Tussen 1974 en 2016 heeft Branduardi zo’n zesendertig albums uitgebracht. Een discografie om U tegen te zeggen. Cercando L’oro uit 1983 was zijn tiende. Deze middeleeuws achtige muziek van deze Italiaanse troubadour bevalt me prima. Op dit album staat o.a. Piano Piano, dat een Italiaanse versie is van de traditional Barbara Allen, afkomstig van een gedicht waar in 1666 al naar werd gerefereerd. Er zijn honderden verschillende versies van deze ballade gemaakt. Vooral veel folk versies. Simon & Garfunkel, Ewan MacColl, Pete Seeger, The Everly Brothers, Emmylou Harris, Jo Stafford, Joan Baez en Bob Dylan (en zelfs John Travolta die het prachtig zingt in de film A Love Song For Bobby Long) hebben allemaal eigen interpretaties van dit nummer gespeeld. Maar er staan meer mooie nummers van deze Italiaan op deze CD, die alle andere nummers heeft geschreven samen met zijn vrouw Luisa Zappa (nee geen familie). Arrangementen en orkestratie zijn gedaan door Maurizio Fabrizio. Il Libro, Profumo D’arancio en Natale, dat een mooi kerstliedje is, zijn allemaal nummers die je betoveren. Persoonlijk vind ik de Italiaanse muzikale taal prachtig. Er zijn vele voorbeelden te noemen van Italiaanse zangers die je met hun verbeeldingskracht kunnen raken (Francesco De Gregori, Pablo Conte, Fabrizio De Andre en Lucio Dalla die ik in mijn 1760 lijst heb staan zijn maar een paar voorbeelden daarvan) die men kan bewonderen om hun lyrische en poetische vermogens om de luisteraar te kunnen raken in de ziel. Angelo Branduardi is er ook zo een.
