Als je een voetbalelftal zou opstellen van alleen maar gitaristen dan was Satriani beslist de aanvoerder. Superspits misschien ook die doelpunt na doelpunt zou maken. Het is verbazingwekkend wat deze man allemaal met zijn voeten kan (ik bedoel natuurlijk met zijn vingers). Zijn negentiende album alweer. En hij blijft verrassen. The Elephants Of Mars bevat veertien nummers, en de een is nog mooier dan de ander, en trekt hij alle registers weer open. Het hele album verslapt geen moment. Het is een muzikale ontdekkingsreis die je volledige aandacht opeist, en blijkt een van zijn beste albums te zijn die hij heeft gemaakt. En hij heeft al heel wat goede albums gemaakt. Dankzij Covid 19 deze keer want het album is op verschillende plekken (San Francisco, Agua Dulce en op verschillende plaatsen in Australie) opgenomen. The Elephants Of Mars is zeer gevarieerd. Al deze nummers zoals Sahara, Doors Of Perception, Faceless, 22 Memory Lane, Desolation, Sailing The Seas Of Ganymede, Blue Foot Groovy, E 104th NYC 1973, laten horen waarom Satch de best verkopende instrumentale rockgitarist is. Nadat we met z’n allen gingen surfen met een buitenaards wezen in 1987, gaan we nu de olifanten redden op Mars. Zeer genietbaar allemaal. Na die nieuwe van Vai dit jaar, is deze minstens net zo goed. De lat heeft hij duidelijk weer hoger gelegd. Geproduceerd door Eric Caudieux. En uitgebracht door EDEL/ear Music.
