De manier waarop Ana Lains de fado tot ons brengt klinkt voor mijn gevoel nog net iets bevalliger dan die van die andere fado zangers en zangeressen waarover ik eerder al iets heb geschreven (Camane, Jorge Fernando, Madredeus, Ana Maura, Cristina Branco, Mafalda Arnauth, Joana Amendoeira). Ik vind eigenlijk alleen die twee andere fado albums die ik ook nog in mijn verzameling heb, die van Amalia Rodrigues en Carlos Do Carmo nog net weer iets mooier (staan op de plekken 1067 en 1207 in mijn 1760 lijst). Maar ook deze is weer zo’n prachtig voorbeeld van die intrigerende volksmuziek dat uit Portugal komt. Ana Lains, die al op zes jarige leeftijd in het openbaar begon te zingen en op haar vijftiende in het openbaar haar eerste fado zong, won in 1999 de Grande Noite Do Fado De Lisboa, tekende in 2003 haar eerste platencontract en in 2005 kwam haar debuutalbum uit: Sentidos. Op Quatro Caminhos, verschenen in 2010, staan composities van Diogo Clemente, Amelia Muge, Jose Manuel David en Filipe Raposo. Het algemene thema van dit album is de viering van het leven, haar liefde voor Portugal, en haar lessen die ze geleerd heeft van haar ervaring van de vele optredens buiten Portugal. Deze mooie nummers, Adeus, Ricochete, A Ti, Esta Saudade Nao Quer Partir, Nao Sei Porque Te Foste Embora en Condicao, zijn ronduit heerlijk om naar te luisteren. Gitaristen op dit album zijn Bernardo Cauto en Diogo Clemente. Stemmig, warmbloedig en vol met temperament. Zeer mooi allemaal.
