Eindelijk weer een nieuwe Peter Gabriel. En met nieuwe composities ook nog eens. Meer dan twintig jaar heeft dat geduurd. Zijn laatste album met eigen nummers dateerd alweer uit 2002. En hij blijkt geen half werk afgeleverd te hebben. Eigenlijk had dit album in 2004 al moeten verschijnen maar was steeds weer opnieuw vertraagd. Voor Up had deze meester van de prog rock naar verluidt meer dan honderddertig nummers in verschillende stadia waarvan hij er maar tien had geselecteerd. Deze nummers op I/O zijn daar een onderdeel van. Hoewel dit een echt Gabriel album is met veel hoogtepunten is dit niet zijn beste. Zijn eerste vier titelloze albums en So, Us en Up vind ik allemaal beter. Maar dat maakt het nog geen slecht album. In tegendeel. Het is een prachtig album. Heb alleen nog maar geluisterd (via mijn windows media player) naar de nummers op de Bright-Side Mix (I/O is een 2CD: er is ook een Dark-Side mix op You Tube te horen en te zien). Ieder nummer is als single verschenen met een bijbehorende videoclip. Road To Joy (doet een beetje aan Sledgehammer denken), So Much, i/o, Playing For Time, Four Kinds Of Horses en Love Can Heal zijn allemaal ingetogen nummers waarin hij met zijn typische breekbare stem veel emoties oproept: met zijn zwaarmoedigheid kan hij zijn muziek zonder veel moeite tot kunst verheffen. Olive Tree, Let Live And Let Live en This is Home zijn andere hoogtepunten. Een van de weinige tegenvallers is And Still, maar dan alleen het eerste gedeelte van het nummer. Met andere woorden I/O is een van de beste albums van 2023. The Soweto Gospel Choir, Orphei Drangar (een Zweeds maanenkoor), David Rhodes, Tony Levin, Manu Katche, Ged Lynch, Brian Eno, Richard Russell (eigenaar van XL Recordings) en Steve Gadd hebben allemaal aan dit album meegewerkt. Met dus een geweldig resultaat. Uitgebracht door Gabriel’s eigen Real World label (Khalab & M’berra Ensemble, 2021).
