Het laatste album dat ik van Sufjan Stevens heb gekocht was Planetarium uit 2017, een samenwerking met Bryce Dessner van The National, drummer James McAlister en componist en arrangeur Nico Muhly. Zijn eigen soloalbums heb ik tot en met Carrie & Lowell uit 2015 regelmatig allemaal aangeschaft. Daarom is het mooi om weer eens naar een nieuwe Sufjan Stevens te luisteren, die me onmiddelijk weer doet denken aan zijn eerdere albums: A Sun Came, Michigan, Illinoise en Carrie & Lowell. Sufjan Stevens is een artiest die ik echt bewonder. Deze man heeft iets wat vele andere artiesten vaak missen of iets minder hebben (voor mij althans): originaliteit, eenvoud, oorspronkelijkheid, eigenheid en intimiteit. Hij is een soort van magier die dingen uit zijn hoge hoed weet te toveren met zijn stem als zijn toverstaf. Hij lijkt het vermogen te hebben om met minimale middelen grote emoties naar boven te brengen. Hij zingt alsof je in een soort van droom bent. De tien nummers op deze CD kun je eindeloos blijven beluisteren zonder dat ze gaan vervelen. Met nummers als Goodbye Evergreen, A Running Start, Everything That Rises, My Red Little Fox, So You Are Tired, Javelin en Shit Talk (met Bruce Dessner op gitaar), waarmee hij je zijn konijnenhol binnenlokt en waar je van hem nog een gezellig kopje thee krijgt ook (om in die droom te blijven) is de grootsheid van Sufjan Stevens opnieuw bevestigd. De afsluitende track There’s A World is een cover van Neil Young (van Harvest). Dit nummer lijkt nu een echt Sufjan Stevens nummer te zijn geworden dat hij zichzelf met deze ingetogen versie volkomen eigen heeft gemaakt. Uitgebracht door Asthmatic Kitty Records en opgenomen bij Sufjan Stevens thuis.
