Afkomstig uit Dallas, Texas, kwamen de Dixie Chicks (of The Chicks zoals ze zich tegenwoordig om politieke redenen, en wat mij betreft afkeuringswaardig, sinds 2020 noemen) in 1998 met dit voor hen vierde en geprezen doorbraak album. Een album met zoetgevooiste driestemmige samenzang van Emily Erwin (gitaar, banjo, dobro, zang), Martie Seidel (viool, mandoline, zang) en Natalie Maines (zang). Het was hun eerste plaat met de nieuwe leadzangeres Maines en ook de eerste plaat voor een groter label. Het grootste gedeelte van het album bestaat uit nummers die je country pop zou kunnen noemen, maar soms ook bluegrass en honky tonk invloeden hebben. De nummers zijn allemaal geschreven door anderen. Loving Arms van Tom Jans is o.a. ook uitgevoerd door Elvis, Kris Kristofferson en Petula Clark. Dit album is soms oorspronkelijk en authentiek en in ieder geval echte Nashville country. Soms wat overdreven senimenteel, zoals You Were Mine en I’ll Take Care Of You, in feite draken van nummers, maar die door de voortreffelijke samenzang toch gedeeltelijk overeind blijven. Maar dit zijn uitzonderingen. De meeste nummers zijn gewoon leuk om naar te luisteren. Tonight The Heartache’s On Me is een van die nummers waar je gewoon vrolijk van wordt en wil gaan dansen. Let ‘Er Rip is een spannend uptempo nummer, waarin The Chicks lekker rocken en Am I The Only One (Who’s Ever Felt This Way) en Give It Up Or Let Me Go, twee covers van Maria McKee en Bonnie Raitt zijn andere hoogtepunten. In dat laatste nummer komt de krachtige stem van Natalie Maines het meest tot haar recht.
