Fabrizio De Andre, geboren in Genua, was een Italiaans singer-songschrijver en stond bekend als Il Cantautore Degli Emarginati en Il Poeta Degli Sconfitti. Zijn veertigjarige carriere weerspiegelt zijn interesses in conceptalbums, literatuur, poezie, politiek protest en Franse muziek. Hij wordt beschouwd als een prominent lid van de Genuese School. Geinspireerd door de muziek van Georges Brassens, vond De Andre een persoonlijke stijl, waarbij hij literatuur vermengde met traditionele middeleeuwse liederen, waarbij hij zich presenteerde als een hedendaagse troubadour en verhalenverteller, dat zich concentreerde op de verhalen van gemarginaliseerde mensen en antihelden. Later nam hij protestliederen op, zoals La Ballata Del Miche, die hij samen met zijn vriendin Clelia Petracchi schreef. Tutti Morimmo A Stento is zijn tweede album uitgebracht in 1968. Het album, waarvan de teksten zijn geinspireerd op de poezie van François Villon, wordt beschouwd als een van de eerste conceptalbums die in Italië werden geproduceerd. Wat opvalt is de mooie diepe stem van De Andre, die denken doet aan Leonard Cohen, het stemmige middeleeuwse akoestische gitaarspel, en de mooie orkestrale arrangementen van het Orchestra Filarmonica Di Roma. Het conceptalbum gaat over de dood in de brede zin van het woord: over bijna-doodervaringen, over verlatenheid, ter dood veroordeelden, eigenzinnigheid, radeloosheid. over wanneer je je baan verliest of als je een vriend kwijt raakt. De Andre overleed op 11 januari 1999 in Milaan. Vanwege het succes van zijn muziek in Italie en de impact ervan op het Italiaanse collectieve geheugen, zijn veel openbare plaatsen zoals wegen, pleinen en scholen in Italie naar hem vernoemd.
