Tormato van Yes


Het zwakste gedeelte van deze LP is de productie en de albumhoes. Tormato klinkt vlak, dof en monotoon en de hoes van Hipgnosis is ronduit verschrikkelijk: een foto, hoe is het mogelijk, van Yes Tor, een echte bestaande locatie in Engeland. Van Roger Dean is in de linker bovenhoek alleen het bekende Yes logo in het klein te bewonderen. Hoewel deze LP uit 1978 bij lange na niet het slechtste Yes album is (wel denken er veel dat het het slechtste album van de jaren zeventig is), is voor mij dit album een goede middenmoter, laten we het daar maar op houden. Maar wel op en hele grote afstand van Close To The Edge, Fragile, The Yes Album en Going For The One. Tormato was het laatste album waarop Jon Anderson tot dan toe constant actief was geweest, daarna zou hij sporadisch nog op een aantal andere albums terugkeren, en ook Wakeman zou na dit album in 1990 dat weer doen. De LP kent een paar nummers die me nog redelijk bevallen. Don’t Kill The Whale, Release Release, Onward en On The Silent Wings Of Freedom (van de negen nummers in totaal is dat nog best wel te aanvaarden). Toch was deze LP bij het verschijnen ervan een grote teleurstelling. Allemaal korte nummers, nummers die niet afgemaakt lijken te zijn, slecht uitgewerkt, alles halfslachtig. Maar goed, heel veel albums van Yes uit de jaren tachtig en daarna, met Big Generator nog als enige uitzondering, zijn toch niet zo goed als deze van Anderson, Howe, Squire, Wakeman en White. Dus zo slecht vind ik hem nu ook weer niet. Uitgebracht door Atlantic Records.