Na de ontbinding van haar synth-popband Y Kant Tori Read, ergens in 1988, en dat bepaald geen succes was (van deze band verscheen een album), ging Amos blijkbaar niet bij de pakken neerzitten, ging nieuwe nummers schrijven en nam die op in de Capitol Studios in Los Angeles. Atlantic Records, waarbij zij nog steeds onder contract stond, bleek hier niet tevreden mee te zijn. Het label wilde uiterlijk in 1990 een nieuw album van haar op de planken hebben. Nieuwe opnames werden later gebruikt voor de definitieve versie zoals die in 1992 uiteindelijk is verschenen. En dit was de start van een inmiddels lange en succesvolle carriere als solo artiest. Dat ik dit album niet hoger gezet heb in mijn 1760 lijst heb ik wel een beetje spijt. Ben een echte Tori Amos fan. Haar liedjes spreken mij bijzonder aan. Er staan werkelijk geen zwakke nummers op dit album. Amos heeft raakvlakken met Kate Bush. Haar manier van piano spelen is apart. De muziek is meeslepend en sensueel. Haar manier van zingen en haar teksten zijn provocerend. Niets dan lof voor deze zelfverzekerde vrouwelijke artiest. Nummers als Crucify, Girl, SilentAll These Years, Winter, China, Happy Phantom, Mother en Me And A Gun zijn allemaal vermeldingswaardig. Onderandere bijgestaan door sessiemuzikanten als Steve Caton, Paulinho da Costa, Ed Greene, Wil Gregory, Chris Hughes, David Rhodes en Matthew Seligman, is dit album in de VS uitgebracht door Atlantic en in Europa door East West Records.
