Yes van Yes
Niemand in 1969 kon ook maar voorspellen welk een progressie Yes muzikaal zou gaan maken in de jaren zeventig en daarna. In die tijd was de band alleen nog maar een veelbelovende groep. Toen het eerste Yes album verscheen werd het in het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten positief ontvangen, maar was het commercieel niet succesvol en slaagde er in geen van beide landen in om in de hitlijsten te komen. Twee singles werden er van het album uitgebracht: Sweetness en Looking Around. Opnames stuitte op technische problemen, waarbij de band twee dagen bezig was om een Hammond orgel te krijgen waarop Tony Kaye kon spelen om correct te functioneren. Ze huurden er daarom maar een. De bezetting op dit album met Bill Brufford, Tony Kaye, Chris Squire, John Anderson (zoals zijn voornaam op dit album nog vermeld staat, hij zou de h in zijn naam in 1970 verwijderen), Peter Banks (geen familie van Tony Banks) zou zoals bekend niet lang stand houden. Peter Banks en Tony Kay zouden vervangen worden door Steve Howe en Rick Wakeman. Dit album uit 1969 en ook Time And A Word uit 1970, waren eigenlijk nog maar de voorgerechten van het echte begin ((The Yes Album, Fragile (met mijn favoriete samenstelling Howe, Wakeman, Squire en Anderson) en Close To The Edge)), voordat de band tot een van de meest toonaangevende symfonische rockbands zou uitgroeien. Maar het begon er wel al een beetje van weg te hebben. I See You, een cover van The Byrds en Every Little Thing, een Beatles cover, met die karakteristieke driestemmige koortjes leek al een beetje op het latere werk. Nee, Yes, niet het beste album van de band, maar ook niet het slechtste. Voor mij een goede middenmoter. Uitgebracht door Atlantic Records.
