A Passion Play van Jethro Tull
Van de positieve kant bekeken kun je stellen dat er maar een opvolger kon zijn van Thick Of A Brick (1972) en dat is A Passion Play (1973). Maar helaas een stuk zonder passie zeg maar. Het is helaas een van mijn minst favoriete Tull albums die ik heb (ja, ik prefereer zelfs nog liever A, War Child, Stormwatch en Rock Island, die ik ook niet de beste albums vind, boven deze LP) en ik denk dat dit album ergens op de vijftiende plek staat van alles wat ik van Tull heb. Was Thick Of A Brick nog een van de hoogtepunten in het oeuvre van Jethro Tull (en nee ook dat album staat niet in mijn top vijf), A Passion play bevat maar een paar mooie momenten: het einde van kant 1 en het begin van kant 2 genaamd The Story Of The Hare Who Lost His Spectacles, Ian Anderson die behalve dwarsfluit ook saxofoon speelt, en het mooie gitaarspel op sommige momenten van Martin Barre. Maar mijn grote bezwaar ligt in het feit dat het allemaal wel een beetje te complex, te pretentieus en te ingewikkeld is, met als resultaat dat het totaal niet bij je blijft hangen. Je moet gewoon heel veel moeite doen om dat hele conceptalbum te kunnen begrijpen (voor mijn gevoel verwijst het naar The Passion of Christ, Dante’s Goddelijke Komedie en A Christmas Carol). De hoofdpersoon in het verhaal erkent zijn eigen dood, woont zijn eigen begrafenis bij, waar hij door een engel wordt bezocht, waarna hij in de hemel zal worden toegelaten. Maar daar niet tevreden met de alledaagse sfeer waar de meeste bewoners eindeloos herinneringen ophalen, en niet in staat om zich daar aan te passen, gaat de hoofdpersoon naar God om eerlijk te vragen om een verhuizing naar de hel, omdat hij het gevoel heeft dat hij het recht heeft om ongelijk te hebben. Afdalend in de hel wordt de hoofdpersoon geconfronteerd met Lucifer en vindt de hel onmiddellijk nog erger dan de hemel. Monty Python had het niet beter kunnen verzinnen. Maar misschien is dat ook wel weer een compliment. Uiteindelijk opgenomen in Morgan Studios (AT 1760 – Egg, The Cure, UFO), nadat de sessies in Frankrijk door een aantal problemen werden afgebroken. Producer van dienst was Terry Ellis (AT 1760 – Jethro Tull) en uitgebracht door Chrysalis (AT 1760 – o.a. Jethro Tull, Robin Trower, Rory Gallagher, Huey Lewis en The Proclaimers).
