Wat een feest weer deze nieuwe CD van Van Morrison. Zijn vierenveertigste studioalbum en opvolger van What’s It Gonna Take van vorig jaar. Geen cynicus deze keer over corona maatregelen of over regeringen die ons bij de strot hebben, maar met meer dan negentig minuten aan muziek van country, blues en folk artiesten uit zijn jeugd in een skiffle jasje. Nummers van Elizabeth Cotten, Red Nelson, Dickie Bishop, Leroy Carr, Jim Reeves, Jimmie Rodgers, Washboard Slim, Roy Acuff, Don Gibson, Hank Williams en Hank Snow. Skiffle was een populaire muziekstijl in de jaren vijftig. In Groot-Brittannie werd die het best vertegenwoordigd door Lonnie Donegan en Chris Barber. Van Morrison weet met dit album deze stroming weer opnieuw een eer te bewijzen. Op zijn geheel eigen wijze uiteraard. In 2000 verscheen er al eerder een skiffle album van hem (The Skiffle Sessions – Live In Belfast 1998). En met veel plezier kun je duidelijk horen. Want alles klopt. Mede ook door alle muzikanten die van Morrison om zich heen heeft verzameld op deze dubbel CD. Met nummers als Freight Train, Sail Away Ladies, Steamlined Cannonbal, Gov Don’t Allow (nee hij kan het niet laten) I Wish I Was An Apple On A Tree, I’m Movin On, Gypsy Davy, This Loving Light Of Mine, Cold Cold Heart en Greenback Dollar zijn er vele hoogtepunten te beleven op deze twee schijven. En voor het eerst er naar luisterend precies op het moment dat de zomer eindelijk een beetje door begint te breken. Leuker kan het leven niet zijn. Het is puur genieten geblazen en moeilijk om stil bij te blijven zitten. Net als zijn vorige album uit 2022 uitgebracht door Exile (Virgin).
