A Farewell To Kings van Rush
Vijfenveertig jaar geleden in 1977 alweer verscheen A Farewell To Kings van Rush. Deze is samen met alles wat tot en met Signals in 1982 verscheen een mijn favoriete albums van deze Canadezen. Het staat zeker in mijn Top 5. Hoe vaak ik in mijn jeugd wel niet meegezongen heb op dit album als klein jongetje? Ik zou het echt niet meer weten. Was 2112 al een hoogtepunt in de annalen van Rush, dan was deze zeker een waardige opvolger. En meer dan dat zelfs. Gitarist Alex Lifeson, bassist en zanger Geddy Lee en drummer en lyricist Neil Peart zijn altijd echte jeugdhelden voor me geweest. De zes nummers op deze LP, A Farewell To Kings, Xanadu, Closer To The Heart, Cinderella Man, Madrigal, en X-1 Book I: The Voyage, zijn allemaal favoriete nummers van me. En in het oeuvre van Rush ook allemaal klassiekers van de band. Cygnus X-1Book I op zowel AFTK als op Hemispheres (Cygnes X-1 Book II: Hemispheres), moeten zeker bijgedragen hebben voor mijn liefde voor Science Fiction in het algemeen (vooral voor Duin van Frank Herbert, maar ook voor andere schrijvers als Jack Vance en Wim Gijsen). Geproduceerd door Terry Brown in de Rockfield Studios in Wales (AT 1760 – o.a. Van Der Graaf Generator, Rush, Dave Edmunds, Hawkwind, Manic Street Preachers, Judas Priest en Budgie). A Farewel To Kings was het eerste album van Rush dat buiten Toronto was opgenomen. Het is een album met een eigen landschap, een muzikaal schilderij met compleet eigen vergezichten. Een van de beste prog rock albums ooit gemaakt. En Hemispheres moest toen nog verschijnen.
