De eerste single van Buddy Guy, Sit And Cry (The Blues) verscheen al in 1958, voordat in 1967 zijn eerste album verscheen: I Left My Blues In San Francisco voor Chess Records. Sindsdien is deze man, zesentachtig jaren jong, een levende legende geworden, en dat is hij feitelijk al jaren. The Blues Don’t Lie is zijn negentiende studioalbum, en zijn dertiende voor het Silvertone label. The Blues Don’t Lie is een blues album dat je zal koesteren. Zeldzaam goed. Met diverse artiesten die hieraan meegewerkt hebben. Mavis Staples, Elvis Costello, James Taylor, Bobby Rush, Jason Isbel en Wendy Noten: ik denk dat al die mensen het een eer vonden om aan dit album mee te doen. Met een aantal covers I’ve Got A Feeling (Lennon, McCartney), King Bee (James Moore) en Sweet Thing (B.B. King). Maar de meeste nummers zijn echter van producer en drummer Tom Hambridge. I Let My Guitar Do The Talking, We Go Back, Symptoms Of Love, Gunsmoke Blues, Follow The Money en Rabbit Blood zijn maar een paar van de hoogtepunten. Petje af voor deze bluesgigant die alles blijkbaar nog steeds in zijn vingers en in zijn strot heeft. Het hele album is een koninklijk feest en Buddy Guy is een man om hevig te bewonderen. Een album waar je nooit genoeg van krijgt. Chicago blues op z’n best.
