Het laatste album dat van Amen Dunes verscheen was Freedom uit 2018. Dat was zijn vijfde album en had veel positieve kritieken. Amen Dunes is in feite Damon McMahon in z’n eentje, een Amerikaanse soloartiest nu woonachtig in New York City. Death Jokes, de opvolger van dat album ligt misschien wel een beetje in het verlengde daarvan. Het meeste zelf allemaal ingespeeld maar wel met de hulp van een aantal gastmuzikanten (Sam Wilkes, Christoffer Berg, Samuel Runsteen, Panoram, Kwake Bass, Robbie Lee en nog een paar anderen die ik allemaal niet ken). Death Jokes is nogal een claustrofobische productie. Je kunt je vinger er bepaald niet op leggen. Je hebt totaal geen idee waar het op dit album naar toe gaat. Op het eerste gehoor denk je dat het een verzameling van wat uitprobeersels is of zoiets. Veel samples zijn er gebruikt van Wilhelm Kempff (een Duitse pianist), Lenny Bruce, Richard Pryor, J. Dilla (moest ik opzoeken maar blijkt een inmiddels overleden rapper en producer te zijn) en Type O Negative. Een paar leuke nummers staan wel op. Mary Anne vind ik wel mooi, net als Round The World (met een sample van Bill Monroe and his Bluegrass Boys (al moet je heel goed luisteren om dat te horen) en een sample van een stem van Nadia Boulanger (moest ik ook opzoeken maar was een Franse muziekpadagoog). Het laatste nummer Poor Cops is eigenlijk een stuje Lenny Bruce met een tokkelend stukje lier er overheen gespeeld. Nee, helaas niet het beste album van 2024 dat ikzelf heb gekocht. Dat weet ik nu al. Uitgebracht door Sub Pop (Omni 2019, Kiwi Jr. 2021, TV Priest 2021, Slift 2024, J Mascis 2024).
