In 2003 bleek Joe Jackson nog steeds The Man te zijn. Volume 4 was zijn zestiende studioalbum en zijn eerste sinds Beat Crazy samen met zijn Joe Jackson Band uit 1980. Look Sharp! en I’m The Man, zijn eerste twee albums, ook met deze band met Graham Maby (bas), David Houghton (drums) en Gary Sanford (gitaar) leken voor m’n gevoel onmogelijk te kunnen worden geevenaard. Maar Volume 4 vind ik op de een of andere manier eigenlijk fijner om naar te luisteren. Misschien ook omdat het me toen deze CD verscheen terugbracht naar die tijd. Maar ook omdat dit een frisse en fruitige popplaat is waar ik gewoon vrolijk van wordt. Mede ook door het baswerk en de drums van Maby en Houghton. Met allemaal catchy songs als Take It Like A Man, Still Alive. Awkward Age, Chrome, Little Bit Stupid en Thugz ‘R’ Us. Joe Jackson op deze CD blijkt nog steeds die angry young man te zijn die hij in de jaren zeventig was, zonder een grijntje vermoeidheid te tonen. Levendig en vitaal. Deze man die nooit doet aan middelmatigheid, altijd origineel is, toonde met Volume 4 dat hij het nog steeds in zijn vingers had. Niet mijn favoriete album van hem, voor mij is dat Joe Jackson’s Jumpin’ Jive, als ik al zijn soloalbums meereken (zijn laatste drie albums ken ik helaas niet), maar zeker een van zijn beste.
