Ooit omhoog geklommen uit de krochten van My Space met duizenden fans die toen naar haar liedjes luisterden kun je niet anders dan bewondering hebben voor Lily Allen. Eigenlijk gekocht om de singles Fuck You en Not Fair, blijkt deze CD, It’s Not Me, It’s You, haar tweede uit 2009, meer goede nummers te hebben zoals The Fear, Never Gonna Happen, Who’d Have Known en Him. Ik denk dat ik deze CD toen gekocht heb om ook een pop diva in mijn muziekverzameling te hebben. Ze was voor mij toen een soort van antwoord op al die zogenaamde vrouwelijke pop idolen zoals Britney Spears, Lady Ga Ga, Beyonce, Rihanna en wie nog meer allemaal uit die tijd. Artiesten die me totaal niet kunnen boeien. Die video van Not Fair vond ik toen heel verfrissend. Ze lijkt met haar typische Engelse stem openhartig en sarcastisch te zijn, als iemand die observeert in plaats van te zeggen wat iets is: ze wil de massa niet bespelen met goedkoop effectbejag maar verwondering uitstralen. De liedjes zijn allemaal zeer intelligent gemaakt en dansbaar ook. En grappig ook dat het nummer Chinese een beetje als Caro Emerald klinkt, of eigenlijk meer andersom. Wie fuck you zo bitterzoet kan zingen heeft altijd mijn sympathie, ook al is de piano intro nogal geleend van Close To You van The Carpenters. Fuck You so very much.
