(457) Dire Straits – Dire Straits
Van alle zes officiele studioalbums die ik van Dire Straits heb: Dire Straits, Communique, Making Movies, Love Over Gold, Brothers In Arms en On Every Street, is het debuutalbum van Dire Straits uit 1978 voor mij altijd mijn favoriete album geweest. Dire Straits verscheen uit het niets in dat jaar en het gitaarspel van Mark Knopfler op dit album beviel me meteen. Dat was fris, vooruitstrevend en tegelijkertijd oud en vertrouwd. Voornamelijk door dat nummer Sultans Of Swing, wat ik echt een perfect popliedje vind. Maar ook Down To The Waterline, Water Of Love, Setting Me Up, Six Blade Knife en In The Gallery zijn meer dan uitstekend. Dire Straits heeft wat mij betreft geen slechte muziek gemaakt. Al die andere albums bevatten allemaal eigenlijk wel een aantal goede tot zeer goede nummers, zoals de meest bekende natuurlijk van allemaal Money For Nothing. Maar ook die daar beslist zeker niet voor onderdoen zoals Calling Elvis, The Bug, Once Upon A Time In The West, So Far Away, Romeo And Juliet, Skateaway, Industrial Disease, Walk Of Life en Twisting By The Pool. Love Over Gold is mijn minst favoriete album (vooral het nummer Telegraph Road vind ik te lang en een beetje te kitcherig), On Every Street vind ik net iets beter, Communique lijkt te veel op het eerste album, en Making Movies vind ik dan wel weer heel goed. Net als Brothers In Arms, mijn tweede favoriete album van deze band. Op die drie live CD’s die ik ook nog heb, waarvan ik Alchemy dan weer de beste vind, bewijst Dire Straits ook nog eens dat het een hele goede live band was, en Mark Knopfler een hele goede zanger en een hele goede gitarist.
