Arlo McKinley, geboren als Timothy Carr, is een Amerikaanse countryzanger en singer/songschrijver uit Cincinnati, Ohio. Hij heeft tot nu toe drie albums uitgebracht. De meest recente is This Mess We’re In, dit jaar uitgebracht op John Prine’s platenlabel Oh Boy Records. McKninley was de laatste artiest die door Prine zelf werd aangetrokken, voor zijn dood in 2020. The Mess We’re In is een juweeltje. Een mooi meevoelend album over wanhoop, moedeloosheid, empathie, verlies en pijn, verpakt in een mooie country folk sound. Sturgill Simpson, Hayes Carll, 49 Winchester, Eric Taylor en John Prine zelf zijn met hem te vergelijken. Alle nummers op dit album zijn in feite hartverscheurend. City Lights, Back Home, This Damn Town, Stealing Dark From The Night Sky, I Wish I en Dancing Days: deze raken je allemaal in je ziel, en laten je niet onberoerd mede ook vooral door die stem van de man. Daarmee weet hij tederheid met de rauwe hardheid van het bestaan te combineren. En daarbij legt hij altijd een hand op je schouder. Echt heel mooi. Geproduceerd door Matt Ross Spang (AT 1760 – Margo Price) (The Allman Betts Band, 2019) in Sam Phillips Recording Studio in Memphis, de vroegere Sun Studio (At 1760 – Johnny Cash, Carl Perkins, Jerry Lee Lewis). The Mess We’re In is wat mij betreft (van albums die ik zelf gekocht heb uiteraard) een van de hoogtepunten van 2022.
