Post punk uit Londen. Klinkt soms verfrissend. Heeft best wel goede recensies gehad toen dit album in 2018 uitkwam. Maar alle negentien nummers lijken nogal fragmentarisch te zijn. Zonder kop en staart en soms wel erg kort, alsof ze niet afgemaakt zijn. Misschien dat het er toch wel te veel zijn. De stem van de zangeres gaat op deze manier snel vervelen en klinkt ze wat zeurderig, ongeinteresseert, eentonig en te eendimensionaal. Maar er zit wel een gothische country en swamp rock sfeertje in al die nummers dat me dan weer wel bevalt. Zoals in de nummers Viper Fish en Cracker Drool (welk basloopje in het begin wel erg lijkt op het begin van You’re The One That I Want uit Grease). Maar met vooral veel venijnige en sarcastische teksten (“creep on the train, scum of life, silly brain, creep on the train, i realy want to smash your head in”), kunnen ze op het grootste gedeelte van dit album helaas niet overtuigen. Van de negentien nummers zijn er een stuk of zeven acceptabel. Toch een redelijk debuut. Maar niet meer dan dat. Slowly Reclines vind ik het beste nummer. Geproduceerd door Dan Carey (AT 1760 – Emiliani Torrini) ook producer van de twee albums van Fontaines D.C., die ik in 2020 en 2022 heb gekocht. Uitgebracht door Rough Trade.
