drummer Kenny Aronoff, bassist Fabrizio Grossi en zanger/gitarist Kris Barras. Deze mannen hadden eerder al twee studioalbums uitgebracht: West of Flushing, South of Frisco in 2016 en Californisoul in 2017, die allebei in de Top 15 van de Billboard Blues Album lijst hebben gestaan. Tevens verscheen er een livealbum in 2019: Road Chronicles – Live. Het derde studioalbum Voodoo Nation verscheen in juni 2022. De twee eerdere studioalbums (met een andere zanger/gitarist) en hun liveshows, bevatten samenwerkingen met artiesten als Steve Lukather (Toto), Billy F Gibbons (ZZ Top), Warren Haynes, Walter Trout, Robben Ford, Chris Duarte, Shemekia Copeland, Lucky Peterson, Jonny Lang en Quinn Sullivan. En ook op dit album doen een hoop uitstekende gitaristen mee. Zo horen we gastoptredens van Charlie Starr, Eric Gales, Joe Louis Walker, Ana Popovic, Kirk Fletcher, King Solomon Hicks, Josh Smith en Sonny Landreth. Voodoo Nation laat zich het best omschrijven als een mengeling van soul blues, blues rock, power blues, en als hardrock met een hoop funky grooves. Vernieuwend is het echter niet. Maar wel lekker om naar te luisteren. Uitgebracht door Provoque Records (Sonny Landreth, 2020 en Eric Gales, 2022)

Warmduscher – At The Hotspot (2022)

Na Khaki Tears (2015), Whale City (2018) en Tainted Lunch (2019), verscheen dit jaar het vierde album van deze band uit Londen: At The Hotspot. Voor alle duidelijkheid: dit is geen livealbum (dat ligt aan mij, ik weet het). Nee, dit is een post punk album met een stevig funk en disco gehalte. En album met een concept. Het gaat over verslaafden, gokkers, dromers, dealers en dieven, die je bij de achteruitgang van de nachtclub en in achterafstraatjes tegenkomt. Het gaat over de fakers en de takers, over de onderkant van de samenleving. Waar neon valse schijn is en smerigheid altijd aanwezig. Met teksten als “fuck these deadlines, rules and regulations” en “we sleep, they fight, we speak, they fight, we sleep, they fight, we fight, they die”. Het is een verfrissend, luchtig en bitter album tegelijkertijd. En met zelfspot. Live At The Hotspot, Hot Shot, Eight Minute Machine, Fatso, Twtchin’ In The Kitchen, Baby Toe Joe, zijn een paar voorbeelden ervan. Het hele album is raak. Geproduceerd door Joe Goddart en Al Doyle (ook van LCD Soundsystem) beiden van Hot Chip. Uitgebracht door Bella Union (Modern Nation, 2019)

BACK ON TOP

De keuze van een album van een bepaalde Band of Artiest

(960) Saga – Worlds Apart

Een paar dagen geleden had ik al eerder een stukje geschreven over Saga: over de debuut LP van deze Canadezen. Deze keer dus mijn CD’s die ik van Saga heb. Dat zijn vier studioalbums (Worlds Apart, Generation 13, Pleasure And The Pain, House Of Cards), een verzamelalbum (The Very Best Of…) en een livealbum (Detours). Maar ik moet meteen iets rechtzetten. Op House Of Cards staan ook twee chapters. Chapter 11 en Chapter 15: Ashes To Ashes en We’ll Meet Again. En ook nog op twee andere studioalbums staan chapters (die ik niet heb). Mijn nederige excuses dus. Na Worlds Apart is Generation 13, uit 1995, dat een vijfentwintig nummers tellend epos is en een conceptalbum, mijn tweede favoriete CD van de band. Dit album is Saga’s The Wall, Tommy en The Lamb Lies Down On Broadway, naar mijn mening, en van alle albums die ik heb althans. Het staat bol van gesproken teksten, tempowisselingen en verschillende emoties. Een zeer afwisselend album dus. Met sterke en mooie nummers als Chances Are #1, The Cross #1, Leave Her Alone, My Name Is Sam, Generation 13 (Theme #2) en The Learning Tree (Your Time Is Up). Pleasure & The Pain, uit 1997, en House Of Cards, uit 2001, vind ik twee middelmatige albums. Niet echt slecht maar ook niet echt bijzonder. Op Pleasure and The Pain staan wel een paar aardige nummers, zoals Welcome To The Zoo, Where’s My Money, een cover van The Beatles: Taxman en het akoestische Pleasure And The Pain. House Of Cards kan me eigenlijk nog het minste boeien. De meeste nummers op dit album vind ik een soort van herhalingsoefening. En tenslotte over Worlds Apart? Alleen de eerste drie nummers al maken voor mij het verschil met de rest. On The Loose, Time’s Up en Wind Him Up. Wat mij betreft zijn dat de beste nummers die Saga heeft gemaakt.

Voor de volledigheid hieronder dan maar alle chapters op alle albums van deze band:

  • Chapter 1: Images (Images At Twilight)
  • Chapter 2: Don’t Be Late (Silent Knight)
  • Chapter 3: It’s Time (Images At Twilight)
  • Chapter 4: Will It Be You (Saga)
  • Chapter 5: No Regrets (Worlds Apart)
  • Chapter 6: Tired World (Saga)
  • Chapter 7: Too Much To Lose (Silent Knight)
  • Chapter 8: No Stranger (Worlds Apart)
  • Chapter 9: Remember When (Full Circle)
  • Chapter 10: Not This Way (Full Circle)
  • Chapter 11: Ashes To Ashes (House Of Cards)
  • Chapter 12: You Know I Know (Marathon)
  • Chapter 13 Uncle Albert’s Eyes (Full Circle)
  • Chapter 14: Streets Of Gold (Marathon)
  • Chapter 15: We’ll Meet Again (House Of Cards)
  • Chapter 16: Worlds Apart (Marathon)

1760 Hoezen met een Thema

TEKSTLOOS

  • (1683) Chromatics – Kill
  • (1693) Beastie Boys – Paul’s Boutique
  • (1712) Tim Hecker – Konoyo
  • (1713) Mark Pritchard – The Four Worlds
  • (1725) William Basinski – The Disintegration Loops I

GROTE LETTERS

  • (1642) Carter the Unstoppable Sex Machine – 30 Something
  • (1662) Daft Punk – Home Work
  • (1679) Allen Stone – Allen Stone
  • (1685) Willy Moon – Here’s Willy Moon
  • (1704) George Carlin – Jammin’ In New York

RODE HOEZEN

  • (1517) The Refreshments – Christmas Wishes ( The Best Of Rock’n’ Roll X-Mas
  • (1598) Teddy Pendergrass – Teddy
  • (1634) Sufjan Stevens, Nico Muhly, Bryce Dessner, James McAlister – Planetarium
  • (1643) Primal Scream – Screamadelica
  • (1646) The Jackson 5 – Third

ART

  • (1734) Les Troubadours Du Roi Baudoin – Missa Luba
  • (1737) Grizzly Bear – Horn Of Plenty
  • (1744) Kroonenberg & De Rijcke – Het Konijn En Andere Verhalen
  • (1750) Carl Orff – Carmina Burana
  • (1758) Jiskefet – Bull

Uitgebrachte Singles van de 1760 Albums #57

  • (1475) Hot Chip – One Life Stand (One Life Stand, I Feel Better)
  • (1476) Destroyer – Kaputt (Chinatown)
  • (1477) HAIM – Days Are Gone (Forever, Don’t Save Me, Falling, The Wire, If I Could Change Your Mind, My Song 5)
  • (1478) Yuck – Yuck (Rubber, Georgia, Holing Out, Get Away, The Wall, Shook Down)
  • (1479) Goat Girl – Goat Girl (Country Sleaze, Cracker Drool, The Man)

De uitklaphoes van de LP #62

Saga van Saga

Saga is ook weer een van die bands waarin ik vroeger best wel geinteresseerd ben geweest, En beschouwde ik deze band als het jongere broertje van Rush. Hoewel niet zo goed, vond ik ze wel net zo boeiend. Ik heb ooit de eerste zes LP’s gekocht (Saga, Images At Twilight, Silent Knight, World’s Apart, Heads Or Tales, Behaviour en Wildest Dreams), en later nog drie CD’s die ik niet op LP had (Generation 13, Pleasure & The Pain en House Of Cards). Op Saga, het debuutalbum uit 1978, staan de eerste twee van de uiteindelike zestien chapters: Chapter 4 en Chapter 6, en zijn onderdeel van een verhaal over Einstein (op de eerste vier albums staan acht chapters, en op het dubbel live album, The Chapters Live uit 2003, staan de overige acht chapters). Mijn favoriete nummers op dit album zijn How Long, Humble Stance, Ice Nice en Tired World, en zijn mooie voorbeelden van de melodische prog rock van deze band. De krachtige stem van Michael Sadler, de pakkende rifs en prima solo’s van Ian Crichton (echt een geweldige gitarist) en het heldere synthesizer geluid bespeeld door drie bandleden, Sadler, Peter Rochon en Jim Crichton, broer van Ian Crichton, bezorgen Saga al op dit debuutalbum een uniek eigen geluid. Met nummers met een kop en een staart, met een popachtige frisheid en met gestructureerde arrangementen. Hoewel niet zo goed als Worlds Apart, die ik in mijn 1760 lijst heb gezet, en ook niet zo goed als andere albums van deze Canadezen, is dit toch een geweldig debuut. Uitgebracht door Polydor.

BACK ON TOP

Muziekfilms & Documentaires

Muziek is om naar te luisteren, maar muziek is ook om naar te kijken. Er zijn in het verleden heel wat goede muziekfilms uitgekomen. Of het nu concertfilms zijn, musicals, biografische films of documentaires; de meest interessante probeer ik hier onder de aandacht te brengen.

Bohemian Rhapsody

Bohemian Rhapsody is een biografische dramafilm uit 2018, geregisseerd door Bryan Singer naar een scenario van Anthony McCarten, en geproduceerd door Graham King en Queen-manager Jim Beach. De film vertelt het verhaal van Queen, vanaf de oprichting van de band in 1970 tot het Live Aid optreden in 1985 in het Wembley Stadium. Bohemian Rhapsody ontving talloze onderscheidingen, waaronder vier overwinningen bij de 91e Academy Awards.

Nummers van Bands, Muzikanten en Componisten op Albums van andere Bands en Muzikanten die in mijn 1760 lijst zijn terug te vinden

Billy Joe Shaver

  • Ain’t No God In Mexico – Waylon Jennings
  • Black Rose – Waylon Jennings
  • Honky Tonk Heroes – Waylon Jennings
  • Low Down Freedom – Waylon Jennings
  • Old Five And Dimers Like Me – Waylon Jennings
  • Ride Me Down Easy – Waylon Jennings

Een geschiedenis van Geboortes die er hier wat mij betreft toe doen

1932

  • 26 januari: Coxsone Dodd (Producer)
  • 31 januari: Rick Hall (PRODUCER OP ALBUM(S) TOP 1760) (Aretha Franklin)
  • 8 februari: John Williams (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 24 februari: Michel Legrand (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 26 februari: Johnny Cash (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 4 maart: Miriam Makeba (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 15 maart: Arif Mardin (PRODUCER OP ALBUM(S) TOP 1760) (Aretha Franklin, John Prine, Scritti Politti, Chaka Khan, Trevor Jones)
  • 9 april: Carl Perkins (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 14 april: Loretta Lynn (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 7 juni: Tina Brooks (Saxofonist)
  • 21 juni: Lalo Schifrin (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (Quincy Jones)
  • 16 juli: John Chilton (Trompetist)
  • 19 juli: Buster Benton (Gitarist)
  • 8 september: Patsy Cline (Zangeres)
  • 25 september: Glenn Gould (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 28 september: Victor Jara (Zanger, Dichter)
  • 10 november: Paul Bley (Pianist)
  • 15 november: Clyde McPhatter (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (The Drifters)
  • 30 november: Bob Moore (MUZIKANT OP ALBUMS(S) TOP 1760) (Marty Robbins)
  • 5 december: Little Richard (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 9 december: Donald Byrd (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 12 december: Charlie Rich (Zanger)

Thin Lizzy – The Boys Are Back In Town (Live At The Sydney Opera House October 1978) (2022)

Eerder dit jaar, op 24 juni, verschenen op 2DVD + CD. Op DVD een documentaire (is in de bioscoop te zien geweest) over Phil Lynott, Songs For While I’m Away, en op DVD en CD een optreden van Thin Lizzy in Sydney 1978. Was in 1988 al op VHS verschenen als Live At Sydney Harbour ’78, maar nu onder de titel Live At The Sydney Opera House. Vergeleken met de CD die in 1997 in Japan al was uitgebracht als The Boys Are Back In Town: Live In Australie, staan op deze CD echter dertien nummers. Vijf nummers extra: Warriors, Don’t Believe A Word, Still In Love With You, Johnny The Fox Meets Jimmy The Weed en Suicide. De band bestond toen uit Phil Lynott, zang en bas, Gary Moore, gitaar en achtergrondzang, Scott Gorham, gitaar en achtergrondzang en Mark Nauseef op drums. Een mooi muziekdocument.

BACK ON TOP

The New Frontier, Las Vegas

The New Frontier (voorheen Hotel Last Frontier en The Frontier) was een hotel en casino aan de Las Vegas Strip in Paradise, Nevada. Het pand begon als een casino en dansclub bekend als The Pair O ‘Dice, geopend in 1931. Het werd verkocht in 1941 en opgenomen in het Hotel Last Frontier, dat aan het einde van het jaar met de bouw begon. The Hotel Last Frontier opende de deuren op 30 oktober 1942 als tweede resort aan de Las Vegas Strip. Het pand, met een country and western thema, omvatte honderdvijf kamers. Het resort werd bedacht door R.E. Griffith en ontworpen door zijn neef, William J. Moore. Na de dood van Griffith in 1943 nam Moore het eigendom over en voegde in 1948 een country and western dorp toe: met authentieke gebouwen die afkomstig waren van een verzamelaar. Het nieuw gebouwde Silver Slipper Casino werd toegevoegd in 1950. Het eigendom van het resort veranderde verschillende keren tussen verschillende groepen, te beginnen in 1951. Een gemoderniseerde uitbreiding opende op 4 april 1955 als de New Frontier. Het opereerde gelijktijdig met The Last Frontier. Beide gebouwen werden in 1965 gesloten en een jaar later gesloopt om plaats te maken voor een nieuw resort, dat op 29 juli 1967 werd geopend als The Frontier. Toekomstig casinomagnaat Steve Wynn was een van de investeerders die hiermee zijn intrede deed in de gok industrie van Las Vegas. Zakenman Howard Hughes kocht de groep eind 1967 uit. Net als zijn andere casino-eigendommen bezat hij de Frontier via Hughes Tool Company en later via The Summa Corporation. In 1988 verkocht Summa The Frontier aan Margaret Elardi en twee zonen van haar. Een zestien verdiepingen tellende hoteltoren werd toegevoegd in 1990. De familie Elardi weigerde een contract met de Culinary Workers Union te verlengen en vijfhonderdvijftig arbeiders gingen in staking op 21 september 1991. Het werd een van de langste stakingen in de Amerikaanse geschiedenis en de Elardis voerden een uitgebreide spionageoperatie uit in hun strijd met de vakbond. Zakenman Phil Ruffin kocht de Frontier uiteindelijk voor honderdzevenenzestigmiljoen dollar. De verkoop werd afgerond op 1 februari 1998, toen Ruffin het pand weer The New Frontier als naam gaf. Ruffin lanceerde een renovatie van twintig miljoen dollar om het verouderde pand te verbouwen en te moderniseren. Zijn veranderingen omvatten de toevoeging van een nieuw restaurant, Gilley’s Saloon. In het volgende decennium overwoog Ruffin verschillende herontwikkelingsprojecten voor het gebouw, maar gebrek aan financiering belemmerde deze plannen. In mei 2007 stemde hij ermee in om de New Frontier te verkopen aan El Ad Properties voor meer dan 1,2 miljard dollar. Het resort sloot op 16 juli 2007 en de sloop begon later dat jaar. De zestien verdiepingen tellende toren implodeerde op 13 november 2007. Het was de laatste van de Hughes-tijdperk casino’s die werden gesloopt. Het pand met negenhonderdvierentachtig kamers was populair als een low budget alternatief voor de grotere resorts aan The Strip.

Artiesten in mijn 1760 lijst die in New Frontier Hotel (1955-1967) en Frontier Hotel (1967-2007) hebben opgetreden:

  • (76) Carl Perkins (1983)
  • (77) Elvis Presley (1956)
  • (106) The Supremes (1970)
  • (253) Ray Charles (1969)
  • (300) Frank Sinatra (1969)
  • (319) Peggy Lee (1968)

SONGTITELS MET EEN THEMA

FAMILIE

  • Requiem For Dying Mothers (Stars of the Lid)
  • Golden Girl (Al Jarreau)
  • Montagues And Capulets (Sergei Prokofiev)
  • I’ll Be Your Baby Tonight (Denny Freeman) (Bob Dylan Cover)
  • Forgive The Father (Lauryn Hill)

GASSEN, VUUR & VLOEISTOFFEN

  • Vodka Time (Urban Trad)
  • Basement Scotch (Urban Trad)

NAMEN

  • Mulholland (Stars of the Lid)
  • Juliet The Young Girl (Sergei Prokofiev)
  • Wink Dinkerson (Cheech & Chong)
  • Dave (Cheech & Chong)

VERVOER

  • Subway Call (Urban Trad)
  • Cruisin’ With Pedro De Pacas (Cheech & Chong)
  • Fast Cars (Buzzcocks)
  • The Jeep Is Jumpin’ (Hazel Scott)
  • Dead Gone Train (Crazy Horse)

The Police – Around The World (2022)

https://youtu.be/s4Qv1El8da4?t=1

Een restored en remastered dubbelalbum (op blu ray + CD of op DVD + CD) van The Police’s oorspronkelijke documentaire uit 1982 (VHS/Laserdisc) met opnames van hun eerste wereldtournee in 1979 en 1980 (op de CD) in Kyoto, Hong Kong en Londen. Op de documentaire (op blu ray of DVD) zijn zowel op het podium als backstage, mooie beelden te zien van het drietal tijdens hun grote avontuur en hun wereldbestorming in landen als Japan, Engeland, Egypte, Australie, India, Griekenland, Frankrijk, Zuid-Amerika en de Verenigde Staten. Met al hun grote hits en meer van dat moment. Walking On The Moon, Next To You, Deathwish, So Lonely, Can’t Stand Losing You, Roxanne en Message In A Bottle. De meeste nummers komen van de eerste twee Police albums Outlandos d’Amour en Regatta De Blanc. Dit horende blijkt maar weer eens hoe goed The Police toen was. Erg mooi allemaal.

Van Morrison – What’s It Gonna Take? (2022)

Het blijft altijd een genot om naar Van Morrison te luisteren. Met zijn oude albums doe ik dat met enige regelmaat, maar helaas niet vaak genoeg. Van The Man is en blijft een onwankelbare rots in de muzikale branding. En hij blijft maar leveren, steeds weer opnieuw. Hoewel ik sinds lange tijd geen nieuw album van hem heb gekocht (de laatste was Down The Road uit 2002), werd het maar weer eens tijd om dat wel te doen. En wat een vreugde weer opnieuw. What’s It Gonna Take?, zijn drieenveertigste, als opvolger van Latest Record Project, Vol. 1 uit 2021, is namelijk een heerlijk soul, jazz en R&B album: het is wederom van hoge kwaliteit. Met Van The Man valt blijkbaar nog steeds niet te spotten: alle woede en frustraties zingt en speel hij als vanouds weer van zich af. Als een man met een mening, als een cynicus, en altijd als iemand om rekening mee te houden. Vooral als muzikant die altijd origineel is. Hij zingt over van alles en nog wat: over Bill Gates, regeringen, banken, covid, globalisten, fake news, Klaus Schwab en MSM, in nummers als Dangerous, Fighting Back Is the New Normal, Fodder For The Masses, Sometimes It’s Just Blah Blah Blah, Money From America, I Ain’t No Celebrity. Al deze nummers doen ertoe. Van The Man blijft maar schijnen. Hij blijft een heldere ster aan het firmament. Met diepgang en emotie. Hij is nog steeds iemand die we nodig hebben. Hij is gevaarlijk. En daarom houden we van hem.

BACK ON TOP

De keuze van een album van een bepaalde Band of Artiest

(897) Fish – Vigil In A Wilderness Of Mirrors

Van al die CD’s die ik van Fish gekocht heb (en dat zijn er zes), is zijn solodebuut nog steeds mijn favoriete. Ik denk omdat die uitkwam in 1990, en ik die altijd als opvolger heb gezien van Clutching At Straws uit 1987, het laatste album van Fish met Marillion (en daar heb ik ook heel wat van, ook LP’s). Vigil In The Wilderness Of Mirrors vind ik misschien net iets beter dan Clutching At Straws. En Misplaced Childhood vind ik dan weer beter dan deze. Ik denk dat die nummers op Vigil: Vigil, A Gentleman’s Excuse Me, Family Business, View From The Hill en Cliche, mooi aansluiten op die nummers van die laatste twee albums van Marillion. Die andere twee albums, Sunsets On Empire en Raingods With Zippos, vind ik eigenlijk minstens ook even goed. Met nummers als Change Of Heart, What Colour Is God?, Tara, Jungle Ride, Worm In A Bottle, Sunsets On Empire, Say It With Flowers, en het beste nummer Brother 52, op Sunsets On Empire, en Mission Statement, Incomplete, Rites Of Passage, Tilted Cross, Old Haunts, Chocolate Frogs, Raingod’s Dancing en Wake-Up Call (Make It Happen), op Raingods With Zippos. Songs From The Mirror is een coveralbum met negen nummers van The Moody Blues, Sensational Alex Harvey Band, Pink Floyd, The Kinks, Argent, Sandy Denny, Genesis, T.Rex en Bowie (Question, Boston Tea Party, Fearless, Apeman, Hold Your Head Up, Solo, I Know What I Like, Jeepster en Five Years). Acoustic Session en Tales From The Big Bus zijn livealbums. Op deze twee CD’s staan ook een aantal Marillion nummers, zoals Kayleigh, Assassing, Sugar Mice en Fugazi.

1760 Hoezen met een Thema

WITTE HOEZEN

  • (1642) Carter the Unstoppable Sex Machine – 30 Something
  • (1644) Against Me! – Transgender Dysphoria Blues
  • (1665) The Toasters – Dub 56
  • (1666) The Art of Noise – In Visible Silence
  • (1672) Tangerine Dream – Electronic Meditation

ZWARTE HOEZEN

  • (1648) The Jacksons – Triumph
  • (1649) The Delfonics – The Delfonics
  • (1690) A Tribe Called Quest – The Low End Theory
  • (1705) Bill Hicks – Rant In E Minor
  • (1717) Sarah McLachlan – Fumbling Towards Ecstacy

BLAUWE HOEZEN

  • (1695) The Roots – Do You Want More?!!!??!
  • (1702) Jamie Cullum – Twentysomething
  • (1706) Eddie Murphy – Comedian
  • (1718) Moby – Play

LANDSCHAPPEN

  • (1657) Franco Battiato – Pollution
  • (1681) Department of Eagles – In Ear Park
  • (1686) Mark Knopfler – Local Hero
  • (1714) Gas – Rausch
  • (1724) Trentemoller – The Last Resort

Uitgebrachte Singles van de 1760 Albums #56

  • (1480) Cherry Glazerr – Apocalipstick (Told You I’d Be With The Guys)
  • (1481) Angelo Branduardi – Cercando L’oro (Geen Singles)
  • (1482) Grimes – Visions (Genesis)
  • (1483) Fatoumata Diawara – Fatou (Geen Singles)
  • (1484) Jim James – Regions Of Light And Sound Of God (Know Til Now)

De uitklaphoes van de LP #61

Absolutely Live van The Doors

Absolutely Live is rauw, wild en broeierig. Het is een weergave (van verschillende concerten aan elkaar vast geplakt, dat wel) van hoe een rock concert moet klinken. Met een enorme vitaliteit. Ik ben echt gek op dit album. Uitgebracht in 1970, in hetzelfde jaar dat Morrison Hotel verscheen. L.A. Woman moest een jaar later nog uitgebracht worden. Alle opnames komen van de Roadhouse Blues Tour van 1969 en 1970 van concerten in steden als Detroit en Philadelphia. De meeste nummers zijn echter afkomstig van de optredens van The Doors in het Felt Forum in New York City op 17 en 18 januari 1970. Het bevat de eerste volledige uitvoering van Celebration Of The Lizard en verschillende andere tracks die nog niet eerder op een officieel Doors album waren verschenen, zoals Love Hides, Build Me A Woman, Universal Mind en Dead Rats, Dead Cats, die verstopt zitten in een aantal medleys. Met uitvoeringen van Alabama Song (Whiskey Bar), When The Music’s Over, Break On Thru en Soul Kitchen, kan deze dubbel LP niet stuk voor mij. Er staan verder ook nog twee covers op van Bo Diddley en Willie Dixon Who Do You Love en Close To You. Geproduceerd door Paul A. Rothchild (AT 1760 – Tom Paxon, The Doors, Janis Joplin, The Paul Butterfield Blues Band. Uitgebracht door Elektra (Warner Brothers).

BACK ON TOP

Muziekfilms & Documentaires

Muziek is om naar te luisteren, maar muziek is ook om naar te kijken. Er zijn in het verleden heel wat goede muziekfilms uitgekomen. Of het nu concertfilms zijn, musicals, biografische films of documentaires; de meest interessante probeer ik hier onder de aandacht te brengen.

Ennio

A Fistful Of Dollars, For A Few Dollars More, The Good The Bad And The Ugly, Once Upon A Time In The West, My Name Is Nobody, The Professional, The Thing, Once Upon A Time In America, The Mission, The Untouchables en The Hateful Eight, zijn maar enkele voorbeelden van de lange imposante carriere van Morricone’s werk. Ennio is een prachtige documentaire van Giuseppe Tornatore, dat een mooi beeld geeft van de Maestro. De film bestaat voor een groot gedeelte uit een interview met hem zelf, waarin hij alles verteld. Over zijn pure liefde voor het componeren, over zijn passie voor filmmuziek, en over zijn manier van werken. Met veel lovende woorden van Clint Eastwood, Quincy Jones, Zucchero Fornaciari, Hans Zimmer, John Williams, Oliver Stone, Quentin Trantino en Bernardo Bertolucci. De film is een eerbetoon aan een genie, aan een mythe, aan een van de meest invloedrijke componisten van de laatste zeventig jaar. Een zeer ontroerende film over een nederige man, die in 2020 is overleden.

Nummers van Bands, Muzikanten en Componisten op Albums van andere Bands en Muzikanten die in mijn 1760 lijst zijn terug te vinden

Jimmy Smith

  • Serman – Jimmy McGriff

Een geschiedenis van Geboortes die er hier wat mij betreft toe doen

1931

  • 8 januari: Bill Graham (Entrepreneur)
  • 12 januari: Roland Alphonso (Saxofonist)
  • 22 januari: Sam Cooke (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 29 januari: Leslie Bricusse (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 15 maart: D.J. Fontana (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (Elvis Presley)
  • 25 maart: Paul Motian (Drummer, Percussionist)
  • 29 april: Lonnie Donegan (Zanger, Gitarist)
  • 10 juni: Joao Gilberto (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 18 juli: Papa Dee Allen (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (War)
  • 21 juli: Plas Johnson (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (o.a. Beach Boys, Ike & Tina Turner)
  • 31 juli: Kenny Burrell (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 24 september: Anthony Newley (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 2 november: Phil Woods (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (Quincy Jones, Billy Joel)
  • 5 november: Ike Turner (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 16 november: Bob Gibson (Zanger, Gitarist)
  • 16 november: Hubert Sumlin (Gitarist)
  • 24 december: Ray Bryant (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (Miles Davis and Milt Jackson)
  • 27 december: Scotty Moore (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (Elvis Presley)

49 Winchester – Fortune Favors The Bold (2022)

In 2022 ging er een lang gekoesterde droom van deze band in vervulling. Een optreden namelijk in The Ryman Auditorium (de thuisbasis van de Grand Ole Opry) in Nashville. 49 Winchester, afkomstig uit Castlewood, uit het hart van de Appalachen (49 Winchester is een adres waar de bandleden met elkaar zijn opgegroeid), maakt lekker in het gehoor liggende country dat eindelijk bij het grote publiek aan het doorgebroken is, althans in de VS en in het country wereldje aldaar. Rechtoe rechtaan muziek zonder enige opsmuk, gemaakt door muzikanten die het willen gaan maken, en dat doet denken aan de americana en southern rock dat ik vanaf 2018 heb gekocht van Watchhouse, The Allman Betts Band en Cordovas. Met tien goudeerlijke liedjes als Annabel, Man’s Best Friend, Russel Country Line en Hillbilly Daydream. Na drie albums in eigen beheer te hebben uitgebracht, tekende de band een contract met een groot label uit Nashville. Fortune Favors The Bold is een prima album, dat dan wel niet echt vernieuwende muziek is, maar wel om lekker naar te luisteren. Uitgebracht door New West Records (Kacy & Clayton 2019, Kacy & Clayton and Marlon Williams 2020, Los Lobos 2021).

BACK ON TOP

Monterey International Pop Festival 1967

Het Monterey International Pop Festival (niet te verwarren met de twee jaargangen in ’63 en ’64 van het Monterey Folk Festival) was een driedaags muziekfestival dat werd gehouden van 16 tot en met 18 juni 1967 op de Monterey County Fairgrounds in Monterey, Californie. Het festival gaat de geschiedenisboeken in om de eerste grote Amerikaanse optredens van The Jimi Hendrix ExperienceThe WhoRavi Shankar, Janis Joplin en Otis Redding. Het festival in de stad, dat ook bekend stond als de locatie voor het langlopende Monterey Jazz Festival en het Big Sur Folk Festival (en ook het Folk Festival), belichaamde het thema Californië als het middelpunt van de tegencultuur, en wordt over het algemeen beschouwd als een van de beginpunten van de Summer of Love in 1967. Promotors zagen een fictief Monterey Pop festival als een manier om rockmuziek te valideren als een kunstvorm en als een manier waarop jazz en folk werden beschouwd. Omdat Monterey op grote schaal in de schijnwerpers werd gezet en druk werd bezocht, er historische uitvoeringen werden vertoond, en er later een documentairefilm van werd gemaakt door D.A. Pennebaker, werd het een inspiratie en een sjabloon voor toekomstige muziekfestivals, waaronder het Woodstock Festival twee jaar later. De publieksschattingen voor het festival varieerden van vijfentwintigduizend tot negentigduizend mensen, die zich verzamelden op en rond het festivalterrein. De gesloten performance arena van het kermisterrein, waar de muziek plaatsvond, had een goedgekeurde festivalcapaciteit van maar zevenduizend mensen. Festivalgangers die de muzikale optredens wilden zien, moesten een all-festival-ticket of een apart ticket kopen voor elk van de vijf geplande concertevenementen die ze in de arena wilden bijwonen: vrijdagavond, zaterdagmiddag, zaterdagnacht, zondagmiddag en zondagnacht. Ticketprijzen varieerden van drie dollar tot zeseneenhalve dollar. Het nummer San Francisco (Be Sure to Wear Flowers in Your Hair) werd geschreven door John Phillips van The Mamas & The Pappas en gezongen door Scott McKenzie, uitgebracht in mei 1967, om het evenement te promoten. Een speciale vermelding is dat The Beach Boys oorspronkelijk ook op de lijst van de optredende bands stonden. Brian Wilson heeft dat optreden toen afgezegd. De echte reden is in feite nog steeds onbekend. Maar een van de verhalen is dat Wilson bang was uitgejouwd te worden door het overwegend aanwezige hippie publiek.

Bands en artiesten die in Monterey optraden waren:

16 Juni

The Association, The Paupers, Lou Rawls, Beverley, Johnny Rivers, Eric Burdon and the Animals, Simon & Garfunkel

17 juni

Canned Heat, Big Brother and the Holding Company, Country Joe and the Fish, Al Kooper, The Butterfield Blues Band, The Electric Flag, Quicksilver Messenger Service, Steve Miller Band, Moby Grape, Hugh Masekela, The Byrds, Laura Nyro, Jefferson Airplaine, Booker T. & M.G.’s, The Mar Keys, Otis Redding

18 juni

Ravi Shankar, The Blues Project, Big Brother and the Holding Company, The Group With No Name, Buffalo Springfield, The Who, Grateful Dead, The Jimi Hendrix Experience, Scott McKenzie, The Mamas & The Pappas

SONGTITELS MET EEN THEMA

DIEREN

  • Alligator (Grizzly Bear)
  • The Snake And The Bookworm (Cliff Richard)

MISDAAD

  • Under the Influence (Eminem)
  • Trippin’ In Court (Cheech & Chong)

KUNST

  • Lasting Hymn (The Bridge)
  • The Sunflower Sutra (Allen Ginsberg)

EMOTIES & GEVOELENS

  • Pleasure (Al Jarreau)
  • Howl (Allen Ginsberg)
  • Dignity (Denny Freeman) (Bob Dylan Cover)
  • It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry (Denny Freeman) (Bob Dylan Cover)
  • Lament (Hazel Scott)
  • Chills (Gerry & The Pacemakers)

Graham Nash: Live – Songs For Beginners / Wild Tales (2022)

Graham Nash: Live is een album waarop Nash zijn eerste twee klassieke soloalbums, Songs For Beginners en Wild Tales, in zijn geheel laat horen, en in de volgorde zoals ze ook op de oorspronkelijke studioalbums staan. Werd in 2019 opgenomen tijdens een tour door de VS. De nummers zijn opgenomen in Boston, South Orange, New York en Albany. Het album werd gemasterd door Bob Ludwig. Uiteraard met de onvergetelijke liedjes Military Madness, Better Days, I Used To Be A King, Simple Man, Man In The Mirror en Chicago/We Can Change The World van Song For Beginners, uit 1971, die ik wel goed ken, en Hey You (Looking At The Moon), Prison Song, Oh Camil (The Winter Soldier), I Miss You en On The Line, van Wild Tales uit 1974, die ik tot nu toe nog niet kende. Maar ze zijn allemaal prachtig. Wat opvalt is dat de stem van Nash op tachtig jarige leeftijd nog geen spat veranderd is. En net als die livealbums van Neil Young, die eerder dit jaar verschenen, een zeer mooie aankoop. Uitgebracht door Proper Records.

Envy Of None – Envy Of None (2022)

“A new band and a new album of dark, cinematic alt. rock” staat er op de sticker op het plastic van de CD te lezen als je hem nog niet uitgepakt hebt. Wat cinematic alternative rock is weet ik niet. Maar het is een interessante gedachte om te weten waar een gitarist mee tevoorschijn komt als hij een compleet nieuwe weg inslaat, nadat zijn oude band opgehouden is te bestaan. Eenmalig misschien, wie zal het zeggen. Als ik het goed begrijp is hij niet echt een lid van deze band maar is hij meer op de achtergrond aanwezig, en zal hij ook niet actief zijn tijdens live optredens. Maar Lifeson heeft zijn gitaar dus weer opgepakt en dat is altijd weer goed nieuws. En dan niet met een heavy gitaar album, maar met een elektronisch en industrial rock album, dat aan Garbage doet denken. Samen met bassist Andy Curran, zangeres Maiah Wynne en gitarist en toetsenist Alf Annibalini, en ook samen met drie gastdrummers waaronder Joe Vitale (AT 1760 – The Stills-Young Band, Joe Walsh), op een nummer. Lifeson zelf is verantwoordelijk voor twee nummers. Spy House, met een mooie solo, en het instrumentale Western Sunset. Dat laatste nummer is een hommage aan de in 2020 overleden Rush drummer Neil Peart. Alleen daarom al is deze CD de moeite waard. Maar de toekomst zal uitwijzen of dit de nieuwe band van Alex Lifson zal blijken te zijn. Stilletjes hoop ik eigenlijk toch van niet. Uitgebracht door Kscope (AT 1760 – Steven Wilson).

BACK ON TOP

De keuze van een album van een bepaalde Band of Artiest

(789) Steve Hackett – Cured

Ik heb niet heel veel studio soloalbums van Steve Hackett op CD die er eigenlijk echt toe doen. Die heb ik wel als LP’s: Voyage Of The Acolyte, Spectral Mornings, Defector, Highly Strung en ‘Til We Have Faces. Cured, een ander album uit zijn beginperiode, heb ik wel als CD gekocht. Want die had ik dus nog niet. Please Don’t Touch, zijn tweede LP uit 1978, heb ik overigens ook niet, niet op LP en niet op CD. Blues With A Feeling uit 1994, Genesis Revisited uit 1996 en A Midsummer Night’s Dream uit 1997, zijn de andere drie studioalbums die ik wel van hem heb. En Time Lapse uit 1992, There Are Many Sides To The Night uit 1995 en The Tokyo Tapes uit 1998 zijn allemaal livealbums. Cured is uiteraard mijn favoriete album van deze vier. A Cradle Of Swans, Tales Of The Riverbank, Second Chance en het beginstukje van Overnight Sleeper laten horen wat een voortreffelijk klassiek geschoolde gitarist hij is. Blues With A Feeling is een niet helemaal goed gelukt blues album, maar is leuk om af en toe naar te luisteren, naar nummers als The Stumble en Born In Chicago. Genesis Revisited I (in 2012 kwam ook nog Genesis Revisited II uit), is uiteraard een terugkeer naar de oude Genesis met nummers als Watcher Of The Skies, I Know What I Like (In Your Wardrope), Firth Of Fifth, met gastbijdragen van o.a. John Wetton, Bill Bruford, Paul Carrack, Colin Blunstone en Tony Levin. En op A Midsummer Night’s Dream laat Hackett ook horen wat een voorteffelijk klassiek geschoolde gitarist hij is, maar die CD doet me dan weer helemaal niets. Eerlijk gezegd vind ik dat album ronduit saai, hoe goed hij zijn instrument ook bespeeld. Nee, met klassieke muziek heb ik eigenlijk niets. In 2021 heb ik overigens nog een album van hem gekocht, Surrender Of Silence, maar die is uiteraard niet meegerekend in mijn keuze. Net als de zes albums van Genesis natuurlijk, waarop Hackett een belangrijke rol heeft gespeeld: Nursery Cryme, Foxtrot, Selling England By the Pound, The Lamb Lies Down On Broadway, A Trick Of The Tail en Wind & Wuthering.

1760 Hoezen met een Thema

ZWARTE HOEZEN

  • (1653) Blue Magic – Message From The Magic
  • (1661) The Chemical Brothers – Dig Your Own Hole
  • (1662) Daft Punk – Homework
  • (1681) Department of Eagles – In Ear Park
  • (1709) Richard Pryor – Is It Something I Said?

TRANSPORT

  • (1659) The Cars – Heartbeat City
  • (1668) Lucio Dalla – Automobili
  • (1722) Kula Shaker – Peasants, Pigs & Astronauts
  • (1746) Al Jarreau – L Is For Lover
  • (1749) The Bridge – Blind Man’s Hill

ANIMALS

  • (1625) Edie Brickell and New Bohemians – Shooting Rubberbands At The Stars
  • (1640) Nightwish – Oceanborn
  • (1727) Crazy Horse – Crazy Horse
  • (1744) Kroonenberg en De Rijcke – Het Konijn En Andere Verhalen
  • (1758) Jiskefet – Bull

Uitgebrachte Singles van de 1760 Albums #55

  • (1485) D’Angelo and the Vanguard – Black Messiah (Really Love, Betray My Heart)
  • (1486) Phoenix – Wolfgang Amadeus Phoenix (1901, Lisztomania, Lasso, Fences, Armistice)
  • (1487) Field Music – Field Music (Them That Do Nothing, Let’s Write A Book)
  • (1488) Bye Bye Bicycle – Compass (Geen Singles)
  • (1489) Broken Social Scene – Hug Of Thunder (Stay Happy, Hug Of Thunder, Skyline, Halfway Home, Vanity Pail Kids, Protest Song, Old Dead Young)

De uitklaphoes van de LP #60

9012Live: The Solos van Yes

Deze LP was het derde livealbum van Yes, uitgebracht in 1985 . Eerder verschenen Yessongs in 1973 en Yesshows in 1980. Eigenlijk is het een mini LP, een EP, met maar zeven nummers, opgenomen tijdens een wereldtournee in 1984. En eigenlijk om het eerder verschenen 90125 te ondersteunen. Yes bestond toen uit Jon Anderson, Trevor Rabin, Chris Squire, Tony Kaye en Alan White, dus zonder Steve Howe, Rick Wakeman en Patrick Moraz die op Yesshows nog present waren en Bill Brufford die op Yessongs nog meespeelde. Twee nummers, Hold On en Changes, komen van het album 90125 (waarop ook Owner Of A Lonely Heart staat). De andere nummers, Si, Solly’s Beard, Soon, Amazing Grace en Whitefish, zijn solo optredens van Kaye op orgel, Rabin op akoestisch gitaar, Anderson als zanger, Squire op bas, en Squire samen met White op drums en bas. Ik vond het nogal tegenvallen toen ik deze LP ooit kocht, in niets te vergelijken met het magistrale Yessongs. Hoogtepunt is het laatste nummer Whitefish, dat een medley is van The Fish, Sound Chaser en Tempus Fugit. Deze mini LP was een soort van tussendoortje. Twee jaar later, in 1987, zou Big Generator verschijnen.

BACK ON TOP

Muziekfilms & Documentaires

Muziek is om naar te luisteren, maar muziek is ook om naar te kijken. Er zijn in het verleden heel wat goede muziekfilms uitgekomen. Of het nu concertfilms zijn, musicals, biografische films of documentaires; de meest interessante probeer ik hier onder de aandacht te brengen.

Eat That Question: Zappa In His Own Words

Eat That Question: Frank Zappa in His Own Words is een documentaire uit 2016 van Thorsten Schutte over de muzikant en componist Frank Zappa. Het bevat clips van verschillende interviews, concerten, films en onbekend beeldmateriaal. Het biedt een verhelderende blik voor iedereen die de muziek van Zappa niet kent en geeft een vermakelijk beeld voor alle diehard fans. Hoewel sommige beelden ook wel los op You Tube zijn te zien (als je daar moeite voor doet) is het allemaal toch mooi allemaal in deze documentaire achter elkaar gezet.

Nummers van Bands, Muzikanten en Componisten op Albums van andere Bands en Muzikanten die in mijn 1760 lijst zijn terug te vinden

Curtis Mayfield

  • I’ve Been Trying – Archie Bell & The Drells
  • Monkey Time – Archie Bell & The Drells
  • Sometimes I Wonder – Archie Bell & The Drells

Een geschiedenis van Geboortes die er hier wat mij betreft toe doen

1930

  • 27 januari: Bobby Blue Bland (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 31 januari: Al De Lory (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (Beach Boys)
  • 9 maart: Ornette Coleman (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 13 maart: Blue Mitchell (Trompetist)
  • 17 maart: Paul Horn (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (Beach Boys)
  • 16 april: Herbie Mann (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (Sarah Vaughan)
  • 1 mei: Little Walter (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 2 juli: Ahmad Jamal (Pianist)
  • 25 juli: Annie Ross (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 27 juli: Andy White (Drummer)
  • 6 augustus: Abbey Lincoln (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 24 augustus: Tony Davis (Lid van de Engelse folk groep The Spinners)
  • 7 september: Sonny Rollins (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 23 september: Ray Charles (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 29 september: Billy Strange (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (Beach Boys)
  • 1 oktober: Richard Harris (Zanger & Acteur)
  • 23 oktober: Boozoo Chavis (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 24 oktober: The Big Bopper (Songschrijver & Zanger)
  • 30 oktober: Clifford Brown (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 12 november: Bob Crewe (Songschrijver, Zanger & Manager)
  • 31 december: Odetta (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)

Oumou Sangare – Timbuktu (2022)

Oumou Sangare is een Malinese zangeres, en komt uit een oude griotfamilie uit de regio Wassoulou, in het zuidwesten van Mali (AT 1760 – o.a. Bassekou Kouyate & Ngoni Ba, Songhoy Blues, Salif Keita, Ali Farka Toure, Amadou & Mariam, Issa Bagayogo) waar de kunst van het zingen al eeuwenlang van moeder op dochter en van vader op zoon wordt overgeleverd. Haar carriere begon in 1973 toen ze op vijfjarige leeftijd een zangwedstrijd in de Malinese hoofdstad Bamako won en vervolgens optrad voor een publiek van enkele duizenden mensen. Op zestienjarige leeftijd ging ze op tournee met de slagwerkgroep Djoliba en toerde ze door Frankrijk, Duitsland, Nederland en het Caribisch gebied. Geinspireerd door haar ontvangst keerde ze weer terug naar Bamako en richtte daar haar eigen muziekgroep op. Sangare nam haar eerste album, Moussolou (in mijn 1760 lijst op plek 798), oorspronkelijk op met Amadou Ba Guindo, een beroemde maestro van de Malinese muziek. Het album was zeer succesvol in Afrika, met meer dan tweehonderdduizend verkochte exemplaren, op voornamelijk cassettebandjes. Met de hulp van Ali Farka Toure (staat met twee albums ook in mijn 1760 lijst) wist Sangare op een gegeven moment een contract te tekenen bij het Engelse World Circuit label. Ze brachten het album Moussolou opnieuw uit, in 1991. Sindsdien heeft ze al negen albums op haar naam staan, waarvan deze nu de laatste is. Timbuktu is een opwindend en melancholisch album met veel slide gitaar en dobro, en weer een mooi voorbeeld van originele Malinese Blues dat de pan uit swingt, gezongen door een sterke vrouw met ook nog een oprechte boodschap. Ook dit album Timbuktu is uitgebracht door World Circuit (AT 1760 – Oumou Sangare, Mbongwana Star, Buena Vista Social Club, Ali Farka Toure, Ali Farka Toure & Ry Cooder en Fatoumata Diawara).

BACK ON TOP

David Foster

David Walter Foster, geboren in Victoria, British Columbia, is een Canadese componist, arrangeur, manager, muzikant en producer, die van 2012 tot 2016 voorzitter was van Verve Records. Hij won in zijn leven zestien Grammy Awards en zevenenveertig Grammy nominaties. Zijn carriere in de muziekindustrie duurt inmiddels al meer dan vijf decennia, beginnend als toetsenist voor de popgroep Skylark, in de vroege jaren zeventig. In 1963, op dertienjarige leeftijd, schreef hij zich in voor het muziekprogramma van de Universiteit van Washington. In 1965 deed hij auditie in een nachtclub in Edmonton, eigendom van jazzmuzikant Tommy Banks. Banks begeleidde Foster in jazz, het produceren van platen en de muziekbusiness. Al na een jaar besloot hij naar Toronto te verhuizen om bij Ronnie Hawkins te spelen. In 1966 sloot hij zich aan bij een reserveband voor Chuck Berry. In 1974 verhuisde hij met zijn band Skylark naar Los Angeles. 

Foster werkte als producer aan albums voor The Tubes The Completion Backward Principle en Outside Inside. Hij schreef mee aan nummers als Talk To Ya Later, Amnesia, Let’s Make Some Noise en Don’t Want to Wait Anymore. Op het Boz Scaggs album Middle Man uit 1980, schreef hij mee aan enkele van Scaggs’ meest succesvolle nummers, waaronder Breakdown Dead Ahead, Jojo en Simone, gevolgd door Look What You’ve Done To Me uit de film Urban Cowboy. Toen de band Skylark ontbonden werd bleef hij in Los Angeles[en vormde hij samen met Jay Graydon een andere band genaamd Airplay. In 1975 speelde Foster op het album Extra Texture van George Harrison, en later ook op een ander album van Harrison genaamd Thirty Three & 1/3. Hij leverde een belangrijke bijdrage aan het Earth, Wind and Fire album I Am uit 1979, als studiomuzikant en arrangeur, en was co-schrijver van zes van de nummers van het album, waaronder After the Love Has Gone, waarvoor Foster en zijn co-schrijvers, in 1980 een Grammy Award wonnen.

Hij leverde een belangrijke bijdrage aan de carrière van jazzrockband Chicago in de vroege en midden jaren tachtig, nadat hij als producer van de band had gewerkt aan Chicago 16 (1982), Chicago 17 en Chicago 18 (1986). In 1986 hielp Foster de zanger van Chicago, Peter Cetera, ook om zijn Amerikaanse solohit Glory Of Love te schrijven. Foster schreef vervolgens mee aan nummers van Kenny Loggins, Kenny Rogers, en componeerde de score voor de film St. Elmo’s Fire. In 1985 schreef en produceerde hij Tears Are Not Enough. Het album werd opgenomen door een groep Canadese artiesten als Joni MitchellNeil Young en Bryan Adams, op dezelfde manier als het Britse Do They Know It’s Christmas?, en het Amerikaanse We Are the World. Foster bleef af en toe filmmuziek maken, waaronder de Michael J. Fox-komedie The Secret of My Success (1987) Hij componeerde het nummer Wintergames, het themalied voor de Olympische Winterspelen van 1988 in Calgary en Alberta. ook werkte hij samen met zijn toenmalige vrouw Linda Thompson aan het nummer I Have Nothing, gezongen door Whitney Houston in de film The Bodyguard uit 1992. In 1995 tekende Foster een deal met Warner Brothers die hem in staat stelde om zijn eigen label, 143 Records, op te zetten als een joint venture met Warner. Foster gaf de verantwoordelijkheid voor het runnen van het label aan de toenmalige manager Brian Avnet. Een van de eerste ondertekenaars van het label was een toen nog weinig bekende Ierse folkrockband, The Corrs, voor wie hij hun debuutalbum produceerde. In 1997 verkocht hij het label echter aan Warner en werd hij senior vice-president bij het bedrijf. 

Foster componeerde samen met Kenneth “Babyface” Edmonds The Power of the Dream, het officiele lied van de Olympische Zomerspelen 1996. Hij componeerde samen ook met zijn vrouw Light the Fire Within, gezongen door LeAnn Rimes, voor de Olympische Winterspelen van 2002. Foster heeft meerdere best verkochte kerstalbums geproduceerd:  Once Upon a Christmas, van Kenny Rogers & Dolly Parton in 1984. These Are Special Times in 1998 van Celine Dion, Noel van Josh Groban in 2007, My Christmas van Andrea Bocelli in 2009, Christmas van Michael Buble in 2011, Merry Christmas, Baby van Rod Stewart in 2012,  A Mary Christmas van Mary J. Blige en ‘Tis The Season’ van Jordan Smith in 2016. Vier van deze albums behoren tot de top vijftien best verkochte kerstalbums ooit. David Foster heeft twee albums geproduceerd in mijn 1760 lijst: die van The Tubes The Completion Backward Principle en die van The Corrs Forgiven Not Forgotten.

Als sessiemuzikant heeft David Foster op tal van albums meegespeeld. In mijn Album Top 1760 speelde hij op de onderstaande albums keyboards:

  • (559) Lowell George – Thanks I’ll Eat It Here
  • (845) Earth, Wind & Fire – I Am
  • (1014) Michael Jackson – Thriller
  • (1400) The Corrs – Forgiven, Not Forgotten

SONGTITELS MET EEN THEMA

DROMEN

  • In Dreams (The Bridge)
  • Lifting Shadows Off A Dream (Dream Theatre)

TOPOGRAFIE

  • De Meisjes Uit Den Haag (De Regahs)
  • Ja Dat Is Den Haag (De Regahs)
  • De Ballade Van De Meisjes Uit Den Haag (De Regahs)
  • Scarborough Fair (Urban Trad)
  • Vietnam (Cheech & Chong)
  • Welcome To Mexico (Cheech & Chong)
  • Austin Texas Mental Hospital (Stars of the Lid)
  • A Supermarket In California (Allen Ginsberg)

LEVEN & DOOD

  • Leven Na De Dood (Freek de Jonge) (Bob Dylan Cover)
  • Tybalt’s Death (Sergei Prokovief)

DIEREN

  • Konijn (Kroonenberg en De Rijcke)

Neil Young – Dorothy Chandler Pavilion 1971 (2022)

Deze officiele Bootleg van Neil Young (OBS03) is alweer de derde die er dit jaar is verschenen. Als ik het goed begrijp zullen er in totaal zes van deze Official Bootleg Series albums uitkomen (niet te verwarren overigens met de Performance Series waarvan er inmiddels al zeventien zijn verschenen). OBS3 is een opname van een concert uit februari 1971, twee dagen na dat concert in Royce Hall (OBS04). Het is precies dezelfde set. Het enige nummer dat ontbreekt is Down By The River. Negen nummers speelde hij ook in Carnegie Hall eind december 1970. En Dance Dance Dance staat tot nu toe op alle vier de OBS CD’s.

  • OBS01 Carnegie Hall, New York City, 4 december 1970 (2021)
  • OBS03 Dorothy Chandler Pavilion, Los Angeles, 1 februari 1971 (2022)
  • OBS04 Royce Hall, Los Angeles, 30 januari 1971 (2022)
  • OBS05 Citizen Kane Jr. Blues, The Bottom Line, New York City, 16 mei 1974 (2022)
  • Cinnemon Girl (OBS01)
  • Expecting To Fly (OBS01)
  • The Loner (OBS01)
  • Wonderin’ (OBS01)
  • Southern Man (OBS01)
  • Nowadays Clancy Can’t Even Sing (OBS01)
  • Only Love Can Break Your Heart (OBS01)
  • After The Gold Rush (OBS01)
  • Flying On The Ground Is Wrong (OBS01)
  • Birds (OSB01)
  • Bad Fog Of Loneliness (OBS01)
  • Pushed It Over The End OBS05)
  • Long May You Run (OBS05)
  • Greensleeves (OBS05)
  • Ambulance Blues (OBS05)
  • On The Beach (OBS05)
  • Roll Another Number (For The Road) (OBS5)
  • Motion Pictures (OBS05)
  • Pardon My Heart (OBS05)
  • Down By The River (OBS01, OBS04)
  • Helpless (OBS01, OBS05)
  • Journey Through The Past (OBS03, OSB04)
  • Heart Of Gold (OBS03, OBS04)
  • A Man Needs A Maid (OBS03, OBS04)
  • Love In Mind (OBS03, OBS04)
  • The Needle And The Damage Done (OBS03, OBS04)
  • Old Man (OBS01, OBS03, OBS04)
  • Cowgirl In The Sand (OBS01, OBS03, OBS04)
  • On The Way Home (OBS01, OBS03, OBS04)
  • See The Sky About To Rain (OBS01, OBS03, OBS04)
  • Sugar Mountain (OBS01, OBS03, OBS04)
  • Don’t Let It Bring You Down (OBS01, OBS03, OBS04)
  • Ohio (OBS01, OBS03, OBS04)
  • Tell Me Why (OBS01, OBS03, OBS04)
  • I Am A Child (OBS01, OBS03, OBS04)
  • Dance Dance Dance (OBS01, OBS03, OBS04, OBS05)

Neil Young – Citizen Kane Jr. Blues 1974 (2022)

In 1974 bracht Neil Young een bezoekje aan The Bottom Line, in New York City, omdat hij producer Jack Nitzsche had horen vertellen over een zekere Ry Cooder. En die wilde Young met eigen ogen zien. En omdat hij een gitaar bij zich had mocht hij in deze club in Greenwich Village na afloop van Cooder’s optreden midden in de nacht een korte set spelen. De meeste nummers op deze officiele Bootleg, OBS05, komen van het paar maanden later verschenen On The Beach, namelijk Ambulance Blues, Revolution Blues, On The Beach en Motion Pictures. Nog nooit had hij deze nummers ergens anders voor een publiek gespeeld. Hoewel de kwaliteit van deze opnames met zeer veel achtergrondgeluiden van het publiek ronduit slecht zijn (het optreden was met een cassettebandje opgenomen) is de belangrijkheid van deze registratie voor alle Young fans inmens. Die live vertolkingen van On The Beach zijn prachtig. Dus mooi dat Young deze bootleg nu officieel heeft gemaakt. Ook interessant overigens is zijn vertolking van Greensleeves (kun je mooi horen wat een voorstreffelijk gitarist Young is) en het openingnummer Pushed It Over The End, dat ik persoonlijk nog nooit eerder gehoord had, maar zover ik het weet terug te vinden is op het livealbum CSN&Y 1974. For collectors only. Neil blijft ons maar verwennen.

  • OBS01 Carnegie Hall, New York City, 4 december 1970 (2021)
  • OBS04 Royce Hall, Los Angeles, 30 januari 1971 (2022)
  • OBS05 Citizen Kane Jr. Blues, The Bottom Line, New York City, 16 mei 1974 (2022)

BACK ON TOP

Neil Young – Royce Hall 1971 (2022)

Nadat vorig jaar van de Official Bootleg Series OBS01 al uitkwam, is deze de tweede die ik heb gekocht. Uitgebracht als OBS04, van een concert van Young op 30 januari 1971 in Royce Hall op The University Of California in Los Angeles. Young speelt in z’n eentje gitaar en verder niets. En zoals we gewend zijn van hem tijdens deze concerten uit die tijd, zeer intiem en ingetogen. Harvest moet nog verschijnen. Het publiek hoort een aantal nummers voor de eerste keer. Heart Of Gold, Old Man, The Needle And The Damage Done, On The Way Home, Tell Me Why, Journey Through The Past, Cowgirl In The Sand, I Am A Child. Zeer mooi allemaal.

  • OBS01 Carnegie Hall, New York City, 4 december 1970 (2021)
  • OBS04 Royce Hall, Los Angeles, 30 januari 1971 (2022)

De keuze van een album van een bepaalde Band of Artiest

(113) Simon & Garfunkel – Parsley, Sage, Rosemary And Thyme

Een van de beste duo’s die er bestaan hebben. Simon & Garfunkel hebben prachtige nummers gemaakt. Te veel om op te noemen eigenlijk. Maar om er enkelen op te noemen die bekend zijn natuurlijk: Scarborough Fair/Canticle, The Sound Of Silence, April Come She Will, I Am A Rock, Old Friends, Bookends Theme, Mrs. Robinson, A Hazy Shade Of Winter, Bridge Over Troubled Water, El Condor Pasa (If I Could), Cecilia, The Boxer en Song For The Asking. Al deze nummers staan maar op vijf studioalbums, die zijn uitgebracht van 1964 tot en met 1970. Ongelooflijk eigenlijk. Als ik naar al die nummers luister heb ik altijd een soort van heimwee naar die onschuldige, veilige en geborgen jaren zestig in mijn jeugd. Ik herinner me nog steeds dat die veel op de radio werden gedraaid in die tijd. Als ik het als een smaak zou moet omschrijven is het vooral zoet. Er zijn haast geen betere stemmen die bij elkaar passen dan die van Paul Simon en Art Garfunkel (maar laten we Queen, Beach Boys en CSN&Y ook niet te vergeten). Nadat ik jaren alleen het verzamelalbum The Definitive Simon and Garfunkel in mijn verzameling had en dat livealbum In Concert In Central Park, heb ik daarna ook al weer jaren geleden een verzamelbox gekocht. En in dat boxje zitten ze dus allemaal: Wednesday Morning 3 A.M., Sounds Of Silence, Parsley Sage Rosemary And Thyme, Bookends en Bridge Over Troubled Water. En het zijn allemaal uitstekende albums. Op Wednesday Morning 3 AM, een echt folk album, staat o.a. een vroege akoestische versie van The Sound Of Silence, dat toendertijd nog niet veel aandacht trok, en een mooie versie van Peggy-O, ook wel bekend van Dylan, maar dan veel langzamer. Op Sounds Of Silence staat de elektrische versie van The Sound Of Silence, het wonderschone Kathy’s Song, en ook April Come She Will, I Am A Rock en Anji, een cover van Davey Graham. Op Bookends staat America (dat ik ook van een versie van Yes ken), Overs, Old Friends, Bookends Theme (Reprise) en A Hazy Shade Of Winter (ook bekend van de cover van The Bangles). En Bridge Over Troubled Water, uit 1970, en hun laatste album, bevat veel klassiekers, zoals Cecilia, El Condor Pasa (If I Could) en The Boxer, en is mijn tweede favoriete album. Maar mijn favoriete album is dus Parsley and Sage, alleen al om een van de meest originele kerstnummers die ik ken, genaamd 7 O’Clock News/Silent Night. Maar natuurlijk ook om Homeward Bound, Scarborough Fair, The 59th Street Bridge Song (Feelin’ Groovy), The Dangling Conversation en ook om het prachtige For Emily Whenever I May Find Her. Dat live album dat ik heb is overigens een album met ook veel nummers van Simon’s solo werk. Naar dat concert in 1981 waren vijfhonderdduizend mensen afgekomen. Het verscheen in 1982.

1760 Hoezen met een Thema

WITTE HOEZEN

  • (1676) Elyse – Elyse
  • (1678) Gotye – Making Mirrors
  • (1685) Willy Moon – Here’s Willie Moon
  • (1688) Times New Viking – Born Again Revisited
  • (1701) Katie Meluha – Call Off The Search

AFBEELDINGEN VAN SOLO ARTIESTEN

  • (1741) Allen Ginsberg – Howl And Other Poems
  • (1746) Al Jarreau – L Is For Lover
  • (1751) Eminem – The Marshall Mathers LP
  • (1754) Maxi Truso – S.O.S.
  • (1760) Sylvester – Call Me

AFBEELDINGEN VAN BANDS

  • (1674) Mecano – Entre El Cielo Y El Suelo
  • (1695) The Roots – Do You Want More?!!!??!
  • (1726) Fugees – The Score
  • (1738) Buzzcocks – Another Music In A Different Kitchen
  • (1752) ABBA – Waterloo

Uitgebrachte Singles van de 1760 Albums #54

  • (1490) Mew – No More Stories… (Introducing Palace Players, Repeaterbeater, Beach, Sometimes Life Isn’t Easy)
  • (1491) Slowdive – Slowdive (Star Roving, Sugar For The Pill)
  • (1492) Matthew E. White – Big Inner (One Of These Days, Big Love, Brazos, Will You Love Me, Steady Peace)
  • (1493) Trailer Trash Tracys – Ester (Candy Girl, You Wish You Were Red, Los Angered, Dies In 55)
  • (1494) Beach House – Teen Dream (Used To Be, Norway, Zebra)

BACK ON TOP

De uitklaphoes van de LP #59

Diesel And Dust van Midnight Oil

Deze LP heb ik ooit gekocht (bij ABCD in de Reinkenstraat in Den Haag) omdat Beds Are Burning toen in de Top 40 stond, dat was in 1988. Vond ik waarschijnlijk een te gek nummer. De LP zelf verscheen al in 1987. Het is een conceptalbum over het milieu en over het lot van Aboriginals. Beds Are Burning vind ik nog steeds het enige nummer (als ik er vandaag weer eens naar luister) dat ik goed vind. Whoah en The Dead Heart zijn ook wel aardig. Diesel And Dust wordt beschouwd als een van de beste albums uit Australie. Helaas is de hoes door waterschade uit het plafond op mijn vorige adres flink beschadigd. Uitgebracht door Columbia.

Muziekfilms & Documentaires

Muziek is om naar te luisteren, maar muziek is ook om naar te kijken. Er zijn in het verleden heel wat goede muziekfilms uitgekomen. Of het nu concertfilms zijn, musicals, biografische films of documentaires; de meest interessante probeer ik hier onder de aandacht te brengen.

That Thing You Do!

Geregisseerd door Tom Hanks. That Thing You Do! is een leuke feelgood movie, en verteld het verhaal over het fictieve bandje The Oneders (The Wonders), dat door een talentenjacht op een middelbare school opeens beroemd wordt en een geweldige hit scoort met het nummer That Thing You Do! Door muzikale onenigheden gaat het uiteindelijk mis en blijken ze een enkel een One Hot Wonder te zijn geweest. De film geeft een leuk tijdsbeeld van de jaren zestig. Beatlemania! The Beach Boys! Elvis Presley! De muziekindustrie! En Hanks in de rol van een gedreven manager die de leden van de band de wereld laten bestormen.

Nummers van Bands, Muzikanten en Componisten op Albums van andere Bands en Muzikanten die in mijn 1760 lijst zijn terug te vinden

Mississippi John Hurt

  • Louis Collins – Jerry Garcia & David Grisman
  • Richland Women Blues – Ramblin’ Jack Elliott
  • The Angels Laid Him Away – Rhiannon Giddens

Een geschiedenis van Geboortes die er hier wat mij betreft toe doen

1929

  • 25 maart: Cecil Taylor (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 5 april: Joe Meek (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 8 april: Jacques Brel (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 2 mei: Link Wray (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 16 mei: Betty Carter (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 6 juni: Don Hassler (Saxofonist, Fagottist)
  • 9 juni: Johnny Ace (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 23 juni: June Carter Cash (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 9 juli: Lee Hazlewood (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 18 juli: Screamin’ Jay Hawkins (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 12 augustus: Buck Owens (Zanger, Gitarist)
  • 16 augustus: Bill Evans (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 8 november: Bert Berns (PRODUCER, SONGSCHRIJVER & LABEL EIGENAAR ALBUM TOP 1760) (Solomon Burke)
  • 28 november: Berry Gordy Jr. (PRODUCER, SONGSCHRIJVER & LABEL EIGENAAR ALBUM TOP 1760) (The Miracles)
  • 30 november: Dick Clark (TV Persoon)
  • 23 december: Chet Baker (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)

BACK ON TOP

Jack White – Fear Of The Dawn (2022)

Geweldig! Jack White gaat helemaal los. Maniakaal en als een bezetene. Rock met een hoofdletter R. En met een lekker vet gitaargeluid. Zoals het hoort, bij Jack. Vier jaar na Boarding House Reach uit 2018 en tien jaar na Blunderbuss (het enige andere soloalbum dat ik van hem heb) uit 2012. De duisternis lijkt niet ver bij White vandaan te liggen. Hij heeft er zijn hele album zelfs aan opgedragen. Fear Of The Dawn, Eosophobia (men verzint het niet maar dat is de angst voor zonopkomst), Into The Twilight, Dusk, Morning Noon And Night. Van deze nummers krijg je niet genoeg. Ze grijpen je naar je strot. Muziek om keihard uit je luidsprekers te laten knallen. Fear Of The Dawn, op 8 april verschenen, is de eerste van de twee albums, die White dit jaar heeft uitgebracht. Entering Heaven Alive, dat op 22 juli is verschenen, is een folk album. Voor Jack White moet je respect hebben. Of dat nu voor The White Stripes is, of voor The Raconteurs (waarvan in 2019 het derde album uitkwam), voor The Dead Weather (waar ik niets van heb) of voor zijn soloalbums. De man blijft je altijd verassen. Na de covid periode is White inmiddels weer aan een tour in Noord-Amerika en Europa bezig. Lekker van geniet dus van dit album. Uitgebracht door zijn eigen Third Man Records (2020: Brendan Benson – Dear Life).

CBS 30th Street Studio, New York City

CBS 30th Street Studio, ook bekend als Columbia 30th Street Studio, en bijgenaamd ‘The Church’, was een Amerikaanse opnamestudio die werd beheerd door Columbia Records van 1948 tot 1981, tussen Second en Third Avenue in Manhattan, New York City. De site was oorspronkelijk de Adams-Parkhurst Memorial Presbyterian Church, een missie van de Madison Square Presbyterian Church, ontworpen door de architect J. Cleaveland Cady, en werd ingewijd op 28 maart 1875. Verschillende groepen deelden het gebouw in de loop der jaren, waaronder een Duitse Lutherse gemeente, een Armeense Evangelische Kerk (1896-1921), en het radiostation WLIB (1944-1952). Nadat het vele jaren een kerk was geweest, en het enige tijd verlaten en leeg had gestaan, werd het in 1948 door Columbia Records omgevormd tot een opnamestudio. Een A&R manager van CBS prees de unieke en gevarieerde geluidskwaliteiten van de voormalige kerk en schreef dat de studio ‘klinkt met de glorie van een symfonieorkest, schittert met de helderheid van een gepolijste pianovoorstelling en dat de uitbundigheid van een Broadway-cast met volle stem omarmt.’ Studio C en Studio D werd door sommigen in de muziekindustrie beschouwd als de best klinkende opnamelocatie die er bestond, terwijl anderen het beschouwden als de grootste opnamestudio die er ooit had bestaan. Er werden talloze albums opgenomen, waaronder Wonderful van Ray Conniff (1956), In A Silent Way en Kind of Blue van Miles Davis (1959), West Side Story van Leonard Bernstein, Theme from A Summer Place (1959) van Percy Faith, Chicago Transit Authority (1969), Chicago (1970) en Chicago III (1971) van Chicago, The Wall van Pink Floyd (1979), The Goldberg Variations van Glenn Gould, evenals Frank Sinatra’s New York, New York. Vladimir Horowitz nam er zijn volledige Masterworks studio discografie op. Andere klassieke musici die in de faciliteit hebben opgenomen, waren o.a. Igor Stravinsky en Bruno Walter. Jazzmuzikanten Duke Ellington, Dizzy GillespieThelonious MonkDave BrubeckCharles Mingus en Billie Holiday hebben er opgenomen. Gospelzangeres Mahalia Jackson is er geweest. De Californische componist en minimalistische muziekpionier Terry Riley nam er zowel zijn baanbrekende compositie In C (1968) op als zijn gezamenlijke LP met John Cale: Church of Anthrax , uit 1971. En ook Bob Dylan, Johnny Cash, Aretha Franklin, Billie Holiday en Tony Bennett zijn in deze studio geweest. Recessieperikelen, gecombineerd met hoge bedrijfskosten voor de energie-inefficiënte oude kerk, betekenden uiteindelijk het begin van het einde voor de studio. Columbia Records slaagde er niet in om het gebouw te kopen. Columbia voelde zich beperkt door beperkingen opgelegd door de eigenaar, waaronder een sluitingstijd van 22.00 uur of 23.00 uur. De eigenaar verkocht het vervolgens voor iets meer dan een miljoen dollar. Het gebouw werd later gesloopt. Een tien verdiepingen tellend residentieel appartementencomplex genaamd ‘The Wilshire’, voltooid in 1985, werd op de site gebouwd. 

De onderstaande albums in mijn 1760 lijst zijn uitsluitend in 30th Street opgenomen:

  • (177) Miles Davis – Kind Of Blue
  • (178) Charles Mingus – Mingus Ah Um
  • (243) The Jazz Messengers – The Jazz Messengers
  • (1531) Glenn Gould – Bach: The Goldberg Variations

SONGTITELS MET EEN THEMA

SPORT

  • Nobody Will Ever Play Baseball (Bob Newhart)

KUNST

  • Madrigal (Sergei Prokofiev)
  • Transcription Of Organ Music (Allen Ginsberg)
  • Moving Away From The Pulsebeat (Buzzcocks)
  • This Song (Grizzly Bear)
  • Ballad Of A Thin Man (Denny Freeman) (Bob Dylan Cover)
  • Walsje (Kroonenberg en De Rijcke)
  • Waltzing Dranauter (Urban Trad)

KLEUREN

  • Old White Lightning (The Bridge)
  • Tangled Up In Blue (Denny Freeman) (Bob Dylan Cover)

VERVOER

  • Tering Ting Ting Tram (De Regahs)

Fontaines D.C. – Skinty Fia (2022)

Na het verschenen album A Hero’s Death in 2020, is er dit jaar Skinty Fia (in het Nederlands vertaald vervloeking van het hert) van de Fontaines uitgekomen. Het derde alweer als men het debuutalbum Dogrel uit 2019 meerekent. Afkomstig uit Dublin, maar nu woonachtig in Londen, hoor je duidelijk een softer geluid, alsof de verhuizing naar het muziekmekka van Groot-Brittannie wel zeker een bepaalde invloed op ze heeft gehad. Minder post punk, meer alternative rock. Minder dramatische en urgente sturm und drang, en meer melodische iets rustiger nummers. Helaas is deze niet zo goed als A Hero’s Death. Maar het is beslist geen tegenvallend album. Onweerstaanbaar, echter, zoals ik A Hero’s Death nog steeds vind, is deze dat jammer genoeg niet. Er staan helaas een paar tegenvallende nummers op, niet dat die het luisteren niet waard zijn, maar waavan je de indruk hebt dat ze zich daarmee niet echt hebben weten te vernieuwen. Hoogtepunten zijn wel het wiegeliedje The Couple Across The Way, en de toch wat snellere nummers Jackie Down The Line en Nabokov. In ieder geval lijkt Fontaines D.C. nog steeds een band te zijn om in de gaten te blijven houden. Geproduceerd door Dan Carey (AT 1760 – Hot Chip), die ook de twee andere albums van Fontaines D.C. onder handen nam. Uitgebracht door Partisan Records/Knitting Factory Records.

BACK ON TOP

De keuze van een album van een bepaalde Band of Artiest

(667) The Blues Brothers – The Blues Brothers

Van de twee CD’s die ik van The Blues Brothers heb, is er een een live album: Briefcase Full Of Blues, dat opgenomen is in het Universal Amphitheatre in Los Angeles op 9 september 1978. Het verscheen op 28 november in hetzelfde jaar. Dat album staat dus niet in mijn 1760 lijst. Het album dat ik wel in mijn 1760 lijst heb staan is natuurlijk The Original Soundtrack Recording van de film The Blues Brothers uit 1980, een van de beste muziekfilms die er ooit is gemaakt. Natuurlijk met John Belushi en Dan Aykroyd. Alles ontstaan als onderdeel van een muzikale sketch bij Saturday Night Live, en beidde acteurs in de rollen van leadzanger ‘Joliet’ Jake Blues en zanger en mondharmonicaspeler Elwood Blues, gekleed in zwarte pakken en bijpassende hoeden en zonnebrillen. De band bestond uit bekende muzikanten als saxofonist ‘Blue’ Lou Marini, trombonist en saxofonist Tom Malone, gitarist Steve Cropper, bassist Donald ‘Duck’ Dunn, trompetist Alan Rubin en gitarist Matt ‘Guitar Murphy. Er staan te gekke nummers op dat live album zoals Hey Bartender, Messin’ With The Kid, (I Got Everything I Need) Almost, Rubber Biscuit, Groove Me, Soul Man, en Flip Flop And Fly, allemaal covers van artiesten als Otis Redding, Junior Wells, King Floyd, The Chips en Big Joe Turner. De muzikanten op dit live album spelen ook op de Original Soundtrack van de film, samen met o.a. Ray Charles, Aretha Franklin, Chaka Khan, James Brown en nog een aantal anderen. Beidde CD’s vind ik eigenlijk even goed.

1760 Hoezen met een Thema

ZWARTE HOEZEN

  • (1499) Japandroids – Near To The Wild Heart of Live
  • (1502) Passengers – Original Soundtracks 1
  • (1509) Richard Wright – Broken China
  • (1524) Neu! – Neu!

WITTE HOEZEN

  • (1495) Kashmir – Trespassers
  • (1498) Zero 7 – Simple Things
  • (1511) Brian Eno – Another Green World
  • (1516) The Smithereens – Christmas With The Smithereens

Uitgebrachte Singles van de 1760 Albums #53

  • (1495) Kashmir – Trespassers (Mouthful Of Wasps, Still Boy, Persuit Of Misery, Bewildered In The City)
  • (1496) Bob Delyn A’R Ebillion – Dore (Geen Singles)
  • (1497) Ojos de Brujo – Aocana (Geen Singles)
  • (1498) Zero 7 – Simple Things (I Have seen, Destiny, End Theme, In The waiting Line, Distractions)
  • (1499) Japandroids – Near To The Wild Heart Of Life (Near To The Wild Heart Of Life, No Known Drink Or Drug, North East South West)

De uitklaphoes van de LP #58

Hot Rats van Frank Zappa

Hot Rats was het tweede soloalbum van Zappa, uit 1969, Het verscheen twee jaar na zijn solodebuut Lumpy Gravy. Zes albums met The Mothers Of Invention waren toen al verschenen. Als er een artiest die nogal actief is geweest dan is wel Frank Zappa. Zijn ouvre is massief en er blijven nog steeds nieuwe opnames verschijnen. (De Zappa Trust heeft dit jaar alle rechten aan de Universal Music Group verkocht, en er blijkt binnenkort bijvoorbeeld een zesdelige live CD box op stapel te staan). Op Hot Rats is voor het eerst de instrumentale jazzrock compositie Peaches En Regalia te horen. Zappa heeft dit nummer ontelbare keren live gespeeld. Het is een van de meest bekende nummers van hem (Phish heeft o.a. een mooie cover gedaan). Ik heb zelf ook een aantal albums waar dit nummer op staat, op die van Frank Zappa zelf maar ook op die van Dweezil Zappa. Het is in 1970 als single verschenen met op de B kant Little Umbrellas. Maar er staat veel meer moois op Hot Rats. Willy The Pimp bijvoorbeeld met Captain Beefheart, It Must Be A Camel met Jean-Luc Ponty, de Franse violist, en The Gumbo Variations met een verpletterende saxofoon van Ian Underwood. Hot Rats piept en kraakt. Het is een perfect album en een genot om naar te luisteren. Uitgebracht door Reprise Records.

BACK ON TOP

Muziekfilms & Documentaires

Muziek is om naar te luisteren, maar muziek is ook om naar te kijken. Er zijn in het verleden heel wat goede muziekfilms uitgekomen. Of het nu concertfilms zijn, musicals, biografische films of documentaires; de meest interessante probeer ik hier onder de aandacht te brengen.

High Fidelity

Een film met John Cusack en Jack Black in de hoofdrollen en waarin Bruce Springsteen op het einde ook nog even verschijnt. Gaat over een platenwinkeleigenaar, een zelfverklaarde muzieksnob in Chicago, die zijn LP’s thuis altijd in de goede volgorde moet hebben staan, en die gedurende de film zijn Top 5 van meest pijnlijkste break-ups aan de kijker verteld. High Fidelity is is een vermakelijke romantische comedy waarin ook leuke nummers te horen zijn van o.a. John Wesley Harding, Velvet Underground, Bob Dylan, The Kinks en Elvis Costello.

Nummers van Bands, Muzikanten en Componisten op Albums van andere Bands en Muzikanten die in mijn 1760 lijst zijn terug te vinden

Eddie Boyd

  • The Big Bell – Cuby & The Blizzards

Een geschiedenis van Geboortes die er hier wat mij betreft toe doen

1928

  • 30 januari: Ruth Brown (Zangeres, Actrice)
  • 31 januari: Chuck Willis (Zanger)
  • 12 februari: Vincent Montana Jr. (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (The O’Jays, MFSB)
  • 17 februari: Tom Jones (Zanger)
  • 26 februari: Fats Domino (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 2 april: Serge Gainsbourg (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 19 april: Alexis Korner (Muzikant, Journalist))
  • 29 april: Carl Gardner (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (The Coasters)
  • 4 mei: Maynard Ferguson (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (Stan Kenton, June Christy)
  • 12 mei: Burt Bacharach (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 13 juli: Leroy Vinnegar (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (Benny Carter)
  • 22 juli: Keter Betts (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (Dinah Washington)
  • 21 augustus: Art Farmer (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 2 september: Horace Silver (MUZIKANT OP ALBUMS(S) TOP 1760) (Milt Jackson, Kenny Dorham, J.J. Johnson)
  • 15 september: Cannonbal Adderley (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (Miles Davis, Milt Jackson, Machito)
  • 24 september: John Carter (Muzikant)
  • 10 november: Ennio Morricone (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 13 november: Hampton Hawes (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 30 december: Bo Diddley (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)

Joe Satriani – The Elephants Of Mars (2022)

Als je een voetbalelftal zou opstellen van alleen maar gitaristen dan was Satriani beslist de aanvoerder. Superspits misschien ook die doelpunt na doelpunt zou maken. Het is verbazingwekkend wat deze man allemaal met zijn voeten kan (ik bedoel natuurlijk met zijn vingers). Zijn negentiende album alweer. En hij blijft verrassen. The Elephants Of Mars bevat veertien nummers, en de een is nog mooier dan de ander, en trekt hij alle registers weer open. Het hele album verslapt geen moment. Het is een muzikale ontdekkingsreis die je volledige aandacht opeist, en blijkt een van zijn beste albums te zijn die hij heeft gemaakt. En hij heeft al heel wat goede albums gemaakt. Dankzij Covid 19 deze keer want het album is op verschillende plekken (San Francisco, Agua Dulce en op verschillende plaatsen in Australie) opgenomen. The Elephants Of Mars is zeer gevarieerd. Al deze nummers zoals Sahara, Doors Of Perception, Faceless, 22 Memory Lane, Desolation, Sailing The Seas Of Ganymede, Blue Foot Groovy, E 104th NYC 1973, laten horen waarom Satch de best verkopende instrumentale rockgitarist is. Nadat we met z’n allen gingen surfen met een buitenaards wezen in 1987, gaan we nu de olifanten redden op Mars. Zeer genietbaar allemaal. Na die nieuwe van Vai dit jaar, is deze minstens net zo goed. De lat heeft hij duidelijk weer hoger gelegd. Geproduceerd door Eric Caudieux. En uitgebracht door EDEL/ear Music.

BACK ON TOP

Mike Vernon

Michael William Hugh Vernon, geboren in 1944, is een Engelse muzikant, producer en studio-eigenaar. Hij produceerde albums voor Britse bluesartiesten in de jaren zestig, zoals The BluesbreakersFleetwood Mac, Climax Blues Band, Eric Clapton, Peter Green, John Mayall, Ten Years After, Duster Bennett, Savoy Brown, Chicken Shack, Danny Kirwan en Christine McVie. Vernon is ook bekend als oprichter van het bluesplatenlabel Blue Horizon. Hij werkte vanaf 1963 bij Decca Records. In 1967 produceerde hij het debuutalbum van David Bowie voor Deram Records. Twee jaar later bracht Vernon een soloalbum uit, Moment of Madness, op Sire Records. Hij was ook bandlid van Olympic Runners (1974-1979) en van Rocky Sharpe and the Replays (1979-1983). Bij de Replays zong hij en speelde hij bas onder het pseudoniem Eric Rondo. Hij produceerde voor Focus maar liefst zeven albums: In And Out Of Focus, Moving Waves, Focus 3, At The Rainbow, Hamburger Concerto, Ship Of Memories en Focus Con Proby. Produceerde ook Crossroads van Eric Clapton, twee albums van Level 42 (Level 42, The Persuit Of Accidents), albums van Dr. Feelgood, Honeyboy Edwards en Robben Ford (daarvan is in 2021 nog een album verschenen), en vele anderen. Hij richtte de Indigo en Code Blue platenlabels op in de jaren negentig. In 2000 verhuisde Vernon naar Spanje om met pensioen te gaan en werd minder actief in de muziekindustrie, maar kon het toch niet nalaten om voor twee artiesten albums te produceren: voor Dani Wilde’s album Shine en voor het tweede album van Oli Brown’s album Heads I Win, Tails You Lose. In oktober 2013 werd Vernon beloond met een BASCA Gold Badge Award,als erkenning voor zijn unieke bijdrage aan de muziek. Op 7 september 2018 verscheen Vernons eerste album op Manhaton Records, Beyond The Blues Horizon. Het bevatte twaalf nummers, waaronder negen nieuwe zelfgeschreven originelen, en drie covers uit de catalogi van Brook Benton, Mose Allison en Clarence “Frogman” Henry. De release werd ondersteund door een Europese tour onder de naam van Mike Vernon & The Mighty Combo. Vernon werd in de 2020 Birthday Honours benoemd tot Lid van de Orde van het Britse Rijk (MBE) om zijn verdiensten aan de muziek. 

In mijn 1760 lijst heeft Vernon de onderstaande albums geproduceerd:

  • (348) Ten Years After – Ten Years After (co producer samen met Gus Dudgeon)
  • (384) Focus – Moving Waves
  • (769) John Mayall & The Bluesbreakers – A Hard Road
  • (919) Level 42 – Level 42

SONGTITELS MET EEN THEMA

LIEFDE & HAAT

  • A Love Song (For Cubs) (Stars Of The Lid)
  • L Is For Lover (Al Jarreau)
  • Give A More Lovin’ (Al Jarreau)
  • My Ordinairy Romance (Al Jarreau)

NAMEN VAN PERSONEN

  • Steve Berman (Eminem)
  • The Real Slim Shady (Eminem)
  • Marshall Mathers (Eminem)
  • Ken Kaniff (Eminem)
  • Kim (Eminem)

KUNST

  • Dirtball Blues (The Bridge)
  • Ballad Of Distances (Stars Of The Lid)

GASSEN, VUUR & VLOEISTOFFEN

  • Poison Wine (The Bridge)
  • Heavy Water (The Bridge)
  • Gasfarming (Stars Of The Lid)

RELIGIE

  • Devil On Me (The Bridge)
  • Heer Heb Meelij Met (De Belgen) (Freek de Jonge)

Ian Noe – River Fools & Mountain Saints (2022)

All the way from Kentucky. Ja, daar komt Ian Noe vandaan. De man blijkt een groot talent te zijn. Doet onmiddelijk aan John Prine en Townes Van Zandt denken. Ian Noe’s tweede album River Fools & Mountain Saints is prachtig. Nadat zijn debuutalbum Between The Country uitkwam in 2019 (tot mijn schande kan ik nu zeggen dat ik die beslist had moeten kopen), gaat River Fools & Mountain Saints over het harde leven in zijn geboortestaat Kentucky: over natuurrampen, Vietnam veteranen, eenzaamheid, armoede, pijn, wanhoop en verlies, maar zeker ook over hoop. Het is een gevoelig album dat je meteen weet te raken. Al deze nummers zijn hartverscheurende liedjes die over de bitterheid van het bestaan gaan, en Noe weet dat perfect te vertolken, niet al te dramatisch maar met een nuchtere luchtigheid die blijkt te werken. Burning Down The Prairie doet zelfs aan een vroege Dylan denken, en Ballad of A Retired Man aan Springsteen. En dat is absoluut als compliment bedoeld. Pine Grove, Appalachia Haze, Lonesome As It Gets, Strip Job Blues 1984 en Tom Barrett doen allemaal vrij authentiek aan met veel invloeden uit de jaren zeventig. Ze zijn zowel uitbundig als ingetogen. Noe is een uitstekend gitarist en verhalenverteller, zijn liedjes staan in het teken van het onderwerp, en die zijn volstrekt geloofwaardig. Wat een zegen dat muziek van dit soort artiesten tegenwoordig nog steeds wordt gemaakt. Deze man heeft een grote toekomst voor zich liggen. Samen met Noe zelf mede geproduceerd door Andrija Tockic (AT 1760 – Alabama Shakes) en uitgebracht door Thirty Tigers.

De keuze van een album van een bepaalde Band of Artiest

(488) Soundgarden – Superunknown

Soundgarden was een unieke band, afkomstig uit Seattle. Het was de eerste grunge band die een platencontract tekende bij een groot label. Ik heb niet alles van Soundgarden. Badmotorfinger en King Animal heb ik bijvoorbeeld niet. Daarover kan ik dus ook geen oordeel geven. Maar Ultramega OK, Louder Than Love, Superunknown en Down On The Upside heb ik wel. Ultramega OK is een redelijk album, een typisch debuutalbum, dat een mix is van punk, metal, psychedelia en hardrock. Maar toch grijpt dat album me niet helemaal. Beyond The Wheel, Mood For Trouble en een cover van Howlin’ Wolf, Smokestack Lightning, zijn wel prima nummers. Louder Than Love uit 1989 is voor m’n gevoel al meer een grunge album (en kwam in hetzelfde jaar uit als Bleach van Nirvana). Het is donker en duister, met puntige riffs en hooks. Gun dat langzaam begint en steeds sneller gaat heeft een lekkere gitaarsolo en is een van de hoogtepunten. Hands All Over, Get On The Snake en Loud Love zijn ook ok. Down On The Upside uit 1996, twee jaar uitgekomen na Superunknown, is mijn tweede favoriete album. Het is minder zwaar en donker dan de voorganger. Pretty Noose, Blow Up The Outside World, Burden In My Hand zijn allemaal aardige nummers. Maar Superunknown, het magnum opus van de band, bevat in mijn opzicht geen enkel zwak nummer. Ik houd vooral van dat slepende, trage en vette geluid. Met nummers als Let Me Drown, Fell On Black Days, Superunknown, Black Hole Sun en Spoonman. Soundgarden met vooral zanger en gitarist Chris Cornell in de hoofdrol, die in 2017 zelfmoord pleegde, was net als Alice in Chains, Nirvana en Pearl Jam een belangrijke grunge band. En Superunknown is een van de beste albums van dit genre.

BACK ON TOP

1760 Hoezen met een Thema

BLAUWE HOEZEN

  • (1707) Jerry Seinfeld – I’m Telling You For The Last Time
  • (1713) Mark Pritchard – The Four Worlds
  • (1719) Spock’s Beard – Snow
  • (1720) IQ – Subterranea
  • (1744) Kroonenberg en De Rijcke – Het Konijn En Andere Verhalen
  • (1758) Jiskefet – Bull

BRUINE HOEZEN

  • (1732) Gerry & The Pacemakers – How Do You Like It
  • (1734) Les Troubadours Du Roi Baudain – Missa Luba
  • (1749) The Bridge – Blind Man’s Hill
  • (1753) Hocico – Memorias Atras
  • (1757) Kitaro – Dream

Uitgebrachte Singles van de 1760 Albums #52

  • (1500) Wild Beasts – Boy King (Get My Bang, Big Cat, Alpha Female)
  • (1501) Emerson, Lake & Palmer – Black Moon (Black Moon, Affairs Of The Heart)
  • (1502) Passengers – Original Soundtracks 1 (Miss Sarajevo)
  • (1503) Victor – Victor (Don’t Care, I Am The Spirit, Promise)
  • (1504) Pretty Maids – Red Hot And Heavy (Waitin’ For The Time, Red Hot And Heavy)

De uitklaphoes van de LP #57

Foreign Affairs van Tom Waits

Alles van Tom Waits is van zeer hoge kwaliteit. Persoonlijk vind ik dat hij heeft geen zwakke albums heeft uitgebracht. Misschien dat de een iets beter is dan de andere (en nee, deze is niet eens zijn beste), maar ze zijn allemaal van een zeer hoog niveau. En daarbij ieder album van Waits is weer heel anders. Deze man heeft een gave. Hij is een verteller. Net als bijvoorbeeld Dylan, Nick Cave, Neil Young en Randy Newman. In dat rijtje hoort Waits wat mij betreft duidelijk thuis. Een zeer inspirerende artiest. Hij is volstrekt uniek. Zijn teksten zijn altijd interessant. En hoewel hij zeer gevoelig kan zingen, snijdt zijn raspende, grommende en brommende stem, altijd als een vlijmscherp mes door je ziel. Foreign Affairs is een cool jazz album, waarop hij bijgestaan wordt door Gene Cipriano op clarinet, Jack Sheldon op trompet, Frank Vicari op saxofoon, Jim Hughart (AT 1760 – Joe Pass) op bas en Shelly Manne (AT 1760 – Stan Kenton, Lee Konitz, Benny Carter, The Four Freshmen, June Christy, Henry Mancini, Tom Waits & Crystal Gayle) op drums, dat voelt als een oude zwart-witfilm uit de jaren vijftig, met een paar prachtige ballads en paar spoken word nummers. Uitgebracht in 1977, na Small Change uit ’76 en voor Blue Valentine uit ’78, in de periode dat hij nog ieder jaar een album uitbracht. Foreign Affairs is een van die albums die je midden in de nacht op je balkon moet beluisteren (vraag me niet waarom). Cinny’s Waltz, Muriel, I Never Talk To Strangers (een duet met Bette Midler en een Waits klassieker), Jack & Neal/California Here I Come, Potter’s Field, Burma-Shave, Barber Shop, Foreign Affair en A Sight For Sore Eyes. Ik kan er eindeloos naar luisteren. Die overgang van het laatste stukje van Pottersfield met die saxofoon naar het begin van die piano op Burma-Shave is om je vingers bij af te likken. Geproduceerd door Bones Howe (AT 1760 – The 5th Dimension) in Wally Heider’s Studio in Hollywood (AT 1760 – Gram Parsons, Tom Waits & Crystal Gayle). En alle foto’s op de voorkant, de achter- en op de binnenhoes zijn van de beroemde Hollywood fotograaf George Hurrell (die o.a. ook voor de foto’s van de hoezen van Queen The Works, Fleetwood Mac Mirage en Paul McCartney Press To Play verantwoordelijk was). Uitgebracht door Asylum Records.

Muziekfilms & Documentaires

Muziek is om naar te luisteren, maar muziek is ook om naar te kijken. Er zijn in het verleden heel wat goede muziekfilms uitgekomen. Of het nu concertfilms zijn, musicals, biografische films of documentaires; de meest interessante probeer ik hier onder de aandacht te brengen.

The Blues Brothers

De muzikale avonturen van Jake en Elwood Blues. ‘They Never get caught, they’re on a mission from God’. Een van de beste muziekfilms die ooit is uitgekomen. Met o.a. Aretha Franklin, Ray Charles, Cab Calloway, James Brown, Steve Cropper, Donald Dunn, Tom Malone, Lou Marini, Matt Murphy, John Lee Hooker, Joe Walsh, Chaka Khan, en natuurlijk John Belushi als “Joliet” Jake Blues en Dan Aykroyd als Elwood J. Blues.

BACK ON TOP

Nummers van Bands, Muzikanten en Componisten op Albums van andere Bands en Muzikanten die in mijn 1760 lijst zijn terug te vinden

Sam Cooke

  • Change Gonna Come – Otis Redding
  • Change Gonna Come – Aretha Franklin
  • Good Times – Aretha Franklin
  • Shake – Otis Redding

Een geschiedenis van Geboortes die er hier wat mij betreft toe doen

1927

  • 10 januari: Johnnie Ray (Zanger)
  • 17 januari: Eartha Kitt (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 28 januari: Ronnie Scott (JAZZ CLUB EIGENAAR & MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (Phil Collins)
  • 2 februari: Stan Getz (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 7 februari: Juliette Greco (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 27 februari: Guy Mitchell (Zanger)
  • 3 maart: Junior Parker (Zanger, Muzikant)
  • 18 maart: John Kander (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 6 april: Gerry Mulligan (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 17 april: Junior Collins (Muzikant)
  • 22 april: Laurel Aitken (Zanger)
  • 3 juni: Boots Randolph (Muzikant)
  • 23 juni: Bob Fosse (Choreograaf, Regiseur)
  • 6 juli: Alan Freeman (Radio DJ)
  • 7 juli: Charlie Louvin (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 7 juli: Doc Severinsen (Muzikant)
  • 18 juli: Don Bagley (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (Stan Kenton)
  • 27 september: Red Rodney (Muzikant)
  • 28 oktober: Cleo Laine (Zangeres)
  • 8 november: Patti Page (Zangeres)
  • 11 november: Mose Allison (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 22 november: Jimmy Knepper (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (Charles Mingus, The Gil Evans Orchestra)

Red Hot Chili Peppers – Unlimited Love (2022)

Het laatste album van RHCP verscheen in 2016, maar gelukkig weten de heren nog steeds niet van ophouden. En John Frusicante is ook weer terug, nadat hij in 2009 voor het laatst op een Peppers album te horen was. Dus wat willen we nog meer? Unlimited Love is inmiddels het twaalfde studioalbum. Zonder gitarist Josh Klinghoffer dus, die blijkbaar niet moeilijk leek te doen om zijn plek aan Frusicante weer terug te geven. Misschien is Unlimited Love dan wel niet zo goed als Blood Sugar Sex Magic, Californication of zelfs Stadium Arcadium, maar er staat genoeg op om weer van te genieten. Van de lekkere funky basloopjes van Flea, de gevoelige stem van Anthony Kiedis en de weer ouderwets goede Frusciante. En Chad Smith is een van de beste drummers die er is. Geen discussie over mogelijk. De Peppers weten er met die melodieuze agressie altijd voor te zorgen dat die nummers onder je huid gaan zitten, en ook die zeventien nummers weer op dit album. One Way Traffic, Black Summer, Aquatic Mouth Dance, Not The One, Veronica, The Heavy Wing, Tangelo. Eigenlijk kan ik alle nummers wel opnoemen. RHCP stelt absoluut niet teleur. Al na een paar luisterbeurten ben je weer verkocht. Unlimited Love is ouderwets goed. Maar ja, ik ben dan ook een grote fan van deze heren, al heb ik dan wel een paar albums niet. Geproduceerd door Rick Rubin (AT 1760 – Red Hot Chili Peppers, Danzig, System Of A Down, Jacob Dylan, The Mars Volta) in zijn eigen befaamde Shangri-La studio in Malibu. Uitgebracht door Warner Brothers.

Cafe Wha?

Café Wha? is een muziekclub op de hoek van MacDougal Street en Minetta Lane in de wijk Greenwich Village in Manhattan, New York City. De club is belangrijk in de geschiedenis van rock en folkmuziek en heeft talloze muzikanten en komieken in hun vroege carrieres laten optreden, waaronder Bob DylanJimi HendrixBruce SpringsteenThe Velvet Underground, Cat Mother & the All Night Newsboys, Kool & the GangPeter, Paul and Mary, Woody Allen, Lenny Bruce, Joan Rivers, Bill Cosby en Richard Pryor. Café Wha? werd in 1959 geopend door Manny Roth (David Lee Roth van Van Halen was een neef van hem), een acteur en veteraan uit de Tweede Wereldoorlog, op 115 MacDougal Street in New York City. De club had een capaciteit van driehonderdvijfentwintig personen. In zijn memoires, Chronicles: Volume One, schreef Bob Dylan dat het een ondergrondse grot was, drankloos, slecht verlicht, laag plafond, als een brede eetkamer met stoelen en tafels. Bob Dylan heeft er opgetreden tijdens een hootenany nacht op 24 januari 1961, het was zijn eerste optreden in New York City. Hij bleef ook nog een paar middagen op de club spelen als reserve mondharmonicaspeler. In 1968 stopte Roth met het runnen van Cafe Wha?, en werd het overgenomen door Menachem Dworman, die het omgedoopt tot Cafe Feenjon, runde tot 1987. In The Feenjon werd toen voornamelijk Israëlische en Midden-Oosterse muziek gespeeld. In 1986 had de zoon van Menachem Dworman, Noam Dworman, het concept van een rockmuziekhuisband in The Feenjon geïntroduceerd die bestond uit de meest getalenteerde artiesten. De band trad een jaar lang op in café Feenjon op woensdag en zondag en werd al snel zo populair dat ze de hele week optraden. In 1987 werd de club overgenomen door Noam Dworman, die de zaal weer veranderde in een rockmuziekformat en de naam weer veranderde in Cafe Wha? Voordat ze deel uitmaakte van het folktrio Peter, Paul and Mary, was Mary Travers serveerster bij Cafe Wha? Op aanraden van volkszanger Richie Havens huurde Roth in 1966 Jimi Hendrix in als terugkerende performer. Aangekondigd als Jimmy James and the Blue Flames, speelde hij vijf sets per nacht, zes avonden per week. Chas Chandler, de bassist van The Animals, ontdekte Hendrix in Cafe Wha? en bracht hem naar Engeland om zijn carrière te promoten. In 1967 speelde de band van en met Bruce Springsteen, The Castiles, twee maanden lang middagsets. Cafe Wha? heeft nog steeds een huisband genaamd The Cafe Wha? House band. De locatie bestaat nog steeds.

Ariesten in mijn 1760 lijst die in Cafe Wha? hebben opgetreden:

  • (3) Bob Dylan (1961)
  • (7) Woody Guthrie (????)
  • (6) Chuck Berry (????)
  • (16) Pete Seeger (????)
  • (69 The Velvet Underground (1965)
  • (83) Jerry Lee Lewis (????)
  • (88) Richie Havens (????)
  • (126) The Everly Brothers (????)
  • (277) Peter, Paul & Mary (????)
  • (481) Van Halen (2012)
  • (1645) Kool & The Gang (????)
  • (1698) Lenny Bruce (????)
  • (1700) Jose Feliciano (????)
  • (1709) Richard Prior (????)

BACK ON TOP

SONGTITELS MET EEN THEMA

UNIVERSUM

  • All Things Are Tempered By The Sun (Carl Orff)
  • Across The Midnight Sky (Al Jarreau)

MAGIE

  • The Last Illusion (Trans-Siberian Orchestra)

DROMEN

  • Music Is My Dream (Maxi Trusso)
  • Dream Away (Maxi Trusso)

OLD & NEW

  • SOS (Same Old Story) (Maxi Trusso)

BEFORE & AFTER

  • After The Fall (Trans-Siberian Orchestra)

NATUUR

  • Sitting In The Palmtree (ABBA)

Son House – Forever On My Mind (2022)

In maart 2022 verschenen nooit eerder uitgebrachte opnames uit 1964 van een van de belangrijkste artiesten in de geschiedenis van de delta blues. Van de man die (1922-1988) ook wel The Father Of The Folk Blues werd genoemd, die in 1928 in de Parchman Farm gevangenis zat, in 1930 door Charley Patton voor het eerst in zijn leven de studio werd ingetrokken (pas in 1942 voor een tweede keer door producer en muziekarchivaris Alan Lomax), andere bluesmannen als Robert Johnson en Muddy Waters beinvloed heeft, en die pas in 1964 herontdekt werd: in hetzelfde jaar dat hij optrad op het Newport Folk Festival en een jaar later ook op het New York Folk Festival. Het is een werkelijk schitterende CD: alsof je met deze legendarische blues troubadour samen in dezelfde kamer zit en hij zomaar een gitaar pakt en voor je begint te spelen. De CD is kraakhelder opgenomen en is van een fantastische kwaliteit. De intimiteit spat er vanaf. Ronduit betoverend zijn die nummers: Forever On My Mind, Preachin’ Blues, Empire Express, Death Letter, The Way Mother Did. Pony Blues en Levee Camp Blues staan ook op de CD Son House Library of Congress Recordings 1941-1942. (de enige die ik tot deze van hem had) die ik in mijn 1760 lijst heb staan: maar op deze CD heten die beidde nummers The Pony Blues en Levee Camp Moan. Oorspronkelijk afkomstig van het persoonlijke archief van Dick Waterman (de toenmalige manager van House in de jaren zestig) opnieuw hersteld door Dan Auerbach van The Black Keys, en uitgebracht door Auerbach’s eigen Easy Eye Sound label. Een prachtig document.

De keuze van een album van een bepaalde Band of Artiest

(458) Supertramp – Breakfast In America

Wie in de jaren zeventig is opgegroeid kent al die nummers wel. School, Bloody Well Right, Dreamer, Crime Of The Century, Fool’s Overture, A Soapbox Opera, Give A Little Bit, From Now On, Even In The Quietest Moments en It’s Raining Again. Deze nummers hoorde je vroeger veel op de radio. Supertramp zit wat symfo betreft voor mij ergens in het midden tussen Saga, Kansas, ELO, Marillion, The Alan Parsons Project, Yes, Genesis, Jethro Tull, Pink Floyd en Camel. Hoewel ik heel vroeger maar een LP van ze heb gekocht, Even In The Quietest Moments…, waarop Give A Little Bit en Fool’s Overture staan, was ik toch best wel een fan van deze band. Tot en met Breakfast In America hebben ze prima albums uitgebracht. Ik heb zes studioalbums en een livealbum van Supertramp. Het debuutalbum Supertramp (1970) doet me aan Genesis denken (en niet alleen om de hoes), met nummers als Surely, Aubade/And I Am Not Like Other Birds Of Prey en Home Again. Het tweede album Indelibly Stamped (1971) is m’n minst favoriete, hoewel Times Have Changed en Aries (met dwarsfluit) nog wel gaan. Crime Of the Century (1974), met School, Bloody Well Right, Asylum, Dreamer, Rudy, If Everyone Was Listening en Crime Of The Century, staat tweede op mijn lijstje. Van Crisis? What Crisis (1975) vind ik alleen A Soapbox Opera, Another Man’s Woman, Lady en Poor Boy interessant. Some Things Never Change (1997) is een wat jazz- en popachtig album, maar is niet meer de Supertramp waar ik vroeger zo van hield. Er staan geen uitschieters op. You Win I Lose, Listen To Me Please en Sooner Or Later, vind ik de nog net iets betere nummers. En Paris (1980), het livealbum uit 1980, geeft je een mooi beeld van waarom Supertramp vroeger zo goed was. Breakfast In America (1979) is zonder twijfel echter mijn favoriete album. Dit album is groots om andere redenen. Het heeft een eigen universum en is voor mezelf te vergelijken met albums als Rumours van Fleetwood Mac, Boy van U2, Hotel California van The Eagles, Out Of The Blue van ELO en A Night Of The Opera van Queen. Dat zijn allemaal voorbeelden van albums die van A tot Z helemaal kloppen. The Locigal Song, Breakfast In America, Goodbye Stranger en Take The Long Way Home, zijn maar een paar voorbeelden daarvan.

1760 Hoezen met een Thema

GELE HOEZEN

  • (1528) Solution – Fully Interlocking
  • (1614) Po’ Girl – Follow Your Bliss
  • (1686) Mark Knopfler – Local Hero
  • (1694) De La Soul – 3 Feet High And Rising
  • (1740) Cheech & Chong – Cheech & Chong

WITTE HOEZEN

  • (1703) Seether – Poison The Parish
  • (1721) Ade Olumoko and African Spirit – Yoruba Apala Music
  • (1739) Bob Newhart – The Button-Down Mind Of Bob Newhart
  • (1750) Carl Orff – Carmina Burana
  • (1752) ABBA – Waterloo

BACK ON TOP

Uitgebrachte Singles van de 1760 Albums #51

  • (1505) Alamo Race Track – Unicorn Loves Deer (Unicorn Loves Deer)
  • (1506) Horsehead – Welcome To…. (Geen Singles)
  • (1507) Joe Ely – Twistin’ In The Wind (Geen Singles)
  • (1508) The Veils – Time Stays, We Go (Through The Deep Dark Wood)
  • (1509) Richard Wright – Broken China (Runaway)

De uitklaphoes van de LP #56

Animals van Pink Floyd

Na The Dark Side Of The Moon (1973) en Wish You Were Here (1975) kwam Pink Floyd dus hiermee op de proppen. Animals (1977) is niet mijn favoriete Floyd album. Ik denk dat deze ergens op de zevende of achtste plek staat, onder de bovengenoemde twee, maar ook in ieder geval onder The Piper At The Gates Of Dawn, A Saucerful Of Secrets, Meddle en The Wall. Maar ja, in feite vind ik alles van Floyd goed. Dus ook deze. Ik ben er mee opgegroeid. Een album over varkens, honden en schapen. Het wereldbeeld van Roger Waters op Animals (geinspireerd door George Orwell’s Animal Farm) is behoorlijk zwartgallig, bitter en cynisch, en gaat over het sociale en politieke klimaat in Engeland in de jaren zeventig. Maar twee nummers zijn in feite ook liefdesliedjes van Waters. Animals is een album met weinig melodie: de sfeer en de achtergrond bepaald alles. Waters stem snijdt door je ziel, en het gitaarspel, en ook de zang, van Gilmour op vooral Dogs (het enige nummer dat Gilmour samen met Waters heeft geschreven), is subliem. Pigs On The Wing 1, Dogs, Pigs (Three Different Ones) (dat wel erg lijkt op Have A Cigar op WYWH), Sheep (met alleen in de tekst een verwijzing naar Psalm 23) en Pigs On The Wing 2, behoor je achter elkaar te beluisteren. En geluidstechnisch is deze LP het neusje van de zalm. Animals is opgenomen in Pink Floyds eigen voormalige studio Britannia Row in Londen. Albumhoes is van Storm Thorgerson. Beste nummer is wat mij betreft toch Sheep. In Nederland uitgebracht door EMI/Bovema.

Nummers van Bands, Muzikanten en Componisten op Albums van andere Bands en Muzikanten die in mijn 1760 lijst zijn terug te vinden

Dolly Parton

  • Shine On – Ralph Stanley

Een geschiedenis van Geboortes die er hier wat mij betreft toe doen

1926

  • 3 januari: George Martin (PRODUCER OP ALBUM(S) TOP 1760) (The Beatles, Jeff Beck)
  • 9 maart: Jerry Ross (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 28 april: Blossom Dearie (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 25 mei: Miles Davis (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 3 augustus: Tony Bennett (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 12 augustus: Joe Jones (Zanger)
  • 17 september Bill Black (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (Elvis Presley)
  • 23 september: John Coltrane (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 26 september: Julie London (Zangeres)
  • 13 oktober Ray Brown (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (Gene Krupa and Buddy Rich, Lester Young, Charlie Parker, Dizzy Gillespie and Stan Getz, Ben Webster, Stan Getz and Gerry Mulligan, Ella Fitzgerald, Blossom Dearie, Sammy Davis Jr., Oscar Peterson Trio)
  • 18 oktober Chuck Berry (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 11 december Big Mama Thornton (Zangeres)

BACK ON TOP

A Place To Bury Strangers – See Through You (2022)

A Place to Bury Strangers, uit New York City, bracht vorige maand hun zesde album uit. En wat voor een. See Through You is precies wat een mens nodig heeft. En weer eentje blijkbaar met een nieuwe bezetting. Want daar lijkt deze band wel last van te hebben (of misschien ook wel niet). Oprichter en enig constant bandlid Oliver Ackermann wordt nu bijgestaan door het echtpaar John (bas) en Sandra Fedowicz (drums). Liefhebbers die van lawaai houden zullen dit vast prima muziek vinden. En ik kan dit zelf ook wel waarderen. Experimentele noise met veel echo en met een muur van geluid dat lekker vet is geproduceerd. Er zitten wel een paar rustpunten in verstopt om op adem te komen. I Don’t Know How You Do It bijvoorbeeld. I’m Hurt klinkt dreigend alsof het in een tot puin vervallen fabriekshal is opgenomen. So Low is een beetje psychedelisch. En mocht je van al deze nummers in slaap gevallen zijn dan maakt Dragged In A Hole je meteen weer wakker. Het laaste nummer Love Reaches Out doet me aan The Cure denken. Maar de beste tracks zijn wat mij betreft het openingsnummer Nice Of You To Be There For Me en Anyone But You. Twee keer luisteren naar dit album en je bent verkocht. En vooral met de volumeknop flink omhoog heel hard naar luisteren.

Nelson Mandela 70th Birthday Tribute, 1988

The Nelson Mandela 70th Birthday Tribute was een concert op 11 juni 1988 in het Wembley Stadion in Londen, dat werd uitgezonden in 67 landen voor een publiek van zeshonderd miljoen kijkers. Dit ter gelegenheid van de toen aanstaande zeventigste verjaardag (18 juli 1988) van Mandela. Het concert werd ook wel Freedomfest, Free Nelson Mandela Concert en Mandela Day genoemd. In de Verenigde Staten censureerde televisienetwerk Fox, dat de uitzendrechten had, de politieke aspecten van het concert. De gebeurtenis wordt nog steeds beschouwd als een opmerkelijk voorbeeld van anti-apartheidsmuziek. Het “verjaardagsfeest” werd door velen, waaronder de anti-apartheidsbeweging (AAM) en het Afrikaans Nationaal Congres (ANC), beschouwd als het verhogen van het wereldwijde bewustzijn van de gevangen gehouden Mandela (en ook van anderen door de Zuid-Afrikaanse apartheidsregering), en het dwingen van het regime om Nelson Mandela eerder vrij te laten dan anders zou zijn gebeurd. Het concert was het grootste en meest spectaculaire pop-politieke evenement aller tijden, een meer politieke versie van Live Aid, met als doel het bewustzijn te verhogen in plaats van alleen maar geld te verzamelen. De organisator en risicofinancier van de twee evenementen, was producent en impresario Tony Hollingsworth. Hollingsworth ontwikkelde het plan voor het eerste Mandela concert na een gesprek met zanger Jerry Dammers van The Specials AKA band, die in 1984 het nummer Free Nelson Mandela had geschreven en het jaar daarop de organisatie Artists Against Apartheid oprichtte. Het verkrijgen van medewerking van de optredende artiesten ging uiteraard met moeilijkheden gepaard. Harry Belafonte mocht alleen een speech geven. Dire Straits was op dat moment uit elkaar gegaan en moest op het laatste moment een extra gitarist zien te krijgen. Dat bleek Clapton te zijn. Simple Minds bleek niet te willen omdat Whitney Houston ook mee zou doen. Het management van Sting deed op het laatste moment moeilijk omdat Sting op wereldtournee was. En Stevie Wonder zegde pas een dag van te voren toe. Pas nadat de BBC toestemming gaf om het concert uit te zenden werd het makkelijker voor andere omroepen om de rechten voor het concert te kopen. Het mocht echter geen politieke achtergronden hebben. Andere artiesten die optraden, waren Joe Cocker, Jonathan Butler, Freddie Jackson, Ashford & Simpson, Natalie Cole, Tracy Chapman, Midge Ure (van Ultravox), Paul Young, Curt Smith (Tears For Fears), Sly & Robby, Chrissie Hynde (Pretenders), Steven van Zandt, Jerry Dammers, Whitney Houston, Salt -N-Pepa en Fat Boys. In 2008, in Hyde Park, werd er een tweede evenement georganiseerd:  The Nelson Mandela 90th Birthday Tribute.

Onderstaand is een lijstje met bands en artiesten in mijn 1760 lijst die op Wembley op deze dag hebben opgetreden:

  • (47) Stevie Wonder
  • (127) Jackson Browne
  • (220) Miriam Makeba
  • (397) UB40
  • (389) Hugh Masekela
  • (433) Phil Collins
  • (438) Peter Gabriel
  • (451) Sting
  • (453) Eric Clapton
  • (457) Dire Straits
  • (477) Simple Minds
  • (522) Aswad
  • (601) Chubby Checker
  • (652) Bee Gees
  • (797) Youssou N’Dour
  • (806) Salif Keita
  • (892) Meat Loaf
  • (897) Fish
  • (1112) Al Green
  • (1235) George Michael
  • (1594) Eurythmics

SONGTITELS MET EEN THEMA

TOPOGRAFIE

  • Bury My Bones In Baltimore (The Bridge)

NAMEN

  • What About Livingston (ABBA)
  • Suzy-Hang-Around (ABBA)
  • Stan (Eminem)
  • Paul (skit) (Eminem)

FAMILIE

  • Who Is This Child (Trans-Siberian Orchestra)
  • My Mama Said (ABBA)

ZIEKTE

  • Stop My Madness (Hocico)

DIEREN

  • King Kong Song (ABBA)
  • Honey Bee (The Bridge)

VERVOER

  • Let Me Off This Train (The Bridge)

The Flower Kings – By Royal Decree (2022)

Er komt veel goeds uit Zweden. Denk bijvoorbeeld aan The Tallest Man On Earth, The Hives, Yngwie Malmsteen, Opeth en Cult Of Luna. En dat is ook het geval met The Flower Kings. Zeer plezierig is dit album By Royal Decree. Deze Zweden hebben inmiddels nu alweer hun vijftiende album afgeleverd. En er valt veel te beleven op deze 2CD (dat ze nogal eens doen – ook hun vorige albums Desolation uit 2013 en Islands uit 2020, met coverart van Roger Dean, waren dubbelalbums) met maar liefst achttien nummers met meer dan negentig minuten aan muziek: progrock met af en toe wat jazz invloeden (Letter, Blind), jaren zeventig prog van Genesis (Silent Ways), King Crimson en Yes (Evolution, The Big Funk, Revolution), en latere prog van bands als IQ, Spock’s Beard, The Mars Volta, Coheed and Cambria en Beardfish (ook uit Zweden). In hun vijfentwintigjarige bestaan is dit mijn eerste kennismaking met TFK. Melodieuze intelligente rockmuziek gemaakt door uitstekende muzikanten. Vooral het gitaarspel van bandleider/zanger/gitarist Roine Stolt overtuigd. Die kan rustig wedijveren met Steve Hackett, David Gilmour en Steven Wilson. Soms majesteus, soms episch en soms harmonieus. Kortom een heel mooi album (en misschien zelfs wel beter dan die nieuwe Yes van vorig jaar). Had ik deze band maar eerder ontdekt. Uitgebracht door het Duitse label Inside Out Music (AT 1760 – Beardfish).

BACK ON TOP

De keuze van een album van een bepaalde Band of Artiest

(954) The Alan Parsons Project – Pyramid

Die LP Tales Of Mystery And Imagination (Edgar Allan Poe) was ooit de eerste geluidsdrager (LP) die ik van TAPP heb gekocht. Daarna volgden de andere LP’s I Robot en Pyramid. En ook heb ik een verzamelbox met daarin de LP’s Eve en The Turn Of A Friendly Card. Als ik de CD’s die ik heb waar ik het liefst naar luister in de juiste volgorde moet zetten dan is die: 1) Pyramid, 2) Tales Of Mystery, 3) I Robot, 4) Eye In The Sky en 5) Gaudi. Met Gaudi heb ik niet zo veel. En van Eye in The Sky vind ik alleen Old And Wise leuk. I Robot, uit 1977, heb ik wel altijd een goed album gevonden, en best afwisselend als je er een paar keer naar luisterd, met zangpartijen van Lenny Zakatek, Allan Clarke, Dave Townsend, Steve Harley en Jack Harris. I Wouldn’t Want To Be Like You, Some Other Time, Don’t Let It Show en Day After Day (The Show Must Go On) zijn gewoon goede popliedjes. Tales Of Mystery, uit 1976, is een bijzondere CD, omdat deze een van de eerste CD’s is die ik uberhaubt ooit heb gekocht en omdat daar de stem van Orson Wells op staat (en niet op de LP), en natuurlijk omdat het nummers zijn geinspireerd op de horror verhalen van Edgar Allan Poe. The Cask Of Amontillado, The Raven, A Dream Within A Dream en The Fall Of The House Of Usher (zestien minuten lang) zijn de hoogtepunten. Alan Parsons, vooral als producer en engineer (AT 1760 – Steven Wilson (co), Al Stewart, Freudiana) van o.a. Pink Floyd’s Atom Heart Mother en Dark Side Of the Moon en van The Beatles Abbey Road en van Wings Wild Life en Red Rose Speedway, heeft vooral met het nummer The Fall Of The House Of Usher een absoluut magistraal werk afgeleverd. Ik heb dit album vooral vroeger als LP helemaal grijs gedraaid. John Miles, Arthur Brown, Terry Sylvester, zijn er op te horen. Pyramid vind ik echter het beste album. Alleen al om de eerste drie nummers Voyager, What Goes Up…, en vooral The Eagle Will Rise Again. Dit nummer is een van de prachtigste nummers ooit gemaakt, gezongen door Colin Blunstone. In The Lap Of The Gods is onheilspellend en Pyramania (there are pyramids in my head, there’s one underneath my bed) is zelfs grappig. Alleen Shadow Of A Lonely Man vind ik een minder nummer. The Alan Parsons Project was het ultieme voorbeeld van een studiogroep, of eigenlijk meer een project, dat ooit een keer in 1990 live onder de originele naam als TAPP te bewonderen is geweest. Met al die sessiemuzikanten die met Eric Woolfson en Alan Parsons hebben samengewerkt was The Alan Parsons Project met recht een uniek project. Een project dat inmiddels is gestopt als ik het goed heb.

1760 Hoezen met een Thema

RODE HOEZEN

  • (1652) Fiona Apple – When The Pawn…
  • (1664) Rhapsody – Dawn Of Victory
  • (1708) Hans Teeuwen – Dat Dan Weer Wel
  • (1729) Ryuichi Sakamoto – Heartbeat
  • (1760) Sylvester – Call Me

ZWARTE HOEZEN

  • (1687) Sonata Arctica – Winterheart’s Guild
  • (1726) Fugees – The Score
  • (1728) Reef – Glow
  • (1735) Hazel Scott – Relaxed Piano Moods
  • (1754) Maxi Trusso – S.O.S.

Uitgebrachte Singles van de 1760 Albums #50

  • (1510) Mozes and the Firstborn – Mozes And The Firstborn (I Got Skills, Gimme Some, Peter Jr.)
  • (1511) Brian Eno – Another Green World (Geen Singles)
  • (1512) Attaque 77 – Otras Canciones (Geen Singles)
  • (1513) Chris Stills – 100 Year Thing (Geen Singles)
  • (1514) Fuel – Sunburn (Shimmer, Bittersweet, Sunburn, Jesus Or A Gun)

De uitklaphoes van de LP #55

On The Beach van Neil Young

On The Beach was het vijfde studioalbum van Young, uitgebracht in 1974. Het werd pas in 2003 op CD uitgebracht, als onderdeel van de Neil Young Archives. Dit album vormt samen met Tonight’s The Night en het livealbum Time Fades Away de zogenoemde Ditch Trilogy, een drietal albums die Young maakte in een nogal sombere periode van zijn leven. Als men Neil Young echt wil begrijpen moet je naar deze drie albums luisteren. Meer eigenlijk nog dan naar Harvest en Comes A Time (en ja die heb ik in mijn 1760 lijst gezet om heel andere redenen), en ook Everybody Knows This is Nowhere en zelfs Zuma. On The Beach gaat over verlies en is eigenlijk een heel deprimerend album, maar de muziek is verpletterend mooi en eenvoudig met prachtig gitaarwerk. Hoewel On The Beach later werd opgenomen dan Tonight’s The Night, werd het een jaar eerder uitgebracht. Na het succes van Harvest uit 1972 weigerde Reprise Records aanvankelijk om Tonight’s The Night uit te brengen. In de tussentijd nam Young On The Beach op. Het is altijd een van mijn favoriete LP’s van hem geweest. De intensiteit en de melancholie spat er van af. Het is tegelijkertijd ongemakkelijk, reflecterend, wanhopig en louterend. Vreemd genoeg was dit album vroeger voor mij de perfecte manier om er mee naar het strand te gaan (toen ik nog LP’s opnam op casettebandjes voor in mijn walkman). Al deze nummers, zoals Walk On, See The Sky About To Rain, Revolution Blues, Vampire Blues, For The Turnstiles, Motion Pictures (For Carrie) en Ambulkance Blues, gaven me vroeger het gevoel alsof ik me in al die zomers in de jaren tachtig inplaats van in Scheveningen mezelf in Californie begaf. Voor alle Neil Young kenners doen er nogal wat bekenden mee op dit album: Ben Keith, Tim Drummond (The Stray Gators), Ralph Molina, Billy Talbot (Crazy Horse), David Crosby, Graham Nash, Levon Helm, Rick Danko (The Band), George Whitsell (Crazy Horse) en countrymuzikant Rusty Kershaw. Je kunt je haast niet voorstellen wat de sfeer moet zijn geweest toen dit allemaal werd opgenomen. Was daar maar een documentaire van gemaakt.

BACK ON TOP

Nummers van Bands, Muzikanten en Componisten op Albums van andere Bands en Muzikanten die in mijn 1760 lijst zijn terug te vinden

Jerry Jeff Walker

  • Mr. Bojangles – The Nitty Gritty Dirt Band

Een geschiedenis van Geboortes die er hier wat mij betreft toe doen

1925

  • 17 februari: Ron Goodwin (Componist, Dirigent)
  • 26 maart: Pierre Boulez (Componist, Dirigent, Schrijver)
  • 14 april: Gene Ammons (Muzikant)
  • 23 mei: Mac Wiseman (Zanger, Muzikant)
  • 25 juni: Clifton Chenier (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 27 juni: Doc Pomus (Componist)
  • 6 juli: Bill Haley (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 15 augustus: Oscar Peterson (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 1 september: Art Pepper (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 6 september: Jimmy Reed (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 8 september: Peter Sellers (Acteur)
  • 11 september: Cliff Hall (Muzikant)
  • 13 september: Mel Torme (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 16 september: B.B. King (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 26 september: Marty Robbins (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 3 oktober: George Wein (Promotor, Muzikant, Producer)
  • 20 oktober: Tom Dowd (PRODUCER OP ALBUM(S) TOP 1760) (Derek and the Dominos, P.F. Sloan, Eric Clapton, New Model Army)
  • 29 oktober: Zoot Sims (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 8 december: Sammy Davis Jr. (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 13 december: Dick Van Dyke (Zanger, Acteur)

Superchunk – Wild Loneliness (2022)

Wild Loneliness is het twaalfde album van deze uit Chapel Hill, North Carolina afkomstige band. Het maakt hen hiermee inmiddels tot indie rock veteranen, als ze dat al niet een hele lange tijd zijn. Superchunk bestaat immers al meer dan dertig jaar. En het moet gezegd worden: zanger en gitarist Mac McCaughan, bassist Laura Ballance, gitarist Jim Wilbur en drummer Jon Wurster hebben een toegankelijk album afgeleverd. Met medewerking van Norman Blake en Raymond McGinley van Teenage Fanclub, Tracyanne Campbell van Camera Obscura, Sharon van Etten en Mike Mills van R.E.M. Verpakt als aanstekelijke en opbeurende uptempo gitaar popliedjes zijn City Of The Dead, Endless Summer, Highly Suspect, Set It Aside en This Night allemaal nummers om gewoon vrolijk van te worden. Wild Loneliness is muziek om op je MP3 speler naar te luisteren in de zomer op het strand. Dat zal zeker niet teleurstellen. Laat de vakantie dus maar beginnen. Uitgebracht door hun eigen in 1989 opgerichte Merge Records label (AT 1760 – The Magnetic Fields, William Tyler, Lambchop, His Golden Messenger, H.C. McEntire, Spoon, Mikal Cronin, Neutral Milk Hotel, Destroyer).

Bud Shank

Bud Shank, geboren als Clifford Everett Shank, was een Amerikaanse jazzmuzikant (saxofoon, fluit). Leerde vanaf tienjarige leeftijd klarinet en vanaf veertienjarige leeftijd saxofoon spelen. Na zijn studie op een college in North Carolina ging hij in 1947 naar de Amerikaanse westkust en speelde hij vervolgens tot 1948 op de tenorsaxofoon bij Charlie Barnet. Vervolgens was hij tussen 1950 en 1951 werkzaam bij Stan Kenton, waar hij een vroege solo opnam op de jazzfluit. Na zijn militaire diensttijd nam hij in 1953 op met Gerry Mulligans tentet. Bij Shorty Rogers kreeg hij onderricht in compositie. Tussen 1953 en 1956 was hij vast lid van de Lighthouse All Stars en was hij betrokken bij diens opnamen met Chet Baker en Miles Davis. Vervolgens leidde hij zijn eigen kwartet. Hij trad ook op met Shorty Rogers, Pete Rugolo, Teddy Charles en June Christy. Hij speelde met Bob Cooper ook op het conceptalbum Flute and Oboe. Met Shelly Manne en Maynard Ferguson werkten de beide blazers in 1957 een Europese tournee af, waar ze speelden met Attila Zoller, Albert Mangelsdorff en Gary Peacock. Vanaf midden jaren zestig verdiende hij zijn geld als studiomuzikant en filmcomponist, nam hij ook albums op met Braziliaanse en easy listening muziek, waaronder met Sergio Mendes, en speelde hij de fluitsolo op California Dreamin’ van The Mamas & The Papas. In 1974 formeerde hij met Ray Brown, Jeff Hamilton en Laurindo Almeida The L.A. 4, waarmee hij meer dan een decennium optrad. Midden jaren negentig ging hij met Shorty Rogers op een Europese tournee, met wie hij ook in 1991 de Lighthouse All Stars in ere herstelde. Shank was ook betrokken bij muzikale crossovers en speelde al in 1962 met Ravi Shankar en later met de Japanse kotospeler Kimio Eto. Bij zijn multimedia opvoering Lost Cathedral was ook Jay Clayton betrokken. Hoewel Shank tijdens de jaren vijftig in Europa als altsaxofonist veel waardering kreeg, had hij toentertijd zijn waarschijnlijk belangrijkste bijdrage geleverd als fluitist. Zijn frazering, zijn uitdrukkingsvermogen en zijn soepele klank op het instrument zijn vooral in de cooljazz context opmerkelijk. In 1986 stopte hij echter met dit instrument. Was hij tijdens de jaren vijftig op de saxofoon een ideale typische vertegenwoordiger van de slanke westkust klank, maar werd zijn sound sinds de jaren tachtig gekenmerkt door ruwere en vollere klanken. In de laatste jaren speelde hij ook met jongere muzikanten zoals Lewis Nash en Cyrus Chestnut. In 2005 formeerde hij de Bud Shank Big Band en in 2007 bracht hij met pianist Bill Mays het album Beyond The Red Door uit. Nog in 2009 nam hij in San Diego een nieuw album op. Shank is in 2009 overleden.

Bud Shank is op vier albums in mijn 1760 lijst te horen op fluit en altsaxofoon:

  • (271) Stan Kenton – City Of Glass
  • (327) June Christy – Something Cool
  • (422) Astrud Gilberto – The Astrud Gilberto Album
  • (583) The Mamas & The Papas – If You Can Believe Your Eyes And Ears

BACK ON TOP

SONGTITELS MET EEN THEMA

GEVOELENS & EMOTIES

  • Fed Up (Hocico)

NUMMERS

  • The 5th (Ice-T)

KUNST

  • Arabesque, No. 1 (Isao Tomita)

LICHAAMSDELEN

  • Haar In Mijn Glas (Jiskefet)

TOPOGRAFIE

  • Mysterious Island (Kitaro)

DROMEN

  • The Dreams Of Candlelight (Trans-Siberian Orchestra)
  • A Final Dream (Trans-Siberian Orchestra)

LIEFDE & HAAT

  • Lovely Dixie (Maxi Trusso)
  • Gonna Sing You My Love Song (ABBA)

Prins, De Munnik & Den Tex – De Vertalingen (2022)

De Last, Meisje Kaneel, Mooiste Dag, Ouwe, Speling Van Het Lot, Het Wonder Van Zaterdagnacht, Verstrikt In Blauw? Enige herkenning? De Pest Erin. Dagje Uit Naar De Randstad. Inderdaad dit zijn mooie vertalingen van klassiekers die men kent van Neil Young, Joni Mitchell, Bob Dylan, The Band, Tom Waits en Lou Reed. Nadat Kees Prins, Paul de Munnik en JP den Tex al eerder in 2007 samen hadden gewerkt tijdens een theatertournee, waarvan ook de CD is verschenen Op Weg Naar Huis, en ze al eerder meerdere vertaalde bekende werken van bijvoorbeeld ook Tom Waits en America hadden uitgevoerd, komen ze nu met elf herkenbare mooi vertaalde covers van o.a. The Weight, Cinnamon Girl, (Looking For) The Heart Of Saturday Night, Old Man, Tangled Up In Blue, Walk On The Wild Side en The Shape I’m In. Wie ze kent kan ze natuurlijk letterlijk dromen. En nu dus ook in het Nederlands. Dus dit is een buitengewoon interessant album. Zeer geslaagd en met respect en liefde gemaakt. En vooral leuk. Deel 2 mag er wat mij betreft zeker komen. Geproduceerd door Frans Hagenaars in een kroeg op Vlieland in oktober 2021.

De keuze van een album van een bepaalde Band of Artiest

(790) Depeche Mode – Violator

Ik heb vier studioalbums van Depeche Mode, een klein aantal eigenlijk maar van een band die maar liefst veertien studioalbums van 1981 tot en met 2017 heeft uitgebracht. Ook wat livealbums, videoalbums en compilatiealbums betreft is er van de band heel wat verschenen, maar 101 is het enige livealbum dat ik heb. Van de studioalbums bezit ik alleen Violator, Songs Of Faith And Devotion, Ultra en Exciter. Violator is absoluut het beste album van deze vier en bevat de nummers World In My Eyes, Personal Jesus en Enjoy The Silence. Deze drie nummers vind ik echt geweldig, mede waarschijnlijk ook door die video’s van Anton Corbijn. Deze nummers behoor je heel hard af te spelen, vooral Halo en Waiting For The Night. Depeche Mode heeft op dit album een unieke sound. Het is een soort van kale muziek waar veel lagen omheen zijn gebouwd (minder is meer). Die andere drie albums zijn helaas wat minder catchy en zijn allemaal experimenteler (meer is minder). Ultra en Songs Of Faith And Devotion vind ik de minste van de vier. Alleen Sister Of Night op Ultra kan me bekoren. Exciter is wel weer een aardig album, wat rustiger en dromeriger. The Sweetest Condition, The Dead Of Night, I Feel Loved, Easy Tiger, Freelove en Goodnight Lovers, kunnen wat mij betreft mijn smaak wel redelijk verdragen. Tenslotte is 101 een prima en opwindend livealbum. Een van de betere die ik ken eigenlijk wel. Daarop staan onderandere de klassiekers Black Celebration, Shake The Disease, People Are People, Master And Servant en Just Can’t Get Enough. Van deze registratie, opgenomen in The Rose Bowl in Pasadena in Californie, is ook een documentaire gemaakt door D.A. Pennebaker (o.a. bekend van Don’t Look Back van Dylan). Depeche Mode was voor mij vroeger in de jaren tachtig/negentig net zo groot als U2 en Simple Minds. Ook al heb ik in de jaren tachtig nooit iets van ze gekocht. Behalve dan dat livealbum, maar daar stonden al die hits namelijk al op. Die heb ik toen gekocht in 1989.

Uitgebrachte Singles van de 1760 Albums #49

  • (1515) Kim Taylor – I Feel Like A Fading Light (Geen Singles)
  • (1516) Los Straitjackets – What’s So Funny About Peace, Love And Los Straitjackets (Geen Singles)
  • (1517) The Refreshments – Christmas Wishes (The Best Of Rock ‘N’ Roll X-mas) (Geen Singles)
  • (1518) The Smithereens – Christmas With The Smithereens (Waking Up On Christmas Morning)
  • (1519) Albert Ayler – Witches & Devils (Geen Singles)

BACK ON TOP

De uitklaphoes van de LP #54

Mirage van Camel

Deze LP verscheen in 1974 en blijkt nog steeds het magnum opus te zijn van deze progressieve rockband uit Guildford, Engeland. Sterker nog: het is een van de beste progrock LP’s die er ooit gemaakt is in de geschiedenis van het genre. Misschien dan wel niet de beste, maar het komt dichtbij albums als 2112, Wish You Were Here, Close To The Edge, Thick As A Brick en Moving Waves, om er maar een paar te noemen. Je kunt goed horen hoe goed Andrew Latimer als gitarist toen was. Een man met een uniek eigen geluid. En voor mij altijd te vergelijken geweest met het spel van Brain May, en niet zo zeer met Steve Hackett, David Gilmour, Martin Barre of Steve Howe. Ik ben altijd een fan geweest van de band. Freefall, Supertwister, Earthrise, Lady Fantasy (a Encounter, b Smiles For You, c Lady Fantasy) en The White Rider (a Nimrodel, b The Procession c The White Rider), dat over niemand anders gaat dan over Gandalf van Lord Of The Rings (the wizard of them all, came back from his fall, this time wearing white). zijn allemaal hoogtepunten, het is haast muzikale poezie van een tovenaar op een gitaar, en zeker ook op dwarsfluit. Voor mij is Camel altijd een soort van muzikale ontdekkingsreis geweest. Zo rijk aan emoties, ideeen, tempowisselingen en speltechniek. Peter Bardens, Andrew Latimer, Doug Ferguson en Andy Ward, hadden Camel met deze LP definitief naar hetzelfde niveau van andere progrockbands weten te brengen. Het is een klassiek album. Uitgebracht door Deram Records, dat toendertijd eigendom was van Decca. Geproduceerd door David Hitchcock (AT 1760 – Caravan), en ook bekend als producer van Foxtrot van Genesis en een ander album van Camel genaamd The Snow Goose. Misschien had ik dit album van Camel in mijn 1760 lijst moeten zetten. Maar heb uiteindelijk ooit gekozen voor Nude. Waarom? Ja waarom! Goeie vraag.

Nummers van Bands, Muzikanten en Componisten op Albums van andere Bands en Muzikanten die in mijn 1760 lijst zijn terug te vinden

Stevie Wonder

  • Cause We’ve Ended As Lovers – Jeff Beck
  • Thelonius – Jeff Beck
  • Isn’t She Lovely – Nathan and the Zydeco Cha Chas

Een geschiedenis van Geboortes die er hier wat mij betreft toe doen

1924

  • 6 januari: Earl Scruggs (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 10 januari: Max Roach (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 11 januari: Slim Harpo (Muzikant)
  • 2 februari: Sonny Stitt (Muzikant)
  • 27 maart: Sarah Vaughan (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 16 april: Henry Mancini (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 16 april: Rudy Pompilli (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (Bill Haley and his Comets)
  • 22 mei: Charles Aznavour (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 20 juni: Chet Atkins (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (Elvis Presley, Flatt & Scruggs)
  • 19 juli: Al Haig (MUZIKANT OP ALBUM TOP(S) 1760) (Charlie Parker and Dizzy Gillespie)
  • 28 juli Irving Burgie (COMPONIST OP ALBUM(S) TOP 1760) (Harry Belafonte)
  • 20 augustus: Jim Reeves (Zanger)
  • 29 augustus: Dinah Washington (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 20 september: Jackie Paris (Zanger, Muzikant)
  • 25 november: Paul Desmond (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 24 december: Lee Dorsey (Zanger)

Voivod – Synchro Anarchy (2022)

Op 11 februari van dit jaar verscheen het vijftiende studioalbum van deze Canadese progressieve en trash metal band, als opvolger van The Wake uit 2018. En wat voor een! De bandleden die bekend staan als Away, Chewy, Snake en Rocky (nieuw in de band sinds het vorige album), hebben namelijk een zeer fijn album afgeleverd. Met onweerstaanbare riffs, afwisselende en rake gitaarsolo’s, en strakke, gevarieerde en duizelingwekkende tempoversnellingen. Hoewel ik dan geen Voivod diehard fan ben, ik heb alleen het Killing Technology album uit 1987, dat ik ook heel goed vind, moet je gewoon constateren dat ook dit album rijk en zeer intens is, dat muzikaal werkelijk alle kanten op gaat. En allemaal goede kanten. Het is op een prettige manier onvoorspelbaar, met veel tegendraads gitaargeweld. Dat meteeen al begint met het openingsnummer Paranormalium. Synchro Anarchy, Planet Eaters, Mind Clock en Holographic Thinking zijn allemaal nummers die muzikaal zeer gedurfd zijn. Sterker nog: het is simpelweg allemaal gewoon niet te weerstaan. Wat een muzikanten, zeg! Voivod heeft een berg beklommen en ze staan trots op de top. Progressive trash metal op z’n best. Uitgebracht door Century Media.

BACK ON TOP

Wessex Sound Studios, Londen

Wessex Sound Studios was een opnamestudio in Highbury New Park, Londen. Het gebouw waarin de studio’s waren gevestigd werd in 1869 gebouwd als de parochiezaal van de St. Augustine’s kerk. In 1871 werd de parochie aan de kerk toegewezen. Vanaf 1960 fungeerde het gebouw als opnamestudio. In 1965 werd het complex verkocht aan George Martin, de producer van The Beatles. Mede door hem werd de Wessex Sound Studios samen met Abbey Road een van de belangrijkste opnamestudio’s in Groot-Brittannie. In 1975 kocht Chrysalis de locatie en in 2003 kwam het gebouw in handen van de Neptune Group die het pand verbouwde tot acht appartementen en een woonhuis. Wessex Sound Studios heeft een rijk verleden. Een groot aantal albums, ook in mijn 1760 lijst, zijn daar gedeeltelijk geproduceerd. Queen is er bijvoorbeeld geweest voor A Night At The Opera, A Day At The Races, Sheer Heart Attack en News Of The World. Andere bekende albums van Fisher Z (Word Salad), Motorhead (Overkill), Pretenders (Pretenders), Pete Townshend (Empty Glass), Tina Turner (Private Dancer), Scritti Politti (Cupid & Psyche), Enya (Watermark), Nick Cave And The Bad Seeds (Murder Ballads) en Coldplay (Parachutes), zijn daar allemaal gedeeltelijk opgenomen.

Albums in mijn 1760 lijst die enkel en alleen in Wessex zijn opgenomen:

  • (50) King Crimson – In The Court Of The Crimson King
  • (56) The Clash – London Calling
  • (526) Sex Pistols – Never Mind The Bollocks

SONGTITELS MET EEN THEMA

MISDAAD

  • Where The Shit Goes Down (Ice-T)
  • Bouncin’ Down The Strezeet (Ice-T)
  • Inside Of A Gangsta (Ice-T)
  • They Want Me Back In (Ice-T)
  • Kill You (Eminem)
  • Criminal (Eminem)
  • Drug Ballad (Eminem)

SPORT

  • Mijn Club (Jiskefet)

TIJD

  • All Summer Long (Jiskefet)
  • Prelude To The Afternoon Of A Faun (Isao Tomita)
  • Midnight (Trans-Siberian Orchestra)

LEVEN & DOOD

  • A Passage Of Life (Kitaro)
  • About A Dead (Hocico)

NAMEN

  • Mozart (Trans-Siberian Orchestra)
  • Fur Elise (Trans-Siberian Orchestra)
  • Beethoven (Trans-Siberian Orchestra)

RELIGIE

  • Mephistopheles (Trans-Siberian Orchestra)

Black Country, New Road – Ants From Up There (2022)

Dit tweede album van het Engelse BCNR (in 2021 verscheen het debuutalbum For The First Time) is in twee weken tijd opgenomen in een studio op Isle Of Wight door de band’s eigen live engineer. Wat een genot zal dat zijn geweest. Slecht nieuws is echter dat het meteen het laatste album is van zanger Isaac Wood, die om mentale problemen de band heeft verlaten. Want dit album is precies wat de wereld nodig heeft. Doet me erg denken aan Funeral van Arcade Fire. Avantgarde meets musical, meets post rock, klezmer, kamermuziek, post punk revival en jazz, met veel viool, saxofoon en piano. Zeer vernieuwende muziek en vooral sprankelend. Het is een uniek album dat je een luisterervaring geeft dat je laat beseffen dat er nog steeds hoop is voor de muziekindustrie. Het album is muzikaal exeptioneel goed. Het is een hoogmis van creativiteit. Elk nummer is een klein meesterwerk op zich. Chaos Space Marine, Concorde, Bread Song, Basketbal Shoes, het zijn nummers die je steeds maar weer opnieuw wilt horen. Je krijgt er geen genoeg van. De vraag alleen die je je moet stellen is of BCNR zonder de zanger zal kunnen of dat hij gewoon weer aan zal sluiten bij zijn muzikale familie. Hopelijk zal het laatste het geval zijn. Want dit horende blijkt gewoon dat in 2022 nu al een van de beste albums gemaakt is. Uitgebracht door Ninja Tune.

De keuze van een album van een bepaalde Band of Artiest

(1174) Crosby, Stills & Nash – After The Storm

Ik heb drie CD’s van Crosby, Stills en Nash (zonder Young dus). Twee studioalbums en een verzamelalbum. Live It Up (1990), After The Storm (1994) en Carry On. Carry On is een overzicht van al het werk dat de heren gezamelijk of los van elkaar van ’68 en ’90 hebben gemaakt, uitgebracht in 1991, dus van Manassas, Neil Young, Stephen Stills, David Crosby, Graham Nash, Crosby & Nash, en CSN&Y. Het is echter als een CS&N album uitgebracht. Er staan zesendertig nummers op deze dubbel CD, waarvan er negentien van CS&N zijn. Er staan o.a. Woodstock, Marrakesh Express, Teach Your Children, Helpless, Chicago/We Can Change The World, Ohio, Suite:Judy Blue Eyes, Almost Cut My Hair, Guinnevere en The Lee Shore op. De twee studioalbums Live It Up en After The Storm vind ik allebei niet echt bijzonder, vergeleken tenminste met al het andere werk dat de heren solo of samen met Young gemaakt hebben. After The Storm, die ik nog net iets beter vind dan Wind On The Water, van Crosby & Nash, en dat een plekje lager staat in mijn 1760 lijst, bevat In My Life van The Beatles. Samen met After The Storm, These Empty Days, Camera en Panama, kunnen alleen deze nummers me boeien. Op Live It Up vind ik alleen de twee nummers Haven’t We Lost Enough? en After The Dolphin interessant.

BACK ON TOP

Uitgebrachte Singles van de 1760 Albums #48

  • (1520) Tony Scott – Music For Zen Meditation (Geen Singles)
  • (1521) Becker & Fagen – The Masters (Geen Singles)
  • (1522) The Fall – Extricate (Telephone Thing, Popcorn Double Feature)
  • (1523) Elbow – The Seldom Seen Kid (Grounds For Divorce, One Day Like This, The Bones Of You)
  • (1524) Neu! – Neu! ’75 (Isi)

De uitklaphoes van de LP #53

Plays Live van Peter Gabriel

De eerste vier studio LP’s van Gabriel verschenen in ’77, ’78, ’80 en ’82. In 1983 verscheen dit dubbele live album. Het was een soort van afsluiting van zijn eerste periode als soloartiest. Pas vier jaar later, in 1986, verscheen het volgende studioalbum So, die ik mijn 1760 lijst heb staan, met daarop de hits Sledgehammer, In Your Eyes en Don’t Give Up (met Kate Bush). Pas toen brak hij meer door naar het mainstream publiek en werd hij wat meer commercieler. Mede ook dankzij MTV. Maar dat was hem gegund. Gabriel is altijd een van mijn favoriete artiesten geweest, ook als frontman van Genesis. Er staan allemaal geweldige nummers op deze LP: The Rhythm Of The Heat, I Have The Touch, San Jacinto, Solsbury Hill, No Self Control, Shock The Monkey, On The Air en Biko, met Jerry Marotta (AT 1760 – Peter Gabriel, Tears For Fears, David Sylvian & Robert Fripp, Yeasayer, Sarah McLachlan) op drums, Tony Levin (AT 1760 – Lou Reed, Peter Gabriel, Robbie Robbertson, Anderson Brufford Wakeman Howe, Alice Cooper, Mark Knopfler) op bas, David Rhodes (AT 1760 – Peter Gabriel, Tori Amos, Loreena McKennitt) op gitaar en Larry Fast op keyboards. Ik krijg werkelijk nooit genoeg van al deze nummers. Vooral in de jaren tachtig stond Gabriel voor mij op eenzame hoogte. Al zijn soloalbums, I, II, III en IV, vind ik op z’n minst net zo goed als wat Genesis in dat tijdsbestek toen uitbracht (…And Then There Were Three…, Duke en Abacab). En ik denk dat ik van alle live albums van Gabriel en Genesis deze achter Seconds Out heb staan. Alle opnames zijn van een tour in de Verenigde Staten uit december 1982, maar zijn door Gabriel nadien in de studio flink bewerkt. Maar dat heeft me nooit in de weg gezeten om van dit album te houden. Op een van de binnenhoezen staat letterlijk: “Although this album was compiled from four concerts in the mid-West of the United States, some additional recording took place not a thousand miles away from the home of the artist. The generic term for this process is ‘cheating’. Care has been taken to keep the essence of the gigs intact, including ‘human imperfection'”. Dat er dus aan al die opnames flink is gesleuteld zij hem vergeven. Geproduceerd door Gabriel en Peter Walsh en uitgebracht door Charisma.

Nummers van Bands, Muzikanten en Componisten op Albums van andere Bands en Muzikanten die in mijn 1760 lijst zijn terug te vinden

Kenny Burrell

  • Chitlins Con Carne – Stevie Ray Vaughan and Double Trouble

Een geschiedenis van Geboortes die er hier wat mij betreft toe doen

1923

  • 1 januari: Milt Jackson (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 5 januari: Sam Phillips (PLATENLABEL EIGENAAR EN PRODUCER OP ALBUM(S) TOP 1760) (Elvis Presley, Johnny Cash, Carl Perkins, Jerry Lee Lewis)
  • 2 maart: Doc Watson (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 25 april: Albert King (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 31 juli: Ahmet Ertegun (Platenlabel eigenaar)
  • 17 september: Hank Williams (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 2 december: Maria Callas (Zangeres)

BACK ON TOP

Eric Gales – Crown (2022)

Bluesgitarist Eric Gales, uit Memphis Tennessee, heeft al meer dan achttien albums uitgebracht (deze is zijn negentiende), maar ik had nog nooit van hem gehoord (nieuwe gitaristen ontdekken sinds ik deze website heb zoals Sonny Landreth, Robben Ford en Wolfgang Van Halen, blijkt toch maar weer een leuke sport te zijn) maar zijn stem doet me onmiddelijk denken aan Robert Cray. Aan die stem bij het eerste nummer is het even wennen (ik spreek uiteraard voor mezelf), maar al na een paar nummers weet je dat je hier met een meer dan uitstekende en doorleefde zanger en meer nog met een meer dan voortreffelijke gitarist te maken hebt. Gales bracht immers al op zijn zestiende zijn eerste plaat uit. En als je op aanplakposters aangekondigd wordt als de second coming of Jimi Hendrix weet je al genoeg. Deze gitarist heeft het in zijn vingers. Lekkere blues met een zeer harmonisch en warm gitaargeluid en met de hulp van Joe Bonamassa. Op het nummer I Want My Crown speelt hij samen met Bonamassa, en Bonamassa is bij het schrijfproces van vrijwel alle nummers betrokken geweest. Take Me Just As I Am is een cover van James Brown. Uitgebracht door Provogue (Sonny Landreth – Blacktop Run 2021). Geproduceerd door Joe Bonamassa en Josh Smith. Overdubs zijn gedaan in het beroemde Ocean Way (AT 1760 – Red Hot Chili Peppers, John Hiatt, Beck, Blake Mills, Chris Stills) en het album is gemasterd door niemand minder dan Bob Ludwig. De Koning is dood! Lang leve de Koning. Die kroon is van hem!

Gil Norton

Gil Norton, geboren in Liverpool, is een van de meest opvallende indie- en alternatieve rockproducers van de jaren tachtig en negentig. Begon zijn carriere bij Amazone Studios, waar hij op freelance basis al werkte met Echo & the Bunnymen, China Crisis, OMD, leden van The Teardrop Explodes, Dead Or Alive en Icicle Works. Norton is vooral bekend geworden van zijn latere werk met Echo and the Bunnymen (Ocean Rain uit 1984), China Crisis (Difficult Shapes & Passive Rhythms, Some People Think It’s Fun To Entertain uit 1982), Throwing Muses (Throwing Muses uit 1986 en Chains Changed uit 1987), Pixies (Doolittle uit 1989, Trompe Le Monde uit 1991, Bossanova uit 1990 en Indie Cindy uit 2014), The Triffids (Born Sandy Devotional uit 1986 en Calenture uit 1987), Foo Fighters (The Colour And The Shape uit 1997 en Echoes, Silence, Patience & Grace uit 2007), Counting Crows (Recovering The Satellites uit 1996 en Saturday Nights & Sunday Mornings uit 2008), Catherine Wheel (Chrome uit 1993 en Happy Days uit 1995), Feeder (Echo Park uit 2001 en Pushing The Senses uit 2005), K’s Choice (Cocoon Crash uit 1998), Patti Smith (Gung Ho uit 2000), The Blue Aeroplanes (Swagger uit 1990), Pere Ubu, The Distillers, Band Of Skulls, en in 2020 nog met een album van Higher Power, genaamd Miles Underwater.

Albums in mijn 1760 lijst die door Gil Norton zijn geproduceerd:

  • (137) Foo Fighters – The Colour And The Shape
  • (358) Pixies – Doolittle
  • (551) The Triffids – Born Sandy Devotional (als co producer samen met The Triffids)
  • (945) Del Amitri – Change Everything
  • (1060) Feeder – Echo Park (als co producer samen met Feeder)

SONGTITELS MET EEN THEMA

RELIGIE

  • Trouble In Paradise (Sylvester)
  • Hemel (Jiskefet)

STEDEN

  • Vienna (Trans-Siberian Orchestra)
  • Waterloo (ABBA)

GOUD

  • Band Of Gold (Sylvester)

NACHT

  • One Night Only (Sylvester)

MUZIEK

  • Rap Is Fake (Ice-T)
  • Technofax (Jiskefet)
  • Dance (While The Music Still Goes On) (ABBA)

GEBOUWEN

  • The Engulfed Cathedral (Isao Tomita)

EMOTIES & GEVOELENS

  • Smile Now (Maxi Trusso)
  • Good Feelin’ (Sylvester)
  • How Does It Feel (Sylvester)

COMMUNICATIE

  • Call Me (Sylvester)

OORZAAK & GEVOLG

  • He’ll Understand (Sylvester)

Steve Vai – Inviolate (2022)

Op 28 januari verscheen het tiende album van Steve Vai: Inviolate (free or safe from injury or violation), als opvolger van het in 2016 uitgebrachte album Modern Primitive. En het is weer een mooie van deze gitaarmeastro. Negen nummers om je weer aan te verlekkeren. Inviolate is een mengeling van jazz, rock en fusion, en Vai heeft er weer een kunst op zich van gemaakt. Samen overigens met Jeremy Colson, Terry Bozzio en Vinnie Colaiuta op drums, Bryan Beller, Billy Sheehan, Philip Bynoe en Henrik Linder op bas, Dave Weiner op gitaar, David Rosenthal op keyboards en Bob Carpenter op orgel. De man heeft een typisch eigen geluid dat je meteen herkent en waar ik graag naar luister. Is absoluut een van mijn favoriete gitaristen, net als bijvoorbeeld Joe Satriani, Brian May en Frank Zappa. Het openingsnummer Teeth Of The Hydra wordt gespeelt op een voor hem speciaal ontworpen gitaar (The Hydra) met maar liefst drie halzen. Speelt een nummer Knappsack (genoodzaakt door een operatie) zelfs op zijn linker hand. Zijn muzikale en creatieve instincten hebben hem tot een van de meest interessante gitaristen gemaakt. Alle nummers zijn weer fenomenaal, of het nu om Greenish Blues gaat (doet denken aan For The Love Of God), Zeus In Chains, Little Pretty, Avalancha of aan Sandman Cloud Mist. Vai blijkt nog steeds van nieuwe uitdagingen te houden. Wat gebleven is is zijn liefde voor het bespelen van zijn instrument. De man is nog steeds vernieuwend. Uitgebracht door Favored Nations Entertainment.

BACK ON TOP

De keuze van een Album van een bepaalde Band of Artiest

(39) The Jimi Hendrix Experience – Are You Experienced

Ik heb maar drie CD’s van TJHE. Are You Exprienced, Live At Winterland en Valleys Of Neptune. Niet zo veel eigenlijk van iemand die beschouwd word als een van de belangrijkste en misschien wel de beste gitarist die de rockwereld heeft gezien. The Jimi Hendrix Experience was bovendien een van de beste trio’s die er bestaan heeft, met Mitch Mitchell in de gelederen als een van de beste drummers. En niet te vergeten bassist Noel Redding. Van de drie albums die ik heb is Live At Winterland uiteraard een livealbum en Valleys Of Neptune een postuum compilatiealbum, uitgebracht in 2010. Live At Winterland is heel lang de enige CD van Jimi Hendrix geweest die ik in mijn bezit had. Is gewoon een van de beste livealbums ooit gemaakt, met een perfect helder geluid, en kwam uit in 1987. En is in feite ook een soort postuum album. Fire, Manic Depression, Sunshine Of Your Love, Red House, Foxy Lady, Hey Joe, Purple Haze, Wild Thing: je hoort duidelijk hoe goed dit trio toen was, met een fabelachtige Jimi Hendrix tijdens deze concerten op 10, 11 en 12 oktober 1968 in The Winterland Ballroom in San Francisco. Alle tracks op Valleys Of Neptune, uitgebracht als een Jimi Hendrix album, komen allemaal uit 1967, 1969, 1970 en 1987, allemaal oorspronkelijk maar ook op een latere datum opniew opgenomen en gemixt in The Record Plant, Olympic Studios, Air Studios en Olmstead Studios. Op dit album speelt Billy Cox bas op drie nummers: Stone Free, Valleys of Neptune en op Bleeding Heart. Verder zijn op achtergrondzang ook Roger Chapman en Andy Fairweather Low te horen. Je kunt dit album als verschillende studiomomentopnames zien van zijn periode voordat en nadat Electric Ladyland in 1968 zou verschijnen. Er staat ook een mooie versie op van Sunshine Of Your Love van Cream. Stone Free, oorspronkelijk uitgebracht als b-kant van de single Hey Joe uit 1966, is ook een mooie.

Uitgebrachte Singles van de 1760 Albums #47

  • (1525) Cat Stevens – Tea For The Tillerman (Father And Son, Wild World)
  • (1526) Selah Sue – Selah Sue (Raggamuffin, Crazy Vibes, This World, Summertime)
  • (1527) Eric Taylor – Resurrect (Geen Singles)
  • (1528) Solution – Fully Interlocking (Give Some More, Empty Faces)
  • (1529) Bobby Womack – The Poet II (Love Has Finely Come At Last, It Takes A Lot Of Strength To Say Goodbye, Tell Me Why)

De uitklaphoes van de LP #52

Brian Wilson van Brian Wilson

Brian Wilson is altijd een genie geweest, misschien wel de grootste Amerikaanse liedjesschrijver van popmuziek, misschien wel net zo groot, zoniet groter, dan Dylan, Paul Simon en Randy Newman. En hij mag ook naast Lennon en McCartney staan. Die eer verdiend hij zeker. Hij was in staat om muziek die in zijn gedachten hoorde om te zetten in prachtige composities en vocale harmonieen. Muziek van de The Beach Boys was de boodschap van de Amerikaanse droom, net als The Band dat was op een weer andere manier. In My Room, I Get Around, God Only Knows, Caroline No, Heroes And Villains, Good Vibrations, California Girls, Sloop John B: mooiere nummers zijn er misschien niet eens gemaakt. Het gelijknamige album, Brian Wilson, was in 1988 zijn eerste soloalbum, maar wat je natuurlijk hoort is gewoon de muziek van The Beach Boys. In zijn persoonlijke leven zat Wilson op een dieptepunt, zat zwaar onder de medicijnen, had een identiteitscrisis en was nog steeds onder de invloed van zijn zeer foute therapeut en arts Eugene Landy. De man was een levend wrak. Producenten hadden problemen met hem. Het kostte een fortuin om deze LP te maken. Maar dat de man opnieuw van zich liet horen, was een wonder. Het kwam in dezelfde periode uit als Kokomo van The Beach Boys. De LP is gemaakt met drumcomputers en veel synthezisers, en klinkt een beetje steriel. Love And Mercy is een prachtig nummer, het geeft precies de grootsheid aan van Wilson. Met dit nummer is hij in staat zware emoties op te roepen, en dat kan hij als geen ander. Een ander hoogtepunt is het acht minuten durende Rio Grande. Helaas staan er wel een paar zwakke nummers op deze LP, maar dat zijn er niet zoveel. Natuurlijk is dit geen Pet Sounds, en ook geen Brian Wilson Presents Smile, maar deze LP is zeker de moeite waard om te beluisteren. Ook om de wel prachtige harmonieen die op het hele album zijn te horen, en nog meer om het hele verhaal er achter te begrijpen. Geproduceerd door Brian Wilson, Andy Paley, Rus Titelman en Lenny Waronker en uitgebracht door Sire Records.

Nummers van Bands, Muzikanten en Componisten op Albums van andere Bands en Muzikanten die in mijn 1760 lijst zijn terug te vinden

Joni Mitchell

  • Both Sides Now – Davy Graham
  • The Urge For Going – Mary Black
  • Woodstock – CSN&Y

BACK ON TOP

Een geschiedenis van Geboortes die er hier wat mij betreft toe doen

1922

  • 4 januari: Frank Wess (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (Big Joe Turner, Count Basie and his Orchestra, Frank Sinatra and Count Basie and his Orchestra, Sammy Davis Jr. Roberta Flack)
  • 28 januari: Anna Gordy Gaye (Platenlabel eigenaar)
  • 3 april: Doris Day (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 4 april: Elmer Bernstein (Componist)
  • 7 april Mongo Santamaria (Muzikant)
  • 22 april: Charles Mingus (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 29 april Toots Thielemans (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 18 mei: Kai Winding (Muzikant)
  • 10 juni: Judy Garland (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 13 september: Yma Sumac (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 17 oktober: Luiz Bonfa (COMPONIST OP ALBUM(S) TOP 1760) (Black Orpheus Soundtrack, Miriam Makeba, Paul Desmond, Quicy Jones, Gerry Mulligan)
  • 26 december: Harry Choates (Muzikant)

Elvis Costello & The Imposters – The Boy Named If (2022)

Ik heb altijd een zwak gehad voor Elvis Costello (net als voor Joe Jackson). De man is altijd zeer creatief geweest. Zijn kwaliteiten als muzikant en componist kun je zolangzamerhand wel vergelijken met artiesten als Tom Waits, Dylan, Paul McCartney, Neil Young en Van Morrison. Maar dat is mijn persoonlijke mening uiteraard. Ik heb hem in ieder geval hoog zitten. Of het nu zijn soloalbums zijn, of die met The Attractions, The Imposters, The Brodsky Quartet, of een album met nummers van Burt Bacharach; het oeuvre van Costello, ook als producer, en zijn vele samenwerkingen met andere artiesten is ongeevenaard (The New Basement Tapes). Zijn discografie bestaat inmiddels uit tweeendertig studioalbums. Op The Boy Named If klinkt Costello zeer gedreven, alsof hij zijn jeugd als angry young man weer herontdekt heeft. Samen met Pete Thomas (The Attractions) op drums, Steve Nieve (The Attractions) op toetsen, en Davey Faragher op bas. Het openingsnummer Farewell, OK had hij zelfs in de jaren tachtig kunnen maken. Dat is ouderwets goed naar mijn smaak. Net als al die andere nummers als The Death Of Magic Thinking, Paint The Red Rose Blue, Trick Out The Truth en Mr. Crescent. Costello beheerst het maken van mooie muziek op zijn zevenenzestigste nog steeds, en je kunt er niets anders van zijn dan onder de indruk. Ja, met dit album blijkt dat Costello er nog steeds toe doet. En dat op die leeftijd. Zelfs na bijvoorbeeld My Aim Is True (1977), This Year’s Model (1978), Armed Forces (1979), Punch The Clock (1983) en Spike (1989), is Costello in staat om dit te maken. Indrukwekkend! Is op 14 januari uitgebracht door EMI.

Gaumont Cinema, Bradford

De Bradford Odeon is de naam die wordt toegepast op twee verschillende bioscopen in het centrum van Bradford, West Yorkshire, Engeland. Een, in Godwin Street, dat werd gebouwd in 1930 en bewaard is gebleven; de andere, op Manchester Road, dat werd gebouwd in 1938 en gesloopt werd in 1969. De bioscoop, oorspronkelijk gebouwd als een cine-variététheater met drieduizendriehonderdachttien zitplaatsen, was de grootste buiten Londen en de op twee na grootste in Engeland. Alleen de Trocadero in Elephant & Castle en het Davis Theatre in Croydon waren groter. Het werd voltooid in 1930 als de New Victoria, op de locatie de William Whittaker’s mouterij en brouwerij, dat in 1928 werd gesloten, en dat een Renaissance Revival-gebouw was ontworpen door de architect William Illingworth. De New Victoria combineerde een auditorium met drieduizendriehonderachtien zitplaatsen, een balzaal van vierhonderdvijftig vierkante meter, en een restaurant met tweehonderd zitplaatsen. De zaal was in de eerste plaats een bioscoop, maar ook een concert- en balletzaal met een podium, orkestbak, Wurlitzer-orgel, en een uitstekende akoestiek. Tegen 1930 waren bioscopen omgebouwd tot schermgeluidsbeelden, die in 1927 waren geïntroduceerd, maar de New Victoria was de eerste bioscoop in Groot-Brittannië die speciaal was gebouwd voor “talkies”. Het werd gebouwd voor een bedrag van tweehonderdduizend pond voor provinciale cinematografische theaters, ondersteund door de Gaumont British Picture Corporation. In 1950 werd het complex omgedoopt tot Gaumont, tegen die tijd werden zowel de Odeon- als Gaumontcircuits gecontroleerd door Circuits Management Association Ltd., een dochteronderneming van de Rank Organisation. Gepland voor herontwikkeling werd er besloten om het als een bingoclub en tweelingbioscoop te gebruiken en op 30 november 1968 sloot het voor negen maanden. Tegen de tijd dat het gebouw klaar was om te heropenen, was de oorspronkelijke Cinema al vijf maanden gesloten en werd het nieuwe complex op 21 augustus 1969 geopend onder de naam Odeon.

Bands en artiesten in mijn 1760 lijst die in de Gaumont Cinema hebben opgetreden:

  • (1) The Beatles (1963)
  • (6) Chuck Berry (1964)
  • (46) The Animals (1964)
  • (76) Carl Perkins (1964)
  • (78) Bo Diddley (1963)
  • (80) Bill Haley and his Comets (1957)
  • (107) Mary Wells (1964)
  • (111) The Kinks (1964)
  • (126) The Everly Brothers (1963)
  • (155) The Zombies (1965)
  • (174) The Rolling Stones (1963)
  • (210) The Troggs (1966)
  • (567) Roy Orbison (1965)
  • (591) The Crickets (1958)
  • (889) The Yardbirds (1965)
  • (1117) Peter & Gordon (1965)
  • (1128) Eddie Cochran (1960)
  • (1261) Shirley Bassey (1963)
  • (1280) The Hollies (1964)

SONGTITELS MET EEN THEMA

NAMEN

  • Denise (Jiskefet)
  • Tony van Heemschut’s Kaaspourri (Jiskefet)
  • Conchita (Jiskefet)
  • Peter (Jiskefet)
  • Outro Oboema (Jiskefet)

LIEFDE

  • Power Of Love (Sylvester)

DROMEN

  • Lady Of Dreams (Kitaro)
  • Dream Of Chant (Kitaro)
  • Symphony Of Dreams (Kitaro)

NEERSLAG

  • Snowflakes Are Dancing (Isao Tomita)
  • Gardens In The Rain (Isao Tomita)
  • Footprints In The Snow (Isao Tomita)

BACK ON TOP

De keuze van een Album van een bepaalde Band of Artiest

(1071) Bush – Razorblade Suitcase

Ik heb alleen de eerste drie CD’s van Bush uit ’94, ’96 en ’99: Sixteen Stone, Razorblade Suitcase en The Science Of Things. Wat er daarna allemaal van Bush is verschenen: nee, ik heb me daar nooit meer echt mee beziggehouden. Bush was toch best wel een soort van kloon van Nirvana, en die kritiek op Bush, is misschien wel terecht. Gebeurt natuurlijk wel vaker bij bands, dat jatten, maar bij Bush stoort het me nog steeds in feite geweldig als ik er naar luister. Maar Razorblade Suitcase is van de drie het enige album dat voor mij nog net door de beugel kan. Was ook het eerste album dat ik van Bush kocht toen. Zanger en gitarist Gavin Rossdale heeft me met zijn stem wel altijd kunnen bekoren, dat dan weer wel. Het verschil met die andere twee albums komt denk ik alleen door de twee nummers Swallowed en Cold Contagious. Dat vind ik wel mooie nummers. En is dan ook de reden dat dit album nog net niet, maar dus wel vrij hoog, bij de eerste 1000 staat in mijn AT 1760 (in feite staat dit album als tiende grunge album op plek 1071 in die lijst). De rest van de muziek op vooral die andere twee albums vind ik allemaal nogal zeurderig, pretentieus en vermoeiend. Meestal is het een brij van geluid, waar niet doorheen te komen is. Voor mij is Bush de Engelse Kane, meer kan ik er niet van maken. Geproduceerd door Steve Albini (AT 1760 – Neurosis, Cloud Nothings) in Abbey Road en Sarm Hook End, dat ooit onder een andere naam, Space Studios, eigendom was van Alvin Lee, die het verkocht aan David Gilmour, en later in handen kwam van Trevor Horn (Yes, The Buggles).

Uitgebrachte Singles van de 1760 Albums #46

  • (1530) Harry Sacksioni – Gitaar (Geen Singles)
  • (1531) Glenn Gould – Bach: The Goldberg Variations (Geen Singles)
  • (1532) Spiritualized – Ladies And Gentlemen We Are Floating In Space (Electricity, I Think I’m In Love, Come Together, The Abbey Road EP)
  • (1533) Carpenters – Close To You ((They Long To Be) Close To You, We’ve Only Just Begun)
  • (1534) The Mavericks – Trampoline (Dance The Night Away)

De uitklaphoes van de LP #51

Sister Feelings Call van Simple Minds

In 1998 heb ik ooit het album Neopolis nog eens gekocht op CD. Dat was een bittere teleurstelling. De magie op dat album van SM was geheel verdwenen. Maar er was een tijd (in de jaren tachtig) dat Simple Minds absoluut vernieuwende muziek maakte met LP’s als Life In A Day, Real To Real Cacophony, Sons And Fascination, Sister Feelings Call, misschien ook nog wel Sparkle In The Rain en uiteraard New Gold Dream (81-82-83-84). Daarna kon deze band me niet echt meer boeien. Helaas. Vergelijkbaar voor mezelf een beetje met U2. Bono en wellicht in iets in mindere mate Jim Kerr, waren ooit de vaandeldragers van een nieuw geluid, maar werden uiteindelijk uitgebluste frontmannen die niets meer te melden hadden. Sister Feelings Call werd als duo-release op dezelfde datum op de markt gebracht samen met Sons And Fascination. Beidde albums zijn Simple Minds officiele vierde album. Sister Feelings Call was daarvan in feite de bonus LP. Is later als apart album uitgebracht, die ik dan heb. Die andere heb ik niet. Sister Feelings Call heeft een bepaalde ongemakkelijke dreiging en hopeloosheid. Het is beklemmend, claustrofobisch. het laat een soort van machteloosheid horen, en is muziek met een zeer hoge urgentiegraad. Theme For The Great Cities, The American, 20th Century Promised Land, Wonderful In Your Life, League Of Nations, Careful In Career, Sound In 70 Cities. Het zijn hypnotiserend nummers die je dankzij het haast pompende geluid zou moeten omschrijven als zeer dynamisch en om van in de war te raken. Alles precies in een goed evenwicht. Geproduceerd door Steve Hillage, opgenomen in Farmyard Studios in Little Chalfont dat toen eigendom was van Rupert Hine (AT 1760 – Saga) en Regent Park Studios in Londen, en uitgebracht door Virgin.

Nummers van Bands, Muzikanten en Componisten op Albums van andere Bands en Muzikanten die in mijn 1760 lijst zijn terug te vinden

Fats Domino

  • I’ve Been Around – The Animals
  • Land Of A Thousand Dances – The Patti Smith Group

BACK ON TOP

Een geschiedenis van Geboortes die er hier wat mij betreft toe doen

1921

  • 27 maart: Phil Chess (Platenlabel eigenaar)
  • 26 april: Jimmy Giuffre (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (Shelly Manne)
  • 25 mei: Hal David (Schrijver)
  • 3 augustus: Richard Adler (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 4 augustus: Herb Ellis (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (Gene Krupa and Buddy Rich, Dizzy Gillespie and Stan Getz, Ben Webster, Blossom Dearie)
  • 21 september: Chico Hamilton (Muzikant)
  • 15 december: Alan Freed (Radio Persoon)
  • 26 december: Steve Allen (Radio en TV Persoon)

Karen Dalton – In My Own Time (50th Anniversary Edition) (2022)

Ik had nog nooit van deze zangeres gehoord. Maar wat een ontdekking, dankzij deze heruitgave van haar album uit 1971 (in 1996 en 2006 zijn er ook al re-releases van uitgekomen). Karen Dalton (Jean Karen Cariker) maakte deel uit van de folkbeweging in Greenwich Village (AT 1760 – o.a. Bob Dylan, Woody Guthry, Pete Seeger, Dave Van Ronk, Phil Ochs, Richie Havens), die optrad in plekken als The Gaslight, Cafe Au GoGo en The Bitter End. Leidde een tragisch leven, met vele mislukkingen, tegenslagen, psychische problemen, verslaving, armoede, was dakloos, en is uiteindelijk in 1993 roemloos aan aids overleden. Met haar carriere is het nooit wat geworden, mede door haar eigen rusteloosheid, maar ook door een aantal branden die al haar persoonlijke bezittingen hadden verwoest. Uiteindelijk heeft ze maar twee officiele albums uitgebracht: It’s So Hard To Tell Who’s Going To Love You The Best uit 1969, en deze In My Own Time uit 1971. Dalton heeft met een aantal folk artiesten in Greenwich Village opgetreden. Met Fred Neil maar ook met Dylan. De vrouw had een stem waar je met verwondering naar luisterd. En doet je een beetje denken aan Sandy Denny en Buffy Sainte-Marie. In Chronicles: Volume One van Dylan staat: “She was a tall white blues singer and guitar player, funky, lanky, and sultry. I’d actually met her before, run across her the previous summer outside Denver in a mountain pass town in a folk club. Karen had a voice like Billie Holiday’s and played the guitar like Jimmy Reed and went all the way with it. I sang with her a couple of times.” Meest favoriete nummers zijn Something On Your Mind, When A Man Loves A Woman, bekend van de uitvoering van Percy Sledge, How Sweet It Is van Holland/Dozier/Holland en bekend van Marvin Gaye en James Taylor, en In A Station van The Band. Katie’s Been Gone van The Band schijnt over haar te gaan. In 2020 is er een documentaire over Dalton verschenen. Dat een mooi beeld geeft van deze zangeres.

Altamont Free Concert, 1969

Het Altamont Free Concert was een gratis concert dat werd gehouden op 6 december 1969 op de Altamont racebaan in Californie, vlakbij de plaatsjes Tracy en Livermore. De dag wordt door de bloedige afloop tijdens het optreden van de afsluitende band, van The Rolling Stones, door velen gezien als het einde van het hippietijdperk van peace, love and understanding. Nadat eerder op 15, 16 en 17 augustus nabij New York het Woodstockfestival had plaatsgevonden, werd er in San Francisco gedacht aan een gelijksoortig evenement. Al snel werd het Golden Gate Park in San Francisco uitgekozen om als locatie te dienen voor het festival dat als het Woodstock van het westen de geschiedenis in zou moeten gaan. Ondanks de massale opkomst voor Woodstock, rekenden de organisatoren op maar iets van twintigduizend bezoekers. Als meewerkende artiesten werden Grateful Dead en Jefferson Airplane aangekondigd. Ook SantanaCrosby, Stills, Nash & Young en The Flying Burrito Brothers zouden er spelen. Zij zouden uiteindelijk als voorprogramma dienen voor The Rolling Stones. Nadat Mick Jagger aankondigde dat de Stones er ook zouden spelen, kwamen er ongeveer driehonderdduizend mensen op af. De Stones waren bezig geweest met een Amerikaanse tournee, die door velen bekritiseerd werd vanwege de hoge toegangsprijzen. De organisatoren moesten daardoor dringend een andere locatie zoeken omdat de stad San Francisco weigerde om zo’n grote massa op te vangen. Eerst werd er onderhandeld met Sears Point Raceway, maar vanwege moeilijkheden met de filmmaatschappij van de Stones werden deze onderhandelingen stopgezet en werd later de Altamont Raceway (op de Altamont Pass) als locatie gekozen. Er moest met veel problemen afgerekend worden. Vooral met de bevoorrading, de beveiliging, en met slaapplaatsen. De organisatoren moesten snel oplossingen zoeken. Daardoor kwam het dat de meeste oplossingen nogal amateuristisch uitgevoerd werden. Een van de belangrijkste problemen was dat van de beveiliging. De oorspronkelijke security kon nooit instaan voor de veiligheid van het vijftienvoudige van het oorspronkelijk verwachte aantal mensen. Daarom werd er snel naar een oplossing gezocht. Grateful Dead had al eerder gewerkt met de Hells Angels als security en de plaatselijke chapter werd gevraagd op te treden als veiligheidsdienst. Deze stemde toe en zodoende dacht men dat het probleem opgelost was. De Stones hadden in Hyde Park eerder ook gebruikgemaakt van de ‘diensten’ van de Engelse Hells Angels. De Angels, die betaald werden met gratis bier ter waarde van vijfhonderd dollar, waren in grote mate verantwoordelijk voor de onlusten die ontstonden tijdens het concert, inclusief het neerslaan van Marty Balin van Jefferson Airplane. Hoewel het geweld begon op het moment dat de Angels arriveerden, werd het nog veel erger toen zij hun voertuigen dwars door het publiek heen reden en voor het podium stalden. Dit alles leidde tot wat later het drama van Altamont zou worden genoemd en als Rock’s Darkest Day. Het publiek kon niet goed worden opgevangen. Bovendien hadden de bezoekers veel drugs meegenomen en werd er ook veel gedeald, onder meer ook door de Hells Angels. Daardoor kreeg men een oncontroleerbare menigte. Door het geweld en de angstsfeer kampten veel bezoekers met bad trips. Geinformeerd door Michael Shrieve, van Santana, over de mishandeling van Marty Balin, weigerde Grateful Dead op te treden. En de Rolling Stones hadden de gewoonte laat op te komen. Dit verbeterde de sfeer niet en de mishandelingen bleven voortduren. In alle vechtpartijen speelde de ‘security’ de beslissende rol. In de EHBO-tenten wemelde het van de mishandelde jonge meisjes. Toch vonden de Stones dat ze moesten spelen en al gauw raakte het publiek in een enthousiaste stemming. Toen Under My Thumb gespeeld ging worden en niet Sympathy For The Devil, ging het echter dodelijk fout. Na herhaaldelijk door de Hells Angels gemolesteerd te zijn toen hij onder de invloed was van methamfetamine probeerde Meredith Hunter, een 18-jarige Afro-Amerikaanse student, een (ongeladen) revolver tevoorschijn. Hierop kwam Alan Passaro, een van de Angels, in actie. Met een dolk stak hij Hunter neer en nadat men hem ook geruime tijd daarna nog had mishandeld en onbehandeld had laten liggen, stierf Hunter ter plekke. Na dit tragische incident was de vechtlust van de Angels ietwat gedempt. De Rolling Stones maakten direct gebruik van deze situatie. Nerveus en gedreven voltooiden ze hun set. In het latere gewoel kwamen nog drie andere mensen om; twee werden al slapende overreden en de derde verdronk in een irrigatiekanaal. Passaro werd nooit vervolgd voor het doden van Meredith Hunter. Later oordeelde de jury dat hij gehandeld had uit zelfverdediging. In 1985 werd zijn lijk opgevist uit het kanaal van een afgelegen natuurgebied. In het drama van Altamont zien de meesten het einde van het onschuldige hippietijdperk, na het hoogtepunt Woodstock. Als er een eindpunt moet worden gevonden voor de golden sixties, wordt Altamont regelmatig genoemd.

De onderstaande bands in mijn 1760 lijst hebben op Altamont opgetreden:

  • (63) Jefferson Airplane
  • (114) Crosby, Stills, Nash & Young
  • (174) The Rolling Stones
  • (193) The Flying Burrito Brothers
  • (362) Santana

De keuze van een Album van een bepaalde Band of Artiest

(709) The Tubes – The Completion Backward Principle

Luister naar White Punks On Dope en je bent verkocht. Ik kende dat nummer eerder al van de Nina Hagen Band, dat in het Duits TV-Glotzer heet en een zeer goede cover is. Van The Tubes heb ik maar twee CD’s: Goin’ Down, een verzamelalbum, en TCBP dus. Ik heb ooit ook drie LP’s van The Tubes gekocht, The Tubes (geproduceerd door Al Cooper), Remote Control (geproduceerd door Todd Rundgren) en dus ook The Completion Backward Principle (geproduceerd door David Foster). Deze laatste heb ik altijd de beste gevonden. Op het verzamelalbum staan o.a. Malaguena Salerosa, What Do You Want From Live, White Punks On Dope, TV Is King, Turn Me On, Prime Time, No Way Out en Getoverture, allemaal nummers die een prettige combinatie zijn van arena rock, glam rock, power rock, punk en art rock. Ja, The Tubes was een unieke band met een uniek geluid. The Completion Backward Principle, dat een kraakhelder geluid heeft, is een conceptalbum verpakt als een buisinessprogramma voor managers, met o.a de prachtige mooie en schitterende ballad (ja ik weet het ik overdrijf) I Don’t Want To Wait Anymore. Andere nummers die ik ook echt geweldig vind zijn Talk To Ya Later (met Steve Lukather op gitaar), Sushi Girl, Mr. Hate, Attack Of The Fifty Foot Woman, Amnesia, Think About Me en Let’s Make Some Noise. Eigenlijk dus wel zo’n beetje het hele album. Does Humor Belong In Music? Yes it does! The Tubes was daar een voorbeeld van.

BACK ON TOP

Uitgebrachte Singles van de 1760 Albums #45

  • (1535) Die Arzte – Debil (Paul, Zu Spat)
  • (1536) The Proclaimers – Sunshine On Leith (I’m Gonna Be (500 Miles), Sunshine On Leith, I’m On My Way, Then I Met You)
  • (1537) Xutos & Pontapes – Dados Viciados (Manha Submersa, Negras Como A Noite, Da Um Mergulho)
  • (1538) Steve Martin and the Canyon Rangers – Rare Bird Alert (Geen Singles)
  • (1539) Toontje Lager – Er Op Of Er Onder (Ben Jij Ook Zo Bang, Net Als In De Film)

De uitklaphoes van de LP #50

Deliverance van Space

Waarom ik deze LP ooit gekocht heb? Ik zou het echt niet meer weten. Misschien door de Hipgnosis hoes (vroeger, zonder internet, toen de CD nog niet bestond, kocht ik in de platenwinkel soms wel eens LP’s waarvan ik geen idee wat voor muziek het was). Misschien dacht ik wel dat het de soundtrack van de film Deliverance was, ik zou er geen weddenschap meer voor af te durven sluiten. Eigenlijk bedoeld om deze LP uiteindelijk op de laatste plaats te zetten in mijn lijst met albums die ik heb (bij 1760 ben ik maar gestopt), ben ik er eigenlijk nooit aan toegekomen om de CD later alsnog te kopen, en ben ik van het idee toch maar afgestapt. Want het is zondermeer de verschrikkelijkse LP die ik bezit. Eurodisco, eurobeat, italo disco, of hoe je het ook moet noemen: het is disco van het ergste soort. Giorgio Moroder achtige muziek van Patrick Fraigneau, R. Romanelli en D.Marouani. Jean Michel Jarre, Vangelis, Cerrone en zelfs Sylvester blijken echte kunstenaars te zijn vergeleken met dit. Sentimentele lachwekkende en makkelijk gemaakte rotzooi. De zang van Madeline Bell (toch ooit de achtergrondzangeres op You Can’t Always Get What You Want van The Rolling Stones) op het nummer Prison is eigenlijk het enige hoogtepunt (nee, niet het goede woord) van het hele album, en zelfs dat nummer is van een complete nietszeggendheid. UItgebracht door Pye Records (AT 1760 – The Kinks).

Nummers van Bands, Muzikanten en Componisten op Albums van andere Bands en Muzikanten die in mijn 1760 lijst zijn terug te vinden

Irving Berlin

  • How Deep Is The Ocean – The Isley Brothers
  • Remember – Betty Carter
  • They Say It’s Wonderful – Johnny Coltrane & Johnny Hartman
  • White Christmas – Jimmy Smith
  • White Christmas – Bing Crosby
  • White Christmas – The Refreshments
  • White Christmas – Ringo Star
  • White Christmas – Jose Feliciano

Een geschiedenis van Geboortes die er hier wat mij betreft toe doen

1920

  • 7 april: Ravi Shankar (ALBUM TOP 1760 ALBUM ARTIEST)
  • 26 mei: Peggy Lee (ALBUM TOP 1760 ALBUM ARTIEST)
  • 11 juni: Hazel Scott (ALBUM TOP 1760 ALBUM ARTIEST)
  • 1 juli: Amalia Rodrigues (ALBUM TOP 1760 ALBUM ARTIEST)
  • 21 juli: Isaac Stern (Muzikant)
  • 8 augustus: Jimmy Witherspoon (ALBUM TOP 1760 ALBUM ARTIEST)
  • 29 augustus: Charlie Parker (ALBUM TOP 1760 ALBUM ARTIEST)
  • 23 september: Mickey Rooney (Acteur)
  • 7 september: Al Caiola (Muzikant)
  • 5 oktober: Vincent DeRosa (MUZIKANT OP ALBUM(S) TOP 1760) (Mel Torme, June Christy, Van Dyke Parks)
  • 9 oktober: Yusef Lateef (Muzikant)
  • 6 december: Dave Brubeck (ALBUM TOP 1760 ALBUM ARTIEST)
  • 14 december: Clark Terry (ALBUM TOP 1760 ALBUM ARTIEST)

BACK ON TOP

Kris Delmhorst – Long Day In The Milky Way (2022)

Kris Delmhorst is een Amerikaanse folk en americana zangeres, die oorspronkelijk komt uit Brooklyn, New York City, maar die tegenwoordig in Massachusetts woont. Ze is een actief lid van de Bostonse folkscene. Long Day In The Milky Way is haar achtste album. En voor mij is dit mijn eerste kennismaking met deze muzikante. Delmhorst speelt verdienstelijk elektrisch en akoestisch gitaar, orgel, cello en kalimba. Het is best wel een interessant album, met twaalf mooie en gevoelige liedjes. Met observaties over de grotere dingen in het leven, die schijnbaar onaantastbaar en ongrijpbaar lijken te zijn, maar die zij probeert te begrijpen en te ontleden. Nummers over het sterrenstelsel maar vooral ook over menselijke relaties. Ze doet een poging om verbindingen te zoeken in zowel de kosmos als in de kleine aardse dingen om haar heen. Want we zijn volgens haar maar nederige wezens. Haar stem doet op een paar nummers, zoals Flowers Of Forgiveness, The Horses en Call Off The Dogs, een beetje denken aan die van Nora Jones. Deze nummers doen ook een beetje jazzy aan. The Horses is een cover van Walter Becker en Rickie Lee Jones (staat op het album Flying Cowboys van Jones). Deze muziek geeft je troost en het besef dat alles eigenlijk best wel vergankelijk is. Maar geluk zoeken en vinden blijkt nooit nutteloos te zijn. Ja, deze muziek geeft je een goed gevoel. Gemaakt door een zangeres die ook nog eens goede teksten kan schrijven. Uitgebracht door Big Bean Music en geproduceerd door Delmhorst zelf.

Bobby Ellis

Bobby Ellis was een Jamaicaans trompettist. Hij werkte met veel reggae artiesten als Peter Tosh, Burning Spear en The Revolutionaries, een Jamaicaanse reggae band waarin onderandere Sly Dunbar speelde en een backing band was op albums voor artiesten als Black Uhuru, Gregory Isaacs en The Heptones. Geboren in Kingston op 2 oktober 1932, ging hij naar de Alpha Boys School op Jamaica, die (nog steeds) beroemd is om zijn alumni als Richard Hall, Don Drummond, Cedric Brooks en leden van The Skatalites. Op deze school kreeg Ellis les op trompet en bugel. Het muziekcurriculum van de school bestond uit marsen, walsen en klassieke stukken die Ellis een uitgebreide kennis van timing, harmonie en vorm gaven. Deze factoren hebben bijgedragen aan zijn werk als hoorn arrangeur voor studio en platenlabel Studio One, bekend als het Jamaicaanse Motown. Hij trad ook op als arrangeur voor producer Jack Ruby en maakte deel uit van Ruby’s studioband The Black Disciples. Ellis speelde op het Marcus Garvey album van Burning Spear en ging twaalf jaar lang op tournee als onderdeel van Spear’s band. Hij speelde en arrangeerde ook (met Tommy McCook) de hoorns op Bunny Wailer’s album Blackheart Man uit 1976. Ellis overleed op 18 oktober 2016 op 84-jarige leeftijd in het Universitair Ziekenhuis van West-Indië aan een aan longontsteking gerelateerde ziekte. 

Ellis speelde hoorn (Black Heart Man) en trompet (de twee andere albums) op de onderstaande albums in mijn Album Top 1760:

  • (223) Burning Spear – Marcus Garvey
  • (416) Augustus Pablo – King Tubby Meets Rockers Uptown
  • (520) Bunny Wailer – Black Heart Man

De keuze van een Album van een bepaalde Band of Artiest

(602) Roger Waters – Amused To Death

Ik heb vijf CD’s van Waters. The Wall: Live In Berlin, In The Flesh, Amused To Death, The Pros And Cons Of Hitch Hiking en Music From The Body. Music From The Body is een soundtrack en The Wall: Live In Berlin en In The Flesh zijn twee livealbums. De keuze heb ik dus alleen gemaakt tussen de twee albums The Pros And Cons of Hitch Hiking en Amused To Death. En ja, Amused To Death vind ik dus beter. Maar The Pros And Cons Of Hitch Hiking, uitgebracht in 1984, een jaar na The Final Cut van Pink Floyd, is ook een goed album, naar mijn smaak ook beter dan The Final Cut (vind ik het slechtste Floyd album). Er staan best wel een aantal goede nummers op The Pros and Cons, maar het hele album is een beetje te fragmentarish naar mijn smaak, vergeleken met Amused To Death tenminste. Go Fishing heeft een heerlijke sax, Clapton speelt op een aantal nummers mee. For The First Time is prachtig en geeft me kippenvel. Eigenlijk doen beide albums niet echt heel veel voor elkaar onder. Maar Amused To Death, met in plaats van Clapton Jeff Beck op gitaar, is meer een geheel, en heeft voor mij gewoon veel meer kippenvel momenten. The Ballad Of Bill Hubbard, What God Wants part 1, (met het aanstekelijke what God wants God Gets) Perfect Sense part 1, The Bravery Of Being Out Of Range, Too Much Rope. Op een bepaalde manier geeft het album me ook een soort van troost, hoe cynisch Waters ook altijd is. Je moet het geduld hebben om er naar te leren luisteren, dan komen er mooie dingen door naar boven, en vooral ook omdat alles zo perfect is geproduceerd in Q Sound. Het is een aanklacht tegen oorlog, religie, tegen onrecht, tegen de massamedia. Watching TV, Late Home Tonight. Ach ja. We zijn bereid om ons zelf te vernietigen. En we zijn in staat om daar zelf vermakelijk over te doen. Amused To Death is een klassiek album wat mij betreft. Als je The Pros And Cons kunt vergelijken met The Final Cut, moet je Amused To Death vergelijken met The Wall.

Uitgebrachte Singles van de 1760 Albums #44

  • (1540) Laurie Anderson – Big Science (O Superman)
  • (1541) Ladysmith Black Mambazo – Shaka Zulu (Hello My Baby, Rain Rain Beautiful Rain)
  • (1542) Leonard Bernstein & Stephen Sondheim – West Side Story (Geen Singles)
  • (1543) Element of Crime – Immer da Wo Du Bist Bin Ich Nie (Immer Da Wo Du Bist Bin Ich Nie, Am Ende Denk Ich Immer Nur An Dich)
  • (1544) Howler – America Give Up (This One’s Different, Back Of Your Neck, Pythagorean Fearem)

BACK ON TOP

De uitklaphoes van de LP #49

Selling England By The Pound van Genesis

Ik weet niet meer hoe oud ik was toen ik deze langspeler voor het eerst hoorde. Ik heb deze LP in mijn jeugd echt grijs gedraaid. Ik ben er mee opgegroeid. Het is beslist een van mijn favoriete Genesis LP’s, samen met Nursery Cryme, Foxtrot en A Trick Of The Tale. Maar niet zo goed als de dubbelaar The Lamb Lies Down On Broadway die ik in mijn Album Top 1760 heb staan. En ik denk dat ik Nursery Cryme en Foxtrot ook beter vind. Dancing With The Moonlit Knight, I Know What I Like (In Your Wardrobe), Firth Of Fifth, More Fool Me, The Battle Of Epping Forrest, After The Ordeal, The Cinema Show en Aisle Of Plenty. Ik heb deze nummers vroeger talloze keren meegezongen, en kan het nog steeds niet laten als ik er naar luister. ‘It’s one o’clock and time for lunch. When the sun beats down and i lie on the bench I can always hear them talk’. Het is muzikale literatuur met de beste muzikanten die je je maar wensen kunt. Op deze LP dus met Gabriel, Banks, Hackett, Collins en Rutherford, en met iedereen in een specifieke muzikale hoofdrol. Opgenomen in Island Studio (AT 1760 – Jethro Tull, Free, Brian Eno). Geproduceerd door Genesis zelf en John Burns (AT 1760 – Genesis) en uitgebracht door Charisma (AT 1760 – Genesis, Van Der Graaf Generator, Monthy Python, Brand X, Steve Hackett, Tony Banks). Deze LP is net als die andere LP’s van Genesis uit de jaren zeventig altijd magisch voor me geweest. Zeer origineel en is uiteraard een juweel in de progrock geschiedenis. Met allemaal klassiekers. Een echt geniaal album. Muziek om tijdens de donkere wintermaanden bij een knapperend haardvuur naar te luisteren. Moeilijk, maar mooi. Met dus een van de beste gitaristen die ik ken: Steve Hackett.

The Wombats – Fix Yourself, Not The World (2022)

Fix Yourself, Not the World is het vijfde studioalbum van The Wombats, uitgebracht op 14 januari 2022. Het werd voorafgegaan door de singles Method To The Madness, If You Ever Leave, I’m Coming With You, Ready For The High en Everything I Love Is Going To Die. Het album wordt ondersteund door een Amerikaanse, Europese en Australische tournee in 2022. Opnames voor het album begonnen toen alle leden in 2019 samen in Los Angeles waren en verschillende nummers schreven. Het werd vervolgens op afstand opgenomen tijdens verschillende COVID-19-lockdowns vanaf 2020, waarbij elk bandlid op een andere locatie aanwezig was: Matthew Murphy in Los Angeles, bassist Tord Overland Knudsen in Oslo en drummer Dan Haggis in Londen. Uitgebracht door AWAL (Artists Without A Label).

Nummers van Bands, Muzikanten en Componisten op Albums van andere Bands en Muzikanten die in mijn 1760 lijst zijn terug te vinden

Depeche Mode

  • Enjoy The Silence – Lacuna Coil

Een geschiedenis van Geboortes die er hier wat mij betreft toe doen

1919

  • 13 februari: Tennessee Ernie Ford (Zanger, TV Persoon)
  • 15 maart: George Avakian (PRODUCER OP ALBUM(S) TOP 1760) (The Jazz Messengers, Duke Ellington, Paul Desmond, Louis Armstrong)
  • 17 maart: Nat King Cole (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 3 mei: Pete Seeger (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 16 mei: Liberace (Zanger, Pianist)
  • 13 augustus: George Shearing (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 11 oktober Art Blakey (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 18 oktober: Anita O’Day (Zangeres)

BACK ON TOP

The Wool Hall, Bath

The Wool Hall was een residentiele opnamestudio in het dorp Beckington, vlakbij het plaatsje Bath, in Somerset, Engeland. Het gebouw dateerte uit de 16e eeuw, toen Beckington het centrum was van de wolhandel in Somerset. Voor een tijd werd het geassocieerd met het nabijgelegen Beckington Castle en in de negentiende eeuw werd het gerestaureerd als huis en winkel. In 1968 werd The Hall een monumentaal pand. In de jaren tachtig werd The Wool Hall omgebouwd tot een opnamestudio door Tears For Fears, die het gebruikte om het album Songs From The Big Chair op te nemen. In 1986 werd het atelier geopend voor gebruik voor andere kunstenaars. Van Morrison kocht de studio in 1994, nadat hij er al vijf albums had opgenomen, en diende het als een van zijn belangrijkste opnamestudio’s en een winkel voor een grote verzameling analoge mastertapes die hij had opgenomen tijdens zijn decennialange muzikale carriere. In augustus 2002 zette Van Morrison de studio te koop voor iets minder dan een miljoen pond, en werd het het jaar daarop een privéwoning en een studio. Muziekproducent Denis Ingoldsby kocht The Wool Hall in 2005 en gebruikte het als uitvalsbasis tot 2009 totdat hij verhuisde naar Marsh Lock, Henley aan de Theems. The Wool Hall raakte in verval en werd in 2015 te koop aangeboden als een “historische boerderij met residentiële opnamestudio’s”. Het Wool Hall complex (bestaande uit vier afzonderlijke gebouwen, waaronder de oorspronkelijke Wool Hall zelf, een boerderij met zes slaapkamers, een modern bijgebouw en een garage en wasserij), werd later omgebouwd tot drie afzonderlijke huizen; zijn opnameapparatuur werd ontmanteld en stuk voor stuk verkocht op een veiling. Het historische Wool Hall studiogebouw en bijgebouw werden vervolgens gekocht door Luke Potashnick, voormalig gitarist van rockband Rooster. Veel artiesten maakten gebruik van The Wool Hall. The Smiths namen er Strangeways, Here We Come (hun laatste album) op in 1987. Morrissey nam er kort daarna ook zijn eerste soloalbum Viva Hate op. Andere artiesten die de studio gebruikten waren o.a. Annie Lennox, Ash, Joni Mitchell, The Pretenders, David Sylvian, Stereophonics, Sisters Of Mercy, Julia Neigel, 808 State en Paul Weller.

Albums in mijn 1760 lijst die in het geheel of gedeeltelijk The Wool Hall zijn opgenomen:

  • (143) Van Morrison – Hymns To The Silence
  • (446) Morrissey – Viva Hate
  • (760) Van Morrison & Linda Gail Lewis – You Win Again
  • (926) Tears For Fears – Songs From The Big Chair
  • (1190) Rain Tree Crow – Rain Tree Crow

De keuze van een Album van een bepaalde Band of Artiest

(766) Robert Plant – The Principle Of Moments

Van Plant heb ik ooit The Principle Of Moments, Fate Of Nations, Band Of Joy, Mighty Rearranger en Dreamland op CD gekocht. The Principle Of Moments, uit 1983, vind ik zijn beste. Ook als ik de LP’s meereken die ik ooit veel eerder (al in de jaren tachtig) van hem gekocht heb, toen die toendertijd verschenen: Pictures At Eleven, Shaken ‘n’ Stirred en Now And Zen, samen met TPOM zijn eerste vier soloalbums, steekt dit album er ver boven uit. Ja, ik was best wel een grote fan van Plant vroeger (vreemd genoeg heb ik van Zeppelin maar twee LP’s, enkel IV en The Song Remains The Same). Op The Principle of Moments staat Big Log wat ooit op single is uitgebracht, welk nummer eigenlijk de reden is voor de keuze. Maar ook Other Arms, In The Mood, Messin’ With The Mekon, Horizontal Departure, Thru’ With The Two Step, zijn prima nummers. Ik houd van het geluid van dat hele album. Dat is open, helder geproduceerd en met veel ruimte en lucht in alle nummers. Het album is een beetje mysterieus. Het is muziek dat ademt. Met op gitaar Robby Blunt, en op drums Phil Collins en Barriemore Barlow, van Genesis en Jethro Tull. Al die andere albums vind ik minder gevarieerd, maar zijn niet minder goed. Ik vind ze allemaal wel te pruimen eigenlijk. Want wie vind Plant niet goed eigenlijk. Als rockliefhebber moet je hem wel goed vinden. Plant was onmiskenbaar een van de grootste frontmannen van een van de grootste rockbands die er bestaan hebben. Ze zijn echter wel vlakker, meer mainstream. Op elk van die albums staan wel een paar goede nummers, waaraan menig artiest nog een puntje kan zuigen. Dat een zanger van een heel grote band een succesvolle solocarriere kan beginnen speelt voor mij ook mee voor de keuze voor TPOM. Want dat was wel wat er gebeurde met Plant. Big Log en dit album zette hem als soloartiest definitief op de kaart. En met een muzikale hoge kwaliteit.

Uitgebrachte Singles van de 1760 Albums #43

  • (1545) X – Wild Gift (White Girl, Adult Books)
  • (1546) Orchestral Manoeuvres in the Dark – Architecture & Morality (Souvenir, Joan Of Arc, Maid Of Orleans, She’s Leaving)
  • (1547) Spandau Ballet – Journeys To Glory (To Cut A Long Story Short, The Freeze, Muscle Bound)
  • (1548) The Human League – Dare (The Sound Of The Crowd, Love Action, Open Your Heart, Don’t You Want Me, The Things That Dreams Are Made Of)
  • (1549) Heaven 17 – Penthouse And Pavement (We Don’t Need This Fascist Groove Thang, I’m Your Money, Play To Win, Penthouse And Pavement, The Height Of The Fighting)

De uitklaphoes van de LP #48

Another Ticket van Eric Clapton

Zijn grootsheid natuurlijk erkennend als een van de belangrijkste en beste gitaristen die we kennen, is hij eigenlijk nooit mijn favoriete gitarist geweest (hij zal denk ik wel in een top tien lijstje staan). Wel heb ik heel wat van hem gekocht, maar meer op CD dan op LP. Ik heb behalve deze vroeger alleen 461 Ocean Boulevard (die ik in mijn 1760 lijst staan heb) en Backless op LP gekocht. Misschien heb ik hem te laat ontdekt en ben ik niet echt met hem opgegroeid. Ik weet het niet (toen ik in mijn jeugd alleen nog maar LP’s kocht was ik meer geinteresseerd in gitaristen als Brain May, Steve Howe, Steve Hackett, Rory Gallagher, Frank Zappa, Alex Lifeson, Neil Young en Martin Barre, om er maar een paar te noemen omdat ik me vroeger eigenlijk vooral identificeerde als fan van Queen, Rush, Yes, Genesis en Jethro Tull). Ik ben hem pas veel later gaan waarderen als gitarist en ook als zanger. Maar Clapton, en dat staat buiten kijf, is een meestergitarist, als ik zo mag uitdrukken. De man speelde vroeger schijnbaar alles met veel gemak en zonder veel moeite uit de losse pols. Veel andere gitaristen zijn door hem beinvloedt. Another Ticket was het zevende soloalbum van Slowhand, uit 1981. Uitgebracht door RSO Records (Robert Stigwood Organisation) (AT 1760 – Bee Gees) dat later is opgekocht door Polydor, en opgenomen in de Compass Point Studios op de Bahamas (AT 1760 – Robert Palmer). Geproduceerd door Tom Dowd (AT 1760 – Derek and the Dominos, P.F. Sloan, Eric Clapton, New Model Army, The Stills Young Band). En geholpen door Albert Lee (AT 1760 – Jackson Browne) op gitaar en achtergrondzang, Henry Spinetti (AT 1760 – Katie Melua, Gerry Rafferty) op drums en percussie, Chris Stainton (AT 1760 – David Gilmour, Don Nix) op keyboards, Gary Brooker (AT 1760 – Procol Harum) op keyboards en achtergrondzang en Dave Markee op bas. Clapton zelf is in mijn 1760 lijst op albums te horen van George Harrison, Stephen Stills en Phil Collins. Er gaat een soort rustgevende zachtmoedigheid uit van al die nummers, een soort van troost. Met vijf eigen nummers Something Special, Another Ticket, I Can’t Stand It, Hold Me Lord en Rita Mae, een een aantal covers van Muddy Waters en Sleepy John Estes vind ik zelf dit album niet zijn beste, maar wel gewoon degelijk en goed. En de teksten zijn vrij direkt (she’s something special, i can’t explain it, but when she’s near me, i can’t contain it). Maar het blijft blues met een speciaal gevoel dat dieper gaat dan bij anderen. Clapton is de verpersoonlijking van alles wat raakvlakken heeft met blues en rock. Hij is een versmelting van het verleden, de toekomst en nog steeds het heden. Hij was inderdaad een God. En dat zal hij altijd blijven. Rock Royalty! Tot in de eeuwigheid. Amen!

BACK ON TOP

Neil Young & Crazy Horse – Barn (2021)

Ik zeg een hoge middenmoter. Is zeker dus niet zijn slechtste album samen met of zonder Crazy Horse. Misschien wel een van zijn betere. Zijn veertiende alweer met zijn muzikale vrienden. Dus ook weer met Billy Talbot, Ralph Molina en Nils Lofgren (gekocht Blue With You 2019), die inmiddels een respectabel lid van Crazy Horse is geworden, als hij dat natuurlijk al niet was. Frank “Poncho” Sampedro is sinds Psychedelic Pill (2012) met pensioen. Dit album is een niet verwachte aangename verassing. Er staan een paar echte Young juweeltjes op. Ik kan niet anders zeggen. Soms doen een paar nummers aan Zuma denken, met lekkere lange gitaarstukken. Canerican, Change Ain’t Never Gonna, Shape Of You, Human Race, Tumblin Trough The Years, Don’t Forget Love en vooral Welcome Back, behoren allemaal bij het beste wat Young gemaakt heeft. En hij heeft al zoveel moois gemaakt. Het opknappen en het verbouwen van een boerderij (waar het album dus naar vernoemd is en waarover ook een documentaire is gemaakt geregisseerd door zijn vrouw), waar dit album ook opgenomen is, heeft bij hem hoorbaar veel inspiratie opgeleverd. Maar ja, ik ben dan ook een echte Young fan. Ik mag wel zeggen dat dit gewoon een uitstekend album van hem is, die bewijst dat hij alles en iedereen nog steeds met zijn kwaliteit overtreft (behalve Dylan dan natuurlijk). En hij blijkt me nog steeds te raken met tien nieuwe voortreffelijke nummers. Op 10 december 2021 uitgebracht door Reprise Records.

Nummers van Bands, Muzikanten en Componisten op Albums van andere Bands en Muzikanten die in mijn 1760 lijst zijn terug te vinden

Bonnie Raitt

  • Give It Up Or Let Me Go – Dixie Chicks

Een geschiedenis van Geboortes die er hier wat mij betreft toe doen

1918

  • 27 januari: Elmore James (Gitarist, Zanger)
  • 15 mei: Eddy Arnold (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 18 augustus: Cisco Houston (Gitarist, Zanger)
  • 25 augustus: Leonard Bernstein (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 31 augustus: Alan Jay Lerner (ALBUM TOP 1760 ARTIEST)
  • 12 december: Joe Williams (Zanger)

The Darkness – Motorheart (2021)

Ik ben geneigd te zeggen dat dit toch wel een leuke CD is. Maar je kunt jezelf afvragen of je deze jongens wel seieus moet nemen. Voor The Darkness is alles eigenlijk een grote grap. Ik heb eigenlijk altijd een soort aversie tegen deze band gehad. Maar toch wel nieuwschierig naar wat ze precies maken, heb ik deze CD toch maar eens gekocht. De neefjes van Spinal Tap hebben vorig jaar alweer hun zevende album afgeleverd, en ze doen niets anders dan ons van alles voor te schotelen wat we allemaal al eens eerder hebben gehoord. De falsetto stem van zanger Justin Hawkins, de lekkere vette riffs, de pakkende melodieen, de humoristische teksten: met veel cliche’s, vaak over de top, en van alles gepikt, maakt van dit album een verzameling nummers waar je je echter geen buil aan kunt vallen. Album van het jaar is het beslist niet geworden. En The Darkness brengt ons beslist niet het licht. Dat wil ik nu al verklappen. Leuk om een paar keer naar te luisteren, dat wel. Maar dan heb je het wel gehoord ook.

BACK ON TOP

Hypocrisy – Worship (2021)

Van de afdeling Harde Metaalglimmende Herrie. Hypocrisy is een Zweedse deathmetalband, in 1991 opgericht door Peter Tagtgren. Een man die van wanten weet en zijn sporen inmiddels wel verdiend heeft. Nadat hij drie jaar in de Verenigde Staten, in Florida, had gewoond, keerde hij terug naar Zweden om daar zijn eigen band te beginnen. Dertien albums later verscheen in 2021 Worship, acht jaar nadat het laatste album End Of Disclosure was uitgebracht. En dit album mag er zijn. Vette deathmetal riffs, donker, broeierig, atmosferisch, claustrofobisch, met nummers over aliens, plagen, ziektes, religie, een gezonde portie achterdocht en samenzweringen. Worship is een echt deathmetal album, maar klinkt soms ook erg melodisch, wellicht nog net niet op het randje. Chemical Whore, Children Of The Gray, Children Of The Underground en Brotherhood Of The Serpent, zijn nummers die er boven uitsteken. Tegenwoordig bestaat Hypocrisy alleen nog uit het trio Peter Tagtgren, Mikael Hedlund en Reidar Horghagen. Het nummer Dead World is geschreven door Sebastian Tagtgren, de zoon van Peter Tagtgren. Alles uiteraard geproduceerd door Tagtgren zelf, want de man is als producer voor andere Scandinavische metalbands (Amon Amarth, Setherial, Abruptum, Enslaved, om er een paar te noemen) en met zijn eigen soloproject Pain vanaf 1997 ook zeer actief. Uitgebracht op Nuclear Blast (Sylosis – Cycle Of Suffering 2020).

Joe Boyd

Een Amerikaanse producer die zeer invloedrijk was in de Britse folkrock beweging in de jaren zestig. Was ook oprichter van de UFO Club en Hannibal Records. Geboren in Boston in 1942 werkte hij na 1964 als productie en tourmanager voor George Wein voor artiesten als Muddy Waters, Coleman Hawkins en Stan Getz. Op Newport was hij ooit betrokken bij Dylan. Begonnen als assistent van Paul Rotschild, ging Boyd in 1966 naar Londen om daar leiding te geven aan de Britse afdeling voor Elektra. Boyd kreeg voor het eerst erkenning voor het produceren van tracks van Powerhouse, een project van Eric Clapton, Steve Winwood en Paul Jones. Hij was ook betrokken bij het productiewerk voor Soft Machine en Pink Floyd (Arnold Layne). Boyd’s grootste impact was echter als het hoofd van Witchseason, zijn productie- en managementbedrijf. Beginnend met de release van het gelijknamige debuut van The Incredible String Band in 1966, werd zijn naam synoniem met de opkomst van de Britse folkrock. Hij produceerde veel albums van Nick Drake en Fairport Convention. Boyd keerde in 1971 terug naar de Verenigde Staten en accepteerde daar een positie bij de filmafdeling van Warner Brothers, waar hij betrokken was bij films als Deliverance, A Clockwork Orange, en voor een documentaire over Jimi Hendrix. Rond het midden van het decennium richtte hij een nieuw label op, Hannibal, dat onmiddellijk erkenning kreeg met veelgeprezen releases van Richard & Linda Thompson en Defunkt. In de jaren tachtig was hij als producer actief met world artiesten als Damir Imamovic, Maya Youssef, Muzsikas, Virginia Rodrigues, Toumani Diabate, en voor albums van R.E.M., 10.000 Maniacs, Billy Bragg, Robyn Hitchcock, Nico, Toots & The Maytals, Loudon Wainwright III, Maria Muldaur en Kate & Anna McGarrigle. 

Joe Boyd heeft in mijn 1760 lijst de onderstaande albums geproduceerd:

  • (5) Fairport Convention – Liege & Lief
  • (55) Nick Drake – Five Leaves Left
  • (115) The Incredible String Band – The Incredible String Band
  • (547) Foteringay – Fotheringay
  • (1416) Toumani Diabete – Djelika

Gov’t Mule – Heavy Load Blues (2021)

Op Heavy Load Blues staan dertien heerlijke blues nummers. Met een aantal eigen composities van frontman Warren Haynes. Voorheen de vaste gitarist van The Allman Brothers Band. Wiens droom het was om met Gov’t Mule, alweer een hele tijd zijn eigen jamband (samen met bassist Allen Woody, ook van TABB) waarmee hij alweer heel wat jaren aan de weg timmert en iets van negen reguliere studioalbums heeft gemaakt en talloze EP’s en livealbums – voor het eerst een echte bluesplaat te maken. En met een hoop covers van Ann Peebles (I Feel Like Breaking Up Somebody’s Home), Howlin’ Wolf (I Asked For Water, She Gave Me Gasoline), Elmore James (Blues Before Sunrise), Junior Wells (Snatch It Back and Hold It), Tom Waits (Make It Rain) en Bobby “Blue” Bland (Ain’t No Love In The Heart Of The City). En ook hoor je van een aantal andere bands en muzikanten bekende dingen voorbij komen waar de inspiratie duidelijk vandaan komt, van Jimi Hendrix, Cuby + Blizzards (of Haynes die kent is natuurlijk maar de vraag), The Allman Brothers Band tot aan Gary Moore. Heavy Load Blues is dan wel een regulier studioalbum maar is in het geheel live opgenomen in The Power Plant in Waterford, New England (Album Top 1760 – Bruce Springsteen, Weather Report). Gov’t Mule kan niet alleen southern rock spelen, maar heeft dus ook de blues. Maar dat hadden ze al een tijdje. Want deze band speelt ook gewoon al jaren echte onversneden bluesrock. Uitgebracht door Fantasy Records (Album Top 1760 – Dave van Ronk, CCR, Vince Guaraldi, Allen Ginsberg) waarvan ik in 2020 ook het album van Marcus King heb gekocht. Het debuutalbum van Gov’t Mule uit 1995 staat in mijn 1760 lijst op plek 715.

Hayes Carll – You Get It All (2021)

You Get It All is het achtste album van deze country zanger uit Houston, Texas. Met elf liedjes die allemaal raak zijn. Ik kan niet anders zeggen. Allemaal nummers die onmiddelijk doen denken aan muziek van Townes Van Zandt, Guy Clark, Jerry Jeff Walker, John Prine en Steve Earle. Maar toch met een eigen geluid. Hayes Carll heeft een bitterzoete en warme stem, doet eerlijke ingetogen en rake observaties, en de muziek is verre van sentimenteel. Gemaakt door iemand die blijkbaar geen enkele moeite hoeft te doen om te overtuigen. Hij blijkt zelfs grappig te zijn als hij serieus is. Met veel satire, veel humor en harde en absurde werkelijkheden: over God als een vrouw, alzheimer, vriendschap, liefde en trouw. Onderwerpen waar hij prachtig over zingt. Nice Things, You Get It All, Help Me Remember, In The Mean Time, She’ll Come Back To Me, To Keep From Being Found, The Way I Love You en If It Was Up To Me, zijn allemaal wonderschoon. Liedjes over simpele dingen. Mooie muziek dus. En ook een van de betere albums van 2021, wat mij betreft. Mede geproduceerd door echtgenote en zangeres Allison Moorer. Uitgebracht door Dualtone Records.

BACK ON TOP

De keuze van een Album van een bepaalde Band of Artiest

(135) Nirvana – Nevermind

Bij Nirvana hoef ik het maar kort te houden. Dat is uiteraard Nevermind. Het enige andere studioalbum dat ik van Nirvana heb is In Utero. Het eerste album, Bleach, heb ik nooit gekocht. Wel heb ik het livealbum Unplugged In New York en een klein stapeltje CD Singles. In Utero is ook wel een goed album, maar staat natuurlijk ver in de schaduw van Nevermind. Je hoort soms dat ze in de herhaling gaan. Heart-Shaped Box, Radio Friendly Unit Shifter en About A Girl, hadden heel misschien wel voor m’n gevoel op Nevermind kunnen staan, maar de meeste nummers zijn allemaal minder dan wat er op Nevermind staat. Maar dat kan ook niet anders, want Nevermind is een van de beste albums die er ooit gemaakt zijn. Meer dan twintig jaar geleden alweer zat ik naar MTV te kijken midden in de nacht toen ik de video van Smells Like Teen Spirit voorbij zag komen. Het verschijnen van die video was een regelrechte sensatie. En daar moet ik het maar bij laten.

Neil Francis – In Plain Sight (2021)

Het ontdekken van nieuwe muziek van onbekende artiesten gaat soms niet altijd over rozen. Je moet moeite willen doen om het tot je te laten komen. En soms valt het mee maar vaak valt het heel erg tegen. Eigenlijk is alles al gedaan en gemaakt. En soms moet je eigenlijk heel goed luisteren of het wel interessant is of niet. Plain Sight van Neal Francis (zijn tweede soloalbum), een pianist uit Chicago, is wat dat betreft wel zo’n interessant album. Na een paar luisterbeurten kom je er achter dat het zeer creatief is. Het is wat dromerige experimentele New Orleans, funk, blues en r&b dat sterk aan de jaren zeventig doet denken, met lang uitgerekte gitaarpartijen, en vooral veel piano van Neal zelf, en dat klinkt gewoon lekker. Op het album staan negen nummers. En een daarvan, Alameda Apartments, gaat over dat hij vroeger noodgedwongen moest verhuizen (“as hard as i tried to keep the old place, in the end she wouldn’t let me stay”). Een aantal nummers haalt zijn inspiratie uit Sly & The Family Stone, The Meters en Allen Toussaint. BNYLV is zo’n funky nummer. Can’t Stop The Rain is een vleugje blues en southern rock, met een lekkere slide gitaar. En dit nummer is wat mij betreft zeker een van de hoogtepunten. Sentimental Garbage is ook zo’n nummer dat doet denken aan die tijd. Plain Sight is een gevarieerd album, opgenomen en geschreven in een kerk in Chicago, en uitgebracht door ATO Records.