Vanaf het moment dat hij The Belmonts verliet bleef Dion DiMucci als solo artiest populair tot in de late jaren zestig en begin jaren zeventig. Nadat hij een periode als een Born Again Christian achter de rug had met het uitbrengen van christelijke albums als Only Jesus en I Put Away My Idols in de jaren tachtig, een paar albums voor anderen had geproduceerd, keerde hij in 1989 terug naar de mainstraim rock met het album Yo Frankie, geproduceerd door Dave Edmunds, en waaraan o.a. k.d. Lang, Lou Reed en Paul Simon hun medewerking verleenden. Vanaf 2005 sloeg hij zelfs een hele andere weg in en bracht Dion voornamelijk blues albums uit. In 2020 verscheen Blues with Friends, een album met o.a. Van Morrison, Joe Bonamassa, Brian Setzer, Jeff Beck, Paul Simon en Bruce Springsteen, met liner notes van Bob Dylan. Runaround Sue, zijn eerste solo album uit 1961, verschilt niet zo heel veel met dat album van Dion & The Belmonts uit 1958: Presenting Dion & The Belmonts. Het verschil zit hem wat mij betreft alleen in de vier nummers Run Around Sue, The Majestic, The Wanderer en Kansas City. Runaround Sue was zijn eerste poging om van zijn teen idol imago af te komen en meer als een serieuzere artiest gezien te worden. Dat lijkt me bij het horen ervan als eerste aanzet op z’n minst maar gedeeltelijk gelukt te zijn. Maar in Runaround Sue zit duidelijk wel meer rock and roll dan op dat album met The Belmonts.
