(790) Depeche Mode – Violator
Ik heb vier studioalbums van Depeche Mode, een klein aantal eigenlijk maar van een band die maar liefst veertien studioalbums van 1981 tot en met 2017 heeft uitgebracht. Ook wat livealbums, videoalbums en compilatiealbums betreft is er van de band heel wat verschenen, maar 101 is het enige livealbum dat ik heb. Van de studioalbums bezit ik alleen Violator, Songs Of Faith And Devotion, Ultra en Exciter. Violator is absoluut het beste album van deze vier en bevat de nummers World In My Eyes, Personal Jesus en Enjoy The Silence. Deze drie nummers vind ik echt geweldig, mede waarschijnlijk ook door die video’s van Anton Corbijn. Deze nummers behoor je heel hard af te spelen, vooral Halo en Waiting For The Night. Depeche Mode heeft op dit album een unieke sound. Het is een soort van kale muziek waar veel lagen omheen zijn gebouwd (minder is meer). Die andere drie albums zijn helaas wat minder catchy en zijn allemaal experimenteler (meer is minder). Ultra en Songs Of Faith And Devotion vind ik de minste van de vier. Alleen Sister Of Night op Ultra kan me bekoren. Exciter is wel weer een aardig album, wat rustiger en dromeriger. The Sweetest Condition, The Dead Of Night, I Feel Loved, Easy Tiger, Freelove en Goodnight Lovers, kunnen wat mij betreft mijn smaak wel redelijk verdragen. Tenslotte is 101 een prima en opwindend livealbum. Een van de betere die ik ken eigenlijk wel. Daarop staan onderandere de klassiekers Black Celebration, Shake The Disease, People Are People, Master And Servant en Just Can’t Get Enough. Van deze registratie, opgenomen in The Rose Bowl in Pasadena in Californie, is ook een documentaire gemaakt door D.A. Pennebaker (o.a. bekend van Don’t Look Back van Dylan). Depeche Mode was voor mij vroeger in de jaren tachtig/negentig net zo groot als U2 en Simple Minds. Ook al heb ik in de jaren tachtig nooit iets van ze gekocht. Behalve dan dat livealbum, maar daar stonden al die hits namelijk al op. Die heb ik toen gekocht in 1989.
