Toen The Hollies dit coveralbum uitbrachten in 1969 had Graham Nash de band al verlaten om zich bij Crosby en Stills te voegen (hoewel hij op een track, Blowin’ In The Wind, op deze CD wel is te horen maar waarop zijn naam niet wordt vermeld). Er waren problemen ontstaan tussen Nash en de andere leden van The Hollies. Een behoorlijk populaire band in de jaren zestig en begin jaren zeventig. Die toen singles uitbrachten als Searching, Here I Go Again, I’m Alive, He Ain’t Heavy He’s My Brother en Bus Stop. Ze hadden toen al acht albums op hun naam staan. Terry Sylvester (van de The Swinging Blue Jeans) zou Nash vervangen. Veel was er te doen rondom de verschijning van deze LP toendertijd (die pas in 1993 op CD in heel Europa verscheen). Dit album van The Hollies (Calvert, Clarke, Elliott, Hicks, Sylvester) werd toen flink bekritiseert. Het werk van Dylan leek toen mijlenver van hun eigen repertoire af te staan. De opvolger van deze LP had men daarom dan maar ook Hollies Sing Hollies genoemd. Om de fans weer terug te kunnen winnen. Neemt niet weg dat het toch plezierig luisteren blijft naar deze poppy arrangementen. Niet dat het mijn favoriete coveralbum is, die van The Byrds vind ik ook beter. maar het bevat toch een paar fijne covers. Ze zijn best te pruimen. Want altijd blijft het weer een feest om naar nummers te luisteren als I Want You, Mighty Quinn, When The Ship Comes In, Wheel’s On Fire, I Shall Be Released, Quit Your Lowdown Ways, Just Like A Woman, All I Really Want To Do, My Back Pages, I’ll Be Your Baby Tonight en Blowin’ In The Wind. Ze blijven altijd interessant. Uitgebracht door EMI.
