Caress Of Steel van Rush


Ik heb deze LP geloof ik ooit gekocht toen ik nog op school zat (in a galaxy far far away). Niet op het moment dat het verscheen, want toen was ik pas twaalf, maar een paar jaar later, na Hemispheres. Omdat ik toen ook al van Queen hield en naar symfonische muziek luisterde (nog voordat het progrock werd genoemd), naar bands als Genesis, Jethro Tull, Pink Floyd, Camel en Yes, was deze band in die tijd voor mij de perfecte combinatie van hardrock en symfonische rock. Neil Peart, Geddy Lee en Alex Lifeson waren voor mij rockgoden. Caress Of Steel is een van mijn, na Hemispheres en 2112, favoriete albums van de band, mede ook om de album art, wat me ook nog eens een soort van Tolkien gevoel gaf. En natuurlijk om de geweldige teksten die op de binnenhoes staan afgedrukt. Ik zong altijd luidkeels mee. Hoewel op Fly By Night By-Tor And The Snow Dog al staat, wordt dit album als Rush’s eerste echte progressieve album beschouwd. Nummers als The Necromancer en The Fountain Of Lamneth (i am born, i am me, i am new, i am free) zijn voorbeelden daarvan. Naast 2112 en Cygnus X-1 Book II: Hemispheres staat dit epos dat heel kant 2 in beslag neemt, voor mij ferm bovenaan als het beste werk van het trio. Maar de andere korte nummers zoals I Think I’m Going Bald, Bastille Day, met geweldig baswerk van Geddy Lee, en Lakeside Park, zijn wat mij betreft tot en met het Hemispheres album ook Rush klassiekers (net als The Trees, The Twilight Zone, In The Mood, Fly By Night, Working Man, A Passage To Bangkok en Circumstances dat voor mij zijn). Met recht zijn al deze nummers fantastisch. Uitgebracht door Mercury.