Verschenen in juli van dit jaar is dit alweer het tiende officiele studioalbum van Polly Jean Harvey. Zeven jaar na haar laatste uit 2016: The Hope Six Demolition Project. Met hulp van muzikale vriend John Parish en producer Flood (AT 1760 – Sigur Ros, Depeche Mode, Nine Inch Nails). Dit album is weer uitzonderlijk mooi. Harvey is erg goed in het creeren van een wereld dat je meteen weet te raken. In een claustrofobisch landschap waarin je je kunt onderdompelen in de wildste fantasieen. Ze gaat daarin zeer ver. Fascinerend om te horen hoe deze vrouw haar gedrevenheid en drang weet om te zetten in iets creatiefs, hoe ze haar emoties en haar gevoelens weet om te zetten in een soort van kunstvorm dat weinig anderen kunnen. We mogen haar dankbaar zijn. Dit album grijpt je bij je strot en laat je niet meer los: en wil je eigenlijk niet los laten. Je wilt haar begrijpen. En dit is ontroerend om te beseffen. Een paar nummers doen denken aan haar andere uitstekende album Let England Shake: I Inside The Old Year Dying en Lwonesome Tonight. Of het nu over Autumn Term, Seem An I, All Souls, August of over A Noiseless Noise gaat, al deze nummers zijn allemaal wezenlijk en intens. PJ Harvey geeft ons veel. We kunnen alleen maar nederig luisteren. Uitgebracht door Matador/Knitting Factory (Fontains D.C. 2020, 2022, IDLES 2020).
