Van de vier albums die Slowdive uitbracht, was deze de laatste. De eerste drie verschenen allemaal in de jaren negentig. Just For A Day (1991), Souvlaki (1993) en Pygmalion (1995). En na tweeentwintig jaar verscheen er opeens dus deze. In de tussentijd was er veel gebeurt. Drummer Simon Scott verliet de band in 1994, het label liet de band vallen, en de overige leden Neil Halstead, Rachel Goswell en Ian McCutcheon maakten een doorstart als Mojave3, waavan er tussen 1995 en 2006 vijf albums verschenen. Maar Slowdive blijkt in 2022 weer te bestaan, treden weer op, en zijn er berichten dat men weer in de studio is te vinden voor wellicht een nieuw album. Dit comeback album uit 2017, ook weer met te teruggekeerde Scott, is een combinatie van dream pop en shoegaze, met de nadruk op shoegaze. Van de acht nummers Slomo, Star Roving, Don”t Know Why, Sugar For The Pill, Everyone Knows, No Longer Making Time, Go Get It en Falling Ashes, is er niet een te veel of te weinig. Het is precies genoeg. Je kunt er heerlijk bij wegdromen. Met fragiele gitaarlijntjes gecombineerd met een muur van geluid, dat integer, verstild, hypnotisch en melancholisch is, en klinkt alles als een medicijn om er mee tot rust te komen, en werkt het als een deken van mist boven een meer in een groot groen bos waarin je niet kunt verdrinken, maar waar je boven blijft zweven. Wat je met geluid allemaal wel niet kan doen bewijst deze band met dit album. En dat is heel mooi. Gewogen en goed gekeurd. Te vergelijken met The Horrors, Lush en My Bloody Valentine. En uitgebracht door Dead Oceans (AT 1760 – Bill Fay, Ryley Walker, The Tallest Man On Earth, Shame, Phosphorescent, Bleached).
