Dit titelloze debuutalbum uit 2003 is zowel akoestisch als elektrisch van een hoog niveau. Tom Van Laere uit Belgie, samen met zijn medemuzikanten op deze CD, was een artiest die in dat jaar van zijn debuut meteen indruk maakte. Hij is nog steeds actief. In 2021 kwam zijn zevende album uit: The Gardener. Deze, zijn eerste dus, doet in het begin misschien wat aan Neil Young denken (een compliment uiteraard), ook door het gebruik van een mondharmonica, maar gaandeweg dit album blijkt de Admiraal zijn eigen weg te bewandelen. En dat is een kronkelige door de mooiste natuur, waatin hij soms amusant, zoals op Einstein Brain, de schaduwkanten van het leven bezingt. Hij blijkt een muzikale wereld gemaakt te hebben, waarin zijn creatieviteit ondubbelzinnig tot ons komt. Zijn stem raakt je meteen (lijkt een beetje op E. van Eels). Een paar van de mooiste nummers zijn Rags ‘N’ Run, Rebound Love, There Is A Road (Noorderlaan), Serenity Now! en Admiral For President. Ze zijn hartverscheurend. Hoe mooi kan een muzikant iets maken. Alibies had zelfs door Dylan gemaakt kunnen zijn. Van Laere krijgt dat voor elkaar samen met de soms haast goddelijke stem van Nathalie Delcroix die op drie liedjes meezingt. De nummers zijn allemaal zo mooi dat je bang bent dat het veranderd is bij een volgende luisterbeurt. Ze zijn ongrijpbaar en dat wil je zo houden. Als ik een Belg was zou ik trots zijn op zo’n artiest als deze man uit Brasschaat.
