(954) The Alan Parsons Project – Pyramid
Die LP Tales Of Mystery And Imagination (Edgar Allan Poe) was ooit de eerste geluidsdrager (LP) die ik van TAPP heb gekocht. Daarna volgden de andere LP’s I Robot en Pyramid. En ook heb ik een verzamelbox met daarin de LP’s Eve en The Turn Of A Friendly Card. Als ik de CD’s die ik heb waar ik het liefst naar luister in de juiste volgorde moet zetten dan is die: 1) Pyramid, 2) Tales Of Mystery, 3) I Robot, 4) Eye In The Sky en 5) Gaudi. Met Gaudi heb ik niet zo veel. En van Eye in The Sky vind ik alleen Old And Wise leuk. I Robot, uit 1977, heb ik wel altijd een goed album gevonden, en best afwisselend als je er een paar keer naar luisterd, met zangpartijen van Lenny Zakatek, Allan Clarke, Dave Townsend, Steve Harley en Jack Harris. I Wouldn’t Want To Be Like You, Some Other Time, Don’t Let It Show en Day After Day (The Show Must Go On) zijn gewoon goede popliedjes. Tales Of Mystery, uit 1976, is een bijzondere CD, omdat deze een van de eerste CD’s is die ik uberhaubt ooit heb gekocht en omdat daar de stem van Orson Wells op staat (en niet op de LP), en natuurlijk omdat het nummers zijn geinspireerd op de horror verhalen van Edgar Allan Poe. The Cask Of Amontillado, The Raven, A Dream Within A Dream en The Fall Of The House Of Usher (zestien minuten lang) zijn de hoogtepunten. Alan Parsons, vooral als producer en engineer (AT 1760 – Steven Wilson (co), Al Stewart, Freudiana) van o.a. Pink Floyd’s Atom Heart Mother en Dark Side Of the Moon en van The Beatles Abbey Road en van Wings Wild Life en Red Rose Speedway, heeft vooral met het nummer The Fall Of The House Of Usher een absoluut magistraal werk afgeleverd. Ik heb dit album vooral vroeger als LP helemaal grijs gedraaid. John Miles, Arthur Brown, Terry Sylvester, zijn er op te horen. Pyramid vind ik echter het beste album. Alleen al om de eerste drie nummers Voyager, What Goes Up…, en vooral The Eagle Will Rise Again. Dit nummer is een van de prachtigste nummers ooit gemaakt, gezongen door Colin Blunstone. In The Lap Of The Gods is onheilspellend en Pyramania (there are pyramids in my head, there’s one underneath my bed) is zelfs grappig. Alleen Shadow Of A Lonely Man vind ik een minder nummer. The Alan Parsons Project was het ultieme voorbeeld van een studiogroep, of eigenlijk meer een project, dat ooit een keer in 1990 live onder de originele naam als TAPP te bewonderen is geweest. Met al die sessiemuzikanten die met Eric Woolfson en Alan Parsons hebben samengewerkt was The Alan Parsons Project met recht een uniek project. Een project dat inmiddels is gestopt als ik het goed heb.
