Mirage van Camel
Deze LP verscheen in 1974 en blijkt nog steeds het magnum opus te zijn van deze progressieve rockband uit Guildford, Engeland. Sterker nog: het is een van de beste progrock LP’s die er ooit gemaakt is in de geschiedenis van het genre. Misschien dan wel niet de beste, maar het komt dichtbij albums als 2112, Wish You Were Here, Close To The Edge, Thick As A Brick en Moving Waves, om er maar een paar te noemen. Je kunt goed horen hoe goed Andrew Latimer als gitarist toen was. Een man met een uniek eigen geluid. En voor mij altijd te vergelijken geweest met het spel van Brain May, en niet zo zeer met Steve Hackett, David Gilmour, Martin Barre of Steve Howe. Ik ben altijd een fan geweest van de band. Freefall, Supertwister, Earthrise, Lady Fantasy (a Encounter, b Smiles For You, c Lady Fantasy) en The White Rider (a Nimrodel, b The Procession c The White Rider), dat over niemand anders gaat dan over Gandalf van Lord Of The Rings (the wizard of them all, came back from his fall, this time wearing white). zijn allemaal hoogtepunten, het is haast muzikale poezie van een tovenaar op een gitaar, en zeker ook op dwarsfluit. Voor mij is Camel altijd een soort van muzikale ontdekkingsreis geweest. Zo rijk aan emoties, ideeen, tempowisselingen en speltechniek. Peter Bardens, Andrew Latimer, Doug Ferguson en Andy Ward, hadden Camel met deze LP definitief naar hetzelfde niveau van andere progrockbands weten te brengen. Het is een klassiek album. Uitgebracht door Deram Records, dat toendertijd eigendom was van Decca. Geproduceerd door David Hitchcock (AT 1760 – Caravan), en ook bekend als producer van Foxtrot van Genesis en een ander album van Camel genaamd The Snow Goose. Misschien had ik dit album van Camel in mijn 1760 lijst moeten zetten. Maar heb uiteindelijk ooit gekozen voor Nude. Waarom? Ja waarom! Goeie vraag.
