Het Canadese Japandroids lijkt niet veel moeite te doen om vaak albums uit te brengen. Vanaf 2009 hebben ze er maar drie uitgebracht. Post-Nothing in 2009, Celebration Rock in 2012, en deze alweer in 2017. En in 2020 verscheen er digitaal en op vinyl nog een live registratie genaamd Massey Fucking Hall van opnames uit 2017. Ze leken oververmoeid te zijn na vijf jaar touren en namen 6 maanden de tijd om zichzelf weer op te laden. Vaak vraag je je dan af of een band, of in dit geval dit duo, dan nog wel bij elkaar zijn. Japandroids dat bestaat uit (laten we daar dan maar van uit gaan) Brian King op gitaar en vocals en David Browse op drums en ook op vocals, hebben op dit album een muur van geluid opgetrokken, waar in ieder geval iets aan ontbreekt en dat is een bassist. Rock zonder bas, ja wat is dat eigenlijk? Een lichaam zonder hartslag? Een ziel zonder geweten? Het is dan wel geen argument om het slechte muziek te vinden, want dit is ook best wel vaker gedaan. Maar goed, dit album, met acht nummers, is helaas wat eentonig. Het blijft niet beklijven. Na het openingsnummer Near To The Wild Heart Of Life, waar de zanger zich uit de naad werkt om gehoord te worden, is het tweede nummer North East South West iets minder schreeuwerig. Japandroids is vooral veel gitaargeweld. En dat is altijd prima. Arc Of Bar is een iets afwijkend nummer, en wat mij betreft het beste. Dat nummer doet een beetje aan The Verve denken. En van True Love And A Free Life Of Free Will spreekt me de lyrics me wel aan. En eigenlijk zijn alle teksten best wel de moeite waard, moet ik zeggen. Geen wereldschokkend album dus, maar goed genoeg om een paar keer naar te luisteren. Hoesfoto is van Leigh Righton. Wereldwijd uitgebracht door Anti- (AT 1760 – Grinderman, Ramblin’ Jack Elliott, Jolie Holland, Mavis Staples, Wilco, Man).
