Een geweldige CD. Met de twee superhits Smack My Bitch Up en Firestarter. Twee harde beukende tracks, die je het vel van je kop aftrekken. Maar op het album staan meerdere goede nummers. Deze CD van Prodigy, voorheen The Prodigy, in 1997 uitgebracht, maakt in 2023 nog steeds induk. Het zit zeer vernuftig in elkaar. Het album is een hectische belevenis, dat grenst aan de waanzin. Wat voor sommigen ongestructureerd kabaal is waarvan men zenuwachtig wordt, is voor anderen (zoals voor mij) iets om rustig van te worden. Deze big beat, een elektronisch muziekgenre, zeer populair in de late jaren negentig, dat meestal gebruik maakt van zware breakbeats en synthesizer-gegenereerde patronen en loops, is te vergelijken met Dig Your Own Hole van The Chemical Brothers, ook wel een goed album. Maar deze is iets rauwer en iets harder. Beste nummers zijn behalve Smack My Bitch Up en Firestarter, met een geweldige videoclip met in de hoofdrol zanger Keith Flynt met zijn levenslustige branie (in 2019 0verleden) als Johnny Rotten in zijn beste dagen, maar zeer zeker ook het Brian Eno achtige Climbatize, Narayan (met Crispian Mills van Kula Shaker), Funky Shit dat je zomaar zou kunnen gebruiken in een James Bond film en Diesel Power, een rap in een elektronisch jasje. The Fat Of The Land is een tijdloos album. Uitgebracht door XL Recordings (AT 1760 – Vampire Weekend, Elvis Perkins in Dreamland, The Horrors, Atoms For Peace, M.I.A.).
