(488) Superunknown van Soundgarden
Soundgarden was een unieke band, afkomstig uit Seattle. Het was de eerste grunge band die een platencontract tekende bij een groot label. Ik heb niet alles van Soundgarden. Badmotorfinger en King Animal heb ik bijvoorbeeld niet. Daarover kan ik dus ook geen oordeel geven. Maar Ultramega OK, Louder Than Love, Superunknown en Down On The Upside heb ik wel. Ultramega OK is een redelijk album, een typisch debuutalbum, dat een mix is van punk, metal, psychedelia en hardrock. Maar toch grijpt dat album me niet helemaal. Beyond The Wheel, Mood For Trouble en een cover van Howlin’ Wolf, Smokestack Lightning, zijn wel prima nummers. Louder Than Love uit 1989 is voor m’n gevoel al meer een grunge album (en kwam in hetzelfde jaar uit als Bleach van Nirvana). Het is donker en duister, met puntige riffs en hooks. Gun dat langzaam begint en steeds sneller gaat heeft een lekkere gitaarsolo en is een van de hoogtepunten. Hands All Over, Get On The Snake en Loud Love zijn ook ok. Down On The Upside uit 1996, twee jaar uitgekomen na Superunknown, is mijn tweede favoriete album. Het is minder zwaar en donker dan de voorganger. Pretty Noose, Blow Up The Outside World, Burden In My Hand zijn allemaal aardige nummers. Maar Superunknown, het magnum opus van de band, bevat in mijn opzicht geen enkel zwak nummer. Ik houd vooral van dat slepende, trage en vette geluid. Met nummers als Let Me Drown, Fell On Black Days, Superunknown, Black Hole Sun en Spoonman. Soundgarden met vooral zanger en gitarist Chris Cornell in de hoofdrol, die in 2017 zelfmoord pleegde, was net als Alice in Chains, Nirvana en Pearl Jam een belangrijke grunge band. En Superunknown is een van de beste albums van dit genre.
