The Dunnemin Opinion

The Way Forward is het achtste album van deze sludge metal band uit Savannah, Georgia. Wordt vergeleken met andere bands als Kylesa en Baroness ook afkomstig uit deze stad in deze staat. Zowel van Baroness (waarvan de zanger en schilder John Dyer Baizley al het geweldige artwerk van alle albums van BT heeft verzorgd) Kylesa als Black Tusk had ik nog nooit gehoord. Maar deze CD van Black Tusk is een mooie ontdekking. The Way Forward blijkt een nieuw begin te zijn voor de band na het verlies door een fataal motor-ongeluk van bassist Jonathan Athon. Op dit album is hij vervangen door Chris Adams. De bandleden lijken niet gecharmeerd te zijn met vergelijkingen met andere bands (ik heb zelf alleen maar Isis en Melvins als sludge metal in mijn 1760 lijst staan), maar noemen zichzelf meer een swamp metal band. Wat het verschil ook maar mag zijn. Het album duurd maar vijfendertig minuten maar als die voorbij zijn heb je met nummers als Lessons Through Deception, Dance On Your Grave en Flee From Dawn een zompig en melodieus moerasgeluid uit Savannah achter de rug en ben je een metale smaaksensatie rijker. Duister, donker en zwaar. Nog geen enkel idee hoe al die vorige albums klinken maar voor mij een band om in de gaten te blijven houden, want dit smaakt best naar meer. Geproduceerd door nieuw bandlid Chris Adams in zijn studio Hidden Audio. Uitgebracht door Season of Mist.

Khruangbin is een Amerikaans muzikaal trio uit Houston, Texas. De band bestaat uit Laura Lee Ochoa (basgitaar en zang), Mark Speer (gitaar en zang) en DJ Johnson (drums, keyboards en zang). Speer en Johnson kenden elkaar van een gospelband in een Methodische kerk en Ochoa sloot zich later bij hen aan. Een van de connecties was een gedeelde liefde voor Afghaanse muziek en architectuur uit het Midden-Oosten. Het trio staat bekend om het mengen van wereldwijde muziekinvloeden, zoals klassieke soul, surf, world, dub, rock en psychedelica. Maar de meest gebruikte term om de muziek van Khruangbin te beschrijven is, hoe vreemd het ook mag klinken, Thaise funk (de naam Khruangbin betekend vliegende motor in het Thais). Ik had nog nooit van dit genre gehoord maar het bestaat toch echt. A La Sala is het vijfde album. Voor mij heeft deze muziek iets weg van surf, lounge en bossa nova in slow motion, maar dan zonder de stem van Astrud Gilberto of zoiets. Maar wereldse muziek is het wel in ieder geval. Uitgebracht door Dead Oceans (AT 1760 – o.a. Bill Fay, Ryley Walker, The Tallest Man On Earth en Shame).

De Belgische gitarist Bert Dockx (Dans Dans, Flying Horsemen, Strand, Bert Dockx Band) brengt met het instrumentale Vogel het tweede album uit met zijn band Ottla (vernoemd naar de zus van Franz Kafka). En deze is zeer fraai en een genot om naar te luisteren. Het is kwalitatief van een hoog niveau. Het is een album waarop frisse en heldere klanken sprankelen als het bronwater van Spa. Samen met zijn medemuzikanten Thomas Jillings (tenorsax, klarinet, toetsen), Gerben Brys (bas) en Louis Evrard (drums, percussie, gitaar) weet hij met deze acht nummers constant het momentum vast te houden. Met een mix van avantgarde en noisy jazz rock. Dan weer subtiel waarop zijn gitaarwerk op de voorgrond staat, en dan weer opererend als een avantgarde kwartet met een hoog impovisatie gehalte, en met de nummers Espejo, Jardin, Duck en So Long Tiger! waarin Thomas Jillinx met zijn saxofoon en clarinet de aandacht weet vast te houden. Het moet een zegening zijn om als muzikant je brood te kunnen verdienen en daarmee anderen zoveel plezier te doen. Uitgebracht door Unday Records.