O.R.k. is een samenwerking tussen leadzanger Lorenzo Esposito Fornasari, Porcupine Tree bassist Colin Edward, Mart Sui Tubi gitarist Carmelo Peptone en King Crimson drummer Pat Mastelloto. Dit is het vierde album van O.R.k. Nooit eerder iets van gekocht. Dit is mijn eerste kennismaking. En ik vind het een redelijk goed album. Hoewel, meteen al bij de eerste klanken van het eerste nummer, As I Leave, na zo’n veertig seconden, moet je meteen toch wel wat aan Soundgarden denken, en ook verderop op dit album komt die vergelijking hier en daar weer terug. Maar storend vind ik het niet. Zanger Fornasari kan er ook niets aan doen dat zijn stem op die van Chris Cornel lijkt, zullen we maar denken. Toch is dit geen grunge album maar een progrock album. Het derde nummer Consequence is echt heel mooi, dat vervolgens aan King Crimson doet denken, mede door gastzangres Elisa Toffoli, die met Fornasari op dit nummer een duet zingt. En ook dit vind ik niet storend. Na dit nummer begint de zanger zijn stem wat afwisselender te gebruiken en de gitarist vaker akoestisch en ook gevarieerder en met tempowisselingen te spelen. Allemaal net genoeg om van een eigen geluid te spreken. Hope For The Ordinary en Something Broke zijn mooie voorbeelden daarvan. Meest meeslepende nummer is Someone Waits, waarin gebruik wordt gemaakt van een cello. Uitgebracht door KScope (Envy Of None – Envy Of None, 2022).
