All the way from Kentucky. Ja, daar komt Ian Noe vandaan. De man blijkt een groot talent te zijn. Doet onmiddelijk aan John Prine en Townes Van Zandt denken. Ian Noe’s tweede album River Fools & Mountain Saints is prachtig. Nadat zijn debuutalbum Between The Country uitkwam in 2019 (tot mijn schande kan ik nu zeggen dat ik die beslist had moeten kopen), gaat River Fools & Mountain Saints over het harde leven in zijn geboortestaat Kentucky: over natuurrampen, Vietnam veteranen, eenzaamheid, armoede, pijn, wanhoop en verlies, maar zeker ook over hoop. Het is een gevoelig album dat je meteen weet te raken. Al deze nummers zijn hartverscheurende liedjes die over de bitterheid van het bestaan gaan, en Noe weet dat perfect te vertolken, niet al te dramatisch maar met een nuchtere luchtigheid die blijkt te werken. Burning Down The Prairie doet zelfs aan een vroege Dylan denken, en Ballad of A Retired Man aan Springsteen. En dat is absoluut als compliment bedoeld. Pine Grove, Appalachia Haze, Lonesome As It Gets, Strip Job Blues 1984 en Tom Barrett doen allemaal vrij authentiek aan met veel invloeden uit de jaren zeventig. Ze zijn zowel uitbundig als ingetogen. Noe is een uitstekend gitarist en verhalenverteller, zijn liedjes staan in het teken van het onderwerp, en die zijn volstrekt geloofwaardig. Wat een zegen dat muziek van dit soort artiesten tegenwoordig nog steeds wordt gemaakt. Deze man heeft een grote toekomst voor zich liggen. Samen met Noe zelf mede geproduceerd door Andrija Tockic (AT 1760 – Alabama Shakes) en uitgebracht door Thirty Tigers.
