De muzikale stijl van Boris (niet te verwarren met de Nederlandse zanger) bestaande uit Takeshi (zang, bas en gitaar) Wata (gitaar en echo) en Atsuo (drums en percussie) is niet makkelijk in een hokje te plaatsen. Vanaf het debuutalbum uit 1996 hebben deze Japanners negenentwintig studioalbums uitgebracht, varierend van experimental, noise, avant-garde, doom, drone, sludge, psychedelic, stoner, industrial, ambient, acid, garage, shoegaze, dreampop, J-pop en crust punk. Pink is het tiende album van deze band die in 2022 blijkbaar nog steeds actief is (hebben in dat jaar drie albums uitgebracht). Metal is het woord en het woord is metal. Het album laat nogal wat kabaal horen, om het zachtzinnig uit te drukken: het is harder dan hard, dat maar achter elkaar doorgaat, haast zonder rustpunten. Ja, met recht een echte gitaarplaat. Een soort kruising tussen shoegaze en sludge. Maar dan met een uniek eigen geluid. Maar niet zo goed als Isis en Melvins in mijn 1760 lijst. Pas bij het tiende nummer, My Machine, wordt er wat gas teruggenomen. Het is allemaal een muur van geluid dat explosief is en agressief, maar toch melodieus, met de stem van de zanger naar de achtergrond gemixt. Het is zwarte verschroeide aarde; het laatste geluid dat de mensheid zal horen voordat alles tot stof zal vergaan. Laat het tot je komen. Arc van Neil Young en Nevermind van Nirvana is kinderspel vergeleken met deze plaat. En het meest geweldadige van het hele album is misschien nog wel wanneer het laatste nummer opeens stopt. Dan is het helaas voorbij. Yep! Opnieuw dan maar weer luisteren. Pink van Boris is sensationeel.
