Deliverance van Space
Waarom ik deze LP ooit gekocht heb? Ik zou het echt niet meer weten. Misschien door de Hipgnosis hoes (vroeger, zonder internet, toen de CD nog niet bestond, kocht ik in de platenwinkel soms wel eens LP’s waarvan ik geen idee wat voor muziek het was). Misschien dacht ik wel dat het de soundtrack van de film Deliverance was, ik zou er geen weddenschap meer voor af te durven sluiten. Eigenlijk bedoeld om deze LP uiteindelijk op de laatste plaats te zetten in mijn lijst met albums die ik heb (bij 1760 ben ik maar gestopt), ben ik er eigenlijk nooit aan toegekomen om de CD later alsnog te kopen, en ben ik van het idee toch maar afgestapt. Want het is zondermeer de verschrikkelijkse LP die ik bezit. Eurodisco, eurobeat, italo disco, of hoe je het ook moet noemen: het is disco van het ergste soort. Giorgio Moroder achtige muziek van Patrick Fraigneau, R. Romanelli en D.Marouani. Jean Michel Jarre, Vangelis, Cerrone en zelfs Sylvester blijken echte kunstenaars te zijn vergeleken met dit. Sentimentele lachwekkende en makkelijk gemaakte rotzooi. De zang van Madeline Bell (toch ooit de achtergrondzangeres op You Can’t Always Get What You Want van The Rolling Stones) op het nummer Prison is eigenlijk het enige hoogtepunt (nee, niet het goede woord) van het hele album, en zelfs dat nummer is van een complete nietszeggendheid. UItgebracht door Pye Records (AT 1760 – The Kinks).
