Het oeuvre van Nick Cave is inmiddels net zo indrukwekkend als die van Dylan en Tom Waits. De man legt de lat net zo hoog voor wat kwaliteit betreft als deze twee heren. Net als Dylan en Waits is hij een verhalenverteller. En die raken je altijd. Er is haast niemand anders die dat zo goed kan doen als hij. Alles komt uit de diepste krochten van zijn ziel. Melodieus, kwetsbaar, onvoorspelbaar, diepzinnig, krachtig en meeslepend. Zijn emoties zijn altijd echt. Zoals we van hem gewend zijn. Wild God is inmiddels alweer zijn achttiende album, de eerste sinds Skeleton Tree uit 2016 samen met The Bad Seeds (Ellis, Vjestica, Casey, Wydler, Sclavunos) en Carnage zijn duo plaat met Warren Ellis uit 2021, als we aantal soundtracks van hen samen tenminste niet meerekenen. Zoals bij ieder album van NC&TBS is dit ook weer een unieke belevenis. Niet alleen qua muziek maar ook wat de teksten betreft (de teksten zijn van hem, de muziek is van Cave en Ellis), die in aanmerking mogen komen voor een literatuurprijs. Van dit album krijg je zondermeer een gelukkig gevoel. Het is vooral een warme plaat over hoop en troost, weelderig en rijk aan klankkleuren. Het is haast een religieuze belevenis. Er staan een paar gospelnummers op als Wild God, Conversion en As The Waters Cover The Sea en ook een prachtig liefdesliedje O Wow O Woy (How Wonderful She Is) met Anita Lane een ex-lid van The Bad Seeds. Andere nummers als Cinnamon Horses, Frogs, Joy en Final Rescue Attempt zijn evenzeer indrukwekkend. Een gastbijdrage is er ook van Colin Greenwood, de bassist van Radiohead. The Prince of Darkness (met een prachtige foto van hem in de binnenkant van de CD) stelt altijd alleen maar vragen, maar met dit album is hij in het licht getreden als de Engel in het wit die ons weer opnieuw verwonderen doet. Uitgebracht door Play It Again Sam.
