The Dunnemin Opinion

Het oeuvre van Nick Cave is inmiddels net zo indrukwekkend als die van Dylan en Tom Waits. De man legt de lat net zo hoog voor wat kwaliteit betreft als deze twee heren. Net als Dylan en Waits is hij een verhalenverteller. En die raken je altijd. Er is haast niemand anders die dat zo goed kan doen als hij. Alles komt uit de diepste krochten van zijn ziel. Melodieus, kwetsbaar, onvoorspelbaar, diepzinnig, krachtig en meeslepend. Zijn emoties zijn altijd echt. Zoals we van hem gewend zijn. Wild God is inmiddels alweer zijn achttiende album, de eerste sinds Skeleton Tree uit 2016 samen met The Bad Seeds (Ellis, Vjestica, Casey, Wydler, Sclavunos) en Carnage zijn duo plaat met Warren Ellis uit 2021, als we aantal soundtracks van hen samen tenminste niet meerekenen. Zoals bij ieder album van NC&TBS is dit ook weer een unieke belevenis. Niet alleen qua muziek maar ook wat de teksten betreft (de teksten zijn van hem, de muziek is van Cave en Ellis), die in aanmerking mogen komen voor een literatuurprijs. Van dit album krijg je zondermeer een gelukkig gevoel. Het is vooral een warme plaat over hoop en troost, weelderig en rijk aan klankkleuren. Het is haast een religieuze belevenis. Er staan een paar gospelnummers op als Wild God, Conversion en As The Waters Cover The Sea en ook een prachtig liefdesliedje O Wow O Woy (How Wonderful She Is) met Anita Lane een ex-lid van The Bad Seeds. Andere nummers als Cinnamon Horses, Frogs, Joy en Final Rescue Attempt zijn evenzeer indrukwekkend. Een gastbijdrage is er ook van Colin Greenwood, de bassist van Radiohead. The Prince of Darkness (met een prachtige foto van hem in de binnenkant van de CD) stelt altijd alleen maar vragen, maar met dit album is hij in het licht getreden als de Engel in het wit die ons weer opnieuw verwonderen doet. Uitgebracht door Play It Again Sam.

Om de verwarring maar meteen weg te nemen: Omniverse Consciousness van Doedsmaghird uit Noorwegen, is een uitstapje van Yusaf Parvez en de Franse multi-instrumentalist Camille Giradeau van de black metal band Dodsheimsgard, in 1994 opgericht en zeven albums op de teller. In 2023 verscheen nog het album Black Medium Current. Dit album, Omniverse Consciousness, een uiterst grimmig stukje zwarte metaal is er een dat indruk maakt. Met nummers die gaan over verwoesting, destructie, geboorte en een nieuw begin. Wat is het zwartste zwart? Nou af en toe dit album, met soms een streepje wit en grijs er tussen door dat je echter lijkt te bedriegen. Hoop en verlossing moet gevonden waarin tijd verklaart wordt, lijkt de algemene strekking te zijn van het album. Nogal zware kost dus allemaal. En toch is dit in wezen een toegankelijk album. De nummers Min Tid Er Omme, Adrift Into Collapse en Requiem Transiens zijn als chaotische dromen over waarin je wegglijdt in een spiraal rechtstreeks naar de hel. Het is een album dat de schoonheid van de chaos wil laten horen, op een soms wel heel agressieve manier. En het is een album dat ons een verontrustende kwelling wil geven dat de waanzin overstijgt. Mits je daar open voor staat. Daar kun je je zeker onbehaaglijk bij voelen. Ja, het haardvuur knappert bij dit prima zwarte zware metaal. Welkom in het universele bewustzijn. Uitgebracht door Peaceville Records.

Na zes studioalbums, twee EP’s en een live album, kwam er in 2024 plotseling weer een nieuwe Daryll-Ann uit. Van Jelle en Coen Paulusma, Anne Soldaat, Jeroen Kleijn en van Jeroen Vos. Twintig jaar na het laatste album Don’t Stop. En twintig jaar nadat de band besloten had om er toch maar wel mee te stoppen (hoe is het mogelijk). Na in 2022 een reunie concert gegeven te hebben beviel dat klaarblijkelijk zo goed dat ze de studio weer indoken. Met als resultaat de constatering dat Daryll-Ann vroeger niet voor niets een van de meest toonaangevende bands van Nederland was. We hebben het dan over de periode tussen 1992 en 2004. En schaamtevol moet ik bekennen dat ik nog nooit eerder een CD van deze hand had gekocht. Want met dit album zijn ze dat meteen weer opnieuw. En daar mogen ze trots op zijn. Want ze lijken zeer geinspireerd te zijn geweest. Chemie tussen muzikanten ontstaat soms vanuit het niets, en soms is dat niet te verklaren, maar de veertien nummers op deze CD lijken echt in een soort van opborrelende creativiteit snel geschreven te zijn. Zeven liedjes gezongen door Jelle Paulusma en zeven door Anne Soldaat. En alles zo goed bevallend dat de heren zelfs weer zijn gaan optreden. Een van de leukste nummers zijn The Incrowd, Our Song (beidde een beetje Neil Young achtig), Cosmic Pudding, Spring, Through To You en Time Out. Het laatste nummer, I Found A Friend, laat horen hoe mooi muziek kan zijn. Werkelijk prachtig. Uitgebracht door Excelsior (Meindert Talma (2021), Hallo Venray (2022), MICH (2022), traumahelikopter (2023), Pale Puma (2023), Johan (2024).

Viva Tu is het vijfde studioalbum van Jose Manuel Tomas Arturo Chao Ortega, de vroegere frontman van Mano Negra (waarvan de laatste CD alweer in 1994 verscheen). Ik heb zowel van Manu Chao, (607) als van Mano Negra (984) een album in mijn AT 1760 staan. Ben dus niet onbekend met zijn werk. Hij is een interessante artiest die al vanaf de jaren tachtig in het pop en rockwereldje meedraaid. Bekend om zijn eigenzinigheid, zijn originaliteit, en als iemand die durft af te wijken van de gebaande paden (ondanks alle kritiek van mensen die vinden dat hij zichzelf vaak herhaald met vaak dezelfde ritmes en melodieen). Maar deze man blijft altijd interessant om te beluisteren. Viva Tu is een perfect zomer album met flamenco, punk, salsa, hip hop, rock en reggae invloeden waarmee hij zijn eigen geluid heeft gecreerd. Het album klinkt warm en afwisselend, met pakkende deuntjes, gezongen in het Engels, Frans, Portugees en Spaans, die elkaar ook nog eens in een razendsnel tempo opvolgen. Een van de Engelse nummers is Heaven’s Bad Day, met Willie Nelson als gastzanger, en in een van de Franse, Tu Te Vas, heeft de mij onbekende rapper Laeti een gastoptreden. Het album geeft veel indrukken waardoor het niet snel gaat vervelen. Een beetje een smet op het album is alleen dat het laatste nummer Tantas Tierras wel heel veel lijkt te zijn “geleend” van Dylan’sKnockin’ On Heavens Door. Had er dan gewoon een cover op gezet. Maar voor de rest een prima album. Uitgebracht door Because Music.