Stephen Malkmus was in een grijs verleden de zanger en gitarist van Pavement, waarvan in 1999 het vijfde en tot nu toe laatste album verscheen. Hij is tevens actief in andere projecten geweest. Er verschenen solo albums van hem, van Silver Jews, The Crust Brothers en ook van The Jicks. Van Stephen Malkmus and the Jicks is dit het zesde album. En waarop zijn typische gitaargeluid te horen is, dat niet makkelijk in het gehoor ligt, nee hij is niet een van mijn favoriete gitaristen, maar als je er een tijdje naar luisterd hoor je toch fraaie dingen. Er zit veel melodie in zijn gitaargeluid. Zijn lijzige zangstem bevalt me ook zeer zeker. Zelfgenoegzaamheid lijkt niet in zijn genen te zitten, maar zet hem er toe om gewoon mooie en eerlijke muziek te maken. Het gaat er vaak helemaal niet om om zuiver te kunnen zingen, blijkt maar weer eens ook in zijn geval, maar om emoties te tonen. Om een nederig mens te willen zijn. Zijn stem en zijn manier van zingen doet me af en toe daarom aan Ray Davies denken. De boodschap (met humor) is soms belangrijker dan om perfect te willen zijn. In de teksten zit een zekere directheid met leuke woordspelingen. Voorbeelden daarvan zijn Planetary Motion, Houston Hades, Cinnamon And Lesbians en Surreal Teenagers. Hoewel je er moeite voor moet doen om je te hechten aan Wig Out At Jagbags is het een leuk album met soms prettige verassingen met zelfs een Nederlands en Belgisch tintje. Opgenomen in La Chapelle Studios in Belgie en gemixed in Ijland Studio in Amsterdan door Remko Schouten. Uitgebracht door Matador (AT 1760 – o.a. Pavement, The Jon Spencer Blues Explosion, Car Seat Headrest, Cat Power en Interpol).
-
Meest recente berichten
Recente reacties
- Garper op (1309) Doves – Some Cities (2005)
- X22Boult op Top 10 1969
- Garper op Bob Dylan Covers
- Garper op Bob Dylan Covers
- Garper op Kerstalbums