(623) PJ Harvey – Let England Shake
To Bring You My Love was de eerste CD die ik van Polly Jean Harvey kocht. Die CD komt uit 1995. Daarna heb ik die andere twee albums, Is This Desire? en Stories From The City Stories From The Sea, van haar aangeschaft (en in 2021 ook nog dat demo album White Chalk). Op al die drie albums staan verschillende hoogtepunten. Om er een groot aantal te noemen: To Bring You My Love, Meet Ze Monsta, I Think I’m A Mother, Down By The Water, Send His Love To Me (van To Bring You My Love) Angeline, The Wind, My Beautiful Leah, A Perfect Day Elise, Catherine, Electric Light, The River (van Is This Desire?) Big Exit, Good Fortune, A Place Called Home, One Line, Beauftiful Feeling, The Whores Hustle And The Hutlers Whore, The Mess We’re In (een duet met Tom Yorke) You Said Something en Horses In My Dreams (van Stories From The City Stories From The Sea). Al deze nummers zijn allemaal geweldig. En al deze drie albums vind ik eigenlijk even goed. Maar Let England Shake, uit 2011, heb ik in mijn 1760 lijt gezet. Dit album is ronduit indrukwekkend. Het is een soort van eerbetoon en aanklacht aan haar moederland, aan het bloedige verleden. The Glorious Land, The Last Living Rose, On Battleship Hill, England, Hanging In The Wire, Bitter Branches. Het legt van Good Old England een bepaalde naakte ziel bloot, perfect door haar gebracht, dat uit haar vezels komt. Het album is net zo typisch Engels als Selling England By The Pound van Genesis en The Wall van Pink Floyd. Ze heeft een zelfde soort eerlijkheid en oprechtheidheid als bijvoorbeeld Patti Smith en Nick Cave. PJ Harvey is een artiest om te koesteren. En binnenkort dat nieuwe album, I Inside The Old Year Dying, dat in juli van dit jaar al is uitgebracht, dat ik beslist van haar ga kopen.
