Eartha Kitt, in 1927 geboren, begon haar carriere als lid van de Katherine Dunham Company in 1943 en bleef lid van die groep tot 1948. Kitt, een getalenteerde zangeres met een kenmerkende stem, was ook actrice. In 1950 gaf Orson Welles aan haar haar eerste hoofdrol als Helena van Troje in zijn verfilming van Dr. Faustus. Twee jaar later werd Kitt gecast in de revue New Faces van 1952, waarin ze Monotonous en BalPetit Bal zong, twee nummers waarmee ze jaren werd geidentificeerd. Gedurende de rest van de jaren vijftig en vroege jaren zestig nam ze voornamelijk muziek op; maar speelde ze ook rollen in films, televisie-series en trad ze op in nachtclubs, en keerde later weer terug naar het Broadway-podium, In de late jaren zestig speelde Kitt in Batman de rol van Catwoman. En ze verscheen in 1967 in een Mission: Impossible-aflevering getiteld The Traitor. Van That Bad Eartha, het album voor het eerst verschenen in 1953, zijn verschillende versies in verschillende jaren uitgebracht: in 1953, 1954 en 1956. Als EP, als 10-inch en als 12-inch versies. Een van de talenten van Eartha Kitt was dat ze vlekkeloos in verschillende talen kon zingen, in het Frans, het Swahili, het Turks en het Spaans. Dat is op deze CD duidelijk te horen in de nummers Angelitos Negros, C’est Si Bon, Uska Dara A Turkish Tale, Avril Au Portugal en Under The Bridges Of Paris, dat een soort van mengeling van calypso, pop en jazz is. Bij sommige nummers heb je de indruk dat je Edith Piaf hoort. Eartha Kitt die het imago had van een stijlvolle roofzuchtige chanteuze met veel sexappeal overleed in 2008.
