Elliott Smith overleed in 2003 op vierendertigjarige leeftijd door een waarschijnlijke zelfmoord. Bewezen is dat echter nooit. De muzikale nalatenschap is echter indrukwekkend. De man heeft vijf albums uitgebracht, waarvan ik alleen zijn laatste twee ooit gekocht heb. Wat mij betreft is Smith te vergelijken met artiesten als Nick Drake, Jeff Buckley, Beck, Sun Kil Moon en Father John Misty. XO is een intiem album. Er staan prachtige melodieen op. De muziek doet haast barok aan. Met een stem van een rusteloze en onbegrepen getorpenteerde ziel die ongrijpbaar klinkt. Je hoort op dit album een soort van melancholische uitbundigheid van een introverte zanger die zichzelf overtreft en die mij in iedergeval weet te vertederen. Misschien geen vrolijk album maar soms wel met een bepaalde positiviteit. Er staan echt prachtige nummers op zoals Sweet Adeline, Tomorrow Tomorrow, Waltz #2 (XO) (op single uitgebracht), Baby Britain (ook op single uitgebracht), Independence Day, Waltz #1 (Beatlesachtig), Bottle Up And Explode! en I Didn’t Understand. XO is een album dat je bij je kladden grijpt. Op het moment dat je het zeurderig begint te vinden heb je hier al bewondering voor. Onderandere opgenomen in Sunset Sound (AT 1760 – Tom Waits, Janis Joplin, Love, Van Halen, Van Dyke Parks, Sergio Mendes & Brasil ’66, Tim Buckley), The Sound Factory (AT 1760 – Warren Zevon, Linda Rondstadt) en Ocean Way Recordings (AT 1760 – Red Hot Chili Peppers, John Hiatt, Beck, Blake Mills, Chris Stills). Uitgebracht door Dreamworks Records (AT 1760 – Eels).
