Is net als Heaven 17 opgericht door Martyn Ware en Ian Craig Marsh. Maar toen dit album uitkwam, in 1981, waren beide heren al lang en breed vertrokken. Zanger op dit album was Philip Oakey, die met zijn haardracht in de jaren tachtig een opvallende verschijning was. Meest bekende nummer op Dare is uiteraard Don’t You Want Me, dat een grote hit was toendertijd. Dare vind ik iets leuker om naar te luisteren dan Penthouse & Pavement van Heaven 17. Synthpop ook, net als Eurythmics, The Art of Noise en het Spaanse Mecano in mijn 1760 lijst. Het album is zeker de moeite waard om te (her) beluisteren, al moet ik eerlijk bekennen dat ik in de jaren tachtig van dit soort muziek niets moest hebben. Want ja, ik luisterde naar hele andere muziek. Dit was pop, dit was foute gemakzuchtig gemaakte synthesizer muziek: steriel, leeg, commerciele rotzooi en inhoudsloos, en ik was toch echt een rocker toen! Maar dit is een voorbeeld van een album dat ik jaren later maar door een enkel nummer toch maar heb aangeschaft, en dat is om Don’t You Want Me. Vind ik net niet fake of kitch genoeg om het tegenwoordig te haten. En sterker eigenlijk nog, ik vind het zelfs wel een leuk nummer.
