The Heart Of Saturday Night van Tom Waits
Toen deze LP uitkwam, meer dan vijftig jaar geleden, was Waits nog een betrekkelijk onbekende artiest. The Heart Of Saturday Night was zijn tweede album en de opvolger van Closing Time van een jaar eerder. Deze is iets gevarieerder dan dat album, dat iets intiemer is, en waarop hij in wezen zijn liedjes in de kroeg zingt: op deze gaat hij de straat op na het zingen van zijn liedjes. Waits zingt als een echte crooner waarop hij wordt begeleid door Jim Hughart op dubbele bas, Pete Christlieb op saxofoon en door Tom Scott op clarinet. Samen met Jim Gordon op drums. Waits zelf speelt piano. Het album doet romantisch aan. In de nacht van zaterdag op zondag, in the wee small hours, gaat Waits op zoek naar het hart van de zaterdagnacht. Het probeert de sfeer te pakken van nachtclubs, eenzame overpeinzingen over de liefde, van nachtclub muzikanten die na sluitingstijd zelf nog even al slenterend het nachtleven induiken. Dit album is heerlijk om bij weg te zwijmelen. De muziek is soms zo mooi en zo breekbaar, dat je dat gevoel dat deze muziek opwekt niet kwijt wil raken. En ook al is dit niet zijn beste album: The Heart Of Saturday Night, San Diego Serenade, Please Call Me Baby, Depot Depot, Semi Suite en Drunk On The Moon, zijn toch ook allemaal prachtig. Het openingsnummer, New Coat Of Paint, is een eerbetoon aan Jack Kerouac. Opgenomen door Bones Howe en uitgebracht door Asylum.
